"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Μα είναι δυνατό όλη η δυτική διπλωματία και μάλιστα αυτή της πιο ισχυρής οικονομικά και πιο οπλισμένης υπερδύναμης του κόσμου να είναι τόσο χαζή που να την κοροϊδέψει μια μισοαπομονωμένη κυβέρνηση μιας μικρομεσαίας και χρεωκοπημένης χώρας; Ναι είναι δυνατό όταν ένας μεγάλος ιμπεριαλισμός που βρίσκεται σε ραγδαία πτώση βρίσκεται απέναντι στη συμμαχία δυο μικρότερων, του ρώσικου και του κινέζικου που είναι όμως σε άνοδο. Μόνο έτσι θα μπορούσε να εξηγηθεί το γεγονός κατ αρχήν ότι ο αρχηγός των ΗΠΑ είναι ένας φανατικός φίλος του αρχηγού της Ρωσίας. Μόνο έτσι θα μπορούσε να εξηγηθεί επίσης ότι στην ηγεσία της Ευρώπης βρίσκεται μια τετράδα που αποτελείται: α) από μια γερμανίδα καγκελάριο που υπήρξε ηγετικό στέλεχος της ανατολικογερμανικής νεολαίας επί Στάζι και η οποία έχει διασπάσει την Ευρώπη και βοηθήσει όσο κανείς την άνοδο των ρωσόφιλων στην εξουσία σε μια σειρά χώρες της με εργαλείο το μεταναστευτικό που το κατασκεύασε σε συνεννόηση με τον πρώην κνίτη Τσίπρα που άνοιξε τις πύλες του Αιγαίου, β) από έναν πρόεδρο του ευρωπαϊκού συμβουλίου, τον Τουσκ που κατηγορείται επίμονα στη χώρα του ότι ήταν και είναι στενός φίλος της Ρωσίας, γ) από έναν πρόεδρο της Κομισιόν που δεν χάνει την ευκαιρία να σαμποτάρει κάθε αντίσταση της ΕΕ στον Πούτιν και δ) μια υπεύθυνη εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ, τη Μογκερίνι που πάλεψε πολύ να πάρει αυτή τη θέση επειδή ο φιλορωσισμός της ήταν τόσο κραυγαλέος ώστε μια σειρά χώρες τις ΕΕ με πρώτες τις βαλτικές αντιτάχθηκαν μαχητικά σε αυτό αλλά δεν μπόρεσαν να κάμψουν τις αντιστάσεις της Μέρκελ υπέρ της Μογκερίνι.
Από την άλλη μεριά η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να είναι αυτή μιας μικρομεσαίας χώρας αλλά αυτή η χώρα είναι τόσο πολύ διαβρωμένη από τη ρώσικη υπερδύναμη ώστε η κυβέρνηση της να μην κινείται διπλωματικά όπως εκείνη μιας μικρής χώρας, αλλά όπως κινείται η υπερδύναμη στην οποία είναι εντελώς υποτελής. Μόνο μάλιστα επειδή της είναι εντελώς υποτελής, η ρώσικη διπλωματία εμπιστεύεται την κυβέρνηση Τσίπρα όταν παριστάνει το στενό φίλο ακόμα και τον υποτελή της αμερικάνικης υπερδύναμης χωρίς να ανησυχεί ότι θα την προδώσει αλλάζοντας πραγματικά στρατόπεδο.
