Το πρόβλημα δεν το έχει ο Πούτιν που τάχα δεν καταλαβαίνει την πραγματικότητα του πολέμου που διεξάγει, αλλά οι πολιτικοί αναλυτές της Δύσης που δεν καταλαβαίνουν τους πραγματικούς στόχους της πουτινικής Ρωσίας, που δεν είναι κυρίως να καταλάβει και να κρατήσει κάποια εδάφη της Ουκρανίας, αλλά πίσω από αυτόν το θερμό πόλεμο, στον οποίο πρέπει να κρύβει και όχι να τονίζει την ισχύ της, και με πρόσχημα αυτόν τον πόλεμο, να οδηγήσει σε νίκη τον κεντρικό σε αυτή τη φάση ψυχρό, δηλαδή πολιτικό και οικονομικό πόλεμο που διεξάγει για τη διάσπαση και διάλυση της ΕΕ σαν σύνολο, αλλά και κάθε χώρας της ξεχωριστά.
Στόχος δηλαδή της Ρωσίας του Πούτιν είναι σε αυτή τη φάση, μέσα από την ενεργειακή πολιορκία και τον αργό στραγγαλισμό της Ευρώπης, να δυναμώσει τις φιλικές της ή κατευναστικές απέναντι της πολιτικές δυνάμεις, ιδιαίτερα τις πιστές της φαιο-«κόκκινες», ώστε όταν ο νεοναζιστικός Άξονας Ρωσίας- Κίνας θα επιχειρήσει το μεγάλο του επιθετικό πόλεμο ενάντια στην Ευρώπη (και στην Ιαπωνία) να βρει τα θύματα του σε συνθήκες ακήρυχτου εσωτερικού εμφυλίου. Μια Ρωσία που θα έδειχνε πολύ επίφοβη στρατιωτικά στην Ουκρανία και που θα ήταν πολύ στενά δεμένη με την Κίνα σε αυτόν τον πόλεμο θα οδηγούσε σε πολεμική εγρήγορση,δηλαδή σε μεγάλους εξοπλισμούς, την Ευρώπη και την Ιαπωνία.
Ειπωμένο αλλιώτικα, δεν συμφωνούμε ότι η εικόνα που δέχονται ως ολότελα αληθινή όχι μόνο οι δυτικοί φιλελεύθεροι δημοσιολόγοι αλλά και οι περισσότεροι γνήσιοι δημοκρατικοί άνθρωποι στον κόσμο, περί «στριμωγμένης Ρωσίας, που βρίσκεται σε πανικό» είναι η πραγματική φωτογραφία της στιγμής και της περιόδου που διανύουμε.
Αυτό μπορεί να το κατανοήσει κανείς καλύτερα κοιτώντας όχι τόσο τα θέατρα των μαχών στην Ουκρανία, όπου γενικά οι Ρώσοι δεν προχωρούν με καμιά ιδιαίτερη ζέση σε νέες επιθετικές επιχειρήσεις και φαίνεται να εστιάζουν στη χιτλερική προσάρτηση του χερσαίου διαδρόμου που ενώνει το έδαφος της Ρωσίας με την κατεχόμενη ουκρανική Κριμαία (Λουχάνσκ - Ντονέτσκ - Ζαπορίζια - Χερσώνα), αλλά παρατηρώντας το πολιτικό σκηνικό κυρίως στην Ευρώπη και δευτερευόντως στις ΗΠΑ.
Εκεί οι φασίστες και σοσιαλφασίστες λακέδες του Πούτιν δεν δείχνουν καμία απολύτως «πρεμούρα» να δικαιώσουν ωμά και ανοιχτά τον πόλεμο του αφεντικού τους, αν και το κάνουν κι αυτό έμμεσα, ρίχνοντας την ευθύνη για το ξέσπασμά του στην υποτιθέμενη «επιθετικότητα» της Δύσης κατά της Μόσχας, μέσω της κάλπικης θεωρίας της «περικύκλωσης της Ρωσίας» (https://www.oakke.gr/global/2013-02-16-19-25-28/item/1405-). Όλα τους τα σφυριά χτυπάνε, αντίθετα, στην επίρριψη του οικονομικού πόνου που φέρνει ο ρώσικος ενεργειακός εκβιασμός, κυρίως με όπλο το φυσικό αέριο, στους λαούς των αστοδημοκρατικών και σε γενικές γραμμές αντιπουτινικών χωρών της Δύσης (κύρια ΕΕ - Βρετανία), ειδικά εν όψει του ενεργειακού και πληθωριστικού εφιάλτη του χειμώνα.
