Η υποτίθεται επικεφαλής του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου μητσοτακική ΝΔ έβγαλε κυριολεκτικά το σκασμό, ουσιαστικά καλύπτοντας τη βράβευση, ενώ ο γενικά αντιΣΥΡΙΖΑίος (με όλα τα τρωτά του) Βενιζέλος έκανε λόγο για «λεπτή γαλλική ειρωνεία». Εμείς, αντιθέτως, δε νομίζουμε καθόλου ότι επρόκειτο για ειρωνεία, αλλά για ένα σημάδι βαθιάς παρακμής των Eυρωπαίων μονοπωλιστών και του αντίστοιχου πολιτικού τους προσωπικού, που δέχονται τη μία σφαλιάρα μετά την άλλη από το μέτωπο Πούτιν – Τραμπ και επιπλέον έχουν στις καγκελαρίες και στις αντιπολιτεύσεις τους πάμπολλους πια πατενταρισμένους φίλους ή και υποταχτικούς του Κρεμλίνου, δηλαδή συναδέλφους του Έλληνα σοσιαλφασίστα πρωθυπουργού.
Ο «μάγος»
Η βράβευση του Τσίπρα από το περιοδικό «Διεθνής Πολιτική» (που έχει άμεσους δεσμούς με το γαλλικό υπουργείο Εξωτερικών) και από την Εταιρεία Δικηγόρων Παρισίων δεν είναι μονάχα μια αναγνώριση από τον γαλλικό μπατίρη ιμπεριαλισμό ότι ο τύπος αυτός έπαιξε εντελώς συγκυριακά ΚΑΙ το γαλλικό παιχνίδι, δηλαδή την προσπάθεια του Παρισιού να χτίζει συσπειρώσεις με κάθε τυχοδιώκτη στην Ευρώπη για να κερδίζει πολιτικούς και οικονομικούς πόντους από τη Γερμανία, όσο «χάνει» στη σύγκριση με το Βερολίνο σε οικονομικό δυναμισμό και παραγωγική ζωντάνια.
Αυτό θα ίσχυε (δηλαδή το βραβείο θα ήταν αποκλειστικά «γαλλικό») αν δεν είχαν «προσκυνήσει» τον Τσίπρα, εκτός των Γάλλων, και οι διάφοροι Σόιμπλε, Ντάισελμπλουμ, Σουλτς και γενικά κάθε Ευρωπαίος αστός που κάπως είχε αντισταθεί παλιότερα στη βρώμικη αντιευρωπαϊκή εκστρατεία των Ελλήνων σοσιαλφασιστών κυβερνητών. Αυτοί οι τελευταίοι καταχρεώσαν κι ανατίναξαν την Ελλάδα και μετά είχαν το θράσος να φορτώνουν τη χρεοκοπία της στην αστική αλλά δημοκρατική Ενωμένη Ευρώπη, οπότε δίκαια είχαν προκαλέσει οργή και αποστροφή σε λαούς, αλλά και σε κυβερνήσεις.
Η «μαγεία» του Τσίπρα, σύμφωνα με όλους αυτούς τους ταξικά μύωπες αστούς που τελικά υποκλίθηκαν σε αυτόν, είτε είναι υφεσιακοί προς τη Ρωσία είτε όχι, έγκειται βασικά στο εξής: ότι αυτός καβάλησε την εξουσία με ένα κόμμα ανοιχτά φιλορώσικο, κρατικιστικό ψευτοσοσιαλιστικό και άγρια αντιευρωπαϊκό, ακολουθούμενος από έναν κυβερνητικό εταίρο του πιο ακροδεξιού τμήματος της «λαϊκής» Δεξιάς (Καμμένος - ΑΝΕΛ), έβγαλε σε πλατείες και σε στάδια έναν λαό να ωρύεται κατά της Ευρώπης με την πιο σκληρή αντιευρωπαϊκή, συνωμοσιολογική ρητορεία και ξαφνικά, πάνω στον πολιτικό θρίαμβό του, τον Ιούλη του 2015 και λίγο μετά το φασιστικό δημοψήφισμα - απάτη, έκανε μια απίστευτη «φιλοευρωπαϊκή» στροφή, χωρίς βασικά αυτός ο ίδιος λαός να τον κουτρουβαλήσει από την εξουσία.
