"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Αυτό το ξέρουν εδώ και καιρό οι συνειδητοί εργάτες, που όχι μόνο δεν κάμπτονται από αυτή την πικρή διαπίστωση αλλά αντλούν ακριβώς από αυτήν το αισιόδοξο μήνυμα ότι δεν θα αργήσει η μέρα που η εργατική τάξη θα συναντήσει ξανά τη γιορτή της επειδή θα έχει ξαναβρεί τον εαυτό της και μάλιστα με μια νέα συνείδηση πολύ ανώτερη από όσο εκείνη που είχε καταχτήσει στις παλιότερες γνήσιες πρωτομαγιές της. Γιατί η εργατική επανάσταση είναι η τελευταία μεγάλη επανάσταση της ιστορίας και σαν τέτοια είναι πάνω απ όλα μια βαθειά, μια επαναστατική αλλαγή στη συνείδηση των ανθρώπων. Αλλά μια τέτοια αλλαγή δεν μπορεί να γίνει χωρίς αμφιβολίες και χωρίς ήττες που να μοιάζουν ιλιγγιώδεις και γι αυτό τελικές. Το νόμο αυτό της προλεταριακής επανάστασης τον διατύπωσε ο Μαρξ στο περίφημο απόσπασμα του από τη 18 Μπρυμέρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη:
«Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κιόλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακριά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομοιώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της.
Αντίθετα οι προλεταριακές επαναστάσεις, όπως οι επαναστάσεις του δέκατου ένατου αιώνα, κάνουν αδιάκοπη κριτική στον ίδιο τον εαυτό τους, διακόπτουν κάθε στιγμή την πορεία τους, γυρίζουν πάλι σε εκείνο που φαίνεται πως έχει πραγματοποιηθεί για να το ξαναρχίσουν από την αρχή, χλευάζουν με ωμή ακρίβεια τις ασυνέπειες, τις αδυναμίες και τις ελεεινότητες που παρουσιάζουν οι πρώτες δοκιμές τους, φαίνονται πως ξαπλώνουν κάτω τον αντίπαλό τους μόνο για να αντλήσει καινούργιες δυνάμεις από τη γη και να σηκωθεί μπροστά τους πιο γιγάντιος, οπισθοχωρούν ολοένα μπροστά στην απροσδιόριστη απεραντοσύνη των ίδιων των σκοπών τους, ώσπου να δημιουργηθούν οι όροι που κάνουν αδύνατο κάθε πισωγύρισμα και οι ίδιες οι περιστάσεις φωνάζουν: Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα…»
Με τη μεγάλη ρώσικη επανάσταση και μετά με τη μεγάλη κινέζικη και τις αντιιμπεριαλιστικές και τις σοσιαλιστικές επαναστάσεις στην ανατολική Ευρώπη και στον τρίτο κόσμο φάνηκε στην παγκόσμια εργατική τάξη πως ξάπλωσε κάτω τον αντίπαλό της, και ότι δεν ήταν παρά θέμα χρόνου το να τον αποτελειώσει. Αλλά δεν έγινε έτσι. Γιατί η πολιτικά έμπειρη αστική τάξη κουβαλώντας επιπλέον τις πολιτικές εμπειρίες όλων των προηγούμενων εκμεταλλευτριών τάξεων, άντλησε νέες δυνάμεις από την πτώση της και σηκώθηκε γιγάντια ξανά μπροστά στη μόνη τάξη που θέλησε, παίρνοντας την εξουσία, να καταργήσει τις τάξεις, την εργατική, και την οδήγησε αρχικά σε ήττα και απώλεια της εξουσίας στα δύο μεγάλα κάστρα της, την ΕΣΣΔ και την Κίνα και μετά από πολλές μάχες των μετόπισθεν, σε μια μεγάλη υποχώρηση σε όλες τις χώρες του κόσμου.