Ακόμη και η φασίστρια Μελόνι, ανοιχτή παλιότερα θαυμάστρια του Μουσολίνι, που ετοιμάζεται για τον πρωθυπουργικό θώκο της Ιταλίας, έχοντας συμμάχους της τον ρωσόδουλο ακροδεξιό Σαλβίνι και τον γλοιώδη ρωσόφιλο μεγαλοαστό Μπερλουσκόνι, δεν εμφανίζεται ανοιχτά ως φίλη του Πούτιν, αλλά «σε γενικές γραμμές» ως υποστηρίκτρια της Ουκρανίας! Ο φίλος της ο Όρμπαν, ωστόσο, ο πλέον ανοιχτός φίλος του Πούτιν μέσα στις ευρωπαϊκές καγκελαρίες, την κάρφωσε δηλώνοντας ότι την περιμένει για να πάνε μαζί στις Βρυξέλλες να ζητήσουν άρση κυρώσεων κατά της Μόσχας, όχι επειδή ο πόλεμος της τελευταίας είναι δίκαιος (αυτό δεν τολμάει να το πει ωμά), αλλά επειδή τάχα «αυτές δεν λειτουργούν και πλήττουν περισσότερο την ΕΕ παρά τη Ρωσία».
Είναι ακριβώς η γραμμή την οποία δουλεύει στην Ελλάδα το πιο ανοιχτό κυβερνητικό τσιράκι του Πούτιν, ο σοσιαλφασίστας κνίτης Τσίπρας, από την αρχή του γενοκτονικού αντιουκρανικού πολέμου, προκειμένου να ξεπλένει το ρώσικο αφεντικό του (γενάρχης της γραμμής αυτής βέβαια είναι η πολιτικά μήτρα του Τσίπρα - ΣΥΡΙΖΑ, το ψευτοΚΚΕ του Κουτσούμπα, που λέει ακριβώς τα ίδια, απλώς με πιο «επαναστατικό» στόμφο και φρασεολογία). Και είναι ακριβώς αυτή η γραμμή που ο πουλημένος στους σοσιαλφασίστες Μητσοτάκης αφήνει χωρίς καμία απάντηση και χωρίς καμιά πολιτική κριτική, περιοριζόμενος σε κάλπικους «αντιρώσικους» φιλιππικούς μόνο όταν μιλάει στην Αμερική (π.χ. πριν λίγες μέρες στον ΟΗΕ στη Ν. Υόρκη), προκειμένου η τελευταία να τον θεωρεί τον καλύτερό της φίλο και να πιέζει τον Ερντογάν, στέλνοντας την Τουρκία, που ταλαντεύεται ανάμεσα σε Δύση και Ρωσία, μια ώρα αρχύτερα στην αγκαλιά της Μόσχας.
Πιο απλά, η εικόνα μιας Ρωσίας που ναι μεν είναι φασιστική και γενοκτονική στην ηγεσία της και τρομακτική λόγω των πυρηνικών που διαθέτει - και με τα οποία όλη ώρα απειλεί - αλλά ταυτόχρονα «ταπεινώνεται» εύκολα από τη στρατιωτικά αδύναμη (τουλάχιστον ως τον Φλεβάρη του 2022) Ουκρανία, χωρίς κανένα NATO να έχει χρειαστεί να στείλει ούτε έναν στρατιώτη στο μέτωπο εναντίον της (παρά μόνο όπλα), μιας Ρωσίας δηλαδή που υποχωρεί και χάνει κατακτημένα εδάφη και δεν μπορεί να οργανώσει μια φασιστική γενική επιστράτευση της προκοπής, αφήνοντας πολλούς στρατεύσιμης ηλικίας άνδρες να παίρνουν αεροπλάνα για το Γερεβάν και την Κωνσταντινούπολη, είναι τεράστιο και κομβικό όπλο για τους πράκτορες του πουτινισμού μέσα στη Δύση (και τον Τρίτο Κόσμο), εν όψει ενός χειμώνα πείνας και κρύου για τη φτωχολογιά, για να ζητούν «εδώ και τώρα αποκλιμάκωση» της τάχα «δυτικής ψυχροπολεμικής» αντιπαράθεσης με τη Μόσχα.
