Το κεντρικό επιχείρημα υπέρ του Πούτιν που χρησιμοποιήθηκε από την κυβέρνηση και σύσσωμη την «εθνική» αρθρογραφία, ήταν οι παραβιάσεις του εναέριου χώρου της Ελλάδας από την Τουρκία στο Αιγαίο, που αφαιρούν τάχα από την Τουρκία το «ηθικό δικαίωμα» να καταρρίπτει ξένα αεροπλάνα για αντίστοιχες παραβιάσεις του δικού της εναέριου χώρου. Με το ίδιο σκεπτικό παρουσιάστηκε σαν «ειρηνόφιλη» η πρακτική των αναχαιτίσεων που ακολουθεί το ελληνικό κράτος σε αντίθεση με την τούρκικη βαναυσότητα.
Όλη αυτή η επιχειρηματολογία είναι ένα από τα πιο τρανταχτά δείγματα πολιτικής υποκρισίας και εξαπάτησης του λαού.
Γιατί δεν υπάρχει σύγκριση μεταξύ των δύο περιπτώσεων παραβιάσεων. Η παραβίαση καταρχήν του τούρκικου εναέριου χώρου από τη Ρωσία, ήταν μία ξεκάθαρα επιθετική κίνηση από την πλευρά της Ρωσίας, αφού ανάμεσα στις δύο χώρες δεν υπάρχει κανένα ζήτημα αμφισβήτησης για τον εναέριο χώρο, και δεν θα μπορούσε να υπάρχει γιατί δεν είναι γειτονικές χώρες. Η Ρωσία αφού πήγε ουσιαστικά απρόσκλητη σε μια ξένη χώρα, τη Συρία, για να τη βομβαρδίσει, μετά άρχισε να παραβιάζει τα διεθνώς αναγνωρισμένα σύνορα μιας γειτονικής προς τη Συρία χώρας, της Τουρκίας.
Αντίθετα, μεταξύ των γειτονικών χωρών Ελλάδας και Τουρκίας υπάρχουν για δεκαετίες αντιθέσεις στην οριοθέτηση των συνόρων στο Αιγαίο, τόσο στη θάλασσα όσο και, κυρίως, στον αέρα, στις οποίες αντιθέσεις δεν έχει έχει πάντα δίκιο η Ελλάδα, και μάλιστα ουσιαστικά δεν έχει δίκιο στο ζήτημα ακριβώς των εναέριων συνόρων στο Αιγαίο. Δηλαδή αντίθετα από όσα ισχυρίζονται σύσσωμα τα κόμματα και κομματίδια της χώρας εδώ και δεκαετίες, δεν τεκμηριώνεται η άποψη του διεθνούς δικαίου ότι υπάρχουν τουρκικές παραβιάσεις στο Αιγαίο όταν τα αεροπλάνα της περνάνε ανάμεσα στα 6 και στα 10 μίλια. Όπως αναλύουμε διεξοδικά στα δύο παρακάτω κείμενα της Νέας Ανατολής η Ελλάδα διατηρεί τα 10 μίλια στον εναέριο χώρο της τη στιγμή που έχει προσδιορίσει τα χωρικά της ύδατα στα 6 μίλια από τις ακτές. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με την ουσία των σχέσεων καλής γειτονίας, όπως αποδεικνύεται στο πρώτο κείμενο (άρθρο γενικής τοποθέτησης της Νέας Ανατολής για το Αιγαίο). Επίσης έρχεται σε σύγκρουση και με την πρακτική όλων των κρατών του κόσμου να έχουν στα ίδια μίλια τα όρια τους σε αέρα και θάλασσα, και κυρίως, όπως αποδεικνύεται από το δεύτερο κείμενο (απόσπασμα μεγαλύτερου άρθρου της Ν. Ανατολής) είναι ρητά αντίθετο με τη διεθνή σύμβαση του Σικάγου του 1944 που την έχει υπογράψει και η χώρα μας το 1947. Γι αυτό η επίσημη Ελλάδα δεν έχει βρει ποτέ ουσιαστική υποστήριξη σε ότι αφορά τις τούρκικες παραβιάσεις ανάμεσα στα 6 και στα 10 μίλια από καμιά τυπικά σύμμαχη χώρα σαν αυτές του ΝΑΤΟ που όχι τυχαία σύσσωμες τάχθηκαν με την Τουρκία τουλάχιστον ως προς την παραβίαση του διεθνώς αποδεκτού χερσαίου και εναέριου χώρου της, ακόμα και αν κάποιες διαφώνησαν πολιτικά με το ότι η Τουρκία έριξε το αεροπλάνο.
Πρώτο Κείμενο
Άρθρο της Νέας Ανατολής που δημοσιεύτηκε στον αριθμό φύλλου 218 στις 11/10/1994
<<ΝΑΙ ΣΤΑ 12 ΜΙΛΙΑ- ΔΙΑΥΛΟΙ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ.
ΟΧΙ ΣΤΗΝ « ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΔΙΕΛΕΥΣΗ» ΡΩΣΙΑΣ- Η.Π.Α
Στις 16 του Νοέμβρη μπαίνει σε εφαρμογή η σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982. Αυτή η σύμβαση είναι το αποτέλεσμα των εργασιών της Τρίτης Συνδιάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας που διάρκεσε 9 χρόνια από τα 1973 ως τα 1982. Αυτή η Συνδιάσκεψη ήταν η πιο κολοσσιαία διαπραγμάτευση ανάμεσα σε κράτη στην ιστορία σε ότι αφορά τον αριθμό των κρατών που περιέλαβε -όλα τα κράτη του κόσμου- και το εύρος των θεμάτων με τα οποία καταπιάστηκε, όλα τα επίμαχα ζητήματα που αφορούν το δίκαιο της θάλασσας.
Τα άρθρα αυτής της Σύμβασης αποτελούν ένα σύνολο από κανόνες διεθνούς συμπεριφοράς που περιβάλλονται από μεγάλο κύρος αλλά δεν έχουν όλα το ίδιο βάρος.
