Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Η γενική αντίδραση των αρχουσών τάξεων και της κοινής γνώμης τόσο στην Ευρώπη, όσο και στην Τουρκία και ακόμα περισσότερο στη Ρωσία απέναντι στους φόνους αυτούς είναι ως τώρα η εξής: Πρέπει ό,τι άλλο και αν μας χωρίζει να σταθούμε ενωμένοι απέναντι στον κοινό κύριο εχθρό.

Και τι διασπάει αυτήν την ενότητα; Μα την ενότητα Ρωσίας και Ευρώπης τη διασπάει η ενότητα της Ευρώπης με την Ουκρανία η οποία έχει κύριο εχθρό τη Ρωσία, ενώ την ενότητα της Τουρκίας με τη Ρωσία τη διασπάει η ενότητα της πρώτης με τη δημοκρατική αντιπολίτευση της Συρίας η οποία πάλι έχει κύριο εχθρό την προστάτιδα του Άσαντ Ρωσία. Με λίγα λόγια η μόνη λύση για να είναι ενωμένες η Ευρώπη, η Τουρκία και η Ρωσία ενάντια στους τζιχαντιστές είναι η Ευρώπη να εγκαταλείψει την Ουκρανία στα νύχια της Ρωσίας και η Τουρκία να κάνει το ίδιο για τη δημοκρατική και πατριωτική αντιπολίτευση στο Χαλέπι.

Δεν θέλει πολύ σκέψη για να καταλάβει κανείς ότι ο μόνος διπλωματικά ευνοημένος από τη γενοκτονικού τύπου τζιχαντιστική βία ανάμεσα στους τρεις αυτούς γεωπολιτικά κρίσιμους, αν και άνισους σε ισχύ, παράγοντες την Ευρώπη, τη Ρωσία και την Τουρκία, είναι η Ρωσία. Και αυτό όχι μόνο από τούτο εδώ το τελευταίο διπλό χτύπημα του τζιχαντισμού στην Άγκυρα και στο Βερολίνο, αλλά γενικότερα.

Από όλη την παγκόσμια δράση του γενοκτονικού τζιχαντισμού, ιδιαίτερα τη δράση του στη Δύση ο καθαρά ευνοημένος διπλωματικά και στρατιωτικά διεθνής παράγοντας είναι η Ρωσία και οι σύμμαχοι της, δηλαδή ο ιμπεριαλιστικός νεοχιτλερικός άξονας Ρωσίας-Κίνας-Ιράν.

Ο γενοκτονικός τζιχαντισμός ως στρατηγικός αντιπερισπασμός υπέρ του νεοναζιστικού άξονα Ρωσίας-Κίνας-Ιράν

Η σφαγή των Δίδυμων Πύργων έφερε την αμερικανο-ευρωπαϊκή επέμβαση στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ. Αυτή η επέμβαση έφερε με τη σειρά της όχι μόνο την πτώση καθεστώτων εχθρικών προς τη Ρωσία (Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν) ή ανεξάρτητων προς αυτήν (καθεστώς Σαντάμ στο Ιράκ), αλλά την εγκατάσταση στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ ανοιχτά φιλο-ιρανικών και στρατηγικά φιλορώσικων κυβερνήσεων. Οι κατοπινές σφαγές πολιτών στη Γαλλία και στο Βέλγιο έφεραν την επέμβαση των ΗΠΑ και της Γαλλίας στη Συρία και στο Ιράκ στο πλευρό της Ρωσίας που κατέλαβε την Ουκρανία και πραγματοποίησε εισβολή στη Συρία στο πλευρό του μακελάρη Άσαντ.

Μάλιστα εκεί που οι γενοκτονικού τύπου τζιχαντιστές έφεραν χαρακτηριστικά άμεσα οφέλη στη Ρωσία ήταν στην Τσετσενία όπου διείσδυσαν στην εξουθενωμένη από τη ρώσικη εθνοκάθαρση αντίσταση, καθοδήγησαν επιχειρήσεις τύπου Μόσχας και Μπεσλάν και έφεραν την πλήρη διεθνή απομόνωση του τσετσένικου εθνοανεξαρτησιακού αγώνα. Έτσι επέτρεψαν την υποδούλωση της στην πουτινική Ρωσία και στους βασανιστές-τέρατα του εγκάθετου της Καντίροφ.

Παντού ο γενοκτονικός τζιχαντισμός, λειτουργεί σαν μια στρατηγική προβοκάτσια σε βάρος των χωρών του Τρίτου κόσμου, της Ευρώπης αλλά και των ΗΠΑ, υπέρ του ρώσικου σοσιαλ-ιμπεριαλισμού και του άξονα Ρωσίας-Κίνας-Ιράν.

Ειδικά στη Συρία και στο Ιράκ με τις δύο ως τώρα βασικές μορφές του, του ΙΣΙΣ, και της Αλ Νούσρα (πρόσφατα άλλαξε το όνομά της σε Φατάχ Αλ Σαμ), που είναι κι οι δυο βραχίονες της Αλ Κάιντα, λειτουργεί σαν στρατηγικός αντιπερισπασμός στο κοσμοϊστορικό πολεμικό βήμα που έκανε η Ρωσία του Πούτιν να επιτεθεί στην Ευρώπη εισβάλοντας στην Ουκρανία, διαμελίζοντάς την και προσαρτώντας την Κριμαία, η οποία προορίζεται να είναι η Σουδητία του Τρίτου Παγκόσμιου Πολέμου. Δεν είναι τυχαίο ότι η εμφάνιση του ΙΣΙΣ σαν “κράτους” έγινε λίγους μήνες μετά την προσάρτηση της Κριμαίας από την πουτινική Ρωσία πράγμα που έγινε με τη θέληση των φίλων της Ρωσίας στην περιοχή. Σε σχετικά άρθρα της Νέας Ανατολής αποδεικνύουμε ότι δίχως την πλήρη στρατιωτική ανοχή από το καθεστώς Άσαντ και χωρίς την εθνική προδοσία του φιλο-ιρανικού καθεστώτος του Ιράκ, που άνοιξε εντελώς αμαχητί τα σύνορα της χώρας σε αυτόν, ο ΙΣΙΣ δεν θα είχε εγκατασταθεί στη Συρία καταλαμβάνοντας τη Ράκα και την Παλμύρα, ούτε θα είχε καταλάβει τη Μοσούλη και θα είχε ελέγξει τις βασικές σουνίτικες περιοχές του Ιράκ. (Δες άρθρο Νέας Ανατολής, http://www.oakke.gr/global/2013-02-16-19-26-19/item/403- , 17-09-2014).

Η δολοφονία του Ρώσου πρεσβευτή στην Τουρκία και η σφαγή των 12 γερμανών πολιτών εντάσσονται μέσα στο παραπάνω γενικό πλαίσιο του στρατηγικού αντιπερισπασμού της Ρωσίας για την πολιτικο-ιδεολογική παραπλάνηση και το στρατιωτικό αφοπλισμό της Δύσης από τον πελώριο σε διπλωματική και στρατιωτική ισχύ αναθεωρητικό των συνόρων άξονα Ρωσίας -Κίνας -Ιράν. Μόνο στην οικονομικοπολιτική κατηφόρα και στη συνακόλουθη παρακμή της σκέψης του δυτικού χρηματιστικού κεφάλαιου - που χρειάζεται με πάθος μια αυταπάτη ειρήνης με τους μεγάλους φασισμούς για να συνεχίζει να κάνει ήσυχος τις ανταγωνιστικές μπίζνες του όπως πριν και γι αυτό με πάθος κυνηγάει τους μικρούς φασισμούς - μπορεί κανείς να αποδώσει το γεγονός ότι οι περισσότερες πλέον κυβερνήσεις και κόμματα των δυτικών χωρών θεωρούν ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την ύπαρξή τους προέρχεται από τον ελαφρά οπλισμένο στρατό των 20.000 ληστών και βιαστών ενός θνησιγενούς “Ισλαμικού Κράτους” και όχι από μια φασιστική υπερδύναμη σαν τη Ρωσία, με 20.000 πυρηνικές κεφαλές, με σύγχρονα υπερόπλα που πυρετωδώς αναπτύσσει, με αρκετά εκατομμύρια στρατού που μπορεί γρήγορα να παρατάξει, και η οποία έχει οικοδομήσει στρατηγική συμμαχία με την όλο και πιο ισχυρή οικονομικά και κυρίως στρατιωτικοπολιτικά Κίνα στα πλαίσια ενός ευρύτερου Ασιατικού, αυτοπροσδιοριζόμενου ως Ευρασιατικού μετώπου.