Ειδικά στη δουλεμένη από τους κνιτοσυριζαίους, τους λαλιωτικούς και τους ορθοδοξοτοξίτες ακροδεξιούς φασίστες Ελλάδα, την τόσο εγκληματικά εξαρτημένη ενεργειακά από το ρώσικο φυσικό αέριο από τις κλίκες Α. Παπανδρέου - Σημίτη - Κ. Καραμανλή Β’ - Γ. Παπανδρέου - Σαμαρά - Τσίπρα - Μητσοτάκη Β’, με πρωτοπόρους το ψευτοΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ, η ρητορική αυτή θα κλιμακώνεται όσο θα περνούν οι μήνες, βρίσκοντας στήριγμα και στον ρωσόφιλο ή δυτικό υφεσιακό προς τη Ρωσία εφοπλισμό, που με επικεφαλής τον Μαρινάκη κάνει χρυσές δουλειές με τις μεταφορές ρώσικων ενεργειακών πόρων προς την Ασία και ελέγχει ιδιοκτησιακά μεγάλο μέρος του Τύπου, τηλεοπτικού, έντυπου και ηλεκτρονικού.
Έτσι εξηγείται και η βρώμικη γραμμή του ξετσίπωτα ρωσόδουλου Τραμπ στις ΗΠΑ «εάν ήμουν εγώ πρόεδρος, ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν θα είχε ξεκινήσει», που σημαίνει στο βάθος ότι δε φταίει γι’ αυτόν ο Πούτιν, αλλά ο «προκλητικός» Μπάιντεν και η Δύση - και που υπονοεί πρακτικά «δώστε κάτι στη Ρωσία και λήξτε τη σύγκρουση, ακόμη και ενάντια στη θέληση της Ουκρανίας».
Έτσι εξηγείται και η φαινομενικά αντιφατική γραμμή της Κίνας, που ενώ υπογράφει κάθε τόσο συμφωνίες στρατηγικής συνεργασίας «χωρίς όρια» (δηλαδή τόσο πολιτικοστρατιωτικής όσο και οικονομικής) με τη Ρωσία και τη στηρίζει σε όλα τα επίπεδα, αγοράζοντας μάλιστα πάνω στον πόλεμο το φ. αέριο και το πετρέλαιο της, την ίδια ώρα στο ουκρανικό εμφανίζεται ως Πόντιος Πιλάτος και ως τάχα «ανήσυχη» για το πού πηγαίνει η σύγκρουση. Προφανώς ακόμη και το Πεκίνο, παρά την παθιασμένη ρωσοφιλία του, λόγω Θιβέτ και Σινγιάνγκ διστάζει να βγει ανοιχτά υπέρ της απόσχισης - προσάρτησης του Ντονμπάς και της νοτιοανατολικής Ουκρανίας, ωστόσο στην πράξη (και παρά τις περί του αντιθέτου αυταπάτες που διατηρεί ακόμη, κατά την άποψή μας, και η ουκρανική κυβέρνηση) αποτελεί στρατηγικό σύμμαχο των Χίτλερ του Κρεμλίνου και όχι μια ενδιάμεση και «πιθανά χρήσιμη» δύναμη.
Ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός έχει επί ποινή θανάτου την υποχρέωση, να πάει στον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο για την παγκόσμια κυριαρχία του Άξονά του με την Κίνα όχι ως ανίκητη και αδιαμφισβήτητη υπερδύναμη αλλά σαν μια μέτρια στρατιωτικά δύναμη. Αυτό γιατί το αντίθετο, πέρα από το ότι όπως είπαμε παραπάνω θα αφύπνιζε εντελώς την Ευρώπη για το θανάσιμο κίνδυνο που την απειλεί, θα φόβιζε και θα δημιουργούσε έντονες επιφυλάξεις στο μέτωπο των ισχυρών μεσαίων δυνάμεων του Τρίτου Κόσμου που θέλει να τις σύρει ξοπίσω του σε ένα αντιδυτικό μέτωπο (την Ινδία του φασίστα Μόντι, που πλησιάζει όλο και περισσότερο να μπει στον Άξονα, την Τουρκία, τη Βραζιλία, τη Νότια Αφρική, την Ινδονησία, τη Σαουδική Αραβία, την Αίγυπτο, την Αλγερία). Θέλει δηλαδή να εμφανίζεται κι εκείνος ως ένας απλός «BRICS», δηλαδή ως μια «ευγενής» μεσαία δύναμη του μετώπου κατά της «μονοπολικής κυριαρχίας της Δύσης» και βασικά κατά του μετώπου ΗΠΑ - Βρετανίας, το οποίο κατηγορεί ως την απόλυτη ενσάρκωση της δυτικής ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας (στη γραμμή του νεοναζί εθνικο-«μπολσεβίκου» Ντούγκιν για προσεταιρισμό της ηπειρωτικής Ευρώπης και βασικά Γαλλίας - Γερμανίας κατά των «Αγγλοσαξόνων»). Γι αυτό ο θερμός πόλεμος που διεξάγει η Ρωσία στην Ουκρανία πρέπει να είναι τόσο κτηνώδης και τόσο αδίστακτος ώστε να στέλνει σε όλες αυτές τις δυνάμεις το σύνθημα ότι η Ρωσία μπορεί να ηγηθεί σε έναν κατακτητικό πόλεμο ενάντια στη Δύση αλλά μόνη της είναι πολύ αδύναμη να μπορέσει να τη νικήσει χωρίς τη βοήθεια των μεσαίων δυνάμεων με τις οποίες θα μοιραστεί τη λεία της κατάκτησης και τις οποίες ούτε σκοπεύει ούτε μπορεί να υποτάξει.
