"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Αυτό γιατί η Τουρκία και οι Σύροι αντάρτες της αντιπολίτευσης προέλαυναν προς τη Μανμπίτζ, πόλη της βόρειας Συρίας που κρατάνε οι Κούρδοι σοσιαλφασίστες δυτικά του Ευφράτη. Αν αυτή η πόλη καταληφθεί, κόβεται οριστικά στα δύο η περιοχή την οποία οι κουρδικές σοσιαλφασιστικές δυνάμεις φιλοδοξούν να ενοποιήσουν στο συριακό βορρά, ιδρύοντας ημιανεξάρτητο κράτος.
Για την τουρκική επέμβαση
Εμείς από άποψη αρχής ήμασταν από την πρώτη στιγμή και συνεχίζουμε να είμαστε αντίθετοι σε όλες τις επεμβάσεις τρίτων χωρών στον εμφύλιο της Συρίας. Αυτές τις ξεκίνησαν οι δυνάμεις του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλιστικού μετώπου Χεζμπολάχ και Ιράν, που συντάχθηκαν με τον σφαγέα Άσαντ ενάντια στην πατριωτική και δημοκρατική αντιπολίτευση για να ακολουθήσει η ίδια η Ρωσία. Ενδιάμεσα μπήκαν στο παιχνίδι οι ΗΠΑ και η Γαλλία για να πολεμήσουν τον ΙΣΙΣ που ο Άσαντ σκανδαλώδικα διευκόλυνε να εγκατασταθεί στη Συρία. Με αυτήν τη λογική είμαστε αντίθετοι και στην τούρκικη επέμβαση στη Συρία. Όμως μέσα από αυτό το όργιο επεμβατισμού στην κατατεμαχισμένη μαρτυρική Συρία πρέπει να διακρίνουμε ποιοι είναι αυτοί στους οποίους πρέπει να συγκεντρωθούν τα κύρια πυρά, για να ξεκινήσει από αυτούς το ξήλωμα της ξένης κατοχής της χώρας. Το ξήλωμα λοιπόν πρέπει να αρχίσει από εκείνους που στηρίζουν στις ξιφολόγχες τους το εγκληματικό, κατοχικό πλέον, καθεστώς Άσαντ, δηλαδή την πουτινική Ρωσία στην οποία η Τουρκία, παρόλες τις ελεεινές της υποχωρήσεις κάτω από τη δυτική πίεση, ακόμα δεν έχει υποταχθεί, αφού παραμένει ο τελευταίος σύμμαχος της δημοκρατικής συριακής αντιπολίτευσης. Οι Κούρδοι του YPG-PYD, δηλαδή του ΡKK, ποντάρουν στο γεγονός ότι, λόγω της τακτικής συμμαχίας Ερντογάν – Πούτιν, η Τουρκία και οι υποστηριζόμενοι από την ίδια Σύροι αντάρτες θα φοβηθούν να χτυπήσουν Σύρους στρατιωτικούς του καθεστώτος Άσαντ, αφού αυτό θα ήταν σαν να χτυπούν την ίδια τη Ρωσία.
Η αποκάλυψη του PKK-PYD
Έτσι, οι Κούρδοι, που τα ελληνικά διαδικτυακά ΜΜΕ δεν ξεχνάνε ποτέ να αναφέρουν ότι «στηρίζονται από τις ΗΠΑ ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος», αποδείχθηκε με ποιον κάνουν τις βρωμοδουλειές τους και ποιον θεωρούν αληθινό στρατηγικό σύμμαχό τους. Το σχήμα δηλαδή έχει ως εξής: οι Κούρδοι του σοσιαλφασιστικού PYD, δηλαδή του PKK με συριακή φορεσιά, αφού έχουν κοινό αρχηγό τον Οτσαλάν, ποζάρουν από το 2011 ως «ουδέτεροι» στο συριακό εμφύλιο, ενώ στην ουσία είναι με τον Άσαντ. Αυτός άλλωστε απόσυρε το συριακό στρατό από τον κουρδικό βορρά της χώρας και έδωσε τον έλεγχο στις ένοπλες κουρδικές συμμορίες το 2012, ώστε με την ησυχία του να μεταφέρει το στρατό του σε άλλα σημεία της χώρας για να σφάζει Σύρους πατριώτες της αντιπολίτευσης και αμάχους.
