ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Η. ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΚΕ ΟΑΚΚΕ ΣΤΗΝ EΡΤ ΣΤΙΣ 31 ΜΑΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024
ΔΙΑΚΑΝΑΛΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΟΑΚΚΕ ΣΤΙΣ 26 ΜΑΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024
ΝΕΑ ΑΝΑΤΟΛΗ
Νέα Ανατολή αρ.φ.559 (εδώ μπορείτε να βρείτε τα φύλλα από φ.486-Μάρτης 2013-και νεώτερα)
Που μπορείτε να βρείτε την έντυπη έκδοση της Νέας Ανατολής
«Μαχόμενες Λαϊκές Επαναστατικές Δυνάμεις» (ΜΛΕΔ) είναι - στα λόγια - οι σκοτεινοί τύποι που καταφέρανε να γίνουν σχεδόν το ίδιο σιχαμεροί με τους κλασσικούς ναζί της Χρυσής Αυγής στον πλατύ λαό.
Αυτό το κατορθώσανε με τον βάρβαρο τρόπο που σκοτώσανε τα δύο μέλη της ναζιστικής συμμορίας στο Νέο Ηράκλειο, κάνοντας τη Χρυσή Αυγή να μοιάζει στα μάτια πολλών συντηρητικών και καθυστερημένων πολιτικά ανθρώπων - από θύτης - ένα απλό θύμα μιας παράλογης και σκληρόψυχης βίας.
Η κίνησή μάλιστα των επονομαζόμενων «ΜΛΕΔ» έγινε την ώρα που, ακόμα και στα πλαίσια της ψεύτικης παράστασης Σαμαρά - Βενιζέλου για τα μάτια των λαών της Ευρώπης, η Χρυσή Αυγή είχε δεχτεί χτύπημα στην εικόνα της με τις συλλήψεις και τις αποκαλύψεις για τη ναζιστική της μπόχα. Έτσι, πολλοί δημοκρατικοί άνθρωποι πίστεψαν - καλοπροαίρετα - ότι άνοιξε ο κύκλος για το πολιτικό τέλος των ναζιστών.
Φυσικά η ιστορία με τις συλλήψεις ήταν στημένη από την αρχή - στα πλαίσια του διακομματικού καθεστώτος - για να καλυφθεί βραχυπρόθεσμα η επίσημη Ελλάδα στα μάτια της Ε.Ε. για το χρυσαυγιτισμό της, αλλά και μακροπρόθεσμα για να ενισχυθεί και όχι για να τσακιστεί η χιτλερική συμμορία. Ωστόσο αυτό το δεύτερο ακόμη δεν έχει γίνει κατανοητό από τη δημοκρατική πλειοψηφία του λαού. Ούτε - πολύ περισσότερο - είχε εξηγήσει κάποιος μαζικός φορέας σ’ αυτό τον κόσμο ποιος είναι ο λόγος που όλοι τους, δεξιοί και ψευτοαριστεροί, προστατεύουν με τέτοια προσοχή τη νομιμότητα του ναζιστικού κόμματος, ακόμη κι όταν έχουν βάλει δυο από τους αρχηγούς του (Μιχαλολιάκο, Παππά) στη φυλακή.
Τέτοιες κινήσεις δολοφονικής βίας με χαριστικές βολές δε γίνονται στα ξαφνικά και ξεκούδουνα. Ειδικά όταν δεν προκύπτουνε σαν ακραίες εκδηλώσεις ενός αυθόρμητου και υπαρκτού κινήματος. Δεν είναι δηλαδή πως το πιο αριστερό, πρωτοπόρο και δημοκρατικό κομμάτι της κοινωνίας, έχοντας κοντά του στοιχειωδώς ογκώδεις μάζες ανά περιοχή, είχε εμπλακεί σε μια βίαιη αντιπαράθεση με τους ναζί π.χ. για την υπεράσπιση των μεταναστών, της ειρηνικής και πολιτισμένης συμβίωσης των ανθρώπων στις γειτονιές, των ομοφυλόφιλων.
Σε μια τέτοια περίσταση, θα ήταν κατανοητό ότι θα χώνονταν στο αντιφασιστικό κίνημα και οι θερμόαιμοι ή οι εμφορούμενοι από μικροαστική ανυπομονησία, οι οποίοι θα ήθελαν να «κόψουν δρόμο» με απευθείας ατομική τρομοκρατία στους ναζήδες. Και πάλι όμως αυτοί δε θα επέλεγαν δύο τυχαίους ναζί της βάσης, οι οποίοι δε θα είχαν μισηθεί ατομικά και με στοιχεία για την ειδεχθή τους δράση.
Ωστόσο στο συγκεκριμένο άρθρο καταπιανόμαστε με τους φονιάδες αυτούς σαν να ήταν πολιτικό ρεύμα, γι’ αυτό μιλάμε για πλατφόρμα των ΜΛΕΔ. Αυτό το κάνουμε , όχι γιατί θεωρούμε ότι αυτοί αποτελούν ένα τέτοιο ρεύμα, αλλά γιατί προτείνουν μια πολιτικο-ιδεολογική πλατφόρμα για όσους είναι πρόθυμοι να τους πιστέψουν σαν γνήσιους λαϊκούς τιμωρούς. Η πλατφόρμα αυτή δουλεύεται εδώ και χρόνια, αναπτύσσεται και εξελίσσεται με διάφορες μορφές από τις διαφορετικές ένοπλες συμμορίες που δουλεύουν πολιτικο-ιδεολογικά στο ριζοσπαστικό, αναρχικό ή αντιεξουσιαστικό χώρο, όπως είναι οι «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς», η «Σέχτα Επαναστατών», ο «Επαναστατικός Αγώνας» και προηγούμενα ο γενάρχης όλων τους, η «17 Νοέμβρη».
Το βαθύτερο χαρακτηριστικό όλων αυτών των μορφών «ένοπλης προπαγάνδας» είναι ότι θέλουν να μετατρέψουν σταδιακά τον εξαρχειώτη αναρχικό και αντιεξουσιαστή, δηλαδή τον ριζοσπάστη μικροαστό ή άνεργο ή λούμπεν σε αυτό που αυθόρμητα τόσο απεχθάνεται, δηλαδή σε κνίτη και μάλιστα σε κνίτη με καλάσνικοφ.
Με λίγα λόγια οι προκηρύξεις των δολοφόνων δεν είναι μόνο ένα απλό περιτύλιγμα με το οποίο αυτοί δικαιολογούν τις σφαίρες τους, όπως θέλουν να πιστεύουν αυτοί που από άγνοια τους χαρακτηρίζουν απλούς παρακρατικούς ή ακόμα και κανονικούς χρυσαυγίτες που διεκπεραιώνουν μια προβοκάτσια. Για μας οι σφαίρες τους εκτός από βία και προβοκάτσια είναι αντίστροφα και επιχείρημα της πολιτικο-ιδεολογικής πλατφόρμας που με την προκήρυξή τους θέλουν να περάσουν στους μικροαστούς και λούμπεν ριζοσπάστες που θαυμάζουν το έργο τους. Οι σφαίρες αποτελούν το εξής επιχείρημα της πλατφόρμας της προκήρυξης : «Μόνο εμείς, που σκοτώνουμε, κάνουμε επαναστατική πράξη. Μόνο εμείς είμαστε πραγματικοί αντιφασίστες γιατί ρισκάρουμε να συγκρουστούμε με το κράτος, και τελικά μόνο εμείς έχουμε αποτέλεσμα και όχι οι ρεφορμιστές φαφλατάδες του ΚΚΕ, και του ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που είναι αντιναζί μόνο στα λόγια».
Έτσι δουλεύεται ο αναρχισμός από αυτούς τους σύγχρονους παρακρατικούς κνίτες. Για μας η προκήρυξη των ΜΛΕΔ-δολοφόνων μετράει από μια άποψη το ίδιο με τις σφαίρες τους, ίσως και περισσότερο από αυτές, γιατί οι σφαίρες τους κάνουν το κακό να στέλνουν στην αγκαλιά των ναζήδων τους εκατοντάδες χιλιάδες πολιτικά καθυστερημένους και ενδιάμεσους ενώ η προκήρυξη - σε συνδυασμό με τις σφαίρες - έχει σα κύριο στόχο να μετατρέψει πολλούς πραγματικούς ριζοσπάστες αντιφασίστες, αλλά και επαναστάτες, σε σοσιαλ-φασίστες, ακόμα και σε ναζήδες.
Σοσιαλφασίστες - ναζί: Από πού και ως πού εχθροί;
Ξεκινάμε λοιπόν μια κανονική κριτική στην προκήρυξη αυτού του ιδιότυπου νέου παρακράτους λέγοντας ότι δεν υπάρχει κάποιος πραγματικός αντιναζισμός όχι μόνο στην πράξη αλλά ούτε στα λόγια, δηλαδή ούτε στο επίπεδο της πολιτικής πάλης από τα ψευτοΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Όπως δεν υπάρχει ουσιαστικά και πάλη των ναζί ενάντια σε αυτούς.