Πόσο ισχυρή αντίσταση μπορεί να αντιτάξει σε έναν αιφνιδιασμό αυτού του νεοχιτλερικού Ευρασιατικού μετώπου” μια διασπασμένη και μισο-άοπλη Ευρώπη, ενεργειακά εξαρτημένη από τη Ρωσία και κυρίως, γεμάτη από εντελώς φιλορώσικα φασιστικά και ψευτοαριστερά σοσιαλφασιστικά κόμματα; (Δες άρθρο http://www.oakke.gr/global/2013-02-16-19-25-28/item/751- , 04-12-2016).

Γιατί η σταθεροποίηση της εξουσίας του Τραμπ στις ΗΠΑ χρειάζεται την ένταση των τζιχαντικών σφαγών και την επέκτασή τους στη Γερμανία

Ο μόνος στρατιωτικός μηχανισμός που θα μπορούσε κάπως να στηρίξει μια τόσο αδύναμη Ευρώπη στις πρώτες κρίσιμες στιγμές μιας ρώσικης αιφνιδιαστικής επίθεσης, είναι ένα ΝΑΤΟ, που όμως η ως τώρα κύρια δουλειά του ήταν να στηρίζει τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και εισβολές των ΗΠΑ στον Τρίτο Κόσμο. Όμως αυτό μόλις τώρα απέκτησε έναν νέο αρχηγό, τον φασίστα και ρατσιστή Ντ. Τραμπ, που είναι θερμός υποστηρικτής του Πούτιν και γι αυτό καθόλου τυχαία αναγνωρίζει, όπως και εκείνος, και όπως όλοι οι νεοφασίστες, ρατσιστές της Ευρώπης τύπου Λε Πεν, Βίλντερς και Φάρατζ σαν κύριο εχθρό της ανθρωπότητας τον εντελώς αποκρουστικό στις μάζες όλου του πλανήτη ΙΣΙΣ, που τον έχει ικανό να μετατρέψει τους φιλήσυχους μουσουλμάνους μετανάστες και πρόσφυγες, σε ακατανίκητες σαδιστικές βόμβες που θέλουν και είναι ικανές να πνίξουν τη Δύση στο αίμα.

Έχουμε γράψει ότι η άνοδος Τραμπ στην εξουσία σημαίνει ότι επιταχύνεται ασύλληπτα η δυνατότητα μιας ρώσικης επίθεσης στην Ευρώπη (Δες άρθρο Νέας Ανατολής, http://www.oakke.gr/global/2013-02-16-19-26-19/item/741- , 10-11-2016). Όμως από την άλλη έχουμε σημειώσει ότι η εκλογή ενός τέτοιου φασίστα και ρατσιστή προέδρου στις ΗΠΑ που όχι μόνο είναι ανοικτός φίλος του ρώσικου φασισμού αλλά εκλέχτηκε και με τη βοήθεια του, αφυπνίζει το δημοκρατικό αμερικάνικο λαό και σε πρώτη φάση ισχυροποιεί τις αντιστάσεις στον Τραμπ εκείνων των τάσεων μέσα στην αμερικάνικη αστική τάξη, αλλά και μέσα στην Ευρώπη, που ανησυχούν με τη δραματική ενδυνάμωση των θέσεων του ρώσικου ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή, στην ΕΕ και, κυρίως στις ίδιες τις ΗΠΑ, σε συνδυασμό με την ενδυνάμωση του συμμάχου του κινέζικου σοσιαλιμπεριαλισμού στη ΝΑ Ασία και στον Ειρηνικό. Μάλιστα ο Τραμπ εμφανίζεται σαν αντικινέζος για να εξουδετερώσει αυτές τις τελευταίες ανησυχίες.

Πιστεύουμε ότι η σφαγή στο Βερολίνο ταυτόχρονα με τη δολοφονία στην Άγκυρα πέρα από τη γενική χρησιμότητά τους να διαβεβαιώνουν τους ευρωπαϊκούς λαούς ότι ο κύριος εχθρός τους είναι ο τζιχαντισμός και ότι η Ρωσία είναι ο αντικειμενικός σύμμαχός τους ενάντιά του, έχουν την ειδική αυτή στιγμή την εξής πελώρια χρησιμότητα για τη Ρωσία: Αδυνατίζουν την πολιτική θέση των αντιπουτινικών δυνάμεων μέσα στις ΗΠΑ, ιδιαίτερα των ρεπουμπλικανών που ελέγχουν το Κογκρέσο και των δημοκρατικών που ελέγχουν τις μυστικές υπηρεσίες, και έχουν βάλει στο στόχαστρό τους τη φιλοπουτινική ομάδα Τραμπ, Τίλερσον και Φλυν που από δω και μπρος θα ελέγχουν το Λευκό Οίκο, το Στέητ Ντιπάρτμεντ και τη Σία αντίστοιχα. Για να μπορέσει ο Τραμπ να εξουδετερώσει την πολιτική πλατφόρμα τους, που συνίσταται χοντρικά στην πλατφόρμα της Ευρω-Αμερικανικής αμυντικής συνεργασίας ενάντια στην πουτινική απειλή, χρειάζεται να χυθεί όσο γίνεται περισσότερο αίμα αμάχων πολιτών από τους τζιχαντιστές κυρίως στην Ευρώπη, και λιγότερο στις ίδιες τις ΗΠΑ και για ξεκάρφωμα, στην ίδια τη Ρωσία.

Η σφαγή του Βερολίνου βάζει ορμητικά στο Αντι-Ίσις μέτωπο για πρώτη φορά και τη Γερμανία, το οικονομικό, γεωγραφικό και το μισό πολιτικό κέντρο της Ευρώπης (το άλλο μισό είναι η με πυρηνικά εξοπλισμένη Γαλλία). Ως τώρα οι σφαγές του ΙΣΙΣ επικεντρώθηκαν στη Γαλλία γιατί μόνο αυτή ήταν διατεθειμένη από τα νεοαποικιακά χαρακτηριστικά της ιμπεριαλιστικής αστικής της τάξης, και από τους ειδικούς δεσμούς της τελευταίας με τη Συρία από την αποικιακή εποχή να επέμβει εκεί στρατιωτικά στο πλευρό της Ρωσίας με άλλοθι τον ΙΣΙΣ, και έτσι ουσιαστικά να διασπάσει πρώτη το ευρωπαϊκό αντιπουτινικό μέτωπο στο ουκρανικό και να ελαφρώσει τη θέση του Άσαντ στη Συρία. Εκείνη την περίοδο μια σφαγή του ΙΣΙΣ και στη Γερμανία θα έκανε ζημιά στους ρώσικους σχεδιασμούς, γιατί η Γερμανία σαν έθνος έχει κάνει θέμα αρχής μετά τη χιτλερική καταστροφή τη μη εμπλοκή σε πόλεμο έξω από τα σύνορά της. Αυτή η στάση θα πίεζε και τη Γαλλία προς τη γραμμή της μη επέμβασης και ουσιαστικά θα αδυνάτιζε τη διάθεση της υπόλοιπης ΕΕ να υποστηρίξει τη γαλλική επέμβαση. Χρειάστηκαν άλλωστε οι σφαγές του ΙΣΙΣ στις Βρυξέλλες, το συμβολικό κέντρο της ΕΕ, για να περιβληθεί η γαλλική επέμβαση με ευρωπαϊκό μανδύα και να ανακηρύξει με την πλατφόρμα Μογκερίνι την ισλαμική τρομοκρατία σε κύριο εχθρό της Ηπείρου.

