"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Έχουμε πολλές φορές σημειώσει ότι πολλοί προοδευτικοί ή απλώς πολιτικά ανήσυχοι άνθρωποι σκέφτονται περίπου ως εξής: «εκεί που τα κόμματα τσακώνονται με μανία, το δίκιο σε ένα θέμα είναι περίπλοκη υπόθεση. Εκεί όμως που τα κατά τα άλλα αλληλοσπαρασσόμενα κόμματα τα βρίσκουν και συμφωνάνε, δε μπορεί παρά η αλήθεια που όλα μαζί παραδέχονται να είναι αναμφισβήτητη». Εμείς αντιθέτως έχουμε την άποψη ότι εκεί που τα τάχα αλληλοσπαρασσόμενα κόμματα συμφωνούν, δηλαδή στις «εθνικές αλήθειες», κρύβονται ακριβώς τα μεγαλύτερα ψέματα και οι πιο ξεδιάντροπες πλάνες οι οποίες σερβίρονται στον λαό μας. Αυτό συνήθως συμβαίνει στα λεγόμενα «εθνικά θέματα» (κυπριακό, μακεδονικό, ελληνοτουρκικά, υποστήριξη στους «ορθόδοξους αδερφούς» γενοκτόνους Σέρβους, στη Ρωσία κλπ.), για τα οποία ο λαός δεν έχει άμεση, καθημερινή εμπειρία και υλικό για απόδειξη του δίκιου και του άδικου.
Αυτό το είχαμε σημειώσει και στην υπόθεση Ρωμανού (Ρωμανός, ή πώς το καθεστώς κατασκευάζει τους ήρωές του http://bit.ly/12LQA03), όπου σύσσωμο το πολιτικό καθεστώς (ναζήδες της «Χρυσής Αυγής», ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΔΗΜΑΡ, ενιαίος ΣΥΡΙΖΑ των Τσίπρα – Λαφαζάνη - Κωνσταντοπούλου, ψευτοΚΚΕ, εξωκοινοβουλευτική ψευτοαριστερά, αναρχοφασισμός) είχε γονατίσει μπροστά στον «νεολαίο με ιδανικά» ληστή τραπεζών, ο οποίος απειλούσε να αυτοκτονήσει μέσω απεργίας πείνας γιατί δεν του έδιναν άδεια να βγει από τη φυλακή για να σπουδάσει «διοίκηση επιχειρήσεων», ενώ ο ίδιος τους περιγελούσε γράφοντας επιστολές προς τους αναρχικούς και δηλώνοντας ότι έγραφε στα παλιά του τα παπούτσια τις σπουδές και ότι απλώς ήθελε να βγει από τη φυλακή (https://athens.indymedia.org/post/1533750).
Τελικά βέβαια ούτε αυτοκτόνησε, ούτε ξανακούστηκε από τότε, μολονότι δεν έλαβε την άδεια, απλώς βοήθησε τα φιλαράκια του στον ΣΥΡΙΖΑ να στήσουν ένα σκηνικό «αντινεοφιλελεύθερης» εξέγερσης και καταστροφής της πόλης, έναν μήνα πριν τις εκλογές του Γενάρη του 2015 που τους οδήγησαν στην εξουσία μαζί με τον κλασσικό φασίστα Καμμένο.
Η διπλή γλώσσα πάντα μυρίζει φασισμό
Το χαρακτηριστικό στοιχείο πολλών υποθέσεων με βασικούς «ήρωες» κατηγορούμενους για συμμετοχή στη φιλοναζιστική «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς» ή σε μικρότερες οργανώσεις – δορυφόρους τους, τους οποίους πάντα το καθεστώς - με πρωτοπορία τον ΣΥΡΙΖΑ - υιοθετεί πατρικά, είναι η διπλή γλώσσα.
Για την πλατιά μάζα, δηλαδή, που δεν συμπαθεί τον αναρχοφασισμό και τις βίαιες – τραμπούκικες και ένοπλες μεθόδους του, σε εποχή - στην κύρια πλευρά - αστικής δημοκρατίας και όχι φασιστικής δικτατορίας, οι κατηγορούμενοι ζωγραφίζονται από την προπαγάνδα του σοσιαλφασισμού ως «αθώα παιδιά με ιδανικά», «θύματα της άκαρδης νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που σκοτώνει τα όνειρα της νεολαίας», σε κάθε περίπτωση ως σπάνιου ήθους προσωπικότητες που πέφτουν θύματα του «μνημονιακού» κράτους, δηλαδή τελικά της Ευρώπης και των φίλων της στην Ελλάδα, επειδή τάχα μάχονται αυτό το κράτος και την οικονομική εξαθλίωση της φτωχολογιάς.
