"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Μόνο αν μια προδοσία πάει εντελώς στην άκρη της τα θύματά της θα την κατανοήσουν και θα εξεγερθούν ενάντια στους προδότες.
Αυτή η στιγμή δεν έχει έρθει ακόμα ούτε για την ελληνική, ούτε για την παγκόσμια εργατική τάξη. Δηλαδή ούτε στη χώρα μας ούτε γενικά στον κόσμο έχει γίνει ακόμα κατανοητό στη μεγάλη μάζα των εργατών ότι οι ηγέτες τους, ιδιαίτερα αυτοί που εμφανίζονται σαν οι πιο φανατικοί υπερασπιστές τους, δηλαδή σαν κομμουνιστές, είναι στη συντριπτική πλειοψηφία τους οι χειρότεροι εχθροί τους. Όμως τα βήματα προς την αποκάλυψη επιταχύνονται όσο οι ψεύτικοι εκπρόσωποι των εργατών και ιδιαίτερα οι ψεύτικοι κομμουνιστές βαδίζουν στο δρόμο της φασιστικής δικτατορίας και του πολέμου ενάντια στην ίδια την ύπαρξη της εργατικής τάξης και για το καλό των χειρότερων διεθνών εκμεταλλευτών της. Επίσης επιταχύνονται όσο επιμένουν να ξεσκεπάζουν τους απατεώνες τα νέα έστω πολύ μειοψηφικά πραγματικά εργατικά και κομμουνιστικά κόμματα.
Όχι στις πρωτομαγιές κλωτσοσκούφι
Έτσι εργατικές πρωτομαγιές σαν αυτή της Κυριακής 8 του Μάη στη χώρα μας χρησιμεύουν σαν βήματα προς την αποκάλυψη των προδοτών. Και τούτο γιατί σε αυτές έχει ταιριάξει πολύ το περιεχόμενο της προδοσίας με τη μορφή της. Η προδοσία έχει εδώ ανοιχτή μορφή γιατί μια πρωτομαγιά είναι εργατική μόνο αν γιορτάζεται την 1η του Μάη. Γιατί την πρώτη Μάη είναι η παγκόσμια γιορτή της εργατικής τάξης, επειδή η εργατική τάξη είναι μια παγκόσμια τάξη, μια τάξη που δεν έχει ξεχωριστά συμφέροντα σε κάθε εθνικό ή κρατικό τμήμα της αντίθετα με την αστική τάξη και γενικά με κάθε άλλη τάξη. Η εργατική πρωτομαγιά δεν είναι ένα κλωτσοσκούφι, δεν είναι γενέθλια ενός μωρού για να μεταφέρεται σε κάποια άλλη μέρα όπως βολεύει τους γονείς του.
Όμως εδώ στη χώρα μας τα ψευτοεργατικά συνδικάτα και οι ψευτοκομμουνιστές και σοσιαλδημοκράτες ηγέτες τους έχουν μετατρέψει κιόλας από το 1975 (όπου η πρωτομαγιά έπεφτε τη μεγάλη Παρασκευή), τις εργατικές πρωτομαγιές σε κλωτσοσκούφια μεταφέροντας τες σε άλλες μέρες έτσι ώστε να χάσουν το διεθνή χαρακτήρα τους. Μάλιστα κάνουν την αντιδιεθνιστική αυτή οπότε και αντεργατική μετατόπιση στο όνομα μιας θρησκευτικής γιορτής όπως είναι το Πάσχα. Κι όμως το αληθινό ΚΚΕ είχε δώσει μάχες με αίμα και συλλήψεις για να γιορτάζεται η πρωτομαγιά ακόμα και ανήμερα την Κυριακή του Πάσχα την ώρα που οι πρόγονοι του ψευτοΚΚΕ οι τροτσκιστές μαζί με τους σοσιαλδημοκράτες τη σαμπόταραν ή την ανέβαλαν για μια επόμενη Κυριακή (Δες πρωτομαγιά του 1932 (http://www.oakke.gr/2013-02-16-19-35-51/item/666-). Μάλιστα στις σημερινές συνθήκες αυτή η αναβολή που γίνεται πλέον από τους εργατοπατέρες για οποιαδήποτε μέρα πασχαλινής αργίας και όχι μόνο την Κυριακή του Πάσχα, είναι απόδοση απόλυτης πρωτοκαθεδρίας στη συγκεκριμένη ορθόδοξη χριστιανική θρησκεία επειδή ο ανώτερος «διεθνισμός» στον οποίο υπακούουν οι προδότες είναι η υποτέλειά τους στο ρώσικο νεοτσαρικό κράτος και στην κρατική του θρησκεία.