Ήττες και παγκόσμιες υποχωρήσεις είχε το προλεταριάτο και προηγούμενα αλλά μόνο αυτή τη φορά είχε μια ήττα τόσο μεγάλη και τόσο παρατεταμένη. Η αιτία γι αυτό είναι ότι η εργατική τάξη δεν νικήθηκε από την αστική τάξη σε μια επίθεσή της δεύτερης από τα έξω, αλλά σε μια επίθεση από τα μέσα, δηλαδή σε μια επίθεση ενός προωθημένου αποσπάσματος της που μπήκε μέσα στην εργατική τάξη ντυμένο σαν κομμουνιστικό, και πήρε σαν τέτοιο την κρατική εξουσία, στην ΕΣΣΔ αρχικά το 1956, και στην Κίνα αργότερα το 1978. Καταχτώντας αυτές τις δύο θέσεις η αστική τάξη νέου τύπου συνέτριψε όχι απλά κάθε εργατική εξουσία παντού στον κόσμο αλλά όλα τα εργατικά κόμματα αλώνοντας την ηγεσία τους από τα μέσα, μετατρέποντας στο αντίθετό τους την πολιτική και ιδεολογική τους γραμμή και κηρύσσοντας πόλεμο σε όλες τις πραγματικές εργατικές και κομμουνιστικές δυνάμεις με έναν πρωτοφανή ζήλο για δύο λόγους. Ο ένας λόγος είναι ότι η ρωσοκινέζικη αστική τάξη νέου τύπου που πήρε την εξουσία χτυπώντας από μέσα και όχι απ έξω το προλεταριάτο, φρόντισε και φροντίζει σαν ο πιο προωθημένος αντεπαναστατικός εκπρόσωπος της παγκόσμιας αστικής τάξης να μην ξαναπιάσει πουθενά στη γη ο νέος, πιο ανθεκτικός σπόρος της προλεταριακής επανάστασης, ο εκπαιδευμένος μέσα από τη μεγάλη υποχώρηση. Ο άλλος και πιο ουσιαστικός λόγος είναι ότι η ρωσοκινέζικη αστική τάξη νέου τύπου δεν επιτρέπει να αμφισβητηθεί η ιστορική της δυνατότητα να επηρεάζει ακόμα το νικημένο από την ίδια και από τα μέσα προλεταριάτο και να χρησιμοποιεί τα πιο πολιτικά καθυστερημένα τμήματά του σαν εφεδρεία για το δικό της ιμπεριαλιστικό αγώνα για παγκόσμια κυριαρχία.
Δηλαδή η ρώσικη και η κινέζικη αστική τάξη νέου τύπου δεν αρκέστηκαν στην ταξική τους κυριαρχία στις δύο πρώτες προλεταριακές χώρες, αλλά αφού άρπαξαν με φασιστική βία τον οικονομικό πλούτο τους, τις μετέτρεψαν σε ιμπεριαλιστικές και μάλιστα ακολουθώντας τα χνάρια της χιτλερικής Γερμανίας και Ιαπωνίας, δηλαδή των δύο ιμπεριαλισμών που επίσης ήρθαν καθυστερημένοι στη μοιρασιά του κόσμου, θέλησαν να μετατρέψουν τις δύο χώρες σε εργαλεία για να αποκτήσουν την παγκόσμια κυριαρχία. Αυτό δεν μπορούν να το πετύχουν αν δεν εξαπολύσουν έναν παγκόσμιο πόλεμο ενάντια στις παλιές ιμπεριαλιστικές χώρες και πρώτα πρώτα ενάντια στις οικονομικά ισχυρές αλλά στρατιωτικά αδύναμες Ευρώπη και Ιαπωνία. Γι αυτό το λόγο σήμερα είναι μόνο η Ρωσία που προσαρτάει χώρες και κομμάτια χωρών ανοιχτά και ξετσίπωτα και που κάνει γενοκτονικού χαρακτήρα πολέμους σφάζοντας συστηματικά, μαζικά και στοχευμένα αμάχους βομβαρδίζοντας με ιδιαίτερο πάθος νοσοκομεία, ενώ μόνο η Κίνα από όλες τις ιμπεριαλιστικές χώρες επεκτείνει σε ολόκληρες θάλασσες την κυριαρχία της.
