Το εξοντωτικό χτύπημα της Κύπρου σε τρεις φάσεις
Ας δούμε το ρώσικο χτύπημα που δόθηκε σε τρεις φάσεις κύρια από τους πράκτορές της Ρωσίας και το τελευταίο και από την ίδια τη Ρωσία και χρεώθηκε και στις τρεις φάσεις στην ΕΖ γιατί η Ε Ζ βγήκε μπροστά να αναλάβει την πλήρη πολιτική ευθύνη γι αυτό.
Το πρώτο χτύπημα ξεκίνησε με τη μαζική αγορά ελληνικών τοξικών ομολόγων από τις δύο μεγάλες κυπριακές τράπεζες, κυρίως από τη Λαϊκή Τράπεζα Κύπρου. Αυτή αγόρασε μαζικά ελληνικά ομόλογα το 2009 και το 2010, δηλαδή αφού είχε προαναγγελθεί η ελληνική χρεωκοπία από την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου και όλη η Ευρώπη ήταν σε κατάσταση σοκ! Δηλαδή την ώρα που όλες οι τράπεζες της Ευρώπης πουλούσαν τα ελληνικά ομόλογα για να τα ξεφορτωθούν, η Λαϊκή Τράπεζα Κύπρου αγόρασε 3 δις Ευρώ από αυτά, δηλαδή ένα ποσό όσο περίπου το 18% του κυπριακού ΑΕΠ. Αυτή την αγορά την έκανε ένα ΔΣ της Λαϊκής που ήταν τότε εντελώς υποχείριο του γνωστού μας ανατολικού κρατικο-ολιγάρχη Βγενόπουλου. Με σειρά άρθρων μας στη Νέα Ανατολή έχουμε περιγράψει τους τρόπους με τους οποίους αυτός εκτοξεύτηκε από το πουθενά στο κέντρο της κυπριακής οικονομίας, ωθούμενος από το ρωσοθρεμμένο Χριστόφια, και μετά άρχισε να γιγαντώνεται στην Ελλάδα καταβροχθίζοντας τις πιο σύγχρονες επιχειρήσεις σε όλους τους τομείς, κυρίως κρατικές συγκοινωνίες και επικοινωνίες με μια σειρά σκανδαλώδεις εξαγορές και επανα-μεταβιβάσεις κλπ που θα ήταν αδύνατες αν δεν ήταν μαζί του σύσσωμο το ρωσόδουλο διακομματικό σύστημα κορυφής και βασικά οι Σημίτης, Καραμανλής, Γ. Παπανδρέου, Τσίπρας.
Αφού αγόρασε ο Βγενόπουλος τα άχρηστα ελληνικά ομόλογα βγήκε έγκαιρα από τη Λαϊκή Τράπεζα Κύπρου, δηλαδή βγήκε πριν το PSI. Έτσι η Λαϊκή έχασε κοντά στο 75% της ονομαστικής αξίας των ελληνικών κρατικών ομολόγων των 3 δις, δηλαδή 2,3 δις Ευρώ περίπου, ενώ μαζί με την Κύπρου έχασαν περίπου 4 δις Ευρώ, δηλαδή κάτι λιγότερο από το 25% περίπου του κυπριακού ΑΕΠ. Είναι γεγονός ότι μόνο του το PSI δεν αρκούσε για μια χρεωκοπία αν το κυπριακό κράτος μπορούσε να σώσει τις τράπεζές του. Αλλά δεν μπορούσε να τις σώσει γιατί είχε μπει και αυτό στο δρόμο της χρεωκοπίας για τους ίδιους λόγους που είχε μπει και το ελληνικό κράτος: Είχε πίσω του ένα πρωτοφανές στην ΕΕ εμπορικό έλλειμμα και ένα πολύ μεγάλο έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών, δηλαδή είχε ένα κράτος που εξαγόραζε την κοινωνία, ιδιαίτερα την κρατική υπαλληλία, με οικονομικές παροχές την ίδια ώρα που το ίδιο κράτος σαμπόταρε, όπως και το ελληνικό, την παραγωγή, ιδιαίτερα τη βιομηχανική. Αυτή ήταν μια επανέκδοση της ανδρεοπαπανδρεϊκής συνταγής καταστροφής μιας χώρας από το ΑΚΕΛ του Χριστόφια. Το πλυντήριο του βρώμικου ρώσικου χρήματος, που ήταν σε πολύ μεγάλο βαθμό οι κυπριακές τράπεζες, ήταν απλά μέρος αυτής της διαδικασίας πολιτικής εξαγοράς και διαφθοράς του πληθυσμού, αλλά δεν ήταν με κανένα τρόπο η αιτία για την κατάρρευση των δύο κυπριακών τραπεζών. Όσο για την ύποπτη έκρηξη του φορτίου της Χεζμπολάχ που κατέστρεψε το μεγαλύτερο ηλεκτροπαραγωγικό σταθμό της Κύπρου, αυτή αποτέλειωσε τη βιομηχανία του νησιού, αλλά δεν έφτανε μόνη της να προκαλέσει τη χρεωκοπία.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτή η αγορά ελληνικών ομολόγων ήταν απλά ζήτημα σαμποτάζ από έναν άνθρωπο και από μια σπείρα γύρω του. Όμως δεν θα μπορούσε ποτέ μια σπείρα να κάνει ένα τέτοιου όγκου οικονομικό έγκλημα χωρίς να ανησυχήσει η Κεντρική Τράπεζα και το Υπουργείο οικονομικών της χώρας, πόσο μάλλον που υπήρχαν ανάλογες σκανδαλώδεις αγορές ομολόγων και από την Τράπεζα Κύπρου, αν και σε μικρότερο όγκο. Κυρίως υπάρχει το εξής μεγάλο πολιτικό σκάνδαλο: Πώς έγινε να περάσει το PSI από την Ευρωζώνη στα τέλη του 2011 χωρίς η Κύπρος να βάλει κεντρικά και εναγώνια ζήτημα χρεωκοπίας των δύο μεγαλύτερων κυπριακών τραπεζών αν γίνει το PSI; Δηλαδή γιατί η κυβέρνηση του ΑΚΕΛ δεν ζήτησε κάποιες αντισταθμιστικές διευκολύνσεις από την ΕΖ και την ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) για τις δύο συστημικές για τα κυπριακά μέτρα τράπεζές της προκειμένου να ψηφίσει το PSI; Αυτή θα έπρεπε να είναι μια απαίτηση που δεν θα την έβαζε μόνη της η Κύπρος αλλά θα έπρεπε να υποχρεωθεί να τη βάλει στα διάφορα Γιούρογκρουπ, και η «αδελφή» Ελλάδα που αποκλειστικά και απόλυτα θα επωφελείτο από το PSI. Εδώ φαίνεται καταρχήν πόσο βαθύ εσωτερικό, πόσο ελληνοκυπριακό και όχι κυρίως ευρωζωνικό-γερμανικό ήταν το χτύπημα στις κυπριακές τράπεζες με το ελληνικό PSI.
