Μέσα σε αυτά τα πλαίσια διακρίνουμε ότι υπάρχει μια αληθινή παγίδα στη Χερσώνα που όμως δεν είναι στρατιωτική αλλά πολιτική, για την ακρίβεια διπλωματική και η οποία δεν απευθύνεται στην ίδια την Ουκρανία που ενθαρρύνεται όσο ποτέ να πολεμήσει για να πάρει πίσω όλο της το έδαφος από τον εισβολέα αλλά στα μετόπισθέν της τα οποία είναι οικονομικά και ειδικά στο ζήτημα της φιλοξενίας των προσφύγων είναι η Ευρώπη, ενώ στρατιωτικά ο μεγαλύτερος εξοπλιστικός της τροφοδότης είναι οι ΗΠΑ. Η παγίδα είναι η εξής: Λέει η πουτινική Ρωσία απευθείας και με τα πολιτικά παπαγαλάκια της στις μονοπωλιακές αστικές τάξεις της Δύσης που ψοφάνε για νέα Μόναχα και καιροφυλακτούν πότε θα προδώσουν τους λαούς τους που στέκονται με απρόσμενη γι αυτούς επιμονή στο πλευρό της Ουκρανίας: «Υποχωρώ στη Χερσώνα και αυτή είναι η καλύτερη στιγμή να διαπραγματευτείτε μαζί μου από θέση σχετικής ισχύος και να υποχρεώσετε και την Ουκρανία να κάνει μια διαπραγμάτευση μαζί μου για να σταματήσετε τον πόλεμο. Εγώ θα κρατήσω κάποια εδάφη και η Ουκρανία θα παραχωρήσει κάποια εδάφη που τα περισσότερα τα είχα αποσπάσει εγώ πριν τον πόλεμο. Ταυτόχρονα θα κλείσουμε και μια γενική συμφωνία ειρήνευσης στην Ευρώπη και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Αλλιώς κύριοι θα ματώνετε οικονομικά κυρίως εσείς οι Ευρωπαίοι εξαιτίας της ενεργειακής σας περικύκλωσης και της οικονομικής σας ύφεσης, που προκαλώ εγώ και οι φίλοι μου πετροδικτάτορες, και η οποία αρχίζει να φέρνει στην εξουσία στην Ευρώπη τους φασίστες φίλους μου. Γι αυτό το σκοπό δυναμώνω άλλωστε την οικονομική σας αιμορραγία με το να βομβαρδίζω ανελέητα και να καταστρέφω τις βασικές υποδομές της Ουκρανίας, να διαλύω την οικονομική της ζωή, πέρα από την απάνθρωπη πίεση στον πληθυσμό της, για να σας αναγκάσω έτσι να δίνετε τρία δισεκατομμύρια κάθε μήνα για να στέκεται όρθια η παραγωγική μηχανή αυτής της χώρας και βέβαια με το να σας στέλνω νέα εκατομμύρια προσφύγων που θα οξύνουν τις εσωτερικές σας κοινωνικές αντιθέσεις. Κυρίως όμως διατρέχετε όλοι σας, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί τον κίνδυνο ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος γιατί εγώ είμαι πυρηνική υπερδύναμη και ποτέ δεν θα δεχτώ μια ολοκληρωτική ήττα και ταπείνωση μου στον κόσμο χωρίς να πεθάνω μαζί του». Τέλος η πουτινική διπλωματία απευθύνεται στην Ευρώπη και της λέει. «Μην στηρίζεστε στις ΗΠΑ που σας παρασέρνει σε μια πιο σταθερή στάση στο ουκρανικό γιατί αυτή θα σας εγκαταλείψει αύτανδρους στα χέρια μου επειδή το μεγαλύτερο της πρόβλημα είναι στον Ειρηνικό με την υπό διαμόρφωση τρίτη υπερδύναμη που είναι η Κίνα». Και για να κάνει πιο πειστικό αυτό το τελευταίο επιχείρημα μόλις προχθές ο «πιο συνετός αδελφός του», ο Ξι βγήκε να δηλώσει ότι ετοιμάζεται για πόλεμο με τις ΗΠΑ για την Ταιβάν.