Αλλά που ξέρουμε εμείς ότι η κυβέρνηση Τσίπρα δεν άλλαξε πραγματικά στρατόπεδο; Απλά εμείς είμαστε υλιστές και δεν πιστεύουμε στα θαύματα όπως οι ξεπεσμένες υπερδυνάμεις και γενικά οι αστοί σε παρακμή που πιστεύουν στα θαύματα όπως πίστεψαν όλοι μαζί, όλοι τους οι φιλόσοφοι, όλα τους τα ντοκτορά, όλοι τους οι διπλωμάτες και όλοι οι στρατιωτικοί τους ότι μια υπερδύναμη όπως η ρώσικη εντελώς ξαφνικά αποφάσισε να διαλύσει τη «σοβιετική» και ανατολικοευρωπαϊκή της Αυτοκρατορία, δηλαδή πίστεψαν ότι μια αυτοκρατορία μπορεί να αυτοκτονήσει και ότι ο αρχηγός των φασιστικών απλωμένων σε όλον τον κόσμο μυστικών της υπηρεσιών που τον εμπιστεύτηκε όλος ο ρώσικος ιμπεριαλιστικός στρατός με τις 20.000 πυρηνικές κεφαλές, ο Γκορμπατσόφ, θα μπορούσε να γίνει ο εχθρός τους, ο κήρυκας της ειρήνης με τη Δύση και τελικά ο αρχηγός του εκδημοκρατισμού της Ρωσίας. Πίστεψαν στη συνέχεια ότι ο μετά από αυτόν αρχηγός της ειρήνης και της δήθεν φιλελευθεροποίησης του ρώσικου κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού θα γινόταν κάποιος Γέλτσιν, κομματικός γραμματέας του Σβερντλόφσκ, του κέντρου της ρώσικης στρατιωτικής βιομηχανίας. Άλλωστε για τους αστούς γενικά αλλά ειδικά γι αυτούς σε παρακμή δεν προσδιορίζει το είναι τη συνείδηση αλλά η συνείδηση το είναι, όχι οι τάξεις τους ηγέτες τους αλλά οι ηγέτες τις τάξεις τους. Έτσι ήρθε ο Πούτιν, ο άλλος αρχηγός της ΚαΓκεΜπε που τον διόρισε ο Γέλτσιν και άρχισε να κινεί όλο αυτό το απέραντο καρκινικό δίκτυο πρακτόρων, πετρελαϊκών αγωγών και προβοκατσιών, το οποίο όσο η Ρωσία υποτίθεται ότι ήταν νεκρή είχε κάνει μετάσταση μέσα σε όλες τις χώρες, σε όλες τις αστικές τάξεις, σε όλα σχεδόν τα κόμματα και τις καγκελαρίες του πλανήτη, πράγμα που οι φιλελεύθεροι που περιφρονούν τις συνομωσίες που είναι σύμφυτες με τους υπερσυγκεντρωμένους επιθετικούς κρατικούς καπιταλισμούς δεν έχουν καν διανοηθεί πόσο είναι κοντά στο να τους πνίξουν.
Πως είναι δυνατό να άλλαξε λοιπόν ξαφνικά ο Κοτζιάς, ο καθοδηγητής όλων των σημαντικών στελεχών του ψευτοΚΚΕ για τη διεθνή πολιτική, όλη του τη σοσιαλφασιστική ανατροφή, ιδεολογία και πρακτική, που τη συνέχισε αργότερα σαν συνασπισμαίος και μετά σαν στενός σύμβουλος του Γ. Παπανδρέου ο οποίος παρέδωσε τότε σε συνεργασία με τις ΗΠΑ τη Σερβία του εθνοσοβινιστή Μιλόσεβιτς στη Ρωσία*, και μετά σε διεθνές επίπεδο σαν ΥΠΕΞ της πιο φιλορώσικης κυβέρνησης όλων των εποχών μπήκε μπροστά και κατάφερε με το αποφασιστικό ελληνικό βέτο, που μετά το ακολούθησαν και άλλες χώρες, να ανακόψει την απόπειρα της ΕΕ και των ΗΠΑ να κλιμακώσουν τις κυρώσεις ενάντια στη Ρωσία; Ή μήπως δεν ήταν οι Τσίπρας και Κοτζιάς που δώσανε το λιμάνι της Θεσσαλονίκης και το κανάλι Εψιλον στον πουτινικό ολιγάρχη Σαββίδη, ή αυτοί που αφαίρεσαν τη ΔΕΣΦΑ από το δυτικόφιλο Αζερμπαϊτζάν που κέρδισε το διεθνή διαγωνισμό και το δώσανε στην εξαρτημένη από τη Γκάζπρομ συμμαχία της SNAM, της Φλούξις και της Εναγκάς; Ή μήπως δεν ήταν αυτοί που προχθές κιόλας αντιτάχθηκαν πρώτοι και καλύτεροι στην απόφαση των χωρών της ΕΕ να απελάσουν διπλωμάτες της Ρωσίας για να απαντήσουν στη δηλητηρίαση των Σκριπάλ;