Υπάρχουν διατάξεις που έχουν αποκτήσει πραχτικά και θεωρητικά τόση ισχύ ώστε να επιβάλλονται πολιτικά, ηθικά και νομικά, ακόμα και σε χώρες που δεν έχουν υπογράψει τη Σύμβαση και διατάξεις που είναι εύθραυστες, γιατί είναι προϊόν αμφίρροπων συσχετισμών δύναμης ανάμεσα στις χώρες που πήραν μέρος στη διαδικασία της Τρίτης Συνδιάσκεψης.
Όπως σε κάθε αντίστοιχη περίπτωση έτσι και η Σύμβαση αυτή είναι προϊόν των πρακτικών συσχετισμών δύναμης σε παγκόσμια κλίμακα ανάμεσα στις βασικές ομάδες των κρατών του σημερινού κόσμου. Πρόκειται για τις δύο υπερδυνάμεις από τη μια μεριά και τις χώρες του τρίτου κόσμου από την άλλη που αποτελούν τους δύο μεγαλύτερους πόλους των παγκόσμιων αντιθέσεων, ενώ στη μέση βρίσκονται οι χώρες του δεύτερου κόσμου, δηλαδή οι ιμπεριαλιστικές χώρες δεύτερης κατηγορίας (Δ. Ευρώπη, Ιαπωνία, Καναδάς, Αυστραλία).
Έτσι η Σύμβαση του '82 εκφράζει από τη μια μεριά την αναπτυσσόμενη δύναμη των χωρών του τρίτου κόσμου που εμφανίστηκαν με μεγάλη ορμή, κυρίως σαν ομάδα των 77 στις πολύχρονες διαπραγματεύσεις και που πέτυχαν νίκες σε πολλούς τομείς, αλλά από την άλλη εκφράζει την τελική κυριαρχία των υπερδυνάμεων σε ένα χώρο όπως η θάλασσα που πάντα αποτελεί εργαλείο ισχύος, αλλά και έπαθλο κάθε παγκόσμιου ηγεμονισμού.
Η Σύμβαση του '82 πρόκειται να απασχολήσει στο μέλλον πολύ το λαό μας, γιατί σε αυτή θα αναζητήσουν τα κύρια επιχειρήματά τους οι ρωσόδουλοι για να ρίξουν το λαό μας, στο μεγάλο πόλεμο ενάντια στην Τουρκία.
Ιδιαίτερα εκεί θα βρουν κύριο επιχείρημα αυτής της πολιτικής πολέμου που είναι τα 12 μίλια. Πάνω από την υφαλοκρηπίδα, πάνω από τη στρατιωτικοποίηση των νησιών, πάνω από τοFIRκαι τα νατοϊκά στρατηγεία σταδιακά θα ξεπροβάλλουν τα 12 μίλια σαν η βασική σημαία του "Ελληνισμού" στον επερχόμενο Ελληνοτουρκικό πόλεμο.
Θα βρίσκεται εκεί η σημαία, γιατί εκεί ακριβώς ο πόλεμος που θα κηρύξει η Ρωσία στην Τουρκία μέσω Ελλάδας θα φαίνεται σαν δίκαιος. Εκεί στα 12 μίλια, η Τουρκία θα έχει την πιο μεγάλη απομόνωση στον Τρίτο Κόσμο και στην Ευρώπη και εκεί ο δικός μας λαός θα είναι πιο επιρρεπής στο να πιστέψει ότι έχει συνολικά το δίκιο με το μέρος του, επειδή ο πόλεμος ξεκίνησε γι' αυτόν ακριβώς το λόγο.
Πραγματικά τα 12 μίλια για τα χωρικά ύδατα (που λέγονται και αιγιαλίτιδα ζώνη) είναι από εκείνα τα σημεία της Σύμβασης του '82 που έχουν πίσω τους την πιο μεγάλη υποστήριξη των κρατών.
Μπορούμε να πούμε ότι τα μίλια είναι ο κοινός παρανομαστής στις διεκδικήσεις του τρίτου κόσμου πάνω στη θάλασσα και από τις διατάξεις εκείνες πούχουν ισχύ εθιμικού διεθνούς κανόνα, δηλαδή διεθνή νομική ισχύ όχι μόνο για τις χώρες που υπογράφουν αλλά και για εκείνες που δεν υπογράφουν τη Σύμβαση.
Για μια ολόκληρη ιστορική περίοδο οι μεγάλες ναυτικές δυνάμεις έδωσαν πάλη για τον περιορισμό του εύρους των χωρικών υδάτων, όπως έδωσαν πάλη και για τον περιορισμό της οικονομικής ζώνης των παράκτιων κρατών, που εκτείνεται πια στα 200 μίλια σύμφωνα με τη Σύμβαση του '82, και για τον περιορισμό της υφαλοκρηπίδας.
Εκεί ακριβώς άλλωστε βρίσκονται οι νίκες του Τρίτου κόσμου στην Τρίτη Συνδιάσκεψη για το Δίκαιο της Θάλασσας. Το μεγάλο ρεύμα της κρατικής ανεξαρτησίας μεταφράζεται σε εθνική κυριαρχία, δηλαδή σε οικονομική, στρατιωτική, νομική-πολιτική στα 12 μίλια και μόνο σε οικονομική κυριαρχία στην πολύ ευρύτερη οικονομική ζώνη και την υφαλοκρηπίδα.
Οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που είναι πάντα ναυτικές δυνάμεις πασχίζουν να περιορίζουν τα κυριαρχικά δικαιώματα των πιο αδύναμων κρατών υψώνοντας τη σημαία της «ελευθερίας της ναυσιπλοΐας» και τη σημαία του «πλούτου των θαλασσών σαν πλούτου όλης της ανθρωπότητας».
Όμως τα 12 μίλια όπως τα θέλουν οι πιο αδύναμες χώρες δεν έρχονται σ' αντίθεση στην ελεύθερη εμπορική ναυσιπλοΐα, που αποτελεί προοδευτικό παράγοντα στην παγκόσμια κοινωνική εξέλιξη, αλλά διεκδικούνται και εννοούνται σαν φραγμός στην αυθαιρεσία των πολεμικών στόλων και των αεροπλάνων των μεγάλων δυνάμεων. Όσο για τον πλούτο της θάλασσας, αυτός γίνεται για τους ιμπεριαλιστές «πλούτος της ανθρωπότητας» μόνο και μόνο επειδή το μόνο τμήμα της ανθρωπότητας που σήμερα διαθέτει τα μέσα για να υπεραλιεύσει και να αντλήσει κάθε είδους ενέργεια από τους βυθούς των θαλασσών είναι το ιμπεριαλιστικό της τμήμα, δηλαδή τα καμιά ντουζίνα κράτη που εκμεταλλεύονται όλο τον πληθυσμό της γης.
