"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Το ότι το κίνημα «παραιτηθείτε» ξεπερνάει αυτά τα όρια φαίνεται κυρίως σε δύο σημεία της πλατφόρμας του: το ένα σημείο είναι η καταγγελία του εθνικο-σοσιαλιστικού χαρακτήρα της κυβέρνησης στην αρχική έκδοση αυτής της πλατφόρμας . Αυτό το στοιχείο αποδυναμώθηκε σε μια επόμενη έκδοση της πλατφόρμας όπου ο χαρακτηρισμός «εθνικο-σοσιαλιστικό μόρφωμα» για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αντικαταστάθηκε από το αρκετά ανώδυνο «εθνικο-λαικιστικό». Δεν αποκλείεται αυτή η αλλαγή να είναι αποτέλεσμα εσωτερικής πίεσης από την μεριά των κυρίαρχων κομματικών μηχανισμών που δρουν ανασταλτικά μέσα σε αυτό το κίνημα, όμως ο αρχικός χαρακτηρισμός δείχνει την κατεύθυνση των ριζοσπαστικών διαθέσεων των βασικών διοργανωτών αυτού του κινήματος, που από ότι φαίνεται αντιπροσωπέυουν μη κυρίαρχες τάσεις μέσα στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ.
Εκεί που αυτή η κατεύθυνση γίνεται ακόμα πιο φανερή στην πλατφόρμα είναι στην διατύπωση «ενάντια στην χειραγώγηση των ΜΜΕ» από την κυβέρνηση. Αυτή η χειραγώγηση είναι η πιο χτυπητή αλλά και η πιο βασική εκδήλωση του φασιστικού χαρακτήρα της κυβέρνησης Τσίπρα και ταυτόχρονα η πιο χτυπητή εκδήλωση της φιλικής προς την κυβέρνηση πολιτικής των ηγεσιών των 4 υποτιθέμενων φιλοευρωπαικών κομμάτων, που το έχουν κυριολεκτικά βουλώσει τόσο για το βάθος όσο και για το εύρος της πρωτοφανούς και ξεδιάντροπης απόπειρας φίμωσης των ΜΜΕ.
Τα δύο παραπάνω σημεία, μαζί με ένα άλλο όπου καταγγέλλεται η δημιουργία κομματικού στρατού μέσα στο κράτος, εξηγούν γιατί αυτό το κίνημα αντιμετωπίζει τη λύσσα της κυβέρνησης και την σαφή εχθρότητα των φαιο-«κόκκινων» συμμάχων της (κυρίως του ψευτοΚΚΕ και των ναζί της ΧΑ που κατήγγειλαν αυτό το κίνημα σαν σύμμαχο της τάχα φιλοευρωπαικής κυβερνητικής γραμμής, και βέβαια των φασιστών με αναρχική προβιά που ανήγγειλαν αντισυγκέντρωση ακριβώς για να απομαζικοποιήσουν τη συγκέντρωση).
Όμως αυτά από μόνα τους τα σημεία δεν είναι καθόλου αρκετά για να σηματοδοτήσουν μια πολιτική γραμμή που να μπορεί πραγματικά να συσπειρώσει τις πιο πλατιές μάζες και ιδιαίτερα τις προλεταριακές μάζες της φτωχολογιάς που κύρια αυτές θα μπορέσουν κάποτε να ρίξουν την κυβέρνηση Τσίπρα. Γιατί αυτή δεν είναι απλά μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αλλά μια κυβέρνηση-καθεστώς που στηρίζεται πολιτικά μεν σε ένα πλειοψηφικό μέτωπο που περιλαμβάνει τους Ναζί της ΧΑ, το ΨευτοΚΚΕ, τους ΛΑΕ-Κωνσταντοπούλου-Ανταρσύα και τον ψευτοαναρχισμό, ενώ κοινωνικά η βάση του είναι το μεγαλύτερο κομμάτι της κρατικής γραφειοκρατίας, ένα αρπακτικό κρατικοδίαιτο κομμάτι της μικρομεσαίας ή μεγάλης αστικής τάξης, η εκκλησιαστική εξουσία και βέβαια η ρωσοκινέζικη φασιστική ολιγαρχία. Επίσης η κυβέρνηση Τσίπρα έχει κάνει μεγάλη πολιτική προσπάθεια και σε μεγάλο βαθμό έχει πετύχει να εξασφαλίσει την υποστήριξη των συνταξιούχων με το ύπουλο σύνθημα: καλύτερα φόροι για τους μικρομεσαίους παρά κόψιμο συντάξεων, το οποίο μεσοπρόθεσμα επειδή συντρίβει τη μικρομεσαία εργοδοσία, οδηγεί σε συντριβή των ασφαλιστικών ταμείων οπότε και σε συντριβή των συντάξεων.
