ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Η. ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΚΕ ΟΑΚΚΕ ΣΤΗΝ EΡΤ ΣΤΙΣ 31 ΜΑΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024
ΔΙΑΚΑΝΑΛΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΟΑΚΚΕ ΣΤΙΣ 26 ΜΑΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024
ΝΕΑ ΑΝΑΤΟΛΗ
Νέα Ανατολή αρ.φ.559 (εδώ μπορείτε να βρείτε τα φύλλα από φ.486-Μάρτης 2013-και νεώτερα)
Που μπορείτε να βρείτε την έντυπη έκδοση της Νέας Ανατολής
ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΡΩΣΙΚΟ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΕΚΒΙΑΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΑΖΙΚΗ ΦΙΛΟΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΗΣ
Η άρνηση της πολιτικής ηγεσίας της Ουκρανίας να υπογράψει τις συμφωνίες πολιτικής σύνδεσης και ελεύθερου εμπορίου της χώρας με την Ευρωπαϊκή Ένωση, λίγες ημέρες μονάχα πριν από την προγραμματισμένη ημερομηνία,
ήταν αποτέλεσμα ωμών διπλωματικών και οικονομικών εκβιασμών από μέρους της ρωσικής νεοχιτλερικής υπερδύναμης προς τον σχετικά αδυναμο γείτονά της. Πρόκειται για μια κατάφορη επέμβαση στα εσωτερικά ενός κυρίαρχου κράτους, και μετα για μια απόφαση-προϊόν εκβιασμού, που είναι αντίθετη στα συμφέροντα του ουκρανικού λαού κι έρχεται σε σύγκρουση με τις διαθέσεις του. Ήταν φυσικό να προκαλέσει τη δίκαιη μαζική αντίδραση του κόσμου που βγήκε στους δρόμους για να διαδηλώσει την αντίθεσή του στα ρωσικά ηγεμονικά σχέδια.
Στην πορεία όμως των κινητοποιήσεων έχουν παρουσιαστεί ισχυρές ενδείξεις που εγείρουν σοβαρά ερωτηματικά και μας προκαλούν μεγάλη ανησυχία όχι μόνο ως προς τις δυνατότητες να οδηγηθεί σε νίκη ο λαϊκός ξεσηκωμός, αλλά ακόμα και να χρησιμοποιηθεί για να πετύχει ο ρώσικος σοσιαλ-ιμπεριαλισμός μια λύση ακόμα χειρότερη από το να μπει η Ουκρανία στην Κοινοπολιτεία των Ανεξάρτητων (ή καλύτερα υποτελών στη Ρωσία) Κρατών. Μια τετοια «λύση» θα ήταν να βρεθεί η Ουκρανία μέσα στην Ευρώπη σαν εργαλείο εισόδου της ίδιας της Ρωσίας σε αυτήν ή σαν βάση για την επίσημη επιδιαιτησία της Ρωσίας στα ευρωπαϊκά πράγματα.
Με λίγα λόγια είναι δυνατό, αν ο ουκρανικός λαός δεν βρεί την κατάλληλη πολιτική ηγεσία στην συνέχεια αυτού του αγώνα, η πλατεία Μαϊντάν (Ανεξαρτησίας) να είναι ήδη ή να γίνει ένα είδος πλατείας Ταξίμ, δηλαδή να μετατραπεί σε εφαλτήριο για το σχηματισμό ενός νέου ακόμα πιο αντιδραστικού μπλοκ εξουσίας που θα έχει μια ακόμα χειρότερη εσωτεερική και εξωτερική πολιτική. Σε κάθε περίπτωση διαπιστώνουμε ότι αυτό εδώ το δεύτερο κύμα λαϊκών, αντιρώσικων και λαϊκών στη βάση τους κινητοποιήσεων, βρίσκεται πολύ πιο πίσω πολιτικά από εκείνο του 2004 με ηγέτη τότε τη δημοκρατική αστική τάξη της Ουκρανίας και κύριο πολιτικό εκφραστή τον πατριώτη και δημοκράτη Γιούσενκο.
