"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
τις άθλιες συντάξεις τους και η κυβέρνηση ζητάει αυτές να πληρωθούν από την όλο και πιο συρρικνωμένη παραγωγή, τώρα που τα δημόσια ταμεία είναι κυριολεκτικά λεηλατημένα από την κυβέρνηση, τώρα τα τέρατα διώχνουν την πιο μεγάλη βιομηχανική επένδυση που προσπαθεί να ολοκληρωθεί μέσα στα χρόνια του εφιάλτη και δεν διστάζουν να ρίξουν στην πιο θανατερή και βασανιστική ανεργία τόσες χιλιάδες μεταλλωρύχους και εργάτες της μισοάνεργης βόρειας Χαλκιδικής.
Στην πραγματικότητα οι εγκληματίες δεν διώχνουν την Ελντοράντο, διώχνουν κάθε μεγάλη σύγχρονη επιχείρηση που μεταμορφώνει την ύλη και παράγει υλικό πλούτο στη χώρα και που επιπλέον κανείς δεν μπόρεσε να αποδείξει ότι δεν λειτουργεί με όρους συμμόρφωσης στην περιβαλλοντική και στην εργατική νομοθεσία που άφησε πίσω της η εποχή των εργατικών κινημάτων αλλά και του σχετικού εξευρωπαισμού της χώρας μας.
Και αυτό δεν το κάνουν από κάποιες παρωχημένες «αριστερές ιδεοληψίες», όπως λένε μερικοί αμόρφωτοι αντικομμουνιστές, καθώς αρχή κάθε αριστεράς είναι να θεωρεί θετικό και να βοηθάει ό,τι απελευθερώνει τις παραγωγικές δυνάμεις- πάντα με όρους σεβασμού της μεγαλύτερης παραγωγικής δύναμης που είναι ο ίδιος ο άνθρωπος- και όχι να τις σκοτώνει.
Απόδειξη ότι οι εγκληματίες δεν το κάνουν από τέτοιου είδους ιδεοληψίες είναι ότι την ίδια ώρα που διώχνουν την Ελντοράντο δίνουν στο πιο αντεργατικό, στο πιο αντιπεριβαλοντικό, στο πιο διεφθαρμένο και στο λιγότερο εκσγχρονιστικό στη δομή του ξένο κεφάλαιο, το κινέζικο, το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας, τον Πειραιά για να το μετατρέψει σε μια δικιά της νεοαποικιοκρατική βάση υπερεκμετάλλευσης, λαθρεμπορίου και βίας στο μαλακό υπογάστριο της Ευρώπης.
Από καμιά «αριστερή ιδεοληψία» δεν πάσχουν τα τέρατα αυτά. Πάσχουν από ανίατη δουλοπρέπεια στα νέα μεγάλα ξένα αφεντικά της χώρας, που δεν θέλουν την Ελλάδα πολιτικά και οικονομικά ανεξάρτητη μέσα σε μια γενικά δημοκρατική Ευρώπη, αλλά τη θέλουν αποικιακό εξάρτημα του νεοναζιστικού τους άξονα, του άξονα Ρωσίας-Κίνας, υπό την πολιτικοστρατιωτική ηγεμονία της πρώτης. Για να το πούμε πιο καθαρά, πάσχουν από μανιώδη νεο-ταγματασφαλιτισμό.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι αυτοί οι νεο-ταγματασφαλίτες, δεν είναι όπως οι παλιοί της γερμανικής κατοχής, όπου οι προδότες της χώρας ήταν μαζεμένοι χοντρικά μέσα σε ένα κόμμα-στρατό, σε αυτό των κατακτητών, αλλά ότι είναι χωμένοι παντού, ότι για την ακρίβεια έχουν διαβρώσει όλα τα πολιτικά κόμματα της χώρας κατακτώντας παντού την πολιτική αρχηγία κόντρα συχνά και σε μεγάλα κομμάτια της βάσης τους και του στελεχικού τους δυναμικού.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι διώχνει την εταιρία του χρυσού η κυβέρνηση Τσίπρα, είναι ότι σε αυτό το διώξιμο απαντάνε τόσο υποτονικά, τόσο χωρίς ΚΑΜΙΑ προπαγανδιστική εκστρατεία, τόσο χωρίς μια πολιτική κινητοποίηση των οπαδών τους, και κυρίως τόσο χωρίς να θίξουν ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ και χωρίς να ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΝ το κεντρικό ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΟ ΨΕΜΑ των εγκληματιών, που είναι ότι η μεταλλουργία χρυσού μολύνει το περιβάλλον και σκοτώνει τον τουρισμό.
