"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Είναι αδύνατο να βρει κανείς απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα αν δεν πιάσει το χρυσό νήμα αυτής της πολύ βρώμικης «εθνικής» υπόθεσης για την αξίωση μετονομασίας μιας χώρας που την εγείρει μια άλλη χώρα. Και το χρυσό νήμα, όπως το έχουμε επισημάνει από την πρώτη στιγμή της πριν 25 χρόνια, είναι ότι η μετονομασία αποτελεί το ειδικό εργαλείο με το οποίο το ελληνικό ρωσόφιλο καθεστώς έχει φράξει το δρόμο της γειτονικής χώρας προς την Ευρώπη και τη Δύση γενικά για να την οδηγήσει μετά από παρατεταμένο διπλωματικό αποκλεισμό στην αγκαλιά του ρωσοκινεζικού φασιστικού άξονα, ιδιαίτερα της πουτινικής Ρωσίας. Το ότι το όνομα Μακεδονία είναι απλά ένα εργαλείο αποδείχτηκε περίτρανα από την ώρα που σύσσωμη η ελληνική αστική τάξη και τα κόμματά της ξεσηκωνόταν κάθε φορά που η Ευρώπη, ή το ΝΑΤΟ θέλανε την αναγνώριση της χώρας αυτά την εμπόδιζαν. Όμως τα ίδια κάθονταν εντελώς σούζα όταν την αναγνώριση αυτής χώρας με το πραγματικό της όνομα την έκαναν, και μάλιστα πάνω στην πιο μεγάλη ελληνική έξαψη, η Ρωσία και την Κίνα. Αν αυτή η αστική τάξη είχε έστω και ελάχιστο χαρακτήρα και πεποιθήσεις, έστω βλακώδεις και αρρωστημένες θα έκφραζε τη μεγαλύτερη οργή ενάντια σε αυτές τις χώρες, ιδιαίτερα ενάντια στη Ρωσία γιατί υποτίθεται ότι αυτή ήταν η πιο εγκάρδια ορθόδοξη φίλη του «γένους».
Έχουμε επισημάνει εδώ και ένα χρόνο περίπου ότι το εργαλείο του ονόματος έχει πετύχει σε μεγάλο βαθμό το σκοπό του, δηλαδή έχει στείλει τη Δημοκρατία της Μακεδονίας στα δόντια του πουτινικού νεοναζιστικού κτήνους, αφού προηγούμενα την έχωσε στα βρώμικα νερά του σοβινισμού τσακίζοντας την δημοκρατική τάση Γκλιγκόροφ και φέρνοντας τον Γκρούεφσκι στην εξουσία. Όμως και αυτός δεν ήταν ρωσόφιλος από την αρχή. Έγινε τέτοιος μετά από την παρατεταμένη αισχρή προδοσία των ευρωπαίων αντιδημοκρατών μονοπωλιστών που δεν θέλησαν ποτέ να τα χαλάσουν με τη Ρωσία και τα τσιράκια της στην Ελλάδα, αλλά και που τελευταία μαζί με τις ΗΠΑ ανακατεύτηκαν στα εσωτερικά της Δημοκρατίας της Μακεδονίας και στρίμωξαν τόσο πολύ σε συμμαχία με τη σοσιαλδημοκρατική αντιπολίτευση την κυβέρνηση Γκρούεφσκι ώστε την έστειλαν για τα καλά στον Πούτιν. Ένα σχετικό άρθρο για αυτό έχει δημοσιευτεί στη Νέα Ανατολή πριν από λίγους μήνες με τίτλο «Ελληνο-μακεδονική προσέγγιση και στο βάθος ένταξη και της γειτονικής χώρας στο φασιστικό «ορθόδοξο» τόξο» (www.oakke.gr). Απλά εδώ επισημαίνουμε ότι η γειτονική μας χώρα έχει πάρει θέση τελευταία ενάντια στις ευρωπαϊκές κυρώσεις κατά της Ρωσίας, έχει αναπτύξει τις πιο στενές σχέσεις της μέσα στην Ευρώπη με την ρωσόδουλη φασιστική κυβέρνηση Ορμπάν, ενώ δυναμώνει διαρκώς την αντιευρωπαϊκή της ρητορεία.