Εδώ, στη μόνη χώρα με ναζήδες στη Βουλή, αλλά και με τόσους πολλούς «αριστερούς» ψευτο-αντικαπιταλιστές, όλες οι ηγεσίες των υποτιθέμενων αντιφασιστικών ρευμάτων (ψευτοαριστερών και ψευτοαναρχικών) δεν έχουν προσανατολίσει ούτε κατά διάνοια τη βάση τους σε πόλωση με τους ναζί πάνω στη ζωντανή πολιτική. Αντίθετα οδηγούν τη βάση τους πολιτικά σε άτυπη πολιτικά συμμαχία με τους ναζί. Συνήθως χτυπούν ως κύριους εχθρούς τη Μέρκελ και τους φιλελεύθερους εντός κι εκτός Ελλάδας σε αγαστή σύμπνοια με τους χρυσαυγίτες, ενώ έχουν και το «εντός νόμου η Χρυσή Αυγή» για ευαγγέλιό τους.
Οι ίδιοι οι ναζί δεν έχουν ακόμα συγκροτήσει μια πλατιά οργανωμένη και μασίφ ιδεολογικά βάση γιατί είναι ακόμη αρκετά αποκρουστικοί, ακόμη και σε πολύ συντηρητικούς ανθρώπους. Γύρω τους μαζεύουν ακόμη, σαν οργανωμένη βάση, κυρίως το θρασύδειλο απολιτικό λούμπεν και τα πιο δεξιά και τραμπούκικα στοιχεία μέσα στους ανέργους και στους κατεστραμμένους οικονομικά μικροεπαγγελματίες, και πάλι όμως σε πολύ μικρούς αριθμούς.
Χώρια που οι χρυσαυγίτες επίσης δε χτυπούν ως κύριους πολιτικούς εχθρούς τους τα υποτιθέμενα «μαχητικά αντιφασιστικά» ρεύματα, στα οποία αυτοτοποθετούνται και οι δήθεν επαναστάτες τύπου «ΜΛΕΔ». Χτυπούν κυρίως τους «εβραιομασόνους ξένους τοκογλύφους», το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, κατηγορώντας απλώς την «Αριστερά» - «ρεφορμιστική» και «επαναστατική» - ότι στο βάθος είναι πουλημένη στους Αμερικάνους και στο δυτικό κεφάλαιο λόγω «διεθνισμού» και «κοινών εβραϊκών καταβολών» μαρξισμού και φιλελευθερισμού. Εξ ου και οι ναζί αποκαλούν το Τσίπρα και το ΣΥΡΙΖΑ «αμερικανοκομμουνιστές».
Πώς λοιπόν και στη βάση ποιου «εμφύλιου πάθους και μίσους» χωράει η κτηνώδης δολοφονία των δύο παρακατιανών ναζί της βάσης, που το καθεστώς έντεχνα μεταμόρφωσε σε «δύο νέα παιδιά, δυο άτυχους Έλληνες»; Πού και πότε οι ναζί και οι ψευτοαναρχικοί - ψευτοκομμουνιστές έφτασαν στην απόλυτη σύγκρουση πολιτικά, κοινωνικά και ιδεολογικά, έχοντας σαν κύριο και απόλυτο εχθρό ο ένας τον άλλο;
Η μετατροπή της ναζιστικής συμμορίας σε «εθνικό κόμμα»
Όσοι έχουν λίγο οξυμμένο πολιτικό βλέμμα, θα έχουν παρατηρήσει ότι οι δύο πιο γνωστοί και με «ηγετικό κύρος» από τους χρυσαυγίτες που μείναν έξω από τη φυλακή, Κασιδιάρης και Παναγιώταρος, από τη μέρα της δολοφονίας των δυο μελών της συμμορίας τους δεν έχουνε βγάλει από πάνω τους το κουστούμι και τη γραβάτα.
Τέσσερις βουλευτές των ναζί, μάλιστα, την επομένη της δολοφονίας, πήγαν και παραδώσαν στην αστυνομία τα «νόμιμα» όπλα τους, για να αποδείξουν πόσο ειρηνόφιλο και εχθρικό προς τη βία κόμμα είναι η Χ.Α. Δασκαλεμένοι μάλιστα από τα αφεντικά τους, οι αντεροβγάλτες τόνιζαν με νόημα στις δηλώσεις τους ότι αν είχε σκοτωθεί αναρχικός, θα είχε καεί η Αθήνα, ενώ όταν σκοτώθηκαν «εθνικιστές», δεν άνοιξε ρουθούνι.
Με τη Χρυσή Αυγή να έχει αλώσει πλήρως το χώρο της κλασσικής εθνικιστικής Ακροδεξιάς που κάλυπτε το ΛΑΟΣ και με το Σαμαρά να έχει δηλητηριάσει εκ νέου τη ΝΔ με ακροδεξιό, αντιμεταναστευτικό, ορθοδοξοφασιστικό πνεύμα, καταλαβαίνει κανείς τι ποσοστό συντηρητικού κόσμου πρόσφεραν οι ψευτοαριστεροί δολοφόνοι των ΜΛΕΔ στους ναζί, τους οποίους εν μία νυκτί μεταμόρφωσαν σε «εθνικό - βαλλόμενο από τρομοκράτες - κόμμα».
Φυσικά, εδώ δεν έχουμε, όπως προείπαμε, μια αυθόρμητη κίνηση και πράξη «τυφλής» αντεκδίκησης για το φόνο του ηρωικού αντιφασίστα Παύλου Φύσσα, πόσο μάλλον που το «ρεύμα» το οποίο εκπροσωπούσε, οι φίλοι κι η οικογένειά του, ξεκαθάρισαν ότι δε θέλουν αντίποινα και βία.
Πρόκειται για ενέργεια η οποία ήτανε σχεδιασμένη μέχρι την τελευταία της λεπτομέρεια από το παρακράτος του σύγχρονου, πουλημένου στη Ρωσία, φασιστικού και σοσιαλφασιστικού βαθιού καθεστώτος στη χώρα μας, γι’ αυτό και έχει απάνω της μια σφραγίδα - αντίφαση που εκθέτει αυτό το βρώμικο παρακράτος: το κείμενο της προκήρυξης έχει για κύριο εχθρό του στη γραμμή - πλατφόρμα όχι το ναζισμό της Χ.Α., αλλά τον «ευρωπαϊκό ολοκληρωτισμό», την Ε.Ε. και το ΔΝΤ, όπως ακριβώς και οι ναζί. Οι ΜΛΕΔ είναι τμήμα αυτού του παρακράτους.
Γι’ αυτό και βγαίνουν, στο θέμα της βίας, πιο δεξιά από τη Χρυσή Αυγή, η οποία για να φυλαχτεί καταδίκασε (στα λόγια φυσικά) τη δολοφονία Φύσσα από το χρυσαυγίτη φονιά Ρουπακιά. Αντιθέτως, οι ΜΛΕΔ επαίρονται και επιχαίρουν για τη δολοφονική βία που άσκησαν στους δυο ναζί και καλούν σε μαζικοποίηση αυτής της μορφής «αντιναζισμού».
Δηλαδή μπροστά στο λαό φτιάνουν έναν «αντιναζισμό» ο οποίος παίρνει την πρωτοβουλία του διχασμού του λαού και της βίας, πριν από την πλήρη αποκάλυψη στις μάζες των ναζί, που αυτή τη στιγμή παίζουν «άμυνα» κι έχουν κόψει - για λίγο καιρό - μαχαίρι τις βιαιοπραγίες για να ξεπλυθούν. Πρόκειται για μια προβοκάτσια του χειρίστου είδους, στην οποία δεν πρέπει να πέσει η βάση του αναρχισμού.
Τίμιοι και πραγματικά αντιναζιστές άνθρωποι δεν πρέπει να πέσουν στη «λούμπα», λόγω της ανυπαρξίας πραγματικού μαζικού αντιφασιστικού ρεύματος, να επιδοκιμάζουν το φόνο των δύο χρυσαυγιτών, στο όνομα της εκδίκησης. «Εκδίκηση» για τον Παύλο θα είναι να χτίσουμε ένα παλλαϊκό αντιναζιστικό ρεύμα, ειρηνικό στη διάθεσή του και πραγματικά ενωτικό στη βάση του λαού, το οποίο θα αποκαλύψει και θα απομονώσει τους ναζί και τελικά θα τους συντρίψει. Αυτό θα το κάνει «στρατιωτικά» μόνο αν υποχρεωθεί, χωρίς δηλαδή ποτέ να πάρει εκείνο την πρωτοβουλία να αρχίσει τη βία.
Οι μέθοδες τύπου ΜΛΕΔ ενισχύουν τους ναζί και πλαταίνουν τη βάση τους, φέρνουν πιο κοντά τους μελλοντικούς θαλάμους βασανιστηρίων των χιτλερικών δολοφόνων, διασπάνε το λαό και συκοφαντούν τον αντιφασισμό. Γι’ αυτό είναι φασιστικές και πιστεύουμε παρακρατικές και όχι «αριστερίστικα» λάθη.
Η βάση του αναρχισμού πρέπει να έρθει σε σύγκρουση με τους καθοδηγητές διάφορων ρευμάτων του «χώρου» που όσο κατακάθεται ο κουρνιαχτός θα ζυμώνουν σιγά-σιγά στις γραμμές τους τη θέση «καλά τους κάνανε», «οι ΜΛΕΔ είναι κομμάτι του κινήματος, τμήμα του ένοπλου» κλπ. Τέτοιου είδους καθοδηγητές πρέπει και να αποκαλυφθούν τουλάχιστον σαν αντικειμενικοί προβοκάτορες και φιλοναζιστές.