Αντίθετα τώρα που γίνεται η σφαγή στη Γερμανία οι τοπικοί και παγκόσμιοι συσχετισμοί έχουν αλλάξει: Δηλαδή η “αντιτρομοκρατική” δυτική επέμβαση στο πλευρό της Ρωσίας στη Συρία έχει παγιωθεί, η προδοτική εγκατάλειψη της δημοκρατικής συριακής αντίστασης έχει καταλήξει στην ενδυνάμωση του Άσαντ οπότε η ντεφάκτο συμμαχία μαζί του φαίνεται σαν ρεαλισμός, αλλά και στην ενδυνάμωση της Αλ Νούσρα και του ΙΣΙΣ, η εγκατάλειψη της Ουκρανίας τείνει να θεσμοποιηθεί με το ανοιχτό κάλεσμα από Ρέντζι, Σταϊνμάγερ, Κουρτζ και βέβαια τον Τσίπρα να αρθούν οι κυρώσεις κατά τη Ρωσίας, ενώ η άνοδος του Τραμπ βοηθάει όλο αυτό το αίσχος. Στο εσωτερικό δε μέτωπο η σφαγή βοηθάει τους αντι-μουσουλμάνους φασίστες της «Εναλλακτικής για τη Γερμανία» (AlternativeforGermany) αδυνατίζοντας το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα, οπότε ενισχύεται η εκλογική θέση του ανοιχτά φιλορώσικου μετώπου που έχει πια διαμορφωθεί με τη συνεργασία Σοσιαλδημοκρατών – Πράσινων και της σταζίτικης «Αριστεράς» (DieLinke).

Οι λαοί μαθαίνουν από την πείρα τους, οι πρωτοπορίες από την πείρα των άλλων λαών

Το βασικό είναι ότι οι σφαγές του ΙΣΙΣ στη Γερμανία δυναμώνουν τις διαθέσεις στους λαούς της Δύσης για την ευρωαμερικανική ενότητα με τη Ρωσία ενάντια στην Αλ Κάιντα και βεβαίως θα δυναμώνουν τα αντιμουσουλμανικά- ρατσιστικά κόμματα, που είναι παντού φιλορωσικά.

Η δύναμη του στρατηγικού αντιπερισπασμού με εργαλείο το γενοκτονικό τζιχάντ έχει το εξής τεράστιο πλεονέκτημα απέναντι σε κάθε πολιτική που επισημαίνει τον απείρως μεγαλύτερο κίνδυνο που διατρέχει η Δύση από τη ρώσικη υπερδύναμη: Ότι το γενοκτονικό τζιχάντ σκοτώνει τώρα τους λαούς της Δύσης, αν και σε μικρή, ας πούμε “χειροτεχνική” κλίμακα, ενώ η Ρωσία θα τους σκοτώσει μόνο αύριο αλλά σε κλίμακα βιομηχανική.

Η μεγάλη αποτελεσματικότητα της τζιχαντικής προβοκάτσιας στηρίζεται σε τελική ανάλυση στο ότι οι μάζες μαθαίνουν κυρίως μέσα από την ίδια την πείρα τους και όχι από την πείρα των άλλων. Αυτήν τη μαρξιστική αλήθεια οι ρώσοι φασίστες, ιδεολογικά παιδιά αποστατών του μαρξισμού και γι αυτό ικανοί αντιστραμμένοι μαθητές του τελευταίου, ξέρουν πολύ καλά να την αξιοποιούν σπρώχνοντας τον τζιχαντισμό να χτυπήσει τους δυτικούς στρατιωτικά εύκολους (ή αλλιώς “μαλακούς”) άμαχους στόχους. Αλλά όμως το “μέσα από την πείρα τους” δεν ισχύει για τις λαϊκές πρωτοπορίες που ο ρόλος τους είναι ακριβώς να βλέπουν μακρυά και να διαφωτίζουν τους λαούς όχι γι αυτό που ζουν αλλά γι αυτό που θα ζήσουν ή μάλλον κινδυνεύουν να ζήσουν αν δεν αντισταθούν έγκαιρα στους αληθινούς εχθρούς τους. Στην προκειμένη περίπτωση οι λαϊκές πρωτοπορίες των λαών της Ευρώπης και των ΗΠΑ δεν έχουν τόσο να κάνουν μια δουλειά πρόβλεψης, όσο μια δουλειά ενημέρωσης γι αυτό που ζουν στ αλήθεια τα αδέλφια των λαών της Ευρώπης, οι άμαχοι πολίτες κάποιων γειτονικών χωρών του Τρίτου κόσμου, δηλαδή να τους πουν ότι αυτό που βλέπουν τώρα στο Χαλέπι είναι σε σμίκρυνση η αυριανή εικόνα του Βερολίνου, του Παρισιού και του Λονδίνου, αν δεν ενωθούν ενάντια στον αληθινό κύριο εχθρό τους.

Η αλήθεια ότι το τζιχάντ σκοτώνει περισσότερο από ότι η Ρωσία ισχύει μόνο σχετικά, δηλαδή μόνο αν μείνουμε στενά στο έδαφος της παλιάς βιομηχανικής Δύσης, αν δηλαδή αποκρυβεί από τους λαούς της η μεγάλη εικόνα. Και η μεγάλη εικόνα λέει ότι αυτός που σκοτώνει σε απείρως μεγαλύτερη κλίμακα στον κόσμο, και ειδικά στον κόσμο που συνορεύει με την Ευρώπη αλλά και σε μια περίπτωση είναι μέσα στην Ευρώπη (Βοσνία), είναι η Ρωσία και οι τοπικοί φίλοι της. Η Αλ Κάιντα και ο ΙΣΙΣ δεν έχουν σκοτώσει ως τώρα στον κόσμο πάνω από μερικές χιλιάδες αμάχους με τον κύριο όγκο των τελευταίων να είναι οι 3000 νεκροί των δίδυμων πύργων, την ώρα που η Ρωσία και οι άμεσα προστατευόμενοι της έχουν σκοτώσει στην Τσετσενία, στη Συρία και προηγούμενα στη Βοσνία εκατοντάδες χιλιάδες αμάχους. (Και δεν μετράμε τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς άλλων πιο περιφερειακών φιλικών της Ρωσίας φασισμών, όπως αυτούς του Νταρφούρ στο Σουδάν). Και τους έχουν σκοτώσει όχι σαν παράπλευρες απώλειες μιας σύγκρουσης με εθνικούς στρατούς, όπως έκαναν οι δυτικοί εισβολείς στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και στη Λιβύη, αλλά με τη συστηματική εξόντωση τους, με την εθνοκάθαρση ολάκερων περιοχών και με το άδειασμα ολόκληρων πόλεων, πράγμα που αποδεικνύεται από το μεθοδικό βομβαρδισμό νοσοκομείων και υδραγωγείων εντός τους, ιδιαίτερα στο Χαλέπι. Τα πιο μεγάλα γενοκτονικά τζιχάντ σήμερα στον κόσμο είναι τα τζιχάντ του ορθοδοξοφασισμού, του σιίτικου φασισμού, του εθνορατσισμού και του σοσιαλφασισμού, που όλα έχουν κέντρο τους τη Ρωσία των νέων Τσάρων-Χίτλερ. Όχι τυχαία όλες αυτές οι μορφές του φασισμού έχουν με τον σουνίτικης κάλυψης γενοκτονικό τζιχαντισμό των Αλ Κάιντα -ΙΣΙΣ-Νούσρα ένα μεγάλο και εντελώς χαρακτηριστικό κοινό στοιχείο: το ανοιχτά ή καλυμμένα ρατσιστικό μίσος τους, το πολιτιστικό μίσος τους στις δυτικές αστικές δημοκρατίες, όχι επειδή είναι αστικές εκμεταλλευτικές και ιμπεριαλιστικές, αλλά επειδή είναι δημοκρατίες. Και είναι δημοκρατίες όχι επειδή είναι δημοκράτες οι μονοπωλιστές κυβερνήτες αυτών των χωρών, αλλά επειδή είναι δημοκρατικοί οι λαοί τους. Οι λαοί αυτοί γίνανε δημοκρατικοί μέσα από τους μεγάλους τους ταξικούς αγώνες αρχικά ενάντια στη φεουδαρχία, μετά ενάντια στη σύγχρονη καπιταλιστική εκμετάλλευση και τελικά ενάντια στο ιμπεριαλιστικό μονοπώλιο που έφτασε να γίνει ναζισμός δηλαδή κανιβαλισμός. Για τη συντριβή του ναζισμού χρειάστηκε πολύ δάκρυ και πολύ αίμα να χυθεί από τα πρώτα σοβιέτ της ιστορίας και από τους δημοκρατικούς λαούς της Δύσης. Γι αυτό σκοτώνουν τώρα αυτούς τους λαούς, σαν λαούς οι ρατσιστές του σουνίτικου γενοκτονικού τζιχάντ με το ίδιο ατέλειωτο μίσος με το οποίο δηλητηριάζουν καθημερινά την ψυχή του σπουδαίου και ευαίσθητου ρώσικου λαού οι νεοναζί Πούτιν-Ντούγκιν προκειμένου να εξαπολύσουν έναν πόλεμο ενάντια στην Ευρώπη που μπροστά στην κτηνωδία του ο βομβαρδισμός και η εκκένωση του Χαλεπιού θα φαίνεται σαν πράξη ανθρωπισμού.

