"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Στόχος των γενοκτόνων πολιορκητών είναι μεταξύ άλλων οι πολυσύχναστες πολυκατοικίες, τα σχολεία, και κυρίως τα νοσοκομεία, οι ηλεκτρικοί σταθμοί και το υδραγωγείο που προμήθευε καθαρό νερό. Πέντε μήνες πλήρους αποκλεισμού έχουν στερήσει τους απελπισμένους κατοίκους από τροφή, καύσιμα, πόσιμο νερό και την ικανότητα του να προβλέπουν αν θα ζουν ή όχι την επόμενη στιγμή. Η τελευταία προώθηση των ρωσο-ιρανο-ασαντικών δυνάμεων μέσα στον ανατολικό τομέα της πόλης συνοδεύτηκε από μια δραματική επιδείνωση αυτής της κατάστασης, αναγκάζοντας ακόμα και τα παγερά Ηνωμένα Έθνη να μιλήσουν για την «απόλυτη κατάρρευση της ανθρωπιάς». Οι προωθούμενες δυνάμεις του καθεστώτος και οι ιρανικές συμμορίες που το στηρίζουν μπαίνουν στα σπίτια των εγκλωβισμένων κατοίκων και σκοτώνουν αδιακρίτως ολόκληρες οικογένειες. Ο εκπρόσωπος του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα, Ρούπερτ Κόλβιλ, έχει στα χέρια του αξιόπιστες μαρτυρίες για «εν ψυχρώ εκτέλεση χθες 82 πολιτών – ανάμεσά τους 11 γυναίκες και 13 παιδιά – σε τέσσερις διαφορετικές συνοικίες από δυνάμεις που πρόσκεινται στον Άσαντ» (iefimerida, 13/12).
Λίγες μέρες νωρίτερα οι ηγέτες του νεοχιτλερικού άξονα Μόσχας και Πεκίνου απέρριπταν στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ μια απόφαση για 7ήμερη παύση των εχθροπραξιών με στόχο την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας και την έξοδο όσων κατοίκων το επιθυμούσαν.
Όμως οι δολοφόνοι του άξονα στις 9-12 και για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια απομονώθηκαν μέσα στη Γενική Συνέλευση του οργανισμού, η οποία με συντριπτική πλειοψηφία (122 υπέρ έναντι 13 κατά και 36 αποχών) πέρασε ένα κάλεσμα για κατάπαυση των εχθροπραξιών και πρόσβαση των εγκλωβισμένων του Χαλεπιού σε ανθρωπιστική βοήθεια (NewYorkTimes, 9/12). Η πρωτοβουλία ήταν του Καναδά, και η αδυναμία του ρωσοκινεζικού άξονα να τη σαμποτάρει έδειξε πόσο ανίσχυρη είναι η ρωσική χιτλερική υπερδύναμη απέναντι στη δύναμη της τεράστιας πλειοψηφίας των κρατών και βέβαια της κοινής γνώμης του πλανήτη. Κάτω από την πίεση της παγκόσμιας δημοκρατικής κοινής γνώμης, η διαβρωμένη από φίλους και πράκτορες της Ρωσίας ηγεσία της Δύσης καταδίκασε το έγκλημα. Ακόμα και μέσα στο διπλωματικό προσωπικό της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής υπερδύναμης, που με τη φιλική της συμπεριφορά απέναντι στο Χίτλερ Πούτιν έχει καίριες ευθύνες για τη σημερινή καταστροφή, βγήκαν σφοδρές φωνές καταγγελίας, όπως της αμερικανίδας εκπροσώπου της στα Ηνωμένα Έθνη, Σαμάνθα Πάουερ που κάποτε είχε μπει σε καραντίνα γιατί αποκάλεσε την Κλίντον τέρας. Αυτή κατήγγειλε τη Ρωσία, το Ιράν και τις συριακές τους μαριονέτες για τη θηλιά, όπως είπε, που έχουν δημιουργήσει γύρω από τους κατοίκους του Χαλεπιού, λέγοντας: «Αυτό θα έπρεπε να σας κάνει να ντρέπεστε. Αντίθετα σας εμψυχώνει να σχεδιάζετε τις καινούργιες σας επιθέσεις. Είστε πραγματικά ανίκανοι να νιώσετε ντροπή; Δεν υπάρχει κυριολεχτικά τίποτα που να σας ντροπιάζει; Δεν υπάρχει καμία πράξη βαρβαρότητας κατά αμάχων, καμία εκτέλεση παιδιού, που να σας ανατριχιάζει, τίποτα που να σας σοκάρει κάπως;» Βέβαια αυτή η δήλωση θα είχε και πρακτική βαρύτητα εάν η ρωσόφιλη προεδρία Ομπάμα δεν είχε προηγούμενα καταπροδώσει τη συριακή δημοκρατική αντίσταση ενθαρρύνοντας τους νεοχιτλερικούς για την επίθεσή τους.