Η προβοκατόρικη γραμμή «ΝΔ = ναζισμός»
Όλη η γραμμή της προκήρυξης περιγράφεται λίγο ως πολύ από το εξής σκεπτικό (η συμπύκνωση δικιά μας): Ακροδεξιά υπήρχε από πάντα και χρησιμοποιούνταν από τα καπιταλιστικά καθεστώτα κατά των λαών. Η Χρυσή Αυγή είναι εργαλείο της κλασσικής συντηρητικής και φιλελεύθερης Δεξιάς για να χτυπάει την Αριστερά και το λαό προς όφελος των ιδιωτών πλούσιων, απλώς είναι το πιο αποκρουστικό εργαλείο και καμιά φορά μπορεί να έχει φιλοδοξίες να αυτονομηθεί. Η Δεξιά όμως δεν την αφήνει, γι’ αυτό κι έβαλε φυλακή το Μιχαλολιάκο, για να χαλιναγωγήσει τους ναζί. Σαν όργανο της Δεξιάς και του «ευρωπαϊκού ολοκληρωτισμού» σκότωσε η Χρυσή Αυγή και τον Παύλο Φύσσα, γι’ αυτό κι εμείς (οι ΜΛΕΔ) σκοτώσαμε τα δύο μέλη της σε αντίποινα. Σκοτώσαμε δηλαδή δύο μέλη του χειρότερου εργαλείου της «δυτικής ΝΔ» και της «φασιστικής Ε.Ε.» που μας πεινάνε για να εξυπηρετήσουν το διεθνές και ντόπιο ιδιωτικό κεφάλαιο, τους πλούσιους και τις τράπεζες.
Αυτή η γραμμή δεν είναι γραμμή κλασσικού αναρχισμού της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα. Ο αναρχισμός αυτός, όπως εκφράζεται ακόμη από ρεύματα σαν την Αναρχική Αρχειοθήκη, μπορεί όντως να μην καταλαβαίνει πολλά και να μην πολυνοιάζεται από τη διάκριση αστικής δημοκρατίας και φασισμού, αλλά ποτέ δεν είχε μονόπλευρο εχθρό «την κλασσική Δεξιά και τη Δύση» ούτε μονάχα την αστική δημοκρατία. Αντιθέτως, είχε έστω και άθελά του ξεσκεπάσει με τη δράση του αλλά και μερικά συνθήματά του («ίδια είναι τα αφεντικά δεξιά κι αριστερά») τον καλυμμένο φασισμό της Νέας Δεξιάς, όπως ονόμασε η ΟΑΚΚΕ το σοσιαλφασιστικό μπλοκ Α. Παπανδρέου - ψευτοΚΚΕ από τη δεκαετία του 1980.
Η γραμμή «φασισμός είναι η κλασσική Δεξιά λόγω του οικονομικού της φιλελευθερισμού και της φτώχειας που σπέρνει» είναι η στρατηγική γραμμή, από το 1974 ακόμη, αυτής της Νέας Δεξιάς, δηλαδή όλων των ηγετών του ΠΑΣΟΚ από την ίδρυσή του, της ηγεσίας Κύρκου στο «Κ»ΚΕσωτερικού και όλων των ηγεσιών ψευτοΚΚΕ και ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό όλοι αυτοί ποτέ δεν κυνήγησαν τους χουντικούς και τους φασίστες σαν κύριο εχθρό και δεν έσπρωχναν τη φιλελεύθερη πτέρυγα της Δεξιάς - ΝΔ να αποκεφαλίζει φασίστες μέσα της κι έξω της, αλλά αντίθετα χτυπούσαν με όλη τους τη λύσσα (με εξαίρεση, λόγω τακτικής, το ’89) ως κύριο εχθρό τα κεντρώα και φιλελεύθερα ρεύματα τύπου Μητσοτάκη και ευρωπαιόφιλων καραμανλικών μέσα στη Νέα Δημοκρατία.
Αυτή ήταν κι η γραμμή της «17 Νοέμβρη», με την οποία έχει την πιο ευθεία σχέση και σε επίπεδο σημειολογίας και σε επίπεδο ιδεολογίας η προκήρυξη των «ΜΛΕΔ»: γι’ αυτό και η συμμορία αυτή σκότωσε τον φιλελεύθερο Παύλο Μπακογιάννη με την αντιδικτατορική δράση το 1967-1974, την πιο κεντρώα και λιγότερο αντικομμουνιστική μορφή μέσα στη Νέα Δημοκρατία και ποτέ κάποιον κτηνώδη ακροδεξιό ή χουντόφιλο φασίστα μέσα στην κλασσική Δεξιά.
Άλλωστε, η «17Ν» έπαιζε με το σωβινισμό και στο θέμα του αντιτουρκισμού τύπου Α. Παπανδρέου και στο θέμα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, για να ενισχύει τον αντιαμερικανισμό – αντιδυτικισμό και να στρέφει το λαό μας προς τη σοσιαλφασιστική Μόσχα.
Όταν κάποιος εξισώνει ακόμη και τη σημερινή ελεεινή σαμαρική ΝΔ με τους ναζί, πραχτικά παρέχει συγχωροχάρτι στους δεύτερους, τους καθιστά «μια απ’ τα ίδια» και καταστρέφει ακριβώς αυτό που πρέπει, σε πρώτη φάση, να οικοδομήσουν οι δημοκράτες: το παλλαϊκό αντιναζιστικό μέτωπο ενάντια στον εντελώς ξεχωριστά αποκρουστικό, χιτλερικό και δολοφονικό χαρακτήρα της ναζιστικής συμμορίας. Η εξίσωση ΝΔ - Χρυσής Αυγής γίνεται δηλαδή αποκλειστικά για να ξεπλυθεί η δεύτερη.
Από κει λοιπόν φαίνεται το στημένο της δουλειάς. Η βαναυσότητα και οι χαριστικές βολές μπροστά στις κάμερες παρακολούθησης, που οι δολοφόνοι προφανώς ξέρανε ότι υπήρχαν, οπότε και μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, η γραμμή για τα «σφυριά που θα σπαν κεφάλια και τα δρεπάνια που θα κόβουν χέρια», πράγματα που ούτε οι ναζί δε λένε με τέτοια ωμότητα και που βρωμίζουν το τιμημένο σφυροδρέπανο, το τραμπούκικο δολοφονικό στυλ δεν δικαιολογούνται διόλου σε μια προκήρυξη που σε όλα τα βασικά ζητήματα, πέρα από την ιστορία, λέει τα ίδια με τη Χρυσή Αυγή.
Και εννοούμε τα ζητήματα του σήμερα, αυτά που καίνε το λαό στην καθημερινότητά του, γιατί εκεί κρίνεται η πολιτική πορεία της χώρας και όχι στο «Μελιγαλά» και στις όψιμες αναφορές των σοσιαλναζί στο λαϊκό μας κινήμα τη δεκαετία του ’40, το οποίο και βρωμίζουν και μόνο που το ακουμπάνε.
Προκήρυξη με ιδεολογικά υλικά ψευτοΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ
Η προκήρυξη των ΜΛΕΔ είναι η γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ και ακόμη περισσότερο η γραμμή του ψευτοΚΚΕ, την οποία οι ΜΛΕΔ την πάνε μέχρι το τέλος σε «συνέπεια». Εκεί δηλαδή που ο Κουτσούμπας - ψευτοΚΚΕ κηρύττει τάχα τη σοσιαλιστική επανάσταση μέχρις εσχάτων, αλλά ταυτόχρονα πηγαίνει στο Μαξίμου και τα λέει «σε πολύ καλό κλίμα» με το Σαμαρά για την οικονομία, οι «συνεπείς κνίτες» ΜΛΕΔ κάνουν πράξη την κνίτικη γραμμή «εδώ και τώρα».
Φυσικά, οι σοσιαλναζί δολοφόνοι των ΜΛΕΔ δεν κρύβουν ότι αγαπούν το ψευτοΚΚΕ σαν «εργατικό κόμμα», αφού αναπαράγουν το παραμύθι ότι οι ναζί χτύπησαν τους κνίτες στο Πέραμα επειδή οι τελευταίοι είναι τάχα «ταξικοί συνδικαλιστές» που εμποδίζουν την υπερεκμετάλλευση της εργατιάς από τον εφοπλισμό. Στο Πέραμα, βέβαια, κανένας εφοπλισμός δεν εκμεταλλεύεται καμιά εργατική δύναμη, απλούστατα γιατί οι κνίτες νέκρωσαν κάθε δραστηριότητα για να πουληθεί η Ν/Ε Ζώνη τσακισμένη στους χειρότερους φασίστες καπιταλιστές του πλανήτη, στους κινέζους δουλοκτήτες, που θέλουν όλο τον Πειραιά δικό τους. Αυτούς το ΠΑΜΕ δεν τους έχει ενοχλήσει συνδικαλιστικά ούτε κατά διάνοια στο λιμάνι της ΚΟΣΚΟ.