Αυτό που έχουν να κάνουν οι λαϊκές πρωτοπορίες, οι αληθινές αριστερές και επαναστατικές δυνάμεις είναι να ενημερώνουν τους λαούς της Ευρώπης και των ΗΠΑ ότι η σχετική ασφάλεια στην οποία έχουν την εντύπωση ότι ζουν δεν απειλείται κύρια από το τζιχάντ της Αλ Κάιντα, όσο κτηνώδες και σαδιστικό και αν είναι, γιατί αυτό το τζιχάντ είναι μόνο ένας ελιγμός, μια προβοκάτσια, ένας προπομπός ουσιαστικά μιας πολύ μεγαλύτερης βίας εκείνων που ενώ εμφανίζονται σαν αντι-τζιχαντιστές σφάζουν χρόνια τώρα ατιμώρητα εκατοντάδες χιλιάδες αμάχους. Κι όμως οι ηγέτες της Δύσης ανταλλάσουν μαζί τους χαμόγελα και χειραψίες ενώ το αίμα των αθώων τρέχει σαν ποτάμι και η φρίκη τους μένει βουβή.

Μένει βουβή όχι τόσο εξαιτίας της αθλιότητας των δυτικών αστικών τάξεων που κάνουν μπίζνες με τους ανατολικούς ομολόγους τους σε βάρος των λαών τους. Κυρίως μένει βουβή γιατί η αριστερά είναι παντού διαβρωμένη οργανωτικά και πολιτικο-ιδεολογικά αποπροσανατολισμένη από τους ανατολικούς φασίστες και τους πράκτορες τους οι οποίοι είναι τέρατα ακριβώς επειδή έχουν προκύψει μέσα από την προδοσία και το σφετερισμό των πρώτων επαναστατικών προλεταριακών εξουσιών της ιστορίας. Η ηγεσία μιας τέτοιας αριστεράς όχι μόνο δεν είναι η φωνή των θυμάτων αλλά είναι ο απολογητής των θυτών και από πείρα έχει αποκτήσει την ξεχωριστή ικανότητα να ρίχνει αναισθητικό ή να τυφλώνει και να μετατρέπει ακριβώς στο αντίθετό τους, σαν σύγχρονη Κίρκη, τους αριστερούς και προοδευτικούς ανθρώπους που θα ήθελαν με όλη τους την καρδιά να συμπαρασταθούν στα θύματα αλλά δεν ξέρουν ποιος εχθρός τα χτυπάει στ αλήθεια και πως αυτός ο εχθρός πρέπει να αντιμετωπιστεί.

Στην πραγματικότητα οι προβοκάτσιες που στήνει η καλύτερη διπλωματική και αστυνομική μηχανή του πλανήτη, η ρώσικη νεοτσαρική, είναι τόσο σύνθετες που δεν φτάνει να είναι κανείς από θεωρητική άποψη απλά ένας μαρξιστής-λενινιστής που να αναλύει το σύγχρονο ιμπεριαλιστικό κόσμο με το πιο προωθημένο ως τώρα θεωρητικό εργαλείο ανάλυσής του, τη Στρατηγική Θεωρία των Τριών Κόσμων του Μάο Τσε Τουνγκ. Πρέπει να μελετάει προσεκτικά, υπομονετικά και διορθώνοντας διαρκώς τα λάθη του τις ασταμάτητες αλλαγές που γίνονται στους παγκόσμιους συσχετισμούς οικονομικής, διπλωματικής και στρατιωτικής δύναμης μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο και την ενεργητική λειτουργία της ρώσικης διπλωματικής και αστυνομικής μηχανής μέσα σε αυτούς τους συσχετισμούς.

Ο κεντρικός στόχος της δολοφονίας του ρώσου πρεσβευτή είναι η Τουρκία

Αυτό είναι απαραίτητο προκειμένου να γίνει κατανοητή, έστω σε ένα πρώτο χοντρικό επίπεδο, μια προβοκάτσια σαν τη δολοφονία του ρώσου διπλωμάτη στην Άγκυρα όχι μόνο από την πλευρά της γενικής χρησιμότητας της στον παγκόσμιο χάρτη, την οποία ήδη εκθέσαμε αρκετά διεξοδικά, αλλά από την ειδική της χρησιμότητα στη συγκεκριμένη περιοχή.

Το αν μια πολιτική πράξη τόσο μεγάλη όσο η δολοφονία του πρεσβευτή μιας υπερδύναμης σε μια χώρα πελώριας στρατηγικής σημασίας σαν την Τουρκία είναι μια προβοκάτσια δεν κρίνεται κύρια από το αστυνομικό της μέρος, ούτε καν κύρια από τα κίνητρα του ίδιου του δράστη, αλλά από τα αποτελέσματά της.

Τη χαρακτηρίσαμε από την αρχή αυτού του κειμένου προβοκάτσια γιατί ενώ έγινε στο όνομα του να δεχτεί ένα πολιτικό ή στρατιωτικό χτύπημα η Ρωσία και να πάρει μια εκδίκηση το ισοπεδωμένο Χαλέπι, το αποτέλεσμα είναι ότι ενισχύθηκε διπλωματικά η Ρωσία και συκοφαντήθηκε και μειώθηκε πολιτικά στο έπακρο η αληθινή, η δημοκρατική και πατριωτική αντίσταση στο Χαλέπι και σε όλη τη Συρία.

Δηλαδή όχι μόνο το ρωσικό κράτος πήρε έναν τίτλο τιμής στο παγκόσμιο μέτωπο κατά του ισλαμοναζιστικού τζιχάντ τη στιγμή που το ενίσχυε με τη φρίκη και το θάνατο που σκόρπισε στο συριακό λαό, αλλά εμφάνισε στα μάτια των λαών της Δύσης το Χαλέπι σαν εκείνο ακριβώς που η Ρωσία ήθελε να είναι: δηλαδή μια μεγάλη βάση της Αλ Κάιντα (τελευταία Φατάχ Αλ Σαμ και προηγούμενα Αλ Νούσρα) την ώρα που στην πραγματικότητα το 80% της αντίστασης στο Χαλέπι ήταν στα χέρια του στρατού της δημοκρατικής αντιπολίτευσης, του FSA ο οποίος ώσπου να αρχίσουν οι αδιάκριτοι ρώσικοι βομβαρδισμοί ήταν σε σκληρή σύγκρουση με την Αλ Νούσρα και αναγκάστηκε ακριβώς από αυτούς τους βομβαρδισμούς να βρεθεί σε κατάσταση αντικειμενικής συμμαχίας μαζί της. Με λίγα λόγια με τη βοήθεια αυτής της δολοφονίας η Ρωσία μετά το στρατιωτικό πλήγμα έδωσε και ένα βαθύ ηθικό πλήγμα στο Χαλέπι.

