"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
ανατολικογερμανικό κρατίδιο με πολύ γρήγορα αναπτυσσόμενη βιομηχανία υψηλής τεχνολογίας και αυτοκινητοβιομηχανία, όπου όμως το AfD έλαβε την πρωτιά με 27%. Το πιο ενδιαφέρον είναι το γεγονός πως γενικότερα στην περιοχή της πρώην Ανατολικής Γερμανίας οι φασίστες είχαν ένα τρομακτικό προβάδισμα σε σχέση με το συνολικό αποτέλεσμα (21,5% έναντι 12,6%). Κι όχι μόνο οι φαιοί φασίστες αλλά και η σοσιαλφασιστική ψευτοαριστερά (DieLinke) σημείωσε στην περιοχή αυτή τις μεγαλύτερές της επιτυχίες.
Για να καταλάβουμε τι έχει συμβεί θα πρέπει να δούμε καταρχάς ποια είναι η ψυχολογία του πληθυσμού που ψήφισε μ’ αυτό τον τρόπο. Το συναίσθημα που κυριαρχεί λοιπόν στην ανατολή είναι η απογοήτευση της ήττας. Διαβάζουμε στους FinancialTimesτης 27/9: «Η απογοήτευση παραμένει διαδεδομένη στην ανατολή, 27 χρόνια μετά την επανένωση. Πολλοί εκεί είδαν την πτώση της παλιάς Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας όχι σαν το θρίαμβο της δημοκρατίας αλλά σαν έναν “πόλεμο που έχασαν”, μας λέει ο Έρικ Χάτκε από την Atticus, μια μη κυβερνητική οργάνωση στη Δρέσδη». Οι άνθρωποι αυτοί αισθάνονται πολιτικά και κοινωνικά περιθωριοποιημένοι. Ακόμα και η μαζική είσοδος των προσφύγων στη Γερμανία, που προκάλεσε με απόφασή της η ανατολικογερμανίδα πρώην στέλεχος του σοσιαλφασιστικού καθεστώτος Μέρκελ, θεωρείται από πολλούς στην ανατολή σαν καταστροφή της ευημερίας τους για την οποία ευθύνεται πρωτίστως η κυρίαρχη δυτικογερμανική πολιτική. Στο βάθος η φαιο-«κόκκινη» ναζιστική άνοδος στην πρώην Α. Γερμανία οφείλεται στο ότι καμία πραγματική λαϊκή επανάσταση δεν έγινε εκεί για την ανατροπή του σοσιαλφασισμού. Αυτό που έγινε ήταν η «ξαφνική» αυτοδιάλυση του υποτελούς στη Ρωσία καθεστώτος με εντολή της ίδιας της Μόσχας και η μεταμφίεση των πολιτικό-ιδεολογικών του μηχανισμών έτσι ώστε να διαχυθούν σε όλη τη Γερμανία και σταδιακά να τη δηλητηριάσουν.
Έτσι σήμερα η συνέχεια του πολιτικού καθεστώτος της πρώην Α. Γερμανίας έρχεται να ηγεμονεύσει την πολιτική σκηνή της Δυτικής, με τη σταζίτισσα εισοδίστρια Μέρκελ σαν καγκελάριο και τις φαιο-«κόκκινες» δυνάμεις να καταλαμβάνουν (μαζί με τους πράσινους) σχεδόν το ένα τρίτο των εδρών. Ακόμα και το AfD, που αρχικά ήταν ένα μίγμα ακροδεξιών εθνικιστών, φιλοχιτλερικών, συντηρητικών ευρωσκεπτικιστών και δεξιών φιλελεύθερων, μεταλλάχθηκε στην πορεία όταν στην ηγεσία του ανέβηκε η ανατολικογερμανίδα Φράουκε Πέτρι το 2015. Αυτή αμέσως εκτόπισε τη φιλελεύθερη φράξια και μετέτρεψε το κόμμα σε φασιστικό στην κύρια πλευρά του. Ήταν τότε που ξεκίνησαν οι επίσημες επαφές ανάμεσα στο Κρεμλίνο και την ηγεσία του AfD. Σύμφωνα με το Bloomberg (2/5): «Το κόρτε της Ρωσίας με το AfD πηγαίνει πίσω τουλάχιστο ως τα 2015, όταν ο υπαρχηγός του κόμματος, Αλεξάντερ Γκάουλαντ, συναντήθηκε με τον Μαλοφέεφ (σ.σ. μεγιστάνας σύμμαχος του Πούτιν που λειτουργεί ως ενδιάμεσος ανάμεσα στο Κρεμλίνο και πολιτικές ομάδες του εξωτερικού) και διάφορους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος του Πούτιν Ενωμένη Ρωσία στην Αγ. Πετρούπολη. “Το σκεπτικό ήταν να ακούσουμε τα ρωσικά συμφέροντα, τα ρωσικά παράπονα για τη δυτική πολιτική, να ακολουθήσουμε τη σκέψη τους, να ανακαλύψουμε αν υπάρχει πιθανότητα να βελτιωθούν οι σχέσεις”, είπε ο Γκάουλαντ σε τηλεφωνική συνέντευξη».