Γι αυτόν τον τελευταίο λόγο παρατηρούμε ότι οι προδομένες Πρωτομαγιές, οι Πρωτομαγιές που παρελαύνουν χωρίς το σώμα και το πνεύμα του προλεταριάτου δεν αρκούνται μόνο στο να είναι κούφιες και ψεύτικες σε ότι αφορά τα άμεσα και τα στρατηγικά συμφέροντα του προλεταριάτου, αλλά είναι και οι πιο φανατικοί υπερασπιστές των συμφερόντων των δύο χιτλερικών ιμπεριαλισμών. Εκεί εκδηλώνεται το μόνο αληθινό πάθος που μπορούν να εμφανίσουν στις τελετουργίες τους αν προς το παρόν όχι και πολύ ανοιχτά. Αυτό γιατί οι ρωσοκινέζοι νεοχιτλερικοί έχουν γίνει πλέον πολύ ξεδιάντροπα μονοπωλιστές και κρατικο-ολιγάρχες ώστε να μπορούν ανοιχτά να τους υπερασπίζουν εκείνοι οι φίλοι τους σε κάθε χώρα που σηκώνουν τα σύμβολα του προλεταριάτου. Έτσι οι τελευταίοι καμώνονται πως είναι ενάντια σε όλους τους ιμπεριαλιστές ανατολικούς και δυτικούς και σε όλη την αστική τάξη σε κάθε χώρα, οπότε σηκώνουν τη σημαία του «κάτω όλοι» που σήκωσαν πριν 80 χρόνια οι τροτσκιστές και οι χειρότεροι αναρχικοί όταν έγινε φανερό ότι ο κύριος εχθρός του παγκόσμιου προλεταριάτου ήταν ο ναζισμός. Όμως στην πράξη δεν είναι το «Κάτω όλοι» αλλά το «Κάτω η ΕΕ και οι ΗΠΑ» για το οποίο φυλάνε όλη τη φωνή τους και όλα ή σχεδόν όλα τα πανώ τους οι φίλοι του ρώσικου και κινέζικου σοσιαλιμπεριαλισμού. Ο Χίτλερ δεν απαιτούσε από κανέναν να εκδηλώνεται σαν φίλος του, όμως θεωρούσε φίλους του όλους όσους μισούσαν πιο πολύ από τη χιτλερική Γερμανία, την ιμπεριαλιστική Αγγλία και ακόμα πιο πολύ τη σοσιαλιστική ΕΣΣΔ.
Στην ουσία με το «κάτω όλοι» οι ρωσόφιλοι δήθεν ταξικοί επαναστάτες κάνουν την απάτη να ταυτίσουν το «κάτω όλοι» που αντιστοιχεί στον τελικό στρατηγικό στόχο του εργατικού κινήματος με το γενικό τακτικό, ή τον ενδιάμεσο στρατηγικό στόχο του παγκόσμιου προλεταριάτου, που σε κάθε εποχή και φάση είναι να νικήσει πρώτα εκείνους τους ιμπεριαλιστές που θεωρεί πιο επικίνδυνους και για τα άμεσα και για τα στρατηγικά του συμφέροντα και μετά να αντιμετωπίσει σαν κύριους εχθρούς τους επόμενους ισχυρούς ιμπεριαλιστές, ενώ πάντα θα φροντίζει να μην υποτάσσεται στους δεύτερους όσο θα ρίχνει τα κύρια πυρά του στους πρώτους. Αυτή ήταν πάντα η στάση των μεγαλύτερων σε κάθε ιστορική περίοδο της επανάστασης ηγετών του προλεταριάτου Μαρξ, Λένιν και Μάο τσε τουνγκ.