Αυτό που ζούμε τώρα σαν σαρδάμ του Μουζάλα και σαν ιερή οργή του Καμμένου είναι μέρος της τακτικής της διακομματικής πολιτικής ηγεσίας, ειδικά της ΣΥΡΙΖΟ-ΑΝΕΛ συμμορίας, να αρχίσει σιγά-σιγά να περνάει σε όλη την αστική τάξη, και από κει στο λαό, το ότι πρέπει να αρχίσει να εξοικειώνεται με το όνομα Μακεδονία, δηλαδή ότι αυτό το όνομα δεν είναι ένα απόλυτο ταμπού, και ότι πρέπει να υπάρχει είτε σε μια κάπως λιγότερο «ωμή» μορφή του, είτε στην ανάγκη και σκέτη όπως είναι, δηλαδή όπως το λέει όλη η υδρόγειος, πάντα ανάλογα με το πόσο ρωσόδουλη γίνεται η Μακεδονία.
Η απόδειξη ότι η «Μακεδονία» του Μουζάλα δεν ήταν ακούσια, βρίσκεται στο ότι λίγα 24ωρα πριν σε ανακοινωθέν της γαλλικής προεδρίας μετά τη συνάντηση Τσίπρα Ολάντ αναφερόταν η γειτονική χώρα σαν Μακεδονία καθαρά και ξάστερα. Όταν αυτό επισημάνθηκε από τον τύπο η κυβέρνηση απάντησε ότι αυτή ήταν πρωτοβουλία του Ολάντ και δεν επρόκειτο για κοινό ανακοινωθέν. Μα ποιος αρχηγός κράτους, εν προκειμένω ο Ολάντ θα ταπείνωνε, υποτίθεται, έναν φίλο του πρωθυπουργό χρησιμοποιώντας μια ονομασία κόκκινο πανί για αυτόν, και αυτός δεν θα διαμαρτυρόταν έστω και διακριτικά γι αυτό; Αλλά και πέρα από αυτό θα ήταν δυνατό μέσα στις απειλές του Καμμένου για παραίτηση του να σηκωθεί ένας επίσημος σύμβουλος του υπουργού παιδείας Φίλη, ο αρμόδιος για θέματα Πολιτισμού Περιβάλλοντος και Δικαιωμάτων/Αλληλεγγύης, Θέμης Δημητρακόπουλος, και να δηλώσει ότι είναι παράλογο να από ανθρώπους που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σ έναν τόπο που τον έλεγαν Μακεδονία να τους στερείς να ζουν σ αυτή τη χώρα μ αυτό το όνομα», χωρίς να εξατμιστεί στο λεπτό, αν αυτά που έλεγε δεν ήταν η νέα ετοιμαζόμενη κρατική γραμμή; Δεν θα είχε βγει όλο το παπαδαριό και όλος ο στρατός να ζητήσουν να πέσει αν όχι το κεφάλι του Φίλη, τουλάχιστον του συμβούλου του; Ο μόνος που φώναξε δυνατά και μόνο για το Μουζάλα ήταν ο σεσημασμένος αρχισοβινιστής Άνθιμος και το περιθωριακό φασιστικό σκυλολόι που γαυγίζει σε όλες αυτές τις περιστάσεις.
