"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Μπορεί κανείς εδώ να αναρωτηθεί: Καλά η Ελλάδα είναι στη μορφή στο ΝΑΤΟ αλλά στην πολιτική και ιδεολογική ουσία της είναι στο «ορθόδοξο τόξο», γιατί λοιπόν δεν θα μπορούσε να γίνει το ίδιο και με τη Δημοκρατία της Μακεδονίας; Δεν μπορεί για πολλούς λόγους όσο εννοείται δεν υπάρχουν δραματικές αλλαγές στη νατοϊκή στρατηγική των ΗΠΑ με τη ρωσόφιλη προεδρία Τραμπ.
Κατ αρχήν η Ελλάδα ήταν ήδη στο ΝΑΤΟ σαν μια αμερικανόδουλη για πολλά χρόνια χώρα, όταν άρχισε να δουλεύεται τόσο επίμονα και για τόσες δεκαετίες από τους διπρόσωπους πράκτορες της Ρωσίας (Α. Παπανδρέου, ψευτοΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ, Σημίτη, Καραμανλή τον Β, Γ. Παπανδρέου, Σαμαρά) μέσα από πολύ βαθιές και αλλεπάλληλες κομματικές και κρατικές εκκαθαρίσεις και με μακρόχρονη ιδεολογική δουλειά για να μπορέσει να περάσει κάτω από την ουσιαστική ρώσικη πολιτική κυριαρχία με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Μιλάμε εδώ για ουσιαστική κυριαρχία γιατί αυτή εκτός από την άλωση της ηγεσίας των πολιτικών κομμάτων στηρίζεται στον αυξανόμενο αντιευρωπαϊσμό και τη ρωσοφιλία που έχει προκαλέσει η σχεδιασμένη χρεωκοπία που οργάνωσαν επί δεκαετίες με το παραγωγικό σαμποτάζ τους οι ρωσόφιλοι σε συνδυασμό με την πετυχημένη εκστρατεία τους να φορτώσουν την ευθύνη για τη χρεωκοπία στους δανειστές και στα μνημόνιά τους, ουσιαστικά στη Γερμανία που έκανε τα πάντα για να επιβεβαιώσει αυτή την εικόνα.
Μια τόσο πολιτικο-ιδεολογικά «εκρωσισμένη» Ελλάδα έχει την εξαιρετικά πολύτιμη για τα ανατολικά αφεντικά της ιδιότητα να μπορεί να είναι μέσα στο ΝΑΤΟ όχι σαν ακόλουθός των ΗΠΑ όπως ήταν στην εποχή της αμερικανοκρατίας, αλλά σαν συνεργάτης των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ ενάντια στον Τρίτο Κόσμο από τη μια μεριά και σαν δίαυλος της ρώσικης πολιτικής εντός του ΝΑΤΟ δηλαδή σαν υπονομευτής εκείνης της πλευράς του ΝΑΤΟ που αντιστέκεται στη ρωσική επιθετικότητα στη Βόρεια Ευρώπη. Μόνο ανήκοντας στο ΝΑΤΟ η Ελλάδα θα μπορούσε να βάζει βέτο στην ένταξη σε αυτό επί τόσα χρόνια της στρατηγικά κρίσιμης, και πολύ δυτικόφιλης ως πρόσφατα Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Λέμε ως πρόσφατα γιατί μετά από το πετυχημένο διαρκές ελληνικό βέτο στην ένταξη της μικρής αυτής χώρας τόσο στο ΝΑΤΟ όσο και στην ΕΕ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ έχουν γίνει στα μάτια των πολιτών της χώρας, και σωστά, συνυπεύθυνοι αυτού του αποκλεισμού, οπότε αυτόματα μεγαλώνουν οι συμπάθειες τους προς τη Ρωσία και τη σύμμαχό της Κίνας που έχουν αναγνωρίσει τη μικρή χώρα εδώ και πολλά χρόνια. Δεν είναι εύκολο δηλαδή να κατανοήσουν οι κάτοικοι της περικυκλωμένης αυτής χώρας ότι δεν είναι η Δύση που τους αποδιώχνει μέσω της φαινομενικά νατοϊκής και ευρωπαϊκής Ελλάδας, αλλά η Ρωσία και η Κίνα ακριβώς μέσω της θρασύδειλης και υποταγμένης σε αυτούς ελληνικής πολιτικής ηγεσίας. Αυτό θα μπορούσαν εύκολα οι μακεδόνες να το αντιληφθούν αν μάθαιναν από τις καιροσκοπικές πολιτικές τους ηγεσίες ότι εκείνα τα κόμματα και τα πολιτικά ρεύματα που με τον πιο λυσσασμένο τρόπο αντιδρούν στο δικαίωμα του εθνικού αυτοπροσδιορισμού τους είναι όλα φανατικά ρωσόφιλα.
Αυτή λοιπόν τη μακρά διαδικασία εσωτερικών εκκαθαρίσεων που μπόρεσε να κάνει ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός στην Ελλάδα σε δεκαετίες δεν μπορεί να την ολοκληρώσει σε λίγα χρόνια στη γειτονική μας χώρα. Άλλωστε κάτι τέτοιο είναι και ποιοτικά πολύ πιο δύσκολο γιατί αυτή η χώρα ήταν μέρος μιας εθνικά πολύ ανεξάρτητης και ηγετικής στο αντιηγεμονιστικό κίνημα των Αδεσμεύτων Γιουγκοσλαβίας, και όχι πολιτικός απόγονος μιας εκ γενετής ξενόδουλης άρχουσας τάξης όπως είναι η ελληνική. Ειδικά σε ότι αφορά το πιο πρόσφατο παρελθόν, είναι διαφορετικός ένας κρατικός ιδεολογικός μηχανισμός που στήθηκε πάνω στο μεγάλο και νικηφόρο αντιφασιστικό αντάρτικο μιας ηγετικής στο κίνημα των Αδεσμεύτων Γιουγκοσλαβίας, και άλλος ένας κρατικός μηχανισμός που στηρίχθηκε σε χίτες και ταγματασφαλίτες για να κυνηγήσει τους αντιφασίστες αντάρτες και τους πατριώτες της χώρας του.
Γι αυτούς τους λόγους εκτιμάμε ότι και αυτή τη φορά, παρά τη φαινομενική συμφωνία στο όνομα, δεν θα επιτρέψει η ελληνική πολιτική ηγεσία να γίνει δεκτή η Δημοκρατία της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ, ενώ αντίθετα μπορεί να επιτρέψει τα βήματα εισόδου στην ΕΕ. Αυτά τα βήματα μπορούν να καταλήξουν και σε είσοδο αν οι ρωσόφιλοι, ντυμένοι άλλοτε σαν ντούροι ευρωπαϊστές και άλλοτε σαν εθνικιστές συνεχίσουν να κυριαρχούν μέσα στα κεντρικά πολιτικά όργανα της ΕΕ και να βοηθάνε τους ρωσοκινέζους να χώνονται στην ΕΕ και να αλώνουν τις πιο μικρές και πιο αδύναμες χώρες της. Άλλωστε αυτό που νοιάζει τη Ρωσία πάνω απ' όλα είναι βασικά η στρατιωτική δύναμη και τέτοια δεν έχει η μισοάοπλη και δίχως κοινό στρατιωτικό επιτελείο ΕΕ.