"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Τέτοιου τύπου προκλητικές δηλώσεις που έγιναν αντικείμενο σφοδρής αντιπαράθεσης αφορούσαν π.χ. την υπεράσπιση ενός γκράφιτι στο East End του Λονδίνου που έδειχνε εβραίους τραπεζίτες να παίζουν στα ζάρια τις τύχες του πλανήτη πάνω στις πλάτες εξαθλιωμένων δούλων και κάτω από μασονικά σύμβολα και το σύνθημα «η νέα παγκόσμια τάξη είναι ο εχθρός της ανθρωπότητας». Στην αρχή ο Κόρμπιν ισχυρίστηκε ότι υπερασπίστηκε το γκράφιτι στο όνομα της ελευθερίας της έκφρασης αλλά όταν πιέστηκε λίγο είπε ότι δεν κατάλαβε ότι ήταν αντισημιτικό. Εναντίον του βγήκαν και ορισμένα στελέχη του κόμματός του. Πενήντα βουλευτές (μεταξύ των οποίων καμιά δεκαριά Εργατικοί) συμμετείχαν σε μαζική διαδήλωση στις 26/3 έξω από το κοινοβούλιο που διοργάνωσε το Βρετανικό Συμβούλιο Εβραίων Αντιπροσώπων.
Όμως το περιστατικό αυτό κάθε άλλο παρά απομονωμένο ήταν. Παραθέτουμε εδώ μόνο μέρος από τα πιο εκκωφαντικά.
Το 2009 ο Κόρμπιν είχε καλέσει μέλη των ισλαμοναζιστικών αντισημιτικών συμμοριών Χαμάς και Χεζμπολάχ, τους οποίους αποκάλεσε «φίλους του», για να μιλήσουν στο βρετανικό κοινοβούλιο. Η φράξιά του μέσα στο Εργατικό Kόμμα συνέχισε να αναπαράγει αντισημιτικά στερεότυπα. Για παράδειγμα η βουλευτής Ναζίμ «Ναζ» Σαχ σύγκρινε το Ισραήλ με τη ναζιστική Γερμανία, ενώ ο πρώην δήμαρχος του Λονδίνου Κεν Λίβινγκστον ισχυρίστηκε ότι υπήρξε αληθινή συνεργασία μεταξύ των ναζί και των εβραίων και για το λόγο αυτό αναστάλθηκε η ιδιότητά του σαν μέλος του κόμματος. Τα δύο αυτά περιστατικά πυροδότησαν ένα κύμα αντιδράσεων τον Απρίλη του ’16 από τον τύπο, εβραϊκές οργανώσεις και μέλη του Εργατικού κόμματος (Vox, 29/3). Πρόσφατα ο υποψήφιος του κόμματος για τις εκλογές του δημοτικού συμβουλίου του Πήτερμπορο, Άλαν Μπουλ, αποκαλύφθηκε ότι είχε προηγούμενα κάνει μια σειρά αντισημιτικών αναρτήσεων στο facebook, όπως π.χ. ένα σύνδεσμο σε άρθρο με τίτλο «η αναφορά του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού επιβεβαιώνει ότι το Ολοκαύτωμα 6 εκατομμυρίων Εβραίων είναι πλαστό». Μετά την αποκάλυψη το Εργατικό κόμμα αναγκάστηκε να θέσει την κομματική του ιδιότητα σε αναστολή (The Guardian, 30/3).
Ο έκδηλος αντισημιτισμός του Κόρμπιν δεν είναι καθόλου άσχετος με τον φιλοπουτινικό του προσανατολισμό, την άρνησή του να καταγγείλει τον Πούτιν για τη δολοφονική απόπειρα κατά των Σκρίπαλ, την υποστήριξή του στο ρωσικό διαμελισμό της Ουκρανίας, την υποστήριξή του στο καθεστώς δοσίλογων του Άσαντ. Οι εξάρσεις αυτές του αφοσιωμένου πράκτορα εξηγούνται με το ότι το αφεντικό του, η ρωσική χιτλερική υπερδύναμη, είναι σήμερα το κέντρο κάθε φασισμού και ναζισμού.