Μετά τη σφαγή του Χαλεπιού και της Γκούτα κάθε Πρωτομαγιά που καταγγέλλει βασικά τους δυτικούς ιμπεριαλιστές σαν τους κύριους εχθρούς των λαών είναι στην ουσία της μια Πρωτομαγιά υπέρ των νέων Χίτλερ όποια εικόνα για τον εαυτό τους και όποιες καλές προθέσεις μπορεί να έχουν εκείνοι που ακόμα συμμετέχουν σε αυτές. Μετά από αυτές τις σφαγές που έγιναν μπροστά στα μάτια όλης της ανθρωπότητας, δύσκολα μπορεί ένας προοδευτικός, πολιτικά ενημερωμένος άνθρωπος, να επικαλεστεί άγνοια και να συμμετέχει σε κάτι που υποστηρίζει έμμεσα πλην σαφώς μια χιτλερικού τύπου υπερδύναμη που έκανε αυτές τις σφαγές.
Αλλά δυνάμεις και πολιτικά ρεύματα που είναι υπεραντιδραστικά από την άποψη των διεθνών συμφερόντων του προλεταριάτου, δεν μπορεί να μην είναι υπεραντιδραστικά και από την πλευρά των άμεσων συμφερόντων του ελληνικού προλεταριάτου, ντόπιου και μεταναστευτικού και ευρύτερα του ελληνικού λαού. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι αυτά τα πολιτικά ρεύματα είναι εκείνα που σε σύγκρουση με όλα τα εμπειρικά στοιχεία της οικονομικής πραγματικότητας και σε σύγκρουση με κάθε μαρξισμό συνεχίζουν να παραβλέπουν την πολιτικά οργανωμένη αποβιομηχάνιση και αποεπένδυση της χώρας που προηγήθηκε από τη χρεωκοπία και που την προκάλεσε. Επίσης είναι εκείνα που κάνουν πως δεν βλέπουν ότι η ελληνική εργατική τάξη υποφέρει ακριβώς επειδή στη διάρκεια της χρεωκοπίας συνεχίστηκε με ακόμα πιο μεγάλη ένταση ο διωγμός των βιομηχανικών και τουριστικών επενδύσεων και ότι είναι αυτός ο διωγμός που προκάλεσε την τρομακτική εκτίναξη της πραγματικής ανεργίας (αν πάρει κανείς υπόψιν του σαν μισές θέσεις εργασίας αυτές της μερικής απασχόλησης). Κυρίως κάνουν πως δεν βλέπουν αυτά τα πολιτικά ρεύματα ότι είναι αυτή η πελώρια ανεργία που έχει βασικά προκαλέσει την τρομακτική πτώση των μισθών τα τελευταία χρόνια. Αντίθετα σύμφωνα με αυτούς τους μεταμφιεσμένους εχθρούς τους μαρξισμού οι μισθοί στον καπιταλισμό προκύπτουν πάνω απ όλα από τις κρατικές νομοθεσίες για τον ελάχιστο μισθό ή από τις επιταγές των οποιωνδήποτε δανειστών ή από τους πολιτικούς συσχετισμούς ανάμεσα στην αστική τάξη και στο προλεταριάτο και όχι κύρια και συντριπτικά από την προσφορά και τη ζήτηση του εμπορεύματος που λέγεται εργατική δύναμη. Όμως κάθε εργάτης καταλαβαίνει από την πείρα του ότι ο μισθός του συντρίβεται όταν δεν υπάρχουν δουλειές και αυτές που υπάρχουν τις διεκδικούν εκατομμύρια άνεργοι που είναι έτοιμοι να πληρωθούν όσο-όσο για να μην πεθάνουν της πείνας. Σε ποιες λοιπόν εργατικές κινητοποιήσεις και σε ποιες πρωτομαγιές να συμμετέχει ένας εργάτης, ιδιαίτερα ένας βιομηχανικός εργάτης, όταν αυτές εδώ και χρόνια κάνουν πως ζητάνε ανθρώπινους μισθούς χωρίς να απαιτούν πρώτα απ όλα δουλειές και χωρίς να ρίχνουν την ευθύνη για το ότι αυτές δεν υπάρχουν, δηλαδή την ευθύνη για την πελώρια ανεργία, στις κυβερνήσεις που όλα αυτά τα χρόνια σαμποτάρουν όλες τις μεγάλες αλλά ακόμα και τις μικρές επενδύσεις σε όλους τους κλάδους της παραγωγής, και που επίσης σαμποτάρουν την τεχνική εκπαίδευση καθώς και την επιστημονικοτεχνική έρευνα ;
