"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Αυτή η γιγαντιαίας κλίμακας καταστροφή, έχει σαν αποτέλεσμα οι τράπεζες, που είναι ο βασικός χρηματοδότης της οικονομίας να αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υπερχρέωσης. Αυτή η υπερχρέωση όχι μόνο δεν ελαφρύνει καθόλου τους φτωχούς, αντίθετα οδηγεί στη μεγαλύτερη εξαθλίωσή τους, αφού στραγγαλίζει τα κεφάλαια που δανείζουν οι τράπεζες στο παραγωγικό κεφάλαιο, οπότε αυτές παγώνουν τις επενδύσεις τους, και έτσι μεγαλώνει η ανεργία, οδηγείται σε καταστροφή ένα τμήμα της αγοράς, οπότε μεγαλώνει η φτωχοποίηση και η επιδείνωση των βιοτικών συνθηκών του πληθυσμού.
Βέβαια ο σοσιαλφασισμός απαντάει σε όλα αυτά με το επιχείρημα ότι ναι μεν οι τράπεζες χρεωκοπούν αλλά οι τραπεζίτες έχουν πάντα πολλά λεφτά. Πέρα από το γεγονός ότι οι πιο ισχυροί ντόπιοι τραπεζίτες, αν και βέβαια δεν έγιναν φτωχαδάκια, έχασαν τις τράπεζες που είχαν γιατί αυτές χρεωκόπησαν και οι μετοχές που είχαν στα χέρια τους ξεφτιλίστηκαν, τέτοια επιχειρήματα είναι γι αυτούς που δεν ξέρουν ότι οι τραπεζίτες είναι ιδιοκτήτες ενός πολύ μικρού μέρους του κεφάλαιου που διακινείται από τις τράπεζες. Πρόκειται για το μέρος που προκύπτει από τη διαφορά των τόκων μεταξύ των τεράστιων κεφαλαίων που οι τράπεζες δανείζονται από τους καταθέτες και εκείνων με τους οποίους δανείζουν στους δανειολήπτες. Αν οι δανειολήπτες, και μάλιστα οι μεγάλοι δεν δίνουν πίσω τα λεφτά που χρωστάνε, δεν υπάρχει ούτε τραπεζικό κέρδος, ούτε χρήμα για νέο δανεισμό. Άλλωστε γι αυτό ακόμα και όταν τα δυτικά κεφάλαια υψηλού κινδύνου πήραν τις τράπεζες πάμφθηνα αυτές συνεχίζουν να μπαίνουν μέσα καθώς τα μισά περίπου δανεικά δεν επιστρέφονται. Το ποιοι τελικά θα βρεθούν να είναι οι ιδιοκτήτες των ελληνικών τραπεζών, αφού οι χρεωκοπίες και οι ανακεφαλαιοποιήσεις θα συνεχιστούν, ακόμα δεν το ξέρουμε, αν και έχουμε πολιτικούς λόγους να πιστεύουμε ότι το πιθανότερο θα είναι μια μοιρασιά ανάμεσα σε αμερικάνικα, σε κινέζικα και σε καλυμμένα ρώσικα κεφάλαια. Όταν θα γίνει αυτό τότε οι δανειολήπτες και μάλιστα ιδιαίτερα οι φτωχοί, αλλά και οι κάπως πιο πλούσιοι θα υποχρεωθούν από τους νεοταγματασφαλίτες κυβερνήτες της χώρας να δώσουν είτε τα δανεικά, είτε τις περιουσίες τους στις τράπεζες με ή χωρίς πλειστηριασμούς. Τότε οι «δεν πληρώνω» θα εξαφανιστούν από τους πλειστηριασμούς όπως εξαφανίστηκαν από τα διόδια μόλις τις εργολαβίες των αυτοκινητόδρομων τις ανέλαβε το καθεστωτικό ανατολικό κεφάλαιο.
Ας δούμε λοιπόν τι συμβαίνει με το σπουδαιότερο λόγο της νέας επαπειλούμενης χρεοκοπίας και ανακεφαλαιοποίησης του τραπεζικού συστήματος, τα δάνεια που δεν αποπληρώνονται, τα λεγόμενα «κόκκινα».
