Να ανοίξει το ρώσικο κράτος τα αρχεία του
Την 1η Αυγούστου κλείνουν 40 χρόνια από την δολοφονία ( 1/8/1973) του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδη από το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό και τους συνεργάτες του. Οι δολοφόνοι είπαν τότε ότι ο Ν. Ζαχαριάδης πέθανε από καρδιά, ενώ 17 χρόνια αργότερα το 1990 ο ίδιος ο ρώσικος τύπος «αποκάλυψε» ότι αυτοκτόνησε, δηλαδή ότι κρεμάστηκε τάχα από ένα σωλήνα του καλοριφέρ. Οι πολιτικοί επίγονοι των δολοφόνων, που είναι οι ηγέτες του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ καθώς και εκείνοι όλων των ρευμάτων που υποτάχτηκαν στο σοσιαλφασισμό, θέλουν «δικό» τους τώρα τον Ζαχαριάδη, τον μεγάλο επαναστάτη ηγέτη του ελληνικού και του διεθνούς προλεταριάτου, για να ξεπλένουν στο όνομά του τα σημερινά εγκλήματά τους κατά του προλεταριάτου και όλου του έθνους.
Η επέμβαση Σουσλόφ-Χρουστσόφ στα εσωτερικά του ΚΚΕ
Η επέμβαση της σοσιαλφασιστικής κλίκας Σουσλόφ-Χρουστσόφ του ΚΚΣΕ στο ΚΚΕ άρχισε να εκδηλώνεται από το 1953 στην ισχυρότερη οργάνωση του κόμματος στις ανατολικές χώρες, στην Κομματική Οργάνωσης της Τασκένδης (ΚΟΤ), στο Ουζμπεκιστάν, που τα μέλη της αποτελούσαν και το βασικό κορμό των μαχητών του ΔΣΕ (του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας). Εκεί άρχισε να χώνει ύπουλα η κλίκα Σουσλόφ- Χρουστσόφ δικούς της ανθρώπους στην καθοδήγηση των οργανώσεων της Τασκένδης. Λέμε ύπουλα γιατί δεν μεσολαβούσε οποιαδήποτε πάλη γραμμών αλλά διορισμοί. Αυτοί οι «αναρριχητές» με την προστασία ενός τμήματος του σοβιετικού κομματικού μηχανισμού άρχισαν στη συνέχεια να απειλούν, να διαφθείρουν, να εκβιάζουν, ακόμα και να τραμπουκίζουν σε βάρος ορισμένων μελών του κόμματος προκειμένου αυτά να υποταχτούν στην αναθεωρητική γραμμή τους.
Στις 9/9/1955 η 5η ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του πραγματικού ΚΚΕ, η τελευταία νόμιμη ολομέλειά του, καθαίρεσε το διεφθαρμένο αυτό, ουσιαστικά διορισμένο από τους σοβιετικούς Γραφείο στην ΚΟΤ και διόρισε νέο μέχρι την Συνδιάσκεψη που θα έκανε την εκλογή του νέου Γραφείου της ΚΟΤ . Η απόφαση αυτή της ΚΕ ακύρωνε και καταδίκαζε στην πράξη, χωρίς βέβαια να την κατονομάζει ακόμα, την ανάμιξη των σουσλοφικών σοσιαλφασιστών στα εσωτερικά του ΚΚΕ. Σε ανταπάντηση αυτής της απόφασης δόθηκε από τους σοβιετικούς στα τσιράκια τους το σύνθημα της ανοιχτής φασιστικής επίθεσης στα γραφεία της ΚΟΤ του ΚΚΕ. Οι πολιτικοί πατεράδες και παππούδες του σημερινού ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ επιτέθηκαν λοιπόν την ίδια μέρα, το απόγευμα στις 9 του Σεπτέμβρη του 1955 με 300 τραμπούκους φραξιονιστές από τα χειρότερα μέλη του κόμματος στα γραφεία της ΚΟΤ για να τα καταλάβουν. Είχαν σιδεροσωλήνες, πέτρες και μαχαίρια. Οι λίγοι εκείνη την ώρα υπερασπιστές των γραφείων ειδοποίησαν την αστυνομία που δεν εμφανίστηκε. Έτσι έδωσαν μάχη μόνοι τους με τους τραμπούκους για δυο ολόκληρες ώρες και αυτοί δεν μπόρεσαν να τα καταλάβουν. Στο μεταξύ μαζεύτηκαν χιλιάδες μέλη του κόμματος στα γραφεία της ΚΟΤ που περικύκλωσαν τους μαχαιροβγάλτες και τους αφόπλισαν. Τότε ήρθε η αστυνομία για να τους σώσει αφού αυτοί πρόλαβαν και μαχαίρωσαν κάποιους από τους υπερασπιστές του κόμματος. Όμως η αστυνομία αντί να συλλάβει τους μαχαιροβγάλτες συνέλαβε τους υπερασπιστές των γραφείων και τους πέρασε από δίκη! Γενικά από την επόμενη μέρα οι τραμπούκοι έδερναν, απειλούσαν και κατήγγειλαν στην αστυνομία μερικά από τα πιο δραστήρια μέλη της τεράστιας κομματικής νόμιμης πλειοψηφίας. Ακολούθησαν φυλακίσεις των υπερασπιστών του κόμματος με την κατηγορία του χουλιγκανισμού και εξαπολύθηκε εναντίον τους μια τεράστια τρομοκρατία από την αστυνομία και τις αρχές.