Αλλά αυτά οι «επαναστάτες» των ΜΛΕΔ τάχα «δεν τα γνωρίζουν», όπως «δε γνωρίζουν» ότι σ’ αυτό τον κόσμο υπάρχει ένας φασιστικός ιμπεριαλιστικός Άξονας με ηγέτες τη Ρωσία και την Κίνα…
Από πάνω ως κάτω τελικά, η προκήρυξη κηρύττει την κοινή στρατηγική γραμμή της ψευτοαριστεράς και της Χρυσής Αυγής, συγκεντρώνοντας τα πυρά στην «Ευρώπη των καπιταλιστών τοκογλύφων» που μας επιβάλλει τη δίαιτα και χωρίς την οποία θα ζούσαμε ευτυχισμένοι. Είναι μια γραμμή η οποία επιτίθεται από τα δεξιά στο φιλελεύθερο καπιταλισμό της αγοράς και του δυτικού μονοπώλιου. Είναι η γραμμή που ζυμώνει η κλειστή υπερσυγκεντρωμένη και ολιγάριθμη ιμπεριαλιστική αστική τάξη της Ρωσίας για να κατακτήσει τον πλανήτη, γυρίζοντας το μαρξισμό κατήφορο κεφάλι και αντιστρέφοντάς του όλη την ουσία.
Η ενότητα με τους φαιο-«κόκκινους» χιτλερικούς του Καλέτζη
Δεν είναι έτσι τυχαίο που, για δεύτερη φορά σε προκήρυξη του «χώρου» αυτού αναφέρεται χωρίς αρνητικές αναφορές ένας «άλλος» δήθεν «καλός», δήθεν «αντισυστημικός» εθνικοσοσιαλισμός, «διαφορετικός» από εκείνον της Χρυσής Αυγής, εδώ ανοιχτά με το όνομα του Αριστοτέλη Καλέτζη. Ο Καλέτζης είναι παιδί της κοινής μήτρας των ελλήνων ναζιφασιστών, του «Κόμματος 4ης Αυγούστου» του ναζιστή Πλεύρη και είχε καταλήξει στη φυλακή για 12 και πλέον χρόνια για τη φασιστική του δράση (1977-1989).
Ο ναζιστής αυτός, σε αντίθεση με τον Πλεύρη και το Μιχαλολιάκο, έμεινε «πιστός» στον πιο «καθαρό» στη μορφή του εθνικοσοσιαλισμό - ναζισμό, γεγονός που το διακηρύττει ανοιχτά και χωρίς κανένα φτιασίδι, έχοντας μάλιστα συγκροτήσει και ρεύμα γύρω από το ιστολόγιο «Μαύρος Κρίνος». Πρόκειται για ένα ναζισμό πιο ανοιχτά αντικαπιταλιστικό και ψευτοεργατίστικο, πιο κοντά στο μικροαστικό «αντικαπιταλισμό» των Ταγμάτων Εφόδου - SA του Στράσερ και του Ρεμ (δολοφονήθηκαν από το Χίτλερ το 1934), πιο βαθιά φυλετικό, με λιγότερη Ελλάδα και μπλε χρώμα και πιο πολύ μαυροκόκκινο «διεθνισμό» της Αρίας Φυλής.
Ο τελευταίου τύπου εθνικοσοσιαλισμός θα είναι πολύ χρήσιμος στον πόλεμο της Ρωσίας ενάντια σε κράτη, έθνη και λαούς κατά την σοσιαλιμπεριαλιστική της παγκόσμια επέλαση.
Τη στιγμή λοιπόν που οι ιδεολογικοί φίλοι του Τσίπρα και του Κουτσούμπα, ΜΛΕΔ, αναφέρονται στους - πράγματι - κρατικούς ρουφιάνους ναζί Πλεύρη και Μιχαλολιάκο και αφήνουν να εννοηθεί ότι ο Καλέτζης είναι ένας καθωσπρέπει κύριος που τον ρουφιάνεψαν, ίσως και ένας ήρωας (μιας και δε του ασκούν κριτική στην προκήρυξη), δε μπορούμε να μη θυμηθούμε το κάλεσμα της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, στις αρχές του 2010, για πάλη ενάντια στη Χρυσή Αυγή επειδή είναι «ΚΥΠίτικη» και δεν κάνει «άξιες λόγου εθνικοσοσιαλιστικές αναλύσεις», όπως προφανώς κάνει ο Καλέτζης, που στην προκήρυξη εκείνη επίσης τον ανέφεραν θετικά, αντιπαραβάλλοντάς τον σαν «αντισυστημικό» σε σχέση με την συστημική Χρ. Αυγή.
Εδώ έχουμε πια καθαρό κλείσιμο ματιού και κάλεσμα σε φαιο-«κόκκινη» ενότητα, η οποία αν δεν καταδικαστεί αποφασιστικά από τα αναρχικά ρεύματα, θα τα στιγματίσει πολιτικά για μια ολόκληρη εποχή και τελικά θα τα καταστρέψει, μεταμορφώνοντάς τα σε πρωτοπορία του χειρότερου ιμπεριαλιστικού φασισμού και επεκτατισμού του καιρού μας.
Η βρώμικη χρήση της ιστορίας του ΕΑΜικού κινήματος και του αληθινού ΚΚΕ
Οι σοσιαλφασίστες των ΜΛΕΔ, οι όλο και πιο κνίτες στο κεφάλι και όλο και λιγότερο αναρχικοί στη μορφή κουμπουροφόροι, για να βρούνε μια ιστορική δικαίωση, μιλάνε πολύ για τις εκτελέσεις τις οποίες πραγματοποιούσε ο ΕΛΑΣ της Αθήνας και η ΟΠΛΑ (Οργάνωση Περιφρούρησης Λαϊκού Αγώνα) στην Κατοχή, το 1943-1944, ενάντια στα κτήνη των Ταγμάτων Ασφαλείας και της Ειδικής Ασφάλειας, στους συνεργάτες των Γερμανών.
Αυτό που καμώνονται ότι δε γνωρίζουν οι ΜΛΕΔίτες είναι ότι τα χτυπήματα εκείνα, τα οποία φυσικά ήταν δίκαια και δικαιολογημένα, εξέφραζαν ένα μαζικό κίνημα που φούντωνε, ήταν πλειοψηφικό μέσα στον πληθυσμό σε επίπεδο διαθέσεων και γινόταν σε αντίποινα για μαζικές εκτελέσεις και βασανιστήρια πατριωτών από τους ναζί και τους γερμανοτσολιάδες. Ο ΕΛΑΣ και η ΟΠΛΑ εκτελούσαν τους ελληνόφωνους SS, τους οποίους μισούσε για τα μυριάδες εγκλήματά τους κάθε τίμιος πατριώτης.
Ποτέ το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και το ΚΚΕ σαν πολιτικός πυρήνας του δεν βγήκαν να επαίρονται για τον τρόπο που πραγματοποιούσαν τις εκτελέσεις γερμανοτσολιάδων, για χαριστικές βολές, για «γοητείες της βίας» κι άλλες σοσιαλναζιστικές αθλιότητες που αρμόζουν μόνο σε ψευτοεπαναστάτες μηδενιστές δολοφόνους, που κατά βάθος γοητεύονται από τους καθεστωτικότατους Τσίπρα και Κουτσούμπα, μιας και λεν τα ίδια στις αναλύσεις τους με αυτούς τους - πουλημένους στη Ρωσία - σοσιαλφασίστες αντεργάτες.
Ακόμη και τον Μελιγαλά το πραγματικό ΚΚΕ (όπως υπήρξε από το 1918 ως το 1956) δεν τον έκανε ποτέ σύνθημα ούτε πρότυπο, μολονότι έγινε κατά των ταγματαλητών που συνελήφθησαν εκεί μετά από φονικότατη μάχη και πάλι όμως με σύντομες δίκες μπροστά στις καταβασανισμένες φιλοελασίστικες μάζες.
Μάλιστα, το παλιό επαναστατικό ΚΚΕ, χωρίς να αναφερθεί συγκεκριμένα στο Μελιγαλά, καταδίκαζε κατοπινά σε σώματα και ολομέλειές του εξτρεμιστικές και αντιλαϊκές ενέργειες μεμονωμένων στελεχών και μελών του, οι οποίες απομόνωναν το λαϊκοδημοκρατικό κίνημα από τίμιους ανθρώπους στη βάση της μοναρχοφασιστικής Δεξιάς ή του ψευτοδημοκρατικού Κέντρου.
Το παλιό, αληθινό ΚΚΕ και το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ δεν είναι στην κύρια πλευρά του ο Μελιγαλάς, αλλά το πρωτόφαντο σήκωμα του ελληνικού λαού ενάντια στο φασίστα καταχτητή για λευτεριά, ανεξαρτησία, κοινωνική δικαιοσύνη, λαϊκή δημοκρατία. Για μια καινούρια Ελλάδα της Δουλειάς, της Λεφτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση κι από κάθε εκμετάλλευση, μ’ ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό, όπως είχε τονίσει ο γραμματέας του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης στο 1ο και ιστορικό γράμμα του για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο στις 31 του Οχτώβρη του 1940.
Οι σοσιαλφασίστες που δυναμώνουν την Χρυσή Αυγή με ωμές δολοφονίες ενώ ταυτόχρονα κηρύσσουν ως «αστοδημοκρατική αυταπάτη» κάθε αντιναζιστικό και αντιφασιστικό μέτωπο είναι στον αντίποδα αυτού του καλέσματος του παλιού ΚΚΕ και του Νίκου Ζαχαριάδη. Είναι υπάλληλοι αυτών που σκότωσαν και το αληθινό ΚΚΕ και το Ζαχαριάδη και που γιγάντωσαν τη Χρυσή Αυγή, του ρώσικου φασιστικού μονοπώλιου!