Αλλά τις προλεταριακές μάζες το κίνημα «παραιτηθείτε», είτε δεν τις πλησιάζει καθόλου με τις μίνιμουμ θέσεις του για την οικονομία, είτε τις διώχνει. Δηλαδή όχι μόνο δεν υπάρχει στην πλατφόρμα του ούτε ένα αίτημα για την προστασία των ανέργων και ούτε ένα για την εργασιακή προστασία των εργαζομένων από τις μικρές και μεγάλες γαλέρες των 300 Ευρώ μαύρα, αλλά αποδιώχνει από κοντά του και κάνει εχθρικούς του την κρατική υπαλληλία και τους συνταξιούχους, δηλαδή έναν πληθυσμό γύρω στα 2,5 εκατομμύρια που πάνω στην κρίση ζει και ένα μεγάλο μέρος των ανέργων της χώρας. Ενώ δηλαδή η πλατφόρμα των «παραιτηθείτε» σωστά καταφέρεται ενάντια στην υπερφορολόγηση και έτσι αυτόματα κερδίζει την παραγωγική μικροαστική και μικρή αστική τάξη ενάντια στην οποία έχουν κηρύξει τελευταία τον πόλεμο οι σαμποταριστές των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, καλεί ταυτόχρονα σε «περικοπή των κρατικών δαπανών παντού». Το παντού σημαίνει περικοπές κυρίως στους κρατικούς μισθούς και στις συντάξεις. Αυτή η θέση έχει την πηγή της στους αστο -φιλελεύθερους της ΝΔ και της Δράσης που θεωρούν ότι η βασική αιτία της ελληνικής κρίσης είναι το «μεγάλο και σπάταλο κράτος», δηλαδή η μεγάλη κρατική κατανάλωση, ενώ η βασική αιτία της κρίσης και της εξαθλίωσης των φτωχών είναι το συστηματικό χτύπημα της παραγωγής στην οποία περιλαμβάνεται και το σαμποτάζ της παραγωγικότητας του κρατικού τομέα. Με το να ζητάνε οι φιλελεύθεροι χτύπημα των μισθών και συντάξεων ή ακόμα και απολύσεις των κρατικών υπαλλήλων πάνω στην πελώρια ανεργία, αντί να ζητάνε χτύπημα της κοπάνας και της διαφθοράς και δημοκρατική αξιολόγηση της δουλειάς τους, και πάνω απ όλα αποδέσμευση των επενδύσεων και ξεμπλοκάρισμα της παραγωγής, στέλνουν κοντά 3 εκατομμύρια κόσμο στους φασίστες και πράκτορες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Αυτή είναι η εξήγηση για το 25% (με αναγωγή) που παίρνει ακόμα και σήμερα στις δημοσκοπήσεις η κυβέρνηση των θρασύτερων απατεώνων και καταστροφέων που έχει υπάρξει ποτέ έξω από περιόδους στρατιωτικής κατοχής. Η ουσία της υπόθεσης βρίσκεται στο ότι αυτοί δεν είναι απλά φασίστες, αλλά σοσιαλ-φασίστες δηλαδή εμφανίζονται σαν οι υπερασπιστές των φτωχών που τάχα θέλουν αλλά δεν μπορούν να τους βοηθήσουν γιατί τους πιέζει η Ευρώπη που οι διάφοροι «παραιτηθείτε» υπερασπίζουν.
Για μας κάθε κίνημα ανατροπής αυτής της κυβέρνησης τώρα ή στο μέλλον πρέπει να ξέρει ότι δεν έχει απέναντί του μόνο την κυβέρνηση αλλά τα αντιευρωπαικά φασιστικά και μισοφασιστικά κόμματα που μαζί με τα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, τα ψηφίζει η πλειοψηφία του πληθυσμού γιατί πιστεύει ότι είναι η Ευρώπη των δανειστών που φτωχαίνει διαρκώς τους φτωχούς και όχι τα κόμματα που έχουν ηγέτες σαμποταριστές της παραγωγής, πράκτορες των ρωσοκινέζων.