Φαίνεται ότι στο σημείο αυτό βρίσκεται και μια ακόμη αιτία για τη σύναψη του ρώσικου δανείου των 2,5 δις που ζήτησε ο Χριστόφιας εκείνη την εποχή από τη Ρωσία και που εκείνη αμέσως του το έδωσε. Έχουμε γράψει ότι αυτό το δάνειο το έδωσε η Ρωσία για να εμφανιστεί απέναντι στην ΕΖ κάποια στιγμή σαν ένας συν-ανάδοχος του κυπριακού χρέους, δηλαδή να μπορεί να συναποφασίζει με την ΕΖ για τη σωτηρία της κυπριακής οικονομίας ή αλλιώς να έχει ένα κοινό παιδί με την ΕΖ, δηλαδή να χωθεί μέσα της. Πέρα όμως από αυτήν την αναμφισβήτητη στρατηγική χρησιμότητα του ρώσικου δανείου, υπήρχε μια άλλη πολύ πιο άμεση χρησιμότητα του για το ΑΚΕΛ και τη Ρωσία. Πρόκειται για το ότι αυτό το δάνειο έκλεινε τα μάτια και τα στόματα των Κυπρίων που δίχως αυτό θα διαμαρτύρονταν οπωσδήποτε για το επερχόμενο ελληνικό PSI. Μόνο δηλαδή με το ρώσικο δάνειο το κυπριακό κράτος μπορούσε να σώσει προσωρινά τις δύο τράπεζες ώστε να μην χρειαστεί τότε παρέμβαση από την ΕΖ που θα ήταν υποχρεωμένη να δώσει λύση και στην υπερχρέωση των κυπριακών τραπεζών, πράγμα που θα τις προστάτευε από τότε έγκαιρα. Βέβαια υπήρχε και μια άλλη τακτική χρησιμότητα του ρώσικου δανείου, αλλά νομίζουμε ότι δεν ήταν τόσο βασική. Αυτή ήταν ότι έδινε χρόνο στο ΑΚΕΛ να τελειώσει την προεδρία του και η βόμβα της χρεωκοπίας να σκάσει στα χέρια του ΔΗΣΥ και του ΔΗΚΟ, δηλαδή στα χέρια των θεωρητικά πιο δυτικόφιλων φιλελεύθερων ή σχετικά πιο εθνικών κομμάτων της Κύπρου. Βέβαια με το ΔΗΣΥ φαίνεται να συμβαίνει στην Κύπρο ότι και στην Ελλάδα με τη ΝΔ, δηλαδή το κόμμα να είναι γενικά δυτικόφιλο αλλά ο αρχηγός του, ο Αναστασιάδης, να είναι ρωσόφιλος, όπως είναι και ο Σαμαράς. Σύμφωνα με άρθρο των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς της 22 του Μάρτη το δικηγορικό γραφείο Αναστασιάδη εκπροσωπεί τα συμφέροντα δύο ρώσων δισεκατομμυριούχων! Αλλά δεν χρειάζεται να ξέρουμε τι δεσμούς έχει ο Αναστασιάδης σαν δικηγόρος για να καταλάβουμε ότι σαν πρωθυπουργός έδρασε σαν ρώσος προβοκάτορας, όπως ακριβώς και το ΑΚΕΛ.
Έχουμε περιγράψει στο προηγούμενο άρθρο για την Κυπριακή χρεωκοπία τον τρόπο με τον οποίο η Κύπρος είπε το «όχι» στο ουσιαστικά δεύτερο σχέδιο διάσωσης της ΕΖ. Είχαμε πει ότι αυτό ήταν ένα ρώσικο, ένα προβοκατόρικο «όχι» που θα έκανε την Κύπρο υποτελή της Ρωσίας και ότι δεν ήταν ένα «όχι» της εθνικής ανεξαρτησίας. Σήμερα τα πράγματα έχουν ξεκαθαριστεί και μπορούμε να δούμε πόσο βρώμικα δούλεψε ο Αναστασιάδης, το ΑΚΕΛ, και η ελληνική κυβέρνηση στην τελική φάση των διαπραγματεύσεων διάσωσης της Κύπρου. Βασικό σύμμαχό τους οι ρώσοι σε αυτή τη φάση είχαν κυρίως το ΔΝΤ. Η ηγεσία του, μετά τον Στρος Καν (ο οποίος κατήγγειλε ότι τον «έφαγε» η Ρωσία), είναι πια εντελώς εξυπηρετική προς το μέτωπο Ρωσίας-Κίνας (σαν BRΙCS), και με την προεδρία Ομπάμα, είναι σε διαρκή σύγκρουση με την ΕΖ. Γι αυτό η ίδια η γενικά ευρωπαία Λαγκάρντ παίζει όλο και μικρότερο ουσιαστικό ρόλο στη χάραξη γραμμής σε αυτό (δες Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, 31 Μάρτη άρθρο με τίτλο «η Κύπρος δείχνει τη σκλήρυνση του ΔΝΤ απέναντι στην ΕΖ»).
Από την πρώτη σχετικά πιο καλή πρόταση, στη δεύτερη του προβοκατόρικου «όχι» και από εκεί στην «τρίτη και φαρμακερή»
Πριν από την τελική φάση των διαπραγματεύσεων ΕΖ-Κύπρου που ξεκίνησαν στα μέσα του 2012 δεν υπήρχε η κατεύθυνση μέσα στη Γερμανία και γενικά στη Βόρεια Ευρώπη να μην διασωθούν οι κυπριακές τράπεζες ή να επιβαρυνθούν οι καταθέσεις. Φαινόταν δηλαδή ότι και σε αυτή την περίπτωση θα γινόταν αυτό που είχε γίνει στην Ιρλανδία και στην Ισπανία όπου οι τράπεζες διασώθηκαν από την ΕΖ και μάλιστα, στην περίπτωση της δεύτερης, χωρίς να χρειαστεί να μπει σε προγράμματα διάσωσης το ίδιο το κράτος. Μάλιστα με καθαρά τραπεζικά κριτήρια είχε περισσότερους λόγους η τραπεζική διάσωση να γίνει στην Κύπρο παρά στις παραπάνω χώρες . Αυτό γιατί στην Κύπρο οι τράπεζες, πέρα από την προβοκάτσια με τα ελληνικά ομόλογα είχαν πολύ πιο υγιή σύνθεση καταθέσεων σε σχέση με τα δάνεια που έδιναν από όση οι ιρλανδικές και οι ισπανικές και δεν θα γκρεμίζονταν από εσωτερική πλευρά όπως εκείνες. Χώρια από αυτό εκείνες οι τράπεζες είχαν ανάγκη εκατοντάδων δις από την ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) για να διασωθούν ενώ οι δύο κυπριακές είχαν μόνο 5,8 δισ. Αυτή η γραμμή της μη διάσωσης των κυπριακών τραπεζών μπήκε στη γερμανική πολιτική σκηνή ξαφνικά από τα παιδιά του προέδρου της γερμανικής Γκάζπρομ και πρώην αρχηγού του SPD Γκ. Σρέντερ, δηλαδή τους εξίσου ρωσόφιλους Σταϊνμάγιερ, Στάινμπρουκ και Γκάμπριελ. Αυτοί έβαλαν μαχητικό πολιτικό βέτο στη Μέρκελ να μην διασώσει τις δύο κυπριακές τράπεζες γιατί αλλιώς θα την κατηγορούσαν ότι διέσωζε τα βρώμικα λεφτά των ρώσων ολιγαρχών. Αν δηλαδή η Μέρκελ ήθελε να δώσει η ΕΖ εκτός από τα 10 δις Ευρώ για τη διάσωση του κυπριακού κράτους και 5 δις ακόμα για τη διάσωση των κυπριακών τραπεζών τότε θα έχανε τις εκλογές που έρχονται. Το πόσο βρώμικο και ύποπτο πολιτικά ήταν αυτό το βέτο αποδεικνύεται από το ότι το SPDενοχλήθηκε από τις ρώσικες καταθέσεις στην Κύπρο την ώρα που έχει με πάθος διευκολύνει τους ρώσους ολιγάρχες να εξαρτήσουν ενεργειακά την ίδια τη Γερμανία από τη Ρωσία, πράγμα για το οποίο ακριβώς η Γκάζπρομ αντάμειψε τον τελευταίο καγκελάριο του SPD με την προεδρία της Γκάζπρομ της Γερμανίας. Αλλά αυτή η στενή σχέση στα ενεργειακά έχει πίσω της το γεγονός ότι το SPD σχεδόν σε όλα τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής αποδέχεται στην πράξη την επιθετική, σφαγιαστική και διαμελιστική πολιτική της Ρωσίας, ιδιαίτερα στην εξωτερική της περίμετρο.
Με αυτήν λοιπόν την πολιτική παρέμβαση του SPD η πρόταση της Γερμανίας έγινε: σώνουμε το κυπριακό κράτος αλλά όχι τις δύο κυπριακές τράπεζες. Αυτή ήταν η πρώτη από τις τρεις προτάσεις της ΕΖ στο κυπριακό κράτος στη διάρκεια της δραματικής εβδομάδας διαπραγματεύσεων από τις 15 ως τις 25 του Μάρτη.