Θεωρούμε ότι ο Μουζάλας έριξε την απαγορευμένη λέξη σαν δοκιμαστικό μπαλόνι για να μετρηθεί το ύψος της εθνικής οργής που μια τέτοια ξαφνική αποκάλυψη θα προκαλούσε όχι τόσο στο γενικό πληθυσμό, όσο στον πυρήνα της κρατικής εξουσίας: δηλαδή κύρια στον στρατό και δευτερευόντως στον πνευματικό του μέντορα, την εκκλησία. Αλλά ο υπουργός που έχει αναλάβει να ελέγχει και να σφυγμομετρεί το στρατό είναι ο Καμμένος. Μόνο ένας αναμφισβήτητος εθνοφασίστας σαν κι αυτόν, οπότε και φανατικός μακεδονοκτόνος, θα μπορούσε να αναλάβει τον δύσκολο ρόλο να εκκαθαρίσει το στρατό και να τον πάει από τον εθνοσοβινισμό στη Ρωσία χωρίς επικίνδυνους κραδασμούς. Άλλωστε γι αυτό έχουμε ακόμα κυβέρνηση Τσίπρα με Καμμένο και όχι με Θεοδωράκη. Νομίζουμε ότι ο Καμμένος φώναξε αρχικά πολύ ενάντια στο Μουζάλα, ώστε να προλάβει τις πιο οργισμένες αντιδράσεις στο στρατό και στην εκκλησία, αν αυτές εκδηλώνονταν αρκετά μαζικά. Από όσο φαίνεται όμως δεν εκδηλώθηκαν τόσο έντονα γιατί το πολιτικό καθεστώς έκανε ταχύτατα τα κουμάντα του υπέρ του Μουζάλα. Εννοούμε ότι η μεν ΝΔ αυτή η φωλιά του καθώς πρέπει εθνοφασισμού δεν ζήτησε καθαρά την παραίτηση Μουζάλα, αλλά μόνο «να σκεφτεί ακόμα και την παραίτηση του», ενώ το Ποτάμι, η Γεννηματά, και ο Λεβέντης τα έβαλαν με τον Καμμένο και πήραν το μέρος του Μουζάλα αφού βέβαια αυτός ζήτησε συγνώμη για το “ολίσθημα”. Όσο για το «πατριωτικό» ψευτοΚΚΕ αυτό έκανε τη συνηθισμένη του κομπίνα όταν δεν θέλει να πάρει ανοιχτά θέση για κάτι: κατήγγειλε το Μουζάλα για κάτι άσχετο, συγκεκριμένα ότι υποτάχθηκε στην ΕΕ στο προσφυγικό, όπως θα μπορούσε να τον καταγγείλει ότι είναι αστός εχθρός της λαϊκής εξουσίας. Αυτό σημαίνει ότι πήρε θέση υπέρ του Μουζάλα στο συγκεκριμένο.
Το κατά πόσο αυτή η γενική υπεράσπιση του Μουζάλα με αντάλλαγμα καταδίκη του «ολισθήματος» του, καθησύχασε προσωρινά την εθνική αρρώστια, ή ο Μουζάλας θα χάσει το υπουργείο του θα το μάθουμε με σιγουριά σε λίγο. Εκείνο που ξέρουμε είναι ότι η διαδικασία αναγνώρισης του απαγορευμένου ονόματος με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχει δρομολογηθεί. Βεβαίως όταν λέμε όνομα εννοούμε το δικαίωμα στη Δημοκρατία της Μακεδονίας να μπει στην ΕΕ, γιατί από Διεθνή άποψη το όνομα της χώρας έχει αναγνωριστεί.
Μα καλά θα πει ένας δημοκράτης: δεν πρέπει να χαιρόμαστε που η κυβέρνηση και γενικότερα ο πολιτικός κόσμος αρχίζουν να αποδέχονται την γειτονική χώρα υποχωρώντας από την φασιστική τους θέση, έστω και αν σε αυτή τη φάση το κάνουν δειλά ζητώντας συγνώμη που το ξεστόμισαν, δηλαδή σκουληκιάρικα και διπρόσωπα όπως πάντα δουλεύει ο ΣYΡΙΖΑ και από κοντά όλο αυτό το πολιτικό καθεστώς; Δεν έχουμε έτσι κι αλλιώς μια νίκη του μακεδονικού λαού και των λαών όλου του κόσμου; Δεν έχει κάθε λόγο να αισθάνεται δικαιώμενη ιδιαίτερα η ΟΑΚΚΕ που είναι το πρώτο κόμμα που μόνο του που κόντρα στην υστερία του 1992 φώναξε δυνατά ότι το δίκιο ήταν με τη γειτονική χώρα της και γι αυτό 6 μέλη της συνελήφθησαν, και σύρθηκαν στα δικαστήρια και καταδικάστηκαν και ηγετικά στελέχη της προπηλακίστηκαν ηθικά ακόμα και φυσικά για αυτήν την «προδοσία» τους;