Αλλά ποιος θα οργανώσει τέτοιες κινητοποιήσεις και ειδικά τέτοιες Πρωτομαγιές για να πάνε σε αυτές οι κακοπληρωμένοι εργάτες και πιο πολύ οι απελπισμένοι άνεργοι; Μήπως οι μισητοί στους εργάτες συριζαίοι ή το ψευτοΚΚΕ και η θλιβερή αυλή του των ρωσόδουλων ΛΑΕ, των τροτσκιστών του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, των μ-λ αποστατών του μαοϊσμού, και των πιο δεξιών αναρχικών που υπάρχουν, που μισούν το ψευτοΚΚΕ αλλά λατρεύουν την απέχθειά του για τη σύγχρονη παραγωγή, οπότε και για το μαρξισμό;
Μα είναι όλοι αυτοί μαζί που πρωτοστατούν εδώ και χρόνια πιο πολύ από την κάθε σαμποταριστική κυβέρνηση στο χτύπημα κάθε βιομηχανικής επένδυσης, κάθε εκσυγχρονισμού των μεγάλων αγροτικών υποδομών, κάθε τεχνικής εκπαίδευσης και κάθε επιστημονικοτεχνικής έρευνας και που μάλιστα οργανώνουν εδώ και χρόνια «λαϊκά» κινήματα ενάντια σε όλα αυτά, κινήματα στα οποία συμμετέχουν κυρίως τα πιο καθυστερημένα μικροαστικά στρώματα, ιδιαίτερα τα πιο παρασιτικά της κρατικο-υπαλληλίας καθώς και εκείνοι οι φοιτητές που το όραμά τους είναι να γίνουν κρατικοί υπάλληλοι. Στην κοινωνική βάση τους όλα τα παραπάνω κόμματα, ιδιαίτερα το ψευτοΚΚΕ είναι κόμματα της κρατικής υπαλληλίας και ο δημαγωγικός ψευτοσοσιαλισμός τους συνίσταται στην κρατικο-υπαλληλοποίηση του προλεταριάτου, και όχι στη συντριβή του αστικού κράτους και στην κατάργηση της κρατικο-υπαλληλικής νοοτροπίας και τελικά του κράτους γενικά από το προλεταριάτο που θα πάρει την εξουσία. Ωστόσο στην ηγεσία τους ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε το ψευτοΚΚΕ, που ουσιαστικά δίνει την κατεύθυνση σε όλη του την εξωκοινοβουλευτική αυλή, είναι μικροαστικά κόμματα. Είναι κόμματα πρακτορεία της ρώσικης υπερδύναμης που απλά χρησιμοποιούν τα πιο αντιδραστικά στρώματα της μικροαστικής τάξης, καθώς και το μικροαστικό αντικαπιταλισμό για να υπηρετήσουν το αφεντικό τους. Και τα χρησιμοποιούν ειδικά στο παραγωγικό σαμποτάζ όπου μόνο με τη βοήθεια αυτών των στρωμάτων η Ρωσία και η σύμμαχός της Κίνα μπορούν να τσακίσουν κάθε παραγωγική δύναμη που δεν μπορούν να ελέγξουν. Η Ρωσία και η Κίνα θέλουν την Ελλάδα αποικιακή τους βάση μέσα στην ΕΕ. Γι αυτό θέλουν να ελέγξουν, βασικά η πρώτη, το κράτος, τις βασικές υποδομές, (ενέργεια και ενεργειακά δίκτυα, λιμάνια, αυτοκινητόδρομους) καθώς και την ακριβή αστική και τουριστική γη. Όμως δεν θέλουν να δημιουργήσουν ένα μεγάλο βιομηχανικό προλεταριάτο επειδή αυτό δεν θα ανέχεται ούτε την άγρια ταξική, ούτε την εθνική καταπίεση αυτών των νεοχιτλερικών νεοαποικιοκρατών. Γι αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ και το ψευτοΚΚΕ, καθώς και ο αντιδραστικός στην ηγεσία του εξωκοινοβουλευτικός συρφετός που ακολουθεί το δεύτερο, χτυπάνε με λύσσα τη μεγάλη σύγχρονη παραγωγή, την τεχνική εκπαίδευση και κάθε επιστημονικοτεχνική έρευνα, ιδιαίτερα κάθε μεγάλη επένδυση του ντόπιου ή του δυτικού κεφάλαιου.