Και σαν μέσο λοιπόν μεταφοράς και σαν μέσο παραγωγής η θάλασσα για τους ιμπεριαλιστές ανήκει στους ίδιους.
Είναι όμως ιδιαίτερα ζήτημα αρχής για τους ιμπεριαλιστές η ιδιοκτησία της θάλασσας σαν μέσο μεταφοράς της πολεμικής τους ισχύος.
Για να διασφαλίσουν την πολιτική και οικονομική τους κυριαρχία στον πλανήτη και για να ανταγωνιστούν ο ένας τον άλλο οι ιμπεριαλιστές πρέπει να μπορούν να βρίσκονται παντού με τους πολεμικούς τους στόλους που έχουν γίνει σήμερα συγκροτήματα πολέμου, όχι μόνο στη θάλασσα, αλλά και στη στεριά και στον αέρα. Γι' αυτό εκεί στα 12 μίλια όπου μπαίνουν οι περιορισμοί στη μεταφορά της πολεμικής τους ισχύος, εκεί ακριβώς οι ιμπεριαλιστές και κύρια οι δύο υπερδυνάμεις -που είναι ο συμπυκνωμένος ιμπεριαλισμός στο σύγχρονο κόσμο- έδωσαν την πιο αποφασιστική τους πάλη στην Τρίτη Συνδιάσκεψη. ΗΠΑ και Ρωσία πίεσαν αφόρητα όλες τις χώρες και κατάφεραν τελικά να αφαιρέσουν ένα μεγάλο μέρος από τη νίκη των καταπιεσμένων στο ζήτημα των 12 μιλίων. Κατάφεραν να περάσουν το δικαίωμα της «αβλαβούς διέλευσης» μέσα από τα χωρικά ύδατα και για τα πολεμικά τους πλοία, ενώ πέτυχαν για τους θαλάσσιους διαύλους, τα θαλάσσια στενά να περάσουν το δικαίωμα της «ελεύθερης διέλευσης». Έτσι πέτυχαν, ώστε τα 12 μίλια να γίνουν ένα θλιβερά διάτρητο κυριαρχικό δικαίωμα.
ΑΒΛΑΒΗΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΔΙΕΛΕΥΣΗ
Ας δούμε όμως λίγο περισσότερο τι σημαίνουν αυτοί οι δύο όροι «αβλαβής, (inoffensive,innocent) και «ελεύθερη» (transit) διέλευση.
Η ίδια η Σύμβαση ονομάζει αβλαβή τη διέλευση όταν«δεν προσβάλλει την ειρήνη, την τάξη και την ασφάλεια του παράκτιου κράτους»-Άρθρο 19 παρ.1 - και επεξηγεί παρακάτω τι εννοεί αναφέροντας τα πράγματα που προσβάλλουν την ειρήνη, την τάξη κλπ.
Συνοπτικά λέμε ότι αυτά είναι η μη χρήση βίας, η απειλή βίας ενάντια στο παράκτιο κράτος, τα ναυτικά στρατιωτικά γυμνάσια, η συλλογή στρατιωτικών πληροφοριών, η εχθρική προπαγάνδα, η αποβίβαση επιβίβαση εμπορευμάτων και προσώπων ενάντια στους νόμους του παράκτιου κράτους, η ρύπανση, το ψάρεμα, οι έρευνες και οι δειγματοληψίες, οι παρενοχλήσεις των επικοινωνιών του άλλου κράτους και κάθε άλλη δραστηριότητα που δεν έχει σχέση με τη διέλευση (άρθρο 19 παρ. 2).
Πουθενά δεν υπάρχει απαγόρευση για τη διέλευση πολεμικών πλοίων. Αυτή τη μάχη την έχασαν όσοι την έδωσαν στην Τρίτη Συνδιάσκεψη. Κι όμως δεν υπάρχει τίποτα πιο βάναυσο για την εδαφική κυριαρχία που μέρος της είναι η κυριαρχία στα χωριά ύδατα από το να περνάνε από αυτά οι ξένοι στόλοι.
Ωστόσο για τον τρίτο κόσμο και γενικά τις μη ισχυρές ναυτικές δυνάμεις έμειναν μερικοί βασικοί πόντοι κυριαρχίας που οι ηγεμονιστές δεν μπόρεσαν να αφαιρέσουν. Έμεινε η απαγόρευση να περνάνε αεροπλάνα και στον αέρα και πάνω στα πλοία (δηλαδή η διάβαση αεροπλανοφόρων) και η απαγόρευση διάβασης υποβρυχίων σε κατάδυση. (άρθρο 19 παρ. 2,3 άρθρο 20).
Εδώ χρειάζεται μια ουσιαστική διευκρίνιση. Όταν λέμε ότι οι χώρες που ζητούσαν απαγόρευση της διέλευσης πολεμικών πλοίων, (ή καλύτερα που ζητούσαν να επιτρέπεται η διέλευσή τους μόνο αν ζητηθεί πρώτα άδεια από το παράκτιο κράτος) έχασαν τη μάχη, και δεν εννοούμε ότι ήταν υποχρεωμένα να συμμορφωθούν στις διατάξεις της Σύμβασης '82. Πολλές χώρες του τρίτου κόσμου έφτιαξαν κρατικό νόμο βάσει του οποίου δεν μπορούσε κανένα πολεμικό πλοίο να περάσει από τα χωρικά τους ύδατα δίχως άδεια ή προηγούμενη ειδοποίηση ακόμα και εάν είχαν υπογράψει τη Σύμβαση του '82.
Τέτοιες χώρες είναι η Βιρμανία, η Υεμένη, το Πακιστάν, η Σρι Λάνκα, η Σομαλία, η Ινδία, η Ν. Κορέα, οι Σεϋχέλλες και η Αίγυπτος. Η Αίγυπτος μάλιστα πρόσθεσε δίπλα στην υπογραφή της Σύμβασης του '82 και μια δήλωση ότι η ίδια απαιτούσε προηγούμενη ειδοποίηση για τη διέλευση πολεμικών από τα χωρικά της ύδατα (R.DupuyTraitedunouveauDroitdelamer, σελ. 772).
