Τελικά στην αντικομμουνιστική διάσκεψη που οργάνωσε η εσθονική προεδρία της ΕΕ μόνο 8 από τις 27 χώρες της ένωσης: Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Τσεχία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Πολωνία και Κροατία εξέδωσαν κοινή ανακοίνωση που καλεί σε δίκες για τα εγκλήματα των κομμουνιστών, 8 χώρες αρνήθηκαν να συμμετάσχουν, ανάμεσα τους η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Κύπρος, η Ρουμανία, το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο, ενώ όλες οι υπόλοιπες 19 χώρες συμμετείχαν χωρίς να διευκρινίζεται ως τώρα ποιες έστειλαν τους υπουργούς δικαιοσύνης, όπως προβλεπόταν, και ποιες πιο χαμηλόβαθμους αξιωματούχους. Περισσότερα για τις συμμετοχές και για τις εργασίες αυτής της διάσκεψης θα γίνουν γνωστά αργότερα όταν θα κατακάτσει και ο κουρνιαχτός από την εκστρατεία ψεμμάτων που εξαπόλυσε το ρώσικο πρακτορείο Σπούτνικ και υιοθέτησε αμάσητα το ελληνικό κρατικό πρακτορείο ειδήσεων ΑΠΕ με κυριότερο ανάμεσα τους το ψέμμα ότι μόνο 8 χώρες συμμετείχαν στη διάσκεψη. Με τα ως τώρα ωστόσο επιβεβαιωμένα στοιχεία είναι φανερή η πολιτική υποβάθμιση της διάσκεψης από τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης και τους κεντρικούς θεσμικούς μηχανισμούς της ΕΕ.
Αυτό που με μια πρώτη ματιά φαίνεται σαν κάτι εντελώς θετικό δηλαδή σαν μια νίκη ενάντια στον αντι-κομμουνισμό και ενάντια στην ιστορική ελάφρυνση του ναζισμού, κρύβει μέσα του στην κύρια πλευρά μια μεγάλη ήττα των λαών της Ευρώπης. Γιατί πρόκειται για μια διάσπαση της ανατολικής από τη δυτική Ευρώπη υπέρ των νέων Χίτλερ, που είναι σήμερα οι ρώσοι σοσιαλιμπεριαλιστές. Στη βάση αυτής της ήττας βρίσκεται η επιμονή των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης κάτω από την αιγίδα των απανταχού της γης αστών φιλελεύθερων (συντηρητικού ή σοσιαλδημοκρατικού τύπου) να εξισώνουν: α) το πραγματικό απελευθερωτικό ιστορικό κομμουνιστικό κίνημα, δηλαδή αυτό των Λένιν-Στάλιν-Μάο με το χιτλερισμό και τη φριχτή ρατσιστική σκλαβιά του και β) να εξισώνουν το πραγματικά δίδυμο αδέρφι του χιτλερισμού, τον ψεύτικο φασιστικό κομμουνισμό των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ-Ζιουγκάνοφ με το πραγματικό κομμουνιστικό κίνημα.
Όταν οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης κάνουν αυτές τις δύο ταυτίσεις λειτουργούν σαν πολιτικοϊδεολογική αντίδραση και καλά κάνουν όσοι αντιτίθενται σε αυτές. Όταν όμως ταυτίζουν στα λόγια, είτε στην πράξη τον ψεύτικο κομμουνισμό (δηλαδή αυτόν που από τα 1956 και μετά κυριολεκτικά υποδούλωσε τις χώρες τους και αυτήν την υποδούλωση την υποστηρίζει το πλειοψηφικό σήμερα στον κόσμο δήθεν “κομμουνιστικό κίνημα”) με το χιτλερισμό και μάλιστα με το ρώσικο νεοχιτλερισμό κάνουν μια σωστή ταύτιση που τους κάνει να λειτουργούν αντικειμενικά σαν πρόοδος και μάλιστα να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του αντιχιτλερικού αγώνα της Ευρώπης.