Οι ίδιοι όμως οι κατηγορούμενοι, στους πιο στενούς ιδεολογικούς τους κύκλους, «κλείνουν το μάτι» και ειρωνεύονται συνήθως αυτές τις «φιλελεύθερες ανθρωπιστικές» εκστρατείες, στις οποίες συμμετέχει σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος (π.χ. Ρωμανός που τον στήριξε η «Χρυσή Αυγή» με άρθρο της γυναίκας του ναζί υπαρχηγού Παππά) και οι οποίες σχεδόν πάντα έχουν ως αποτέλεσμα την απελευθέρωση των κρατουμένων ή έστω την προετοιμασία της κοινής γνώμης για μια μελλοντική απελευθέρωση, σε περιπτώσεις που αυτό είναι δύσκολο να γίνει άμεσα από ποινική άποψη (π.χ. Κουφοντίνας).
Αυτή είναι αναγκαστικά η διπλή γλώσσα του φασισμού, η οποία είναι βαθιά επηρεασμένη από τη νιτσεϊκή άποψη για τις δύο ηθικές, την οποία χρησιμοποίησαν ιστορικά οι ναζιστές: άλλη η ηθική των «κυρίων» και άλλη η ηθική των «δούλων» (Η Χρυσή Αυγή και ο αρχιναζιστής Καλέντζης ανοικτά υπέρ Ρωμανού–Πυρήνων με «κουμπάρο» τον ΣΥΡΙΖΑ http://www.oakke.gr/global/item/447).
Για τους νεοφασίστες μας, η πλατιά «υποταγμένη» μάζα πρέπει να ταΐζεται μόνο δακρύβρεχτες ιστορίες για «αθώα παιδιά», γιατί μέχρι εκεί τάχα φτάνει το μυαλό της και μόνο έτσι μπορεί να είναι χρήσιμη και συγκινημένη, ώστε να ασκεί πίεση. Στον κόσμο όμως που αποτελεί τάχα την πνευματική «ελίτ», δηλαδή στον κόσμο του «κινήματος των εξεγερμένων», κλείνουμε το μάτι και λέμε την αλήθεια, ότι δηλαδή δεν είμαστε καθόλου αθώοι αλλά είμαστε «βίαιοι επαναστάτες ανατροπείς», χωρίς όμως ποτέ να τον φέρουμε σε αντιπαράθεση με το «πλατύ ανθρωπιστικό κίνημα για τα αθώα παιδιά». Έτσι, οι δύο πτέρυγες του κινήματος για την απελευθέρωση «ανθρωπιστική- ρεφορμιστική και επαναστατική», ενωμένες, γίνονται ανίκητες.
Η περίπτωση Ηριάννα
Στην περίπτωση της Ηριάννας Βασιλειάδου, αυτός ο δυϊσμός πάει στα άκρα του, καθώς ο δικηγόρος της και ο πατέρας της τονίζουν την πλήρη απουσία σχέσης της με την πολιτική και φωνάζουν ότι πρόκειται για απλή σκευωρία ή έστω κακοπιστία των δικαστών, που την καταδικάζουν λόγω των προσωπικών της δεσμών με τον αναρχικό άντρα της. Αυτός πάλι διατηρούσε προσωπικούς δεσμούς με μέλη της «ΣΠΦ», ωστόσο αθωώθηκε στο δικαστήριο και δε θεωρήθηκε μέλος της.
Η Ηριάννα Βασιλειάδου – Λιναρδάκη καταδικάστηκε πρωτόδικα σε 13 χρόνια φυλακή, καθώς – σύμφωνα πάντα με την αστυνομία και τους δικαστές – ταυτοποιήθηκε δείγμα DNA της σε θαμμένα όπλα που βρέθηκαν μέσα στην πανεπιστημιούπολη στου Ζωγράφου. Η πλευρά της Βασιλειάδου ισχυρίζεται ότι το τμήμα DNA που ταυτοποιήθηκε ήταν μερικό και δεν αποδεικνύει καθόλου ότι επρόκειτο για την ίδια, αντιθέτως αφήνει μεγάλες αμφιβολίες ότι μπορεί να πρόκειται για τρίτο πρόσωπο.
Έκανε έτσι αίτηση αναστολής της ποινής της, μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσής της στο εφετείο. Αυτή απορρίφθηκε από τους δικαστές με πλειοψηφία 3 προς 2.
Το ίδιο απόγευμα, λοιπόν, και στο πλαίσιο πορείας συμπαράστασης στην Ηριάννα κατά της απόφασης για τη μη αναστολή ποινής, καταδρομικό κομμάτι του σπασιματικού, αναρχοφασιστικού λούμπεν γκρέμισε με σαδιστική μανία δεκάδες βιτρίνες καταστημάτων στην Ερμού, απειλώντας μάλιστα με κείμενο τους δικαστές και συνολικά την κλασσικού τύπου αστική τάξη ότι θα τσακίσει τον τουρισμό στην Αθήνα αν η 29χρονη δεν απελευθερωθεί (Πλέον πρέπει να γίνει κατανοητό προς κάθε κατεύθυνση πως κάθε ώρα, κάθε μέρα που η Ηριάννα και ο Περικλής βρίσκονται φυλακή θα είναι ημέρα ασύμετρου κόστους. Αλήθεια υπάρχει καμία αυταπάτη ότι με 2 ανθρώπους φυλακή για τις κοινωνικές τους σχέσεις, η τουριστική βιομηχανία της Αθήνας θα συνεχίσει να δουλεύει κανονικά; http://www.newsit.gr/ellada/Irianna-Epeisodia-stin-Ermoy-Gia-ayto-ta-spasame-ola/740829).
