"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Το αριστούργημα αυτό μπορεί να το θαυμάσει κανείς στην ανατολική Ουκρανία: την ώρα που Ρώσοι νεοτσαρικοί – φασίστες εθελοντές, ήδη από το 2014, δήλωναν ότι πηγαίνουν εκεί για να πολεμήσουν «για τα προαιώνια ρωσικά εδάφη που ο προδότης Λένιν πούλησε στους Ουκρανούς», στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες ψευτοκομμουνιστές ή ακόμη και ψευτοαναρχικοί διοργάνωναν και διοργανώνουν συνάξεις για την «αντιφασιστική εξέγερση του Ντονμπάς με τα σφυροδρέπανα στις σημαίες της». Ο κλασσικός τσαρισμός συναντάει τον ψεύτικο κομμουνισμό, δηλαδή το νεοτσαρικό σοσιαλιμπεριαλισμό των Χρουστσόφ, Μπρέζνιεφ, Γκορμπατσόφ, Γέλτσιν και βέβαια Πούτιν, ο σταυρός της τσαρικής μεσαιωνικής ορθοδοξίας συναντάει το ψεύτικο, κυλισμένο στη λάσπη «σφυροδρέπανο» αυτών που πρόδωσαν από τα μέσα το εργατικό κίνημα και έγιναν οι πιο μεγάλοι υποκριτές διαφθορείς, φασίστες αστοί και ιμπεριαλιστές στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Όμως οι αντιδραστικοί δεν μπορούν με δέκα δάχτυλα να πιάσουν εκατό μύγες, έλεγε ο Μάο Τσε Τουνγκ. Έτσι πολλά διεθνή μέσα, κυρίως δυτικά, σημειώνουν στην αρθρογραφία τους την αμηχανία με την οποία αντιμετωπίζει το φασιστικό καθεστώς Πούτιν την 100ή επέτειο της επανάστασης του Φλεβάρη, αλλ’ ακόμη περισσότερο του Οχτώβρη του ΄17. Σκέφτεται μάλιστα να αφήσει την επέτειο να περάσει χωρίς καμία επίσημη κρατική εκδήλωση, ώστε να μην αναγκαστεί να απαντήσει σε ενοχλητικά ερωτήματα και στις αντιφάσεις που καταξεσχίζουν το σημερινό ρώσικο καθεστωτικό έκτρωμα στο επίπεδο της ιδεολογίας.
Κι αυτό γιατί το βαθιά αντιπολεμικό, αντισωβινιστικό, διεθνιστικό, διαφωτιστικό και εξισωτικό μήνυμά της Οχτωβριανής Επανάστασης έρχεται σε πλήρη αντίθεση, για την ακρίβεια καρφώνει στην καρδιά την παπαδίστικη, πολεμοκάπηλη, μεγαλορώσικη σωβινιστική ιδεολογία και ρητορεία του καθεστώτος Πούτιν.
Αυτός μπορεί εύκολα να διαστρέφει την αντιφασιστική νίκη του 1945 στην Ευρώπη και όχι μόνο να αρνείται ότι ήταν νίκη του αντιφασιστικού μετώπου της ΕΣΣΔ με τις δυτικές αστικές δημοκρατίες της Αγγλίας και των ΗΠΑ ενάντια στον χιτλερικό άξονα, αλλά να την παρουσιάζει στενά ως «νίκη του μεγάλου ρωσικού έθνους», ενώ ήταν νίκη των λαών και εθνών της πολυεθνικής, σοσιαλιστικής ΕΣΣΔ και των αντιφασιστών ανταρτών της κεντρικής – ανατολικής Ευρώπης, με γενικό ηγέτη τους τον γεωργιανό Στάλιν.
Αλλά σαν γνήσιος λευκοφρουρός, ο Πούτιν δε μπορεί να δεχτεί την άμεση απόσυρση της Ρωσίας από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο του 1914-1918 και βέβαια την εκχώρηση εδαφών στη Γερμανία του Κάιζερ με το Μπρεστ – Λιτοφσκ από τον Λένιν, προκειμένου να σωθεί η επανάσταση των εργατών και αγροτών της Ρωσίας.
Ο Πούτιν, ακόμη περισσότερο, δεν μπορεί να δεχτεί την παραχώρηση ανεξαρτησίας στη Φινλανδία, καθώς και την ομοσπονδιοποίηση της Σοβιετικής Ένωσης, το 1922, που έδωσε για πρώτη φορά στην ιστορία εθνικό κράτος στο πλαίσιο της σοβιετικής ομοσπονδίας στους Ουκρανούς, στα έθνη του Καυκάσου, στους λαούς της Κεντρικής Ασίας κλπ. Αυτά όλα, κατά τον Πούτιν, είναι ανόσια εγκλήματα των μπολσεβίκων, δηλαδή των καλύτερων παιδιών του ρώσικου προλεταριάτου, που μίσησαν το μεγαλορώσικο, σκληρόκαρδο σωβινισμό και αγάπησαν βαθιά τους καταπιεσμένους λαούς που ζούσαν φυλακισμένοι στο τσαρικό κάτεργο, που ξεκινούσε από την κεντρική Ευρώπη κι έφτανε ως το Ειρηνικό Ωκεανό.