Σαν «ουδέτεροι», λοιπόν, σαν τάχα «υπεράνω» των ενδοσυριακών συγκρούσεων, οι Κούρδοι σοσιαλφασίστες, στα μάτια των ηλίθιων Αμερικανών μονοπωλιστών, γίνονται οι καλύτεροι σύμμαχοι της Δύσης ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος (με τη βοήθεια των φιλοπουτινικών προβοκατόρων Ομπάμα και Τραμπ, που δούλευαν και δουλεύουν αυτή τη γραμμή). Oι Κούρδοι κερδίζουν έτσι εδάφη και εξοπλίζονται αδιάκοπα από τη Δύση, τάχα κατά των τζιχαντιστών, που είναι ο μπαμπούλας που έχει φτιάξει η Μόσχα για να στρέφει εκεί τη διεθνή προσοχή, μακριά από τα δικά της απείρως μεγαλύτερου στρατηγικού βάρους εγκλήματα στην Ουκρανία, στην ίδια τη Συρία κλπ.
Ρωσία: Τακτικά με τον Ερντογάν, στρατηγικά με Άσαντ - PKK
Την κατάλληλη στιγμή, όταν τα πράγματα σφίγγουν, οι κατά τα άλλα αμερικανοεξοπλισμένοι Κούρδοι αποκαλύπτουν το πραγματικό αφεντικό τους, καθώς και τον προβοκατόρικο ρόλο τους κατά της πατριωτικής συριακής αντιπολίτευσης, παραχωρώντας εδάφη σε Άσαντ – Ρωσία, αφού ξέρουν ότι ο απομονωμένος Ερντογάν δεν θα τολμήσει να χτυπήσει άντρες με ρώσικη και ασαντική στολή, γιατί τότε θα βρεθεί σε σύγκρουση όχι μόνο με τις προσκυνημένες στη Ρωσία δυτικές καγκελαρίες (Τραμπ, Μέρκελ, Ολάντ και σία), που τον καταπούλησαν όταν κινδύνεψε από το πραξικόπημα στις 15 του Ιούλη, αλλά και με τη Μόσχα, οπότε θα βρεθεί χωρίς κανένα στήριγμα.
Άλλωστε η τουρκική επέμβαση στη Συρία έγινε με άδεια της Ρωσίας κι όχι εναντίον της. Αυτό νομίζουμε το έκανε η τελευταία όχι μόνο για να κάνει τα γλυκά μάτια στον Ερντογάν μετά το ρωσογκιουλενικό πραξικόπημα του Ιούλη, που ο ίδιος ο Τούρκος πρόεδρος το χρέωσε στη Δύση, λόγω πολιτικής αδυναμίας του να συλλάβει τη - με τη βοήθεια του Ομπάμα - δυτική μεταμφίεση του ευρασιατιστή Γκιουλέν. Η Ρωσία έχει ακόμη στόχο να φέρει τον Ερντογάν πιο κοντά σε μια σύγκρουση με τις ΗΠΑ, λόγω της συμμαχίας τους με το PΚΚ, που πάλι ο Ομπάμα, όπως είπαμε, οργάνωσε. Ακόμη όμως κι έτσι, η πατριωτική και δημοκρατική αντιπολίτευση της Συρίας, έστω με την ένοπλη στήριξη της Τουρκίας, βρίσκεται μίλια αριστερότερα των Κούρδων φιλοασαντικών σοσιαλφασιστών και έχει κάθε δικαίωμα να χαλάσει τα βρώμικα σχέδιά τους για μια εθνοκαθαρμένη από Άραβες, αμιγή κουρδική βόρεια Συρία.
Σ’ αυτό το σημείο λοιπόν επενέβη η Ρωσία, φίλος κάθε εθνοεκκαθαριστή και πρώτη στο «άθλημα» της πολυδιάσπασης κρατών, αποκαλύπτοντας πόσο τακτική και ασταθής είναι η «συμμαχία» της με την Τουρκία. Αλλά και πόσο - αντίθετα - στρατηγική είναι η συμμαχίας της με τα τσιράκια της, τους πιστούς υπηρέτες της ρώσικης πολιτικής Άσαντ και PYD-PKK.
- Δημοσιεύτηκε στο φ 522 της Νέας Ανατολής, Φλεβάρης 2017 –