Η ρώσικη διπλωματία έδωσε το μεγάλο πλήγμα της στη διάσκεψη της Εσθονίας μέσω της κυβέρνησης των πρακτόρων της στην Ελλάδα που πάτησαν στις δύο πρώτες αντιδραστικές ταυτίσεις για να αρνηθούν την τρίτη προοδευτική ταύτιση η οποία αντικειμενικά αποτελεί και την κύρια πρακτική πλευρά της Διάσκεψης της Εσθονίας. Γιατί οι Εσθονοί και γενικά οι ανατολικοευρωπαίοι δεν νοιάζονται στην πραγματικότητα για να ξεκαθαρίσουν τα πολιτικο-ιδεολογικά και ιστορικά ζητήματα του μεσοπολέμου και του Β΄ παγκόσμιου πολέμου αλλά το ζήτημα της πρακτικής τους άμυνας απέναντι στην πουτινική Ρωσία την οποία προσπαθούν εντελώς αποτυχημένα να επενδύσουν ιδεολογικά με τα σκουριασμένα αντικομμουνιστικά τους εργαλεία. Αν υπήρχε σήμερα μια πραγματικά αριστερή κυβέρνηση στην ΕΕ θα πήγαινε στη διάσκεψη της Εσθονίας, και θα υποστήριζε εκεί και θα ζύμωνε στους απειλούμενους λαούς της ανατολικής Ευρώπης τη γραμμή που συμπυκνώνεται στον υπότιτλο αυτού του άρθρου καταψηφίζοντας προφανώς κάθε απόφαση υποστήριξης στον ιστορικό αντικομμουνισμό και ακόμα περισσότερο στην εξωραϊστική για το χιτλερισμό ταύτιση του πρώτου με το δεύτερο.
Είναι λοιπόν εντελώς φυσικό που σε αυτή τη συνδιάσκεψη η ρώσικη γραμμή της διάσπασης εμφανίστηκε κύρια με τη σημαία του δημοκρατισμού και της άρνησης της εξίσωσης Χίτλερ-Στάλιν, δηλαδή με τη γραμμή Κοντονή-Τσίπρα, τη στιγμή που η αμερικάνικη και η παγκόσμια δημοκρατική κοινή γνώμη είναι δικαίως έξαλλη με τη χρήση αυτής της εξίσωσης φασισμού-αντιφασισμού από το φασίστα Τραμπ για να δώσει πολιτική κάλυψη στους νεοναζί δολοφόνους του Σάρλοτσβιλ.
Οι χώρες της ανατολικής Ευρώπης, ιδιαίτερα οι χώρες της Βαλτικής, είναι οι πρώτες που θα βρεθούν στο στόχαστρο της νεοχιτλερικής επίθεσης της Ρωσίας για την υποδούλωση της Ευρώπης. Το να βρεθούν αυτοί οι λαοί απομονωμένοι απέναντι σε αυτή την επίθεση, λερωμένοι με τη ρετσινιά του χιτλερικού ή φιλοχιτλερικού, σημαίνει να διασπαστεί η ενότητα και η ενιαία αμυντική ικανότητα των πρώτων υποψήφιων θυμάτων του νεοχιτλερισμού, που είναι η ανατολική Ευρώπη, με τα επόμενα υποψήφια θύματα, δηλαδή τη δυτική Ευρώπη, που είναι και ο κύριος στόχος αυτής της επίθεσης.
Ένα τέτοιο επίτευγμα της τσαρικής διπλωματίας θα ήταν πολύ δύσκολο αν δεν υπήρχε μέσα στην ίδια την Ευρώπη ένας φωνακλάς πράκτορας σαν τον Τσίπρα που να χαίρει της εκτίμησης και υποστήριξης των βασικών, κατευναστικών ή και φιλικών προς τη Ρωσία, ηγετών της ευρωπαϊκής διπλωματίας. Θα ήταν όμως όπως είπαμε ακόμα πιο δύσκολο αν οι αστικές τάξεις που είναι επικεφαλής των υποψήφιων θυμάτων δεν έσκαβαν οι ίδιες τον λάκκο τους φλερτάροντας με τον ιστορικό αντικομμουνισμό, ακόμα και το χιτλερισμό, και αν δεν αρνούνταν να πάρουν οποιοδήποτε μάθημα από την περίπτωση της Ουκρανίας.
