Αλλά το πιο μεγάλο πρόβλημα μια δεύτερης προεδρίας Τραμπ δεν θα είναι το ότι όπως διακηρύσσει ο ίδιος οι ΗΠΑ θα περάσουν στον απομονωτισμό, δηλαδή θα πάψουν να υπάρχουν σαν στρατιωτικό στήριγμα για όλες αυτές τις αστικές δημοκρατίες που τις άφησε μισο-άοπλες μπροστά στους νέους χιτλερικούς ιμπεριαλισμούς ο οικονομίστικος κρετινισμός της μονοπωλιακής αστικής τους τάξης. Το πρόβλημα θα είναι ότι ο εγκάθετος της πουτινικής Ρωσίας Τραμπ και το πιο αντιδραστικό κομμάτι της μονοπωλιακής αστικής τάξης που τον στηρίζει και έχει επικεφαλής του τον νεοναζί Ελον Μασκ δεν σκοπεύει καθόλου να περάσει στον απομονωτισμό, αλλά στη συμμαχία με το ρωσοκινεζικό πολεμικό Άξονα. Αυτό το έχει αποδείξει όχι μόνο Μασκ με τη στρατηγική οικονομική του συνεργασία με την Κίνα, αλλά κυρίως ο Τραμπ στην πρώτη προεδρία του. Στη διάρκειά της δεν έλεγχε ούτε το υπουργείο Εξωτερικών ούτε το Άμυνας και όμως κατάφερε να στείλει όλες τις χώρες της Μέσης Ανατολής, από το ως τότε ταλαντευόμενο σε ένα βαθμό Ιράν ως το Ισραήλ, όσο γίνεται πιο κοντά στην πουτινική Ρωσία. Χαρακτηριστική ήταν η στήριξη που έδωσε στην επεκτατική πολιτική του προβοκάτορα Νετανιάχου ώστε να δυναμώσει το ναζιστικό τέρας της Χαμάς μέσα στους παλαιστινιακούς πληθυσμούς και να μπορέσει αυτό να εξαπολύσει με την υποστήριξη τους τη σαδιστική της επίθεση της 7 του Οκτώβρη. Πολύ μεγαλύτερες και πιο ανοιχτές επεμβάσεις υπέρ του Άξονα θα οργανωθούν τώρα σε μια ενδεχόμενη νέα προεδρία Τραμπ. Γιατί τώρα αυτός θα ελέγχει το ρεπουμπλικανικό κόμμα επειδή έχει φασιστικοποιήσει όσο ποτέ τις μάζες που τον ακολουθούν και οι οποίες κάποτε ακολουθούσαν το ιμπεριαλιστικό και συντηρητικό αλλά όχι φασιστικό ρεπουμπλικανικό κόμμα. Αντίθετα τώρα αυτές οι μάζες που αποκαλούνται ΜΑGA (MakeAmerikaGreatAgain) είναι πρόθυμες σε σημαντικό βαθμό να τον ακολουθήσουν σε μια μορφή φασιστικής δικτατορίας στο εσωτερικό καθώς και σε μια ανοιχτή συμμαχία με τον νεοχιτλερικό Αξονα στο εξωτερικό. Ειδικά σε ότι αφορά τη συμμαχία με τον Άξονα στο εξωτερικό αυτή δεν θα σήμαινε μόνο την επιτάχυνση μιας εξωτερικής επίθεσης του Άξονα ειδικά ενάντια στις δημοκρατίες της Ευρώπης, αλλά ακόμα χειρότερα την ενθάρρυνση μιας επίθεσης των φαιο-«κόκκινων» φίλων του Άξονα από τη Λεπέν και τον Μελανσόν ως την ΑFD και την Die Linke για την κατάληψη της εξουσίας στο εσωτερικό αυτών των χωρών και την άσκηση της ανάλογης βίας καθώς και τους ανάλογους ενδοευρωπαϊκούς εθνοσοβινιστικούς πολέμους που θα υποθάλπει ο Άξονας. Θα ενισχυθεί δηλαδή από μια εκλογή Τραμπ ο κίνδυνος σε αυτό το νέο παγκόσμιο πόλεμο να μην έχουμε απλά μια ναζιστική προέλαση από το εξωτερικό αλλά αρκετές κυβερνήσεις Κουίσλιγκς στο εσωτερικό που θα επιτίθενται με λύσσα στους λαούς και στις χώρες που του αντιστέκονται*.