Η αντίθεσή μας σε αυτό το σημείο με την πλατφόρμα των «παραιτηθείτε», είναι μια διαφορά καίρια για ένα κόμμα της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού όπως είναι η ΟΑΚΚΕ. Η μόνη συνθήκη κάτω από την οποία αυτή η αντίθεση δεν θα ήταν απαγορευτική για τη συμμετοχή μας στην διαδήλωση της 15 Ιούνη, θα ήταν να μπορούσαμε να διατυπώσουμε την δικιά μας διαφορετική θέση για το ζήτημα αυτό με τα πανώ, τα συνθήματά μας και τις προκηρύξεις μας και μόνο στο βαθμό που η λαθεμένη θέση πραγματικά δεν θα γινόταν, και δεν έγινε ως τώρα κεντρική στην γενική προπαγάνδα τους η οποία επικεντρώθηκε στα δημοκρατικά ζητήματα και στην υπερφορολόγηση. Όμως από την ώρα που οι διοργανωτές έχουν αποφασίσει εξ αρχής να μην υπάρχουν κόμματα, και άλλες οργανώσεις πολιτών στην συγκέντρωση, υποχρεώνουν κάθε συλλογικότητα να ακολουθήσει την πλατφόρμα της διοργάνωσης σε όλα τα σημεία της, δηλαδή να συρθεί και σε πράγματα που αυτή δεν πιστεύει ή και πολεμάει. Στην συγκεκριμένη περίπτωση αυτό θα σήμαινε υποταγή της ΟΑΚΚΕ στην αστική φιλελεύθερη γραμμή και γενικά στην πολιτική ηγεμονία από άλλες τάξεις σε ένα κοινό μέτωπο, πράγμα απαράδεκτο από θέση αρχής για τους κομμουνιστές. Η ΟΑΚΚΕ παλεύει με πάθος εδώ και χρόνια για το αντιφασιστικό μέτωπο, και γενικά για την ενότητα με όλα τα δημοκρατικά ρεύματα, αστικά ή μικροαστικά, όμως πάντα με σεβασμό στην αρχή της πολιτικής και οργανωτικής αυτονομίας της κάθε συλλογικότητας και της ίδιας μέσα σε ένα τέτοιο μέτωπο.
Στην πραγματικότητα πίσω από αυτήν την απόφαση των διοργανωτών να εξώσουν τα κόμματα σαν τέτοια από την συγκέντρωσή τους, και να κρατήσουν από αυτά μόνο τα άτομα που τα αποτελούν, υπάρχει η πολιτικοιδεολογική κληρονομιά από το αντικομματικό δηλητήριο που έσταξε ο ΣΥΡΙΖΑ με τους «αγανακτισμένους» το οποίο του επέτρεψε από τη μια να κολακεύσει τις μάζες και έτσι να τις τραβήξει στην πλατφόρμα του ρίχνοντάς τους την ιδέα ότι εντελώς μόνες τους οργανώθηκαν χωρίς κόμματα ή κομματικές φράξιες, και από την άλλη για να παντρολογήσει τον αριστερό και προοδευτικό κόσμο με τους ναζήδες πίσω από τις πλάτες του λαού. Σε αυτήν την κληρονομιά χτίστηκε και το εφήμερο κίνημα «Μένουμε Ευρώπη» που καπελλώθηκε από τα ψευτοευρωπαικά κόμματα με στόχο να ταλαντεύσει την Ευρώπη υπέρ του Τσίπρα την ώρα των αντιευρωπαικών εκβιασμών του του 2015.
Βέβαια μπορεί να δοθεί η εξήγηση για την ρητή απαγόρευση της παρουσίας των κομμάτων ότι αυτή έχει σα στόχο να αποτρέψει τις ηγεσίες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ από το να ηγεμονεύσουν πολιτικά και οργανωτικά την συγκέντρωση και κυρίως να την εκθέσουν στην κριτική της κυβέρνησης ότι αυτή εκπροσωπεί τον παλιό πολιτικό κόσμο. Όμως είναι σωστό και κυρίως είναι πολιτικά έντιμο αυτές οι επιθέσεις να μην αντιμετωπίζονται με απαγορεύσεις των κομμάτων, αλλά με πολιτικές καταγγελίες των συγκεκριμμένων ηγεσιών ή των συγκεκριμένων κομμάτων. Δυστυχώς δεν υπάρχει σύντομος δρόμος για την παράκαμψη των ηγεσιών των κομμάτων από κάποιες αντίθετες κομματικές τάσεις ακόμα και αν αυτές οι τελευταίες είναι πιο προοδευτικές από τις ηγετικές. Εννοούμε για παράδειγμα ότι δεν μπορεί η τάση Βενιζέλου μέσα στο ΠΑΣΟΚ, (που σαφώς έχει σήμερα αρκετά δημοκρατικές αντιΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θέσεις, αντίθετες με αυτές της ηγεσίας Γεννηματά-Λαλιώτη που θέλει συγκυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ), να παρακάμπτει την ηγετική γραμμή μέσω μιας μαζικής συγκέντρωσης που εξοβελίζει τα κόμματα χωρίς πρώτα να έχει αντιμεπωπίσει ανοιχτά αυτή την ηγεσία στο εσωκομματικό πεδίο. Το ίδιο ισχύει και για τις αντίστοιχες δημοκρατικές τάσεις μέσα στη ΝΔ ή ακόμα και στο Ποτάμι του διπρόσωπου συριζαίου Θεοδωράκη.