Σύμφωνα με αυτήν την πρώτη πρόταση η Λαϊκή και η Κύπρου θα έπρεπε να σωθούν πληρώνοντας το χρέος τους με λεφτά που θα τα πάρουν από τους καταθέτες όλων των κυπριακών τραπεζών, ντόπιων και ξένων, που έχουν καταθέσεις πάνω από 100.000 Ευρώ. Αυτός ο φόρος θα ήταν ένα κούρεμα από 15%-20% για όλες τις καταθέσεις στην Κύπρο πάνω από 100.000 Ευρώ. Αυτό το ποσοστό σήμαινε ότι ναι μεν οι μεγάλοι καταθέτες θα έτρωγαν ένα ισχυρό χτύπημα, ναι μεν η αξιοπιστία του κυπριακού τραπεζικού συστήματος θα μειωνόταν και ένα μεγάλο μέρος του ξένου κατατεθειμένου κεφάλαιου, ρώσικου, ευρωπαϊκού, και μεσανατολικού θα έφευγε από την Κύπρο, αλλά κανένας καταθέτης δεν θα έχανε πάνω από 15-20% του κεφαλαίου του, οπότε και ο συντριπτικά μεγαλύτερος όγκος του κάπως μεγάλου κυπριακού παραγωγικού κεφάλαιου που ήταν σε χρηματική μορφή, πχ σαν κεφάλαιο κίνησης δεν θα πάθαινε τίποτα, ακόμα και αν προσωρινά έφευγε από τις κυπριακές τράπεζες. Με λίγα λόγια οι τράπεζες θα συρρικνώνονταν, αλλά το κυπριακό κεφάλαιο που ήταν σε χρηματική μορφή θα σωνόταν και η παραγωγική λειτουργία στο νησί θα χτυπιόταν μόνο σε ένα μικρό βαθμό. Βεβαίως και αυτή η πρόταση, όπως και κάθε άλλη που περιλάμβανε κούρεμα καταθέσεων θα μείωνε τη γενική τραπεζική αξιοπιστία της Ευρωζώνης και τελικά του Ευρώ, αλλά αυτό το είχαν ήδη αποφασίσει οι λογιστές ευρωπαίοι οικονομολόγοι, που δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους και που δεν λογαριάζουν καθόλου πάνω σε τι πολιτικό και στο βάθος οικονομικό ηφαίστειο κάθονται.
Αυτήν λοιπόν την πρώτη πρόταση, την καλύτερη όπως αποδείχτηκε για την Κύπρο, αλλά και για την ΕΖ, από όλες τις επόμενες την αρνήθηκε ο Αναστασιάδης μέσα στο Γιούρογκρουπ και την ακύρωσε αντιπροτείνοντας μια άλλη, μια δεύτερη πρόταση στην οποία αντιστάθηκε έντονα η Γερμανία και όλη η Ευρωζώνη, αλλά μπροστά στην επιμονή του Αναστασιάδη τη δέχτηκαν. Αυτή έλεγε ότι οι κάτω των 100.000 Ευρώ καταθέσεις κουρεύονται κατά 6,75% και οι πάνω από 100.000 κουρεύονται κατά 9,9%.
Αποδεχόμενη την αντιπρόταση του Αναστασιάδη η ΕΖ έπεσε ουσιαστικά σε μια πολιτική παγίδα γιατί αυτή εύκολα ξεσήκωνε όχι μόνο τη μαζική και οργισμένη αντίθεση των εκατοντάδων χιλιάδων μικροκαταθετών της Κύπρου, αλλά αύξαινε τη χρηματοπιστωτική αναξιοπιστία, οπότε και την ανασφάλεια όλων των μικρομεσαίων καταθετών της Ευρωζώνης. Μάλιστα ήταν αντίθετη στη δέσμευση της ΕΖ στην παγκόσμια κρίση του 2008 ότι όλες οι καταθέσεις ως τις 100.000 ήταν διασφαλισμένες. Με λίγα λόγια η δεύτερη πρόταση ήταν ειδικά φτιαγμένη για να μην περάσει ούτε στην Κύπρο ούτε στο εξωτερικό και αποδείχτηκε ότι γι αυτό την είχε αντιπροτείνει ο Αναστασιάδης, μιας και ούτε και αυτός την ψήφισε στη συνέχεια στην κυπριακή Βουλή κάνοντας αποχή. Αυτό ήταν το νόημα του περίφημου ηρωικού «όχι», το οποίο ακύρωσε αυτήν την απόφαση που ήταν η δεύτερη καλύτερη απόφαση της ΕΖ μετά την πρώτη, και έτσι άνοιξε το δρόμο να περάσει η τρίτη και φαρμακερή πρόταση- απόφαση, εκείνη δηλαδή η καταστροφική «λύση» που γνωρίζουμε η οποία συνέτριψε και εξαφάνισε μέσα σε λίγα λεπτά το μεγαλύτερο μέρος του κυπριακού χρηματικού κεφάλαιου.
Ο προβοκάτορας Αναστασιάδης και οι ρωσόφιλοι σαμποταριστές στην Κύπρο και στην Ελλάδα, όπως και αυτοί μέσα στην ΕΖ τύπου Όλι Ρεν, όπως και οι εγκάθετοι της τριάδας ΗΠΑ, Ρωσίας, Κίνας που κινούν σήμερα το ΔΝΤ και που λυσσάξανε να χρεωκοπήσουν τις δύο μεγάλες κυπριακές τράπεζες, ισχυρίζονται ότι προτίμησαν αυτή την Τρίτη πρόταση γιατί έσωνε τις καταθέσεις των μικρομεσαίων καταθετών. Αλλά τις καταθέσεις αυτές τις έσωνε και η πρώτη πρόταση του Γιούρογκρουπ που απέρριψε ο Αναστασιάδης. Τις έσωνε γιατί στην πρώτη πρόταση πλήρωναν το χρέος των τραπεζών όλες οι τράπεζες της Κύπρου ντόπιες και ξένες, δηλαδή όλοι οι καταθέτες της Κύπρου μοιράζονταν τη ζημιά ενώ στην τρίτη, την αναλάμβαναν μόνο οι δύο μεγάλες κυπριακές και γι αυτό εξατμίζονταν οι καταθέσεις τους και συντρίβονταν οι καταθέτες τους. Αυτό δεν θα το υπέγραφε ποτέ καμιά κυβέρνηση και δεν θα το ανεχόταν ποτέ καμιά αντιπολίτευση που δεν αποτελούνταν από σιχαμερούς προδότες. Και δεν ήταν υποχρεωμένοι να υπογράψουν ή να ανεχτούν μόνο αυτή για να μην χρεωκοπήσει τάχα εντελώς η Κύπρος γιατί μπορούσαν να υπογράψουν ή να ανεχτούν μια πρόταση παρεμφερή με την πρώτη-πρώτη που είχαν άτυπα απορρίψει.
Επίσης ούτε η ΕΖ είχε ισχυρό λόγο να τη θελήσει. Το επιχείρημα που πρόβαλε και ο Σόιμπλε ότι ήταν τάχα είναι πιο δίκαιο να την πληρώσουν δύο τράπεζες που φταίνε γιατί υπερχρεώθηκαν και όχι οι άλλες που δεν υπερχρεώθηκαν δεν στέκει. Και δεν στέκει γιατί όπως είπαμε ο υπεύθυνος γι αυτή την ειδική ζημιά των δύο τραπεζών είναι από τη μια τα ελληνικά ομόλογα και το κούρεμα που τους έκανε η ΕΖ κάτω από την πίεση της Ελλάδας, και από την άλλη, και κύρια, η κυβέρνηση Χριστόφια που ευθύνεται πολιτικά και για τη μαζική αγορά αυτών των ομολόγων όταν ήταν ήδη γνωστά σαν τοξικά, και, ακόμα περισσότερο, για την άνευ εξισοροπητικών όρων υπέρ των δύο τραπεζών αποδοχή του PSΙ. Αλλά το σίγουρο είναι ότι δεν είναι λάθος των καταθετών τους το ότι αγόρασαν οι δύο τράπεζες ελληνικά ομόλογα, και το ότι αυτοί δεν ενημερώθηκαν ποτέ για τους κινδύνους αυτής της αδιανόητης πράξης. Αυτή η εξαπάτηση και αυτός ο καθησυχασμός των καταθετών ήταν αποκλειστικά ευθύνη της Κεντρικής τράπεζας της Κύπρου, και της κυβέρνησης Χριστόφια. Άρα όχι μόνο οι άλλες τράπεζες και οι άλλοι οι καταθέτες θα έπρεπε να πληρώσουν, εφόσον αποφάσισε η ΕΖ να πληρώσουν γενικά και οι καταθέτες για την κυπριακή χρεωκοπία, αλλά έπρεπε να πληρώσει πάνω απ όλους το κυπριακό κράτος. Στη συνέχεια έπρεπε να πληρώσουν και όλα τα κράτη της ΕΖ που δέχτηκαν το PSI, ιδιαίτερα μάλιστα έπρεπε να πάρει τις ευθύνες της και η ΕΚΤ που δεν μπορεί να μην γνώριζε την κατάσταση των κυπριακών τραπεζών και που ως τότε μοίραζε σαν στραγάλια τα δις των Ευρώ σε όλες τις τράπεζες της ΕΖ.