Να γιατί η υποβάθμιση του συνεδρίου από τους δυτικοευρωπαίους που θα ήταν υπό άλλες συνθήκες μια νίκη της δημοκρατίας, στις σημερινές συνθήκες της επίθεσης του νεοχιτλερικού άξονα είναι ο θρίαμβος του Έλληνα προβοκάτορα και των αφεντικών του. Αυτοί φροντίζουν κάθε φορά να ταλαντεύουν και να πολώνουν τους εχθρούς τους ανάμεσα σε δύο λάθος θέσεις που και οι δύο βολεύουν τους ίδιους, και που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι: είτε με την ανατολική Ευρώπη και τον ιστορικό αντικομμουνισμό, είτε με την καταδίκη του αντικομμουνισμού και μαζί με αυτή εγκατάλειψη της ανατολικής Ευρώπης απέναντι στην επίθεση του νεοχιτλερικού άξονα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ στην πρώτη γραμμή της ρώσικης διπλωματίας μέσα στην Ευρώπη
Πως έγινε και αυτοί οι απίθανοι διπρόσωποι τύποι που για δεκαετίες εμφανίζονται σαν ανανεωτές, ευρωκομμουνιστές, ακόμα και σοσιαλδημοκράτες, και σήμερα παριστάνουν τα δουλικότερα τσιράκια της Ευρώπης, τώρα βγαίνουν δημόσια σαν μανιώδεις υποστηρικτές του Στάλιν και αμείλικτοι εχθροί του αντικομμουνισμού; Πως γίνεται οι ίδιοι τύποι που στην Ελλάδα είναι οι καλύτεροι φίλοι της χιτλερικής συμμορίας της «Χρυσής Αυγής» να μη σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους για το ναζισμό... στην Εσθονία; Και πως γίνεται αυτοί οι ίδιοι να είναι οι καλύτεροι φίλοι μέσα στην Ευρώπη του μεγαλύτερου παγκόσμιου σπόνσορα του ναζισμού, της νεοχιτλερικής Ρωσίας;
Σε αυτές τις ερωτήσεις δεν πρόκειται να απαντήσει κανένας τροτσκιστής ή νεοτροτσκιστής, κανένας δήθεν σταλινικός, τελικά κανένας σοσιαλφασίστας που τάχα κριτικάρει το ΣΥΡΙΖΑ από τα αριστερά. Μιλάμε για τις ηγεσίες των ψευτοΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΛΑΕ, "μ-λ" που μόλις έριξε το σύνθημα ο ΣΥΡΙΖΑ ρίχτηκαν στη μάχη κατά της "φιλοναζιστικής Εσθονίας" και της "ναζιστικής ΕΕ".
Η ΟΑΚΚΕ έχει απαντήσει αναλυτικά στο ζήτημα του αντικομμουνισμού της φιλελεύθερης αστικής τάξης και ειδικότερα των αστικών τάξεων της ανατολικής Ευρώπης (http://www.oakke.gr/articles-anaforas/item/162). Λαμβάνοντας υπόψη τόσο τα στρατηγικά όσο και τα άμεσα συμφέροντα των ευρωπαϊκών λαών, δεν πρόκειται να παραχωρήσουμε σπιθαμή στον υπαρκτό αντικομμουνισμό αυτών των τάξεων, πόσο μάλλον όταν αυτός καταλήγει να μπάζει τους ναζιστές μέσα στο κράτος όπως στην περίπτωση της Ουκρανίας και να προβοκάρει το δίκαιο αγώνα των λαών αυτών για εθνική ελευθερία απέναντι στη ρώσικη επίθεση.
Για να εξηγήσουμε αυτή την περίεργη αντίφαση στην πολιτική των σοσιαλφασιστών του ΣΥΡΙΖΑ και της "αριστερής" ουράς του πρέπει να δούμε το ζήτημα της Εσθονίας όχι τόσο από την πλευρά της ιστορίας, όσο από την πλευρά της σημερινής, ζωντανής πολιτικής εξέλιξης. Γιατί εδώ το ζήτημα μπαίνει έτσι: η Ρωσία θα παρουσιάσει (παρουσιάζει ήδη) την επίθεσή της κατά της ανατολικής Ευρώπης, και της Ευρώπης γενικότερα, σαν επανάληψη του αντιφασιστικού πολέμου του 1941-1945. Αυτό που σήμερα φωνάζει ο σοσιαλφασισμός, ότι δηλαδή "οι Εσθονοί είναι ναζί και καλά τους έκανε ο Στάλιν", είναι το σύνθημα που θα φωνάζει αύριο η Ρωσία όταν εισβάλει σε αυτές τις χώρες για να τις υποδουλώσει.