Στη συνέχεια, κι αφού νίκησε ξανά ως «μνημονιακός» με αντιμνημονιακή όμως «καρδιά» στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015, δέχθηκε τα πιο επαχθή μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής, αλλά, σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε με τις κυβερνήσεις που είχαν για κορμό το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ μεταξύ 2010 και 2015, οι δρόμοι της Αθήνας δεν συγκλονίζονται από πορείες με μαχητικά αντιευρωπαϊκά και αντικυβερνητικά συνθήματα, βασικά δεν συγκλονίζονται καθόλου, αφού κινητοποιήσεις πρακτικά δεν υπάρχουν.
Οι Ευρωπαίοι, έχοντας παραιτηθεί πλέον από το μικρό εκείνο κομμάτι των μνημονίων που είχε κάποια θετικά, που έβαζε δηλαδή ζητήματα χτυπήματος του παρασιτισμού, της διαφθοράς, της γραφειοκρατίας για την απελευθέρωση της παραγωγής, ζητούν μονάχα ένα πράγμα από τον Τσίπρα: να «βγαίνουν» τα νούμερα των χρονιάτικων εσόδων του κράτους και τον Αύγουστο του 2018 οι Βρυξέλλες να πάψουν να έχουν την Ελλάδα στην πλάτη τους ως χώρα σε «μνημονιακό πρόγραμμα». Και σ’ αυτό βέβαια ο μάγος, που συντρίβει την παραγωγή και γενικά κάθε οικονομική δραστηριότητα με την υπερφορολόγηση σε συνδυασμό με το χτύπημα των επενδύσεων και το παραγωγικό σαμποτάζ, είναι επίσης «αχτύπητος» και σίγουρα καλύτερος στο ξεζούμισμα από τους Παπανδρέου και τους Σαμαράδες.
Η δύναμη του Τσίπρα: μια φιλο-ρώσικη «αντιπολίτευση» στην υπηρεσία του
Για όσους από τους Ευρωπαίους «βραβευτές» του σοσιαλφασίστα πρωθυπουργού δεν είναι στο πουτινικό «κόλπο», ισχύει επίσης το εξής: δεν θέλουν (ή δεν μπορούν εύκολα να διακρίνουν) ότι ο Τσίπρας δεν είναι καθόλου μεγαλοφυής, αλλά έχει απλά απόλυτα καλυμμένα τα νώτα του, κι αυτό όχι από κάποια προσωπική ικανότητα, αλλά επειδή είναι πράκτορας μιας υπερδύναμης που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ελέγχει όλες τις πολιτικές ηγεσίες της χώρας. Χάρη σ’ αυτό το πρακτοριλίκι, ο Τσίπρας δεν είναι απλά αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ ή έστω των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αλλά διορισμένος από τη συγκεκριμένη υπερδύναμη ηγέτης και εκπρόσωπος ολόκληρου του πολιτικού καθεστώτος, που ξεκινάει από τους ναζήδες δολοφόνους της «Χρυσής Αυγής» και φτάνει ως τους Ρουβίκωνες, τη ΣΠΦ και τον Κουφοντίνα, περνώντας από τη ΝΔ, το ενιαίο πια ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι και τον γλοιώδη Λεβέντη.