Το λέμε αυτό γιατί στο νέο κίνημα βλέπουμε απανωτά πολύ αρνητικά στοιχεία σε επίπεδο ηγεσίας τουλάχιστον, αταίριαστα για ένα πραγματικά δημοκρατικό κίνημα.
Το πρώτο και το πιο ανησυχητικό στοιχείο είναι ότι οι πολιτικές δυνάμεις που ηγεμονεύουν στο αντιρώσικο και φιλοευρωπαϊκό στη βάση του αυτό κίνημα είναι μια συμμαχία ανάμεσα στο κόμμα της διασπάστριας του μεγάλου κινήματος του 2002 Γιούλιας Τιμοσένκο «Πατρίδα» και εκείνου της «Ουκρανικής Δημοκρατικής Συμμαχίας για την Αλλαγή» (UDAR) ενός ουρανοκατέβατου λαϊκιστή, γιου ρώσου στρατηγού, ονόματι Βιτάλι Κλίτσκο, με μια νεοναζιστική συμμορία με την επωνυμία «Ελευθερία» (Σβομπόντα) του Ολέγκ Τιαγκνιμπόκ, που επίσης εκτοξεύτηκε ξαφνικά στην ουκρανική Βουλή.
Η συμμαχία των δύο μεγαλύτερων αντιπολιτευτικών πολιτικών κομμάτων με ένα κόμμα που οι πολιτικοί του πρόγονοι και τα ινδάλματα είχαν πολεμήσει στο πλευρό του Χίτλερ ενάντια στην κατεχόμενη ΕΣΣΔ και τη χώρα τους, είναι κάτι που όχι μόνο εκθέτει ανεπανόρθωτα το κίνημα αυτό στα μάτια της δημοκρατικής ανθρωπότητας, αλλά δείχνει ότι κανένα από τα άλλα βασικά κόμματα της ουκρανικής αντιπολίτευσης δεν είναι πραγματικά δημοκρατικό, όσο δεν καταγγέλει αυτή τη συμμετοχή. Και αυτή η συμμετοχή δεν είναι ασήμαντη. Οι ναζί αυτοί εμφανίζονται σαν πρωτοπόροι του κινήματος στην πλατεία, συγκρούονται προβοκατόρικα με την αστυνομία φτάνοντας να χρησιμοποιήσουν μπουλντόζες εναντίον της, ενώ κατέβασαν κάτω και το εμβληματικό άγαλμα του Λένιν σε μια έκρηξη υπερδεξιού αντικομμουνισμού χωρίς κανένας από την αντιπολίτευση να επέμβει.
Αλλά και το UDAR, που έχει τον αέρα του κόμματος που θα ανεβεί στην εξουσία έχει τα βασικά χαρακτηριστικά του μετασοβιετικού καθεστωτικού κρατικού κατασκευάσματος: εκτός από ουρανοκατέβατος ο αρχηγός του Κλίτσκο είναι ένας αρχηγός-σωτήρας που εμφανίζεται, όπως οι περισσότεροι του είδους, πάνω απ’ όλα σαν αγνός πολέμιος της διαφθοράς όλου του προηγούμενου πολιτικού κόσμου, δηλαδή και του δημοκρατικού. Με αυτήν την διαφθορά, και όχι με την χρόνια εξάρτηση της χώρας από τον ασύλληπτα διεφθαρμένο ρώσικο ιμπεριαλισμό, εξηγεί ο Κλίτσκο και την κακοδαιμονία της χώρας. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο ζήτημα της ρωσικής επέμβασης στα εσωτερικά της Ουκρανίας όπως αυτή εκφράζεται στο γλωσσικό ζήτημα – νόμος του 2012 για την καθιέρωση της ρωσικής σαν επίσημης γλώσσας στις περιοχές της Ουκρανίας όπου οι Ρώσοι υπερβαίνουν το 10% του πληθυσμού – ο Κλίτσκο δηλώνει ότι αυτό δεν είναι ένα ζήτημα προτεραιότητας. Βεβαίως αυτός ο τύπος παριστάνει τον φανατικό ευρωπαίο, ιδιαίτερα το φιλογερμανό, και έχει ξεπλυθεί και με μερικά χρόνια σπουδές στις ΗΠΑ.