Κρίνοντας ακριβώς από την πλευρά της ζωντανής πολιτικής καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ο κύριος εχθρός σε αυτή την αντιπαράθεση δεν είναι αυτός που παρουσιάζεται μπροστά στους λαούς ανοιχτά σαν αντικομμουνιστής, δηλαδή οι δυτικές και ανατολικές ευρωπαϊκές αστικές τάξεις, αλλά αυτός που παριστάνει τον κομμουνιστή, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ και το αφεντικό του η νεοχιτλερική Ρωσία.
Τα διδάγματα της Ουκρανίας
Δε χρειάζεται να σκαρώσουμε σενάρια για το μέλλον για να καταλάβουμε ότι η Ρωσία παρουσιάζει τον αντι-ευρωπαϊκό της πόλεμο σαν επανάληψη του αντιφασιστικού πολέμου. Γιατί η επίθεση κατά της Ευρώπης έχει ήδη ξεκινήσει στην Ουκρανία. Στο μεγάλο καμίνι της πραγματικής και ζωντανής σύγκρουσης που φανερώνει το κάθε στρατόπεδο την πολιτική του, εκεί έχουν και οι λαοί την ευκαιρία να ξεκαθαρίσουν με τη μία ή την άλλη γραμμή. Στην Ουκρανία οι Ρώσοι εισέβαλαν φωνάζοντας για τους Ουκρανούς νεοναζί που απειλούν τη ρώσικη μειονότητα και ανεμίζοντας κόκκινες σημαίες. Εκεί οι δυτικοί ιμπεριαλιστές απέδειξαν τη χοντροπετσιά και τον αντικομμουνισμό τους όταν από τη μια αποδέχτηκαν το μπάσιμο των νεοναζί στο ουκρανικό κράτος από την κυβέρνηση Ποροσένκο και από την άλλη νομιμοποίησαν τη ρώσικη κατοχή Κριμαίας και Ντονμπάς στις συνόδους του Μινσκ. Εκεί όμως αποδείχτηκε και ότι οι ναζιστές, ακόμα και όταν εμφανίζονται σαν εχθροί της Ρωσίας δουλεύουν στο βάθος για τη ρώσικη πολιτική.
Γιατί για τους σοσιαλφασίστες, που θεωρούν την ουκρανική άμυνα άδικη και αντιδραστική, οι Ουκρανοί ναζί είναι οι δήθεν πρωτοπόροι αυτής της άμυνας. Στην πραγματικότητα οι Ουκρανοί ναζί δεν είναι οι πρωτοπόροι, αλλά οι μεγαλύτεροι υπονομευτές της δίκαιης ουκρανικής άμυνας. Πρώτον γιατί εκθέτουν την ουκρανική άμυνα απέναντι στην παγκόσμια δημοκρατική κοινή γνώμη και έτσι απομονώνουν την Ουκρανία από τους φυσικούς συμμάχους της που είναι οι λαοί της Ευρώπης και του τρίτου κόσμου. Δεύτερον γιατί ο ουκρανικός λαός δεν είναι καθόλου εκφασισμένος (και το απέδειξε όταν πέταξε τους ναζιστές του Σβόμποντα και του Δεξιού Τομέα στο περιθώριο μετά την ανατροπή της φιλορώσικης κυβέρνησης του Γιανουκόβιτς) και συνεπώς η παρουσία των ναζί στο αντιρώσικο μέτωπο το διασπάει και το απομονώνει από τους Ουκρανούς δημοκράτες που είναι η φυσική πρωτοπορία του αντιρώσικου αγώνα για εθνική ανεξαρτησία και ακεραιότητα.