Και δε μιλάμε εδώ για τους νεοκαραμανλικούς και λαλιωτικούς φιλοσυριζαίους, που είναι γνωστοί και σεσημασμένοι φίλοι και σύμμαχοι του Τσίπρα στα δύο πάλαι ποτέ μεγάλα αστικά κόμματα. Μιλάμε και για τον υποτιθέμενο «αρχηγό» του αντισυριζαϊσμού Μητσοτάκη ο οποίος, με επιτελάρχη τον παλιό σύντροφο του Τσίπρα στην γκορμπατσοφική «Κ»ΝΕ Θεοδωρικάκο, «κονταίνει» κάθε φωνή μέσα στη ΝΔ η οποία καλεί σε γενικό πολιτικό πόλεμο με τον ΣΥΡΙΖΑ. Κονταίνει δηλαδή κάθε εθνικιστή (Γεωργιάδης) ή φιλελεύθερο (Ξαφά) που μπαίνει στο στόχαστρο του ΣΥΡΙΖΑ και των καθεστωτικών φυλλάδων που αυτός και οι φιλικοί του ολιγάρχες ελέγχουν. Τα στελέχη αυτά δεν «εκτελούνται» από τον Μητσοτάκη για τα πραγματικά τρωτά τους (π.χ. για τον Γεωργιάδη το ακροδεξιό του παρελθόν και το αντικομμουνιστικό του παρόν, για την Ξαφά η προθυμία της στην υπεράσπιση μέτρων χειροτέρευσης της διαβίωσης του λαού, όπως είναι η περικοπή μισθών και συντάξεων), αλλά για τα θετικά τους (στον Γεωργιάδη η αποκάλυψη και το σφυροκόπημα των πολιτικών απατών της συμμορίας Τσίπρα, στην Ξαφά η επιμονή της ότι η Ελλάδα μπορεί να βγει από την κρίση μόνο αν σταματήσει η παρεμπόδιση των επενδύσεων). Γενικά κονταίνουν ή αποκεφαλίζονται από τον Μητσοτάκη όλα τα στελέχη της ΝΔ που αρνούνται να αναγνωρίσουν ότι ο Τσίπρας πρέπει να αντιμετωπίζεται ως «καθωσπρέπει ευρωπαίος πρωθυπουργός» ή ως «υποταγμένος στην Ευρώπη μνημονιακός» και θεωρούν - μιας και δεν μπορούν να φτάσουν στο σημείο να τον συλλάβουν ως πράκτορα ξένης δύναμης - ότι είναι ένας τυχοδιώκτης, που και την οικονομία καταστρέφει και θα μπορούσε να προχωρήσει σε αντιδημοκρατική εκτροπή για να παρατείνει την παραμονή στην εξουσία του ίδιου και του πολιτικού συρφετού του οποίου ηγείται.
Η βασική εξυπηρέτηση του Μητσοτάκη (και της Γεννηματά) στον Τσίπρα είναι μάλιστα ακριβώς το ότι τον κριτικάρουν διαρκώς ως κολοτούμπα και στην καθημερινή τους ρητορική ουσιαστικά δικαιώνουν την προσπάθειά του να πείσει τους ευρωπαίους ότι είναι ο δικός τους άνθρωπος στην Ελλάδα: λένε δηλαδή ότι αυτός υποτάχθηκε στους Ευρωπαίους και στα «αντιλαϊκά μέτρα τους» ακόμη πιο πολύ απ’ ότι είχαν υποταχθεί εκείνοι μεταξύ 2010 και 2015. Ο Τσίπρας είναι κολοτούμπας ως προς τις υποσχέσεις του στο λαό, γι’ αυτό είναι και αντιπαθητικός σε αυτόν, αλλά δεν είναι καθόλου κολοτούμπας υπέρ της Ευρώπης. Συνεχίζει να είναι εντελώς αντιευρωπαίος στην ουσία και της οικονομικής και της εξωτερικής πολιτικής του. Για παράδειγμα, δεν εφαρμόζει καμιά υπόσχεσή του για ξεμπλοκάρισμα των μεγάλων επενδύσεων και των επενδύσεων γενικά.
Aκόμα όλες τις πιθανές περικοπές που του ζητούσαν οι δυτικοί για να ισοσκελίσει τους προϋπολογισμούς της χώρας, διάλεξε εκείνες που σκότωναν την παραγωγή, συχνά σε σύγκρουση μάλιστα με τους δανειστές, όπως όταν αύξησε τις ασφαλιστικές εισφορές για τους μεσαίους επαγγελματίες, αγρότες κλπ. Τέλος φρόντισε να αναθέσει στα τάγματα εφόδου της ΛΑΕ και του Ρουβίκωνα να εμποδίζουν τους πλειστηριασμούς και των πιο πλούσιων οφειλετών, προκειμένου να πετύχει συνέχιση του τραπεζικού στραγγαλισμού των επιχειρήσεων και νέα ανακεφαλαιοποίηση, δηλαδή νέα τζάμπα εξαγορά των τραπεζών από τα ανατολικά αφεντικά του και τους δυτικούς φίλους τους. Όλο αυτό το συνεχιζόμενο οικονομικό σαμποτάζ σημαίνει ότι και το μίσος του λαού στην ΕΕ θα δυναμώνει και μια νέα ανοιχτή πολιτική κρίση μέσα στην ΕΕ για μια νέα διάσωση της Ελλάδας, δεν θα αργήσει να ξεσπάσει. Από την άλλη μεριά, σε ό,τι αφορά τον «φιλοευρωπαϊσμό» του Τσίπρα στην εξωτερική πολιτική, δεν υπάρχει βέτο που να μην έχει βάλει η κυβέρνηση του με τη βοήθεια όλης της αντιπολίτευσης σε κάθε μέτρο της ΕΕ κατά της Ρωσίας και της Κίνας.