Σύμφωνα με τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία από την Επισκόπηση του Ελληνικού Χρηματοπιστωτικού Συστήματος της Τράπεζας της Ελλάδος-Γενάρης 2017 και για το πρώτο εξάμηνο του 2016, σε σύνολο ανοιγμάτων 240,3 δις ευρώ, τα μη εξυπηρετούμενα ανοίγματα αποτελούν το 45,1% του συνόλου των ανοιγμάτων, δηλαδή περίπου 108,4 δις ευρώ. Σύμφωνα με πρόσφατο άρθρο του Bloomberg* (δείτε στο τέλος του άρθρου σχετικά με τους στρατηγικούς κακοπληρωτές) αυτά αποτελούν σήμερα το 50,6% . Από αυτά τα μη εξυπηρετούμενα ανοίγματα, το 44,2% αποτελούν καταγγελμένες απαιτήσεις των τραπεζών, το 28,3% ανοίγματα με καθυστέρηση μεγαλύτερη των 90 ημερών, και το υπόλοιπο με καθυστέρηση μικρότερη των 90 ημερών. «Επισημαίνεται ότι το 70% του συνόλου των μη εξυπηρετούμενων ανοιγμάτων που εμπίπτουν στην κατηγορία καθυστέρησης μεγαλύτερης των 90 ημερών (χωρίς να συμπεριλαμβάνονται οι καταγγελμένες απαιτήσεις) έχουν καθυστέρηση μεγαλύτερη του ενός έτους. Το αντίστοιχο ποσοστό για τα στεγαστικά διαμορφώνεται στο 75%, τα επιχειρηματικά σε 68%, ενώ για τα καταναλωτικά στο 81%, τα οποία έχουν καθυστέρηση μεγαλύτερη του εξαμήνου» (στο ίδιο, σελ.21). Όπως επισημαίνεται στην ίδια έκθεση «Στο ίδιο πλαίσιο, προβληματίζει ιδιαίτερα το γεγονός ότι το 48% των μη εξυπηρετούμενων ανοιγμάτων που εμπίπτουν στην κατηγορία καθυστέρησης μεγαλύτερης των 90 ημερών (χωρίς να συμπεριλαμβάνονται οι καταγγελμένες απαιτήσεις) έχουν καθυστέρηση μεγαλύτερη των 720 ημερών, με αυξητικές τάσεις, καθώς το εν λόγω εύρημα υποδηλώνει υψηλό βαθμό παγίωσης της κατάστασης και αναδεικνύει τις δυσκολίες μιας αποτελεσματικής διαχείρισης».
Αντίστοιχα, το ποσοστό των δανείων στη διάρθρωση του ενεργητικού των ελληνικών τραπεζών αποτελούσε το 58% το 2ο τρίμηνο του 2016, αυξημένο κατά 4 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με το 4ο τρίμηνο του 2015. Σύμφωνα επίσης με την ίδια μελέτη το σύνολο του ενεργητικού των τραπεζών ήταν το 2015 στο ποσό των 345,76 δις ευρώ, ενώ στο τέλος του 1ου εξαμήνου του 2016 είχε μειωθεί στο 312,41 δις ευρώ. Τα στοιχεία αυτά έχουν επιδεινωθεί ακόμη πιο πολύ εξαιτίας της ασταμάτητα συνεχιζόμενης σαμποταριστικής πολιτικής της εντελώς ρωσόδουλης κυβέρνησης Τσίπρα. Αυτή η μείωση του ενεργητικού των τραπεζών σε συνδυασμό με τα «κόκκινα δάνεια» αποτελούν «τη σημαντικότερη πηγή αστάθειας στη λειτουργία τους. Το γεγονός αυτό αποτελεί τροχοπέδη για τη διεκπεραίωση του διαμεσολαβητικού ρόλου των τραπεζών, δηλαδή την παροχή πιστώσεων στην πραγματική οικονομία» (στο ίδιο). Το γεγονός αυτό μαζί με τον έλεγχο στη διακίνηση κεφαλαίων που επέβαλλε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το καλοκαίρι του 2015 περιορίζουν τη ρευστότητά τους και περιορίζουν ακόμη περισσότερο την ικανότητά τους να παρέχουν χρήμα στην οικονομία για νέες επενδύσεις.
Αυτή η διαρκώς επιδεινούμενη κατάσταση στις τράπεζες κάνει ξανά αναπόφευκτο το μέτρο της ανακεφαλαιοποίησής τους. Ήδη οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το 2015, καθυστερώντας επίτηδες την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών πέραν του Οκτώβρη του 2015 που ήταν το χρονικό όριο μέχρι το οποίο θα έπρεπε να είχε γίνει, «πέτυχαν» να πουληθούν σε εξευτελιστικές τιμές οι μετοχές των τραπεζών, αφού η ανακεφαλαιοποίηση έπρεπε να γίνει άμεσα. Μάλιστα είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικό ότι ακόμη και σε αυτή την περίπτωση αν και μπορούσε με λίγα δις να αποκτήσει το κράτος την πλειοψηφία των μετοχών όλων των συστημικών τραπεζών, αυτοί δεν έκαναν απολύτως τίποτα και άφησαν να ξεπουληθούν οι τράπεζες. Είναι χαρακτηριστικό ότι όλος ο παγκόσμιος Τύπος έκανε λόγο εκείνη την εποχή για το μεγαλύτερο ξεπούλημα όλων των εποχών που έχει σημειωθεί σε τράπεζες.