Το ρωσικό νεοχιτλερικό μονοπώλιο, όπως και ο γερμανικός πρόγονός του χρειάζεται τον αντισημιτισμό γιατί μόνο μέσα από την πάλη του ενάντια σε μια ανύπαρκτη παγκόσμια συνομωσία του δυτικού τραπεζικού κεφάλαιου (όπως αυτή που ενσαρκώνει ο αρχιτραπεζίτης εβραίος για τον αντισημίτη) θα μπορούσε να κρύψει από τις πλατιές μικροαστικές και πολιτικά καθυστερημένες μάζες του πλανήτη το δικό του συνωμοτισμό, και με αυτό το πρόσχημα να δικαιολογήσει σ’ αυτές τον αιματηρό πόλεμο που σχεδιάζει για την κατάχτηση της παγκόσμιας κυριαρχίας.
Όπως ο κλασικός αντισημιτισμός, όπως αυτός του γερμανικού ναζιστικού μονοπωλίου δαιμονοποιούσε τους εβραίους κάθε εχθρικού καπιταλιστικού κράτους και πιο πολύ τους εβραίους κομμουνιστές της ΕΣΣΔ, έτσι και ο σύγχρονος φαιο-«κόκκινος» αντισημιτισμός του ρώσικου μονοπωλίου δαιμονοποιεί το κράτος των εβραίων, δηλ. το Ισραήλ σαν κράτος-συντονιστή όλων των εχθρικών απέναντι στο ρώσικο φασισμό κρατών, αλλά και σαν συντονιστή όλων των εβραίων και όλων των δημοκρατών της γης που δεν δέχονται την κατάργηση και εξαφάνιση αυτού του «συνομωτικού κράτους-τέρατος». Για να κρύβεται ο νέος αυτός αντισημιτισμός σαν τέτοιος δεν τα βάζει γενικά με τους εβραίους, αλλά «μόνο» με το κράτος τους, το οποίο δεν το θεωρεί προϊόν της αδυναμίας των ευρωπαϊκών χωρών να προστατέψουν τους εβραίους πολίτες τους απέναντι στη χιτλερική εκστρατεία εξόντωσης τους, αλλά προϊόν του σιωνιστικού ρεύματος μέσα στους εβραίους που το κατηγορούν ότι δεν στόχευε στο να φτιάξει ένα κράτος καταφύγιο για τους διωκόμενους εβραίους, αλλά ένα κράτος που θα επεδίωκε την παγκόσμια κυριαρχία. Έτσι κάθε έναν υπερασπιστή της ανάγκης ύπαρξης του κράτους του Ισραήλ, εβραίο ή όχι, ακόμα και αν αυτός διαφωνεί με τις δεξιές, επεκτατικές, αντιπαλαιστινιακές πολιτικές στις οποίες επιδίδονται σε διαφορετικές περιόδους διάφορες μερίδες της ισραηλινής αστικής τάξης, τον κατηγορούν για σιωνιστή και πολύ θα ήθελαν να τον εξοντώσουν.
Με αυτήν την έννοια ο σύγχρονος αντισιωνισμός όχι μόνο δεν είναι συνέχεια του αντισιωνισμού των μαρξιστών-λενινιστών (που έκαναν κριτική στο σιωνισμό ότι ήταν μια αστική εθνικιστική αντίληψη που αποπροσανατόλιζε και διασπούσε το επαναστατικό προλεταριάτο), αλλά ξεπερνάει σε ευρύτητα και σε βάθος ακόμα και το εξοντωτικό πρόγραμμα του κλασικού ναζιστικού τύπου αντισημιτισμού. Γιατί ο σύγχρονος αντισιωνισμός δεν είναι μόνο ένα πρόγραμμα εξόντωσης όλων των Εβραίων, που στη συντριπτική τους πλειοψηφία και πολύ σωστά υπερασπίζουν την ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ, αλλά ένα πρόγραμμα εξόντωσης κάθε συνειδητού αντιναζιστή και κάθε αντι-αντισημίτη στον πλανήτη, δηλαδή κάθε συνειδητού δημοκράτη που υπερασπίζει την ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ, όποτε για τους νέο-αντισημίτες είναι ένας σιονιστής. Στην πραγματικότητα ο γενοκτονικού τύπου σύγχρονος αντισιωνισμός είναι ένας όχι μόνο φυλετικός αλλά και ιδεολογικός-πολιτιστικός ρατσισμός, που σημαίνει δικαιολογητικός μέτρων φυσικής εξόντωσης κάθε αντιπάλου του. Στο βάθος τέτοιος είναι όλος ο σύγχρονος φαιο-«κόκκινος» αντιδυτικισμός του οποίου ο αντισιωνισμός είναι απλά ο πυρήνας.