Αλλά για όλα αυτά τα αρνητικά δεν ιδρώνει καθόλου το αφτί των ευρωπαίων μονοπωλιστών και μικρομεσαίων ιμπεριαλιστών. Τρελαίνονται με τον Τσίπρα γιατί απέδειξε ότι, αν και «αριστερός», και θέλει και μπορεί να ρίχνει στην πείνα το λαό προκειμένου να ισοσκελίζει - και με κάποιο πλεόνασμα - τους προϋπολογισμούς. Ξέρουν ότι παραγωγικά η πολιτική του δεν πάει πουθενά, αλλά είναι κατα-υποχρεωμένοι σε αυτόν γιατί τους δίνει χρόνο να ασχοληθούν με τα άλλα τους οικονομικά και πολιτικά προβλήματα και καταγοητευμένοι που αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει καμιά πραγματική απειλητική Αριστερά στην Ευρώπη.
Αυτό στο οποίο ούτε ο Μητσοτάκης ούτε η Γεννηματά δίνουν έμφαση, αντιθέτως το ξορκίζουν, είναι ότι ο Τσίπρας δεν υπογράφει δύο – δύο τα μνημόνια γιατί αποφάσισε να γίνει οπαδός των «φιλελεύθερων δυτικών ιδιωτικοποιήσεων», αλλά αντίθετα επειδή αποφάσισε με εντολή Πούτιν να κερδίσει χρόνο, να στήσει προγεφυρώματα στο κράτος, να κατσικωθεί στην εξουσία και τελικά να ξεπουλήσει τη χώρα με πρόσχημα τα μνημόνια, όχι όμως στα «δυτικά νεοφιλελεύθερα γεράκια», όπως λέει η καθεστωτική μυθολογία, αλλά στους Ρώσους, και δευτερευόντως στους Κινέζους πάτρωνές του, καθώς και σε κάποιους δυτικούς φίλους τους.
Για κάτι τέτοια όμως ελάχιστα ή μάλλον καθόλου δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Τσίπρα ένας Μητσοτάκης, του οποίου ο πιο στενός υποστηρικτής στον χώρο του Τύπου, ο Μαρινάκης, είναι «πειραιάρχης» - μέσω Δήμου Πειραιά και Ολυμπιακού - και σε στενή συνεργασία, ως εφοπλιστικό κεφάλαιο, με τους Κινέζους νεοαποικιοκράτες ιδιοκτήτες του ΟΛΠ που έχουν τους ναζήδες χρυσαυγίτες προσωπάρχες τους. Ή μια Γεννηματά, που στην πρόσφατη νίκη της στις εσωκομματικές εκλογές του ενιαίου ΠΑΣΟΚ – Ποταμιού είχε στρατηγό και επιτελάρχη τον αρχηγό της ρώσικης ίντριγκας στην Ελλάδα τα τελευταία 40 χρόνια Λαλιώτη. Ο τελευταίος, μέσω του εκδοτικού συγκροτήματος του Λιβάνη, ήδη δουλεύει με έντυπα τύπου «Νέα Σελίδα» για την «αντι-νεοφιλελεύθερη» συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ, που θα κλείσει τον δρόμο σε κάθε, έστω και στη φόρμα, δυτική εξουσία μιας αυτοδύναμης ΝΔ. Γιατί ο Μητσοτάκης μπορεί να είναι από υπερ-υφεσιακός και όμηρος των Καραμανλή – Σαμαρά μέχρι και κανονικά «πιασμένος» από τους ρωσοκινέζους και μέσα στο κόλπο, η ΝΔ όμως συνολικά ως κόμμα και ως φυσιογνωμία μελών και στελεχών είναι ακόμη χοντρικά με την Ευρώπη.