Στην πραγματικότητα το μέτωπο που σηκώνει τις σημαίες της εργατικής Πρωτομαγιάς στη χώρα μας είναι εδώ και πολλά χρόνια, αλλά πιο συνειδητά μετά τη ρώσικη προσάρτηση της Κριμαίας και εντελώς συνειδητά μετά τις σφαγές της Συρίας, το πιο αντεργατικό μέτωπο που υπάρχει αν εξαιρέσει κανείς τους κανίβαλους ναζιστές της «Χρυσής Αυγής» που είναι τόσο αφοσιωμένοι υπηρέτες της Ρωσίας, όσο είναι η ηγεσία του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ. Απλά η «Χρυσή Αυγή» δεν ειδικεύεται τόσο όσο οι τελευταίοι στην εξαπάτηση της εργατικής τάξης -αν και χρησιμοποιεί την ανεργία και την αντιμεταναστευτική προπαγάνδα για να συσπειρώσει τα πολιτικά πιο καθυστερημένα τμήματά της- όσο στη διείσδυση μέσα στους μηχανισμούς της καθαυτό κρατικής βίας, δηλαδή της αστυνομίας και του στρατού.
Στην πραγματικότητα το μαύρο κνιτοσυριζέικο μέτωπο της αντεργατικής πρωτομαγιάς βρίσκεται, παρόλη την αντιαστική και αντικαπιταλιστική του δημαγωγία, σε βαθειά ενότητα και στρατηγική συνεργασία με τις ηγεσίες και την πολιτική γραμμή όλων των κομμάτων της αστικής τάξης, που έχουν αποφασίσει τη σύμπλευση τους με το ρωσοκινέζικο άξονα, και γι αυτό το λόγο κανένα από αυτά δεν διαμαρτύρεται όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ βάζει βέτο στα ευρωπαϊκά όργανα σε κάθε μέτρο πραγματικής αντίστασης της Ευρώπης στο ρώσικο και τον κινέζικο σοσιαλιμπεριαλισμό και ηγεμονισμό. Ιδιαίτερα το μαύρο μέτωπο βρίσκεται σε ενότητα με κάθε φασιστικό ρεύμα σε όλη την προσπάθεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να αλώσει τα ΜΜΕ και τη δικαστική εξουσία για να στήσει το φασιστικό κράτος της ρωσοκινέζικης κατοχής και του νεοδοσιλογισμού. Από την άλλη μεριά το μέτωπο αυτό, ποτέ μα ποτέ δεν κατήγγειλε στ αλήθεια και δεν συγκέντρωσε τα πολιτικά και συνδικαλιστικά πυρά του στο ανερχόμενο στη χώρα ρωσοκινέζικο μονοπωλιακό κεφάλαιο και στις αρπαγές από αυτό των βασικών υποδομών, όπως δεν κατήγγειλε και δεν ενόχλησε πολιτικά και συνδικαλιστικά το κομπραδόρικο κρατικοληστρικό κεφάλαιο στην υπηρεσία της πουτινικής διείσδυσης των Κόκκαλη, Μπόμπολα, Κοπελούζου, Γερμανού, Μυτιληναίου και άλλων.