Εδώ βρίσκεται η μεγάλη βρωμιά της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού, του Λεβέντη, και πιο ανοιχτά αυτή του ψευτοΚΚΕ που υποκριτικά κάνουν εδώ και χρόνια τους φίλους των υπό απόλυση ή απολυμένων εργατών, αλλά διαρκώς επαναλαμβάνουν μονότονα, ότι είναι με την επένδυση αρκεί αυτή να μην μολύνει. Στην ουσία αφήνουν πάντα αυτό το καίριο ζήτημα πολιτικά αμφίβολο την ώρα που οι περιβαλλοντικές μελέτες έχουν δημοσιευτεί και εγκριθεί από όλα τα κρατικά επιστημονικά όργανα, και όλους τους ψηλού επιπέδου ειδικούς και την ώρα που όλα αυτά τα κόμματα έχουν μπόλικους ειδικούς για να ελέγξουν αυτές τις μελέτες, αλλά και την περιβαλοντική πρακτική αυτής της εταιρίας.
Για να μην μπουν στην πολιτική μάχη περί μόλυνσης ή όχι, τα διπρόσωπα κόμματα εναποθέτουν τη λύση του προβλήματος στο ΣτΕ, δηλαδή στο νομικό επίπεδο, την ώρα που η κυβέρνηση εκδίδει δεκάδες διοικητικές αποφάσεις που μπορούν να διακόπτουν το έργο κάθε στιγμή. Μάλιστα αυτή η διοικητική κυβερνητική μηχανή αποφάσεων έχει εντελώς καλο-λαδωθεί από την ώρα που ο Σκουρλέτης έδιωξε αυθαίρετα, χωρίς πάλι ΚΑΝΕΝΑ κόμμα να διαμαρτυρηθεί, όλους τους προηγούμενους, έμπειρους και γενικά αυστηρούς περιβαλλοντικούς ειδικούς από το υπουργείο του (δες προηγούμενο διεξοδικό,δυστυχώς, από ότι φαίνεται, πολύ προφητικό άρθρο της Νέας Ανατολής που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα στις 7/10/2015). Είναι δυνατόν μετά από αυτές τις διαρκείς αυθαίρετες διακοπές να περιμένει κανείς ότι το γνωστό βιομηχανοκτόνο ΣτΕ, που ακόμα δεν έχει «καθαρογράψει», δηλαδή δεν έχει δημοσιεύσει την τελευταία του απόφαση του καλοκαιριού υπέρ της επένδυσης (!!!), να σώσει την επένδυση;
Όχι δεν είναι δυνατό. Για αυτό οι σημερινές επίσημες κομματικές ηγεσίες όλων των κομμάτων-πλην της ΟΑΚΚΕ- δεν αποτελούν σύμμαχο, αλλά «αναισθησιολόγο» των μεταλλωρύχων και των ίδιων των επενδυτών με την έννοια του αναισθησιολόγου που ειδικεύεται στην αναισθησία που προηγείται πριν από μια εκτέλεση ενός φυλακισμένου.