Η αδυναμία αυτής της παράκαμψης μπορεί να μην εμφανιστεί σήμερα χτυπώντας την μαζικότητα αυτής της συγκέντρωσης αλλά σίγουρα θα εμφανιστεί αύριο. Γιατί δυστυχώς ή ευτυχώς όσο υπάρχουν τάξεις, τμήματα τάξεων και ταξική πάλη θα υπάρχουν και πολιτικά κόμματα που θα αναλαμβάνουν το κύριο βάρος αυτής της πάλης και θα την καθοδηγούν. Είναι οι ακομμάτιστοι αγανακτισμένοι που φούσκωσαν σε πολιτικό χρόνο μηδέν τον αριθμητικά αδύναμο αλλά κομματικότατο ΣΥΡΙΖΑ και τον έφεραν στην εξουσία. Γι αυτό για τους δημοκράτες η πολιτική και κομματική μάχη πρέπει να διεξάγεται πάντα ανοιχτά. Τα πολιτικά μέτωπα πρέπει να «ομολογούν» τα κόμματα και τις κομματικές τάσεις που έχουν πίσω τους όταν αυτές υπάρχουν και όχι να τις κρύβουν. Ακόμα και οι κομματικά ανεξάρτητοι, που συνήθως δίνουν το καλοπροαίρετο άλλοθι σε αυτό το κρύψιμο δεν είναι ποτέ εντελώς ανεξάρτητοι. Είναι οργανωτικά ανεξάρτητοι από ένα συγκεριμμένο κόμμα, ή μια συγκεκριμένη πολιτική τάση , αλλά ποτέ δεν είναι πολιτικά ανεξάρτητοι από κάθε κόμμα και τάση.
Γι αυτό το λόγο τέτοιες μετωπικές πρωτοβουλίες σαν το «παραιτηθείτε» που δεν ξεκαθαρίζουν από την αρχή το κομματικό τοπίο πίσω από την συγκρότηση τους, αναγκαστικά σε μια επόμενη φάση, στη φάση της μονιμότερης συγκρότησης τους, που είναι υποχρεωτική προκειμένου να αντιμετωπίσουν κόμματα και μάλιστα σκληρά φασιστικά κόμματα, θα δυσκολευτούν τόσο πιο πολύ όσο πιο εύκολη ήταν η αρχική τους συγκρότηση. Γιατί αναγκαστικά θα εμπλακούν στις δύσκολες και ψυχοφθόρες μάχες εσωτερικής δημοκρατικής συγκρότησης τους καθώς οι μάζες που ακολουθούν αυτά τα κινήματα θέλουν τελικά να έχουν λόγο σε αυτά, ιδιαίτερα οι μάζες που θέλουν τη δημοκρατία καθώς καλούνται να πολεμήσουν εθνολαικιστές, εθνο-σοσιαλιστές, αυταρχικές κυβερνήσεις κλπ.
Κάτω από το παραπάνω σκεπτικό η ΟΑΚΚΕ συνοψίζοντας τη θέση της θεωρεί:
1)ότι στην κύρια πλευρά της η συγκέντρωση της 15 Ιούνη εκφράζει θετικές και δημοκρατικές διαθέσεις του λαού σήμερα, και γι αυτό πρέπει οπωσδήποτε να διαφυλαχτεί πολιτικά από τις φασιστικές συκοφαντίες και τις απειλές της κυβέρνησης και φαιο-«κόκκινων» φίλων της, ιδιαίτερα των ψευτοαναρχικών τραμπούκων κολαούζων της, καθώς και των κάθε λογής προβοκατόρων.
2) ότι η πλατφόρμα της έχει καίριες ελλείψεις και λάθη για να μπορεί να γίνει βάση συσπείρωσης ενός πλατιού λαικού μετώπου που ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τους σοσιαλφασίστες δημαγωγούς του αντιευρωπαικού μετώπου, που στην ουσία στηρίζονται σήμερα όχι μόνο από τους ρωσοκινέζους ναζί αλλά και μια σειρά δυτικούς ιμπεριαλιστές. Χωρίς ένα τέτοιο μέτωπο ακόμα και μια αρχική επιτυχημένη συσπείρωση μπορεί να οδηγήσει σε μια επόμενη φάση σε αποδυνάμωση και μεγαλύτερη απογοήτευση.
3) ότι το μεγαλύτερο λάθος αυτής της πλατφόρμας είναι η απαγόρευση της κάθε ανοιχτής κομματικής παρουσίας στις γραμμές του κινήματος αυτού, πράγμα που κάνει απαγορευτική τη συμμετοχή της ΟΑΚΚΕ που δεν ταυτίζεται με όλη αυτή την πλατφόρμα, αλλά διαφωνεί στα καίρια σημεία που εκθέσαμε παραπάνω.
Αθήνα 15/06/2016