"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Πώς γίνεται η εκφρασμένη εδώ και 100 χρόνια επιθυμία ενός λαού και εδώ και 70 χρόνια επιθυμία του ομόσπονδου κράτους που ίδρυσε αυτός ο λαός στα πλαίσια ενός ευρύτερου ομοσπονδιακού να επιλέγει το όνομά του να χαρακτηρίζεται «αλυτρωτισμός» ενώ η κατάφωρη εξωτερική επέμβαση στο σύνταγμα του να περνιέται για «πολιτική ειρήνης»;
Αντίστοιχα, πόσο συνεπές είναι για ένα κράτος, εν προκειμένω το ελληνικό, να στερεί επίσημα, μέσω μάλιστα μιας διεθνούς συμφωνίας, από μια μερίδα πολιτών του το δικαίωμα στον εθνικό αυτοπροσδιορισμό και ταυτόχρονα να εμφανίζεται προστάτης των ομοεθνών του μειονοτικών πληθυσμών σε τρίτες χώρες (Αλβανία, Τουρκία); Μπορεί αυτό το κράτος να θεωρείται δημοκρατικό;
Απ’ τη στιγμή που κανένα σύγχρονο έθνος δεν είναι αποκλειστικός κληρονόμος του πολιτισμού που αντιστοιχεί σε παλαιότερους κοινωνικοοικονομικούς σχηματισμούς και δεδομένου ότι από την εποχή του Μ. Αλεξάνδρου η περιοχή της Μακεδονίας έχει υποστεί ένα σωρό πληθυσμιακές μεταβολές ως προς τα φύλα και τις εθνότητες που την κατοικούν, γιατί θα πρέπει το νεοελληνικό έθνος να έχει ένα ιδιαίτερο προνόμιο στη χρήση του ονόματος Μακεδονία, μακεδονικός την ώρα που οι περισσότεροι Έλληνες που κατοίκησαν στην ελληνική Μακεδονία μετά το 1922 έχουν έρθει από τη Μικρά Ασία με την ανταλλαγή των πληθυσμών; Είναι δυνατόν να αγνοείται η ύπαρξη της μακεδονικής γλώσσας όταν αυτή είναι πια μια λογοτεχνική γλώσσα και μιλιέται ως μητρική από 2 εκατομμύρια άτομα παγκοσμίως και όταν ήδη εδώ και 140 χρόνια κυκλοφορούν σ' αυτή λεξικά και αναγνωστικά; Μάλιστα όταν ένα από αυτά το είχε εκδώσει στα 1925 το ίδιο το ελληνικό κράτος (Abecedar) (https://el.wikipedia.org/wiki/Abecedar) επί πρωθυπουργίας του υποτιθέμενου εθνάρχη Βενιζέλου; Μήπως υπάρχει καλύτερη απόδειξη από αυτήν για το ότι στο μακεδονικό πάντα το κυρίαρχο στοιχείο ήταν οι διπλωματικές ανάγκες του ελληνικού κράτους που τότε με αυτό το λεξικό έμμεσα υποστήριζε την εθνική ιδιαιτερότητα των σλάβων της Μακεδονίας απέναντι στις αφομοιωτικές επιδιώξεις κυρίως της Βουλγαρίας αλλά και της Σερβίας;
Πώς γίνεται η αναγνώριση του μακεδονικού έθνους να απειλεί την εθνική μας κυριαρχία όταν τα άτομα που αυτοπροσδιορίζονται ανοιχτά ως εθνικά Μακεδόνες είναι όσα έχουν απομείνει μετά από έναν αιώνα βίαιης εθνοαφομοιωτικής πολιτικής του ελληνικού κράτους, και ανέρχονται σε μερικές χιλιάδες μέσα στο ομώνυμο γεωγραφικό διαμέρισμα με τα 2,5 εκατομμύρια πληθυσμό; Μόνο ένας βάρβαρος τραμπούκος θα μπορούσε να ισχυριστεί κάτι τέτοιο. Με το ίδιο σκεπτικό ούτε οι ΗΠΑ θα έπρεπε να έχουν αναγνωρίσει το Μεξικό, ούτε η Βουλγαρία την Τουρκία, ούτε η Σερβία την Ουγγαρία, ούτε το Βέλγιο την ανεξαρτησία του Λουξεμβούργου, ούτε το Ιράν του Αζερμπαϊτζάν, μιας και όλες αυτές οι γειτονικές τους χώρες και δεκάδες άλλες διαθέτουν ομώνυμες με τα γειτονικά τους εθνικά κράτη περιοχές με αντίστοιχες μειονότητες.