Αλλά δεν είναι μόνο τα κόμματα οι αναισθησιολόγοι στην υπηρεσία των εκτελεστών του ΣΥΡΙΖΑ . Παλεύοντας δίπλα στους μεταλλωρύχους της Χαλκιδικής εδώ και 20 περίπου χρόνια έχουμε δει να τους αδρανοποιούν και τελικά να τους σκοτώνουν διάφορες εχθρικές προς την επιβίωση της βιομηχανίας απόψεις και θέσεις που διακινούνται σε τελική ανάλυση από το αντιβιομηχανοκτόνο πολιτικό καθεστώς.
Στην προκειμένη περίπτωση η βασικότερη από τις αντιλήψεις που σκοτώνει τον αγώνα των μεταλλωρύχων, είναι ότι το ζήτημα του περιβάλλοντος, αποτελεί ζήτημα κυρίως των ανώτατων ειδικών της εργοδοσίας και του κράτους ή της δικαιοσύνης και όχι των ίδιων των μεταλλωρύχων και του αγώνα τους για δουλειά και επιβίωση. Ή αλλιώς ότι η κύρια και βασική πάλη των εργαζομένων έγκειται στο να υπερασπίζουν απλά τις θέσεις εργασίας τους. Αυτό είναι κάτι το ισχυρό γενικά, αλλά εδώ δεν αποτελεί ουσιαστικό επιχείρημα καθώς το αντιδραστικό καθεστωτικό κίνημα που θέλει να κλείσει τα μεταλλεία, σαν σοσιαλφασιστικό που είναι, κάνει πώς μιλάει στο όνομα του λαού. Απαντά λοιπόν στους μεταλλωρύχους: «για να σώσετε εσείς μερικές χιλιάδες άνθρωποι τις δουλειές σας θα κάνετε πολλούς περισσότερους να χάσουν τη δικιά τους δουλειά ή να πεθάνουν». Αυτό είναι και το ψευτο-επιχείρημα της ρατσιστικής βίας των σοσιαλφασιστών ενάντια στους εργαζόμενους και στα παιδιά τους ακόμα στην Ιερισσό.
Αυτή η αντίληψη ότι ο λαός θα κερδηθεί μόνο με το «θέλουμε τη δουλειά μας» είναι πολύ λαθεμένη. Είναι λαθεμένη όχι μόνο γιατί αναθέτει αποκλειστικά στην αστική τάξη (εργοδοσία και κράτος) έναν αγώνα που είναι πάνω απ όλα αγώνας για την επιβίωση των ίδιων των εργατών. Είναι λαθεμένη γιατί απέναντι στην σοσιαλφασιστική ιδεολογία ότι οι ειδικοί της εργοδοσίας και του κράτους είναι πουλημένοι δεν αντιπαρατάσσει γενικά την επιστήμη της μεταλλουργίας και των μεταλλείων σε εθνική και διεθνή κλίμακα. Μόνο αυτή η τελευταία αντίληψη είναι στις δοσμένες συνθήκες σε θέση να πείθει τη μεγάλη μάζα ενός λαού, η οποία ευτυχώς, ακόμα πιστεύει στην επιστήμη κόντρα στους νεομεσαιωνιστές και στους πράκτορες. Οι ίδιοι οι μεταλλωρύχοι δεν είναι ανάγκη να είναι ειδικοί για να πείσουν το λαό. Αρκεί το σωματείο τους, μαζί με εκείνα τα μέλη του που είναι ειδικοί, να καλέσουν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό , τους ειδικούς επιστήμονες να μιλήσουν για το ζήτημα είτε σε ημερίδες είτε στον μαζικό τύπο, τηλεοπτικό και γραπτό, και κυρίως να αντιπαρατεθούν σε δημόσιες συζητήσεις, στους ψευτοεπιστήμονες του ΣΥΡΙΖΑ και στις παράνομες στημένες «επιστημονικές επιτροπές» κάποιων τοπικών τμημάτων του ΤΕΕ ή του ΑΠΘ.