Οι προδότες με το πιο σπάνιο πάθος
Στην πραγματικότητα προς αυτό το κράτος κοιτάνε όλοι οι προδότες της εργατικής τάξης στον κόσμο και σε αυτό αναζητούν την καθοδήγησή τους. Το σημερινό ρώσικο κράτος είναι η Μέκκα τους καθώς έχει προκύψει από την πραξικοπηματική ανατροπή από τα μέσα της πρώτης εργατικής εξουσίας στον κόσμο και τη μετατροπή της σε κρατική εξουσία του πιο αποκτηνωμένου ιμπεριαλισμού, του ρώσικου ιμπεριαλισμού χιτλερικού τύπου.
Αυτόν τον κτηνώδη ιμπεριαλισμό υπηρετούν με το πιο σπάνιο πάθος οι έλληνες προδότες της εργατικής τάξης, γιατί κανένας άλλος όσο αυτοί δεν του έδειξαν τέτοια σιχαμερή δουλικότητα ώστε να το βοηθήσουν να διαλύσει με πραξικοπηματική βία και με τρομερούς διωγμούς το κομμουνιστικό κόμμα της ίδιας της χώρας τους, και μετά να φυλακίσει και να δολοφονήσει (1973) τον ηγέτη του Ν. Ζαχαριάδη, έναν από τους πιο διορατικούς στον κόσμο και πιο τολμηρούς μαρξιστές-λενινιστές, εχθρούς των μεγαλορώσων πραξικοπηματιών, και τελικά να κατασκευάσει ένα ομοίωμα του με το ίδιο όνομα, που το αποκαλούμε γι αυτό το λόγο ψευτοΚΚΕ.
Να λοιπόν γιατί με επικεφαλής τους δολοφόνους του αληθινού ΚΚΕ ένας στρατός από παλιούς και νέους, μικρούς και μεγάλους εχθρούς της εργατικής τάξης που υψώνουν τα σύμβολά της καθώς και τα σύμβολα κάθε κοινωνικής προόδου ξεκινάει να ποδοπατήσει, να διαστρεβλώσει και να αντιστρέψει το νόημα κάθε εργατικής πρωτομαγιάς.
Αυτοί είναι τα τελευταία χρόνια και αυτοί θα είναι και στις φετινές 8 του Μάη στους δρόμους για να πραγματοποιήσουν την εγκληματική τους πλασματική προσομοίωση πρωτομαγιάτικου εργατικού κινήματος και πρωτομαγιάτικης απεργίας κάνοντας και λέγοντας το αντίθετο από εκείνο που ένα πραγματικό ταξικό εργατικό κίνημα θα έλεγε και θα έκανε.