Για όλους αυτούς τους λόγους και μόνο γι αυτούς δεν θα έπρεπε να υπάρχει ούτε ένας δημοκρατικός άνθρωπος που δεν θα υποστηρίξει το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ με υποψήφια τη Χάρις σ αυτές τις εκλογές.
Εδώ δηλαδή δεν έχουμε καν μια κατάσταση σαν αυτή στο δεύτερο γύρο των γαλλικών εκλογών όπου ένας δημοκράτης έπρεπε να στηρίξει οποιοδήποτε άλλο κόμμα εκτός από αυτό της Λεπέν για να μην έρθουν οι ισχυροί και πιο ανοιχτοί φασίστες στην κυβέρνηση της Γαλλίας. Εδώ κρίνεται το αν ένα παγκόσμιο νεοχιτλερικό μέτωπο θα καταπιεί αρχικά ολόκληρη την Ευρώπη και μετά όλο τον κόσμο. Αν δηλαδή εκλεγεί ο Τραμπ θα έχουμε τη μεγάλη αρνητική διαφορά σε σχέση με τον προηγούμενο παγκόσμιο πόλεμο ότι θα έχουν μετατραπεί στο αντίθετο τους η ΕΣΣΔ και οι ΗΠΑ οι δυο μεγάλες δυνάμεις που αντιστάθηκαν τότε στο φασιστικό Άξονα και που οδήγησαν στη σχετικά γρήγορη νικηφόρα έκβαση του πολέμου, η πρώτη με την τεράστια επαναστατική και αντιφασιστική της επιρροή στους λαούς, η δεύτερη με τη στρατιωτική και οικονομική της ισχύ.
Ιμπεριαλιστές που ασκούν αστοδημοκρατικά και πατριωτικά καθήκοντα
Βέβαια σήμερα πολύ περισσότερο από παλιότερα έχουν εμφανιστεί οι σοσιαλφασίστες τροτσκιστικού τύπου για να καλέσουν τους δημοκρατικούς ανθρώπους, ιδιαίτερα τους αριστερούς, τους πιο ευάλωτους στην ψευτοταξική αντικαπιταλιστική δημαγωγία τους, σε καταψήφιση και των δύο αντίπαλων πολιτικών μπλοκ επειδή και τα δύο είναι ιμπεριαλιστικά και μάλιστα αμερικάνικα. Πράγματι και το δημοκρατικό στρατόπεδο έχει στην ηγεσία του την ιμπεριαλιστική μονοπωλιακή αστική τάξη των ΗΠΑ. Η κεφαλαιώδης διαφορά είναι ότι το στρατόπεδο του Τραμπ εκπροσωπεί εξ αρχής όπως δείχνει η πολιτική του τα συμφέροντα ενός ξένου και μάλιστα φασιστικού αποικιακού ιμπεριαλισμού όπως είναι ο ρωσικός και πιο πρόσφατα και τα συμφέροντα φασιστών μονοπωλιακών καπιταλιστών σαν τον Μασκ που έχουν δέσει άμεσα τα οικονομικά τους συμφέροντα με το νεοχιτλερικό Άξονα, κυρίως με την Κίνα. Μόνο για να διευρύνει τις πολιτικές του συμμαχίες και να αποσπάσει την εξουσία ο Τραμπ έχει εκφράσει τακτικά από την πρώτη προεδρία του και τα συμφέροντα των αθροιστικά ισχυρών απομονωτιστών μονοπωλιστών. Αυτοί έχουν τη μεγαλύτερη ισχύ τους στην πελώρια αμερικάνικη εσωτερική αγορά και ρέπουν στον πολιτικό αυταρχισμό γιατί τη θέλουν κρατικά προστατευμένη. Το στρατόπεδο του Δημοκρατικού Κόμματος εκφράζει πολιτικά το οικονομικά ισχυρότερο τμήμα της αμερικάνικης μονοπωλιακής αστικής τάξης που είναι δεμένο με την παγκόσμια αγορά και την εξαγωγή κεφάλαιου. Αυτό επειδή ήθελε τις αγορές πάντα ανοιχτές υπήρξε το πιο επεμβατικό στο εξωτερικό (ονομάζει μάλιστα τον εαυτό του από πολύ παλιά Διεθνιστικό, Ιnternationalist), οπότε ήταν εχθρικό απέναντι στους κάθε λογής εθνικιστές του Τρίτου Κόσμου και παλιότερα επενέβαινε για λογαριασμό όλης της αμερικάνικης αστικής τάξης ενάντια σε όλα τα αντιιμπεριαλιστικά και