Η ΟΑΚΚΕ έχει μιλήσει κατ’ επανάληψη τα τελευταία χρόνια και ζωντανά και με άρθρα και με προκηρύξεις της στους μεταλλωρύχους για την ανάγκη μιας τέτοιας συστηματικής πολιτικής στροφής στην μαζική προπαγάνδα τους, ιδιαίτερα όσο υπήρχε και υπάρχει ακόμα, πριν την εξόντωσή του από την κυβέρνηση, ένας σχετικά ανεξάρτητος από αυτήν τηλεοπτικός τύπος. Μάλιστα πιστεύουμε ότι βασικό μέρος μια τέτοιας στροφής θα είναι και η αποκάλυψη του γενικότερου αντιβιομηχανικού και αντι-αναπτυξιακού χαρακτήρα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Το μαζικό κίνημα των μεταλλωρύχων της Χαλκιδικής έχει να δείξει και να θυμίσει στο κοινό δεκάδες εργοστάσια και επιχειρήσεις που έκλεισαν ή επενδύσεις που ματαιώθηκαν κάτω από αντιβιομηχανικά κινήματα. Έτσι μόνο οι εργαζόμενοι θα μπορούν να δεθούν πλατειά με τον εργαζόμενο λαό, ιδιαίτερα με τους βιομηχανικούς εργάτες και το εκατομμύριο των ανέργων, τους οποίους σήμερα δηλητηριάζουν και αναισθητοποιούν με τον κάλπικο αντικαπιταλισμό τους, στην πραγματικότητα με τον φιλοανατολικό καπιταλισμό τους, οι ψευτοαριστεροί και αντιμαρξιστές με κομμουνιστική προβιά.
Τώρα είναι νομίζουμε η τελευταία ευκαιρία για το κίνημα των μεταλλωρύχων να αντιμετωπίσει πιο αποτελεσματικά, πολιτικά και συνδικαλιστικά, τους εχθρούς του. Λέμε ότι είναι η τελευταία ευκαιρία γιατί νομίζουμε πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ακόμα έτοιμη να διώξει ανοιχτά την Ελντοράντο για λόγους διεθνών συμμαχιών (ΗΠΑ, ΕΕ). Θέλει γι αυτό να την εξαναγκάσει να φύγει. Και όσο η Ελντοράντο μένει γιατί έχει μια ελπίδα να μην χάσει ολάκερα τα 700εκ. δολλάρια που έχει επενδύσει, οι εργαζόμενοι έχουν λόγους να δυναμώσουν σε πρωτοφανή επίπεδα έντασης και ποιότητας τον αγώνα τους .
Για μας, και το έχουμε ξαναπεί, το μεγάλο πρόβλημα του αγώνα είναι εσωτερικό και έχει να κάνει με τις προσπάθειες που κάνει το ελληνικό κομμάτι της εργοδοσίας, που στην ουσία εκτελεί χρέη αρχιεργολάβου της Ελντοράντο, αλλά και προσωπάρχη, να εμποδίσει τους εργάτες από το να αναλάβουν δικό τους πολιτικό και ταξικό αγώνα, ιδιαίτερα σε σύγκρουση με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αλλά και το σύμμαχό του σε αυτό το ζήτημα ψευτοΚΚΕ. Από τη μια αυτό το κομμάτι της εργοδοσίας τους κάνει το φίλο και συμπαραστάτη και από την άλλη ευνουχίζει πολιτικοσυνδικαλιστικά τον αγώνα τους. Αυτό το πετυχαίνει με το να εμφανίζεται ότι αυτό δίνει αποτελεσματικά την πάλη για το ζήτημα του περιβάλλοντος με κάποια διευθυντικά στελέχη του σε ελάχιστες μικροεκπομπές . Σε αυτές το κεντρικό του στέλεχος, ο Θεοδωρακόπουλος, επικεντρώνει την προσοχή του πάνω απ όλα σε ένα πράγμα: να μην τα χαλάσει με τον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή να μην δέχεται ποτέ ότι αυτός καθοδηγεί το κίνημα της Ιερισσού, αλλά ότι αντίθετα το ακολουθεί. Τελικά οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ σαν τάχα φίλοι του λαού και εχθροί της εργοδοσίας και δημαγωγώντας ασύστολα συνήθως δεν χάνουν σε αυτές τις χωρίς μαζικό κοινό ψευδο-αντιπαραθέσεις.