Εμείς δεν πρόκειται καθόλου να μπούμε στο αστυνομικό κομμάτι της υπόθεσης, για το οποίο δεν έχουμε καθόλου γνώση. Εκείνο που ξέρουμε με σιγουριά είναι ότι, ενώ ο πατέρας της καταδίκασε όχι μόνον ο ίδιος, αλλά και εξ ονόματός της τα επεισόδια και τις καταστροφές και μάλιστα «κάθετα» και έκφρασε τη συμπάθειά του προς τους εμπόρους της Ερμού για τις ζημιές που υπέστησαν «εξαιτίας της κόρης του» (http://www.iefimerida.gr/news/351426/pateras-iriannas-diafonei-apolyta-i-idia-kai-emeis-me-ta-epeisodia-vinteo), η ίδια σε σύντομο κείμενό της από τη φυλακή χαιρέτισε όλους όσους της συμπαραστάθηκαν, «με οποιοδήποτε τρόπο», δηλαδή και σε αυτούς που της συμπαραστάθηκαν με το σπασιματικό φασιστικό τρόπο (http://www.enikos.gr/society/527027/to-minyma-tis-iriannas-mesa-apo-ti-fylaki).
Βλέπουμε εδώ και πάλι το ίδιο σχήμα: ο πατέρας μιλάει για το δελτίο των ειδήσεων, για τον απλό άνθρωπο που δεν έχει ιδέα τι θα πει ΣΠΦ ή τι σημαίνει αναρχοφασισμός και τον διαβεβαιώνει ότι η κοπέλα δεν έχει καμία σχέση με τους κουκουλοφόρους, σπάστες τραμπούκους. Επίσης δίνει βάση στην ιδιότητά της ως υποψήφιας διδάκτορα στο πανεπιστήμιο, με μια καθαρά αστική και αντιδραστική γραμμή που θέλει τα μέλη του αστικού κρατικού και ακαδημαϊκού μηχανισμού ως «ανώτερης ποιότητας και πάστας» ανθρώπους σε σχέση π.χ. με τους εργάτες και γενικά με τη φτωχολογιά που μπορεί να έχει και καταστροφικές τάσεις.
Η ίδια όμως μιλά στο «κίνημα» - το οποίο καθόλου ή ελάχιστα ενοχλείται από τις παραπάνω δηλώσεις του πατέρα - και το καλεί έμμεσα να συνεχίσει να της «συμπαραστέκεται», δηλαδή να συνεχίσει να ασκεί πίεση «με κάθε μέσο» για την έξοδό της από τη φυλακή.
Το κείμενο αυτό, πόσο μάλλον την «αποκωδικοποίησή» του, δε θα τα μάθει ποτέ ο μακρινός τηλεθεατής, που ο παπανδρεϊσμός και ο κνιτοσυριζέικος σοσιαλφασισμός τον μάθανε να συμπαθεί πάντα τη μικροαστική ή και σοσιαλφασιστική τρομοκρατία, ως «κομμάτι, έστω λίγο άτακτο και ακραίο, του κινήματος ενάντια στη Δύση και το φιλελεύθερο καπιταλισμό της».
Μ’ αυτό δεν θέλουμε να πούμε ότι η 29χρονη εμπλέκεται στη δράση της φιλοναζιστικής «ΣΠΦ». Αυτό ούτε το ξέρουμε ούτε μπορούμε να της το χρεώσουμε. Κείνο που σίγουρα ξέρουμε και μπορούμε να χρεώσουμε όχι τόσο στην ίδια (που πάντως δεν διαχωρίζει τη θέση της), όσο κυρίως σε αυτούς που εμφανίζονται ως το πιο «μαχητικό» κομμάτι των συμπαραστατών της, είναι ότι είναι βαθιά αντιδραστικοί και φασίστες, πράγμα που φαίνεται από τις μέθοδες και τη γραμμή τους.
Ποιο πραγματικό δημοκρατικό ή επαναστατικό λαϊκοδημοκρατικό κίνημα, στην περίπτωση που μια άδικη αστική εξουσία είχε πιάσει τον συγγενή, τον άντρα, τον φίλο ενός αγωνιστή και του φόρτωνε άδικες κατηγορίες, θα πήγαινε να πιάσει όμηρο τους μαγαζάτορες του κέντρου της Αθήνας, απειλώντας να τσακίσει τον τουρισμό που έχει γίνει πια πόρος ζωής ή θανάτου σε μια αποβιομηχανισμένη, σαμποταρισμένη, άνεργη χώρα; Κείνο που θα ζητούσε το δημοκρατικό κίνημα είναι όσο το δυνατόν πιο διάφανη δίκη, με κάμερες, δημοσιογραφικές γραφίδες, ειδικούς, μάρτυρες υπεράσπισης που θα τεκμηριώνανε από πάνω ως κάτω την αθωότητα του κατηγορούμενου για το μάτι και του πιο ουδέτερου και αδιάφορου παρατηρητή.