Για τους φαιο-«κόκκινους» νεοχιτλερικούς, οι λαοί της Δύσης, που ήδη τους βρίσκουν απέναντί τους και στο μέλλον θα τους βρίσκουν απέναντι τους όλο και περισσότερο, δεν είναι γι αυτούς καν θύματα των ηγετών τους, οπότε θα πρέπει να αντιμετωπισθούν με κάποια σχετική επιείκεια, αλλά είναι σαν πληθυσμοί ιδεολογικά εντελώς αλλοτριωμένοι από το κατ εξοχήν κεφάλαιο, δηλαδή το δυτικό φιλελεύθερο, το οποίο τους έχει ενσταλάξει τον αμερικάνικο τρόπο ζωής, και την άεθνη παγκοσμιοποίησή του. Σαν τέτοιοι αυτοί οι πληθυσμοί δεν θα είναι κακό να εξοντώνονται από τα «υγιή» κινήματα και τα έθνη τιμωρούς που με όποιο τρόπο μπορούν αντιστέκονται τάχα σε αυτήν την αλλοτρίωση. Η αποκάλυψη του γενοκτονικού χαρακτήρα του αντιδυτικισμού αυτού του είδους γίνεται κάθε φορά που οι τζιχαντιστές εξοντώνουν μαζικά δυτικούς αμάχους οπότε οι φαιο-«κόκκινοι» αρέσκονται στο να διαπιστώνουν ότι η αληθινή αιτία αυτών των φόνων, δηλαδή ο αληθινός ένοχος βρίσκεται στον δυτικό ιμπεριαλισμό και στις στρατιωτικές επεμβάσεις του στον μουσουλμανικό κυρίως κόσμο και όχι ο ανατολικός χιτλερικού τύπου ιμπεριαλισμός που σε γενικές γραμμές παράγει ιδεολογικά και προστατεύει αυτόν τον αντιδυτικό ρατσισμό. Το Ισραήλ είναι για τους φαιο-«κόκκινους» νέο-αντισημίτες τουλάχιστον ο μεγαλύτερος υποκινητής αυτών των επεμβάσεων όταν δεν είναι ο καθοδηγητής τους.
Μια κριτική στο σιωνισμό για να είναι αριστερή πρέπει τουλάχιστον: α) να αναγνωρίζει το δικαίωμα ύπαρξης στο ισραηλινό εβραϊκό κράτος, β) να καταδικάζει σαν φασιστικό κάθε κίνημα που αρνείται αυτήν την ύπαρξη, ιδιαίτερα κάθε κίνημα που εμφανίζεται σαν φιλοπαλαιστινιακό ενώ ουσιαστικά έτσι καταργεί κάθε δυνατότητα ύπαρξης ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, γ) να καταδικάζει κάθε αντίληψη που αποδίδει στο σιωνισμό τις διαστάσεις ενός κινήματος για την παγκόσμια κυριαρχία και όχι, στην πιο δεξιά του εκδοχή, ένα αστικό ρεύμα τοπικού κρατικού επεκτατισμού και περιφερειακού ηγεμονισμού.
Ο Κόρμπιν και οι φίλοι του ανοιχτοί ή καλυμμένοι αντισημίτες σε όλο τον κόσμο αποτυγχάνουν παταγωδώς και στα τρία αυτά θεμελιώδη σημεία.