Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

 

Κόντρα σʼ αυτή την καταπίεση ένα πλατύ δημοκρατικό κίνημα έχει αναπτυχθεί στις μεγάλες πόλεις. Προτού προλάβει όμως να δρέψει καρπούς, το κίνημα αυτό προβοκαρίστηκε από τις δυνάμεις του σοσιαλφασισμού που δρούσαν στους κόλπους του.

 

Αυτές οι δυνάμεις εμφανίζονται με διάφορα πρόσωπα και αναλαμβάνουν διάφορους ρόλους που στην ουσία ευνοούν τα συμφέροντα των διακηρυγμένων τους εχθρών. Έτσι έχουμε αυτούς που ασκούν βία «από τα κάτω», κάποιες σκοτεινές ομάδες που συμμετέχουν στα αντικυβερνητικά συλλαλητήρια και προβαίνουν σε χίλιες δυο βίαιες ενέργειες, βανδαλισμούς και επιθέσεις με πέτρες σε κυβερνητικά κτίρια και σταμάτημα της κυκλοφορίας, προκειμένου να τα προβοκάρουν και να τα απομαζικοποιήσουν. Μέρος αυτών των δυνάμεων της προβοκάτσιας είναι το λεγόμενο Μαύρο Μπλοκ (Black Bloc), συμμορίες μπαχαλάκηδων κουκουλοφόρων που δρουν χρόνια στις χώρες της ΕΕ και που στο κέντρο του σοσιαλφασισμού σʼ αυτήν, στην Ελλάδα, έχουν καθαρά ρωσόφιλη γραμμή και καθοδήγηση. Στην Αίγυπτο εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στη δεύτερη επέτειο από την έναρξη της αντι-Μουμπάρακ εξέγερσης. Όταν δηλαδή ήθελαν να πάρουν οι ισλαμοναζήδες την εξουσία από τον Μπουμπάρακ, τα «δημοκρατικά» τους κινήματα -στα οποία συμμετείχαν σαν ακούσιοι αβανταδόροι οι παραπλανημένοι δημοκράτες- ήταν τελείως ειρηνικά στη μορφή τους, οπότε και με πελώρια εσωτερική και διεθνή πολιτική ακτινοβολία. Τότε οι διάφοροι οπαδοί της βίας ήταν εντελώς αόρατοι ή αποτελούσαν εντελώς ασήμαντη μειοψηφία. Μόλις όμως ήρθαν στην εξουσία οι ισλαμοναζήδες, τα αληθινά δημοκρατικά κινήματα των παραπλανημένων πνίγηκαν κυριολεκτικά μέσα στη βία των προβοκατόρων και όσων αγανακτισμένων τους ακολουθούσαν ακριβώς επειδή το νέο κίνημα αφέθηκε χωρίς ουσιαστική έμπειρη πολιτική καθοδήγηση.

 

Με τη βία τους λοιπόν οι προβοκάτορες βοηθούν το Μόρσι και τη συμμορία του να εμφανίζονται σαν υπερασπιστές της τάξης και της ασφάλειας του αιγυπτιακού λαού, και έτσι να δικαιολογούν τα όποια πραξικοπήματά τους και την άγρια, δήθεν θεσμική-δημοκρατική καταστολή των κινητοποιήσεων. Γι’ αυτό και η νέα πολιτική εξουσία κοιτάζει να υποδαυλίσει τέτοιες βίαιες αντιδράσεις. Έτσι έκανε, π.χ., με τη φασιστική όσο και προβοκατόρικη καταδίκη σε θάνατο (!) 21 εκ των χουλιγκάνων νεαρών οπαδών της ποδοσφαιρικής ομάδας του Πορτ Σάιντ που συμμετείχαν στις δολοφονικές συγκρούσεις στο γήπεδο τον περασμένο Φλεβάρη, όπου σκοτώθηκαν πολλοί οπαδοί-χουλιγκάνοι της αντίστοιχης φιλοξενούμενης ομάδας του Καΐρου. Αυτή η ποινή αναθέρμανε την ήδη τεταμένη ατμόσφαιρα στην πόλη που θεωρείται προπύργιο της αντι-Μόρσι αντίστασης και οδήγησε σε πρωτοφανή πολιτική -ακόμα και ένοπλη- βία, γεγονός που απομόνωσε τους δημοκράτες του Πορτ Σάιντ και έδωσε την ευκαρία στο Μόρσι να κηρύξει την πόλη κάτω από στρατιωτική κυριαρχία. Με αυτόν τον τρόπο ο ισλαμοφασισμός επιδιώκει τη διάσπαση του στρατού, που παραμένει ισχυρός ακόμα στην πολιτική ζωή της χώρας και στο στελεχικό του όγκο είναι κοσμικός, οπότε και αντίθετος στο θεοκρατικό καθεστώς που θέλει να επιβάλει η συμμορία του Μόρσι.