Πάντως παρά την κτηνώδη αδιαφορία των δυτικών ιμπεριαλιστών οι λαοί του τρίτου κόσμου εκφράζουν την αλληλεγγύη τους στο συριακό λαό με μεγάλες διαδηλώσεις από το Μαρόκο μέχρι το Κουβέιτ. Στο μαρτυρικό Σαράγεβο χιλιάδες βγήκαν στους δρόμους. Το ίδιο στην Κωνσταντινούπολη και το Λονδίνο. Σε μια σειρά άλλες ευρωπαϊκές πόλεις έγιναν διαμαρτυρίες (Παρίσι, Στοκχόλμη κτλ.). Όμως σε πολλές από τις διαμαρτυρίες η συμμετοχή ήταν σχετικά μικρή. Αυτό δείχνει από μια μεριά πόσο σάπιες και πόσο πολιτικά τυφλές είναι οι ιμπεριαλιστικές αστικές τάξεις της Ευρώπης και των ΗΠΑ και από την άλλη δείχνει πόσο το παγκόσμιο προλεταριάτο και η κομμουνιστική αριστερά που για ενάμιση αιώνα πρωτοστατούσαν στους δημοκρατικούς και αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες είναι σήμερα διαβρωμένοι στην ηγεσία τους από το σοσιαλφασισμό και το ρεβιζιονισμό. Όσο η αριστερά δεν θα συμμετέχει μαζικά και πρωτοπόρα στην αντιιμπεριαλιστική αντιναζιστική αντίσταση και όσο οι αστικές τάξεις της Δύσης θα συνεχίζουν στο δρόμο της συνεργασίας με τους νεοχιτλερικούς, η κόλαση που ζει σήμερα το Χαλέπι αύριο θα τη ζήσει το Βερολίνο, το Λονδίνο και το Παρίσι. Άλλωστε αυτές οι πόλεις είναι οι πρώτοι αληθινά μεγάλοι στόχοι του ρώσικου νεοναζισμού, ενώ το Χαλέπι, όπως και το Γκρόζνυ είναι τα ενδιάμεσα κυκλωτικά του βήματα.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, όποια και να είναι η εξέλιξη του μεγάλου αγώνα του συριακού λαού για δημοκρατία και εθνική ανεξαρτησία ένα πράγμα πρέπει να έχουμε καλά στο μυαλό μας τώρα που το ισοπεδωμένο και ματωμένο Χαλέπι πέφτει στα χέρια των εχθρών του. Ότι χρωστάμε πάρα πολλά στο λαό του και στο ηρωικό δημοκρατικό αντάρτικό του που πολεμάνε δύσκολο διπλό αγώνα: προς τα έξω, στρατιωτικά, με τον ανοιχτό εχθρό, τους ρωσο-ιρανούς και σύριους φασίστες, προς τα μέσα, πολιτικά, με τους προβοκάτορες του εχθρού, τους φασίστες της Αλ Νούσρα. Τους χρωστάμε ότι με τον πόνο, τη μαρτυρική αγωνία και το αίμα τους ξυπνάνε όλο τον αραβικό και όλο το μουσουλμανικό κόσμο, όλη την περικυκλωμένη Ευρώπη και όλους τους λαούς της γης για τον ασύλληπτο κίνδυνο που αντιπροσωπεύει ο μεγάλος δήμιος των αμάχων, ο γενοκτόνος ρώσικος σοσιαλ-ιμπεριαλισμός.
Γι αυτό πρέπει να σταθούμε με αποφασιστικότητα όσο ποτέ πριν δίπλα στους πρόσφυγες και δίπλα στην ένοπλη δημοκρατική αντίσταση του συριακού λαού. Αυτό δεν είναι μόνο ένα διεθνιστικό δημοκρατικό καθήκον, είναι αναγκαία πράξη αυτοάμυνας για κάθε λαό που δεν έχει δοκιμάσει ακόμα αυτήν την κόλαση. Θα ακολουθήσει μια πολιτικά δύσκολη εποχή, μια εποχή γεμάτη προβοκάτσιες του ισλαμοναζισμού υπέρ του Πούτιν και του Τραμπ, όπως έγινε σε βάρος του τσετσένικου λαού μετά την ισοπέδωση του Γρόζνυ. Εμείς για να βλέπουμε καθαρά και να μη λαθέψουμε ποτέ στον κύριο εχθρό δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ ποιος γκρέμισε το Γρόζνυ, ποιος γκρέμισε το Χαλέπι, ποιος γκρέμισε στοχευμένα και επίμονα νοσοκομεία θάβοντας στα ερείπια αρρώστους και γιατρούς. Όσο πιο πολύ βομβαρδίζεις μια πόλη τόσο πιο δύσκολα μπορείς να βομβαρδίζεις την αλήθεια.
Αναδημοσιεύουμε παρακάτω φωτογραφίες που έχουν δημοσιευτεί σε διεθνείς ειδησεογραφικές ιστοσελίδες που απεικονίζουν τη βαρβαρότητα που ζει καθημερινά ο πληθυσμος στο Χαλέπι