Οι Ουκρανοί ναζί δεν είναι επινόηση της ρώσικης πολιτικής, είναι πραγματικοί και έχουν ιστορικές και κοινωνικές ρίζες σε αυτή τη χώρα, όπως και σε όλες τις χώρες, ανεξάρτητα του αν η ρώσικη πολιτική έκανε τα πάντα για να τους δυναμώσει (όταν για παράδειγμα ο Γιανουκόβιτς υποχώρησε μόνο απέναντι στις επιθέσεις των ναζιστών δίνοντάς τους το κύρος της αντιπολίτευσης που φέρνει αποτελέσματα). Να γιατί η ουκρανική άμυνα δεν μπορεί ποτέ να είναι αποτελεσματική απέναντι στη ρώσικη εισβολή, αν πρώτα δεν ξεκαθαρίσει το εσωτερικό της από τους φασίστες προβοκάτορες.
Πώς οι σοσιαλφασίστες στήνουν το ψεύτικο δίπολο ψευτοκομμουνιστών-αντικομμουνιστών και οι φιλελεύθεροι το αποδέχονται
Όταν λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ φωνάζει υπέρ του Στάλιν και κατά των Εσθονών ναζί, το κάνει για δύο λόγους. Ο ένας είναι όπως είπαμε για να προετοιμάσει πολιτικά και ιδεολογικά τη ρώσικη επίθεση κατά της Ευρώπης. Ο δεύτερος είναι για να φτιάξει έναν αντικομμουνισμό ταγματασφαλίτικου τύπου στο αντίπαλό του στρατόπεδο. Οι καλά δασκαλεμένοι από την τσαρική διπλωματία σοσιαλφασίστες του ΣΥΡΙΖΑ ξέρουν ότι για να νικήσεις τον εχθρό δεν αρκεί να συγκροτήσεις και να ενισχύσεις εναντίον του το δικό σου στρατόπεδο, πρέπει να προβοκάρεις, να υπονομεύσεις ή και να ελέγξεις το στρατόπεδο του αντιπάλου. Αντίπαλος του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο δημοκρατισμός τόσο της αστικής όσο και της εργατικής τάξης, και μάλιστα κυρίως της τελευταίας.
Το πρόβλημα εδώ είναι ακριβώς ότι επικεφαλής της δημοκρατίας σήμερα δεν βρίσκεται η εργατική τάξη, που σήμερα είναι εγκλωβισμένη από τα σοσιαλφασιστικά και φασιστικά κόμματα, αλλά η φιλελεύθερη αστική τάξη. Αυτή είναι όμως διατεθειμένη, σε όλη τη Δύση, να κάνει κάθε υποχώρηση και συμβιβασμό απέναντι στο σοσιαλφασισμό και το νεοναζισμό προκειμένου να μη διαταραχθούν οι κερδοφόρες δουλειές της. Αρκεί ο σοσιαλιμπεριαλισμός να επικαλεστεί “τον κίνδυνο ενός παγκόσμιου πολέμου” ή τον κίνδυνο μιας γενικής πολιτικής αστάθειας κάθε φορά που περνάει στην επίθεση για να υποχωρήσουν οι δυτικοί έντρομοι μπροστά σε αυτή την απειλή. Ειδικά στην Ελλάδα έχουμε μια αστική τάξη χωρίς χαρακτήρα, πάντα δουλική με απέραντο δέος απέναντι σε κάθε ιμπεριαλιστή, πάντα με μίσος και περιφρόνηση απέναντι στο λαό, και γι' αυτό πάντα με συμπάθεια και κατανόηση απέναντι σε κάθε φασίστα. Αυτή η φιλελεύθερη αστική τάξη είναι πολύ πρόθυμη να δεχτεί το ρόλο που της μοιράζουν οι σοσιαλφασίστες, στην προκειμένη το ρόλο του "αγωνιστή της ελευθερίας" απέναντι στην κομμουνιστική απειλή που τάχα εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Στο σύμπαν της συριζέικης απάτης ο φιλελεύθερος και ο ναζιστής είναι ένα και το αυτό. (Για την ακρίβεια ο φιλελεύθερος είναι τάχα το αφεντικό του ναζιστή και ο ναζιστής ο μπράβος τάχα του φιλελεύθερου). Αυτό το πολιτικό-ιδεολογικό κοστούμι που έραψε ο σοσιαλφασισμός για τους εχθρούς του, μερικοί είναι πρόθυμοι να το φορέσουν για να παίξουν αυτό το ρόλο. Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα του φασίστα που παριστάνει το φιλελεύθερο και έτσι δικαιώνει το σοσιαλφασιστικό αφήγημα στη χώρα μας είναι ο Τζήμερος. Αυτός ο φασίστας έφτασε πρόσφατα να δικαιώσει την επίθεση του χιτλερικού βουλευτή Κασιδιάρη κατά του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Δένδια που επί υπουργίας του κλείστηκε η ναζιστική συμμορία στη φυλακή.