Το 1957 οι έλληνες πράκτορες του σοσιαλιμπεριαλισμού κατ εντολήν των αφεντικών τους διέγραψαν τον αγαπημένο ηγέτη του κόμματος και αδιαμφισβήτητο αρχηγό του ΔΣΕ Ν. Ζαχαριάδη ως προδότη βιάζοντας κυριολεκτικά τη θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των μελών του! Το κατάπτυστο “Πόρισμα για την υπόθεση του Ν. Ζαχαριάδη” της Επιτροπής Κομματικού Ελέγχου (ΕΚΕ), διορισμένης από την “7η Ολομέλεια” (Φλεβάρης 1957) τελειώνει ως εξής:“Οπωσδήποτε, όμως η περίπτωση του Ν. Ζαχαριάδη δείχνει ότι ο τυχοδιωκτισμός, η περιφρόνηση και καταπάτηση των λενινιστικών κομματικών αρχών, της κομματικής ηθικής, ο αντικομματικός και αντισοβιετικός κατήφορος οδηγούν αναπόφευκτα σε πράξεις που αντικειμενικά δεν προκαλούν μικρότερη ζημιά στο Κόμμα και στο λαϊκό κίνημα από τις πράξεις πρακτόρων του εχθρού”.
Γιατί ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός δολοφόνησε τον Ζαχαριάδη
Το 1973 το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλιστικό κράτος που είχε εξαφανίσει, όπως είδαμε, από τα χαρτιά του το Ζαχαριάδη, τον εξαφάνισε και βιολογικά με την συνεργασία των πολιτικών παπούδων του ψευτοΚΚΕ και του ΚΚΕεσωτερικού για να μην κατέβει στην Ελλάδα. Με την εκτιμώμενη από όλους τότε κατάρρευση της χούντας, με μια αποκατάσταση κάποιας μορφής αστοδημοκρατισμού που θα ακολουθούσε, θα ήταν αδύνατο να εμποδιστεί για πολύ η κάθοδος του Ζαχαριάδη στην Ελλάδα. Αυτό θα έδινε ένα τεράστιο χτύπημα από το οποίο δεν θα συνερχόταν ποτέ το βασικό πρακτορείο της Ρωσίας στη Ελλάδα, το ψευτο ΚΚΕ. Ποιος θα ακολουθούσε το μικρό τότε κόμμα του Φλωράκη, του Τσολάκη, του Καλούδη και Σία όταν θα υπήρχε ο ζωντανός θρύλος, ο Ζαχαριάδης, με την τεράστια ακτινοβολία, το κύρος και τη μεγάλη υποστήριξη της μάζας των πολιτικών προσφύγων που θα έρχονταν μαζί του; Ακόμα κι αν ο ίδιος ο Ζαχαριάδης δεν ήταν σε θέση να συγκροτήσει γρήγορα το νέο κομμουνιστικό κόμμα στην κατεύθυνση του ΚΚ Κίνας, η Ρωσία οπωσδήποτε θα στερούνταν το ψευτοΚΚΕ, δηλαδή το πιο πολύτιμο πολιτικό και ιδεολογικό εργαλείο του για τη διείσδυση και την εξάρτηση της Ελλάδας. Όλα θα ήταν διαφορετικά. Η δολοφονία του γερόλυκου της επανάστασης ήταν μια κίνηση υποχρεωτική για το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό και για τα σχέδια της ηγεμονίας του στην Ελλάδα και όχι μόνο. Γιατί το κύρος του Ν. Ζαχαριάδη ήταν πελώριο και στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα σε μια στιγμή που ο κύριος εχθρός των ρώσων σοσιαλιμπεριαλιστών ήταν το φιλοσταλινικό ΚΚ της Κίνας του Μάοτσετουνγκ.