Αλλά αυτή η απόφαση ήταν μακροπρόθεσμα πολιτικά και οικονομικά πιο καταστροφική από κάθε άλλη και για την ΕΖ γενικά. Γιατί ένα κούρεμα 15% μπορεί να γίνει οριακά αποδεκτό από τους ευρωπαίους και διεθνείς μεγάλους καταθέτες που βλέπουν τις ευρωπαϊκές καταθέσεις αρκετά ασφαλείς, αλλά το να εξαφανίζονται ή να μισοεξαφανίζονται οι μεγαλύτερες καταθέσεις στις δύο μεγαλύτερες τράπεζες ενός κράτους, δηλαδή σε σχετικά συστημικές τράπεζες αυτού του κράτους, είναι ένα βαθύ και ανεπούλωτο τραύμα στη συνολική αξιοπιστία του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος και γενικότερα του Ευρώ και θα φανεί σε λίγο που η Κύπρος θα σφαδάζει μέσα στη μεγαλύτερη πτώση βιοτικού επίπεδου που θα έχει γνωρίσει ευρωπαϊκή χώρα σε μη εμπόλεμες συνθήκες. Πως λοιπόν πέρασε αυτό; Καλά η Μέρκελ πυροβόλησε για μια ακόμα φορά και μονίμως πυροβολεί από την αρχή της ελληνικής ακήρυχτης χρεωκοπίας τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της τάξης της για να κερδίσει τις εκλογές, ενώ το SPD όντας στην ηγεσία του διαβρωμένο από τη ρώσικη μεγαλοαστική τάξη είναι ανίκανο να υπηρετήσει τη γερμανική αστική τάξη που τόσο καλά υπηρετούσε επί έναν αιώνα, δηλαδή από τότε που πρόδωσε τη γερμανική εργατική τάξη. Όμως υπάρχει το ερώτημα πως αυτό το έγκλημα πέρασε συνολικά σε όλη τη γερμανική αστική τάξη, και παραπέρα πως πέρασε ομόφωνα σε όλη την ΕΖ, και έτσι έγινε αποδεκτή η καταστροφική επίπτωση αυτής της χρεωκοπίας στην κυπριακή οικονομία που από δω και μπρος θα είναι διασωληνωμένη και θα συντηρείται με διαρκείς μεταγγίσεις από την ΕΖ, αλλά και με νέα μέτρα πείνας, ενώ όλοι οι λαοί της Ευρώπης θα βρίζουν αυτούς που υπέγραψαν τη συμφωνία αυτή; Είναι γνωστό ότι είναι τυφλή η ευρωπαϊκή μεγαλοαστική τάξη, αλλά είναι τόσο πολύ;
Η Τρίτη και «τελική λύση» ήταν μια ρώσικη απαίτηση
Για μας είναι πια φανερό από τα ίδια τα πολιτικά στοιχεία που υπάρχουν ότι η τρίτη και «τελική λύση» ήταν πάνω απ’ όλα μια σαφής ρώσικη απαίτηση, που η Ρωσία σαν υπερδύναμη, ιδιαίτερα σαν διπλωματική υπερδύναμη ήταν σε θέση και να τη στηρίξει πολιτικά και να την επιβάλλει. Είναι γεγονός ότι αυτήν την απαίτηση την ικανοποίησε η ευρωπαϊκή αστική τάξη χωρίς καμιά μεγάλη δυσαρέσκεια γιατί ήταν στη σκέψη όλων των οικονομολόγων της ότι το κυπριακό οικονομικό μοντέλο ήταν άρρωστο. Μόνο που αυτοί μαζί με τη αρρώστια σκότωσαν και τον άρρωστο.
Η επιβολή αυτής της «λύσης» ήταν ο στόχος της ξαφνικής υστερικής επίθεσης που εξαπέλυσε η ρώσικη ηγεσία ενάντια στην ΕΖ, αλλά ακόμα και ενάντια στην Κύπρο αμέσως μετά τις 15 του Μάρτη για να ματαιώσει τη μέτρια συμφωνία της δεύτερης πρότασης και να φέρει την Τρίτη καταστροφική. Σε αυτή τη λύση στόχευε βέβαια, όπως αποδείχτηκε και το «όχι» για το οποίο ξεσπάθωσε το ΑΚΕΛ, το ΔΗΚΟ και η ΕΔΕΚ στην Κύπρο, ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ναζί και οι Καμμένοι, δηλαδή όλοι οι ρωσόφιλοι και ρωσόδουλοι στην Ελλάδα. Όλοι αυτοί ακολουθούσαν το μεγάλο αφεντικό που με εκφραστή τον Μεντβέντεφ κραύγαζε έξαλλο ενάντια στη ληστεία τάχα που επιχειρούσε η Ευρώπη ενάντια στις ρώσικες καταθέσεις και απειλούσε την ΕΖ με οικονομικό πόλεμο , ακόμα και με πούλημα των συναλλαγματικών της αποθεμάτων σε Ευρώ, ενώ απειλούσε και την Κύπρο με αποχώρηση των τραπεζών της από αυτήν. Η Ρωσία ήξερε βέβαια από μήνες πριν τη συζήτηση που γινόταν στην Γερμανία για κούρεμα των κυπριακών καταθέσεων αλλά δεν έβγαζε μιλιά. Τώρα είναι φανερό γιατί. Αν διαφωνούσε από καιρό θα αναγκαζόταν να κάνει κάποια στιγμή τη διευκρίνηση ότι ήθελε μόνο κούρεμα των μεγάλων καταθέσεων των δύο κυπριακών τραπεζών. Αλλά έτσι θα ήταν σαν να κήρυττε πόλεμο στην Κύπρο. Γι αυτό περίμενε να κάνει το λάθος η ΕΖ να κουρέψει όλες τις καταθέσεις και κάτω από τα 100.000 Ευρώ και μετά μέσα στη γενική κατακραυγή και την αναμπουμπούλα και την αποτυχία της πρώτης συμφωνίας να επιβάλει παρασκηνιακά τη δικιά της γραμμή!!!
Ο πολύς κόσμος έβλεπε δηλαδή σε εκείνες τις κραυγές την καταδίκη κάθε κουρέματος οποιασδήποτε ρώσικης κατάθεσης στην Κύπρο. Μόνο όποιος πρόσεχε πολύ τις ρώσικες ανακοινώσεις θα διαπίστωνε ότι η υπερδύναμη διαμαρτυρόταν ουσιαστικά σε αυτό το διάστημα για τις ρώσικες καταθέσεις στις ρώσικες τράπεζες, δηλαδή ότι ζητούσε την προστασία όχι των ρώσικων καταθέσεων γενικά, αλλά των καταθέσεων των ρώσικων τραπεζών στην Κύπρο, που είναι δύο και είναι και οι δύο κρατικοί γίγαντες, η Sberbank και η VTB. Αυτή η απαίτηση δεν διατυπώθηκε εντελώς ωμά από ίδια την επίσημη ρωσική πολιτική ηγεσία για ευνόητους λόγους, δηλαδή για να μην καταλάβουν οι Κύπριοι ποιος είναι ο φταίχτης για την καταστροφή των δύο κυπριακών τραπεζών και κυρίως για την καταστροφή των μεγάλων καταθέσεων και καταθετών αυτών των τραπεζών που είναι στη μεγάλη πλειοψηφία τους κύπριοι επιχειρηματίες. Όμως αυτή η απαίτηση διατυπώθηκε από τον διευθυντή της VTB Αντρέι Κοστίν που δήλωσε ότι στην Κύπρο «υπάρχουν δύο τράπεζες που βρίσκονται σε κρίσιμη κατάσταση και έχουν ανάγκη εξυγίανσης» και ότι η δικιά του Τράπεζα θα σταματήσει τη δραστηριότητά της και «απλά και καθαρά θα εγκαταλείψει την κυπριακή αγορά», στην περίπτωση που «υπάρξουν αποφάσεις που καταπατούν το δίκαιο και υπαγορεύονται από την πολιτική». (Νεζαβιζίγιαμα Γκαζέτα, της 22 του Μάρτη, οι υπογραμμίσεις με μαύρα δικιές μας). Αυτή η δήλωση σημαίνει ότι για τον κρατικό αρχιτραπεζίτη είναι λογικό να «εξυγιανθούν», δηλαδή να υποστούν τις συνέπειες της «κρίσιμης κατάστασής τους» οι δύο κυπριακές τράπεζες, αλλά όχι να πληρώσουν οτιδήποτε οι ρώσικες με αποφάσεις «που υπαγορεύονται από την πολιτική». Τι σημαίνει ότι «υπαγορεύονται από την πολιτική»; Σημαίνει ακριβώς ότι δεν υπαγορεύονται από την οικονομία. Που σημαίνει ότι δεν υπάρχει καμιά οικονομική σκοπιμότητα να σωθούν οι δύο μεγαλύτερες τράπεζες μιας μικρής χώρας, προκειμένου να μην πάθουν τίποτα τα παραρτήματα δύο γιγαντιαίων τραπεζών μιας υπερδύναμης, που έκανε την Κύπρο πλυντήριο και βάση κάθε βρωμοδουλειάς της στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή και στην ίδια τη Ρωσίας. Αλλά πιο καλυμμένα αυτό το είπε και ο μαινόμενος Μεντβέντεφ: «έχουμε εδώ τους λόγους μας και τα εθνικά μας συμφέροντα: Δύο τράπεζες και ένα μεγάλο αριθμό ρώσων επιχειρηματιών που φυλάνε τα κεφάλαια τους εκεί» (Φωνή της Ρωσίας, 20 Μάρτη). Δηλαδή ο Μεντβέντεφ αυτές τις δύο ρώσικες τράπεζες υπερασπίζει και τις καταθέσεις σε αυτές και καμιά άλλη τράπεζα και τις ρώσικες καταθέσεις σε αυτή.