Σε αυτή την περίπτωση, καμιά άδικη καταδίκη δε θα μπορούσε να σταθεί και κανένας δικαστής που θα αγνοούσε μια τόσο προφανή αθωότητα δε θα μπορούσε να ξανακάτσει στην έδρα του χωρίς την καταισχύνη και κατακραυγή του λαού και των συναδέλφων του.
Όμως οι τραμπούκοι, φιλοναζήδες του σπασιματισμού, έτσι έχουνε μάθει να κάνουνε τις δουλειές τους: σαν αντεπαναστάτες, σαν εχθροί κάθε λαϊκού ή και αστικού δημοκρατισμού, θέλουν στην ουσία να μην γίνονται δίκες, να μην υπάρχουν μάρτυρες, να κηρύσσονται αθώοι οι κατηγορούμενοι για σοσιαλφασιστική ή αναρχοφασιστική τρομοκρατία όχι με τη δύναμη του δίκιου και της λαϊκής υποστήριξης αυτού του δίκιου, αλλά με το φόβο και το δέος που θα προκαλεί στην αστική τάξη και κυρίως στο λαό η «δύναμη» της εντελώς φασιστικής βίας τους, «δύναμη» που είναι βέβαια εντελώς καθεστωτικά προστατευόμενη και παραχωρημένη. Και ακριβώς επειδή είναι αντεπαναστάτες, και μάλιστα δεμένοι με την πιο δεξιά, την πιο φασιστική και ξενόδουλη πλευρά του καθεστώτος και της αστικής τάξης, δηλαδή με τον ανερχόμενο ρωσοκινέζικο ιμπεριαλισμό, η αστική τάξη τους δίνει στο τέλος και τις αποφάσεις που ζητάνε και το «κύρος» να επιβάλλουνε με τη βία τη μη διεξαγωγή ουσιαστικών δικών.
Από αυτή την άποψη και δεδομένου ότι το κίνημα αυτών ακριβώς των αντεπαναστατών, στην ουσία ακροδεξιών τραμπούκων βγαίνει «μπροστά» ως αναμφισβήτητη «πρωτοπορία» στο ζήτημα της Η.Β. και στο βαθμό που η ίδια όχι μόνο δεν διαχωρίζει τον εαυτό της από αυτό το φασιστικό κίνημα αλλά το υποστηρίζει ανοιχτά τουλάχιστον στη σπασιματική του τραμπούκικη μορφή , πιστεύουμε ότι οι δημοκράτες δεν πρέπει να δηλώνουν περισσότερη υποστήριξη σε αυτήν από όσο θα έδιναν σε έναν οποιονδήποτε φασίστα που κατηγορείται για συμμετοχή σε μια συγκεκριμένη φασιστική πράξη χωρίς να υπάρχουν όλα τα αναγκαία στοιχεία για την καταδίκη του.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην επίθεση κατά της Δικαιοσύνης
Πολύ μεγαλύτερη σημασία από το τι συμβαίνει ακριβώς στο ποινικό κομμάτι της υπόθεσης της Βασιλειάδου έχει το πώς όλη αυτή η ιστορία εντάχθηκε στον πόλεμο που έχει ανοίξει η σοσιαλφασιστική κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με τη Δικαιοσύνη ή εν πάσει περιπτώσει με ένα σχετικά αστοδημοκρατικό και στοιχειωδώς πατριωτικό, απ’ ότι φαίνεται πλειοψηφικό κομμάτι των δικαστών και εισαγγελέων.
Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην υπουργοί Φίλης και Ξυδάκης εμφανίστηκαν σε πλατιά συγκέντρωση ψευτοαριστεράς – αναρχισμού – αναρχοφασισμού πριν την έκδοση απόφασης για την αναστολή ή μη της ποινής της Βασιλειάδου. Εκεί έφαγαν νερά και καφέδες στο κεφάλι ως «μνημονιακοί» και διώχτηκαν, καθώς αυτού του τύπου ο ψευτοαναρχισμός έχει μάθει πια καλά τα κνίτικα και συριζέικα πρίσματα μέσα από τα οποία αναλύει την πραγματικότητα, π.χ. τη διαχωριστική γραμμή «μνημόνιο – αντιμνημόνιο». Ωστόσο, ούτε ο Φίλης, ούτε ο Ξυδάκης, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλαν τους τραμπούκους, ακριβώς για να μην έλθουν σε σύγκρουση με το «κίνημα», το οποίο θέλουν να αξιοποιήσουν στην τρομοκράτηση και άλωση της Δικαιοσύνης.
Με την ανακοίνωση της απόφασης για τη μη αναστολή, τόσο ο υπουργός Δικαιοσύνης Κοντονής (http://www.skai.gr/news/politics/article/351328/kodonis-dusaresti-ekplixi-i-apofasi-gia-tin-irianna) όσο και ο σοσιαλφασίστας αναπληρωτής υπουργός Υγείας Πολάκης εξαπέλυσαν δριμεία επίθεση στη Δικαιοσύνη, με τον πρώτο να μιλά ευθέως για λαθεμένη απόφαση και να δεσμεύεται για γρήγορη ανατροπή της, μέσω νέας εκδίκασης με νέα σύνθεση (!).