Το ξαφνικό άνοιγμα των συνόρων από τη Μέρκελ σε ένα εκατομμύριο πρόσφυγες, πατώντας πάνω στη δίψα της γερμανικής αστικής τάξης για φτηνά μεροκάματα, (και αφού προηγούμενα είχε προετοιμάσει το έδαφος στη Μέρκελ ο Τσίπρας με το ολοκληρωτικό άνοιγμα των ελληνικών θαλάσσιων συνόρων), έδωσε την αποφασιστική ώθηση που χρειαζόταν το φασιστικό μόρφωμα για να γίνει ένα μεγάλο μαζικό κόμμα παίρνοντας κόσμο τόσο από το CDUτης Μέρκελ, όσο και από το SPD, και κυρίως αξιοποιώντας τον αντιευρωπαϊσμό και αντι-«συστημισμό» που είχε για δεκαετίες δουλέψει στην Ανατολική Γερμανία η προπαγανδιστική μηχανή της Στάζι, και μετά την ενοποίηση και στη Δυτική, μέσω της Λίνκε. Πάνω εδώ δούλεψαν και τα χαλκεία της KGB– το κρατικό RTκαι άλλα ρώσικα καθεστωτικά μέσα – αναμεταδίδοντας ένα σωρό fakenewsκαι προβάλλοντας τη δράση της ακροδεξιάς με άμεσο στόχο την άνοδο της ξενοφοβίας μέσα στον πληθυσμό. Έτσι προέκυψε η «είδηση» του δήθεν βιασμού 13χρονης Γερμανίδας από μετανάστη, ή της δήθεν απαγόρευσης του χοιρινού σε ορισμένες περιοχές για να ικανοποιηθούν οι νεοεισερχόμενοι από μουσουλμανικές χώρες. Έναν τεράστιο ρόλο επίσης στην άνοδο του AFDέπαιξαν οι δολοφονίες γερμανών πολιτών από τους ισλαμοναζήδες του ISIS και ακόμα πιο πολύ οι βιασμοί και άλλες μαζικές σεξιστικές επιθέσεις που έγιναν το 2016 στην πρωτοχρονιάτικη γιορτή της Κολωνίας ξαφνικά από συνεννοημένους μουσουλμάνους μετανάστες που πήγαν εκεί από όλη τη Γερμανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Για την σχέση του ISIS με τη ρώσικη πολιτική στη Μέση Ανατολή έχουμε γράψει αρκετές φορές εδώ, ενώ οι επιθέσεις της Κολωνίας ήταν αδύνατες χωρίς συντονισμό από ένα μεγάλο προβοκατόρικο χέρι που θα κέρδιζε από αυτές. Και τώρα ξέρουμε ποιο είναι αυτό.