Αλλά ποια ήταν η πράξη του ντουέτου Τσίπρα Κοτζιά που έκανε τους αμερικάνους να πιστέψουν ότι η πολιτική συνείδηση τους άλλαξε; Και ποια ήταν η πολιτική πλατφόρμα της απάτης τους; Από ότι φαίνεται από τη σχετική αρθρογραφία αυτό που κλόνισε και τους δυτικούς ήταν ότι το ντουέτο Τσίπρα-Κοτζιά ξεπέρασε τον πόλεμο των ρωσόφιλων εθνικιστών στην Ελλάδα για το όνομα και τα πολυπληθή τους συλλαλητήρια και τόλμησε να υπογράψει τη συμφωνία των Πρεσπών και έτσι να βάλει τη Δημοκρατία της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ. Παρόλο που όπως έχουμε γράψει αναλυτικά αυτή είναι μια υπόσχεση που δεν έχει λόγους να πραγματοποιηθεί όσο η κοινή γνώμη είναι καλά δουλεμένη ενάντια στη συμφωνία, και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κάνει τίποτα για να τη μεταβάλει, για τη Δύση είναι η απόδειξη ότι η κυβέρνηση είναι φιλοδυτική στην πρόθεσή της. Μάλιστα ο Κοτζιάς και γενικότερα η κυβέρνηση σπρώχνουν για κάθε χρήση το σενάριο της γεωστρατηγικής μεταστροφής της ελληνικής διπλωματίας κατά της Ρωσίας, που είναι το εξής: Όσο η αδύναμη Δημ. της Μακεδονίας δεν μπαίνει στο ΝΑΤΟ κινδυνεύει να ζητήσει προστασία από την Τουρκία, που είναι η αληθινή απειλή για την Ελλάδα. Επειδή η Τουρκία έχει συμμαχήσει με τη Ρωσία πρέπει για την ασφάλεια της Ελλάδας από την Ανατολή και από το Βορά η Δημ. της Μακεδονίας να μπει στο ΝΑΤΟ όπως έχει μπει και η Ελλάδα. Αλλά επειδή η Ρωσία δεν το θέλει αυτό μιας και εκτός από γενικά αντιδυτική είναι πλέον και φιλοτουρκική η Ελλάδα δεν μπορεί πια να έχει πολύ στενούς δεσμούς και μάλιστα δεσμούς υποτέλειας με τη Ρωσία οπότε πρέπει να στραφεί στις ΗΠΑ. Ειδικά ο Κοτζιάς έχει μετατραπεί ξαφνικά σε τόσο θερμό αντιτούρκο πατριώτη όσο παριστάνει τον φανατικό αντιεθνικιστή στο μακεδονικό.
Αυτό το σενάριο δεν βολεύει απλά την κυβέρνηση για να πείσει τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ να την εμπιστευτεί για να μπορεί να εισοδίζει στα Βαλκάνια και στη Μέση Ανατολή σαν ο κατ εξοχήν έξυπνος και αποτελεσματικός εκπρόσωπος της Δύσης, ενώ θα παίζει το ρώσικο παιχνίδι όπως έχουμε αναλύσει πως κάνει στο μακεδονικό, αλλά τη βοηθάει στον πιο βασικό και καίριο ρόλο της σε αυτό το παιχνίδι. Ο βασικός διπλωματικός ρόλος αυτής της κυβέρνησης με την ξαφνική αντιρώσικη μεταμφίεση της είναι να πείσει την ΕΕ και πιο πολύ τις ΗΠΑ ότι η Τουρκία είναι πια εντελώς χαμένη για τη Δύση γιατί έχει προσχωρήσει στο ρώσικο ευρασιατικό άρμα και ότι δεν πρέπει πια η Δύση να κάνει υποχωρήσεις σε αυτήν και να φοβάται μήπως φύγει από το ΝΑΤΟ αφού ουσιαστικά έχει φύγει. Αλλά η Δύση δεν πρέπει να ανησυχεί για το γεγονός ότι έτσι θα μείνει χωρίς άμυνα απέναντι στη Ρωσία χωρίς δηλαδή πρόσβαση στον Εύξεινο Πόντο, στην Ουκρανία, στον Καύκασο, στα Βαλκάνια και τελικά στη Μέση Ανατολή γιατί η Ελλάδα με την υπέροχη ανοιχτή και έξυπνη διπλωματία της και την πολιτική της και πλέον την οικονομική της σταθερότητα, μπορεί να αντικαταστήσει την ισλαμική τάχα αντιδυτική Τουρκία σαν η αφοσιωμένη βάση της Δύσης.