Η εικόνα λοιπόν μιας «μη ανίκητης» Ρωσίας είναι πολύ χρήσιμη για τη διάσπαση του πλατιού αντισοσιαλιμπεριαλιστικού μετώπου της Δύσης, η οποία προς το παρόν έχει αποτύχει πλήρως να εντάξει σε αυτό έστω ορισμένες μεγάλες δυνάμεις του Τρίτου Κόσμου, που στέκονται ακόμα μεταξύ ουδετερότητας και - πρακτικά - μισοϋποστήριξης της Μόσχας.
Ο ρώσικος νεοχιτλερισμός, με την αντιδραστική «μεταμοντέρνα» ναζιστική φυσιογνωμία της διατήρησης μιας επίφασης «αστικής δημοκρατίας», κοινοβουλίου, πολιτικών ρευμάτων (που όλα τους όμως είναι «χωριά Ποτέμκιν», δηλαδή κάλπικα-χάρτινα, απολύτως ελεγχόμενα από το κρατικοφασιστικό χιτλερικό μονοπώλιο, που έχει πολιτικό και οικονομικό πυρήνα την κρατικοολιγαρχική κλίκα του Κρεμλίνου), ασφαλώς και δεν θα μπορούσε να μην αφήσει να εκδηλωθούν κάποιου τύπου αντιδράσεις στην πρόσφατη «μερική» επιστράτευση. Έχει σημασία ωστόσο ο σχεδόν «βαρετός» και ράθυμος τρόπος με τον οποίο επιλέγει να τις καταστείλει, ειδικά σε μια περίοδο «πολέμου ζωής ή θανάτου για το Ντονμπάς». Είναι κι αυτή μια μεγάλη υπηρεσία που προσφέρει ο Πούτιν στους ναζιφασίστες και κνίτες υπαλλήλους του στη Δύση, ώστε οι τελευταίοι να φωνάζουν: «Πεινάμε και κρυώνουμε για να αντιπαρατίθεστε με μια Ρωσία που ούτε να κατακτήσει την αδύναμη Ουκρανία δεν μπορεί! Αυτός είναι ο μεγάλος και επικίνδυνος εχθρός σας, κύριοι φιλελεύθεροι αστοί, εχθροί της φτωχολογιάς;».