Έτσι αντί να μιλήσουν για το πρωτοφανές έγκλημα ότι μέσα στα τελευταία 6 χρόνια η ήδη αριθμητικά αδύναμη βιομηχανική εργατική τάξη μειώθηκε σχεδόν κατά 40% επειδή συρρικνώθηκαν οι παραγωγικές δυνάμεις που αυτή κινεί, και αντί να αποκαλύψουν στο λαό ότι αυτή είναι η βασική αιτία της ατέλειωτης ανεργίας οπότε και της τεράστιας πτώσης των μισθών και ότι αυτή είναι η αιτία για τη διαρκή αύξηση του χρέους και για τα αλλεπάλληλα μνημόνια, και αντί να καλέσουν σε αγώνες την εργατική τάξη ενάντια σε αυτούς που με συνειδητό σαμποτάζ προκαλούν αυτήν την ασύλληπτη καταστροφή, ρίχνουν τα πολιτικά πυρά τους στους δανειστές και τα πρακτικά πυρά τους στο παραγωγικό κεφάλαιο. Με το πρώτο έχουν στόχο να δυναμώσουν το αντιευρωπαϊκό μένος οπότε και τη ρωσοφιλία στη χώρα, ενώ με το δεύτερο να καταστρέψουν τις παραγωγικές δυνάμεις που έχουν επιζήσει αυτής της λαίλαπας με στόχο να τις αχρηστεύσουν όχι μόνο στη βιομηχανία, αλλά και στον τουρισμό και στην αγροτική παραγωγή και στην έρευνα και παντού. Και αυτά όλα για να θριαμβεύει ένα και μόνο είδος κεφάλαιου που ποτέ δεν το ενοχλούν, εκείνο των ρώσων και κινέζων καπιταλιστών νεοαποικιοκρατών καθώς και των ντόπιων φίλων τους κρατικο-ολιγαρχών.
Αλλά πως θα ήταν ποτέ δυνατό να καλέσουν αυτοί σε πάλη το λαό ενάντια στο παραγωγικό σαμποτάζ αφού αυτοί οι ίδιοι είναι οι πρωταθλητές του σαμποτάζ όχι μόνο στα 6 χρόνια της χρεωκοπίας αλλά εδώ και 40 χρόνια, μόλις άρχισαν να αποκτούν πολιτική εξουσία κάτω από την κάλυψη του πράκτορα της καπιταλιστικής ΕΣΣΔ πρωθυπουργού Α. Παπανδρέου; Υπάρχει βιομηχανική επιχείρηση που δεν κοίταξαν να την κλείσουν και μεγάλη παραγωγική επένδυση κρατική ή ιδιωτική που δεν προσπάθησαν να τη ματαιώσουν μαζί με σαμποταριστές πρωθυπουργούς προκαλώντας τελικά τη χρεωκοπία της χώρας στα 2009 ;
Πως αποδιοργάνωσαν την εργατική τάξη και πρόδωσαν τα αιτήματα της
Άλλωστε ποια εργατική τάξη να καλέσουν σε μάχη αφού το πρώτο που προσπάθησαν και σε μεγάλο βαθμό πέτυχαν μετά τη μεγάλη δημοκρατική εξέγερση του Πολυτεχνείου (που τόσο λυσσασμένα υπονόμευσαν και μετά σφετερίστηκαν), ήταν να διαλύσουν τα εργοστασιακά και γενικά τα επιχειρησιακά σωματεία και να στήσουν στη θέση τους τα περίφημα δικά τους κλαδικά; Αποδείχτηκε ότι τα κλαδικά ήταν τα καταλληλότερα ώστε να κυριαρχούν με βία και νοθεία σε κάθε κλάδο και σε κάθε επιχείρηση οι δικές τους κομματικές συνδικαλιστικές συμμορίες που είχαν δύο ειδικότητες: α) να κλείνουν τα εργοστάσια και εργοτάξια ιδιαίτερα όποτε δεν κατόρθωναν να παίζουν εκεί ρόλο προσωπάρχη β) να ελέγχουν κάθε σκίρτημα ανεξάρτητης οργάνωσης και ταξικής πάλης. Ή μήπως δεν φρόντισε η υπόλοιπη αστική τάξη να μην υπάρχει αυτή η ταξική οργάνωση και πάλη μέσα σε κάθε χώρο δουλειάς βοηθώντας αρχικά τους κνίτες να πνίξουν τα επιχειρησιακά σωματεία, ενώ αργότερα συνέργησε στο να μεταθέσουν οι κυβερνήσεις την οικονομική πάλη της εργατικής τάξης στα κλαδικά συνδικάτα και τελικά στην κρατική διαιτησία, δηλαδή στο ίδιο το κράτος μέσω των λεγόμενων «συλλογικών» διαπραγματεύσεων ; Σε αυτή τη διάλυση του ταξικού συνδικαλισμού στους χώρους δουλειάς οφείλεται το γεγονός ότι τόσο εύκολα καταργήθηκε από το κράτος και την εργοδοσία κάθε τι από αυτό που η ψευτοαριστερά ονόμασε εργατικές κατακτήσεις ενώ ήταν κυρίως κρατικές και κρατικο-συνδικαλιστικές παροχές σαν αντάλλαγμα για τον ευνουχισμό και την πρακτική διάλυση της τάξης στους χώρους δουλειάς.