Το κακό είναι ότι με τύπους σαν τον Τζήμερο -που είναι στο βάθος απλοί Τραμπ τσέπης- συμπαρατάσσεται σήμερα αντικειμενικά η πλειοψηφία των ευρωπαίων φιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατών αντικομμουνιστών που τρελαίνονται για τη σημερινή εσθονική σημαία που θεμελιώνει το “Στάλιν ίσον Χίτλερ” στον ισχυρισμό ότι ο Στάλιν υποδούλωσε τις Βαλτικές το 1940 όπως ακριβώς έκανε λίγο μετά ο Χίτλερ. Στον ισχυρισμό αυτό θα απαντήσουμε μια επόμενη φορά πολύ πιο διεξοδικά. Απλά εδώ να τονίσουμε ότι η επέμβαση της σταλινικής ΕΣΣΔ στην Εσθονία και γενικότερα στις φασιστικές τότε Βαλτικές (επέμβαση που τελικά παρά τις προθέσεις της μάλλον δεν βοήθησε στην κύρια πλευρά τη σοβιετική άμυνα καθώς είχε σαν αποτέλεσμα ένα μεγάλο μέρος των λαών της Βαλτικής να στραφούν ενάντια στην ΕΣΣΔ) ήταν στην ουσία μέρος του κολοσσιαίου, πνιγμένου στο αίμα αντιχιτλερικού της αγώνα, ενός αγώνα ζωής και θανάτου όχι μόνο για την επιβίωση του σοβιετικού επαναστατικού προλεταριάτου αλλά όλων των λαών της Ευρώπης και του κόσμου ολόκληρου. Οι φιλελεύθερου τύπου αντικομμουνιστές ψάχνουν να βρουν την ταυτότητα Χίτλερ-Στάλιν στο σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ για να σβήσουν το γεγονός ότι χάρη και σε αυτό το σύμφωνο, που ανέβαλλε για πάνω από ενάμισι χρόνο τη χιτλερική επίθεση, εξαφανίστηκαν για πάντα οι Χίτλερ-Ρίμπεντροπ και τα φουσάτα τους από το πρόσωπο της γης.
Η γραμμή “ούτε Χίτλερ ούτε Στάλιν” δεν είναι καινούρια. Έχει δοκιμαστεί την περίοδο του μεσοπολέμου από τους φιλελεύθερους, τους σοσιαλδημοκράτες και τους συντηρητικούς της δυτικής Ευρώπης και οδήγησε μόνο σε καταστροφές: στον επανεξοπλισμό της χιτλερικής Γερμανίας, στην προδοσία της δημοκρατικής Ισπανίας και της Τσεχοσλοβακίας και τελικά στον κανιβαλικό πόλεμο του χιτλερικού άξονα ενάντια στην ανθρωπότητα. Τότε οι αστικές τάξεις των χωρών αυτών έκαναν την έμπρακτη αυτοκριτική τους όταν αρνήθηκαν τη γραμμή του κατευνασμού και τελικά ήρθαν σε αντιναζιστική συμμαχία με τη Σοβιετική Ένωση. (Οι μόνοι που δεν έχουν κάνει αυτοκριτική και εγκλημάτησαν ως το τέλος επιμένοντας στο “ούτε Χίτλερ ούτε Στάλιν” ήταν οι τροτσκιστές, που άλλοι από τους πολιτικούς απογόνους τους σήμερα λένε στην Ουκρανία “ούτε Ρωσία-ούτε Δύση”, ενώ οι πιο ξετσίπωτοι από δαύτους είναι ανοιχτά με τη Ρωσία). Οι αστικές τάξεις που σήμερα επαναφέρουν την καταστροφική γραμμή “ούτε Χίτλερ ούτε Στάλιν” προδίδουν το αντιφασιστικό μέτωπο που οι ίδιες δέχτηκαν τελικά το 1941 και έτσι οδηγούντην ανθρωπότητα σε νέες καταστροφές.