Αυτό το κομμάτι της εργοδοσίας είναι ο Άκτωρας του Μπόμπολα, που δρα έτσι γιατί είναι στην καρδιά του ρωσόδουλου καθεστώτος και το οποίο δεν έχει τίποτα να χάσει αλλά μόνο να κερδίσει αν φύγουν οι Καναδοί καθώς θα είναι το πρώτο που θα ξαναπάρει τζάμπα το μεταλλείο, και τις όποιες νέες υποδομές του, ώσπου να έρθει, όποτε έρθει, το τελικό ανατολικό αφεντικό που θα το κάνει και γαλέρα του.
Αν η ηγεσία των μεταλλωρύχων μπορέσει να συλλάβει την ζημιά που κάνει η καταστροφική και υπονομευτική τακτική του Μπόμπολα και την ανατρέψει σε όλα τα επίπεδα θα είναι, σε θέση να σώσει την επένδυση. Άλλωστε η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων είναι διατεθειμένοι για σκληρό αγώνα και βλέπουν ως τώρα πάντα με μεγάλη συμπάθεια τις αναλύσεις και τις τοποθετήσεις μας.
Αν κινηθούν σωστά οι εργαζόμενοι δεν θα έχουν δίπλα τους μόνο την ΟΑΚΚΕ με την μακρυά πείρα της γενικά και σε αυτό το βιομηχανικό μέτωπο αγώνα ιδιαίτερα. Μια ανοιχτή πάλη του ενάντια στην αντιβιομηχανική πολιτική μπορεί να συσπειρώσει πολύ κόσμο, που σήμερα έχει στην μεγάλη πλειοψηφία χάσει την όποια πραγματική εκτίμηση στα μεγάλα πολιτικά κόμματα και γι αυτό ευχαρίστως θα συμπαραστεκόταν σε ένα κίνημα που θα ήταν ακριβώς σε απόσταση από αυτά τα ανυπόληπτα κόμματα, και θα έφερνε φρέσκο αέρα σε μια αποπνικτική ατμόσφαιρα όπου όλα τα ωραία πράγματα έχουν μετατραπεί στο αντίθετό τους. Το εργατικό κίνημα έχει μετατραπεί από καθοδηγητική άποψη σε αντεργατικό κίνημα, η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος των ανθρώπων σε καταστροφή των ανθρώπων και της φύσης του, η πολιτική δημοκρατία σε διακομματική απανθρωπιά, η υπεράσπιση της πατρίδας στην ωμή της υποδούλωση, ο διεθνισμός σε ιμπεριαλισμό, η ελπίδα στη δύναμη του ανθρώπου και στη γνώση σε απελπισμένη αναμονή για κάθε λογής σωτήρες.
Όλος ο κόσμος ζητάει τα λόγια να ξαναβρούν το αρχικό τους νόημα. Ο αγώνας των μεταλλωρύχων της Χαλκιδικής είναι σε θέση να κάνει ένα μεγάλο βήμα προς το σωστό όχι μόνο γιατί το λάθος εδώ σημαίνει απέραντο και συλλογικό πόνο, αλλά γιατί οι χρόνιοι ψεύτες, απατεώνες και αντιστροφείς της πραγματικότητας έχουν αρχίσει από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ να γίνονται και μισητοί και γελοίοι.
Μεταλλωρύχοι της Χαλκιδικής μπορείτε να σώσετε τις οικογένειές σας, μπορείτε να δώσετε μια νέα ελπίδα στη χώρα και στον εξαπατημένο και πονεμένο λαό μας.