Είναι φανερό ότι κανένα κράτος δεν είναι υποχρεωμένο να συμμορφωθεί με κάθε διάταξη της Σύμβασης του '82, ιδιαίτερα με εκείνες τις διατάξεις που είναι αδυνατισμένες νομικά, πολιτικά και ηθικά, όπως αυτές που έχουν επιβληθεί με την πολιτική βία στα μέλη της Τρίτης Συνδιάκεψης από τις δύο υπερδυνάμεις και άλλες ισχυρά ναυτικές χώρες.
Σε νομική γλώσσα αναδιατυπώνεται ως εξής:
Ενώ τα 12 μίλια σαν τέτοια έχουν ισχύ διεθνούς νόμου ή αλλιώς έχουν γενική εθιμική ισχύ και επιβάλλονται πολιτικά ακόμα και σε όσους δεν έχουν υπογράψει τη Σύμβαση, η αβλαβής διέλευση των πολεμικών πλοίων είναι νομικά ασαφής, εύθραυστη, τρωτή και έχει μια σχετική πολιτική ισχύ μόνο για τους συμβαλλόμενους της Σύμβασης που δεν έχουν κάνει κάποια αντίθετη σε αυτό δήλωση. Με λίγα λόγια η βία των δύο υπερδυνάμεων δεν είναι αρκετή μόνη της για να διαμορφώνει ισχυρούς κανόνες διεθνούς δικαίου.
Αυτή την παρατήρηση θα τη θυμηθούμε παρακάτω, όταν θα έρθουμε συγκεκριμένα στα 12 μίλα του Αιγαίου.
Προς το παρόν θα χρειαστεί να συνεχίσουμε γύρω από τη μάχη της Τρίτης Συνδιάσκεψης για την υπεράσπιση ή την εκπόρθηση των 12 μιλίων.
Οι δυο υπερδυνάμεις και οι μεγάλες ναυτικές δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Ιαπωνία) έμειναν ικανοποιημένες από την επιτυχία τους στην «αβλαβή διέλευση» των πολεμικών τους.
Όμως ακόμα και η αβλαβής διέλευση τους ενοχλούσε όταν επρόκειτο να περάσουν από διεθνή Στενά μεγάλης σημασίας, όπως το Γιβραλτάρ. Η Μαλάκα (Σιγκαπούρη-Ινδονησία), το Ορμούζ (Περσικός κόλπος) και τα στενά της Ερυθράς Θάλασσας (Για τα Δαρδανέλλια η Σύμβαση του '82 αφήνει την πρωτοκαθεδρία στη Σύμβαση του Μοντρέ του 1936). Αυτά τα Στενά όταν τα χωρικά ύδατα ήταν 6 μίλια άφηναν στους ηγεμονιστές μια λωρίδα θάλασσας για εντελώς ελεύθερη διέλευση χωρίς να τους υποχρεώνουν να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Τα 12 μίλια όμως τους υποχρέωναν σε «αβλαβή διέλευση». Η «αβλαβής διέλευση» τους χτύπαγε στο ότι δεν μπορούσαν να περάσουν τα αεροπλάνα τους δίχως άδεια ή προηγούμενη ειδοποίηση και τους υποχρέωνε να φανερώσουν τις κινήσεις των υποβρυχίων τους, ιδιαίτερα των πυρηνικών.
Έτσι σε ότι αφορούσε τα στρατηγικής σημασίας Στενά, οι υπερδυνάμεις σκάρωσαν τη νομική κατασκευή της «ελεύθερης διέλευσης» που σημαίνει ότι και τα πολεμικά αεροπλάνα περνάνε ανεμπόδιστα, δίχως άδεια και τα υποβρύχια περνάνε σε κατάδυση.
Αυτό προκάλεσε θύελλα μέσα στη Συνδιάσκεψη αλλά το μέτωπο των χωρών που είχαν άμεσο συμφέρον να μην περάσει αυτή η ουσιαστική και ξεδιάντροπη κατάργηση των 12 μιλίων ήταν πολύ μικρό σε όγκο. Σε αυτό το μέτωπο ήταν και η Ελλάδα μαζί με την Κύπρο, η Ισπανία, η Ινδονησία, η Μαλαισία, το Μαρόκο, οι Φιλιππίνες και η Υεμένη. Αυτές οι χώρες μία-μία υπόκυψαν και πρώτη και καλύτερη η Ελλάδα, ενώ έδωσε μέχρι το τέλος μια λυσσασμένη μάχη, η Ισπανία ζητώντας έστω μια ελάχιστη παρεμπόδιση της «ελεύθερης διέλευσης». Όμως καμιά της πρόταση δεν πέρασε στις ψηφοφορίες. Τουλάχιστον όμως η Ισπανία δήλωσε διαφωνία στη Σύμβαση σε αυτό το ζήτημα και επιμένει ακόμα και τώρα να καταγγέλει την παραβίαση της κυριαρχίας της στο μισό Γιβραλτάρ, ενώ το Μαρόκο που ελέγχει το άλλο μισό συμβιβάστηκε.
ΤΑ 12 ΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ
Ας έρθουμε λοιπόν στο Αιγαίο μετά από αυτή τη γενική τοποθέτηση του ζητήματος.
Τι συμβαίνει με τα ελληνικά 12 μίλια; Τι σημαίνουν από την άποψη της εθνικής κυριαρχίας; Σε ποιο παγκόσμιο ρεύμα βρίσκεται αυτή η διεκδίκηση από την πλευρά της Ελλάδας;
Η διεκδίκηση αυτή από την πλευρά της Ελλάδας βρίσκεται στο ρεύμα της διάσπασης του τριτοκοσμικού μετώπου, ενάντια στις δύο υπερδυνάμεις και όχι στην προοδευτική πλευρά που γενικά απαιτεί τα 12 μίλια των χωρικών υδάτων.