Αλλά μπορούσε να συμπεράνει κανείς τις αληθινές προθέσεις της ρώσικης ηγεσίας σε αντιδιαστολή με αυτό που έκανε μετά την τελική συμφωνία ΕΖ-Κύπρου στις 24 του Μάρτη, όπου όχι μόνο έριξε αμέσως και κάθετα τους τόνους της, αλλά γλύκανε και αντάμειψε και την ΕΖ και την Κύπρο με την αναγγελία του Πούτιν ότι ξεκινάει αναδιάρθρωση του δανείου των 2, 5 δις Ευρώ, δηλαδή ότι προσφέρει στην Κύπρο κάτι από αυτό το λίγο που εκείνη γονυπετής ζητούσε ακριβώς στις κρίσιμες στιγμές της διαπραγμάτευσης με την ΕΖ για να μην αναγκαστεί να χάσει τα πάντα. Η ανακοίνωση έγινε επιδεικτικά αμέσως μετά την υπογραφή της απόφασης με τον εκπρόσωπο του Πούτιν Πεσκόφ να δηλώνει ότι ο Πούτιν «θεωρεί δυνατό να υποστηρίξει τις προσπάθειες... που αποσκοπούν στο να αποφευχθεί η κρίση στην οικονομία και στο τραπεζικό σύστημα αυτού του νησιωτικού κράτους» (Ελευθεροτυπία, 25 Μάρτη). Αυτή η πράξη και η υποκριτική, ουσιαστικά κυνική δήλωση περί «αποφυγής της κρίσης» που τη συνόδευε, σηματοδοτούσε την υποστήριξη της Μόσχας προς τη συμφωνία διάσωσης, παρά το ότι πολλοί ρώσοι καταθέτες στις δύο κυπριακές τράπεζες θα ζημιωνόντουσταν. Αυτή ήταν απόδειξη ότι η Ρωσία δεν νοιαζόταν γενικά για τους καταθέτες της αλλά για να λάμψουν ανέγγιχτες μετά την καταιγίδα οι τράπεζες της την ώρα που θα κείτονταν σε συντρίμια οι κυπριακές.
Λίγο μετά ο ρώσος υπουργός Σιλιουάνοφ δήλωνε ότι η αναδιάρθρωση θα γίνει δυνατή εάν το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου «σταθεροποιηθεί», δηλαδή αν σταθεροποιηθούν τα ερείπια που προκάλεσε η συμφωνία.
Με το που σταμάτησε το αφεντικό, σταμάτησαν και τα τσιράκια σε Κύπρο και Ελλάδα να φωνάζουν. Και όχι μόνο σταμάτησαν. Συνέχισαν με θράσος να επιμένουν ότι η τελική απόφαση, που πρόκυψε από το «όχι» ήταν καλύτερη από τη δεύτερη που τραυμάτιζε αλλά δεν έβγαζε νοκ άουτ το κυπριακό τραπεζικό σύστημα και τους καταθέτες. Το επιχείρημα τους ήταν ότι τουλάχιστον αυτή διασφάλισε τους μικρομεσαίους καταθέτες. Αλλά πέρα από το ότι την εξασφάλιση την έκανε και η πρώτη πρόταση της ΕΖ με το κούρεμα των 15%-20%, ακόμα και οι απώλειες του 6,75% της δεύτερης λύσης ήταν χίλιες φορές προτιμότερες για τον κυπριακό λαό από την εξαφάνιση ή μισοεξαφάνιση των περισσότερων μεγάλων καταθέσεων. Τα περί προστασίας των μικροκαταθετών είναι μια τυπική εφαρμογή της τακτικής του σοσιαλφασισμού να χτυπάει το λαό έμμεσα και βαθιά μέσα από το χτύπημα του παραγωγικού κεφάλαιου και τον ίδιο να τον ελαφρώνει λίγο ατομικά, να του κόβει λίγο-λιγότερο πχ τον ελάχιστο μισθό αλλά να κλείνει όλες τις βιομηχανίες και να τον ρίχνει μαζικά στην ανεργία.
Εννοούμε ότι πέρα από το γεγονός ότι καταθέσεις ύψους 100.000 Ευρώ δεν χαρακτηρίζουν την πλειοψηφία του λαού, αλλά τη μικρή αστική και την εύπορη μικροαστική τάξη, το 6,75% των καταθέσεων που κέρδισαν οι τελευταίες χάρη στο «ακούρευτο» πλαφόν των 100.000 Ευρώ, θα το χάσουν και αυτές και όλος ο εργαζόμενος λαός πολλαπλάσια από την καταστροφή στην παραγωγή που θα προκαλέσει η εξαφάνιση και μισοεξαφάνιση των μεγαλύτερων καταθέσεων στη Λαϊκή και στην Τράπεζα Κύπρου, που θα χαθούν από 50% έως το 100%. Γιατί αυτές οι καταθέσεις είναι σε ένα μεγάλο μέρος τους παραγωγικό κεφάλαιο σε χρηματική μορφή ή μετατρέπεται σε παραγωγικό κεφάλαιο όπως πχ κεφάλαιο κίνησης, κεφάλαιο για αγορά παγίων κλπ. Αυτό χώρια από το γεγονός ότι σύντομα θα αφαιρεθεί και ένα άλλο μεγάλο μέρος του παραγωγικού κεφάλαιου λόγω της γενικότερης αναξιοπιστίας των κυπριακών τραπεζών. Δηλαδή σήμερα κάποιες εταιρείες έχουν δανειστεί κεφάλαια από τις δύο τράπεζες και τα έχουν βάλει στην παραγωγή, δηλαδή τα έχουν κάνει μηχανήματα, πρώτες ύλες, κτίρια κλπ. Αυτή η παραγωγή θα συνεχιστεί για ένα διάστημα αν και η εσωτερική ζήτηση θα βυθίζεται και η ζημιά των επιχειρήσεων θα είναι μεγάλη. Όμως σύντομα ούτε αυτές οι εταιρείες, ούτε άλλες θα μπορούν εύκολα να δανειστούν καινούργια κεφάλαια από τις κυπριακές τράπεζες γιατί αυτές θα είναι για πολλά χρόνια αναξιόπιστες και γι αυτό ανίκανες να συγκεντρώνουν καταθέσεις. Επίσης σε ότι αφορά τη Λαϊκή, όταν μια σύγχρονη τράπεζα κλείνει, καταργείται ένας έμπειρος και πολύπλοκος μηχανισμός που ειδικεύεται στο να κατευθύνει και να διανέμει τους κεφαλαιακούς πόρους στις ξεχωριστές επιχειρήσεις, γι αυτό τα πιο προοδευτικά ακόμα και τα πιο επαναστατικά καθεστώτα δεν αφήνουν τις τράπεζες να κλείσουν, αλλά τις παίρνουν στα χέρια τους. Στους πιο διεφθαρμένους καπιταλισμούς αυτός ο μηχανισμός είναι αντίστοιχα διεφθαρμένος, ενώ γενικά είναι ραντιέρικος και γι αυτό σε μεγάλο βαθμό παρασιτικός ο χαρακτήρας του τραπεζικού κεφάλαιου, όμως αυτό δεν καταργεί την αναγκαιότητα του στην καπιταλιστική παραγωγή. Σημειώνουμε ότι η παραγωγή με την καπιταλιστική έννοια περιλαμβάνει, εκτός από τις καθαρά παραγωγικές , και τις εμπορικές και τις τραπεζικές λειτουργίες του κεφάλαιου που είναι τόσο καίριες για την Κύπρο σε αυτή την περίοδο. Βέβαια το εξόχως παρασιτικό χρηματοπιστωτικό μοντέλο της Κύπρου πρέπει να αλλάξει, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να καταστραφεί από τη μια στιγμή στην άλλη χωρίς να έχουν ετοιμαστεί στοιχειωδώς οι παραγωγικές βάσεις για την αντικατάστασή του από το καινούργιο. Γιατί αν αυτό συμβεί οι άνθρωποι που το κινούν και ζουν από αυτό σήμερα θα περάσουν αφάνταστη δυστυχία. Αλλά εδώ δεν πρόκειται για πέρασμα τη Κύπρου από μια κατώτερη σε μια ανώτερη μορφή καπιταλιστικής παραγωγής, αλλά για την οπισθοχώρηση από έναν ραντιέρικο καπιταλισμό υπηρεσιών σε μια φασιστικού ιμπεριαλιστικού τύπου αποικιοκρατία. Αυτό σημαίνει ότι θα καταστραφούν χιλιάδες επιχειρήσεις μικρές και μεγάλες, θα απολυθούν δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένων, οπότε θα πέσει τόσο πολύ η κατανάλωση του κυπριακού πληθυσμού που αυτό το νησί θα γίνει έρμαιο της υπερδύναμης που για δεκαετίες το διέφθειρε και τώρα το καταστρέφει.