λαϊκά επαναστατικά κινήματα και όποτε μπορούσαν τα πνίγαν. Όμως σε όσο βαθμό ήθελε ελεύθερες αγορές και στη δική του εκτός από τις ξένες χώρες αυτό το κομμάτι του κεφάλαιου δεχόταν το πλαίσιο της πολιτικής δημοκρατίας στα πλαίσια του καπιταλισμού και γι αυτό είχε τις στενότερες και αρκετά ισότιμες σχέσεις με τις δυτικές δεύτερης γραμμής ιμπεριαλιστικές χώρες που όλες είναι ταυτόχρονα πλούσιες βιομηχανικές, θέλουν κι αυτές ανοιχτές αγορές και είναι δημοκρατικές αυτού του τύπου. Όμως από την ώρα που εμφανίστηκε με σαφήνεια α) η ρωσική χιτλερικού τύπου απειλή απέναντι στη στενότερη σύμμαχό των ΗΠΑ τη βιομηχανική Ευρώπη, β) η αντίστοιχη απειλή της Κίνας στην Ταϊβάν και γ) ταυτόχρονα παγιώθηκε η ρωσοκινεζική συμμαχία παντού στον κόσμο, έγινε και τώρα στις ΗΠΑ εκείνο που είχε γίνει και στην αρχή του β΄ παγκόσμιου πόλεμου. Και τότε ήταν το επεμβατικό (που επίσης ονόμαζε Διεθνιστικό τον εαυτό του) τμήμα της μονοπωλιακής αστικής τάξης με επικεφαλής του τον επίσης δημοκρατικό Φραγκλίνο Ρούσβελτ, το οποίο κόντρα στους απομονωτιστές και πριν ακόμα μπουν και οι ίδιες οι ΗΠΑ στον β΄ παγκόσμιο πόλεμο εξόπλιζε την αμυνόμενη στον Χίτλερ Αγγλία, ενώ αργότερα εξόπλισε τη Σοβιετική Ένωση όταν δέχτηκε και εκείνη τη χιτλερική εισβολή. Αντίστοιχα τώρα το δημοκρατικό κόμμα υπό την ηγεσία Μπάιντεν τάχθηκε αποφασιστικά ενάντια στο νεοχιτλερικό Άξονα από την πρώτη στιγμή της εισβολής του στην Ουκρανία και έριξε όλο του το πολιτικο-στρατιωτικό βάρος στο να στηρίζει το ουκρανικό μέτωπο προκειμένου να συγκροτήσει, και το πέτυχε, ένα πλατύ ευρωαμερικανικό μέτωπο απέναντι στη ρωσική επίθεση ενώ ταυτόχρονα συγκρότησε μια ανάλογη συμμαχία απέναντι στην κινεζική απειλή με τις αστοδημοκρατίες του Δυτικού Ειρηνικού και της Νοτιοανατολικής Ασίας. Μάλιστα επειδή η επιθετικότητα του ρωσοκινέζικου μετώπου ήδη είχε εκδηλωθεί από το 2014 η προεδρία Μπάιντεν για να επικεντρωθεί σε αυτά τα δύο μέτωπα αποχώρησε από το Αφγανιστάν το 2021 ενώ μείωσε τη στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ σε όλα ανεξαίρετα τα ανοιχτά επεμβατικά μέτωπα ενάντια στις χώρες του Τρίτου Κόσμου που ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός είχε ανοίξει τα τελευταία 20 χρόνια, τα οποία ήταν αντιδραστικά αντι-τριτοκοσμικά επεμβατικά μέτωπα κυρίως χάρη στις προβοκάτσιες της Ρωσίας και των ρωσόφιλων προέδρων Κλίντον και Ομπάμα.
Είναι εδώ πολύ χαρακτηριστικό ότι ενώ το Δημοκρατικό Κόμμα, που ενεπλάκη ξανά στη Μέση Ανατολή μετά τη γενοκτονική επίθεση-προβοκάτσια του Άξονα μέσω Χαμάς, προσπαθούσε να τελειώσει τον πόλεμο στη Γάζα χωρίς να εγκαταλείψει το ουσιαστικά αμυνόμενο Ισραήλ, η ρωσόδουλη φράξια Τραμπ προσπαθούσε να ενθαρρύνει την ακροδεξιά και ρωσόφιλη φράξια Νετανιάχου-Μπεν Γκβιρ-Σμότριχ για να τον συνεχίσει με τέτοιο τρόπο ώστε να αδυνατίσει πολιτικά το Ισραήλ και κυρίως να οξυνθούν οι σχέσεις του Ισραήλ και της Δύσης με τον αραβομουσουλμανικό κόσμο.