Τόσο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, με τον εκπρόσωπό της Τζανακόπουλο (http://bit.ly/2v8x0xS), όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα, με επίσημη ανακοίνωσή του (http://bit.ly/2wbYKhK), εξαπέλυσαν στη συνέχεια ευθεία επίθεση στη Δικαιοσύνη στο σύνολό της, κατηγορώντας την ευθέως ότι δικάζει με «ταξικά και πολιτικά κριτήρια», όπως βέβαια τα εννοεί ο σοσιαλφασισμός και όχι η αριστερά και ο πραγματικός κομμουνισμός. Δηλαδή, σύμφωνα με το αφήγημα των σοσιαλφασιστών της κυβέρνησης, η «ταξικά και πολιτικά δεξιά» Δικαιοσύνη καταδικάζει αθώους μόνο και μόνο για τις προσωπικές τους σχέσεις με κάποιους αναρχικούς, προφανώς δηλαδή με ανθρώπους «πρωτοπόρους» στον αγώνα ενάντια σε έναν ταξικά άδικο και πολιτικά φασιστικό κόσμο. Οι Τσιπραίοι, που υπογράφουν τα μνημόνια δύο – δύο, αναγνωρίζουν έτσι τη φιλοναζιστική, μηδενιστική ΣΠΦ ή έστω τους φίλους της ως πρωτοπόρους του αγώνα για κοινωνική απελευθέρωση από ταξικά και πολιτικά δεσμά, αφού η «δεξιά καθεστωτική» Δικαιοσύνη αντιμετωπίζει μέλη ή φίλους αυτής της οργάνωσης «άδικα» ή «μεροληπτικά». Από τις υποδοχές του Ομπάμα, τις συναντήσεις με τη Μέρκελ και την «έξοδο στις αγορές» στο μισανθρωπικό μηδενισμό του «νεοένοπλου», δυο τσιγάρα δρόμος γι’ αυτούς τους απερίγραπτους υποκριτές και φασίστες που έχουν κάτσει στο σβέρκο αυτής της χώρας ταυτόχρονα ως «ρεαλιστές κυβερνήτες» και ως δήθεν «αντικαθεστωτικοί επαναστάτες».
Την ίδια ώρα, στις πορείες του ψευτοαναρχισμού και της ψευτοαριστεράς «για την Ηριάννα», το σύνθημα που γραφόταν στους τοίχους ήταν το «Σκατά στη Δικαιοσύνη», πλήρως συντονισμένο με την κυβερνητική επίθεση σε αυτήν. Ο συντονισμός ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ – ψευτοαναρχισμού είναι εντυπωσιακός ακόμη και για τον πλέον καλοπροαίρετο άνθρωπο για να τον θεωρήσει τυχαίο.
Κι από κοντά και το ψευτοΚΚΕ, που σε ανακοίνωσή του (http://bit.ly/2hep8oM), με την οποία χαρακτηρίζει προκλητική την απόφαση του δικαστηρίου για τη μη αναστολή ποινής, δεν βρίσκει ούτε μία κουβέντα για τους σπάστες τραμπούκους εργολάβους του καθεστώτος, που διάλυσαν τα καταστήματα στην Ερμού, κλείνοντάς τους έτσι το μάτι. Οι σοσιαλφασίστες του Περισσού, που είναι ταυτόχρονα φίλοι με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον αρχιεπίσκοπο, τον Τσίπρα, αλλά και τον «ευρωπαίο» Μητσοτάκη, που δεν χάνει ευκαιρία να παινεύει το ψευτοΚΚΕ ως «σοβαρό και υπεύθυνο» κόμμα, είναι την ίδια ώρα και σύντροφοι των σοσιαλφασιστών μηδενιστών, του νεοακροδεξιού λούμπεν που κρατάει όμηρο μια ολόκληρη πόλη, ανάλογα με τα κάθε φορά σχέδια του ρωσόδουλου καθεστώτος.
Και ο «πλατύς» Ρουβίκωνας στο παιχνίδι
Η στάση της σοσιαλφασιστικής κυβέρνησης προκάλεσε έκρηξη ανάμεσα στους δικαστές, με την Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων να εξαπολύει πρωτοφανή επίθεση κατά των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ (http://www.naftemporiki.gr/story/1260913/skliri-glossa-tis-enosis-dikaston-eisaggeleon-kata-tis-kubernisis), μιλώντας για απόπειρα χειραγώγησης από πλευράς κυβέρνησης, για παρακράτος, πληρωμένους κονδυλοφόρους κα για διολίσθηση σε καθεστώς πολιτικού αυταρχισμού.