Μεθοδευμένη διακομματική προδοσία υπέρ της Ρωσίας
Αυτή η καταστροφή, η άμεση και η έμμεση, ενός πελώριου μέρους του χρηματικού κεφάλαιου μιας χώρας αποτελεί τη μεγαλύτερη πράξη οικονομικού σαμποτάζ στην ιστορία της Ενωμένης Ευρώπης και οπωσδήποτε και στην ιστορία των δύο εξόχως υπονομευόμενων παραγωγικά εδώ και 30 χρόνια χωρών, της Ελλάδας και της Κύπρου. Μάλιστα με τη συγκεκριμένη οικονομική υπονόμευση της Κύπρου πλήττεται βαρειά και παραπέρα η ελληνική παραγωγή, γιατί η Κύπρος είναι ο τέταρτος εξαγωγικός προορισμός για την Ελλάδα που μόνος του απορροφά πάνω στην κρίση 1 δις εξαγωγών δηλαδή το 5 % των συνολικών εξαγωγών της Ελλάδας που είναι το μόνο φάρμακο για την έξοδο της από την οξυνόμενη κρίση χρέους. Αν χαθούν οι μισές από αυτές τις εξαγωγές θα χαθούν στην Ελλάδα μερικές ακόμα δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας.
Με λίγα λόγια η Τρίτη και τελική «λύση» ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσε να γίνει για την Κύπρο, και αυτό το χειρότερο όπως είδαμε μεθοδεύτηκε σχολαστικά. Τόσο σχολαστικά που οι προδότες, για να κρύψουν την υποστήριξη που έχουν δώσει σε αυτήν την καταστροφή, αποφάσισαν να περάσουν την τελική απόφαση χωρίς ψηφοφορία από την κυπριακή Βουλή. Δηλαδή ξέροντας χοντρικά το περιεχόμενο της τελικής συμφωνίας, είχαν ψηφίσει μετά το «όχι» τους να εξουσιοδοτήσουν την Κεντρική Τράπεζα της Κύπρου να κλείσει τους χρηματοπιστωτικούς όρους της συμφωνίας με την ΕΖ, ώστε η ιστορική βρωμοδουλειά να μην πέσει σε όλη την έκτασή της απευθείας πάνω τους. Πραγματικά τέτοια ξεδιαντροπιά δεν έχει ξαναγίνει. Τέτοια αστική τάξη σαν την κυπριακή δεν πρέπει να έχει ξαναγίνει. Ποιο κόμμα, ποιας τάξης που αγαπάει στοιχειωδώς τη χώρα της, που έχει δηλαδή έναν στοιχειώδη πατριωτισμό, θα είχε ψηφίσει να μην έχει λόγο για μια απόφαση που θα αφορούσε τα ζωτικά και ιστορικά συμφέροντα της χώρας του; Ποιο κόμμα θα προτιμούσε μια τέτοια απόφαση να περάσει χωρίς ψηφοφορία στη Βουλή για να μην πάρει ο καθένας που θα ψήφιζε υπέρ ή κατά τις ευθύνες του; Και τι παλιάνθρωποι είναι αυτοί οι τρομεροί σαμποταριστές τύπου ΑΚΕΛ που κάνουν κεντρικό ζήτημα αυτής της στιγμής το ποιος κύπριος αστός φυγάδεψε τα κεφάλαιά του στο εξωτερικό για να τα γλυτώσει από την εξάτμιση ή που μαζί με τους ομολόγους τους στην Ελλάδα συζητάνε το αν πρέπει να βγει η Κύπρος από το Ευρώ ενώ ξέρουν ότι η πιο μεγάλη ζημιά έχει ήδη γίνει και επίσης ξέρουν ότι σε αυτή τη φάση η χώρα τους θα μείνει μέσα στο Ευρώ. Αυτή η παραμονή βέβαια δεν γίνεται για να σωθούν, αλλά για να καταστραφούν καλύτερα και πιο εύκολα οι δυο χώρες για χάρη της πουτινικής Ρωσίας. Γιατί η Ρωσία τις έχει καταφάει από τα μέσα και τις έχει μετατρέψει σε ζόμπι που θα προκαλούν μια ακατάσχετη οικονομική αιμορραγία και μια ηθική και πολιτική αποσύνθεση όλης της Ευρωζώνης όσο μένουν μέσα της.
Βέβαια τώρα οι σαμποταριστές της Κύπρου, ουρλιάζουν και κάθε μέρα που περνάει θα ουρλιάζουν περισσότερο ότι αυτήν την καταστροφή την έφερε η Γερμανία για να τιμωρήσει τάχα την «ανυπότακτη» Κύπρο για τις προνομιακές σχέσεις της με τη Ρωσία και ταυτόχρονα να την υποδουλώσει, αφού δήθεν το νησί θα εξαρτιέται πια από τους εγκληματικούς όρους που θα του βάζουν οι γερμανοί δανειστές. Αυτά τα ίδια επαναλαμβάνουν ασταμάτητα οι ρωσόδουλοι και στην Ελλάδα από την πρώτη στιγμή της κρίσης εδώ και 3 χρόνια, και οι περισσότεροι τους πιστεύουν, αλλά η ζωή καθημερινά τους διαψεύδει καθώς «περιέργως» από την καταστροφή της Ελλάδας δεν επωφελούνται οι γερμανοί και γενικά οι ευρωπαίοι δανειστές αλλά η Ρωσία και οι σύμμαχοί της, κυρίως η Κίνα αλλά και το Κατάρ. Είναι αυτοί και όχι οι Γερμανοί που αγοράζουν ουσιαστικά χωρίς διαγωνισμούς ή με σάπιους διαγωνισμούς πάμφθηνα και ζωτικά νευρικά γάγγλια της οικονομίας της χώρας μας και τα ελέγχουν μονοπωλιακά.