Απόδειξη για το ότι οι ψευτοκομμουνιστές και οι άλλοι επίσημοι «φιλεργάτες» συνδικαλιστές, αριστεροί και μη, δεν δίνανε ποτέ δεκάρα για τους καθαυτό προλετάριους εργαζόμενους, αυτούς του ιδιωτικού τομέα, είναι ότι τους αφήσανε εντελώς ανοχύρωτους τα χρόνια της χρεωκοπίας να λιώνουν κυριολεκτικά με όλο και πιο φριχτά μεροκάματα και ατέλειωτες ώρες δουλειάς στα μεγάλα και, κυρίως, στα μικρά εργασιακά κάτεργα (που δεν τους ενοχλούν από πολιτική και οικονομική άποψη) χωρίς ποτέ να δώσουν οποιαδήποτε συγκεκριμένη πάλη ενάντια σε αυτά, έστω πιέζοντας στοιχειωδώς τις επιθεωρήσεις εργασίας και βεβαίως χωρίς να κάνουν ουσιαστικό πρακτικό κίνημα έστω και για μια μικρή επιδότηση όλων των ανέργων.
Έτσι στην πραγματικότητα όχι μόνο οι πρωτομαγιές τους αλλά και τα υποτιθέμενα ταξικά κινήματα τους ενάντια στους δανειστές της ΕΕ δεν ήταν ποτέ κινήματα όπου συμμετέχουν μαζικά εργάτες και εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, ούτε ήταν κινήματα ανέργων αλλά κινήματα τμημάτων της κρατικής υπαλληλίας και κυρίως κινήματα των κομματικών στρατών των ταξικών προδοτών που ζητάνε νομή της συνολικής εργατικής υπεραξίας καθώς και νομή των δανεικών και αγύριστων που επίσης έχουν αποσπαστεί από την υπεραξία προλεταριάτων άλλων χωρών μέσω του κρατικού δανεισμού.
Οι πρωτομαγιές τους και όλα τους τα «κινήματα» στην υπηρεσία των κυβερνητικών διαπραγματεύσεων
Αλλά ακόμα και για τους συνταξιούχους και για τους κρατικούς υπαλλήλους του στενού και ευρύτερου κρατικού τομέα από τους οποίους αποτελείται ένα μέρος των κομματικών τους στρατών, καθόλου δεν νοιάζονται. Απόδειξη ότι σε όλες τις κινητοποιήσεις της ψευτοαριστεράς ενάντια στα μνημονιακά μέτρα επί 6 ολόκληρα χρόνια πάντα ο αγώνας τους γινόταν μόνο στα ένα δυο εικοσιτετράωρα πριν από κάθε σχετική ψηφοφορία της Βουλής ή πριν από μια κρίσιμη διαπραγμάτευση της κάθε κυβέρνησης με τους δανειστές και ποτέ δεν υπήρξε και πουθενά μια παρατεταμένη απεργία ενάντια στα μέτρα πείνας, ποτέ ενάντια στην υπερφορολόγηση και ποτέ για να υποστηριχθεί έστω και ένα θετικό μνημονιακό μέτρο διαρθρωτικού τύπου, όπως πχ ενάντια στη φοροδιαφυγή ή ενάντια στην καθυστέρηση έκδοσης των αδειών για νέες επενδύσεις. Αυτό γινόταν ώστε και τα εκάστοτε μέτρα πείνας να ψηφίζονται με σιγουριά και ταυτόχρονα το κίνημα να εντάσσεται στην κυβερνητική διαπραγμάτευση που είχε πάντα ένα και μόνο στόχο: να οξύνει τις εσωτερικές ευρωπαϊκές αντιθέσεις και καθόλου να ελαφρύνει την κατάσταση του λαού. Ο στόχος της πολιτικής διάσπασης της ΕΕ εξυπηρετείται κυρίως με το να απειλείται κάθε φορά πολιτική αστάθεια στη χώρα και έξοδος από το Ευρώ, πράγμα για το οποίο φροντίζει η κάθε