Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Έπρεπε τα ρωσικά στρατεύματα να εισβάλουν μαζικά στην Ουκρανία και να πολιορκήσουν με μεσαιωνικό τρόπο όλες σχεδόν τις μεγάλες πόλεις της για να συνειδητοποιήσει η ευρωπαϊκή φιλελεύθερη αστική τάξη τον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει για τις ευρωπαϊκές δημοκρατίες η ενεργειακή εξάρτησή τους από το μεγαλορώσο εισβολέα.

Η ανατίναξη του φράγματος Καχόφκα και η συνακόλουθη υπερχείλιση του κάτω Δνείπερου στον ουκρανικό νότο προκάλεσε μια τεράστια ανθρωπιστική και περιβαλλοντική καταστροφή. Πέρα από τις απώλειες σε ζωές και περιουσίες, καταστράφηκαν υποδομές και απέραντες αγροτικές εκτάσεις με ό,τι αυτό σημαίνει για την παγκόσμια τροφοδοσία, ενώ καθυστέρησε και η ουκρανική αντεπίθεση για την απελευθέρωση των κατεχόμενων εδαφών που μόλις είχε ξεκινήσει. Το στυγερό αυτό έγκλημα που προσιδιάζει στον αδίστακτο χαρακτήρα των ρώσων χίτλερ δεν απασχόλησε καθόλου τις ηγεσίες των επίσημων πολιτικών κομμάτων στη χώρα μας που άφησαν την κοινή γνώμη να εικάζει για το ποια από τις δύο πλευρές προκάλεσε την καταστροφή. Την απάντηση στο παραπάνω ερώτημα δίνει σχετική έρευνα των NewYorkTimes που καταδεικνύει ότι η κατάρρευση του φράγματος δεν ήταν ατύχημα ή αποτέλεσμα ουκρανικού στρατιωτικού πλήγματος αλλά εσκεμμένη ενέργεια των ρωσικών δυνάμεων κατοχής που είχαν την αποκλειστική πρόσβαση στο εσωτερικό του.

ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΑΡΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΜΑΙΑΣ

Ο Γιανούκοβιτς χτυπάει από τα έξω, η ηγεσία της αντιπολίτευσης προβοκάρει με τους φασίστες  από τα μέσα το δημοκρατικό κίνημα. Η ΕΕ επιμένει στον κεντρίστικο, φιλορώσικο ρόλο της

Πριν κιόλας από τους τελευταίους ελιγμούς και τον πόλεμο νεύρων του Πούτιν με την αποχώρηση ή την παραμονή των φουσάτων του στα σύνορα της Ουκρανίας, έχουν εδώ και λίγες βδομάδες διαμορφωθεί δύο ειδών αντιλήψεις στην Ευρώπη ως προς τις πιο πιθανές προθέσεις της πουτινικής Ρωσίας σε σχέση με την Ουκρανία. Η μια είναι ότι μάλλον η Ρωσία θα εισβάλει τώρα στην Ουκρανία και η άλλη ότι μάλλον δεν θα εισβάλει. Οι χώρες που έχουν την πρώτη εκτίμηση έχουν καλέσει εδώ και μέρες τους πολίτες τους να φύγουν από την Ουκρανία, ενώ αυτές που έχουν τη δεύτερη εκτίμηση αποφεύγουν να κάνουν ένα τέτοιο κάλεσμα ή το κάνουν διστακτικά. Στην κύρια πλευρά τους οι πρώτες είναι αυτές που αντιμετωπίζουν την πουτινική Ρωσία σαν έναν επικίνδυνο επιθετιστή που πρέπει να αντιμετωπιστεί κυρίως με μια καλή στρατιωτική άμυνα και οι δεύτερες εκείνες που την αντιμετωπίζουν σαν μια χώρα που δρα τώρα επιθετικά απλά επειδή αισθάνεται περικυκλωμένη, οπότε πρέπει να καθησυχαστεί κυρίως με υποχωρήσεις που θα αποφασιστούν απέναντι της μέσα από διπλωματικές διαδικασίες.