Από το 1962 μέχρι και την δολοφονία του πηγαινοέρχονταν σύμφωνα με δικές τους μαρτυρίες στο Σοργκούτ οι επικεφαλής του ψευτοΚΚΕ για να τον αναγκάσουν να αναγνωρίσει το καθεστώς Σουσλόφ-Μπρέζνιεφ ως επαναστατικό, τους εαυτούς τους σαν την νόμιμη ηγεσία του ΚΚΕ και το κόμμα τους σαν συνέχεια του επαναστατικού ΚΚΕ. Λίγο πριν τη δολοφονία, τον Ιούλη του 1973 ο Φλωράκης έστειλε το μέλος του ΠΓ του ψευτοΚΚΕ Λουλέ στο Σοργκούτ, για τελευταία φορά, για να αποσπάσει από τον Ζαχαριάδη τουλάχιστον την ανοχή του στο ψευτοΚΚΕ. Αυτός γύρισε άπρακτος. Έτσι τα αφεντικά ένα μήνα μετά δολοφόνησαν τον Ν. Ζαχαριάδη. Αυτό που έκανε ο Ζαχαριάδης με την ανυπότακτη και γενναία στάση του στην απόλυτη μοναξιά της παγωμένης εξορίας του στο Σοργκούτ ήταν να δηλώνει επί 11 χρόνια απλά παρών, να μην αναγνωρίζει δηλαδή ούτε το ρώσικο καθεστώς ως επαναστατικό ούτε και τους σοσιαλφασίστες λακέδες του σοσιαλιμπεριαλισμού σαν ηγεσία του ΚΚΕ και επομένως ούτε και το ψευτοΚΚΕ σαν συνέχεια του επαναστατικού ΚΚΕ. Αυτή είναι η τελευταία και πιο μεγάλη προσφορά του κομμουνιστή ηγέτη στην ελληνική και στην παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση. Έτσι το αίμα του παλιού μεγάλου ΚΚΕ, τις υποθήκες του αντιφασιστικού αγώνα και τις σημαίες του ηρωικού Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας ο Ν. Ζαχαριάδης τα παρέδωσε πολιτικά με αυτή τη στάση του εκεί που πραγματικά ανήκουν, στο επαναστατικό προλεταριάτο και στην πραγματική αριστερά. Ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός και οι πραξικοπηματίες προδότες του μαρξισμού του ψευτοΚΚΕ και του ΚΚΕ Εσωτερικού, που αυτός καθοδήγησε ενάντια στο ΚΚΕ και στο Ζαχαριάδη καταδικάστηκαν έμμεσα, αν και ξεκάθαρα, με αυτή του τη στάση αφού αυτοί του είχαν στερήσει κάθε επικοινωνία με τον έξω κόσμο.
Ο Ζαχαριάδης με αυτή του τη στάση όχι μόνο άφησε ανοιχτό τον επαναστατικό δρόμο στους συντρόφους του που τον έζησαν από κοντά και στους άλλους, τους νεώτερους που τον γνώρισαν από τις ιστορικές αφηγήσεις και τα κομματικά ντοκουμέντα, αλλά δίδαξε στην πράξη μια πολύ βαθιά στάση αρχής, την στάση: «τραβάτε το δρόμο σας, μην προδίνετε τις πεποιθήσεις σας και τολμήστε να πάτε και κόντρα στο πιο ισχυρό ρεύμα όταν χρειαστεί». Το να σηκωθεί δηλαδή κάποιος ηγέτης κομμουνιστικού κόμματος μιας μικρής χώρας και να πει μόνος αυτός και πρώτος ως τότε στον κόσμο, στους ηγέτες του ως τότε «ιερού» ΚΚΣΕ, τους Σουσλόφ-Χρουστσόφ κλπ ότι παραβιάζουν τις διεθνιστικές αρχές στις σχέσεις τους με ένα άλλο κομμουνιστικό κόμμα, δεν ήθελε απλά ψυχικό σθένος και φυσική γενναιότητα, ήθελε γιγαντιαίο επαναστατικό χαρακτήρα, ένα απέραντο βάθος πεποιθήσεων και μια ασύλληπτη πολιτική οξυδέρκεια. Αυτή είναι μια μοναδικού βάρους παρακαταθήκη για τους έλληνες μαρξιστές των εποχών που έρχονται και που θα έρθουν. Είναι μια απόδειξη ότι αντίθετα ακριβώς με την σιχαμερή και δίχως ανεξάρτητη οντότητα αστική του τάξη το ελληνικό επαναστατικό προλεταριάτο μπορεί να έχει δυνατό χαρακτήρα και να κρατάει μια στάση αρχών ως το τέλος δηλαδή να είναι στην ουσία του και όχι μόνο στη μορφή του επαναστατικό και διεθνιστικό.