Αναλόγως και η συνθηματολογία στην πλατεία Ανεξαρτησίας του Κιέβου έχει υποστεί σταδιακά σοβαρή ποιοτική μετάλλαξη σε σχέση με τον αρχικό εντονο φιλοευρωπαισμό και α ντιρωσισμό. Είκοσι μέρες μετά το ξέσπασμα των διαδηλώσεων, τα φιλοευρωπαϊκά συνθήματα έχουν σχετικά μειωθεί και αντικατασταθεί με άλλα, πιο ασαφή που αναφέρονται π.χ. σε «αξιοπρέπεια», «ελευθερία», στο «κάτω οι κλέφτες» κτλ., συνθήματα, τύπου Ταχρίρ και Ταξίμ που δε χτυπούν στο βάθος το μεγάλο έγκλημα των φιλορωσικών δυνάμεων στην εξουσία. «Το ζήτημα της Ευρώπης δεν τους κινητοποιεί όλους», είπε ένας διαδηλωτής σε ρεπορτάζ των Τάιμς της Νέας Υόρκης, (8/12).
Όμως το πιο περίεργο και ανησυχητικό γεγονός είναι η πολιτική στήριξη που εκδήλωσαν, ιδιαίτερα τις τελευταίες μέρες, προς τους διαδηλωτές οι δύο μακράν μεγαλύτεροι κρατικο-ολιγάρχες Αχμέτωφ και Πιντσούκ, που είναι άνθρωποι του Γιαννούκοβιτς και φιλορώσοι. Άλλωστε σχεδόν από την αρχή των διαδηλώσεων, ιδίως μετά την προβοκατόρικη επιθεση της αστυνομίας εναντίον τους, ήταν καίρια η σαφής κάλυψη που πρόσφεραν τηλεοπτικά στις κινητοποιήσεις γνωστοί μεγιστάνες των ΜΜΕ, που επίσης ανήκουν στην κρατικοδίαιτη ολιγαρχία που έχει πολιτικό εκπρόσωπο το Γιανουκόβιτς. Στο πρόσφατο μηνύμά του μάλιστα ο μεγαλύτερος ολιγάρχης της Ουκρανίας, που είναι ο Αχμέτωφ, εκτός από τη στήριξη στους διαδηλωτές, ζήτησε από την ηγεσία τους να κάτσει σε κοινό τραπέζι με τον Γιαννούκοβιτς και να επεξεργαστεί μια συμβιβαστική λύση μαζί του, δηλαδή να εγκαταλείψει την ως τώρα επιθυμία της πλατείας να παραιτηθεί ο Γιαννούκοβιτς ή έστω να υποχρεωθεί να υπογράψει τη συμφωνία με την ΕΕ που πρόσφατα απέρριψε. Συμβιβαστική λύση ατην πραγματικότητα χωρίς τη συμμετοχή της Ρωσίας άμεσα ή έμμεσα (πλην σαφώς) σε μια τριμερή Ευρώπης-Ρωσίας-Ουκρανίας δεν υπάρχει.