Το ίδιο έργο θα δούμε οπωσδήποτε και στην Κύπρο. Οι πολιτικοί νεάντερνταλ ευρωπαίοι μονοπωλιστές θα βαράνε με μανία το κυπριακό καρύδι με το σφυρί για να το «αναδιαρθρώσουν», δηλαδή να το ισιώσουν, αυτό θα σπάει, και οι ρώσοι ολιγάρχες, ξεκαρδισμένοι στα γέλια, θα τρώνε την ψίχα. Βλέποντας δηλαδή το μέλλον της νεο-χρεωκοπημένης Κύπρου στην «πρωτοπόρα» χρεωκοπημένη Ελλάδα μπορεί να περιμένει κανείς ότι από τη μια θα χτυπάνε απ έξω οι δυτικοί τροϊκανοί με την επεμβατική ιμπεριαλιστική όσο και βλακώδη λογική τους και από μέσα οι κύπριοι σαμποταριστές θα υπερφορολογούν τις πιο υγιείς επιχειρήσεις, την ενέργεια και τα εισοδήματα των φτωχών κύπριων και των μη φιλικών τους αστών. Στα πλαίσια αυτά θα εξαπολύουν και ένα γενικότερο οικονομικό, ακόμα και ποινικό πογκρόμ ενάντια στη ντόπια κυπριακή εμποροτραπεζική αστική τάξη που θα την κατηγορούν σαν τον κύριο υπεύθυνο για τη χρεωκοπία. Ήδη κυνηγάνε αυτούς που πήγαν να βγάλουν έξω τα κεφάλαιά τους πριν αυτά εξατμιστούν, ενώ στήσανε σε χρόνο μηδέν adhoc δικαστικά όργανα, με πολιτικά προσδιορισμένες συνθέσεις που προφανώς η δουλειά τους θα είναι να αθωώνουν τους πραγματικούς σαμποταριστές, δηλαδή το μέτωπο των αντιευρωπαϊστών που βγαίνει πολιτικά ενισχυμένο από την καταστροφή και να κυνηγάνε τους εχθρούς αυτού του μετώπου. Όμως η ρώσικη διείσδυση μέσα στα ερείπια επίσης δεν θα κρύβεται.
Η Κύπρος έχει δει ήδη μια ρώσικη διείσδυση, αλλά την έχει δει πριν τη χρεωκοπία σαν κάτι το θετικό. Μόνο μέσα από την πικρή πείρα του το κυπριακό έθνος θα δει αυτή τη διείσδυση σαν υποδούλωση και τότε θα καταλάβει ότι η σημερινή χρεωκοπία έρχεται γάντι στη Ρωσία και ότι μόνο αυτή θα μπορούσε να την έχει προκαλέσει, γιατί μόνο αυτή είχε τα εσωτερικά πολιτικά στηρίγματα για να πουν τα διάφορα καταστροφικά «όχι» και, κυρίως, για να κάνουν τη μακρόχρονη προεργασία που έφερε την κυπριακή αποβιομηχάνιση, τη δανεική και παρασιτική υπερκατανάλωση, και τελικά την προβοκατόρικη αγορά των ήδη τοξικών ελληνικών ομολόγων.
Άλλωστε σε λίγο θα φαίνεται ακόμα πιο καθαρά τι έγινε με το κυπριακό «όχι» : Ενώ καταστράφηκε σε πελώριο βαθμό η χρηματιστική δύναμη της κυπριακής αστικής τάξης ταυτόχρονα βγήκαν εντελώς άθικτες και με πλήρες οικονομικό και κυρίως με πολιτικό-ηθικό κύρος οι δύο κρατικές ρώσικες τράπεζες. Αυτή η διπλή επιτυχία της Ρωσίας, εννοούμε πάντα αυτής των ρώσων κρατικο-ολιγαρχών που τη διαφεντεύουν, να καταστραφούν οι κύπριοι αστοί και να λάμψει η δικιά τους δύναμη, σε συνδυασμό με τους άφθονους πολιτικούς και οικονομικούς κύπριους πράκτορες της και με τους 50. 000 ρώσους κατοίκους της χώρας, εκ των οποίων οι 10000 με υπηκοότητα, θα την κάνει κυρίαρχη από εδώ και μπρος σε όλα τα επίπεδα. Με την οικονομική καταστροφή του νησιού η Ρωσία θα μπορεί να αγοράζει κυπριακή γη, φυσικούς πόρους και υπηρεσίες με τα μισά λεφτά από όσα χρειαζόταν ως τώρα και σε λίγο με ακόμα λιγότερα γιατί στην Κύπρο το σαμποτάζ θα ξεκινάει από χαμηλότερη παραγωγική εσωτερική βάση.
Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό το κέρδος για τους ρώσους κρατικο-ολιγάρχες. Μέσα στην αναμπουμπούλα άρπαξαν στα χέρια τους από την εμβρόντητη Κύπρο και κυρίως από τις δύο ακρωτηριασμένες τράπεζες με μισό μόνο δις Ευρώ όλα τα παραρτήματα τους στην Ελλάδα και με άθικτες τις καταθέσεις τους (Κύπρου, Λαϊκής, Ελληνικής), δηλαδή ότι πολυτιμότερο είχαν τη δοσμένη στιγμή. Λέγοντας «άρπαξαν» εννοούμε ότι τα άρπαξε κάτω από τον έλεγχο του ο πουτινικός κρατικοολιγάρχης Νέσις που μόνος του αυτός ελέγχει από το 2011 το μεγαλύτερο και καίριο, σύμφωνα με την κομμένη και ραμένη στα μέτρα του νέα νομοθεσία για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, ποσοστό του 10% της Τράπεζας Πειραιώς. Έτσι η Πειραιώς - αυτή η ως το 2011 πιο χρεωκοπημένη από όλες τις μεγάλες ελληνικές τράπεζες, που με τη γενική διακομματική αποσιώπηση πέρασε σε ρώσικο πολιτικό έλεγχο πάνω στην κρίση - έγινε σε ελάχιστο χρόνο η δεύτερη στη χώρα ρουφώντας τη μια μετά την άλλη μια σειρά ντόπιες και ευρωπαϊκές τράπεζες με πιο σημαντική οικονομικοπολιτικά αυτήν της αγροτικής παραγωγής, την ΑΤΕ. Είναι χαρακτηριστικό πόσο κανείς δεν έβγαλε κιχ για αυτό το ξαφνικό πέρασμα μιας πελώριας κυπριακής περιουσίας μέσα σε λίγες ώρες και μετά από μια καταστροφή σε μια ελληνική ιδιωτική τράπεζα χωρίς κανένα απολύτως είδος, έστω άτυπου, ανοιχτού διαγωνισμού ή έστω μιας ανοιχτής διαδικασίας. Γιατί στην ουσία του αυτό είναι πέρασμα της περιουσίας μιας κυπριακής τράπεζας στο ελληνικό κράτος και από το ελληνικό κράτος σε μια ιδιωτική τράπεζα, γιατί είναι το ελληνικό κράτος που εξασφάλισε μέσω ΕΖ την εγγύηση των καταθέσεων των κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα και γενικά τους όρους όλης αυτής της μεταβίβασης. Επίσης αυτοί οι ψευτοφίλοι των εργαζομένων ψευτοΚΚΕ-ΣΥΝ κρύβουν ότι η Πειραιώς μεγαλώνει με τόσα πολλά παραρτήματα, 1600, μετά την τελευταία εξαγορά, που τα μισά από αυτά της είναι άχρηστα και θα κλείσουν, οπότε χιλιάδες εργαζόμενοι θα απολυθούν.
Το καλό είναι ότι ο κύριος εχθρός δεν μπορεί να κρύβεται εμφανιζόμενος σαν φίλος όπως πριν
Πάντως ήδη αυτές οι τραγικές μέρες έδωσαν πολλά μαθήματα στον κυπριακό λαό καθώς του άνοιξαν ένα παράθυρο να δει και τη ρώσικη ευθύνη στην χρεωκοπία. Γιατί ήταν μέρες πολιτικά τόσο συμπυκνωμένες και οι κυπριακές μάζες ήταν τόσο κυριολεκτικά πεσμένες πάνω στην πολιτική και στην οικονομία ώστε η Ρωσία για πρώτη φορά δεν μπόρεσε να κρυφτεί εντελώς. Η γνώση καταχτιέται με άλματα και αυτά με τη σειρά τους οφείλονται στα άλματα της ίδιας της ζωής. Βέβαια όταν λέμε ότι ο κυπριακός λαός μπορεί τώρα να δει τη Ρωσία, δεν εννοούμε ότι φτάνει να δει μόνο τη Ρωσία σαν εχθρό του για να σωθεί. Για να σωθεί πρέπει να δει την άρχουσα τάξη του που τον έκανε έρμαιο της Ρωσίας, πρέπει να δει τη φύση και την ιστορία της, πρέπει πάνω απ όλα σε αυτές τις μεγάλες στιγμές κρίσης να δει και τον ίδιο του τον εαυτό, δηλαδή και τα δικά του λάθη και αδυναμίες και να τα διορθώσει. Απλά θεωρούμε ότι ένας λαός δεν μπορεί να δει ούτε τον εαυτό του ούτε καν τη δικιά του άρχουσα τάξη αν δεν δει τον αληθινό κύριο εξωτερικό του εχθρό, που στην περίπτωση της Ρωσίας λειτουργεί με τους πράκτορές του και σαν κύριος εσωτερικός εχθρός του κυπριακού λαού, και πιο συγκεκριμένα σαν οργανωτής των εθνικών του ελαττωμάτων.