Και είναι ηθικό πλήγμα γιατί ούτε ο FSA, ούτε το πολιτικό όργανο της δημοκρατικής αντιπολίτευσης, ο Συριακός Συνασπισμός (SyrianCoalition) δεν έχουν καταφέρει ως αυτή τη στιγμή (22/12/2016) ούτε καν να τοποθετηθούν απέναντι στη δολοφονία, πράγμα που όχι μόνο εκθέτει βαριά την αντίσταση στα μάτια των λαών της Δύσης σαν συνένοχη του γενοκτονικού ισλαμοφασισμού, αλλά αποδείχνει ότι με αυτήν η Φατάχ Αλ Σαμ, (δηλαδή η Αλ Κάιντα) παίρνει για πρώτη φορά την πολιτική πρωτοβουλία μέσα στο αντι -Ασαντ στρατόπεδο γιατί εμφανίζεται στον πνιγμένο στο πόνο συριακό λαό σαν τάχα η μόνη δύναμη που επιβίωσε από την καταστροφή στο Χαλέπι και μπορεί να δώσει ένα πλήγμα κύρους στον εξωτερικό εχθρό. Και αυτό τη συγκεκριμένη στιγμή είναι ό,τι το χειρότερο για το δημοκρατικό στρατόπεδο επειδή το Χαλέπι ήταν ακριβώς το κέντρο της στρατιωτικής δύναμης του και η βάση της στρατιωτικής υπεροχής του απέναντι στους ισλαμοναζήδες της Φατάχ Αλ Σαμ. Δεν είναι τυχαίο ότι ο ρώσος κατακτητής και οι συρο-ιρανοί τζουτζέδες του επέτρεψαν στους μαχητές του FSA στο Χαλέπι το διάδρομο φυγής τους προς την Ιντλίμπ στην οποία οι ισλαμοναζήδες μέσα στο αντι-Άσαντ στρατόπεδο έχουν την κύρια βάση τους και την πολιτικοστρατιωτική υπεροχή απέναντι στο FSA γιατί αυτός ο τελευταίος είναι ένα μέτωπο πολλών οργανώσεων και του λείπει η ενιαία ηγεσία, οπότε και ο πολιτικοστρατιωτικός συγκεντρωτισμός που διαθέτουν οι δυνάμεις των ισλαμοφασιστών.

Αποδεικνύεται σήμερα ότι οι ρώσοι εισβολείς δεν διακινδύνευσαν σε τέτοιο βαθμό το διπλωματικό κύρος τους στο Χαλέπι, δηλαδή δεν εμφανίστηκαν μπροστά σε όλες τις τηλεοράσεις και τα βίντεο-μηνύματα της γης σαν πραγματικοί σφαγείς και γενοκτόνοι χωρίς να διεκδικούν ακόμα μεγαλύτερα κέρδη. Η πτώση του Χαλεπιού ήταν γι αυτούς όχι μόνο ένα στρατηγικό πλήγμα στη συριακή δημοκρατική αντίσταση, ήταν ακόμα περισσότερο το πιο αποφασιστικό βήμα για την Αλ-Καϊντοποίηση όλης της σουνίτικης Συρίας. Γιατί η Φατάχ Αλ Σαμ είναι η Αλ Κάιντα μέσα στη σουνίτικη συριακή αντιπολίτευση, ενώ o ΙΣΙΣ είναι η Αλ Κάιντα μέσα στο σουνίτικο κομμάτι της Συρίας που είναι υπό την κατοχή του Ισλαμικού Χαλιφάτου.

Αν ο FSA και ο Συριακός Συνασπισμός, δηλαδή η δημοκρατική και πατριωτική Συρία εξουδετερωθούν από τις δύο αυτές μορφές της Αλ Κάιντα (την Αλ Νούσρα και τον ΙΣΙΣ), τότε η Ρωσία θα έχει πετύχει να διασπάσει τη Συρία σε δύο κτηνώδη στρατόπεδα, και τα δύο αντιδυτικά από τη φασιστική πλευρά, δηλαδή στρατηγικά υποτελή ή φιλικά της: α) το ανοιχτά υποτελές αλαουίτικο -σιίτικο στρατόπεδο του Άσαντ (ή του οποιουδήποτε αντικαταστάτη αυτής της στημένης λεμονόκουπας ορίσει η Ρωσία), το οποίο εκτός από τη ρώσικη αεροπορία θα στηρίζεται στις ιρανικές και χεζμπολαχικές ξιφολόγχες και β) το καλυμμένα υποτελές της, το σουνίτικο στρατόπεδο της Αλ Κάιντα που θα έχει με τη σειρά του τη μορφή ενός ψεύτικου τακτικού ανταγωνιστικού δίπολου στο εσωτερικό του, του δίπολου Φατάχ Αλ Σαμ- ΙΣΙΣ.

Από αυτά τα δύο φιλικά ή υποτελή στρατόπεδα της Ρωσίας, το “δίπολο” της Αλ Κάιντα θα έχει γι αυτήν τη μεγαλύτερη παγκόσμια χρησιμότητα γιατί θα της προσφέρει με τον πιο γλαφυρό και διαρκή τρόπο το στρατηγικό της αντιπερισπασμό, τον ψεύτικο κύριο εχθρό, τον ισλαμικό επίτηδες αποκρουστικό μπαμπούλα που τόσο τον χρειάζεται η ξεμωραμένη γριά μεγαλοαστική τάξη της Δύσης για να αναζητεί προστασία στον αληθινά πανίσχυρο εχθρό της, στο ληστή-μεγαλοαστό του ρωσοκινεζικού μετώπου ο οποίος πως και πως περιμένει την ώρα να την πνίξει για να της πάρει τα διαμαντικά. Η καλύτερη απόδειξη για το πόσο η πουτινική Ρωσία χρειάζεται μια δυνατή Αλ Κάιντα στη Συρία και ειδικά έναν δυνατό ΙΣΙΣ στη Συρία και στο Ιράκ είναι με πόση προθυμία παρέδωσε την Παλμύρα ξανά ολόκληρη στα χέρια του ΙΣΙΣ η ίδια και οι συρο-ιρανοί ακόλουθοί της που με τόσες φανφάρες την είχαν “απελευθερώσει” πριν λίγους μήνες. Αυτό το έκαναν χαρακτηριστικά την ώρα που βομβάρδιζαν το Χαλέπι λίγο πριν το αδειάσουν από τις συριακές δημοκρατικές και πραγματικά αντι-ΙΣΙΣ δυνάμεις του FSA.

Η δολοφονία ήταν προβοκάτσια όπως λέει η Ρωσία αλλά όχι από τους εχθρούς της

Παρόλες τις μεγάλες αυτές πολιτικές υπηρεσίες που προσφέρει στο επίπεδο του διεθνούς και ειδικότερα του συριακού μετώπου η δολοφονία του ρώσου πρεσβευτή δεν νομίζουμε ότι φτάνουν ως εδώ για να την εξηγήσουν ολοκληρωτικά. Αυτό μπορούσαν να το πετύχουν και οι φόνοι κάποιων κατώτερων ρώσων διπλωματικών υπαλλήλων στην Τουρκία ή ακόμα και ρώσων πολιτών στο εξωτερικό. Δεν θυσιάζει μια υπερδύναμη εύκολα τον πρεσβευτή της σε ένα πόστο που σήμερα είναι στο πιο καυτό σημείο της γης, όχι γιατί σώνει και καλά της είναι απαραίτητος, αλλά γιατί έτσι θυσιάζει ένα μέρος από το κύρος της.