Μια ακόμη απόδειξη για τον αντικομμουνισμό του συγκεκριμένου ρεύματος είναι τα συνθήματα που φωνάζει στο δρόμο το «μαυροκόκκινο» μπλοκ, στο οποίο αυτοεντάσσονται και οι ΜΛΕΔ. Εκεί, ακόμη και τίμιοι στις διαθέσεις τους νεολαίοι που δηλώνουν αναρχικοί ή αναρχοκομμουνιστές φωνάζουν από άγνοια βαθειά αντικομμουνιστικά συνθήματα που πέφτουν από πάνω και τελικά καθιερώνονται, συνθήματα δηλαδή για «κονσερβοκούτια που δε σκούριασαν ακόμα». Αυτό συνέβη και την επομένη της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, στη μεγαλειώδη αντιφασιστική κινητοποίηση που διέλυσαν τα σπασίματα και τα καψίματα αυτού του χώρου στο Κερατσίνι.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη του αντικομμουνισμού και της ακροδεξιάς φύσης των καθοδηγητών αυτού του ρεύματος από τα συγκεκριμένα εμετικά συνθήματα: για κονσερβοκούτια μιλούσε πάντα ο ταγματαλητισμός, ο μοναρχοφασισμός και οι ακροδεξιοί τραμπούκοι, οι οποίοι συκοφαντούσαν το λαϊκοδημοκρατικό κίνημα 1941-1949 ανάγοντας μεμονωμένες περιπτώσεις σε γενικό κανόνα. Ποτέ το πραγματικό ΚΚΕ και οι μετωπικές οργανώσεις στις οποίες συμμετείχε δεν είχαν γραμμή για κτηνώδεις εκτελέσεις τέτοιου τύπου.
Οι κομμουνιστές και οι ΕΑΜίτες δεν είχαν τίποτε κοινό με τις συμμορίες των ταγματαλητών και των μοναρχοφασιστών, των θρασύδειλων παλιανθρώπων που κόβαν και περιφέραν κεφάλια ανταρτών και καίγαν ζωντανά τα γυναικόπαιδα των δημοκρατικών ανθρώπων.
«Χίτες και χουντικοί» ή χιτλερικοί ναζιστές;
Συνειδητά άλλωστε οι κρυμμένοι στο ημίφως τέτοιοι καθοδηγητές συγχέουν, όπως ακριβώς και το ψευτοΚΚΕ, τους χρυσαυγίτες με τους χίτες και τη χούντα.
Αυτό δεν γίνεται από άγνοια, αλλά έχει έναν ανομολόγητο και δύσκολα ορατό με «γυμνό» μάτι στόχο: να κάνει τους χιτλερικούς οικείους στους ντόπιους, κλασσικούς εθνικοφασίστες.
Φυσικά, δεν ισχυρίζεται κανείς ότι υπάρχουν σινικά τείχη ανάμεσα στους φασίστες. Εθνικοσοσιαλιστές - ναζήδες υπήρχαν σαν τάσεις μέσα σε όλα τα ρεύματα του ελληνικού εθνικοφασισμού (Κόμμα 4ης Αυγούστου, Εθνική Παράταξις, Κόμμα Προοδευτικών, ΕΠΕΝ, ΕΝΕΚ κλπ.), ενώ π.χ. ο Πλεύρης, ιδεολογικός γενάρχης και των δύο ρευμάτων στην Ελλάδα, ακόμη και σήμερα στέλεχος του ΛΑΟΣ, είναι ταυτόχρονα φανατικός μεταξικός και χιτλερικός.
Ωστόσο, η Χρυσή Αυγή είναι στο βάθος αντιμεταξική και αντιχουντική από τα δεξιά, καθώς διαφωνεί και με τη συμπαράταξη του Μεταξά με την Αγγλία στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και με την «μη ριζοσπαστική και μη εθνικοσοσιαλιστική» γραμμή του χουντικού φασισμού 1967-1974.
Το ίδιο η φασιστική «Χ» του Γρίβα ήταν μια δολοφονική ακροδεξιά συμμορία, μοναρχική και μεταξική, η οποία δεν έκανε καμία αντίσταση κατά των Γερμανών πέρα από αναγραφή συνθημάτων εθνικιστικού περιεχομένου σε τοίχους στην Κατοχή, ενώ είχε και σαφή αντιΕΑΜικό και αντικομμουνιστικό προσανατολισμό, καθώς και «αντιπλουτοκρατικά» στοιχεία μεταξικού τύπου στις διακηρύξεις της. Οργίασε κυριολεκτικά την περίοδο 1944 – 1948 δολοφονώντας μαζικά δημοκρατικούς πολίτες με τον πιο θρασύδειλο και ωμό τρόπο, ωστόσο δεν ήταν εθνικοσοσιαλιστική – ναζιστική.
Όποιος λοιπόν αποκαλεί τους χρυσαυγίτες μεταξικούς, χίτες και χουντικούς, είναι προφανές ότι τους αλαφρώνει, αφού τους απαλλάσσει από τα φρικιαστικά εγκλήματα των γερμανών ναζί και των ταγματασφαλιτών βοηθών τους κατά του ελληνικού λαού στην Κατοχή, αλλά και τους παραδίνει μια μάζα ακροδεξιών οι οποίοι είναι αποκρουστικοί πολιτικά για κάθε δημοκράτη, αλλά έχουν ιδεολογικές διαφορές με το ναζισμό, το φυλετικό ρατσισμό, το γενοκτονικό αντισημιτισμό και κυρίως σε ένα ζητημα, το ζητημα του εθνικισμού.
Οι ναζήδες σε εξαρτημένες χώρες σαν την Ελλάδα είναι στην κύρια πλευρά τους πράκτορες του κάθε μητροπολιτικού ναζιστικού ιμπεραλισμού, τότε του γερμανικού και σήμερα του ρώσικου, και γι’ αυτό δεν είναι εθνικιστές. Ο λαός και οι δημοκράτες πρέπει να διασπάνε τους εχθρούς τους και όχι να τους διευκολύνουν να ενώνονται και μάλιστα στο χειρότερο δυνατό κοινό παρονομαστή, δηλαδή στη ναζιστική πλατφόρμα.
Όμως αυτό ακριβώς θέλουν και το ψευτοΚΚΕ και οι ΜΛΕΔ, γι’ αυτό και κάνουν αυτές τις λαθροχειρίες. Όταν δηλαδή η Χρυσή Αυγή ωρύεται «δεν είμαστε ναζί», τα κνιτοειδή κάθε είδους φωνάζουν: «πράγματι δεν είστε. Είστε απλοί χίτες και χουντικοί». Είναι προφανές: τους δύο χρυσαυγίτες τους σκότωσαν - σε τελική ανάλυση - ιδεολογικοί τους συνήγοροι και υπερασπιστές! Με άλλα λόγια, αυτό που χρόνια φωνάζει η ΟΑΚΚΕ: ήταν μέλη του ίδιου φαιο-«κόκκινου», φιλορωσικού και φασιστικού πολιτικού μπλοκ.
Η ενότητα με τους ναζί στην αντιφιλελεύθερη πλατφόρμα – Η «σκέψη Ντούγκιν»
Η ρώσικη - πουτινική - αντινεοφιλελεύθερη γραμμή του σύγχρονου ιμπεριαλιστικού φασισμού, που στοχοποιεί τη δυτική παγκοσμιοποίηση για τα θετικά και όχι για τα αρνητικά της και αντιδιαστέλλει τη δική του «αντικαπιταλιστική αντιδυτική παγκοσμιοποίηση» σοσιαλφασιστικού τύπου, διατρέχει όλο το κείμενο, όπως διατρέχει φυσικά τις πλατφόρμες όλου του συνεχούς του σοσιαλφασισμού στην Ελλάδα. Από τις πλατφόρμες του Γ. Παπανδρέου σαν προέδρου της «Σοσιαλιστικής» Διεθνούς «κατά των ασύδοτων αγορών και των τραπεζών», μέχρι εκείνες της ΔΗΜΑΡ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ψευτοΚΚΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Είναι η γραμμή που ξεκινάει από την ψευδεπίγραφη «πράσινη ανάπτυξη» του Γ. Παπανδρέου, που σημαίνει ανοιχτή κυβερνητική καταστροφή κάθε βιομηχανικής και μεγάλης παραγωγής και φτάνει ως την «αποανάπτυξη» που ζυμώνουν σαν πρόταγμα οι «αντιεξουσιαστές» τύπου Αντιεξουσιαστικής Κίνησης (ΑΚ) στα Εξάρχεια. Είναι η γραμμή «γκρεμίστε κι ό,τι έχει απομείνει ζωντανό και σύγρονα παραγωγικό σε αυτή τη χώρα», η γραμμή της δημιουργίας μιας χώρας πεινασμένης και εξαθλιωμένης σε πρωτόφαντη κλίμακα, που θα κάνει μονάχα για εξάρτημα της ρώσικης ναζιστικής νέας αποικιοκρατίας.