Τα 12 μίλια στο Αιγαίο είναι εργαλείο αντιτούρκικης πολιτικής και όχι αντιυπερδυναμικής. Ακόμα περισσότερο τώρα προορίζονται σαν αιχμή του δόρατος της ρώσικης πολιτικής στο Αιγαίο.
Η ουσία της πολιτικής των 12 μιλίων φανερώνεται στο ότι η Ελλάδα, όχι μόνο δεν πρόβαλε καμιά απολύτως αντίσταση στο καθεστώς της «ελεύθερης διέλευσης» από τα Στενά στο κλείσιμο των εργασιών της Τρίτης Συνδιάσκεψης για το Δίκαιο της Θάλασσας, πριν υπογραφεί η σύμβαση του 1982, αλλά έφτασε στο σημείο να κάνει μια τερατώδη παραχώρηση στις υπερδυνάμεις και πιο συγκεκριμένα στη Ρωσία που από το 1975 διαμαρτυρήθηκε για την ενδεχόμενη επέκταση σε 12 μίλια των ελληνικών χωρικών υδάτων.
Συγκεκριμένα όταν υπόγραψε τη Σύμβαση το 1982, η Ελλάδα έκανε μια δήλωση ότι:«έχει την ευθύνη όπως προσδιορίσει τον ή τους διαδρόμους εκείνους μέσω των εναλλακτικών τούτων Στενών δια των οποίων τα πλοία και αεροπλάνα τρίτων χωρών θα δύνανται να διακινούνται υπό καθεστώςTransitPassage"(Ελληνοτουρκικές σχέσεις. Άρθρο του Ροζάκη για τα 12 μίλια).
Ενώ δηλαδή, η Ελλάδα είχε φέρει αντιρρήσεις στην αρχή των εργασιών της Τρίτης Συνδιάσκεψης το 1973, όταν ακόμα η πολιτική της ήταν σοβινιστική, αντιτούρκικη επί δικτατορίας, το 1982 με κυβέρνηση του πράχτορα της Ρωσίας Παπανδρέου, έδωσε σαν αντάλλαγμα για τα 12 μίλια στη Ρωσία το δικαίωμα της «ελεύθερης διέλευσης», πηγαίνοντας ακόμα πιο δεξιά από τη χούντα.
Όμως η Ελλάδα ήταν η πιο βεβαρημένη χώρα που θα μπορούσε να υπάρχει από το καθεστώς της «ελεύθερης διέλευσης». Και να γιατί.
Τα 12 μίλια στο Αιγαίο κόβουν αυτή τη θάλασσα στη μέση για τα πολεμικά αεροπλάνα και τα υποβρύχια όλων των χωρών.
Αυτό γίνεται, γιατί οι Κυκλάδες και τα Δωδεκάνησα σχηματίζουν μια πλατειά αλυσίδα πλάτους πολλών ναυτικών μιλίων από τις δυτικές ακτές της Τουρκίας ως την Ηπειρωτική νότια Ελλάδα, που αποτελείται από νερά περικλείνονται στα 12 μίλια γύρω από καθένα από αυτά τα πολυάριθμα νησιά.
Στο σημείο αυτό το Αιγαίο γίνεται Διεθνές στρατηγικό στενό, το οποίο σύμφωνα με τη Σύμβαση του '82 υπάγεται στη ρύθμιση της «ελεύθερης διέλευσης» (Passageentransit), καθώς από το σημείο αυτό περνάει υποχρεωτικά η ναυτική γραμμή που ενώνει τη Μαύρη Θάλασσα με τη Μεσόγειο. Με λίγα λόγια το νότιο Αιγαίο μεταβάλλεται με την επέκταση των χωρικών υδάτων από 6 σε 12 μίλια σε Στενό (από τη νομική άποψη του 1982) όπως τα Δαρδανέλια ή το Γιβραλτάρ).
Όπως, όμως γράψαμε παραπάνω, Στενό δεν σημαίνει σώνει και καλά υποταγή στην ελεεινή σε αυτό το σημείο Σύμβαση του '82. Κι όμως αυτό σήμαινε για την Ελλάδα που έφτασε στο σημείο να κάνει την παραπάνω δουλική προς τη Ρωσία δήλωση πουλώντας όλον τον τρίτο κόσμο και τις «συμπάσχουσες χώρες» των Στενών που πιέζονται να δεχτούν την «ελεύθερη διέλευση». Κι όλα αυτά για να στριμώξει την Τουρκία που παθαίνει ασφυξία με τα 12 μίλια.
Η δήλωση του '82 της παπανδρεϊκής Ελλάδας σημαίνει: Ναι στην «ελεύθερη» διέλευση των στόλων των μεγάλων δυνάμεων και μάλιστα όχι μόνον από έναν όπως έχει υποχρέωση, αλλά ενδεχόμενα από πολλούς διαδρόμους όπως λέει η δήλωση του '82, που αναφέρεται«στον ή στους διαδρόμους».Όχι στην «ελεύθερη διέλευση» των τούρκικων αεροπλάνων και υποβρυχίων από το μεγαλύτερο τμήμα των τούρκικων ακτών του ανατολικού Αιγαίου προς το κεντρικό Αιγαίο.
Αν προσέξει κανείς το χάρτη, θα διαπιστώσει ότι για τα τούρκικα πλοία πολεμικά ή εμπορικά, που θέλουν να βγουν από το λιμάνι της Σμύρνης προς το κεντρικό Αιγαίο ισχύουν οι κανόνες της «αβλαβούς διέλευσης», καθώς θα πρέπει να περνάνε από τον κλειστό, λόγω 12 μιλίων δίαυλο Λέσβου-Χίου, ενώ για τα ρώσικα πλοία που κατεβαίνουν από τη Μαύρη Θάλασσα, η διέλευση θα είναι «ελεύθερη» για να διασχίσουν από πάνω ως κάτω το Αιγαίο.
Αν η στάση της Ελλάδας ήταν στην κατεύθυνση των τριτοκοσμικών 12 μιλίων θα έκανε ακριβώς το αντίθετο.