Λοιπόν η ζωή δίδαξε πια τον κυπριακό λαό ότι η Ρωσία μπορούσε να ελαφρώσει το τραπεζικό χρέος της Κύπρου παρατείνοντας έστω για λίγα χρόνια την αποπληρωμή του δανείου των 2, 5 δις Ευρώ και μειώνοντας το επιτόκιο δανεισμού πριν την καταστροφική «διάσωση» από την ΕΖ και όχι μετά που η ζημιά είχε γίνει. Άλλωστε, ακόμα και όψιμα, η εξαγγελία της αναδιάρθρωσης αυτού του χρέους δεν γίνεται για να εξευμενίσει ο Πούτιν τον κυπριακό λαό για την προδοσία του, αλλά για να τον εκμεταλλευτεί παραπέρα. Και δεν εννοούμε τόσο ότι αυτά τα 2,5 δις ο Πούτιν θα τα χρησιμοποιεί σαν δόλωμα και σαν εκβιασμό απέναντι στην Κύπρο, όπως το έχει κάνει ήδη. Εννοούμε ότι θα τα χρησιμοποιεί για να γίνει επίσημος όπως είπαμε αρχικά συν-αναδόχος με τη Γερμανία, και γενικότερα με την Ευρωζώνη, της κυπριακής διάσωσης. Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα της διαβεβαίωσης του Σόιμπλε στον Πούτιν μετά την υπογραφή της συμφωνίας ότι η τρόικα θα «βρίσκεται σε στενή επαφή με τη Ρωσία, εταίρο καιπιστωτή της Κύπρου». Αυτό το είχαμε τονίσει στο προηγούμενο άρθρο μας για την Κύπρο, μόνο που αυτή η ρώσικη επέμβαση που πιθανολογήσαμε ότι θα γινόταν με δανεισμό της Κύπρου και από τη Ρωσία πριν τη συμφωνία ΕΖ-Κύπρου, γίνεται μετά τη συμφωνία αυτή. Η Ρωσία με λίγα λόγια έκανε τελικά εκείνο που κάνει πάντα. Άφησε, για την ακρίβεια έσπρωξε, τη Γερμανία να δώσει το μεγάλο «διαρθρωτικό» χτύπημα της στην Κύπρο και μετά έσπευσε η ίδια να γίνει ένας μεσολαβητής απαραίτητος στην τσακισμένη οικονομικά Κύπρο και στην πολιτικά τραυματισμένη Γερμανία. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Πούτιν άφησε τον Μεντβέντεφ να βγει μπροστά και να κάνει τη βρωμοδουλειά, δηλαδή να βρίζει τη Γερμανία, αλλά και την Κύπρο για ληστεία των ρωσικών καταθέσεων και ο ίδιος αυτός ο υβριδικός Τσάρος- Φύρερ έμεινε πιο πίσω σε πιο «ευγενική» θέση απέναντι και στις δυο χώρες.
Η Ρωσία για να καλυφθεί απέναντι στην Κύπρο καμώθηκε ότι δεν τη βοήθησε για να μην τα χαλάσει με τη Γερμανία. Αυτό ήταν το νόημα της τοποθέτησης του Πούτιν ότι πρώτα έπρεπε η Κύπρος να συμφωνήσει με την ΕΖ και μετά θα τη βοηθούσε η Ρωσία. Εκείνο που πραγματικά δεν ήθελε η Γερμανία ήταν η Ρωσία να δώσει ένα νέο δάνειο στην Κύπρο, επειδή αυτό ναι μεν θα ανακούφιζε την Κύπρο από την ευρωπαϊκή πίεση αλλά θα αύξαινε το συνολικό κυπριακό χρέος τόσο ώστε αυτό να μην είναι βιώσιμο, πράγμα που θα υποχρέωνε την ΕΖ, αργά η γρήγορα, να κουρέψει κάποια από τα δάνεια της προς την Κύπρο. Όμως αν η Ρωσία πρόσφερε λεφτά στη Κύπρο πχ αναδιαρθρώνοντας τα 2,5 δις, δηλαδή χαρίζοντας τοκοχρεωλυτικά κάποιο μέρος τους η Γερμανία δεν θα μπορούσε να προβάλει διαφωνία. Γι αυτό άλλωστε ο Σόιμπλε «Ερωτηθείς σχετικά με το ενδεχόμενο η Λευκωσία να λάβει βοήθεια από την Μόσχα, σημείωσε ότι το αντιμετωπίζει "με μεγάλη χαλαρότητα" και ευχήθηκε στον Κύπριο ομόλογό του πουβρίσκεται στην Ρωσία, "καλή επιτυχία" (inews, 20 Μάρτη).Αλλά και μόνο το ότι η Γερμανία δεν έβαλε στην πρώτη πρόταση της, ούτε στη δεύτερη, σαν όρο της διάσωσης, την «αναδιάρθρωση» των δύο τραπεζών της Κύπρου δείχνει ότι αυτή δεν ήταν μια ισχυρή γερμανική απαίτηση. Η διάθεση της Γερμανίας να διεκδικήσει μια τέτοια «αναδιάρθρωση» φούντωσε εκ των υστέρων μετά το όχι της Κύπρου και μάλιστα αφού επί μέρες η Ρωσία έφτυνε και έβριζε για τη λεηλασία, όπως είπαμε, των καταθέσεων των ρωσικών τραπεζών.
Η Ρωσία αποκαλύφθηκε ακόμα περισσότερο σαν μη φίλος της Κύπρου όταν εκτός από τη μη αναδιάρθρωση των 2,5 δις υπονόμευσε το ταμείο εγγύησης που προσπάθησε να φτιάξει η κυπριακή αστική τάξη όταν πανικόβλητη ακολούθησε τους ρωσόφιλους στο «όχι» πιστεύοντας ότι θα τη βοηθούσε η Ρωσία. Αρνήθηκε δηλαδή να τους βοηθήσει να συμπληρώσουν το κεφάλαιο των 5,8 δις που τους έλειπε με το να αγοράσει συμμετοχή στα κυπριακά κοιτάσματα υδρογονανθράκων. Αλλά γιατί να αγοράσει η Ρωσία οποιαδήποτε ποσοστά για να εμποδίσει μια καταστροφή και να μην τα αγοράσει μετά την καταστροφή αυτή;
Όμως η Ρωσία αποκαλύφθηκε και σαν εχθρός γιατί ενώ αρνήθηκε να αγοράσει αυτά τα δικαιώματα, είπε την τρομερή κουβέντα, την εντελώςκαταστροφική στρατηγικά για το οικονομικό απόθεμα της Κύπρου σε υδρογονάνθρακες και ακόμα πιο καταστροφική σε ώρα χρεωκοπίας, ότι η Κύπρος δεν έχει τάχα δικαίωμα ουσιαστικής πρόσβασης σε αυτούς τους υδρογονάνθρακες χωρίς την έγκριση της Τουρκίας. Πέρα από την άμεση και καίρια οικονομική ζημιά που έκανε στην Κύπρο αυτή η τοποθέτηση αποτελεί υποστήριξη στην τουρκική κατοχή και διαμελισμό της Κύπρου και με αυτή την έννοια.
Και πείνα λοιπόν και διαμελισμός, αυτά δίνει σήμερα το τέρας που τόσο διεστραμμένα λατρεύει τόσες δεκαετίες η κυπριακή άρχουσα τάξη. Ήρθε ο καιρός ο κυπριακός λαός να σταματήσει να ακολουθεί αυτό το βίτσιο της γερασμένης αστικής του τάξης. Αρκετά με τα καμώματα και αυτηνής και της καθόλου ανιδιοτελούς μεγαλύτερης ελληνικής αδελφής της που από παράδοση την εκπορνεύει.