Είναι λοιπόν φανερό ότι οι ελληνικές τράπεζες για να μπορέσουν να αποφύγουν μια νέα πρακτική χρεωκοπία-ανακεφαλαιοποίηση και να βελτιώσουν τη θέση τους πρέπει να ελαττώσουν το ύψος των «κόκκινων δανείων» ή και να απαλλαγούν από αυτά. Αυτή η τακτική της παρεμπόδισης έχει ένα ακόμη αποτέλεσμα. Αυτό της πώλησης των δανείων σε νέα και παλιά κοράκια σε τόσο χαμηλές τιμές που οι τράπεζες θα γράψουν ζημιές. Σύμφωνα με την παραπάνω έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας, για να μην υπάρξουν ζημιές από την πώλησή των δανείων αυτή πρέπει να γίνει με ένα συγκεκριμμένο κατώτερο ποσοστό. Για παράδειγμα, στη σελίδα 57 «στο ναυτιλιακό χαρτοφυλάκιο υπάρχουν καταγγελμένα ανοίγματα ονομαστικής αξίας περίπου 270 εκατ. ευρώ τα οποία έχουν απομειωθεί κατά 88% και έχουν διαμορφωθεί σε αξία ισολογισμού περίπου στα 32 εκατ. ευρώ, δηλαδή θα ήταν δυνατόν να μεταβιβαστούν σε τιμή από 12% της ονομαστικής αξίας δανείου (σσ. αυτό είναι το χαμηλότερο τίμημα πώλησης) και πάνω χωρίς ζημία. Αντίθετα, το στεγαστικό χαρτοφυλάκιο εμφανίζει συγκριτικά χαμηλότερα ποσοστά απομείωσης που δεν ξεπερνούν το 40%, ακόμα και για ανοίγματα των οποίων η σύμβαση έχει καταγγελθεί». Άρα για να μην υπάρξει πρόβλημα με τα στεγαστικά πρέπει αυτά να πωληθούν από 60% και πάνω σε σχέση με την ονομαστική τους αξία γιατί έχουν μικρή απομείωση. Τα στεγαστικά δάνεια αποτελούν το 28% περίπου του συνόλου των δανείων (67,2 δις ευρώ). Ένα παράδειγμα που είναι το πρώτο σχετικό, αποτελεί η πώληση από τη Eurobank δανείων ονομαστικής αξίας 1,5 δις ευρώ. «Το τίμημα πώλησης διαμορφώθηκε στο 3%, δηλαδή στα 45 εκατ. ευρώ» (www.kathimerini.gr/6-10).
Το μεγαλύτερο μέρος των κόκκινων δανείων αφορά ενυπόθηκα δάνεια και έτσι μετά την καταγγελία τους τα περιουσιακά στοιχεία του δανειολήπτη βγαίνουν στον πλειστηριασμό. Εδώ ακριβώς είναι το σημείο που επεμβαίνει ο σοσιαλφασισμός. Όχι βέβαια η ίδια η κυβέρνηση. Το ρόλο αυτόν τον έχει αφήσει στο «Κίνημα Δεν Πληρώνω». Αυτή η ιδεολογικά μικροαστική στη βάση της ομάδα καθοδηγήθηκε και μαζικοποιήθηκε σχετικά όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ακόμη στην αντιπολίτευση και η βασική δουλειά της ήταν εκείνη την περίοδο το σαμποτάρισμα των πληρωμών στα διόδια. Όπως είχαμε αποκαλύψει τότε, το αποτέλεσμα αυτού του σαμποταρίσματος δεν ήταν η μείωση των διοδίων αλλά η απομάκρυνση αποκλειστικά των δυτικών εταιριών που κατασκεύαζαν δρόμους οι οποίοι χρηματοδοτούνταν από τις εισπράξεις των διοδίων που καταργούσαν προσωρινά οι «δεν πληρώνω». Η αποκάλυψη του ρόλου αυτών των κινημάτων βρισκόταν στο ότι οι μόνοι δρόμοι που είχαν σχεδόν μηδενική ζημιά από τα γιουρούσια τους στα διόδια και στα κλεισίματα ήταν οι δρόμοι που εκμεταλλεύονταν οι Μπόμπολας και Κόκκαλης, δηλαδή οι κατεξοχήν ρωσόδουλοι αστοί (δες Αττική Οδό, αυτοκινητόδρομο Κορίνθου Καλαμάτας). Αυτό το κίνημα που σήμερα καθοδηγείται κυρίως από τη ΛΑΕ του Λαφαζάνη, εμποδίζει στο όνομα της «υπεράσπισης της λαϊκής περιουσίας» τους πλειστηριασμούς των τραπεζών. Στην πραγματικότητα η παρεμπόδιση των κατοικιών των φτωχών είναι η βιτρίνα της παρεμπόδισης των πλειστηριασμών των ακινήτων των πλουσίων.