Στην πραγματικότητα με τη θεαματική παράδοση της Χερσώνας η Ρωσία κάνει μια τακτική στρατιωτική υποχώρηση για να διευρύνει τα σημαντικά πολιτικά ρήγματα που από παλιά έχει ανοίξει στην Ευρώπη ενώ για πρώτη φορά από την ώρα που ξεκίνησε την εισβολή της τις τελευταίες εβδομάδες τα έχει ανοίξει και μάλιστα αρκετά θεαματικά στο εσωτερικό του κύριου ως τώρα στρατιωτικού υποστηρικτή της ουκρανικής άμυνας και του δεύτερου πολιτικού υποστηρικτή της που είναι μετά τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης οι ΗΠΑ της προεδρίας Μπάιντεν. Τα πιο σημαντικά από αυτά τα ρήγματα εκδηλώθηκαν στις ΗΠΑ λίγο πριν την υποχώρηση της Ρωσίας στη Χερσώνα με μια σχεδόν ομοβροντία παλιανθρωπισμού τύπου Μονάχου του 1938. Στις 18 του Οκτώβρη ο επικεφαλής του ρεπουμπλικανικού κόμματος στη Βουλή των Αντιπροσώπων, και άνθρωπος του εσωκομματικού στρατοπέδου του Τραμπ, Κέβιν Μακάρθυ ανακοίνωσε ότι αφού πλειοψηφήσει σε αυτό το σώμα το κόμμα του δεν θα ξαναδοθεί «λευκή επιταγή» στην Ουκρανία να αγοράζει όπλα. Λίγες μέρες μετά, στις 25 του Οκτώβρη, βγήκε ουσιαστικά στο πλευρό των Τραμπικών με 30 βουλευτές του Κογκρέσου η αυτοαποκαλούμενη προοδευτική ομάδα του τροτσκιστή σοσιαλφασίστα Σάντερς του Δημοκρατικού Κόμματος, και έστειλε επιστολή στον Μπάιντεν να «βρει γρήγορη λύση στη σύγκρουση» μέσα από απευθείας διπλωματικές συνομιλίες με τη Ρωσια «για μια κατάπαυση πυρός» στην Ουκρανία. Το γράμμα αυτό οι 30 το απέσυραν αρχικά κάτω από την κατακραυγή της πλειοψηφίας των βουλευτών αλλά και των ψηφοφόρων του κόμματος, όμως συνέχισαν ατομικά να επιμένουν στη γραμμή τους οπότε η πίεση από τη φαιο-«κόκκινη» συμμαχία δούλεψε από κάτω. Έτσι 15 μέρες μετά από τους «προοδευτικούς» στις 10 του Νοέμβρη, δηλαδή ταυτόχρονα με την αποχώρηση των Ρώσων από την Χερσώνα ήρθε στο φως η μεγάλη διαφωνία στο εσωτερικό της ηγεσίας των ΗΠΑ με τον αρχηγό των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ Μαρκ Μίλευ να ισχυρίζεται, έχοντας στο πλευρό του μια σειρά στρατιωτικούς και πολιτικούς αξιωματούχους, ότι αφού πήρε τη Χερσώνα η Ουκρανία πρέπει να «αδράξει τη στιγμή» και να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία για κατάπαυση πυρός. (Αυτά αναφέρονται σε βασικό άρθρο των Τάιμς της Νέας Υόρκης στις 10 Νοέμβρη με τίτλο «Ο ανώτατος στρατηγός των ΗΠΑ ζητά διαπραγματεύσεις. Οι σύμβουλοι του Μπάιντεν αντιστέκονται»). Η φράση ότι «σύμβουλοι του Μπάιντεν αντιστέκονται» και όχι ο ίδιος ο Μπάιντεν μπορεί να σημαίνει ότι η προεδρία Μπάιντεν η ίδια δεν αποκλείει κάποιες υποχωρήσεις στην εσωκομματική και πλέον ενδοκυβερνητική της αντιπολίτευση. Αυτό θα σήμαινε ότι μπορεί να επαληθευτούν οι ανησυχίες που διατυπώνονται στο ίδιο αυτό άρθρο ότι μπορεί να ασκείται ήδη πίεση στην ουκρανική ηγεσία να κάτσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Όπως το διατυπώνει το άρθρο η αμερικάνικη προεδρία δεν καλεί τον Ζελένσκυ να κάτσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων αλλά απλά να το τοποθετήσει.