Ναι υπάρχει η πλευρά της δημοκρατικής νίκης των εθνικά μακεδόνων και της δικαίωσης της ΟΑΚΚΕ, αλλά αυτή είναι μια δευτερεύουσα πλευρά. Έχουμε δηλαδή μια ήττα για τον ελληνικό σοβινισμό όμως όχι γιατί δυνάμωσε η ελληνική δημοκρατική αντίσταση αλλά γιατί έχει δυναμώσει η φαιο-«κόκκινη» ρωσοδουλεία που βρίσκεται ακόμα πιο δεξιά από τον ελληνικό σοβινισμό. Έχουμε την αρχή μιας ηθικής νίκης της Μακεδονίας αλλά με ένα εθνικό αντάλλαγμα πολύ χειρότερο από αυτήν: την κίνησή της προς το χειρότερο φασισμό του κόσμου και τελικά προς την υποτέλεια της σε αυτόν. Δεν είναι τυχαίο ότι το αληθινό όνομα έρχεται στην επιφάνεια στην Ελλάδα, και μισοεπίσημα αναγνωρίζεται και από τη Γαλλία του Ολάντ, την ώρα που η ΕΕ διασπιέται μέσα από το προσφυγικό και μέσα της κερδίζουν οι τάσεις του εθνορατσισμού και του αντιευρωπαϊσμού που έχουν επικεφαλής τους τη φασιστική ρωσόδουλη κυβέρνηση Ορμπάν της Ουγγαρίας με την οποία το καθεστώς Γκρούεφσκι έχει αναπτύξει τις καλύτερες σχέσεις.
Στην πραγματικότητα δεν έχουμε λοιπόν μια πρόοδο αλλά με μια οπισθοδρόμηση ακόμα και αν το ελληνικό κράτος υποχωρήσει εντελώς στο ζήτημα του ονόματος, γιατί αυτό δεν θα είναι μετά από εσωτερική και διεθνή δημοκρατική πίεση, αλλά επειδή η γειτονική χώρα έχει χάσει τον εσωτερικό και διεθνή δημοκρατισμό της. Τι να το κάνεις να κρατάει μια χώρα το όνομα της αλλά να χάνει την ψυχή της και να γίνεται ίδια με τον βιαστή της, που είχε αυτό ακριβώς το σκοπό όταν της άλλαζε όνομα;
Όχι άδειο πουκάμισο αλλά αναγνώριση της εθνικής υπόστασης και της εθνικής ανεξαρτησίας της γειτονικής χώρας
Γι αυτό δεν θα είμαστε καθόλου ευχαριστημένοι από μια οποιαδήποτε τέτοιου είδους ενδεχόμενη αναγνώριση του ονόματος. Άλλωστε στο ζήτημα του ονόματος σαν τέτοιου ο νικητής είναι εδώ και πολύ καιρό η γειτονική χώρα αφού έτσι τη λέει στην πράξη όλος ο πλανήτης και μόνο η επίσημη Ελλάδα, την λέει με ένα γελοίο όνομα που ασταμάτητα γελοιοποιεί την ίδια όσο το προφέρει μόνη κόντρα στους πάντες. Το πρόβλημα δεν είναι πια το όνομα αλλά το πρακτικό ζήτημα αν η γειτονική μας χώρα πάρει την άδεια από την Ελλάδα να μπει στην Ευρώπη; Μα το ζήτημα είναι αν θα μπει στην Ευρώπη μια ευρωπαϊκή χώρα με ένα ευρωπαϊκό πολιτικό καθεστώς ή ένα ρώσικο υποχείριο που θα κάνει ζημιά στην Ευρώπη όπως κάνει το ελληνικό πολιτικό καθεστώς; Αν γίνει το δεύτερο τότε οποιοδήποτε όνομα θα είναι ένα άδειο πουκάμισο.