Πράγματι είναι ανεπίτρεπτο να πετιούνται στο δρόμο φτωχοί άνθρωποι με οικογένειες, τους οποίους η κρίση που προκάλεσαν οι σαμποταριστές άφησε χωρίς δουλειά και χωρίς καμιά στήριξη. Αλλά γι αυτές τις περιπτώσεις πρέπει την πολιτική και οικονομική ευθύνη της πλήρους προστασίας να την αναλαμβάνει το κράτος και να μοιράζονται και ένα μέρος των ζημιών και οι τράπεζες. Αλλά όταν παρεμποδίζονται από τα «κινήματα» και οι μεγάλες ακίνητες περιουσίες τότε αυτό που γίνεται είναι ότι ο σοσιαλφασισμός υπερασπίζεται προσωρινά κάποια τμήματα της αστικής τάξης που χρωστάνε στις τράπεζες, μάλιστα συχνά και τα πιο διεφθαρμένα, προκειμένου να χρεωκοπήσουν οι τράπεζες και για να περάσουν στα κατάλληλα χέρια και για να πουληθούν τα δάνειά τους τζάμπα στα κατάλληλα κοράκια.
Η απόδειξη ότι κάτι πολύ βρώμικο συμβαίνει με το κίνημα ενάντια στους πλειστηριασμούς είναι ακριβώς ότι συστηματικά δεν ξεχωρίζει τα δάνεια των φτωχών από τα δάνεια αυτών που έχουν και μπορούν να πληρώσουν, ενώ έπρεπε να το κάνει αυτό με τρομερή σχολαστικότητα για να υποστηρίξει αποτελεσματικά τους πρώτους και ταυτόχρονα να μην σμπαραλιάσει το πιστωτικό σύστημα που σημαίνει σμπαράλιασμα της παραγωγής. Σύμφωνα με ανακοίνωση του Δ.Σ του Συμβολαιογραφικού Συλλόγου Εφετείων την Τετάρτη 4.10.2017 ματαιώθηκε η διενέργεια α) πλειστηριασμού στο Ειρηνοδικείο Χαλανδρίου για κατοικία στο Δήμο Ψυχικού, ιδιοκτησίας γόνου οικογένειας βιομηχάνου, για οφειλές άνω του 1.200.000 ευρώ και β) πλειστηριασμού επαγγελματικών ακινήτων στο Ρουφ, ιδιοκτησίας επιχειρηματία για οφειλές άνω των 2.000.000 ευρώ. Επίσης η Σ.Ε Συμβολαιογραφικών Συλλόγων Ελλάδος ανακοίνωσε ότι την Τετάρτη 11 Οκτώβρη ματαιώθηκαν α) Πλειστηριασμός στο Ειρηνοδικείο Πειραιά για πλοίο, υπό ιταλική σημαία, ιδιοκτησίας κυπριακής εταιρείας για συνολικές οφειλές 12.336.000 ευρώ, στις οποίες οφειλές συμπεριλαμβάνονται και απαιτήσεις ναυτεργατών. β) Πλειστηριασμός στο Ειρηνοδικείο Χαλανδρίου ιδιοκτησίας ανωνύμου εταιρείας για συνολικό ύψος οφειλών 21.150.000 ευρώ, από τα οποία 9.000.000 ευρώ ήταν απαιτήσεις του Ελληνικού Δημοσίου. γ) Πλειστηριασμός στο Ειρηνοδικείο Αθηνών ιδιοκτησίας φυσικού προσώπου, για συνολικές οφειλές 2.500.000 ευρώ. δ) Πλειστηριασμός στο Ειρηνοδικείο Αθηνών για μεζονέτα στη Βούλα Αττικής για χρέη ανωνύμου εταιρείας για συνολικές οφειλές της 3.093.643 ευρώ.