Ακόμη και ο διορισμένος από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ πρόεδρος του ΣτΕ Σακελλαρίου αναγκάστηκε να προβεί σε δηλώσεις αποδοκιμασίας προς την κυβέρνηση, ενώ έντρομος ο μεσολαβητής μεταξύ καραμανλικής φιλορωσικής Δεξιάς και ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, πρόεδρος Παυλόπουλος, σε δηλώσεις του στην επέτειο αποκατάστασης της Δημοκρατίας, φάνηκε να ασκεί ήπια κριτική στην κυβέρνηση, προφανώς για καθησυχασμό των δικαστών καθ΄υπόδειξην του φιλοσυριζέικου αφεντικού του, Κώστα Καραμανλή του Β’.
Σε αυτό το σημείο, εμφανίστηκε για μία ακόμη φορά ο «κινηματικός» φίλος των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στα Εξάρχεια, ο υπερασπιστής του ρώσικου διαμελισμού της Ουκρανίας και της προσάρτησης της Κριμαίας και αγωγός όλης της κνίτικης γραμμής μέσα στον αναρχισμό, «Ρουβίκωνας». Μέλη του τελευταίου εισέβαλαν στη Βουλή, όπως είχαν κάνει και το 2015 επί προεδρίας Κωνσταντοπούλου, σήκωσαν πανό και πέταξαν τρικάκια υπέρ Ηριάννας Βασιλειάδου και ενός συγκατηγορούμενού της, προσήχθησαν από την αστυνομία αλλά τελικώς αφέθηκαν ελεύθεροι με εντολή Βούτση – Τόσκα.
Η κυβέρνηση μίλησε για ακτιβισμό και ενέταξε έτσι χωρίς περιστροφές τον Ρουβίκωνα στο ενιαίο μέτωπο κατά της «φιλοδεξιάς» Δικαιοσύνης.
Αξίζει να σημειωθεί ότι, στο κείμενό του σχετικά με την «παρέμβασή» του στη Βουλή (http://www.iefimerida.gr/news/352923/o-royvikonas-ekane-ntoy-sti-voyli-synelifthisan-kai-afethikan-eleytheroi), ο Ρουβίκωνας, για την πολιτική φυσιογνωμία του οποίου είχαμε πρόσφατα τοποθετηθεί (Ρουβίκωνας: Οι τζάμπα «λαϊκοί ήρωες» του καθεστώτος http://bit.ly/2v9kBJL), ξεπλένει τον ΣΥΡΙΖΑ με αντιγραφή της ανάλυσης του ψευτοΚΚΕ για τη φυσιογνωμία του. Το κόμμα του Τσίπρα παρουσιάζεται ως παιδί του «δεξιού ευρωκομμουνισμού», ως σοσιαλδημοκρατικό, δηλαδή – σε ελεύθερη μετάφραση – ως σε θετική κατεύθυνση αλλά όχι αρκετά ριζοσπαστικό και επαναστατικό ενάντια στον «εχθρό», που είναι η Δύση και η αστική δημοκρατία, πράγμα που οδηγεί στην υποταγή του στις δυτικές και φιλοδυτικές δυνάμεις.
Έχουμε δηλαδή εδώ το ίδιο σχήμα που χρησιμοποιούσε η «17 Νοέμβρη» τη δεκαετία του ’80 απέναντι στο ΠΑΣΟΚ. Δεν το κατηγορούσε ποτέ για τον δικό του, αυτόνομο φασισμό και αυταρχισμό, ούτε για την υποστήριξή του στη σοσιαλφασιστική ΕΣΣΔ, στον δικτάτορα της Πολωνίας Γιαρουζέλσκι κλπ. Αυτά όλα τα έβρισκε θετικά. Το κατηγορούσε για το ότι δεν ξεπάτωνε «μια ώρα αρχύτερα» τα βάθρα εξουσίας της παλιάς δυτικόφιλης αστικής τάξης, της ΝΔ, του Καραμανλή του Α’. Ήταν δηλαδή μια κριτική από την πλευρά της πιο ακραίας τάσης της νέας δεξιάς, της νέας, φιλορώσικης φασιστικής ολιγαρχίας. Τέτοιας ποιότητας είναι σήμερα και η κριτική του Ρουβίκωνα και της συντροφιάς του στον ΣΥΡΙΖΑ, με τη διαφορά ότι τότε το ΠΑΣΟΚ είχε μέσα του τόσο μια ευρωπαιόφιλη σοσιαλδημοκρατική, όσο και μια εθνικιστική, σοσιαλκρατικιστική τάση, που και οι δυο τους δεν ήταν υποταγμένες στη Ρωσία, αν και ενίοτε έπαιζαν μαζί της. Αντιθέτως σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα άδειο κέλυφος, ουσιαστικά μια συμμορία κνιτών και «ριζοσπαστικοποιημένων» - κνιτοποιημένων στελεχών του πρώην «Κ»Κεσωτερικού, που βαδίζουν χωρίς ταλαντεύσεις στο δρόμο της υποταγής της χώρας στο φασιστικό ιμπεριαλιστικό άξονα Ρωσίας – Κίνας, σε συμμαχία με την πιο μαύρη, φασιστική, θρησκόληπτη φιλορώσικη δεξιά και ακροδεξιά του νεοκαραμανλισμού, του Καμμένου και του Νικολόπουλου.