Αυτή τη γραμμή την έριξε πρώτος από το εξωτερικό ο ρωσόφιλος Ομπάμα, που πήρε και αυτός αμέσως θέση υπέρ υποτίθεται των διαδηλώσεων , μέσα από ένα εντιτόριαλ των Τάιμς της Νέας Υόρκης, από αυτά που απηχούν στα καίρια εξωτερικά ζητήματα τις απόψεις του Λευκού οίκου. Αυτό έγινε στις 3 του Δεκέμβρη όταν μεταξύ άλλων γράφτηκαν τα εξής: «Αυτό που μπορεί να κάνει η Ευρώπη και άλλα δυτικά έθνη είναι να αρχίσουν να βρίσκουν τρόπους να κάνουν μια «συμφωνία σύνδεσης» με την Ουκρανία λιγότερο απειλητική για τη Ρωσία. Αξίζει να διερευνηθεί, για παράδειγμα, εάν η ίδια η Ρωσία θα μπορούσε να έρθει κοντύτερα στην ευρωπαϊκή βάση. Μια άλλη πιθανότητα είναι να δούμε πώς το πιο ελεύθερο εμπόριο με την Ευρώπη θα μπορούσε να γίνει συμβατό με τους ανατολικούς εμπορικούς δεσμούς της Ουκρανίας». (Η υπογράμμιση δική μας).
Λίγες μέρες μετά ακολούθησε ο διάδοχος του Κόφι Ανάν στην ηγεσία του ΟΗΕ και επίσης ρωσόφιλος σε όλα του Μπαν Κι-μουν, ο οποίος πίεσε με τηλεφώνημά του το Γιανουκόβιτς για να ενδώσει στα αιτήματα των διαδηλωτών και να σηζητησει μαζί τους (βλ. ΝΥΤ, 8/12). Από κοντά ο γνωστός επίσης ρωσόφιλος γερμανός υπουργός εξωτερικών Βεστερβέλλε, που κατέβηκε κι όλας στις διαδηλώσεις, ενώ και ο υπουργός άμυνας των ΗΠΑ, κάλεσε τον ουκρανό ομόλογό του να μην κατεβάσει στρατό κατά των διαδηλωτών. Τελικά για να κλείσει το χορό των προξενητών Ευρώπης-Ρωσίας είδαμε να καταφθάνει στην Ουκρανία η «υπουργός εξωτερικών» της ΕΕ η πρώην τροτσκίστρια «λαίδη» ‘Αστον στην οποία η θλιβερή ευρωπαϊκή διακρατική ηγεσία έχει εναποθέσει θεσμικά την εξωτερική πολιτκή της και η οποία το δίχως άλλο δουλεύει για την Τριμερή σπρώχνοντας τις δύο φαινομενικά αντίπαλες ηγετικές ομάδες στη διαπραγμάτευση και «σώζοντας» έτσι και το πολιτικό κύρος του Γιανουκόβιτς απέναντι στην Ευρώπη αλλά και των προβοκατόρων της αντιπολίτευσης απέναντι στη μάζα τους. Η «λαίδη» μόλις είχε τελειώσει το κατόρθωμά της να προεδρεύσει στην διαδικασία του Συμβούλιου Ασφαλείας του ΟΗΕ για την αποπυρηνικοποίηση του Ιράν όπου το αποτέλεσμα ήταν η εντονότερη συνεργασία της Ρωσίας με τις πιο φιλορώσικες τάσεις στο εσωτερικό της ιρανικής ηγεσίας (Ροχανί) σε βάρος της ΕΕ, των ΗΠΑ και του Ισραήλ.
Εννοείται ότι αυτό που ζήτησε η Άστον επίσημα, σαν ΕΕ, από την αντιπολίτευση και τον Γιαννούκοβιτς ήταν ο συμβιβασμός. Αλλά συμβιβασμό είχε ζητήσει ήδη ο Γιανουκόβιτς όταν απαίτησε την τριμερή διαπραγμάτευση, και μάλιστα πριν από τη σύνοδο του Βίλνιους (ukrinform, 27/11). Λίγο νωρίτερα είχε υποβάλει την ίδια πρόταση – για ένα μόνιμο τριμερές διαβουλευτικό σώμα Ουκρανίας-ΕΕ-Τελωνειακής Ένωσης (Ρωσίας-Λευκορωσίας-Καζακστάν) – στη σύνοδο της Κοινοπολιτείας Ανεξάρτητων Κρατών, ενώ αποκάλυψε ότι συζητάει το αίτημα αυτό με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (βλ. Ukrainian National News, 25/10).