 

Εδώ ξεκινάει η αποστολή των «καθώς πρέπει δήθεν δυτικόφιλων» σοσιαλφασιστών τύπου Ελ Μπαραντέι, που από την αρχή της υποτιθέμενης «ανοιξιάτικης» εξέγερσης πλασαρίστηκαν διεθνώς σαν αρχηγοί της κοσμικής δημοκρατικής πτέρυγας της εξέγερσης.

 

Ο Ελ Μπαραντέι είναι ο συντονιστής της μεγαλύτερης κοσμικής αντιπολιτευτικής συμμαχίας στην Αίγυπτο, που ονομάζεται Μέτωπο Εθνικής Σωτηρίας. Είναι γνωστός για τις βρωμιές του σαν επικεφαλής της διεθνούς υπηρεσίας ατομικής ενέργειας, όταν κυριολεκτικά έσπρωξε τις ΗΠΑ στην επίθεση στο Ιράκ, ενώ ταυτόχρονα αδυνάτιζε αυτό το άλλοθι για να εξυπηρετήσει τη Ρωσία και το Ιράν να μην μπουν στην επίθεση, ώστε να εισπράξουν υπέρ τους την αντιαμερικάνικη οργή και τελικά να βάλουν το Ιράκ στον άξονα Ρωσίας-Κίνας-Ιράν. Την ίδια προβοκατόρικη στάση ακολούθησε ο Μπαραντέι προς όφελος του ρωσοκινεζικού άξονα στο ζήτημα της πυρηνικής ανεξαρτησίας του Ιράν.

 

Και τώρα στην Αίγυπτο ο ρωσόδουλος Μπαραντέι είναι ό,τι πιο διπρόσωπο και βρώμικο. Δηλαδή από τη μια το Μέτωπο Εθνικής Σωτηρίας είναι χωμένο στο δημοκρατικό αντι-ισλαμοφασιστικό κίνημα και από την άλλη σε κρίσιμες στιγμές καλεί τους εξεγερμένους δημοκράτες σε ολέθριους συμβιβασμούς με τους ισλαμοναζήδες του Μόρσι, όπως όταν τους κάλεσε στο τέλος του περασμένου χρόνου σε συμμετοχή στο δημοψήφισμα για το νέο ισλαμικό σύνταγμα του Μόρσι κόντρα στη σωστή γραμμή της αποχής. Αυτή η συμμετοχή έδωσε πλήρη νομιμότητα στο Σύνταγμα του Μόρσι. Ανάλογα και με τις περιστάσεις, οι άνθρωποι του Μπαραντέι από τη μια συμπαρατάσσονται με το δημοκρατικό κίνημα και από την άλλη διαχωρίζονται από αυτό. Επίσης συνομιλούν με την κυβέρνηση Μόρσι, αλλά ταυτόχρονα επιχειρούν και μια δήθεν αντι-Μόρσι συμμαχία με τους ακόμα χειρότερους ισλαμοναζήδες, αυτούς της ισλαμοναζιστικής δήθεν αντιπολίτευσης του κόμματος Νουρ.