Ο μόνος «κομμουνισμός» που μπορεί να δεχτεί ο Πούτιν είναι ο «κομμουνισμός» του Μπρέζνιεφ, δηλαδή ο «κομμουνισμός» της καταπίεσης των Ουκρανών, των Καζάκων, των βαλτικών εθνών, ο «κομμουνισμός» του ανταγωνισμού με την ιμπεριαλιστική Δύση για σφαίρες επιρροής και παγκόσμια ιμπεριαλιστική κυριαρχία. Είναι ένας αντιδυτικισμός από τα δεξιά κι όχι από τ’ αριστερά του κλασσικού ιμπεριαλισμού δυτικού «φιλελεύθερου» τύπου, δηλαδή από την πλευρά του πιο φιλοπόλεμου, κρατικοκαπιταλιστικού μονοπώλιου, είτε με «σοβιετική» είτε με ανοιχτή ρώσικη τσαρική μορφή.
Αλλά τέτοιος «κομμουνισμός» δεν μπορεί να πουληθεί πάνω στη στεντόρεια διακήρυξη κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και έθνους από έθνος, με αρχηγό το Λένιν, που ήταν η επανάσταση του ’17.
Χώρια που η πλέρια αντεπαναστατική ιδεολογία της σύγχρονης φασιστικής Ρωσίας έχει ταυτίσει κάθε λαϊκό ξεσηκωμό και ανατροπή με «εβραιοδυτικές συνωμοσίες» και τις «καταραμένες» πορτοκαλί επαναστάσεις, δηλαδή τις αστοδημοκρατικές - αντιφασιστικές εξεγέρσεις ενάντια σε ρωσόδουλα ή ρωσόφιλα καθεστώτα τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Έτσι ο Πούτιν θα αναγκαστεί να κάνει μόκο και να αφήσει την επέτειο να περάσει, με κάποιες ελάχιστες ίσως παραχωρήσεις, για να μην τα χαλάσει και με τους «κόκκινους» συμμάχους του, δηλαδή τους Ζιουγκάνοφ, που θα πουλήσουν ίσως λίγο «λενινισμό» παλαιοημερολογίτικης κοπής, έξω από κάθε πραγματική αναφορά στο πραγματικό κοσμοϊστορικό μήνυμα του Οχτώβρη.
Το 2015 άλλωστε, στο φόρουμ Σέλιγκερ, που διοργανώνει το Κρεμλίνο κάθε χρόνο για να κάνει πλύση εγκεφάλου σε νεολαίους, ο Πούτιν χαρακτήρισε τους μπολσεβίκους που ηγήθηκαν στην εξέγερση του Οχτώβρη του ΄17 «επικίνδυνους προδότες».
Ο Λένιν και οι επαγγελματίες επαναστάτες του, είπε ο Πούτιν, «πρόδωσαν τα εθνικά συμφέροντα. Ήθελαν να δουν την πατρίδα τους να ηττάται, ενώ οι γενναίοι Ρώσοι στρατιώτες και αξιωματικοί έχυναν το αίμα τους στα πεδία της μάχης του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου». Η επανάσταση, κατέληξε ο φασίστας αρχηγός του ρώσικου νεοτσαρισμού, οδήγησε τη Ρωσία «να καταρρεύσει ως κράτος και να αυτοανακηρυχθεί ηττημένη στον πόλεμο» (http://www.spectator.co.uk/2017/01/why-putins-russia-will-be-keeping-quiet-about-1917).
«Δεν χρειαζόμασταν την παγκόσμια επανάσταση», διακήρυξε πιο πρόσφατα ο Πούτιν, «κριτικάροντας» ως φασίστας νάνος τον γίγαντα Λένιν, αρχηγό του προλεταριάτου και ηγέτη της επανάστασης του ’17 για το διεθνισμό του. Θα τη χρειαστούν όμως οι λαοί και θα την πραγματοποιήσουν, αλλού γρηγορότερα κι αλλού αργότερα, ανά τον πλανήτη, ακριβώς επάνω στον πόλεμό τους ενάντια στους χειρότερους φασίστες, αστούς και ιμπεριαλιστές όλων των εποχών, δηλαδή σ’ αυτόν τον ίδιο τον Πούτιν και στους Κινέζους δημίους του προλεταριάτου, όταν αυτοί θα επιχειρήσουν το γιουρούσι τους για την παγκόσμια κυριαρχία.
- Δημοσιεύτηκε στο φ 522 της Νέας Ανατολής, Φλεβάρης 2017 –