Οι «επαναστάτες» φίλοι του «μάγου»
Από την άλλη, οι ψευτοΚΚΕ – ΛΑΕ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ – «Πλεύση Ελευθερίας», στις όσες λίγες και περιθωριακές κινητοποιήσεις διοργανώνουν, ουδέποτε στρέφουν την κύρια αιχμή τους στον Τσίπρα, αντίθετα χτυπούν είτε την Ευρώπη είτε τον «καπιταλισμό» γενικά, με δυο λόγια κάνουν πλάτες στο ξεπούλημα της χώρας στους ρωσοκινέζους φίλους τους, μιλώντας είτε για το εντελώς δευτερεύον «ξεπούλημα της χώρας στους Γερμανούς» (που προς το παρόν είναι μόνο οι συνεργαζόμενοι με τη Ρωσία Γερμανοί τύπου Φράπορτ) είτε για «γενικό καπιταλιστικό ξεπούλημα στο οποίο δε μας ενδιαφέρει ποιος αγοράζει, αφού όλοι είναι κεφάλαιο». Αυτό το τελευταίο είναι ένας καλός τρόπος να είναι κανείς στη φόρμα «τέλειος αντικαπιταλιστής» και στην ουσία τέλειος χαφιές - φίλος των αρπακτικών ρωσοκινέζων κρατικοολιγαρχών. Το δε κόμμα του Βαρουφάκη ασχολείται με την προώθηση της επιρροής της ρωσόδουλης τροτσκιστικής «σοσιαλδημοκρατίας» τύπου Κόρμπιν στην εξουσία ανά την Ευρώπη, υποδυόμενο το φιλοευρωπαϊκό και δυτικό ρεύμα.
Όσο για την «επαναστατική» συνιστώσα του φιλοτσιπρικού μετώπου, τους Ρουβίκωνες και τη ΣΠΦ, αυτοί αποτελούν το πρώτο στη σύγχρονη ιστορία της Ευρώπης «αναρχικό» ρεύμα που χτυπάει την αντιπολίτευση και οικονομικούς ή πολιτικούς παράγοντες που βρίσκονται σε σύγκρουση με την κυβέρνηση (π.χ. Παπαδήμος, δικαστές, Στουρνάρας) κι όχι την ίδια την κυβέρνηση. Τα σχεδόν μελιστάλαχτα για τον ΣΥΡΙΖΑ γραφτά του γιου του Κουφοντίνα, που εμμέσως έδωσε εύσημα στην κυβέρνηση για τη μικρής έστω διάρκειας αποφυλάκιση του πατέρα του, ολοκληρώνουν τον κύκλο που ανοίγει η σχεδόν ανοιχτά αντιΝΔ γραμμή των ναζήδων φονιάδων της “Χρυσής Αυγής”, που επίσης κάνουν πλάτες στην κυβέρνηση, κατ’ εντολήν της Ρωσίας που τους καθοδηγεί σχεδόν ανοιχτά μέσω Ντούγκιν.
Η παρακμή της Ευρώπης
Μην έχοντας λοιπόν καμία ουσιαστική αντιπολίτευση πλην των κομμουνιστών της ΟΑΚΚΕ και λίγων μεμονωμένων αστών δημοκρατών στο εσωτερικό, πού όμως ελάχιστα ή καθόλου δεν βλέπουν Ρωσία και είναι αρκετά φιλικοί στην Κίνα, ο Τσίπρας μπορεί να γίνεται όσο «δεξιός», όσο «ρεφορμιστής» και όσο «ευρωπαίος» θέλει. Κι αυτό χωρίς να κινδυνεύει να θυμώσει μαζί του εκείνο το 17% -19% των γκάλοπ, που αποτελείται εν μέρει από μια πολιτικά φανατισμένη υπέρ της Ρωσίας και κατά της Ευρώπης κρίσιμη μάζα που τον στηρίζει ή και τον ανέχεται επειδή είναι κατά του «ευρωπαίου» (δηλαδή του εμφανιζόμενου ως ανοιχτού φίλου της ΕΕ που μας πείνασε με τα μνημόνια) Μητσοτάκη και εν μέρει από την κρατική υπαλληλία που είναι το μόνο στρώμα του λαού που δεν το χτυπάει οικονομικά για να μπορεί να το έχει μαζί του σαν σώμα και ψυχή του κρατικού μηχανισμού στη δικτατορία που αργά αλλά σταθερά οικοδομεί.