Γενικά, εκείνο που αποφεύγουν σαν το διάολο να εξηγήσουν οι δυτικοί φιλελεύθεροι δημοσιολόγοι (κι όταν το κάνουν, δίνουν μεταφυσικού τύπου, αδύναμες εξηγήσεις), είναι πώς μια φασιστική υπερδύναμη που από τη μια εξαρτούσε μεθοδικά με ενεργειακές αλυσίδες την Ευρώπη με σχέδιο και για δεκαετίες και από την άλλη πλήρωνε ποταμούς χρήματος για να εξαρτά πολιτικά και ιδεολογικά ολόκληρες χώρες και πολιτικά ρεύματα σε όλο τον πλανήτη, δεν δίνει όλες τις πελώριες τεχνολογικές και έμψυχες δυνάμεις που διαθέτει για να αντιμετωπίσει έναν λαό που τον ηρωισμό του τον ξέρει μετά το 2014 στο Ντονμπάς, αλλά και αν δεν τον έμαθε τότε, σίγουρα τον έμαθε καλά μετά τη ντροπιαστικά αποτυχημένη του επίθεση στο Κίεβο και άλλες πόλεις της κεντρικής Ουκρανίας την άνοιξη του 2022. Το ερώτημα είναι, πιο απλά: μια τόσο ύπουλη και με μακροχρόνιους σχεδιασμούς ιμπεριαλιστική πυρηνική υπερδύναμη, με τέτοια αποδεδειγμένη μεθοδικότητα, αποφάσισε να κάνει ένα τόσο γιγαντιαίο επιχειρησιακό λάθος και να ταπεινωθεί τόσο απροσχημάτιστα, χαλώντας για τον εαυτό της μια δουλειά δεκαετιών; Και τότε γιατί οι ναζήδες και κνίτες φίλοι ετοιμάζονται τόσο ορμητικά να καταλάβουν τις ευρωπαϊκές καγκελαρίες και δε βρίσκονται καθόλου σε φάση πολιτικού πελαγώματος και αποσύνθεσης, όπως θα ταίριαζε σε φίλους και υπαλλήλους ενός αφεντικού που ηττάται, αλλά αντίθετα εφορμούν προς την εξουσία;
Στους συγκεκριμένους δυτικοφιλελεύθερους αστούς και στους αναλυτές τους είναι αδύνατο να κάνουν τη διάκριση μεταξύ Πούτιν και Σαντάμ, Καντάφι, Μιλόσεβιτς ή Κιμ Γιονγκ Ουν, δηλαδή μεταξύ του χιτλερικού ιμπεριαλιστή - που έχει ενσωματώσει όλο το εμπειρικό φορτίο της τσαρικής διπλωματίας και του εισοδιστικού τροτσκισμού, δηλαδή του ανεστραμμένου μαρξισμού - και του τοπικού εθνικιστή δικτάτορα-τραμπούκου, με τα περιορισμένα, μπατίρικα όνειρα περιφερειακής ηγεμονίας στη γειτονιά του (που συνήθως πηγαίνουν άπατα). Και τους είναι αδύνατο να το κατανοήσουν γιατί ο Πούτιν και γενικά το ρώσικο κρατικοφασιστικό μονοπώλιο φροντίζει να τους το κάνει ακόμη πιο δύσκολο, πέρα, έτσι κι αλλιώς, από τα δικά τους ταξικά όρια και προλήψεις.
Η λύση για τους λαούς, για την Ευρώπη και για την Ουκρανία δε βρίσκεται στην υποχώρηση απέναντι στον «ταπεινωμένο αλλά ακόμα κάπως επικίνδυνο κύριο Πούτιν», όπως αλυχτούν οι καλυμμένοι πράκτορες της Ρωσίας, αλλά:
- κατ’ αρχήν και πάνω απ’ όλα στην ακόμα μεγαλύτερη στήριξη κυρίως σε εξοπλισμούς αλλά και πολιτική και οικονομική της Ουκρανίας ώστε να συνεχίσει τον δίκαιο εθνικοαπελευθερωτικό της πόλεμο ως το τέλος.
- και αμέσως μετά στην ανακούφιση των λαϊκών μαζών της ευρωπαϊκής ηπείρου με μέτρα πολεμικής οικονομίας και έκτακτης ανάγκης στο ενεργειακό, ώστε η φτώχεια που φέρνει ο ρώσικος ενεργειακός εκβιασμός να μην τις οδηγήσει στα κνίτικα και χρυσαυγίτικα «κινήματα» υπέρ του συμβιβασμού με τον Πούτιν
- στον ταχύ εξοπλισμό των μισοάοπλων δημοκρατικών χωρών, κύρια της Γερμανίας και της Ιαπωνίας, και στην οργάνωση της παλλαϊκής άμυνας σε όλες τις ανεξάρτητες και δημοκρατικές χώρες, πριν ο ρωσοκινέζικος Άξονας εξαπολύσει το αληθινό και οριστικό Blitzkrieg του σε Ευρώπη και Ασία
- στην αποκάλυψη με κάθε πολιτικό και άλλο μέσο των πρακτόρων του σοσιαλιμπεριαλισμού μέσα στις ανεξάρτητες από τον ρωσοκινεζικό άξονα χώρες
- στη σφυρηλάτηση, πάνω απ’ όλα, του μετώπου της Ευρώπης με τον Τρίτο Κόσμο, χωρίς τάσεις ιμπεριαλιστικού ηγεμονισμού, οι οποίες τόσο κοστίζουν την κρίσιμη στιγμή και που γίνονται πάντα όπλο του νεοχιτλερικού άξονα Ρωσίας - Κίνας για να σέρνει πίσω του τις μη ιμπεριαλιστικές ή τις νεόκοπες μονοπωλιακές καπιταλιστικές χώρες.