Και για όσους ο Γ. Παπανδρέου και τα «αντιεξουσιαστικά» ρεύματα φαίνεται να απέχουν μίλια και νά ‘ναι διαμετρικά αντίθετοι, ας θυμηθούν την υποστήριξη βουλευτών του ΠΑΣΟΚ όλη τη δεκαετία του ’80 και του ’90 σε κουμπουροφόρους μικροαστούς των Εξαρχείων, που πάντα τους δικαίωνε έμμεσα στο όνομα του κοινού «αντιδεξιού» και αντιαμερικανικού αγώνα.
Η γραμμή αυτή είναι στο βάθος πτυχή της λεγόμενης «Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας», την οποία έχει συστηματοποιήσει ο νεοναζιστής θεωρητικός του Κρεμλίνου και σύμβουλος του Πούτιν, Αλεξάντερ Ντούγκιν. Οι τρεις προηγούμενες πολιτικές θεωρίες, κατ’ αυτόν, είναι ο Φιλελευθερισμός, ο Κομμουνισμός και ο Φασισμός. Σύμφωνα με το Ντούγκιν, ο πρώτος κυριάρχησε νικώντας κατά κράτος τους άλλους δύο. Στις αρχές του Νοέμβρη, ο Ντούγκιν έστειλε γράμμα συμπαράστασης στο Μιχαλολιάκο, στη φυλακή!.
Στρατηγική του νεοναζιστή αυτού και τελικά και του ίδιου του Πούτιν είναι η ένωση των απομειναριών του ψεύτικου «κομμουνισμού», δηλαδή του σοσιαλφασισμού, καθώς και του κλασσικού φασισμού και ναζισμού σε παγκόσμια κλίμακα σε ένα πλατύ αντι-φιλελεύθερο μέτωπο, μαζί με κάθε ιθαγενιστική, αντιτεχνολογική, αντιδιαφωτιστική, θρησκευτική και συντηρητική καθυστέρηση. Απλώς, σύμφωνα με το Ντούγκιν, οι «κομμουνιστές» σοσιαλφασίστες πρέπει να πάψουν να είναι υπερβολικά «ταξικιστές» και οι κλασσικοί φασίστες να πάψουν να είναι δογματικά «φυλετιστές», ώστε να μη διασπάται το μέτωπο.
Το μέτωπο Ντούγκιν το πραγματοποίησαν η «λαϊκή Δεξιά» του Σαμαρά με τον αντινεοφιλελεύθερο Κουβέλη σε «αντιμνημονιακή βάση» όταν υπήρχε μονοκομματική κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, το πραγματοποιεί κάθε μέρα και πιο πολύ ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ του εθνικοφασίστα Καμμένου, το πραγματοποιεί το ψευτοΚΚΕ σε συνεργασίες του με παλιούς καραβανάδες, χουντικούς πρώην διπλωμάτες, με «αντιιμπεριαλιστές» παπάδες, το πραγματοποιεί το ΕΠΑΜ του Καζάκη στο εσωτερικό του και τελικά το πραγματοποιούν οι ψευτοαναρχικοί με το ναζιστή Καλέτζη στο ανώτερό του επίπεδο.
Αυτά φυσικά δε τα σκέφτεται ούτε τα ξέρει ο ανέμελος πρωτογονιστής των Εξαρχείων που ονειρεύεται να τρώει ντομάτες χωρίς λίπασμα απ’ τον κήπο του και μην αφήσει φουγάρο για φουγάρο σ’ αυτό τον πλανήτη. Πρέπει όμως να αρχίσει να τα μαθαίνει, αλλιώς μια μέρα θα ξυπνήσει και θα έχει μετατραπεί σε ναζιστή λυκάνθρωπο, χωρίς επιστροφή.
Περί του αντικομμουνισμού της Ε.Ε.
Η ρητορεία της προκήρυξης για την «ευρωενωσιακή εξομοίωση του φασισμού με τον κομμουνισμό» είναι άλλο ένα πονηρό κνίτικο καπέλο στον εξαρχειώτικο αναρχισμό.
Πράγματι οι φιλελεύθεροι της Ε.Ε. εξισώνουν σε μεγάλο βαθμό τον επαναστατικό κομμουνισμό (ειδικά της περιόδου Στάλιν, αλλά και Μάο) με το φασισμό.
Αυτό αφορά, ωστόσο, μόνο ένα τμήμα, το πιο αντιδραστικό, των αστικών τάξεων κι όχι όλους ανεξαιρέτως τους αστούς, μολονότι κάθε σύγχρονος τροτσκισμός και κάθε αναρχισμός έχει μάθει να θεωρεί την αστική τάξη πάντα ένα σώμα, μασίφ, χωρίς εσωτερικές αντιθέσεις. Αυτή η τροτσκιστική – αναρχική θέση έρχεται φυσικά σε σύγκρουση συνολικά με το γράμμα και το πνεύμα του μαρξισμού, που δίνει πάντα μεγάλη έμφαση στις ενδοαστικές αντιθέσεις, ειδικά όταν το προλεταριάτο είναι αδύναμο και δεν έχει μεγάλο συγκροτημένο στρατόπεδο και «στρατό». Χώρια που οι κλασσικοί τροτσκιστές και πολλοί αναρχικοί διέπρεπαν ανέκαθεν στη βρώμικη εξίσωση του Στάλιν με το Χίτλερ, δίνοντας όπλα στη φαρέτρα του δυτικού αντικομμουνισμού. Σ’ αυτόν το βρώμικο αντικομμουνισμό έδωσε φτερά, άλλωστε, ένας παλιός τροτσκιστής, ο σοσιαλφασίστας Χρουστσόφ, με τα βουνά από ψέματα που χρησιμοποίησε ενάντια στο Στάλιν και στην τριτοδιεθνιστική περίοδο του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος.
Οι «επαναστάτες» μας με τα κουμπούρια, λοιπόν, δεν ορίζουν ποιον θεωρούν κομμουνισμό και μάλιστα, με τις αναφορές τους περί «πτώσης του Τείχους» και «μεταψυχροπολεμικής προπαγάνδας», αφήνουν να εννοηθεί εμμέσως ότι περνάνε για κομμουνιστικό το έκτρωμα του 1960-1990 στην Ανατολική Ευρώπη, τους βασανιστές της Στάζι και της ΚαΓκεΜπέ.
Τέτοιο βέβαια το θεωρούν και η Παπαρήγα, ο Κουτσούμπας, ο Τσίπρας, ο Λαφαζάνης, ο Δραγασάκης και όλος αυτός ο απερίγραπτος εσμός των πρακτόρων - παιδιών του Φλωράκη και του Τσολάκη, που σε λίγο, αν δεν υψωθεί απέναντί τους μια λαική προοδευτική αντίσταση, θα κάνουν κουμάντο στη χώρα, προς τέρψη των αφεντικών τους στη Μόσχα.
Δικηγόροι του Σαμαρά και προβοκάτορες κατά του Παύλου Φύσσα
Οι «κνίτες με πιστόλια» των ΜΛΕΔ μιλάνε για τις συλλήψεις των χρυσαυγιτών λέγοντας πως έγιναν τάχα «για να κατασταλεί η οργή από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα». Αυτό σημαίνει ότι είναι στην ουσία οπαδοί της νομιμότητας της Χρ. Αυγής. Στην πραγματικότητα, την καταστολή αυτής της οργής την ανέλαβε το ρεύμα στο οποίο ανήκουν ή θέλουν να ανήκουν οι ΜΛΕΔ, δηλαδή ο τραμπούκικος ψευτοαναρχισμός, που χάλασε την πιο αγνή και μαζική αντιφασιστική κινητοποίηση των τελευταίων δεκαετιών στο Κερατσίνι, την επομένη του φόνου του Παύλου, με τα σπασίματα και τα «μπάχαλα».
Αλλά την ανέλαβε και το συνεχές από ΔΗΜΑΡ μέχρι ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όταν, μετά από μια ελπιδοφόρα συγκέντρωση στο Σύνταγμα λίγες ημέρες μετά, την οποία διέσπασαν οι «επαναστάτες» τροτσκιστές, έριξαν τον Παύλο Φύσσα και τον αντιχρυσαυγίτικο αγώνα στα αζήτητα (άλλωστε ποτέ δεν ήθελαν και δεν προσπάθησαν να τον διεξαγάγουν).
Οι συλλήψεις, όπως είπαμε, έγιναν για να πείσει ο Σαμαράς την Ευρώπη και γενικά τους λαούς των δημοκρατικών χωρών ότι η Ελλάδα έχει αντιναζιστική, δημοκρατική κυβέρνηση, κάτι που φυσικά είναι ψέμα, καθώς οι Σαμαράς – Βενιζέλος έχουν σε τελική ανάλυση την ίδια στρατηγική με τους κνίτες, τη Χρυσή Αυγή και τους δολοφόνους των ΜΛΕΔ.
Γι’ αυτό και οι ΜΛΕΔίτες ισχυρίζονται ακόμη ότι ο Σαμαράς επιδιώκει τάχα την «ταξική ειρήνη, την απαιτούμενη πολιτική ομαλότητα προς τέρψιν των αναπτυξιακών επενδύσεων». Φυσικά, εδώ εννοούνται οι δυτικές και ντόπιες επενδύσεις, οι οποίες ποτέ δεν προχωρούν, αφού τις σαμποτάρει τόσο η «αντικαπιταλιστική» αντιπολίτευση όσο και η δήθεν «τροϊκανή» κυβέρνηση. Με λίγα λόγια, οι ΜΛΕΔ, εκτός από δικηγόροι της Χρυσής Αυγής, την οποία τάχα «μισούν θανάσιμα» (γι’ αυτό και την πυροβολούν βοηθώντας την έτσι να αποκτήσει κύρος μάρτυρα), είναι και δικηγόροι του «δυτικού – αναπτυξιακού» Σαμαρά στη Δύση, αφού τον παρουσιάζουν ως αυτό που υποδύεται, ενώ στην πραγματικότητα είναι ρωσόδουλος και σαμποταριστής.