Με δυο λόγια όλη αυτή η ξαφνική δήθεν αντιρώσικη στροφή της Ελλάδας έχει έναν κύριο στόχο: Να απομονώσει εντελώς την Τουρκία από τη Δύση πράγμα για το οποίο δουλεύουν λυσσασμένα οι Μέρκελ, Τουσκ, Γιουνκέρ και Μογκερίνι αλλά και μια σειρά ψευτοφιλελεύθερα πολιτικά ρεύματα στις ΗΠΑ και να την ρίξει αύτανδρη στα χέρια του Πούτιν και γενικά του ευρασιατισκού πολεμικού και φασιστικού μετώπου της. Αν αυτό συμβεί θα αποτελέσει μια γεωστρατηγική τραγωδία για την Ευρώπη καθώς θα την απομονώσει από κάθε κοντινή ενεργειακή πηγή εκτός από εκείνες που ελέγχει η Ρωσία. Αυτή η απομόνωση μπορεί να διευκολυνθεί με το να εμφανιστεί η Ελλάδα και να πει στην Δύση: Μπορώ εγώ να αναλάβω το ρόλο της συγκράτησης της Ρωσίας που έχετε αναθέσει στην Τουρκία και στα Βαλκάνια και στο Εύξεινο Πόντο και στη Μέση Ανατολή. Εμπιστευτείτε με.
Και αυτό δεν το λέει η κυβέρνηση Τσίπρα Κοτζιά στις υφεσιακές απέναντι στη Ρωσία ευρωπαϊκές και αμερικάνικες πολιτικές δυνάμεις, αλλά σε αυτές που ανησυχούν με τη Ρωσία και οι οποίες έχουν αυτή τη στιγμή το πάνω χέρι στη στρατιωτική ηγεσία των ΗΠΑ και, κυρίως στο ΝΑΤΟ. Δηλαδή οι Τσίπρας και Κοτζιάς δεν μιλάνε στους τραμπικούς και τους μερκελίσκους που τους έχουν μαζί τους αλλά σε αυτούς που ως χθες τους είχαν εναντίον τους επειδή ήταν ανοιχτοί και ξεδιάντροποι φιλορώσοι. Απλά οι Τραμπ και οι Μέρκελ είναι εκεί για να τους βοηθήσουν στο να γίνουν πιστευτά τα ψέμματα και οι προσποιήσεις τους. Γι αυτό σκηνοθέτησαν τη σύγκρουση με τη Ρωσία.
Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι η σύγκρουση με τη Ρωσία γίνεται στην Αλεξανδρούπολη. Φαινομενικά αυτό είναι πολύ παράξενο αφού το πιο μεγάλο ζήτημα είναι η εισβολή του πουτινικού κεφάλαιου στη Θεσσαλονίκη και στην περιοχή του Άγιου Όρους. Αν όμως διαβάσει κανείς ένα πολύ σημαντικό άρθρο για την αμερικάνικη στρατηγική σχετικά με την Ελλάδα στην Καθημερινήτης 23ης του Ιούλη (http://www.kathimerini.gr/976110/article/epikairothta/politikh/ale3androypolh-mhlon-ths-eridos-gia-hpa---rwsia) θα διαπιστώσει ότι θεωρούν χαμένο το λιμάνι της Θεσσαλονίκης και την Αλεξανδρούπολη σαν το σημαντικό πλέον και αξιόπιστο ενεργειακό αλλά και στρατιωτικό διάδρομο τους προς τον Εύξεινο Πόντο, την Ουκρανία και τα ανατολικά Βαλκάνια για να αντιμετωπίσουν τη Ρωσία χωρίς πια να στηρίζονται στην Τουρκία δηλαδή στον δρόμο των Στενών στον οποίο βασίζονταν ως τώρα. Αυτό που κάνει η κυβέρνηση είναι να τους δίνει την αυταπάτη της ιδιοκτησίας του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης σαν βάση για τη διοχέτευση του αμερικάνικου φυσικού αέριου προς τα Βαλκάνια και την Ουκρανία, ενώ στη Θεσσαλονίκη τους δίνει σαν παρηγοριά για την απώλεια του λιμανιού από τη Ρωσία την πρώτη θέση στην Έκθεση. Όπως λέει ο Πάιατ ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Ελλάδα είχε την ευκαιρία να υπογραμμίσει την επιλογή των ΗΠΑ να αναβαθμίσουν την Έκθεση σε προνομιακό συμμαχικό «κόμβο οικονομικής ανάπτυξης και ηγέτιδα σε ζητήματα πολιτικής» στην ευρύτερη περιοχή.