Φαινομενικά αυτή είναι μια δραματική εξέλιξη για το ελληνικό και στην πραγματικότητα για το παγκόσμιο προλεταριάτο να έχουν σφετεριστεί τα πιο αντεργατικά και πιο φιλο-ιμπεριαλιστικά, φιλοχιτλερικά κόμματα σε κάθε χώρα τα σύμβολα και την ιστορία της εργατικής τάξης και να εμποδίζουν έτσι την ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική της συγκρότηση. Στο βάθος όμως δεν υπάρχει τίποτα πιο αισιόδοξο από αυτό που συμβαίνει. Και αυτό που συμβαίνει - για παράδειγμα στη χώρα μας- είναι ότι όχι πια μόνος του ο μικρός προλεταριακός στρατός της ΟΑΚΚΕ αλλά μια σειρά ανήσυχοι επαναστάτες που πιστεύουν στην εργατική τάξη και στον ιστορικό της ρόλο, και που δεν μπορούν να διανοηθούν μια εργατική επανάσταση αν δεν έχει τον πιο βαθύ δημοκρατικό και μάλιστα αντιφασιστικό χαρακτήρα, αρχίζουν να βλέπουν τον τελευταίο καιρό το πιο βαθύ πρόσωπο του εχθρού που ορθώνεται σήμερα γιγάντιος απέναντί στο προλεταριάτο: το πρόσωπο του φίλου των εργατών και των καταπιεσμένων, το πρόσωπο ιδιαίτερα του κομμουνιστή εργάτη. Αυτό το πρόσωπο που πολύ λίγοι θα μπορούσαν να το είχαν φανταστεί και ακόμα πιο λίγοι θα τολμούσαν να το καταγγείλουν, αν δεν το είχε πρώτος δει και πρώτος καταγγείλει μια δεκαετία πριν την παλινόρθωση του καπιταλισμού ο πιο μεγάλος μαρξιστής της εποχής του ιμπεριαλισμού και της καπιταλιστικής- σοσιαλιμπεριαλιστικής παλινόρθωσης, ο Μάο Τσε Τουνγκ. Ήταν αυτός που πρώτος μίλησε για την αστική τάξη μέσα στο κόμμα, που εξαπέλυσε την πολιτιστική επανάσταση ενάντια σε αυτήν την αστική τάξη, που κατήγγειλε τη μπρεζνιεφική ΕΣΣΔ σαν φασιστική δικτατορία χιτλερικού τύπου εκπονώντας τη στρατηγική θεωρία των τριών κόσμων, που κάλεσε τους λαούς να ενωθούν και να συντρίψουν την Κίνα αν αυτή γίνει μετά το θάνατό του μια ιμπεριαλιστική χώρα.
Μόνο τώρα όμως που αυτός ο φασισμός αρχίζει να αποκαλύπτεται εξαιτίας της κτηνώδους βίας που έχει εξαπολύσει είμαστε κοντά σε αληθινές κόκκινες Πρωτομαγιές γεμάτες από τη συγκίνηση και το πάθος που χαρακτηρίζει κάθε καταπιεσμένη και κυνηγημένη τάξη όταν συγκεντρώνει τις δυνάμεις της σε μια γνήσια διαμαρτυρία ενάντια στους καταπιεστές της. Γιατί ταυτόχρονα μόνο τώρα πηγαίνουν στην άκρη τους, δηλαδή στην απόλυτη κρατική και καθεστωτική τους πληκτική τελετουργία και τελικά στην υπεράσπιση του μεγαλύτερου φασισμού που έχει γνωρίσει η ιστορία, οι ψεύτικες κόκκινες πρωτομαγιές, αυτές οι χωρίς το προλεταριάτο και ενάντια στο προλεταριάτο.
Εργάτες, εργαζόμενοι είναι κοντά οι δικές σας πρωτομαγιές. Θα είναι λίγο μαζικές στην αρχή, πιο μαζικές στη συνέχεια και σε κάθε περίπτωση θα βγαίνουν μέσα από αληθινή και επώδυνη σύγκρουση με το πολιτικό καθεστώς. Αλλά η εποχή της ανυπόφορης απάτης πλησιάζει στο τέλος της.
Κάτω η αστική τάξη με όλα της τα πρόσωπα. Κάτω ο ιμπεριαλισμός και ο σοσιαλιμπεριαλισμός.
Αντίσταση στο φασισμό και στο σοσιαλφασισμό.
Ζήτω το παγκόσμιο προλεταριάτο. Ζήτω ο μαρξισμός-λενινισμός-μαοϊσμός
Αθήνα, 1η Μάη 2018