Θα πρέπει οι έντιμοι έλληνες πραγματικοί πατριώτες δημοκράτες να ερευνήσουν το ζήτημα και να δουν ότι το μακεδονικό έθνος είναι ένα μικρό και ιστορικά πολύ νεαρό έθνος που αγωνίστηκε και έδωσε το αίμα του τον προηγούμενο αιώνα για για την εθνική του απελευθέρωση με αποκορύφωμα τη συμμετοχή του στο δεύτερο παγκόσμιο αντιφασιστικό πόλεμο και δεν δημιουργήθηκε τεχνητά με απόφαση κανενός Τίτο. Αντίθετα, εξαιρετικά τεχνητή ήταν η μεταβολή στη σύνθεση του πληθυσμού της ελληνικής Μακεδονίας που έκανε σε βάθος χρόνων η ξενόδουλη και άρρωστη από σοβινισμό ελληνική άρχουσα τάξη για να καλύψει τον επεκτατισμό της, με αποτέλεσμα να φτάσουμε στη σημερινή παγκόσμια πρωτοτυπία μιας επίσημα ομογενοποιημένης εθνικά χώρας που θεωρείται ότι είναι τίτλος εθνικής τιμής ενώ είναι τίτλος εθνικής ντροπής γιατί σημαίνει εθνοκάθαρση μειονοτικών πληθυσμών και πρώτα απ όλους των τούρκικων από το 1821 και μετά.
Όσο για την πλειοψηφία των ανθρώπων που νομίζουν ότι κάνουν αντικυβερνητική πατριωτική πολιτική όταν αρνούνται τη συμφωνία των Πρεσπών για να μην μπει η γειτονική χώρα στο ΝΑΤΟ, πρέπει να ξέρουν ότι αυτό θέλει και η κυβέρνηση μόνο που έχει αφήσει σε αυτούς τον αντι-Νατοϊσμό ενώ η ίδια θέλει να παριστάνει τη φιλοδυτική για να επιβάλει με αυτό το πρόσωπο πιο εύκολα τη ρώσικη κυριαρχία σε όλα τα Βαλκάνια αλλά και στη νότια Ευρώπη γενικότερα. Για το ότι δεν είναι καθόλου πατριωτικός και ο λεγόμενος ασυμβίβαστος αντιμακεδονισμός στο ζήτημα του ονόματος, πρέπει να σκεφτεί κανείς με πόση κατανόηση αποδέχτηκαν όλοι αυτοί εδώ και 20 χρόνια την αναγνώριση της Δημοκρατίας της Μακεδονίας με το όνομα της από τον ιμπεριαλιστικό άξονα Ρωσίας-Κίνας ενώ χάλαγαν και χαλάνε τον κόσμο όταν είναι να την αναγνωρίσει η ΕΕ και κυρίως το ΝΑΤΟ. Έτσι δυναμώνει στο εσωτερικό το ρεύμα του ρωσόδουλου ναζιφασισμού που ήδη ασκεί ανοιχτή αντιλαϊκή τρομοκρατία πάντα σε σύμπλευση με τη γραμμή της κυβέρνησης.
Η ελληνική ιστορία έχει δείξει ότι ο μεγαλοϊδεατισμός της άρχουσας τάξης συμβαδίζει πάντοτε με την πολιτική υποτέλεια και την οικονομική εξάρτηση της χώρας. Αντίθετα η πολιτική ειρήνης, ανεξαρτησίας και ευημερίας προϋποθέτει την άρση κάθε εθνικής καταπίεσης, μιας αρχής τόσο ξένης για το σύνολο της ελληνικής αστικής τάξης.