Πως εξηγείται βαθύτερα ότι το ίδιο κομμάτι της αστικής τάξης μπορεί να παίζει έναν στην κύρια πλευρά αντιδραστικό ρόλο και την άλλη να παίζει έναν προοδευτικό; Όπως έγινε και πριν 80 χρόνια τα επεμβατικά κομμάτια της αμερικάνικης αστικής τάξης δεν άλλαξαν ταξική φύση αλλά λειτούργησαν τότε και λειτουργούν και σήμερα αντικειμενικά σαν εκπρόσωποι όχι μόνο και όχι τόσο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού όσο του αμερικάνικου εθνικού κράτους εφόσον αυτό απειλείται με τον κίνδυνο της ιστορικής οπισθοδρόμησης και μάλιστα της υποδούλωσης από έναν ιμπεριαλισμό που έχει οδηγηθεί στη βαρβαρότητα. Αυτό είχε συμβεί στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ενώ σήμερα οι πιο στενές σύμμαχες των ΗΠΑ ευρωπαϊκές δημοκρατικές χώρες και αύριο πιθανότατα οι ίδιες οι ΗΠΑ απειλούνται με υποδούλωση από ένα χιτλερικού τύπου καπιταλισμό. Γιατί χιτλερικού τύπου ιμπεριαλισμός γίνεται αυτός που έχει έρθει καθυστερημένος στη μοιρασιά του κόσμου δηλαδή στην κατάκτηση καίριων, οικονομικών, στρατιωτικών και πολιτικών θέσεων παγκόσμια, και είναι επίσης ενδεχόμενα πιο καθυστερημένος παραγωγικά και τεχνολογικά σε σχέση με τους ως τότε ηγεμονικούς ανταγωνιστές του, οπότε βλέπει ότι την παγκόσμια ηγεμονία μπορεί να την κατακτήσει με το μοναδικό τρόπο που του είναι δυνατός και αυτός είναι η πιο κτηνώδης αποικιακή βία ενάντια όχι στις πιο παραγωγικά καθυστερημένες αλλά στις πιο βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες που στρατιωτικά και πολιτικά μπορεί να είναι του χεριού του. Σήμερα τέτοιες είναι για την Ρωσία και την Κίνα οι δημοκρατίες της Ευρώπης, η Ταϊβάν, η Κορέα, η Ιαπωνία και η Αυστραλία. Αυτές οι χώρες, ιδίως οι τέσσερις πρώτες είναι πολύ ευάλωτες στρατιωτικά και σε πρώτες ύλες. Αυτές θέλει πρώτες να υποδουλώσει ο νεοχιτλερικός Άξονας. Και ο πιο εύκολος τρόπος να το κάνει είναι να τις αποκόψει από τις ΗΠΑ στις οποίες αυτές στηρίζουν σε τεράστιο βαθμό την άμυνα τους, και ταυτόχρονα να τις αποκόψει από τον Τρίτο Κόσμο ιδιαίτερα τον αραβομουσουλμανικό από τον οποίο αντλούν καίριες πρώτες ύλες.