Η δεξιά καθεστωτική φύση του ψευτοαναρχισμού και το λάθος ερώτημα «μέσα ή έξω»
Νομίζουμε πάντως ότι η πλήρης αποκάλυψη της καθεστωτικής φύσης του Ρουβίκωνα και συντροφιάς κάνει και ένα σημαντικό κακό στους σοσιαλφασίστες κυβερνήτες, που μάλλον δε το έχουν μετρήσει σωστά: ξεσκίζουν τη φόδρα του κάθε ρουβικωναίου ως τάχα «επαναστάτη» και τον παραδίνουν στη χλεύη πολλών δημοκρατών, που κατέκλυσαν τα facebook και τα twitter με ειρωνείες και αστεία για τα περιπολικά που έγιναν ταξί για τους «ρουβίκωνες» και τους πήγαιναν βόλτες μεταξύ ΓΑΔΑ και Βουλής, πριν τους αφήσουν να πάνε ήσυχα ήσυχα σπίτι τους. Όλο και περισσότεροι οξυδερκείς αντιΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δημοκράτες αντιμετωπίζουν τους ρουβίκωνες ως ιδιότυπους δημόσιους υπάλληλους του καθεστώτος, ενώ σημειώνουν και το πόσο «συντροφική» και ήπια, δηλαδή ίσα για το ξεκάρφωμα, είναι η κριτική τους στον ΣΥΡΙΖΑ και στην κυβέρνηση.
Κανείς δεν μπορεί να είναι αντικαθεστωτικός επαναστάτης όταν μια κυβέρνηση που έχει μέσα κλασσικούς φασίστες και θρησκόληπτους και που στηρίζεται ανοικτά από ένα μεγάλο τμήμα της παλιάς Δεξιάς και του λαλιωτικού ΠΑΣΟΚ τού φέρεται με τόση αβρότητα και κατανόηση. Αυτό το γεγονός θα έχει δύο επιδράσεις πάνω στον αναρχισμό: ένα κομμάτι του, το οποίο δεν έχει κανένα πρόβλημα με την καθεστωτική προστασία, θα το σαπίσει εντελώς και θα το κάνει ικανό για κάθε καθεστωτική, σοσιαλφασιστική βρωμιά στον δρόμο προς τη σοσιαλφασιστική δικτατορία. Ένα άλλο κομμάτι, όμως, που στο κάτω κάτω, με όλη του την ιδεολογική καθυστέρηση, δεν αντέχει να νιώθει κολλητός και προστατευόμενος του πρωθυπουργού και του υπουργού Αστυνομίας, θα κινηθεί νομοτελειακά στην αντίθετη κατεύθυνση.
Ο κίνδυνος γι’ αυτό το δεύτερο κομμάτι είναι να απορροφηθεί από τις εντελώς μισανθρωπικές, φιλοναζιστικές δυνάμεις τύπου ΣΠΦ, που δεν έχουν τάχα «καμία επαφή και συνδιαλλαγή με το καθεστώς». Για ποιους όμως μάχεται ο «λάιτ και καθεστωτικός» Ρουβίκωνας; Δεν είναι στο όνομα του Κουφοντίνα και των ΣΠΦιτών που κάνει τις «φαντασμαγορικές» παρεμβάσεις του στη Βουλή; Και η ανοχή και η προκλητική καθεστωτική πολιτική κάλυψή του Ρουβίκωνα δεν αντανακλάει σε πολύ μεγάλο βαθμό και σε αυτούς τους τάχα «ομήρους του κράτους» για τους οποίους «μάχεται» και παίρνει παράσημα από τον Τζανακόπουλο και τον Τόσκα;
Πώς δηλαδή ο Ρουβίκωνας λερώνεται από τις κολεγιές με τον Τόσκα, αλλά οι ΣΠΦ και οι ευρύτεροι κύκλοι τους μένουν άσπιλοι και αμόλυντοι, όταν ποτέ, πλην ενός κείμενου του 2013 (http://www.topontiki.gr/article/56387/oi-pyrines-tis-fotias-enantion-kai-toy-kosta-sakka), δεν έχουν καταγγείλει με ένταση την όσμωση ενός τμήματος του ψευτοαναρχισμού με τον ΣΥΡΙΖΑ και με το καθεστώς;
Σε ό,τι αφορά το ερώτημα «φυλακή ή όχι», η μόνη απάντηση που μπορούμε να δώσουμε είναι αυτή που είχαμε δώσει και στην περίπτωση Ρωμανού: όσο η αστική τάξη κλασσικού τύπου, μαζί με τους σοσιαλφασίστες, δίνει σε αυτούς τους τύπους το φωτοστέφανο του επαναστάτη νεολαίου ανατροπέα, που μάχεται «αυτούς που πεινάσαν το λαό με τα μνημόνια και την ευρωλιτότητα», δηλαδή τους καθιστούν έστω και εν μέρει συμπαθείς στην κατεστραμμένη οικονομικά μάζα, τότε το ερώτημα «μέσα ή έξω» δεν έχει κανένα νόημα.