Χάρη στην πρόσφατη αντεπίθεση των ουκρανικών στρατευμάτων στο βόρειο μέτωπο και την απελευθέρωση της περιοχής γύρω απ’ το Κίεβο, η ανθρωπότητα έγινε μάρτυρας ορισμένων από τα πιο στυγερά ναζιστικά εγκλήματα που διαπράττουν αυτή τη στιγμή τα ρωσικά στρατεύματα κατοχής στην Ουκρανία. Η πόλη Μπούτσα, που τελούσε υπό ρωσική κατοχή από τις 27/2 ως τη 31/3, είναι ίσως ένα από τα πιο χαρακτηριστικά πεδία διάπραξης τέτοιων εγκλημάτων, όπως είναι μαζικές σφαγές, βιασμοί και βασανιστήρια αμάχων. Τα στοιχεία δείχνουν ότι ο ρωσικός στρατός ανάγκαζε τους κατοίκους να μένουν κρυμμένοι στα υπόγειά τους χωρίς θέρμανση ή ηλεκτρικό για βδομάδες ολόκληρες πυροβολώντας αδιακρίτως όσους τολμούσαν να ξεμυτίσουν σε αναζήτηση τροφής, νερού κτλ. Οι κατακτητές αρνούνταν να παράσχουν ιατρική φροντίδα στους τραυματισμένους πολίτες, έμπαιναν στα σπίτια για έρευνα ανακρίνοντας τους κατοίκους, καταστρέφοντας περιουσίες και λεηλατώντας ακόμα και τα ρούχα τους, έπαιρναν ομήρους παιδιά για να τα χρησιμοποιήσουν ως ανθρώπινες ασπίδες. Στην περιοχή βρέθηκαν ομαδικοί τάφοι ενώ το μέτρο της κτηνωδίας δίνεται απ’ το γεγονός ότι τα κατοχικά στρατεύματα δεν έκρυψαν όλα τα τεκμήρια των φρικαλεοτήτων τους παρότι είχαν και χρόνο άπλετο και όλη την εξουσία στην πόλη. Έτσι άφησαν να κείτονται στους δρόμους της για καιρό ένα σωρό πτώματα με δεμένα χέρια ή πόδια, πυροβολημένα στον κρόταφο ή πατημένα από τανκς, σωροί που βρίσκονταν εκεί κατά την απελευθέρωσή της. Ορισμένα πτώματα είχαν ακόμα δίπλα τους καθημερινά αντικείμενα όπως σακούλες για ψώνια. Αναφέρθηκαν ακόμα μισό-απανθρακωμένα γυμνά πτώματα γυναικών σε σεντόνια, πτώματα βιασμένων γυναικών που οι καταχτητές φαίνεται ότι επιχείρησαν να κάψουν ενώ σε ένα υπόγειο βρέθηκαν ακρωτηριασμένα πτώματα ανδρών, γυναικών και παιδιών που σε ορισμένα είχαν αφαιρεθεί τα αυτιά και τα δόντια (https://en.wikipedia.org/wiki/Bucha_massacre).

Οι χριστιανοί ορθόδοξοι Ουκρανοί, από το 1991 που ανεξαρτητοποιήθηκε η Ουκρανία ζήτησαν ενωμένοι την εκκλησιαστική ανεξαρτησία τους σαν μέρος της ανεξαρτησίας της χώρας. Αυτή η εκκλησιαστική ανεξαρτησία ονομάζεται αυτοκεφαλία. Ο πιο ισχυρός θεσμός της χριστιανικής ορθόδοξης εκκλησίας που έχει το κύρος να αναγνωρίζει την αυτοκεφαλία μιας εθνικής εκκλησίας, και από τον οποίο θεσμό ζήτησαν οι ουκρανοί την αναγνώριση του δικού τους αυτοκέφαλου είναι το πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης που,

Σύσσωμο το ελληνικό πολιτικό καθεστώς με επικεφαλής του το πιο δουλικό πουτινικό απόσπασμα στη χώρα, το ψευτοΚΚΕ, αποκάλυψε προχθές την αθλιότητα, τη διπροσωπία, και το πραγματικό παγκόσμιο στρατόπεδο στο οποίο ανήκει. Από προχθές η Ελλάδα έχει εγκαινιάσει μια μεγάλης κλίμακας επίθεση στην ηρωική ουκρανική αντίσταση και στον επικεφαλής της υιοθετώντας και διατυμπανίζοντας, είτε ανοιχτά και ξεδιάντροπα, είτε πιο έμμεσα αλλά με σαφήνεια την κεντρική κατηγορία που έχει εκτοξεύσει ο εισβολέας για να δικαιολογήσει τον πραγματικά νεοχιτλερικό, γενοκτονικό πόλεμο που έχει εξαπολύσει ενάντια της, ότι δηλαδή είναι φιλοναζιστική. Αυτό σημαίνει η κατηγορία ότι προβάλει σαν αντιστασιακή δύναμη ένα ναζιστικό στρατιωτικό σώμα.  

ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ

Όλη η επιχειρηματολογία του «Ριζοσπάστη», των μ-λ και των τροτσκιστών όταν καταγγέλλουν τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Ουκρανών ενάντια στους Ρώσους εισβολείς σαν ιμπεριαλιστικό, στηρίζεται στο επιχείρημα ότι στο πλευρό της Ουκρανίας βρίσκονται πολιτικο-οικονομικά και εν μέρει στρατιωτικά οι δυτικοί ιμπεριαλιστές. Aν ο πόλεμος που διεξάγουν οι ρώσοι ιμπεριαλιστές στην Ουκρανία δεν ήταν εντελώς αποκρουστικός και ξεδιάντροπα άδικος σε όλα του, αν δηλαδή δεν επρόκειτο για την απρόκλητη εισβολή μιας στρατιωτικής υπερδύναμης σε μια πολύ μικρότερη της οποίας βομβαρδίζει και ισοπεδώνει τις πόλεις γιατί κατά τη γνώμη της δεν αποτελεί ούτε χώρα, ούτε έθνος, τότε οι παραπάνω δεν θα δίσταζαν να τον υποστηρίξουν αρκεί και μόνο που η ισοπεδούμενη χώρα θα είχε σαν σύμμαχό της τις ΗΠΑ. Όμως κάτω από την παγκόσμια κατακραυγή για τον θύτη, δηλαδή τον επιτιθέμενο ιμπεριαλισμό πάνε στο γνωστό τέχνασμα της εξομοίωσης του με το θύμα, τη μη ιμπεριαλιστική Ουκρανία με το επιχείρημα ότι αυτή δεν έχει αυθύπαρκτο δικαίωμα στην ανεξάρτητη και ακέραια ύπαρξη αλλά είναι στην ουσία ένα εξάρτημα όργανο ενός άλλου, και γι αυτούς χειρότερου ιμπεριαλισμού, οπότε ο συγκεκριμένος πόλεμος είναι ιμπεριαλιστικός, δηλαδή άδικος και για τις δυο πλευρές του. Έτσι φωνάζουν στην πιο επαναστατική εκδοχή το «όχι στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών» και στην πιο «ρεφορμιστική» το «ειρήνη». Εννοείται ότι σε αυτό το «ούτε-ούτε» τους ο τόνος δεν πέφτει στην Ρωσία αλλά στην Ουκρανία, στο ΝΑΤΟ και στις ΗΠΑ.

Το ψευτοΚΚΕ πασχίζει πολύ για να δείξει ότι στέκεται υπεράνω των μεγάλων συγκρούσεων που κλονίζουν τον πλανήτη μας σήμερα, που η επίθεση της ρωσικής νεοχιτλερικής υπερδύναμης, η οποία πολιτικο-διπλωματικά είναι επικεφαλής του πολεμικού άξονα Μόσχας-Πεκίνου, διεξάγεται τόσο ωμά και απροκάλυπτα. Στην πραγματικότητα η στάση αυτού του κόμματος – που γεννήθηκε από την βίαιη επέμβαση των ρώσων σοσιαλφασιστών στα εσωτερικά του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ στα μέσα της δεκαετίας του ’50 – συνιστά στην πράξη τη μεγαλύτερη στρατηγική υποστήριξη των άνομων ρωσικών ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Μια πρόσφατη έρευνα της αντικαθεστωτικής ρωσικής εφημερίδας Νόβαγια Γκαζέτα μελέτησε τη στάση των κομμάτων του ευρωκοινοβουλίου απέναντι σε μια σειρά αποφάσεις του που αφορούσαν το ρωσικό κράτος και βρήκε ότι τα κόμματα της ψευτοαριστεράς καθώς και εκείνα της κλασικής ακροδεξιάς ήταν εκείνα που περισσότερο υποστηρίζουν στην πράξη το καθεστώς του Κρεμλίνου. Στο φαιο-«κόκκινο» αυτό μέτωπο πρωτοστατεί το ψευτοΚΚΕ ενώ δε λείπει από κει και η ΣΥΡΙΖέικη μετάστασή του.