Χωρίς αυταπάτες στηρίζουμε την ψήφο στη Χάρις και παράλληλα δυναμώνουμε το λαϊκό αντιφασιστικό μέτωπο
Εννοείται ότι όταν καλούμε τους δημοκράτες να στηρίξουν και να ψηφίσουν τη Χάρις δεν εννοούμε καθόλου ότι πρέπει να στηρίξουν τους αγώνες τους ενάντια στο φασισμό στο σχετικά πιο προοδευτικό κομμάτι μιας μονοπωλιακής αστικής τάξης. Αυτό θα ήταν το δεύτερο κατά σειρά σοβαρότερο λάθος μετά από το πολύ μεγαλύτερο να μην υποστηρίξει κανείς αυτό το κομμάτι όταν κατεβαίνει στις εκλογές απέναντι στον Πούτιν. Όταν δηλαδή είναι αυτό το κομμάτι της αστικής τάξης και όχι κάποια προλεταριακή επανάσταση ή λαϊκή ή αντιφασιστική εξέγερση που εμποδίζει ή καθυστερεί τον Πούτιν από το να πάρει την εξουσία στις ΗΠΑ. Μόνο εφόσον ψηφίζει κανείς έτσι έχει το δικαίωμα ταυτόχρονα να τροχίζει τα πολιτικά και οργανωτικά όπλα του για να αντικαταστήσει τη Χάρις και την όποια Χάρις αν αυτή εκλεγεί αλλά δεν κάνει τη δουλειά που θα της έχει αναθέσει ο αμερικάνικος λαός και μέσω αυτού όλοι οι δημοκράτες της γης. Δηλαδή δεν είναι το βασικό να αποδειχτεί ότι οι υποψήφιοι πρόεδροι του Δημοκρατικού Κόμματος είναι ιμπεριαλιστές που εκτελούν έκτακτα πατριωτικά και αντιφασιστικά καθήκοντα και από τη φύση τους δεν τα ασκούν με τη μεγαλύτερη συνέπεια. Το σημαντικό για έναν επαναστάτη αντιφασίστα είναι να δουλεύει για ένα αντιφασιστικό μέτωπο που θα εκτελεί αυτά τα καθήκοντα με συνέπεια που σημαίνει να συγκροτεί και να δυναμώνει τις πολιτικές οργανώσεις και τα κόμματα που εκφράζουν τα άμεσα αλλά και τα στρατηγικά συμφέροντα των λαϊκών και προλεταριακών μαζών που θέλουν και μπορούν να πολεμήσουν και να νικήσουν το χιτλερισμό και όχι να τον έχουν φέρει, όπως έχουν κάνει οι αμερικάνοι αστοφιλελεύθεροι ως τώρα στα πρόθυρα μιας πετυχημένης δικτατορίας ή ενός νικηφόρου γι αυτούς εμφυλίου.
Θα προσπαθήσουμε μετά τις εκλογές να γράψουμε πιο αναλυτικά για τα πολιτικά λάθη και τα εγκλήματα που διέπραξε αυτό το κομμάτι της αστικής τάξης.
Μάλιστα με αυτά βαρύνεται ιδιαίτερα η Χάρις η οποία σύμφωνα με την πρόσφατη πολιτική ιστορία της ήταν πολύ πιο κοντά στο σοσιαλφασιστικό ρεύμα του Δημοκρατικού Κόμματος, αυτό των Σάντερς και της Οκάσιο Κορτέζ παρά στο δημοκρατικό κέντρο του στο οποίο ανήκει ο Μπάιντεν. Αυτό το διαπιστώσαμε και στον έντονο και ανεπιφύλακτο τρόπο με τον οποίο την υποστήριξαν και οι δύο για τη διαδοχή του Μπάιντεν αλλά το βλέπουμε και στην καμπάνια της Χάρις που ως την τελευταία στιγμή δεν μιλάει για τον πόλεμο στην Ουκρανία και δεν καταγγέλλει τη Ρωσία σαν έναν μεγάλο κίνδυνο για τον κόσμο και για την Αμερική. Κι αυτό την ώρα που ο Τραμπ καλεί το λαό να τον ψηφίσει για να πάψει να βοηθάνε οι ΗΠΑ την Ουκρανία γιατί αν το κάνει θα γίνει τάχα Τρίτος Παγκόσμιος πόλεμος ενώ ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Το ρεύμα Σάντερς- Κορτέζ είναι η πιο ευέλικτη και καθεστωτική τάση μέσα στο ευρύτερο και πολύμορφο ρεύμα των «προοδευτικών» (progressives). Γενικά οι progressives έχουν χαντακώσει το Δημοκρατικό Κόμμα γιατί με την πολιτική τους έριξαν στα νύχια του Τραμπ την πελώρια λευκή ανειδίκευτη εργατική τάξη που μετά τα 1990 υπέφερε από την καταστροφή της κλασικής βιομηχανίας που έκλεισε και πήγε στην Κίνα.
Και την έριξαν στα νύχια του Τραμπ με τη γραμμή των ανοιχτών συνόρων για όλους τους μετανάστες η οποία συνέτριψε παραπέρα το τσακισμένο μισοάνεργο μεροκάματό της, με τη γραμμή της μη άντλησης των υδρογονανθράκων η οποία χαντάκωνε ακριβώς την ενεργοβόρα κλασική βιομηχανία που τους απασχολούσε, με την αναρχική γραμμή που υιοθέτησαν με το κίνημα ΒlackLives Μatter να κοπούν τα κοντύλια για την αστυνομία που σήμαινε πιο πολλές ληστείες σε βάρος των φτωχών (δες σχετικά https://www.oakke.gr/global/2013-02-16-19-24-24/item/1234- ).