Θα έκανε μια δήλωση σαν της Ισπανίας και θα έκανε νόμο του κράτους την απαίτησή της για άδεια προκειμένου να περάσουν πολεμικά και αεροπλάνα από την «αλυσίδα» των 12 μιλίων του νότιου Αιγαίου. Ταυτόχρονα με μια διμερή συμφωνία με την Τουρκία που είναι αιγαιακό κράτος θα εξασφάλιζε ελεύθερη διέλευση προς το κεντρικό Αιγαίο και τη Μεσόγειο για τα πλοία της και τα αεροπλάνα της σε ειδικούς για αυτό το σκοπό διαύλους. Τέτοιες διμερείς σχέσεις υπάρχουν ανάμεσα σε κράτη και κανείς δεν μπορεί να τις εμποδίσει.
ΤΑ ΕΞΙ, ΤΑ ΔΕΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΔΩΔΕΚΑ ΜΙΛΙΑ
Από σημαία λοιπόν του τρίτου κόσμου, ενάντια στις υπερδυνάμεις και τον ιμπεριαλισμό, οι ρωσόδουλοι και οι σοβινιστές της Ελλάδας μετέτρεψαν τα 12 μίλια σε σημαία πάλης ενάντια σε μια τριτοκοσμική χώρα, σε συμμαχία με τις υπερδυνάμεις και τον ιμπεριαλισμό. Από σημαία ειρήνης τη μετατρέψανε σε σημαία πολέμου. Από σημαία εθνικής κυριαρχίας, σε σημαία υποτέλειας. Άλλωστε τι δεν έχουν αντιστρέψει ώστε να απαιτούμε να κρατήσουν όρθια τα 12 μίλια.
Η υποκρισία των ρωσόδουλων και των σοβινιστών φανερώνεται, όμως ακόμα πιο ανάγλυφα στο ότι ενώ επισείουν τα 12 μίλια δεν τα πραγματοποιούν. Η αντίφαση φθάνει στην άκρη της με τον εναέριο χώρο στα 10 μίλια και όχι στα 6 που είναι τα θαλάσσιά της. Η Ελλάδα του Παπανδρέου γίνεται η χώρα με τα τρία εθνικά σύνορα, τα 6, τα 10 και τα 12 μίλια.
Τα έξι μίλια είναι τα σημερινά όρια της αιγιαλίτιδας ζώνης (των χωρικών υδάτων). Αυτά έπρεπε να είναι και τα όρια του εναέριου χώρου, όπως συμβαίνει με όλες τις χώρες του κόσμου.
Όμως η Ελλάδα τα έχει βάλει στα 10 μίλια από το 1931, πριν υπάρξει το οποιοδήποτε πρόβλημα με την Τουρκία και πριν καλά-καλά υπάρξει αεροπορία, και τα διατηρεί εκεί και επιμένει ιδιαίτερα ο Παπανδρέου σε αυτά. Όπως γράφει σ' ένα άρθρο του στον Οικ. Ταχυδρόμο ο θερμός υπερασπιστής της ελληνοτουρκικής φιλίας Α. Πολιτάκης, αυτή η ιδιομορφία σημαίνει ότι ένα πλοίο τρίτης χώρας που βρίσκεται ας πούμε στα 8 μίλια από την ελληνική στεριά, νομίμως βρίσκεται εκεί από τα ύφαλα ως την ίσαλο γραμμή, γιατί απέχει περισσότερο από 6 μίλια από τη στεριά. Όμως το μέρος του πλοίου έξω από τη θάλασσα βρίσκεται παράνομα εκεί, γιατί ο εναέριος χώρος βρίσκεται στα 10 μίλια.
Αυτή η νομική διάσπαση του πλοίου οφείλεται βασικά στο γεγονός ότι ο Παπανδρέου θέλει να διατηρεί την ένταση στο Αιγαίο, δίχως να φτάνει ως τον πόλεμο.
Αν έκανε τα 6 μίλια 10 ή τα 10 μίλια 6 η αντίφαση θα έπαυε, αλλά στην πρώτη περίπτωση θα είχαμε πόλεμο με την Τουρκία (θα είχαμε τα ίδια περίπου αποτελέσματα με τα 12 μίλια), στη δεύτερη περίπτωση θα είχαμε ειρήνη.
Όμως η ειρήνη πρέπει να αποκλεισθεί, γιατί αυτή θα δημιουργούσε πρόβλημα στη ρώσικη διείσδυση στις δύο χώρες και το άνετο πέρασμά της στις δύο θάλασσες, ενώ για τον πόλεμο δεν ήρθε ακόμα η ώρα.
Η ώρα είναι για άφθονες αναχαιτίσεις τούρκικων αεροπλάνων μέσα στη ζώνη 6 έως 10 μίλια, που καλλιεργούν και παγιώνουν στις μάζες την ψύχωση του τούρκικου κινδύνου και τις προετοιμάζουν για το μεγάλο πόλεμο όταν η Ρωσία ρίξει το σύνθημα για την κατάληψη των τούρκικων Στενών και για την Πόλη. Αυτό αποδείχνεται από το ότι οι παραβιάσεις των νατοϊκών στη ζώνη 6 έως 10 μίλια είναι άφθονες και μέχρι τα τώρα καμιά αναχαίτιση και καμιά διαμαρτυρία δεν έγινε προς τις νατοϊκές χώρες. Αυτός είναι και ο λόγος που η Ελλάδα δεν έχει προσφύγει πουθενά ως τα τώρα επίσημα, σε κανένα διεθνές όργανο για αυτές τις παραβιάσεις, γιατί ένα τέτοιο όργανο ή θα συνέτριβε την ελληνική ανορθογραφία του 6-10, ή θα αναγνώριζε τα 10 μίλια εναέριου, οπότε θα υποχρέωνε από τώρα τους νατοϊκούς να εξαφανιστούν από το περισσότερο Αιγαίο στο οποίο τώρα αλωνίζουν.
Όμως ο Παπανδρέου και οι Ρωσόδουλοι γενικά δεν θέλουν καμιά σύγκρουση με το ΝΑΤΟ σε όλη αυτή την περίοδο, όπου ετοιμάζουν τη στρατηγική περικύκλωση της Τουρκίας χτίζοντας το «ορθόδοξο βαλκανικό τόξο».
Αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο δεν επιχειρείται σήμερα η επέκταση σε 10 ή 12 των χωρικών υδάτων.