Ευτυχώς όμως υπάρχει στο μακεδονικό ένας τρόπος για να μην μπερδεύονται οι πραγματικοί δημοκράτες και διεθνιστές, οι πραγματικοί φίλοι του μακεδονικού λαού και να ξέρουν αμέσως αν το πουκάμισο του ονόματος είναι άδειο ή γεμάτο. Υπάρχει δηλαδή ένα εύκολο τεστ που μπορεί να μας δείξει ποιοι αναγνωρίζουν στα αλήθεια την γειτονική χώρα και το λαό σαν μια πραγματικά ανεξάρτητη εθνική οντότητα ανάμεσα στα άλλα έθνη και ποιοι θέλουν από αυτήν να πάρουν το τομάρι της περιφέροντάς το στις κρύες αίθουσες τις διεθνούς διπλωματίας και, κυρίως, εξασφαλίζοντας μέσω αυτού τον πολιτικοστρατιωτικό έλεγχο του γεωγραφικού κέντρου των Βαλκανίων. Το τεστ αυτό είναι αν αναγνωρίζει κανείς όχι απλά το μακεδονικό όνομα της χώρας αλλά πολύ περισσότερο την ύπαρξη μακεδονικού έθνους. Η Ρωσία, όπως και η Βουλγαρία, δεν αναγνωρίζουν ότι υπάρχει μακεδονικό έθνος ενώ αναγνωρίζουν το όνομα. Αλλά και αυτό που πάνω απ όλα απεχθάνεται η Ελλάδα είναι να αναγνωρίσει την ύπαρξη του μακεδονικού έθνους.
Η ΟΑΚΚΕ υπερασπίζει την ύπαρξη αυτού του έθνους όχι μόνο γιατί αυτή είναι μια δημοκρατική της υποχρέωση, αλλά γιατί είναι μια υποχρέωσή της σαν κομμουνιστικής οργάνωσης που έμεινε πιστή στους διεθνιστικούς αγώνες και στις πολιτικές κατακτήσεις του παλιού αληθινού ΚΚΕ, και πάνω απ΄ όλα στους αγώνες και στις κατακτήσεις της Τρίτης Διεθνούς. Αν θέλει κανείς να πει μόνο με δυο λόγια γιατί δεν είναι ΚΚΕ το κόμμα που έστησαν και διατηρούν από τα 1958 οι πράκτορες των μεγαλορώσων φασιστών και προδοτών του μαρξισμού Κολιγιάννης, Φλωράκης, Παπαρήγα και Κουτσούμπας, είναι γιατί αρνούνται λυσσαλέα την ύπαρξη μακεδονικού έθνους. Έτσι ποδοπατούν το αίμα που έχυσαν χιλιάδες αγωνιστές του κόμματος, οι οποίοι πολεμώντας τον μοναρχοφασισμό στα 1946-49 υπεράσπισαν κάτω από την ηγεσία του ηγέτη τους Νίκου Ζαχαριάδη πρωτοπόρα την ύπαρξη και τα δίκαια αυτού του έθνους κόντρα στον ελληνικό σοβινισμό, φτάνοντας μέχρι να στηθούν γι αυτό και στο εκτελεστικό απόσπασμα. Ακόμα χειρότερα οι ψευτοκομμουνιστές ποδοπατούν ανοιχτά, μαζί με τα νεοτσαρικά αφεντικά τους, την ιστορική απόφαση της 11 του Γενάρη του 1934, με την οποία η Πολιτική Γραμματεία της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς υιοθέτησε στην τελική της απόφαση για το Μακεδονικό Ζήτημα την καθαρή και ξάστερη θέση ότι υπάρχει μακεδονικό έθνος. Αυτή η απόφαση ήρθε να δικαιώσει έναν μικρό λαό που κυριολεκτικά οικοδόμησε τη νεαρή του εθνική ύπαρξη μέσα στον 19o αιώνα αντιστεκόμενος στον οθωμανισμό και μετά, κύρια, στις βαλκανικές μοναρχίες που τον καταπίεζαν άγρια και είχαν στόχο να τον απορροφήσουν με τη βία εθνοκρατικά. Η απόφαση της Διεθνούς ήταν πάνω από όλα μια απόφαση για την ειρήνη στα Βαλκάνια γιατί πίσω από τους εθνικούς ανταγωνισμούς για την κυριαρχία στην Μακεδονία οργάνωναν τους πολέμους τους οι ιμπεριαλιστές.