Και για το ότι τον θυσίασε δεν μιλάει μόνο η ως τώρα πολιτική ανάλυση των συνεπειών της δολοφονίας του. Μιλάνε και τα πρακτικά γνωστά σε όλους αστυνομικά στοιχεία της. Με το συνηθισμένο φασιστικό θράσος της, αλλά κυρίως για λόγους που θα αναλύσουμε παρακάτω η Ρωσία δήλωσε με τον εκπρόσωπο του Πούτιν Πεσκόφ ότι η δολοφονία ήταν “πλήγμα στο διεθνές κύρος της Τουρκίας”. Ήταν ασφαλώς ένα πλήγμα και για την Τουρκία. Αλλά μήπως δεν ήταν ένα πλήγμα για το κύρος μιας υπερδύναμης να αφήσει εντελώς αφύλακτο τον πρεσβευτή της σε μια δημόσια εκδήλωση, σε μια χώρα σαν την Τουρκία που ως χθες ήταν το βασικό μετόπισθεν του αντάρτικου, που φιλοξενεί και 3 εκατομμύρια από τα θύματα των ρωσο-ασαντικών σφαγών και η οποία πάνω απ όλα δέχεται αλλεπάλληλες μαζικά δολοφονικές τρομοκρατικές επιθέσεις στο έδαφός της από τζιχαντιστές και ΡΚΚδες; Ήταν δυνατό εκείνη τη στιγμή, σε αυτή τη χώρα να μην υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος για την προσωπική ασφάλεια του πρεσβευτή της Ρωσίας; Αλλά και αν υπήρξε ένας τέτοιος, είναι δυνατό αυτός να μην ανησύχησε με έναν τύπο που καθόταν πίσω από τον πρεσβευτή σε περίοπτη θέση και με πλήρη άνεση σαν να ήταν ακριβώς αυτός η προσωπική φρουρά του; Ακόμα και αν δεν τον πρόσεξε, θα ήταν δυνατό να περιμένει να μπουν μετά από διάφορες απαγγελίες του δολοφόνου οι αστυνομικές δυνάμεις της Τουρκίας μέσα στο κτίριο και να τον σκοτώσουν, χωρίς ο ίδιος να έχει κάνει την παραμικρή κίνηση; Αυτά δεν γίνονται από υπερδυνάμεις.

Ξέρει πολύ καλά η καλύτερη δολοφονική μηχανή του κόσμου, ιδιαίτερα σε επίπεδο προβοκάτσιας, ότι σε αυτές τις περιπτώσεις το πρόβλημα δεν είναι πως σκέφτεται ο ίδιος ο φυσικός αυτουργός μιας πράξης βίας, αλλά αυτοί που της άνοιξαν το δρόμο σε επίπεδο πολιτικό και μετά σε αστυνομικό για να πετύχουν ένα συγκεκριμένο πολιτικό αποτέλεσμα. Εννοείται ότι σκοπός των οργανωτών της δολοφονίας δεν ήταν να πετύχουν το πολιτικό αποτέλεσμα που τους απέδωσαν τόσο ο Ερντογάν όσο και ο Πούτιν, δηλαδή την όξυνση των σχέσεων Ρωσίας-Τουρκίας. Μια τέτοια όξυνση είναι δυνατή με μια δολοφονία μόνο όταν τέτοιες διακρατικές σχέσεις είναι ήδη οξυμμένες. Όταν οι σχέσεις είναι σε φάση σύσφιξης μια τέτοια δολοφονία συνήθως τις συσφίγγει παραπέρα. Αυτό έγινε και τώρα αφού και οι δύο ηγέτες παρουσίασαν τη δολοφονία σαν προβοκάτσια αυτών που ήθελαν να χωρίσουν τις δυο χώρες. Η Ρωσία την κατήγγειλε σαν πράξη της ισλαμικής τρομοκρατίας, το στρατόπεδο του Ερντογάν την κατήγγειλε σαν πράξη των γκιουλενιστών που προσποιήθηκαν ότι είναι ισλαμιστές. Η εκδοχή της Άγκυρας δεν ενόχλησε τη Ρωσία αρκεί που στα μάτια της παγκόσμιας κοινής γνώμης και ειδικά της Δύσης ο δολοφόνος ήταν της Αλ Κάιντα. Μάλιστα τον Πούτιν τον συμφέρει οι υπαίτιοι να είναι στα μάτια του τούρκικου λαού και του Ερντογάν οι γκιουλενιστές. Αυτοί ενώ ήταν πάντα ρωσόφιλοι ευρασιατιστές, από τη στιγμή που ο αρχηγός τους έγινε αντιληπτός σαν εχθρός του Ερντογάν κατέφυγε στις ΗΠΑ, εμφανίζονται σαν δυτικόφιλοι, οπότε σαν εχθροί της Ρωσίας. Αυτό τους επιτρέπει να υπονομεύουν την τούρκικη δημοκρατία αλλά να ενοχοποιείται γι αυτό η Δύση στα μάτια του τούρκικου λαού και ιδιαίτερα του ερντογανικού στρατοπέδου.

Σε αυτήν ακριβώς τη λαθεμένη αντίληψη για τους γκιουλενιστές στηρίζονται όλες οι εκκαθαρίσεις που κάνει ο Ερντογάν στην Τουρκία μετά το πραξικόπημα του Γκιουλέν και οι οποίες για τον ίδιο λόγο έχουν επεκταθεί πέρα από τους ανοιχτούς γκιουλενιστές και σε φράξιες μέσα στο κράτος που είναι φιλοδυτικές ακόμα και φράξιες του κόμματος του Ερντογάν που θέλουν περισσότερο από τον ίδιο ανεξαρτησία από την όλο και μεγαλύτερη μετά το πραξικόπημα εξάρτηση της Τουρκίας από τη Ρωσία ειδικά στο συριακό. Γιατί στη Συρία το εθνοανεξαρτησιακό και σύμμαχο με την Τουρκία τμήμα του σουνιτισμού έχει δεχτεί όσο τίποτα άλλο την εξοντωτική επίθεση της Ρωσίας.

Βαθειά διείσδυση και έλεγχο των μυστικών υπηρεσιών απαιτεί ο Πούτιν

Πιστεύουμε ότι η Ρωσία χρειαζόταν αυτή τη δολοφονία πάνω απ όλα για να πετύχει αυτό ακριβώς που ζήτησε αμέσως μετά ο Πούτιν από τον Ερντογάν: να συμμετέχει η Ρωσία με δική της αποστολή στις έρευνες για να βρεθεί “ποιος ήταν αυτός που έδωσε την εντολή και οργάνωσε τη δολοφονία”. Αυτή η απαίτηση δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει δεκτή από τον Ερντογάν αν και ο ίδιος δεν πίστευε ότι μόνο εχθροί του μέσα στις μυστικές υπηρεσίες και συγκεκριμένα μόνο γκιουλενιστές θα θέλανε να θυμώσουν τη Ρωσία με μια δολοφονία του πρεσβευτή της και έτσι να τη φέρουν σε ρήξη μαζί του.