Όπως ένας άλλος λόγος βρίσκεται στην άρνηση της ίδιας της Ρωσίας να γίνει μια επέχταση που δεν θα της επιτρέπει να κινείται όπως πριν.
Η Ρωσία έχει δείξει πως δεν θέλει τα 12 μίλια. Και έχει κάνει στο παρελθόν απανωτές δηλώσεις, ότι θα θεωρούσε μια τέτοια ενέργεια εχθρική. Είναι φανερό ότι η «ελεύθερη διέλευση» που επιβάλλεται από ένα κράτος έστω και φιλικό της μέσα από τα χωρικά του όρια είναι χειρότερη από την απόλυτη ελευθερία της ανοιχτής θάλασσας. Ήδη η μη σαφής αναφορά στο ποιους και πόσους διαύλους θα διαθέσει η Ελλάδα στη Ρωσία για το πέρασμα της από την αλυσίδα του νότιου Αιγαίου είναι ένα πρόβλημα γι' αυτούς που τώρα περνάνε από όπου θέλουν.
Ένα άλλο πρόβλημα είναι ότι τα 12 μίλια τους υποχρεώνουν να διώξουν τα αγκυροβόλιά τους που βρίσκονται πιο κοντά προς τη στεριά, όπως είναι το αγκυροβόλιο των Κυθήρων στα 8 μίλια, (Η Ρωσία σήμερα, έκδοση του ΕΚΚΕ), γιατί η «ελεύθερη διέλευση» δεν επιτρέπει την ακινησία ενός πλοίου μέσα στη θάλασσα εκτός από την περίπτωση βλάβης.
Κατά τη γνώμη μας η Ρωσία θα θελήσει τα 12 μίλια μόνο, αφού θα έχει εξασφαλιστεί η ρωσοελληνική συμμαχία και εφόσον θα έχει αποφασιστεί ότι ήρθε η στιγμή του πολέμου με την Τουρκία. Μόνο κάτω από τέτοιες εμπόλεμες ή μισοεμπόλεμες συνθήκες η Ρωσία θα μπορεί να εξασφαλίσει πλήρη άνεση κινήσεων στο Αιγαίο, καθιστώντας το από κύρια ελληνικό κύρια ρώσικο.
Να λοιπόν, ποια είναι η σχέση των τριών ορίων του Αιγαίου:
Έξι μίλια που ισχύουν σήμερα για τους ιμπεριαλιστές.
Δέκα μίλια που ισχύουν για την Τουρκία.
Δώδεκα μίλια που θα ισχύσουν για τους πάντες εκτός από τη Ρωσία.
ΝΑΙ ΣΤΑ 12 ΜΙΛΙΑ - ΔΙΑΥΛΟΙ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ - ΟΧΙ ΣΤΗΝ «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΔΙΕΛΕΥΣΗ»
Απέναντι σε αυτά τα τρία όρια και τον τέλειο οπορτουνισμό των ρωσόδουλων και του ελληνικού σοβινισμού η Τουρκία έχει αντιδράσει με τον αθλιότερο δυνατό τρόπο. Έχει αρνηθεί το γενικά προοδευτικό χαρακτήρα των 12 μιλίων παίζοντας το προβοκατόρικο παιχνίδι του Παπανδρέου και ποτέ δεν ζήτησε ειδικές διευκολύνσεις για την ίδια μέσα στο καθεστώς των 12 μιλίων στα πλαίσια μιας διμερούς συμφωνίας και αρκείται στο να επαναλαμβάνει: «πόλεμος σαν απάντηση στα 12 μίλια». Το χειρότερο είναι ότι η Τουρκία προσπάθησε να προσεταιριστεί τις υπερδυνάμεις ενάντια στα 12 μίλια της Ελλάδας και πιο πολύ πλεύρισε τη Ρωσία γι' αυτό στη φιλορώσικη εποχή Ετζεβίτ, υποστηρίζοντας ότι τα 12 μίλια στο Αιγαίο χτυπάνε την «ελεύθερη διέλευση», αντίθετα από ότι ισχυρίζεται η Ελλάδα. (Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, σελ. 339).
Κι όμως η λύση για την Τουρκία δεν βρίσκεται στην άρνηση για τα 12 μίλια της Ελλάδας, αλλά στην υπεράσπιση της ολόπλευρης ελληνικής κυριαρχίας στα 12 μίλια, κυριαρχία που σημαίνει τη μη «ελεύθερη διέλευση». Αυτό ισοδυναμεί με το δικό της δικαίωμα να εμποδίσει την πρακτικά ελεύθερη διέλευση των στόλων των μεγάλων δυνάμεων από τα δικά της Στενά, διέλευση που παραβιάζει στην πράξη τη συνθήκη του Μοντρέ, ιδιαίτερα από την πλευρά του ρώσικου στόλου που έφτασε να περνάει από τα Στενά και τα αεροπλανοφόρά του. (Το Μοντρέ που το είχε υπογράψει και η σοσιαλιστική ΕΣΣΔ του 1936 βρίσκεται πολύ πιο μπροστά όχι μόνο από την «ελεύθερη» αλλά και από την «αβλαβή διέλευση»).
Αν και η πάλη για την αλλαγή της τούρκικης πολιτικής στα 12 μίλια και τις αιγαιακές διαφορές γενικά, πέφτει στις πλάτες του τούρκικου λαού, από το '81 και μετά η κύρια ευθύνη της έντασης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις πέφτει στην Ελλάδα, ενώ παρά τα λάθη της η Τουρκία βρίσκεται στη θέση του κράτους που απειλείται από τον κύριο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επιθετιστή που είναι η Ρωσία.
Έτσι είναι καθήκον κύρια του ελληνικού λαού και του ελληνικού δημοκρατικού κινήματος να εμποδίσει τον ελληνοτουρκικό πόλεμο που ετοιμάζει η Ρωσία για τον έλεγχο των Στενών και την κυριαρχία στα Βαλκάνια και την Ευρώπη.
Αυτό το καθήκον εξειδικεύεται στο ζήτημα των 12 μιλίων με τον εξής τρόπο:
-Ναι στα 12 μίλια.
-Όχι στην «ελεύθερη διέλευση» των πολεμικών των υπερδυνάμεων από το Αιγαίο.