κυβέρνηση και κυρίως η κάθε αντιπολίτευση ανάμεσα στα άλλα και με το να μετατρέπει το κέντρο της Αθήνας σε σκηνικό λαϊκής εξέγερσης χωρίς να υπάρχει λαϊκή εξέγερση. Γι αυτό το δεύτερο λόγο η κρατική ψευτοαριστερά είχε και έχει πάντα στην ουρά της και ένα στρατό κρατικών ψευτοαναρχικών στους οποίους το διακομματικό πολιτικό καθεστώς παραδίνει το κέντρο της πρωτεύουσας για να έχει η ΕΕ την ψευδαίσθηση της εξέγερσης και οι ίδιοι να αναπαράγουν την ψευδαίσθησή ότι μπορούν να καταστρέφουν το σύστημα. Η φετινή πρωτομαγιά είναι εξ ολοκλήρου αφιερωμένη σε αυτή την κυβερνητική διαπραγμάτευση με τους δανειστές και μάλιστα η μετατόπιση της από την 1η στις 8 του Μάη, μια μέρα πριν το Γιουρογκρούπ τη διευκολύνει αφάνταστα.
Εμείς όχι μόνο από θέση αρχής δεν θα συμμετέχουμε, όπως πάντα, σε μια Πρωτομαγιά κλωτσοσκούφι, αλλά και γιατί είμαστε, όπως όλα τα χρόνια σε ανειρήνευτη σύγκρουση με την πολιτική και ιδεολογική πλατφόρμα της. Αυτή γίνεται υπεραντιδραστική και φασιστική όταν οι διοργανωτές της που τολμάνε να παριστάνουν τους διεθνιστές βγάζουν όλο τους το μένος ενάντια στη δημοκρατική Ευρώπη η οποία είναι μισοδιαλυμένη ακριβώς γιατί οι λαοί της δεν είναι διατεθειμένοι να ενωθούν κάτω από μια ιμπεριαλιστική σημαία. Και αυτό το κάνουν οι διοργανωτές της από αγάπη για τους νεοχιτλερικούς σοσιαλ-ιμπεριαλιστές της Ανατολής και κυρίως για τους ρώσους διαμελιστές και άρπαγες κρατών, που πάνω απ όλα μισούν την Ενωμένη Ευρώπη και αγαπάνε τους φασίστες και ναζιστές εχθρούς της. Για αυτό δεν έχουν ποτέ ούτε ένα σύνθημα να πουν ενάντια στους ρωσοκινέζους σε όλες αυτές τις συγκεντρώσεις και πορείες τους. Ακόμα και όταν καταγγέλλουν την αμερικάνικη υπερδύναμη-αν και όλο και λιγότερο τελευταία επειδή την έχουν στο πλευρό τους στις αντιευρωπαϊκές εκστρατείες τους- οι πρωτομαγιές των σοσιαλφασιστών, δεν το κάνουν ποτέ όταν αυτή συμπαρατάσσεται με τους ρωσοκινέζους ιμπεριαλιστές στις κοινές τους επιθέσεις ενάντια στις χώρες και στους λαούς του τρίτου κόσμου, όπως γίνεται σήμερα στη Συρία.
Άλλωστε πως μπορεί κανείς να βαδίζει έστω και δυο μέτρα μαζί με ανθρώπους που μισούν τη μισολιπόθυμη αστική δημοκρατία στη χώρα μας όχι γιατί θέλουν την επανάσταση αλλά γιατί ετοιμάζονται να κάνουν φασιστική δικτατορία κλείνοντας τα κανάλια που δεν τους αρέσουν, τιμωρώντας τους δημοσιογράφους που δεν τους αρέσουν, επιβάλλοντας από κοινού με το ΣΥΡΙΖΑ τους ανθρώπους τους στα κρατικά κανάλια και στην εκπαίδευση, ελέγχοντας βήμα-βήμα τη δικαστική εξουσία, και μην κάνοντας ποτέ ζήτημα το φασισμό της εκκλησίας ούτε βέβαια το στρογγυλοκάθισμα των ναζιστών στη Βουλή και την προκλητική ατιμωρησία και νομιμότητά τους.