Έτσι φτάνει ο τύπος που παρ’ ολίγον θα ανατίναζε την Ευρώπη επειδή δεν του έδινε δανεικά κι αγύριστα χωρίς όρους το καλοκαίρι του 2015 να συμβουλεύει ως «στοργικός πατέρας» τον αρχηγό της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας Σουλτς να μπει σε κυβέρνηση με τη Μέρκελ και να είναι «ρεαλιστής», καθώς «αυτό είναι η πραγματική αριστερή στάση προς το συμφέρον των πολλών». Ο τύπος δεν έχει το θεό του, ωστόσο ο Σουλτς όχι μόνο δεν του έκλεισε το τηλέφωνο, αλλά τον άκουγε προσεκτικά.
Μια Ευρώπη με επικεφαλής μια Μέρκελ που πουλάει κάθε μέρα και περισσότερο την Ουκρανία, όπως νωρίτερα είχε πουλήσει τη Γεωργία στον Πούτιν και που στάθηκε πάντα στο πλευρό του Τσίπρα τόσο πριν όσο και μετά την «κολοτούμπα» και με έναν Μακρόν, που στέλνει τον αντιευρωπαίο Γάλλο εθνοσοβινιστή Σεβενεμάν να παραδίδει μυστικά μηνύματά του στον άρχοντα του Κρεμλίνου δεν μπορεί να πάει μακρύτερα από το να θαυμάζει ένα καταφανώς ανεπαρκές και γελοίο - με όρους αστικού πολιτικού κύρους - πρόσωπο όπως ο Τσίπρας.
Ακόμη και ο αντιτραμπισμός αυτής της Ευρώπης είναι τόσο κατάλληλα «δηλητηριασμένος» από τους «ρώσους» μέσα στις καγκελαρίες, που αντί να τη σπρώξει να αυτονομηθεί όχι τόσο έναντι των ΗΠΑ, όσο κυρίως έναντι του αφεντικού του φασίστα Τραμπ, που κατοικοεδρεύει στη Μόσχα, την οδηγεί στην κατεύθυνση που θέλει η Ρωσία: α) στη δημιουργία ευρωπαϊκού στρατού όχι σαν τη βάση κάθε αξιόπιστης άμυνας απέναντι στην πανίσχυρη ρώσικη επιθετική μηχανή, αλλά σαν παραπέρα αποδυνάμωση της μόνης κάπως υπαρκτής ανατολικο-ευρωπαϊκής άμυνας απέναντί της που είναι η βόρεια πτέρυγα του (επιθετικού στα νότια τριτοκοσμικά μέτωπα του) NATO, β) στην προσέγγιση με τη φασιστική Κίνα στο όνομα ενός «αντιΤραμπ μετώπου ενάντια στη μόλυνση της ατμόσφαιρας», γ) στη μετωπική σύγκρουση με τη Βρετανία της γενικά αντιπουτινικής και ετοιμόρροπης Μέι, την ώρα που καιροφυλακτεί ο εντελώς τροτσκιστής και ρωσόδουλος Κόρμπιν, δ) στην αποδοχή – όπως φαίνεται – της συγκυβέρνησης του φιλορώσου δεξιού Κουρτς στην Αυστρία με τους ανοιχτά φιλορώσους φασίστες του «Κόμματος Ελευθερίας».
Μια Ευρώπη σε τέτοια κατάσταση στρατηγικής κατάπτωσης και τύφλας δεν μπορεί παρά να θαυμάζει και να αποθεώνει Τσίπρες.