 

Ο Μπαραντέι, λοιπόν, έβαλε σαν τακτικό στόχο του δημοκρατικού κινήματος όχι την ανατροπή του δικτάτορα, αλλά τη συνεργασία μαζί του με το σύνθημα που καλεί στον τερματισμό της βίας και στο σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Μετά την προβοκάτσια των κουκουλοφόρων και δεδομένου του χαμηλού πολιτικού-ιδεολογικού επιπέδου του νεαρού ακόμα δημοκρατικού κινήματος, αυτό το αίτημα πέρασε χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Έδωσε όμως τη δυνατότητα στο σοσιαλφασισμό να οργανώσει μια καινούργια προβοκάτσια, ίδιου βαθμού σοβαρότητας -αν όχι μεγαλύτερου- και πιο πολιτική από την προηγούμενη: τη συμπερίληψη του ακραίου ισλαμοφασιστικού κόμματος Νουρ στο δημοκρατικό μέτωπο, επειδή και αυτό υποστηρίζει την ανάγκη δημιουργίας μιας οικουμενικής κυβέρνησης (βλ. Τάιμς της Νέας Υόρκης, 30/1). Μʼ αυτό τον τρόπο το δημοκρατικό κίνημα εμφανίστηκε να νοθεύει τον αντι-ισλαμοφασιστικό δημοκρατικό του χαρακτήρα, δηλαδή αυτο-υπονομεύτηκε και μετέτρεψε στα μάτια της αιγυπτιακής, αλλά και της παγκόσμιας κοινής γνώμης, το φασίστα Μόρσι σʼ αυτό που ήθελε να εμφανίζεται: σε έναν κεντρώο μετριοπαθή εκπρόσωπο του «δημοκρατικού» ισλάμ, καθώς οι σαλαφιστές είναι γνωστοί για τον αχαλίνωτο εξτρεμισμό τους. Στην ουσία του πρόκειται για το ίδιο ακριβώς στρατηγικό τέχνασμα που έχει χρησιμοποιήσει η πουτινική καγκεμπίτικη εξουσία στην ίδια τη Ρωσία για να διαβρώσει, να δηλητηριάσει και να ακυρώσει το αντιπουτινικό δημοκρατικό στρατόπεδο. Αναφερόμαστε στο ότι αυτή η εξουσία έχωσε μέσα σʼ αυτό το στρατόπεδο, που είχε αρχηγό τον φιλελεύθερο, αλλά όχι -όπως αποδείχτηκε- συνεπή αστοδημοκράτη Κασπάροφ, αρχικά τους εθνο-«μπολσεβίκους» και μετά τις σχετικά πιο «λάιτ» τάσεις των ρώσων νεοναζιστών, που εκπροσωπούνται από τον Α. Ναβάλνι, ο οποίος έγινε και «λαϊκός» αρχηγός του δηλητηριασμένου, πλέον, αντιπουτινικού μετώπου.

 

Έτσι μπορεί ο Μόρσι, που ιδεολογικά δεν είναι καλύτερος από τους ισλαμοναζί της Χαμάς, να επισκέπτεται χώρες όπως η Γερμανία και να συναντιέται με την πολιτική ηγεσία των ΗΠΑ σαν ένας ευυπόληπτος αρχηγός κράτους. Φυσικά, η φιλορώσικη διπλωματία Ομπάμα κάνει με τη σειρά της ό,τι μπορεί για να δίνει πολιτικούς πόντους σʼ αυτόν τον ανενδοίαστο αντισημίτη. Μήπως δεν ήταν η Κλίντον που, συνομιλώντας με το Μόρσι τον περασμένο Δεκέμβρη, σε μια στιγμή μεγάλης πτώσης της δημοτικότητάς του, τον βοήθησε να περάσει το αμφιλεγόμενο Σύνταγμά του;

 

Το δημοκρατικό κίνημα της Αιγύπτου θα καταφέρει να σταθεί στα πόδια του και να αναπτυχθεί για να διώξει τους νέους δυνάστες του μόνο αν καταφέρει να διώξει από τις τάξεις του όσους με δόλιο τρόπο και εμφανιζόμενοι σαν λαϊκές μάζες επιχειρούν να το σκοτώσουν. Κι αυτό μόνο ένα πραγματικά δημοκρατικό, που σήμερα σημαίνει και λαϊκό, κίνημα μπορεί να το πετύχει.