Η φιλοναζιστική εξίσωση αστικής δημοκρατίας - φασισμού
Η αναφορά των ΜΛΕΔ σε «πολιτική ολοκληρωτισμού προς όφελος των δανειστών της χώρας» είναι η καθεστωτική γραμμή του «αντιμνημονιακού» φασισμού και σοσιαλφασισμού, και φυσικά της ίδιας της Χρυσής Αυγής. Αυτή την γραμμή την έχουν ακόμη και εντελώς «συστημικά» ναυάγια του σωβινισμού του παλιού ΠΑΣΟΚ (Κουρής) και της εβερτικής ΝΔ (Τράγκας), ο Τριανταφυλλόπουλος κλπ., οι οποίοι όχι τυχαία έχουν γίνει όλοι τους φιλοχρυσαυγίτες.
«Η κοινοβουλευτική αστική δημοκρατία και ο φασισμός είναι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, δηλαδή διαφορετικές μορφές επιβολής του καπιταλιστικού συστήματος. Κράτος και κεφάλαιο γεννούν το φασισμό, όπως λέει από παλιά ένα αναρχικό σύνθημα στην Ελλάδα», αναφωνούν οι κνιτοκέφαλοι των ΜΛΕΔ στην προκήρυξή τους.
Ο φασισμός είναι πράγματι μια μορφή της επιβολής του καπιταλιστικου συστήματος, όπως είναι και η αστική δημοκρατία. Όμως το να χρησιμοποιεί κανείς αυτή τη διαπίστωση για να πει, ειδικά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την χιτλερική εμπειρία, ότι η αστική δημοκρατία είναι το ίδιο πράγμα με το φασισμό για τους λαούς σημαίνει ότι είναι απολογητής του φασισμού.
Γιατί αυτή η τόσο οδυνηρή παγκόσμια εμπειρία απέδειξε ότι ο φασισμός δεν είναι μόνο μια μορφή της εξουσίας του κεφάλαιου ή αλλιώς μια μορφή της δικτατορίας της αστικής τάξης, αλλά ότι είναι η «ανοιχτά τρομοκρατική δικτατορία των πιο αντιδραστικών, σοβινιστικών και ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματιστικού κεφαλαίου» (Γκ. Δημητρόφ).
Το ποιανών κομματιών της αστικής τάξης και γενικότερα του ιμπεριαλισμού είναι αυτή η δικτατορία είναι ένα ζήτημα πολύ ζωτικό για το προλεταριάτο που θέλει την επανάσταση, για τα έθνη που θέλουν την απελευθέρωση και για τα κράτη που θέλουν την ανεξαρτησία.
Αυτοί ξέρουν καλά πόσο διαφορετικό είναι για την προπαγανδιστική πάλη τους, για την οργάνωση τους για την επιβίωση τους την ίδια να συναντάνε απέναντί τους την αστική δημοκρατία και όχι τους κτηνωδέστερους βασανιστές και δήμιους. Μόνο και μόνο οι διαφορετική αντιμετώπιση που είχε στις μέρες μας ο λαός της Σλοβακίας από εκείνους της Τσεσενίας και της Βοσνίας όταν επχείρησαν ο πρώτος να ασκήσει το δικαίωμα του αποχωρισμού από τη δημοκρατική Τσεχία και οι άλλοι δύο από την φασιστική Ρωσία και την Σερβία αντίστοιχα δείχνουν την κολοσιαία διαφορά ανάμεσα στους φασισμούς και στην αστική δημοκρατία.
Γι’ αυτό παντού όπου οι λαοί οσμίζονται κίνδυνο φασισμού συγκροτούν εναντίον του τα πιο πλατειά αντιφασιστικά μέτωπα στα οποία προσπαθούν να εντάξουν και τα πιο δημοκρατικά κομμάτια της αστικής τάξης. Αυτά τα μέτωπα δεν ενισχύουν την αστική τάξη και γενικότερα τον ιμπεριαλισμό, αλλά τους διασπούν και γι’ αυτό δεν απομακρύνουν αλλά φέρνουν πιο κοντά την επανάσταση.
Μόνο οι οπορτουνιστές χρησιμοποιούν τα αντιφασιστικά μέτωπα σαν δικαιολογία για να συρθούν πίσω από την αστική τάξη και να εγκαταλείψουν τον στόχο της επανάστασης. Τέτοιες αθλιότητες τις κάνανε οι σημερινοί σύμμαχοι και προστάτες του εξαρχειώτικου αναρχισμού ηγέτες του ψευτοΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ κλπ. όταν οι ίδιοι και τα αφεντικά τους ήταν ανίσχυροι πριν από τη χούντα (βλ. τακτική ηγεσίας ψευτοΚΚΕ έναντι του Γεωργίου Παπανδρέου και της Ένωσης Κέντρου στα 1961-1967).
Ειδικά σήμερα που ένα σημαντικό μερος από τις πολιτικά πιο καθυστερημένες μάζες του λαού θεωρούν τους ναζί της Χρυσής Αυγής σαν πιο φιλική τους δύναμη σε σχέση με την αστική δημοκρατία, αφού αυτή βγαίνει - στη μορφή - με πιο «φιλολαϊκή» πλατφόρμα και ζητάει ψωμί για τους φτωχούς και κάθαρση από τους πολιτικούς της αστικής τάξης, εκείνος που θυμάται «τυχαία» να κηρύξει ότι τάχα η δημοκρατία και ο φασισμός δεν έχουν διαφορές, είναι συνειδητός φίλος των ναζιστών κι ας έχει μόλις πυροβολήσει με τον πιο ωμό τρόπο δύο μέλη τους.
Γιατί ακριβώς βοηθάει τους ναζί με το να προσφέρει μια μεγάλη μάζα ανθρώπων στην ουδετερότητα μεταξύ ναζισμού και αντιναζισμού. Τέτοιοι άνθρωποι έχουν πράγματι αυταπάτες για την αστική δημοκρατία, αλλά μισούν τους ναζήδες. Φυσικά οι ΜΛΕΔ δεν κάνουν απλώς λάθος ούτε είναι απλώς «σεχταριστές επαναστάτες». Οι έχοντες αστοδημοκρατικές αυταπάτες δημοκρατικοί άνθρωποι βρίσκονται παρασάγγες αριστερότερα από την κνίτικη – ακροδεξιά – φιλοχρυσαυγίτικη πλατφόρμα των «επαναστατών» τέτοιου είδους .
Οι ΜΛΕΔ «πλυντήριο» για την ψευτοαριστερά
Αντίθετα με τους ανθρώπους με «δημοκρατικές αυταπάτες», που καθόλου δε την αγαπάνε, οι ΜΛΕΔίτες είναι πολύ πιο μαλακοί και με την καθεστωτική ψευτοαριστερά, την οποία χαρακτηρίζουν «οπορτουνιστική», αλλά σε καμία περίπτωση δεν την ονομάζουν εχθρό του λού. Αυτή η γραμμή είναι καρφί ίδια με το πώς αντιμετώπιζε η «17Ν», αλλά και ο τροτσκισμός τα δύο ψεύτικα «Κ»ΚΕ τη δεκαετία του ’80, αλλά σε μεγάλο βαθμό και το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου. Το μότο είναι: «είστε φίλοι μας αλλά φοβάστε. Δεν κάνετε αρκετά. Εμείς κάνουμε πράξη αυτό που εσείς απλώς λέτε στα λόγια».
Με την πονηρή λεξούλα, δε, περί τάχα «επίφοβου» για τους δανειστές ΣΥΡΙΖΑ, οι συγγραφείς της προκήρυξης αλαφρώνουν και ξεπλένουν την Κουμουνδούρου σαν ρεύμα εχθρικό προς τον «απόλυτο εχθρό», απλώς κάπως ρεφορμιστικό και όχι ιδιαίτερα αξιόπιστο. Η μεταμόρφωση των κνιτών σοσιαλφασιστών σε απλούς ρεφορμιστές και νεοσοσιαλδημοκράτες είναι μια μεγάλη υπηρεσία που τους παρείχαν από το 1974 όλα τα τροτσκιστικού, «υπεραριστερού» δήθεν κομμουνιστικού τύπου ρεύματα. Είναι μια ανώδυνη κριτική, την οποία δέχονται με μεγάλη ευχαρίστηση τόσο το ψευτοΚΚΕ όσο και τα παραπαίδια του της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, μιας και δε τους κάνει καμία ουσιαστική ζημιά.
Η δε υπεράσπιση του αντιδραστικού – ακροδεξιού κινήματος της Ιερισσού κατά των μεταλλείων χρυσού στην περιοχή, το οποίο καθοδηγεί πολιτικά ο Τσίπρας, σε συνεργασία με το Μπόμπολα που υπονομεύει τους καναδούς επενδυτές απ’ τα μέσα, είναι ένα ακόμη ζήτημα στο οποίο ΜΛΕΔ και Χρυσή Αυγή ταυτίζονται σχεδόν απόλυτα, πάλι στη γραμμή Ντούγκιν - Πούτιν ότι η ανάπτυξη και η τεχνολογική - βιομηχανική πρόοδος είναι ο απόλυτος εχθρός.