Όμως ο Πούτιν δεν άφησε τον Ερντογάν, δηλαδή το ίδιο το τούρκικο κράτος να βρει τον οργανωτή. Απαίτησε αμέσως και ξεδιάντροπα από την τουρκική κυβέρνηση να αφήσει την ΚαΓκεΜπε να μπει μέσα στις έρευνες με κοινή ρωσοτουρκική επιτροπή (http://www.newsbeast.gr/world/arthro/2508761/poli-noris-na-poume-pios-ine-piso-apo-ti-dolofonia-karlof-lei-to-kremlino/) για να μην κατηγορηθεί η ίδια ότι επίτηδες άφησε το δολοφόνο να πλησιάσει ανενόχλητα τον πρεσβευτή Αυτό θύμισε η Ρωσία στον Ερντογάν όταν του τόνισε λίγες μέρες μετά ότι η δολοφονία ήταν “πλήγμα για το κύρος της Τουρκίας”, εννοώντας προφανώς ότι μόνο αν η Τουρκία ικανοποιήσει τη Ρωσία θα ξαναβρεί το κύρος της. Αυτό το είχε πει πιο ωμά από την πρώτη στιγμή ο πρόεδρος της Επιτροπής Διεθνών Υποθέσεων του Ομοσπονδιακού Συμβουλίου (Άνω Βουλής) Κονσταντίν Κοσατσόφ, όταν είχε δηλώσει ότι «η Ρωσία θα πιστέψει την Τουρκία αν η δολοφονία του Ρώσου πρέσβη διερευνηθεί αντικειμενικά” δηλαδή «Εάν η έρευνα είναι γρήγορη και όσο είναι δυνατό επιχειρησιακή, αν ανατεθεί στις καλύτερες και ευφυέστερες δυνάμεις, αν η ανώτατη πολιτική ηγεσία θα τοποθετηθεί σαφώς και αναμφισβήτητα - τότε θα πιστέψουμε την Τουρκία. Αλλά μόνο σ' αυτήν την περίπτωση. Η τουρκική ηγεσία πρέπει να επιδείξει στο έπακρο πολιτική βούληση και να λάβει αποφάσεις προκειμένου να επανορθωθούν τα ελαττώματα που κατέστησαν δυνατή τη δολοφονία του Ρώσου πρέσβη. Οι επόμενες μέρες και ακόμα και ώρες θα δείξουν πολλά σ' αυτόν τον τομέα». Η ταπεινωτική αυτήδήλωση αυτή έκανε τονΤαγίπ Ερντογάννα επικοινωνήσει αμέσως με τονΒλαντιμίρ Πούτινκαι να δώσει την υπόσχεση που περίμενε η Ρωσία για τη συνεργασία στη διερεύνηση της υπόθεσης. (http://www.newsbomb.gr/kosmos/news/story/755915/dolofonia-rosoy-presvi-apisteyto-diplomatiko-paraskinio-metaxy-toyrkias-kai-rosias#ixzz4TfU8PfPr).

Η ανάμειξη της Ρωσίας στις έρευνες δεν έρχεται σε μια τυχαία στιγμή, αλλά σε μια στιγμή που είναι σε εξέλιξη ένας πολιτικός πόλεμος ζωής και θανάτου μέσα στις μυστικές υπηρεσίες και στους μηχανισμούς βίας του τούρκικου κράτους. Σε εκτεταμένο πρόσφατο σχετικό άρθρο της Νέας Ανατολής (http://www.oakke.gr/global/2013-02-16-19-25-28/item/744-), που στηριζόταν με τη σειρά του σε ένα πολύ διαφωτιστικό άρθρο της Αλ Μόνιτορ (http://www.al-monitor.com/pulse/originals/2016/10/turkey-power-struggle-between-islamists-and-secularists.html) γράφαμε για την προσπάθεια του κατ εξοχήν ρωσόδουλου “ευρασιατικού” κόμματος της Τουρκίας, του Κόμ­μα­τος Πα­τρί­δα, γνωστού ε­πί­σης και σαν Πατριωτι­κού Κόμ­μα­τος,του πρώην “μαοϊκού” (τρομάρα του) Ντογκού Περιντσέκ, που είναι χωμένο στο στρατό, στην αστυνομία και στις υπηρεσίες ασφαλείας της Τουρκίας, να εκκαθαρίσει το τουρκικό κράτος με πρόσχημα την εξόντωση των γκιουλενιστών, όχι μόνο από όλες τις δυτικόφιλες δυνάμεις αλλά τελευταία από πιστά μέλη και στελέχη του κόμματος του Ερντογάν, του ΑΚΠ. Μάλιστα αυτές οι τελευταίες προσπάθειες έχουν προκαλέσει ένα μεγάλο ρήγμα μέσα στις γραμμές του ΑΚΠ με τον Ερντογάν να εμπιστεύεται γενικά τον Περιντσέκ. Αυτός έχοντας σαν το πιο μεγάλο του πολιτικό άλλοθι ότι είχε φυλακιστεί από τους γκιουλενιστές, κατάφερε να είναι ο προπομπός και μεσολαβητής του Ντούγκιν στην πετυχημένη προσπάθεια του τελευταίου να πείσει τον Ερντογάν πριν ακόμα και από το πραξικόπημα Γκιουλέν, ότι η δραστηριότητα των γκιουλενιστών είχε πάντα σαν στόχο την όξυνση των ρωσοτουρκικών σχέσεων για λογαριασμό των ΗΠΑ. Βέβαια την πιο βασική δουλειά για να πείσουν τον Ερντογάν και το κόμμα του ότι η Δύση ήταν ο αληθινός εχθρός της Τουρκίας την έκαναν οι ντυμένοι φιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες φίλοι της Ρωσίας τύπου Γιουνκέρ, Σταϊνμάγερ, Ολάντ, Ρέντζι, και πάνω απ όλους ο αυστριακός ΥΠΕΞ Κουρτζ που κυριολεκτικά κήρυξαν πολιτικά ανεπιθύμητο τον Ερντογάν στην Ευρώπη ιδιαίτερα μετά από το πραξικόπημα των γκιουλενιστών, ενώ στάθηκαν και στο πλευρό της φιλορώσικης προεδρίας Ομπάμα που έκανε τις ΗΠΑ κρησφύγετο του Γκιουλέν και επεφύλαξε το μεγαλύτερο χτύπημα στον Ερντογάν συμμαχώντας ανοιχτά με το ΡΚΚ στη Συρία.

Η δολοφονία λοιπόν του ρώσου πρεσβευτή από ένα υβρίδιο γκιουλενισμού και Αλ Κάιντα ήρθε να εκπληρώσει δύο λειτουργίες: τη μικρότερη που ήταν να ενισχύσει την πεποίθηση του στρατοπέδου του Ερντογάν ότι η Δύση είναι ο πιο ορκισμένος εχθρός του αφού διαρκώς θέλει να προβοκάρει τις καλές σχέσεις του με τη Ρωσία, και τη μεγαλύτερη και τη βασική να ενοχοποιήσει την Τουρκία και να την υποχρεώσει θρασύτατα να δεχτεί τις “έρευνες” της ρώσικης αστυνομικής και διπλωματικής μηχανής μέσα στο τουρκικό κράτος. Εννοείται ότι ο στόχος της Ρωσίας μέσα από αυτήν την προβοκάτσια δεν είναι να βρει τον πραγματικό οργανωτή που τόσο την εξυπηρέτησε, αλλά να κατασκευάσει έναν ένοχο οργανωτή -αν δεν τον έχει ήδη έτοιμο- πράγμα που θα της δώσει τη δυνατότητα μαζί με αυτόν να εξουδετερώσει με τη βοήθεια των ανθρώπων τύπου Περιντσέκ τις άμυνες του τούρκικου κράτους και του ίδιου του Ερντογάν απέναντί της.

Τα αυτοκτονικά πολιτικά λάθη και λάθη αρχής του Ερντογάν και της τούρκικης αστικής τάξης

Ασφαλώς μια τέτοια ωμή επέμβαση της ΚαΓκεΜπε στους ίδιους τους τούρκικους μηχανισμούς ασφάλειας δεν είναι μια καθόλου εύκολη υπόθεση για τη Ρωσία ειδικά σε μια χώρα με ισχυρό εθνικοανεξαρτησιακό χαρακτήρα. Όμως αυτή η όλο και ταπεινωτικότερη συμμαχία του Ερντογάν με το χειρότερο εχθρό του για να σωθεί από δευτερεύοντες εχθρούς του, ήδη τον έχει οδηγήσει στο να εγκαταλείψει τη συριακή δημοκρατική αντιπολίτευση στα νύχια της Ρωσίας και των προβοκατόρων της Αλ Νούσρα, στο να ενωθεί με το Ιράν και το χειρότερο απ όλα στο να αφήσει εντελώς μόνη της τη Σαουδική Αραβία απέναντι στο τελευταίο την ώρα που δέχεται συνδυασμένα πυρά από Ρωσία, Αίγυπτο, ΗΠΑ και ΕΕ. Αυτές είναι εκτός από πολλαπλές ταπεινωτικές ήττες για το σουνιτικό αραβικό κόσμο, αυτοκτονικές κινήσεις, κινήσεις συντριβής της μόνης ασπίδας του Ερντογάν και της Τουρκίας απέναντι στη ρώσικη εξοντωτική περικύκλωση και τον ταυτόχρονο πολιτικό πόλεμο που του εξαπέλυσαν ταυτόχρονα η ΕΕ και οι ΗΠΑ. Ο Ερντογάν, η νέα βιομηχανική αστική τάξη της Ανατολίας που αυτός κυρίως εκπροσωπεί, και το μεγάλο κρατικοκαπιταλιστικό κεφάλαιο της κεμαλικής μεγαλοαστικής τάξης δεν έκαναν μόνο το πελώριο πολιτικό λάθος να στηριχθούν στον πιο επικίνδυνο ιμπεριαλισμό ενάντια στους λιγότερο επικίνδυνους, αλλά το θανάσιμο λάθος αρχής να σκοτώσουν τους στρατηγικούς συμμάχους της Τουρκίας, τους λαούς και τις χώρες του τρίτου κόσμου που παλεύουν για ανεξαρτησία, ιδιαίτερα απέναντι στις δύο υπερδυνάμεις.