Ένας σοβαρός αποδέκτης της ρατιστικής αντιμουσουλμανικής προπαγάνδας είναι οι πολυάριθμοι στη χώρα Ρώσο-Γερμανοί. Υπολογίζεται ότι αυτοί σήμερα αποτελούν το ένα τρίτο των υποστηρικτών του AfD, το οποίο έκανε ειδική προπαγανδιστική δουλειά σ’ αυτή την ομάδα του πληθυσμού. «Αλλά αν ο Πούτιν έχει ένα δούρειο ίππο μέσα στη γερμανική πολιτική, αυτός είναι οι υπολογισμένοι 2,5 εκατομμύρια ψηφοφόροι που (…) μιλούν ρώσικα και συγκροτούν το μεγαλύτερο μειονοτικό εκλογικό μπλοκ της χώρας. Οι περισσότεροι λεγόμενοι Ρώσο-Γερμανοί έχουν προγόνους που μετακινήθηκαν προς τη Ρωσική Αυτοκρατορία για να καλλιεργήσουν κι άρχισαν να επιστρέφουν μαζικά μετά τον Ψυχρό Πόλεμο. Ίσαμε τα τρία-πέμπτα αυτών των ανθρώπων θεωρούν τη ρωσική τηλεόραση πιο αξιόπιστη από τις εσωτερικές μεταδόσεις και το 40% λέει ότι είναι η κύρια πηγή πληροφόρησής τους, δείχνει μια έρευνα του με έδρα τη Βόννη Ιδρύματος Μπόρις Νεμτσόφ για την Ελευθερία» (Bloomberg, στο ίδιο).
Επόμενος στόχος της ρωσικής σοσιαλιμπεριαλιστικής πολιτικής ως προς το εργαλείο επέκτασης που ονομάζεται AfD είναι τώρα ο επιφανειακός «εξευγενισμός» του με την παράλληλη εσωτερική του ναζιφασιστική αποκτήνωση. Αυτό το δύσκολο έργο είναι απαραίτητο για τη μετατροπή του σε ένα πραγματικό κόμμα εξουσίας, και σε πρώτη φάση σε ρυθμιστή του πολιτικού σκηνικού. Η Πέτρι δεν κατάφερε να το κάνει και ανεξαρτητοποιήθηκε σαν βουλευτής. «Τον Απρίλη προσπάθησε να τοποθετήσει το AfD σαν μελλοντικό κυβερνητικό κόμμα: θα πρέπει, είπε, να απορρίψει το δεξιό εξτρεμισμό και να στραφεί σε μια πιο μετριοπαθή πορεία. Απέτυχε παταγωδώς: η διάσκεψη του κόμματος αρνήθηκε ακόμα και να συζητήσει την πρόταση» (FinancialTimes, 25/9). Η παραπέρα μεταμφίεση του μορφώματος θα δώσει στη Ρωσία των νέων τσάρων μια νέα βάση μέσα στην καρδιά της Ευρώπης για να προετοιμάσει την είσοδο των ρωσικών τεθωρακισμένων ενάντια στους ευρωπαϊκούς λαούς.
Όταν είχε αποφασιστεί η γερμανική ενοποίηση η οποία για όλους τους αστούς αναλυτές σήμαινε την απορρόφηση της ρωσόφιλης Ανατολικής Γερμανίας από τη Δυτική η ΟΑΚΚΕ τόνιζε ότι επρόκειτο για το αντίθετο ( «Ο Γκορμπατσόφ και το τείχος του Βερολίνου», φ. 105 Νέας Ανατολής, 24/11/89, σ.4, «Οι εξελίξεις στην Ανατολική Γερμανία», φ. 106 Νέας Ανατολής, 8/12/1989, σ.4). Σήμερα όχι μόνο η ανατολική Γερμανία έχει κατασκευάσει δύο κόμματα με ιδιαίτερη δυναμική μέσα στην πολιτικά αποσυντιθέμενη Δυτική: την Λίνκε και το AFD, αλλά έχει καταχτήσει τη δυτικογερμανική Καγγελαρία με την σταζίτισα Μέρκελ, η οποία στην προεδρία της χώρας έχει εγκαταστήσει τον γνωστό μας ρωσόδουλο Σταϊνμάγερ εκλεκτό διάδοχο και στενότερο συνεργάτη του Διευθυντή της Γκάζπρομ Γερμανίας πρώην καγκελάριο Σρέντερ.