Σοσιαλφασιστική αντίθεση στον κλασσικό εθνικοφασισμό
Εκεί που πραγματικά οι σοσιαλναζί θαυμαστές του Καλέτζη (ο οποίος δήλωνε το 1993, στην εκπομπή Made In Greece της Σεμίνας Διγενή, ότι «ο Χίτλερ είναι ένα πρόσωπο ερωτικό και στο όνομά του θα έκανα ό,τι θα έπραττε κάθε ερωμένος»!) κάνουν μια αληθινή – θεωρούμε – κριτική στη Χρυσή Αυγή, ή μάλλον στη βάση της, είναι στο σημείο που αναφέρονται αρνητικά στη θέση της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς για την Ευρώπη, δηλαδή στην επιστροφή στο ισχυρό εθνικό κράτος.
Αυτό το κάνουν οι ΜΛΕΔ, επειδή πολλοί στη βάση της Χ.Α., ειδικά ανάμεσα στους εθνικιστές που έχουν φάει τη «φόλα» ότι οι ναζί είναι έλληνες εθνικιστές, είναι π.χ. υπέρ γενικά της εθνικής ανάπτυξης, της εθνικής – κρατικής βιομηχανίας ή δεν έχουν θετική άποψη για τη Ρωσία λόγω της αντισλαβικής παράδοσης του ελληνικού σωβινισμού του 20ού αιώνα (ενάντια στη Βουλγαρία για το μοίρασμα της Μακεδονίας, ενάντια στη Ρωσία όταν ήταν σοσιαλιστική την εποχή των Λένιν - Στάλιν κλπ.).
Ο Πούτιν, όμως, δε θέλει τους έλληνες φασίστες και σοσιαλφασίστες να είναι εθνικιστές και αντισλάβοι, αλλά «διεθνιστές», δηλαδή υποταγμένοι στη ρωσική κυριαρχία και έτοιμοι για τη μελλοντική κατοχή. Σε ένα τέτοιο κάλπικο «διεθνισμό» ένα συγχυσμένο κομμάτι της βάσης του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ-αναρχισμού, δουλεμένο με τροτσκιστικό - ψευτοαναρχικό τάχα «αντιεθνικιστικό» δηλητήριο, είναι πολύ ευεπίφορο. Αντίθετα, η βάση της Χ.Α. θέλει ακόμη δουλειά για να καταλάβει το νέο «διεθνισμό» της υποταγής στη Ρωσία. Εκεί, πιστεύουμε, απευθύνεται το μήνυμα των ΜΛΕΔ.
Η κοινή εχθρότητα σοσιαλφασιστών - Χρυσής Αυγής προς τον κοινοβουλευτισμό
Στη συνέχεια, ωστόσο, οι ΜΛΕΔίτες επιστρέφουν σε όσα τους ενώνουν με τους ναζί: «Να καεί το μπουρδέλο η Βουλή», αναφωνούν, γνωρίζοντας καλά ότι πρόκειται για χρυσαυγίτικο σύνθημα, καθώς και για σύνθημα της καθυστέρησης της πάνω πλατείας Συντάγματος επί Αγανακτισμένων, όπου έπαιζαν «μπάλα» οι καλετζικοί μαυροκρινίτες και άλλοι «αυτόνομοι» ναζήδες. Φαίνεται, ακόμη μια φορά, ότι οι ΜΛΕΔ σκότωσαν φίλους και συνδιαδηλωτές τους, γιατί πάμε στοίχημα ότι και οι δύο δολοφονηθέντες δεν έτρεφαν καθόλου διαφορετικά αισθήματα για τη Βουλή από αυτά που εκφράζονται στην προκήρυξη.
Είναι χαρακτηριστικό - επειδή οι σοσιαλφασίστες μιλάνε και για τον πραγματικό επαναστατικό κομμουνισμό - ότι το ΚΚΕ και ο ΔΣΕ, κατά τη διάρκεια του δεύτερου αντάρτικου 1946-1949, μολονότι στην Αθήνα λειτουργούσε μία εντελώς μοναρχοφασιστική και νόθα Βουλή, δεν έριξαν ποτέ σύνθημα χτυπήματος ή κλεισίματός της. Μάλιστα, το 1948, όταν συνέλαβαν από τύχη τον αντιπρόεδρό της, Λουκά Κουτσοπέταλο, ο οποίος ανήκε στο Κέντρο, τον κράτησαν 10 ημέρες για να εξοικειωθεί με τη ζωή των ανταρτών και τον ελευθέρωσαν, για να επιστρέψει στην Αθήνα και να πει όσα είδε. Κι ο άνθρωπος, επειδή ήταν τίμιος, είπε την αλήθεια και δημιούργησε μεγάλο σκάνδαλο για το μοναρχοφασισμό.
Μια αντιμαρξιστική και αντικομμουνιστική πλατφόρμα
Η προκήρυξη κλείνει με τη «Λαοκρατία» - σύνθημα του παλιού ΚΚΕ, αλλά και του ΕΑΜ στην Κατοχή, καθώς και του επαναστατικού τότε ΕΚΚΕ της χούντας και της μεταπολίτευσης, ενώ ξεκάρφωτα πετιέται και το «φωτιά και τσεκούρι» του Κολοκοτρώνη για το «εθνικοπατριωτικό» – «αντικατοχικό» – αντιμερκελικό του πράγματος, μαζί με το κλασσικό αναρχικό «πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών».
Αυτό ο μαρξισμός, ξέχωρα απ’ όλα τ’ άλλα, το αποκαλεί «εκλεκτικισμό». Οι μπαγαμπόντηδες σοσιαλφασίστες με τις χαριστικές βολές τους ή μάλλον οι καθοδηγητές τους που τους γράφουνε το ποίημα τους, τσιμπολογάνε ό,τι τους κάνει κέφι από τις αρχές, τη θεωρία και τις πρακτικές του αναρχισμού, ακόμα πιο πολλά από τον αντεστραμμένο, κάλπικο «κομμουνισμό» τύπου Περισσού, καθώς και δυο ψιλολόγια από τον κλασσικό σωβινισμό («κατοχή», «πλήρης υποταγή στο ΔΝΤ», «μαριονέτες» κλπ.), τον οποίο τελικά όμως ποδοπατούν, αφού και τις παραπάνω έννοιες ο σοσιαλφασισμός τις χρησιμοποιεί για να σύρει τη χώρα στη Μόσχα.
Η πλατφόρμα των ΜΛΕΔ, οι οποίες τελικώς δεν είναι τίποτε απ’ όσα λέει το όνομά τους, αλλά μια δράκα πολιτικά σάπιων ανθρώπων στην υπηρεσία του βαθιού καθεστώτος, παραπαίει ανάμεσα σε «κομμουνιστικές» και αναρχικές αναφορές, ωστόσο δεν είναι τίποτε από τα δύο. Στην πράξη είναι ένα 17Νοεμβρίτικο στη μορφή και κνίτικο στην ουσία μανιφέστο, το οποίο φιλοδοξεί να παραδώσει τη βάση του αναρχισμού των Εξαρχείων σε εντελώς «ρώσικα», σοσιαλ-φασιστικά ιμπεριαλιστικά χέρια, εκμεταλλευόμενο πολλές μικροαστικές προλήψεις αυτής της βάσης (κυρίως το μίσος της για τη μεγάλη παραγωγή και τη βιομηχανία, αλλά και την περιφρόνησή της για τη δημοκρατία).
Αν το «κάτω η δημοκρατία» που δονούσε για χρόνια τα Εξάρχεια μετά τη σύλληψη των 17Νοεμβριτών συμπληρωθεί με το «κάτω η πρόοδος» (που πρακτικά είναι το ίδιο με την υποστήριξη της «αποανάπτυξης»), τότε αυτός ο κόσμος θα έχει καταστεί μια νέα Ακροδεξιά με θρησκόληπτα, ασκητικά και αντι-διαφωτιστικά χαρακτηριστικά και θα έχει χάσει εντελώς την ψυχή του.
Πάντως, όσο μελάνι και να χαλούσαν οι «ιδεολόγοι» αυτοί για να μας πουν όσα λέει ο Ντούγκιν σε 17Νοεμβρίτικη μετάφραση, τους προδίνει το γεγονός ότι «ξέχασαν» το πρώτο αγκωνάρι κάθε μαρξισμού: ότι η απελευθέρωση της κοινωνίας από τα δεσμά του φασισμού και τελικά της εκμετάλλευσης είναι - και πρέπει να είναι - έργο των ίδιων των μαζών και όχι «παροχή» επίδοξων σωτήρων.
Τέτοια «απελευθέρωση» απ’ έξω έχουνε κάνει μόνο τα ιδεολογικά «αφεντικά» των ΜΛΕΔ (και της Χρυσής Αυγής), οι άρχοντες του Κρεμλίνου στην Τσεχοσλοβακία το ‘68 και στο Αφγανιστάν το ‘79. Και φυσικά δεν επρόκειτο για απελευθέρωση, αλλά για ξένη φασιστική κατοχή, που την πολέμησε κάθε τσεχοσλοβάκος και αφγανός πατριώτης.