Έχουμε ξαναγράψει ότι ο ρώσικος χιτλερικού τύπου ιμπεριαλισμός δεν δέχεται φιλικές κυβερνήσεις παρά μόνο προσωρινά. Ο στόχος του είναι η εγκατάσταση εντελώς υποτελών καθεστώτων. Το Αφγανιστάν μας έχει αποδείξει ότι ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός δεν αρκείται με έναν φιλικό βασιλιά Νταούντ και ούτε καν με έναν πολύ αφοσιωμένο Ταράκι. Θέλει έναν εγκάθετο Καρμάλ για να κάνει κατοχή και μετά έναν εντελώς δικό της ασφαλίτη, έναν Νατζιμπουλάχ για να διασπάσει την αντίσταση. Αυτό σημαίνει πολλές και οξύτατες εσωτερικές συγκρούσεις και πελώρια εξωτερική πίεση.

Στην πραγματικότητα η πιο οξυμένη, σύνθετη και δραματική πάλη της Τουρκίας με το σοσιαλιμπεριαλισμό στην πουτινική εποχή, πάλη που ξεκίνησε έμμεσα με την εξέγερση που οργάνωσαν οι Γκιουλέν, Κιλιντζάρογλου και σοσιαλφασίστες στην πλατεία Ταξίμ το 2013, (http://www.oakke.gr/global/2013-02-16-19-25-28/2013-02-16-19-25-54/item/224-), που συνεχίστηκε με το νέο εμφύλιο πόλεμο που κήρυξε το ΡΚΚ το 2014 (http://www.oakke.gr/global/2013-02-16-19-23-31/item/417-) και που κλιμακώθηκε με το πραξικόπημα Γκιουλέν του 2016 (http://www.oakke.gr/global/2013-02-16-19-25-28/item/692-, http://www.oakke.gr/global/2013-02-16-19-25-28/item/701-), αρχίζει τώρα με την ιστορική προβοκάτσια της δολοφονίας του ρώσου πρεσβευτή στην Άγκυρα. Τη λέμε ιστορική γιατί αν επιτευχθεί η άλωση από τα μέσα της πολιτικής εξουσίας στην Τουρκία από τη Ρωσία, όπως ήδη επιτεύχθηκε στην Αίγυπτο και εν μέρει στη Λιβύη, τότε σε συνδυασμό με μια ρωσοκρατούμενη Ελλάδα η Ευρώπη δεν θα έχει ουσιαστική χερσαία διέξοδο προς τους υδρογονάναθρακες του Κόλπου, ούτε προς αυτούς της Κασπίας ενώ θα έχει δύσκολη ναυτική πρόσβαση στην Ανατολική Μεσόγειο για να αντιμετωπίσει με ένα ΝΑΤΟ του Τραμπ το ρωσοκινέζικο στόλο που ήδη κάνει γυμνάσια στα νερά της. Κι όλα αυτά με την προϋπόθεση ότι η Σαουδική Αραβία δεν θα έχει ρουφηχτεί από το ρωσοκινεζικό άξονα.

Να καταγγείλουμε το Δυτικό ιμπεριαλισμό που ανοίγει το δρόμο στο παγκόσμιο νεοχιτλερικό μέτωπο

Γι αυτούς τους λόγους όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί, και πιο πολύ ο ελληνικός που είναι ήδη στην κοιλιά του νεοχιτλερικού κτήνους, πρέπει να καταγγείλουν με οργή την πολιτική και στρατιωτική εγκατάλειψη της συριακής δημοκρατικής αντίστασης αλλά και του αιγυπτιακού δημοκρατικού κινήματος από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Επίσης πρέπει να τις καταγγείλουν για τον πολιτικό πόλεμο που έχουν εξαπολύσει ενάντια στην Τουρκία και τελευταία ενάντια στη Σαουδική Αραβία (που πάντως έχει βαριές ευθύνες για την επέμβαση της στην Υεμένη), και το κυριότερο να τις καλέσουν να πάψουν να αποπροσανατολίζουν τους λαούς όταν λένε ή υπαινίσσονται ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την ύπαρξη τους είναι ο ισλαμικός φανατισμός. Γιατί με αυτό τον τρόπο κατασκευάζουν ένα αλληλοτροφοδοτούμενο δίπολο που στον ένα πόλο αποτελείται από τους αντιμουσουλμάνους “λευκούς και χριστιανούς” φασίστες του Βορρά που επιτίθενται ρατσιστικά στις μουσουλμανικές μειονότητες και στις μουσουλμανικές χώρες στο σύνολό τους, στις δε χώρες του Νότου αποτελείται από άλλους δήθεν “αντιιμπεριαλιστές” ρατσιστές και φασίστες που χρησιμοποιούν τις επεμβάσεις των “λευκών χριστιανών” για να σύρουν τους λαούς του Τρίτου κόσμου στο γενοκτονικό επίσης ρατσιστικό αντιδυτικισμό στην υπηρεσία κάθε είδους δικτατόρων.

Έτσι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν καλύπτουν μόνο άμεσα τον αληθινό κύριο κίνδυνο για όλους τους λαούς που προέρχεται από το νεοναζιστικό άξονα, αλλά ενισχύουν έμμεσα πλην σαφώς αυτόν τον άξονα ειδικά τον ηγέτη του τη Ρωσία, γιατί δεν υπάρχει σήμερα “σοβαρός” φασισμός και δικτατορία στη Δύση ή στην Ανατολή, στο Βορρά ή στο Νότο που να μην υποστηρίζει το παγκόσμιο κέντρο κάθε φασισμού που είναι η πουτινική Ρωσία και να μην υποστηρίζει τη “θεωρία” αυτού του κέντρου που είναι η λεγόμενη “Τέταρτη Πολιτική Θεωρία” που έχει σκαρώσει ο πληρωμένος “θεωρητικός” του γενικού επιτελείου του ρώσικου στρατού Αλεξ. Ντούγκιν. Ακόμα και οι κανίβαλοι της Αλ Κάιντα μόνο τακτικά στρέφονται ενάντια στο ρώσικο κράτος, ενώ από στρατηγική άποψη ο τελικός και απόλυτος εχθρός των στελεχών τους, δεν μιλάμε βέβαια για τους πράκτορες της Ρωσίας προβοκάτορες αρχηγούς τους τύπου Ζαουάχρι, είναι ο δημοκρατισμός και ο διαφωτισμός κάθε είδους. Στην πραγματικότητα είναι όλοι τους με τον κανιβαλισμό του Ντούγκιν μέχρι το μεδούλι.

• Τον λέμε γενοκτονικό για να τον διακρίνουμε από κάθε άλλο μουσουλμανικό τζιχάντ, δηλαδή «ιερό πόλεμο» που μπορεί να έχει ακόμα και εθνικοαπελευθερωτικό χαρακτήρα όπως ήταν και είναι ακόμα σε μεγάλο βαθμό εκείνο των Ταλιμπάν του Αφγανιστάν (αλλά όχι του Πακιστάν).