Είναι ολοφάνερο ότι δεν πρόκειται για καμιά λαϊκή κατοικία! Αυτή η μέθοδος να ανακατεύονται οι φτωχοί με τους πλούσιους είναι να λερώνεται η διάσωση των πρώτων από τις κομπίνες των δεύτερων και έτσι η διάσωση αυτή να είναι μόνο προσωρινή. Είμαστε σίγουροι ότι όταν τα δάνεια βρεθούν στα χέρια των κατάλληλων τραπεζικών ιδιοκτητών και των κατάλληλων κορακιών που θα αγοράσουν τα δάνεια οι φτωχοί θα πεταχτούν ανελέητα έξω από τα σπίτια τους και δεν θα υπάρχει τότε κανείς να τους υπερασπίσει. Αυτό έχει συμβεί άλλωστε και με τα διόδια που έχουν εκτιναχθεί στα ύψη αφού προφανώς οι κατάλληλοι αυτοκινητόδρομοι βρέθηκαν στα κατάλληλα χέρια.
*Γράφει σχετικά το πρακτορείο Bloomberg (http://www.iefimerida.gr/news/370348/bloomberg-antimetopes-me-symmories-oi-ellinikes-trapezes-sti-mahi-kata-ploysion) για τους λεγόμενους πλούσιους στρατηγικούς κακοπληρωτές: Όταν η Eurobank Ergasias, η τρίτη μεγαλύτερη τράπεζα της Ελλάδας, προσπάθησε να αντιμετωπίσει έναν στρατηγικό κακοπληρωτή, οι θυμωμένοι διαδηλωτές κατέστρεψαν την αίθουσα του δικαστηρίου για να εμποδίσουν την απόπειρα πλειστηριασμού. Ο κακοπληρωτής δεν είχε εξυπηρετήσει τα δάνειά του τα τελευταία πέντε χρόνια και όφειλε στην τράπεζα 4,85 εκατομμύρια ευρώ. Κατά την ίδια περίοδο, είχε εισπράξει μερίσματα ύψους περίπου 6 εκατομμυρίων ευρώ από το 41% της συμμετοχής του σε εταιρεία τροφίμων, δείχνοντας, σύμφωνα με την τράπεζα, ότι θα μπορούσε να εξυπηρετήσει τις δεσμεύσεις του. Η υπόθεση είναι ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες που η Eurobank και άλλες τράπεζες της χώρας προσπαθούν να αντιμετωπίσουν, προκειμένου να μειώσουν τις επισφάλειες τους, αναφέρει το Bloomberg. Στα τέλη Ιουνίου, οι ελληνικές τράπεζες είχαν 72,8 δισ. ευρώ σε μη εξυπηρετούμενα δάνεια, πάνω από το ένα τρίτο των συνολικών δανείων. Για να μειωθεί ο αριθμός αυτός, οι τράπεζες κυνηγούν τους πιο προφανείς παραβάτες, τους λεγόμενους στρατηγικούς κακοπληρωτές που επιλέγουν να μην πληρώσουν μέχρι να υπάρξει σοβαρή απειλή κατάσχεσης περιουσιακών στοιχείων ή να επιδιώξουν να αποσπάσουν καλύτερους όρους από τις τράπεζες. «Αυτό το ζήτημα υπάρχει επειδή όταν ξεκίνησε η κρίση, η κυβέρνηση απαγόρευσε τους πλειστηριασμούς», αναφέρει ο AlexBoulougouris, επικεφαλής έρευνας στην Wood & Co. «Το νομικό πλαίσιο για την επίλυση των μη εξυπηρετούμενων δανείων ήταν τόσο περίπλοκο που ενθάρρυνε τους στρατηγικούς απατεώνες. Το νομικό σύστημα, η γραφειοκρατία και η κυβέρνηση που απαγόρευσε (γενικά) τους πλειστηριασμούς οδήγησαν στην αύξηση του αριθμού των αποκαλούμενων στρατηγικών κακοπληρωτών. Οι Έλληνες τραπεζίτες εκτιμούν ότι τέτοιου είδους κακοπληρωτές αντιπροσωπεύουν περίπου το ένα τέταρτο του συνόλου των δανείων… Σύμφωνα με μελέτη που δημοσίευσε η Springer International Publishing με βάση δάνεια που χορηγήθηκαν σε 13.070 ελληνικές επιχειρήσεις την περίοδο 2008-2015, μία στις έξι επιχειρήσεις αποτελεί στρατηγικό κακοπληρωτή.