-Διμερής συμφωνία για διευκολύνσεις και ελεύθερους διαύλους στην Τουρκία.
-Κλειστό Αιγαίο - Κλειστά Στενά.
Αυτά σημαίνουν ότι πρέπει να πούμε όχι στα 12 μίλια εφόσον υπάρχει καθεστώς «ελεύθερης διέλευσης». Όχι στα 12 μίλια που σημαίνουν αποκλεισμό της Τουρκίας από το Αιγαίο. Αυτή είναι η πολιτική ειρήνης σε ένα πρόβλημα που εύκολα θα μπορούσε να μην υπάρχει αν αποφάσιζαν οι δύο χώρες μόνες τους και χωρίς καμιά ανάμειξη να το λύσουν.
Τα 6, τα 10 και τα 12 μίλια είναι στο βάθος κούφιοι αριθμοί αν δεν προσδιοριστεί πρώτα η πολιτική που υπηρετούν.
Το ζήτημα είναι πολιτική φιλίας ή πολιτική αντιπαράθεσης.
Οι σοβινιστές και ρωσόδουλοι έχουν διαλέξει τη δεύτερη πολιτική. Από εκεί και πέρα 6, 10 ή 12 μίλια είναι το ίδιο πράγμα και σημαίνουν πόλεμο>>.
Δεύτερο Κείμενο
Απόσπασμα από άρθρο της Νέας Ανατολής με τίτλο «Ο ελληνικός σοβινισμός υπεύθυνος για την ένταση στο Αιγαίο» που δημοσιεύτηκε στο φύλλο 296, 11/1/1998
<<ΕΞΙ Ή ΔΕΚΑ ΜΙΛΙΑ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΕΝΑΕΡΙΟΣ ΧΩΡΟΣ;
Εδώ παρουσιάζεται ο ελληνικός τραγέλαφος, αλλά ταυτόχρονα και η ελληνική προκλητικότητα και περιφρόνηση στο Διεθνές Δίκαιο, άλλα να είναι τα όρια των ελληνικών χωρικών υδάτων και άλλα του εναέριου χώρου. Καταρχήν αυτό αποτελεί, όπως τονίζει χαρακτηριστικά το Βήμα (όπ. π.), <<μοναδική στον κόσμο ελληνική ιδιομορφία>>. Για να καταλάβει κανείς το άτοπο και το παράλογο του πράγματος, αρκεί να σκεφτεί την παραπάνω περίπτωση της περιοχής 6: Τα μεν τούρκικα αεροπλάνα να μην έχουν πρόσβαση στο διεθνή χώρο διεξαγωγής της άσκησης λόγω των 10 μιλίων εναέριου χώρου, αλλά τα πολεμικά τους πλοία να έχουν πρόσβαση, αφού τα χωρικά ύδατα εκτείνονται στα 6 μίλια!
Πέρα όμως απ’ αυτό, εδώ υπάρχει και καραμπινάτη παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου, αφού το θέμα αυτό έχει ρυθμιστεί οριστικά με τη Σύμβαση του Σικάγου για τη Διεθνή Πολιτική Αεροπορία (Συνδιάσκεψη του Σικάγου, 1944). Η Σύμβαση αυτή έχει κυρωθεί από την Ελλάδα με το Νόμο 211/28 Μαρτίου 1947, ΦΕΚ 35 Α΄/1947. Η Σύμβαση αυτή στο άρθρο 1 ορίζει, σύμφωνα με την επίσημη ελληνική μετάφραση στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, τα εξής: <<Τα συμβαλλόμενα Κράτη αναγνωρίζουν ότι έκαστον Κράτος έχει την πλήρη και αποκλειστικήν κυριαρχίαν επί της υπεράνω του εδάφους του ατμοσφαιρικής εκτάσεως>>. Και, επεξηγώντας την έννοια του εδάφους, το άρθρο 2 διαπιστώνει: <<Δια τους σκοπούς της παρούσης συμβάσεως, ως εδαφικά όρια Κράτους τινός εννοούνται αι εκτάσεις του εδάφους αυτού μετά των προσκειμένων εις ταύτας χωρικών υδάτων υπό την κυριαρχίαν, ηγεμονίαν, προστασίαν ή εντολήν του Κράτους τούτου>> (βλ. το συλλογικό έργο “Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις 1923-1987”, σελ. 366-367). Και συνεχίζει το βιβλίο: <<Κατά συνέπεια, το εθιμικό δίκαιο του αέρα ορίζει ότι εθνικός εναέριος χώρος είναι η περιοχή εκείνη του αέρα η οποία υπέρκειται του εδάφους της ξηράς και της αιγιαλίτιδας ζώνης ενός κράτους. Τα εξωτερικά όρια, λοιπόν, του εθνικού εναέριου χώρου συμπίπτουν με τα χερσαία ή θαλάσσια σύνορα/όρια ενός κράτους, ανάλογα με το γεωφυσικό του χαρακτήρα (...)>>.
Να κάνουμε εδώ μια γενική επισήμανση, που δεν αφορά μόνο στις συγκεκριμένες ασκήσεις: Η παραπάνω παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου απομέρους της χώρας μας δε σημαίνει για μας ότι είναι και πολιτικά ενδεδειγμένο και αποδεκτό κάθε λίγο και λιγάκι η Τουρκία να το “υπενθυμίζει” κάνοντας “ντου” στον εναέριο χώρο μεταξύ 6 και 10 μιλίων. Κι αυτό γιατί η προσπάθεια που πρέπει να γίνεται πάντα και από τις δύο χώρες πρέπει να συντείνει στον περιορισμό και όχι στην αύξηση της ήδη πολύ τεταμένης κατάστασης. Γιατί έτσι βρίσκουν τελικά αφορμή άλλοι παράγοντες (κυρίως οι Ρώσοι, που στρατηγικά επιθυμούν ανάφλεξη στην περιοχή) να “επέμβουν” με τον έναν ή τον άλλο τρόπο). Άλλο λοιπόν το ένα και άλλο το άλλο.
Είναι μια περίπτωση ανάλογη με την παρενόχληση του αεροπλάνου που μετέφερε τον Τσοχατζόπουλο από την Κύπρο: επρόκειτο για μια περιττή, προκλητικού χαρακτήρα κίνηση>>.