Οι προδότες είναι ο αρνητικός δάσκαλος της εργατικής τάξης
Στην πραγματικότητα αυτοί οι υποτιθέμενοι εκπρόσωποι των εργατών, αυτοί οι προδότες είναι ο αρνητικός δάσκαλος της εργατικής τάξης. Αρκεί αυτή να κάνει το αντίθετο από ότι κάνουν αυτοί για να βρει το δρόμο της. Δηλαδή:
-Πάλη για την ανάπτυξη εκεί που αυτοί κάνουν σαμποτάζ,
-Πάλη για την επιβίωση των εργοστασίων εκεί που αυτοί τα κλείνουν,
-Πάλη για παραγωγικές επενδύσεις εκεί που αυτοί τις ματαιώνουν,
-Πάλη για εργοστασιακά σωματεία με δημοκρατικό ενωτικό ταξικό συνδικαλισμό εκεί που αυτοί επεμβαίνουν με τα κλαδικά σφραγίδες και τις κομματικές συμμορίες τους σε κάθε χώρο δουλειάς,
-Πάλη για να επεμβαίνουν οι εργάτες μέσα από τη δημοκρατική οργάνωσή τους σε κάθε χώρο δουλειάς και να ασχολούνται με τα ζητήματα της παραγωγής και την οικονομική κατάσταση της επιχείρησης,
-Πάλη για ανθρώπινα μεροκάματα, ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και ασφάλιση εκεί που αυτοί αφήνουν τους εργαζόμενους να βυθίζονται στα μεγάλα και μικρά κάτεργα και στη μαύρη εργασία.
Και ακόμα πιο πολύ σαν διεθνιστές :
-Πάλη για την πολιτική δημοκρατία ενάντια στο φασισμό, το ναζισμό και το σοσιαλφασισμό σαν προϋπόθεση για κάθε επαναστατική πάλη την ώρα που αυτοί απεχθάνονται κάθε δημοκρατισμό στο όνομα τάχα της επανάστασης,
-Πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στο σοσιαλιμπεριαλισμό την ώρα που αυτοί αντιστρατεύονται μόνο το δυτικό ιμπεριαλισμό όχι από την πλευρά των λαών αλλά από την πλευρά του σοσιαλιμπεριαλισμού
-Πάλη για τη δημιουργία παγκόσμιου αντιφασιστικού μετώπου την ώρα που αυτοί δείχνουν σαν κύριο εχθρό το φιλελευθερισμό όχι από την πλευρά των λαών αλλά από την πλευρά του φασισμού, κόντρα στη μαρξιστική και εργατική παράδοση,
-Πάλη ενάντια στον παγκόσμιο πόλεμο που ο ρωσοκινέζικος νεοναζιστικός άξονας ετοιμάζει,
-Πάλη για την ειρήνη, την ώρα που αυτοί κάνουν τα πάντα για να επιταχύνουν την προέλαση του νεοναζιστικού άξονα και τον εφιαλτικό πόλεμο που αυτός ετοιμάζει.
Και όλα αυτά καλούμε την εργατική τάξη να τα επιχειρήσει με ένα μακρύ στόχο, που όμως πρέπει να διαπερνάει κάθε βήμα κάθε συνειδητού εργάτη: Να τσακιστεί μέσα από μια σειρά επαναστάσεων που θα συνεχίζονται ακόμα και μέσα στις συνθήκες της σοσιαλιστικής εξουσίας, η καταπίεση και εκμετάλλευση ανθρώπου με οποιαδήποτε ανοιχτή ή ύπουλη μορφή.
Αυτή είναι η εργατική Πρωτομαγιά, οι εργατικές κόκκινες Πρωτομαγιές για τις οποίες δουλεύει και προετοιμάζει το έδαφος ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά η Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ. Έτσι παλεύουμε από το δικό μας πόστο για να σηκωθεί όρθια η ελληνική και η παγκόσμια εργατική τάξη.