Αν αυτό το ρήγμα καταφέρει να οδηγήσει σε πραγματικές πιέσεις των ΗΠΑ στην ουκρανική ηγεσία να κάνει κατάπαυση πυρός ενώ είναι σε φάση προέλασης και να δεχτεί να αφεθούν εδάφη, οποιαδήποτε εδάφη της στον κτηνώδη εισβολέα αυτό θα σημαίνει διεύρυνση του ακόμα βαθύτερου ρήγματος που σιγοβράζει μέσα στην Ευρώπη ανάμεσα στις χώρες και τις πολιτικές δυνάμεις σε κάθε χώρα που στέκονται με συνέπεια στο πλευρό της Ουκρανίας και εκείνες που επιχειρούν τον κατευνασμό της Μόσχας προσφέροντας της κομμάτια της ματωμένης Ουκρανίας. Όσο και αν τέτοια ρήγματα δεν έχουν εκδηλωθεί με ωμό τρόπο τους τελευταίους μήνες, είναι πολύ ανησυχητικό το πρόσφατο κάλεσμα του Πάπα Φραγκίσκου στον Ζελένσκυ «να είναι ανοιχτός σε σοβαρές προτάσεις ειρήνευσης» ενώ οι εκκλήσεις που κάνει στον Πούτιν να γίνει μεσολαβητής ανάμεσα στις δυο πλευρές, δείχνουν πόσο δουλεύουν οι δυνάμεις του κατευνασμού στην Ευρώπη και πως για δεύτερη φορά στην πρόσφατη ιστορία του το Βατικανό γίνεται αντικειμενικός σύμμαχος του χιτλερισμού. Ακόμα πιο ανησυχητικό είναι το πρόσφατο ταξίδι του Σολτς στην Κίνα για να προωθήσει τη γραμμή της οικονομικής συνεργασίας μαζί της και του πολιτικού κατευνασμού της που φτάνει στο ελεεινό σημείο να μεταφέρονται με τις ευλογίες της γερμανικής κυβέρνησης οι ενεργοβόρες βιομηχανικές λειτουργίες του μονοπώλιου της BASF στην Κίνα, γιατί η ενέργεια είναι πιο φτηνή εκεί, δηλαδή να επιβραβεύεται σκανδαλωδώς ο ενεργειακός πόλεμος της Ρωσίας ενάντια στην Ευρώπη του οποίου ένας βασικός συντελεστής είναι το σπάσιμο από την Κίνα του εμπάργκο που κάνει η Ευρώπη στο ρώσικο πετρέλαιο. Πάντως απέναντι σε αυτή την τάση της γερμανικής αστικής ταξης στέκεται ακόμα το κόμμα των Πρασίνων που κρατάει μια συνεπή φιλοουκρανική και αντιπουτινική στάση.
Προς το παρόν όλο αυτό το σκηνικό προδοσίας απέναντι στους νέους ρωσοκινέζους Χίτλερ δεν έχει αποκτήσει ορμή και αυτό οφείλεται στους λαούς της Ευρώπης και της Αμερικής που πάνω απ όλα τους εμπνέει ο ίδιος ο ουκρανικός λαός που σαν μέρος του στρατού ή σαν άμαχος κρατάει με αφάνταστο ηρωισμό, αξιοπρέπεια και πείσμα και δίνει προς το παρόν βασικά το δικό του αίμα για να κρατήσει κλειστές τις πύλες της Ευρώπης στο φασιστικό τέρας που της έχει επιτεθεί. Είναι και η ευρωπαϊκή και η αμερικάνικη κοινή γνώμη που παρά την πελώρια οικονομική πίεση δεν αφήνουν τους φασίστες και τους σοσιαλφασίστες να κυριαρχήσουν και τη φιλορώσικη γραμμή τους να σηκώσει κεφάλι με εξαίρεση ελάχιστες χώρες της ηπείρου μας. Ακόμα και στις ΗΠΑ που υπήρχε ο μεγαλύτερος κίνδυνος απ όλους, δηλαδή ο κίνδυνος να ανεβεί στην εξουσία ο Τραμπ, αυτές οι εκλογές ήταν μια μεγάλη ήττα και η αρχή του τέλους του, που είναι και μια ήττα των σοσιαλφασιστών που στηρίζονταν σε αυτόν για το διχαστικό αντιλαϊκό του δίπολο που έχουν στήσει μαζί, πράγμα που ξεσκεπάζεται στην κοινή φιλορώσικη πολιτική τους.
Αυτή η αντίσταση των λαών της Ευρώπης και των ΗΠΑ αποτελεί μια καλή βάση για αισιοδοξία ότι η ουκρανική προέλαση στη Χερσώνα δεν θα μετατραπεί σε ευκαιρία για ένα νέο Μόναχο με το οποίο κάποιοι νέοι επίδοξοι Τσάμπερλεν και Νταλαντιέ στις δύο όχθες του Ατλαντικού θα επιχειρήσουν να πουλήσουν την ιστορικά πιο έμπειρη Τσεχοσλοβακία που είναι η Ουκρανία, που επίσης βοηθιέται από την ιστορικά πιο έμπειρη Ευρώπη. Οι μονοπωλιστές έχουν αποδείξει ότι πολύ δύσκολα μαθαίνουν καθώς δέχτηκαν πάνω στην τυφλή δίψα τους για εύκολο κέρδος να δεθούν χειροπόδαρα από το φυσικό αέριο των ρώσων νεοχιτλερικών όμως οι λαοί δείχνουν οτι μπορούν να θυμηθούν καλύτερα σε τι ερείπια μετέτρεψε τις χώρες τους η παλιότερη γενιά χιτλερικών. Γι αυτούς τους λαούς τα πράγματα είναι πολύ απλά. Μόνο με προδοσία της ηγεσίας της Δύσης ή με προδοσία της δικιά τους ηγεσίας η Ουκρανία θα κάτσει σε τραπέζι διαπραγματεύσεων πριν η Ρωσία φύγει από όλα τα εδάφη που παράνομα έχει αρπάξει από την Ουκρανία. Δεν υπάρχει ειρήνη στην Ευρώπη και στον Κόσμο ολόκληρο δίχως την πλήρη απελευθέρωση της Ουκρανίας.