Γιατί «αυτοκτόνησαν» τον Ζαχαριάδη
Στις «συζητήσεις» του φιμωμένου Ζαχαριάδη με τιςηγεσίες του ΚΚΣΕ και του ψευτοKKE βρίσκουμε και την υποτιθέμενη απειλή της αυτοκτονίας του. Την είχε διατυπώσει τάχα ο Ζαχαριάδης σε επιστολή του (από 26.6.1973) προς το ΚΚΣΕ, το ψευτο KKE και τα δύο από τα τρία παιδιά του, τον Σήφη και την Ολγα. Σε αυτήν ανέφερε ότι μετά τις αλλεπάλληλες απεργίες πείνας που είχε κάνει από το 1966 – αυτές πράγματι υπήρχαν γιατί υπάρχει φωτογραφία που δείχνει την εξαιρετική του αδυναμία. Αυτές τις απεργίες πείνας προφανώς είχαν θορυβήσει εντόνως τις ηγεσίες του ΚΚΣΕ και του KKE που προσπάθησαν επανειλημμένως να τις σταματήσουν με απεσταλμένους τους
Στα 1990, ότι είχε μείνει οργανωμένο από το μ-λ κίνημα σε όλο τον κόσμο είχε περάσει πολιτικά με το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό γιατί είχε περάσει με αυτόν ο τελευταίος μεγάλος παγκόσμιος εχθρός της, το ΚΚ Κίνας. Μόνο σε μια γωνιά του κόσμου, στην Ελλάδα η μικρή ΟΑΚΚΕ έμενε στον επαναστατικό μαρξισμό αλλά τότε έδινε έναν πολύ μοναχικό αγώνα καθώς ελάχιστοι τότε συμφωνούσαν στην ανάλυσή και στην πάλη της με κύριο εχθρό το σοσιαλιμπεριαλισμό. Μόνο τότε λοιπόν μπορούσε η ΚαΓκεΜπε να βγάλει τη λάσπη περί αυτοκτονίας με τον ρωσικό τύπο της περεστρόικα για να πετύχει ένα στόχο: να συμφιλιώσει μετα θάνατο τον Ζαχαριάδη με το δολοφόνο του, δηλαδή ψευτοΚΚΕ. Με την υποτιθέμενη αυτοκτονία ο Ζαχαριάδης κόνταινε για να φτάσει περίπου στο ύψος των εχθρών του και μάλιστα τόσο όσο χρειαζόταν για να αρχίσει τάχα να συζητάει μαζί τους και να ζητάει τη μεσολάβησή τους απέναντι στις ρώσικες αρχές. Εμφανίζεται αυτός ο τρομερός επαναστάτης να κρατάει σαν όμηρο την ίδια τη ζωή του και τελικά να ζητάει βοήθεια και κατανόηση από υποκείμενα που τον είχαν καταπροδώσει και τα σιχαινόταν σαν την γυναίκα του την Κουκούλου (που οι μαχητές της Τασκένδης την βάφτισαν Ηρωδιάδα) , τον Λουλέ, τον Φλωράκη, κλπ. Η απεργία πείνας είναι τελείως άλλο πράγμα. Στην επαναστατική απεργία πείνας, όπως αυτές του Ζαχαριάδη, ο απεργός μπορεί να παλεύει και ως την τελευταία του πνοή, αλλά στην πραγματικότητα απεργεί για να ζήσει και όχι για να πεθάνει. Ποτέ ο Ζαχαριάδης δεν θα πέθαινε χωρίς να παλέψει και ακόμα λιγότερο ποτέ δεν θα έβαζε ο ίδιος τέλος στη ζωή του.