Όμως ακόμα και αν είναι αρκετά ισχυρές οι πολιτικές συγγένειες που έχει η Χάρις με το ρεύμα Σάντερς-Κορτέζ αυτό είναι μειοψηφικό και σε σχετική πτώση μέσα στο Δημοκρατικό κόμμα και αν αυτή εκλεγεί δεν μπορεί να λειτουργήσει έξω και ενάντια στη μεγάλη πλειοψηφία των στελεχών του τόσο μέσα στο κόμμα όσο και στα δύο νομοθετικά σώματα καθώς και στον πελώριο κρατικό μηχανισμό. Επίσης έχει γίνει με τον πόλεμο Ισραήλ- Χαμάς ένα πρώτο πολιτικό ξεκαθάρισμα μέσα στη λεγόμενη αριστερή πτέρυγα του Δημοκρατικού κόμματος όπου η σκληρή σοσιαλφασιστική τάση έβγαλε τον αντισημιτισμό της με τη συμπάθεια της για τη Χαμάς και την καμπάνια της για την καταψήφιση των Δημοκρατικών.
Κυρίως όμως τώρα πια με την εμφυλιοπολεμική κατάσταση που έχει διαμορφώσει το τραμπικό στρατόπεδο μια εκλογή της Χάρις θα είναι μια αντιφασιστική νίκη των δημοκρατών που έχουν δημιουργήσει ένα πολύ μαζικό κίνημα από τα κάτω για την υπερψήφιση της. Έχουμε ακούσει από φίλους μας με στενές σχέσεις με κατοίκους των ΗΠΑ πολύ συγκινητικές ιστορίες για το με πόση ένταση και αγωνία έχουν κινητοποιηθεί στις ΗΠΑ άνθρωποι που ποτέ δεν είχαν οργανωθεί ως τώρα πολιτικά και έχουν παρατήσει τις δουλειές τους και χτυπάνε πόρτες και γράφουν μέηλ καλώντας γνωστούς και αγνώστους να κλείσουν το δρόμο στον Τραμπ, σ αυτό το τέρας που απειλεί τη χώρα τους και τον κόσμο ολόκληρο. Ακόμα και αν αυτό το τέρας νικήσει αύριο ο αμερικάνικος λαός έχει μια μακριά και βαθιά δημοκρατική παράδοση. Αυτός ο πολιτικός εμφύλιος που έχει ήδη ξεκινήσει και θα κλιμακωθεί αναπόφευκτα θα φέρει καταστροφές και πόνο αλλά θα αντιπαραθέτει όλο και περισσότερο απέναντι στους φασίστες μια νέα πιο δημοκρατική Αμερική και πιστεύουμε και μια νέα αμερικάνικη αριστερά.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
*Οφείλουμε ωστόσο εδώ να ξεκαθαρίσουμε το εξής. Οι παραπάνω εκτιμήσεις μας έχουν στρατηγικό χαρακτήρα και δεν σημαίνουν ότι θα περάσουμε αμέσως σε μια κλιμάκωση της ρωσοκινεζικής επιθετικότητας. Μάλιστα δεν αποκλείουμε κιόλας σε μια πρώτη φάση -αν νικήσει ο Τραμπ - να πάρει μερικά δώρα από τον Πούτιν με ένα προσωρινό σταμάτημα της στρατιωτικής ή πολιτικής προέλασης του Άξονα στα μεγάλα μέτωπα, Ουκρανία και Μέση Ανατολή ώστε να μπορεί ο Τραμπ να εμφανιστεί σαν επίφοβός ηγέτης και ιδιοφυής ειρηνοποιός στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Με τέτοιες πέτσινες «νίκες» θα μπορεί να προωθήσει αλματωδώς τις θέσεις των ανθρώπων του και ταυτόχρονα να κάνει εκτεταμένες εκκαθαρίσεις των εχθρών του μέσα σε όλους τους τομείς του κρατικού μηχανισμού των ΗΠΑ, ιδίως σε αυτούς του στρατού αλλά κυρίως της αστυνομίας και των υπηρεσιών ασφάλειας για να μπορεί στη συνέχεια να προχωρήσει τα πραξικοπηματικά δικτατορικά του σχέδια. Αν η εξουσία του εξασφαλιστεί στο εσωτερικό θα μπορεί να διευκολύνει την προέλαση του Άξονα στο εξωτερικό.