Να λοιπόν πως η ιστορία ξαναγράφεται μόνο που κάθε φορά αυτό γίνεται σε ανώτερη σφαίρα. Τώρα δεν είναι οι παλιές μοναρχίες, αλλά τέσσερις υποτίθεται σύγχρονες δημοκρατικές χώρες που πνίγουν τη Δημοκρατία της Μακεδονίας σαν έθνος, η κάθε μία με το δικό της τρόπο: Η Ελλάδα, η χειρότερη από όλες, δεν δέχεται ούτε το κρατικό όνομα ούτε την εθνική ύπαρξη της για να την αποκόψει, όπως είπαμε, από τη Ευρώπη και να τη στείλει στη Ρωσία, η Βουλγαρία δεν δέχεται την εθνική της ύπαρξη, αλλά δέχεται το εθνικό όνομα για να την απορροφήσει στο βουλγάρικο έθνος με την αρχική τουλάχιστον έγκριση της Ρωσίας, η Αλβανία δέχεται το όνομα και την ύπαρξη εθνότητας αλλά όχι τον πλειοψηφικά εθνικά μακεδονικό χαρακτήρα του κράτους γιατί θέλει να την διαμελίσει με εργαλείο την αλβανική μειονότητα. Τέλος η Σερβία, που της αναγνωρίζει και όνομα και έθνος στα λόγια, αρνείται με ωμές επεμβάσεις την εκκλησιαστική ανεξαρτησία της χώρας από τη σέρβικη ορθόδοξη εκκλησία για να την παραδώσει, και ήδη αρχλιζει να την παραδίδει, στη ρώσικη εκκλησιαστική κυριαρχία (περίπτωση Βρανισκόφσκι). Αν σε αυτές τις επεμβάσεις περιλάβει κανείς την ευρωπαϊκή και την αμερικάνικη χοντροπετσιά που αφήνουν τη μικρή αυτή περικυκλωμένη από λύκους χώρα να κατασπαραχτεί αρνούμενες τις εκκλήσεις της να μπει στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, μπορεί να καταλάβει τι σημασία έχει για την ειρήνη και τη δημοκρατία στα Βαλκάνια η αναγνώριση της εθνικής υπόστασης και της εθνικής της ανεξαρτησίας για την οποία ο πιο κραυγαλέος, αλλά όχι ο μοναδικός, ούτε καν ο κύριος δείκτης της είναι το όνομα.
Να γιατί πρέπει να βλέπει κανείς ευρύτερα, βαθύτερα και στη βάση αρχών τις τοπικές και διεθνείς εξελίξεις ώστε να καταλαβαίνει τι είναι αυτό που διακυβεύεται κάθε φορά, ιδιαίτερα τι διακυβεύεται για την ίδια τη χώρα μας. Τώρα το ελληνικό καθεστώς ξεκινάει να δίνει στη Δημοκρατία της Μακεδονίας λίγο τυράκι «ονόματος», ούτε καν όλο το όνομα, μόνο για να την κλείσει μια ώρα αρχύτερα στη φάκα του αφεντικού του. Αυτό που πιο δύσκολα φαίνεται είναι ότι η πιο μεγάλη φάκα είναι στημένη από το ίδιο αφεντικό για την ίδια τη χώρα μας, που αν δεν αντιδράσει σαν λαός θα βρεθεί να είναι το μεγαλύτερο θύμα στα Βαλκάνια, καθώς από όλες τις βαλκανικές άρχουσες τάξεις η ελληνική είναι η πιο ξενόδουλη, η πιο διεφθαρμένη και η πιο ύπουλη. Πιστεύουμε ωστόσο ότι ενώ στο Μακεδονικό βρίσκεται το ωμότερο έγκλημα της, στη διάσπαση και στην αποσύνθεση της Ευρώπης βρίσκεται το μεγαλύτερό έγκλημα της, στην ίδια την Ελλάδα θα βρεθεί τελικά η μεγάλη τιμωρία της. Γιατί αναπόφευκτα κάποια στιγμή ο ελληνικός λαός θα δεθεί ξανά με τις επαναστατικές του παραδόσεις που η αστική του τάξη και, κυρίως οι ψευτοκομμουνιστές αστοί νέου τύπου, του της έχουν στερήσει.
Δημοσιεύτηκε στο φ. 512 της Νέας Ανατολής, Γενάρης-Φλεβάρης 2016