Αυτοκτονία και πολιτική προδοσία του αληθινού Ζαχαριάδη από τον κατασκευασμένο Ζαχαριάδη πάνε μαζί. Μόνο ένας φουκαράς που θα είχαν αρχίσει να τον δέρνουν οι τύψεις και οι συναισθηματισμοί με τους διώκτες και δήμιους του θα μπορούσε να αυτοκτονήσει και μάλιστα λίγο πριν έρθει η δημοκρατία στην Ελλάδα. Και το τελευταίο πράγμα που θα μπορούσε να αδράξει έναν οξυδερκή ηγέτη, και μάλιστα έναν επαναστάτη που άντεξε τόσα χρόνια στους πάγους, είναι η ταλάντευση για τη φύση του ψευτοΚΚΕ το 1973 όταν αυτό είχε ολότελα σαπίσει και απομακρυνθεί από κάθε ίχνος μαρξισμού στη θεωρία και την πράξη ή έστω η ταλάντευσή του και η απελπισία του για τις πολιτικές εξελίξεις την ώρα και που ο πιο άσχετος παρατηρητής της πολιτικής ήξερε ότι η ελληνική δικτατορία παρέπαιε και από την άνοιξη του 1973 μετά την εξέγερση της νομικής μόνο απελπιστικά δεν ήταν τα πράγματα.
Όχι. Η «αυτοκτονία» του Ζαχαριάδη δεν είναι ανακάλυψη του 1973, αλλά της περεστρόικας, αυτής της οργανωμένης και καλά σκηνοθετημένης βύθισης του «υπαρκτού σοσιαλισμού» για την ανάδυση μιας πανίσχυρης Ρωσίας που θα ένωνε σε νέα βάση το σφυροδρέπανο με την ορθοδοξία και τον τσαρισμό, στο γνωστό φαιοκόκκινο μέτωπο. Η «αυτοκτονία» του Ζαχαριάδη είναι τόσο καλά σκηνοθετημένη όσο και η «αυτοκτονία» της ΕΣΣΔ και μάλιστα από τον ίδιο σκηνοθέτη.
Έτσι λοιπόν το 1991 που ήρθαν τα οστά του Ζαχαριάδη στην Ελλάδα ήταν δυνατό για τους φυσικούς και πολιτικούς θύτες του, το Χ. Φλωράκη και την Α. Παπαρήγα να σταθούν δίπλα στο φέρετρο του θύματός τους για να αποδείξουν ότι είναι οι δικοί του άνθρωποι και ότι αποτελούν τη συνέχεια του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ. Η ΟΑΚΚΕ εκείνη την μέρα κραύγαζε ενάντια στην απάτη αλλά τα ΜΜΕ έκαναν πως δεν την είδαν και δεν την άκουσαν για να πνίξουν ως συνήθως τη φωνή της. Τώρα προσπαθούν να χωρέσουν ένα λιοντάρι μέσα σε μια μπαμπούσκα ακρωτηριάζοντας το επαναστατικό του πνεύμα και έργο με ένα απύθμενο θράσος. Γιατί μένουν κατάπτυστες οι πράξεις και οι αποφάσεις τους ενάντια στον ανθό του ελληνικού προλεταριάτου και τον ηγέτη του. Τα λάθη του αληθινού ΚΚΕ, στα οποία πάντα σπεκούλαραν οι προδότες -αν και συνήθως λέγανε λάθη τα σωστά- πρέπει να ιδωθούν στο πλαίσιο μιας ιστορικής εποχής, της εποχής της Τρίτης Διεθνούς και να εξεταστούν μέσα σε εκείνο το πλαίσιο και στις συγκεκριμένες συνθήκες, να μελετηθεί η πάλη των πολιτικών γραμμών, να ιδωθεί με τα όσα στοιχεία μας έδωσε κατοπινά ή ζωή, η γραμμή για το αντιφασιστικό μέτωπο, και να βγουν τα αναγκαία συμπεράσματα για την παλινόρθωση του καπιταλισμού στις σοσιαλιστικές χώρες ώστε να μπορέσει το προλεταριάτο και το νέο ΚΚΕ να προετοιμάσουν τις νέες νικηφόρες εφόδους τους.
Σε ότι αφορά το Ν.Ζαχαριάδη αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι αποτελούσε πάντα την αριστερή γραμμή μέσα στο ΚΚΕ απέναντι σε όποιο ψηλόβαθμο κομματικό στέλεχος κι αν βρέθηκε απέναντί του και αυτό αποδεικνύεται α) από το ότι οι πιο δραστήριοι εχθροί του ήταν και παραμένουν εχθροί του μαρξισμού και της επανάστασης και β) από την κατάληξη όλων των πολιτικών τους επιγόνων που συνωστίζονται σήμερα στην αυλή του Περισσού, του ΣΥΝ και της ακόμα πιο υποκριτικής και σάπιας δήθεν επαναστατικής αριστεράς.