Σύμφωνα με το παραπάνω άρθρο της Καθημερινής «οι Δυτικοί αισθάνονται ότι «την πάτησαν» με το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, δεν δείχνουν διατεθειμένοι να κάνουν το ίδιο και με εκείνα της Καβάλας και της Αλεξανδρούπολης, ειδικά της τελευταίας, που είναι πιο κοντά στις περιοχές υψηλού κινδύνου. Το λιμάνι της, τονίζουν στρατιωτικές πηγές με γνώση των νατοϊκών σχεδιασμών, μπορεί να λειτουργήσει ως πύλη διέλευσης στρατευμάτων, οπλισμού και εφοδίων, σε περίπτωση ανάφλεξης στην Ουκρανία, και ενδεχόμενο κλείσιμο των στενών του Βοσπόρου από τη σύμμαχο της Ρωσίας, Τουρκία. Με μια βάση ελικοπτέρων στην Αλεξανδρούπολη, αλλά και παρουσία σε Βουλγαρία και Ρουμανία, οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ δημιουργούν ένα στρατιωτικό «περιδέραιο» στον Νότο της Ρωσίας για να ενισχύσουν το αίσθημα ασφάλειας στην Ουκρανία και να επιτηρούν καλύτερα τη Μαύρη Θάλασσα και τα στενά του Βοσπόρου. Ως απάντηση η Μόσχα δημιούργησε στην πόλη Νις της νότιας Σερβίας βάση για «ανθρωπιστικούς σκοπούς» και φέρεται να σχεδιάζει άλλη μια στα σύνορα Σερβίας – Ρουμανίας».
Στην πραγματικότητα όλα αυτά είναι μια καλοστημένη προβοκάτσια. Η ρώσικη ανερχόμενη υπερδύναμη θα δουλεύει αθόρυβα σε γενικές γραμμές μέσω όλων των πρακτόρικων κομματικών ηγεσιών, όλου του κρατικού μηχανισμού, σχεδόν όλης της εκκλησίας, και του μεγαλύτερου μέρους των ΜΜΕ για να προωθεί αθόρυβα την αντιευρωπαϊκή αντιαμερικάνικη πολιτική της σε όλη την Ελλάδα. Αντίθετα οι ΗΠΑ, που ήδη κουβαλάνε μια βαριά ιμπεριαλιστική κληρονομιά θα κάνουν όλη την αντιπαθητική επεμβατική τους δουλειά στο περιορισμένο γήπεδο της Αλεξανδρούπολης που τους έχουν διαθέσει οι πράκτορες της Ρωσίας καθώς και στη σαβιδοκρατούμενη Θεσσαλονίκη. Έτσι την κατάλληλη ώρα που θα κριθεί το παιχνίδι στα βαλκάνια οι ΗΠΑ όχι μόνο δεν θα βρίσκουν καμιά βάση να στηριχθούν, αλλά η παρουσία τους θα αποτελεί ένα θαυμάσιο πρόσχημα για να επέμβουν τα αληθινά φασιστικά αφεντικά για την «απελευθέρωση» της χώρας από το ρώσικο στρατό. Χωρίς πολιτική δουλειά μέσα στις μάζες, ιδιαίτερα τις εργαζόμενες, από ένα πραγματικό εθνοανεξαρτησιακό, αντιιμπεριαλιστικό και διεθνιστικό κίνημα που θα αντισταθεί στο ρωσοκινέζικο φασιστικό άξονα σύμφωνα με τη συνείδηση του λαού μας, δηλαδή χωρίς να υποκύψει με το ζόρι σε επιθυμίες άλλων ιμπεριαλιστών δεν θα υπάρχει καμιά νίκη παρά μόνο θρίαμβος της διάσπασης και της προβοκάτσιας που θα προωθεί ο άξονας.
- Δες άρθρο Νέας Ανατολής, φ. 361, «Σερβία από το κακό στο χειρότερο», σ. 1 (http://oakke.gr/na2000/na361.pdf, 13/10/2000)