Το ξεσκέπασμά τους βέβαια αδυνατεί να το κάνει το πολιτικό προσωπικό της ευρωπαιόφιλης ή της εθνικιστικής αλλά μη ρωσόδουλης πλευράς της αστικής τάξης, καθώς όλοι αυτοί οι – σε γενικές γραμμές – μικροαστοί και μεσοαστοί πολιτικοί σαλτιμπάγκοι δικαίωναν επί δεκαετίες και ειδικά με μανία μετά το 2010 το κνιτοσυριζέικο αφήγημα ότι για την καταστροφή της χώρας φταίνε στην κύρια πλευρά η Δύση, η Ε.Ε. και η ντόπια βιομηχανική αστική τάξη.
Κανένας αστός δεν στάθηκε ολοκληρωμένα και όχι με αποσπασματικούς ψιθύρους στην αλήθεια ότι την καταστροφή της Ελλάδας την έφερε σε τελική ανάλυση το σαμποτάζ ενάντια στην παραγωγή και ενάντια στις παραγωγικές επενδύσεις, σαμποτάζ το οποίο διεξήγαγαν συστηματικά φιλορωσικές – αντιευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις, που «εντελώς τυχαία» ήταν δεμένες με ντόπιους κομπραδόρους της μπρεζνιεφικής «Σοβιετικής» Ένωσης και στη συνέχεια της Ρωσίας των Γέλτσιν – Πούτιν, καθώς και τα δεμένα με αυτή τη φιλορώσικη ακρίδα παράσιτα κάθε είδους μέσα στο αστικό κράτος και στην τοπική γραφειοκρατία.
Το μόνο που έλεγαν οι κλασσικοί συντηρητικοί, πολλοί φιλελεύθεροι, οι περισσότεροι σοσιαλδημοκράτες, αλλά και διάφοροι μη ρωσόδουλοι εθνικιστές ήταν ότι ο «ευρωπαίος εχθρός» είναι υπέρτερος και δυνατός και πρέπει αντί να συγκρουστούμε, να είμαστε φιλικοί μαζί του ή και να υποταχτούμε σε αυτόν, στέλνοντας έτσι δημοκρατικούς ανθρώπους στον «ανυπότακτο» ρωσόδουλο σοσιαλφασίστα Τσίπρα και στον επίσης «ανυπότακτο» κλασσικό φασίστα ρωσόφιλο Καμμένο, που πλέον επίσης υπογράφει με πάθος τα μνημόνια.
Χώρια που ειδικά οι φιλελεύθεροι, με την αντεργατική στο βάθος και δογματική στη μορφή μανία τους για απολύσεις στο δημόσιο και χτύπημα των όρων δουλειάς και στον ιδιωτικό τομέα, στο όνομα τάχα της ανταγωνιστικότητας, έπαιζαν το παιχνίδι τόσο των κνιτοσυριζαίων όσο και των «επαναστατών» ΣΠΦιτών και συντροφιάς. Η μανία αυτή έχει πίσω της ένα ταξικό ένστικτο: οι φιλελεύθεροι είτε ξέρουν είτε «μυρίζονται» ότι οι ρωσόφιλες δυνάμεις βρίσκονται πίσω από το σαμποτάζ, φυσικά δεν έχουν καμία διάθεση να τσακωθούν με τη Ρωσία, όπως δεν τσακώνονται με αυτήν και οι «καθοδηγητές» τους, φιλελεύθεροι πρόεδροι, πρωθυπουργοί και καγκελάριοι της Δύσης. Αντιθέτως, την οικονομική αιμορραγία που προκαλεί το ρώσικο σαμποτάζ, οι φιλελεύθεροι είναι πάντα έτοιμοι να τη φορτώσουν στο προλεταριάτο και τη φτωχολογιά, κάνοντας αρχικά τον ιδιωτικό τομέα κάτεργο αντεργατισμού, μοντέλο που άλλωστε τόσο τους γοητεύει στην Κίνα.
Οι ΣΠΦίτες λοιπόν και οι φίλοι τους είναι στην ουσία ελεύθεροι, όσο αποτελούν ρεύμα που κανείς, πέρα από την ΟΑΚΚΕ, δεν το καταγγέλλει ως αυτό που είναι: ακροδεξιό, αντιλαϊκό, καθεστωτικό σύμμαχικό των κυρίαρχων στη χώρα πολιτικών δυνάμεων που την οδηγούν στη ρωσοκινέζικη πείνα και στον φασισμό. Όσο αυτοί που ανήκουν σε αυτά τα ρεύματα συνεχίζουν να περνιούνται για επαναστάτες, μεγαλύτερο κακό στη δημοκρατία και στην επανάσταση κάνει η παραμονή τους στη φυλακή παρά η απελευθέρωσή τους. Τουλάχιστον η τελευταία θα ξεσκέπαζε τα καθεστωτικά αφεντικά τους και την καθεστωτική πολιτική γραμμή τους.