Ότι όλοι οι παραπάνω προετοίμαζαν ένα σκηνικό συμβιβασμού για μια «κοινή λύση», αποδείχτηκε όταν η ηγεσία της αντιπολίτευσης, δηλαδή το ντε φάκτο μέτωπο Κλίτσκο-Τιμοσένκο-Τιαγκνιμπόκ δέχτηκε προχτές να κάτσει και να συζητήσει με τον Γιαννούκοβιτς σε ένα στρογγυλό τραπέζι για έναν συμβιβασμό βάζοντας έναν προσχηματικό όρο (για να μην θυμώσει η πλατεία), να απελευθερωθούν προηγούμενα οι συλληφθέντες και να μην υπάρξει άλλη αστυνομική βία. Ο Γιαννουκοβιτς ευχαρίστως δέχτηκε αυτόν τον όρο, ενώ λίγο μετά έθεσε σε διαθεσιμότητα το δήμαρχο του Κιέβου και έναν υψηλόβαθμό υπεύθυνο ασφαλείας και δέχτηκε να εξετάσει την καρατόμηση των αξιωματούχων των υπεύθυνων για τη συμφωνία σύνδεσης που δαχτυλοδείχνει η Ευρώπη
Μετά από τόσες μαζικές δημοκρατικες «πλατείες» που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια να προδίδονται ωμά και να μετατρέπονται σε εργαλεία φασιστικών πολιτικών ή, ακόμα χειρότερα, να είναι από την αρχή τέτοια εργαλεία, δεν μπορούμε να δίνουμε ανεπιφύλακτη υποστήριξη σε οποιοδήποτε μαζικό κίνημα δεν κατασυκοφαντείται, αλλά χειροκροτείται από τους πιο ρωσόφιλους και υφεσιακούς δυτικούς ιμπεριαλιστές. Κάτω από αυτό το φως δεν μπορούμε να μην δούμε και σαν μια μεγάλη προβοκάτσια των ρωσόδουλων το ότι οι ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας, που ελέγχονται από την προεδρία Γιαννούκοβιτς, επενέβησαν με ασύλληπτη σκληρότητα μέσα στις πρώτες μέρες των κινητοποιήσεων – στις 30/11, όταν η μαζικότητα των διαδηλώσεων είχε πέσει εξαιρετικά – κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα την άμεση εκτόξευσή τους σε πρωτοφανή μετά από μια δεκαετία επίπεδα. Αυτή η προβοκάτσια έγινε αμέσως μετά την άρνηση της Ευρώπης δια στόματος του Μπαρόζο, να δεχτεί την τριμερή διαπραγμάτευση. Βέβαια κατά τα άλλα και οι μη ρωσόφιλοι της ΕΕ δεν κούνησαν το δαχτυλάκι τους για να βοηθήσουν οικονομικά με ένα δάνειο μερικών δις την Ουκρανία να αντισταθεί στη Ρωσία που την πίεζε με οικονομικούς εκβιασμούς για τη μη υπογραφή της συμφωνίας στο Βίλνιους.
Πάντως όπως και να έχουν τα πράγματα η πορεία της Ουκρανίας θα κριθεί μέσα από σκληρούς αγώνες του ουκρανικού λαού, και μάλιστα σε αυτή τη φάση όχι μόνο και όχι τόσο ενάντια στους εξωτερικούς εχθρούς του, τους ανοιχτούς πουλημένους πράκτορες του τσάρου τύπου προέδρου Γιανούκοβιτς και πρωθυπουργού Αζάροφ, όσο ενάντια στους εσωτερικούς εχθρούς του, δηλαδή ενάντια σε κάποιες από τις θεωρούμενες δημοκρατικές και πατριωτικές ηγεσίες του στη βάση του κύρια φιλοευρωπαϊκού, δημοκρατικού και πατριωτικού κίνήματος.
Διανύουμε την εποχή της προβοκάτσιας, του εισοδισμού και της αντιστροφής της αντιστοιχίας μορφής-περιεχομένου, όπου η αληθινή δημοκρατία πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσει με την ψεύτικη, ο αληθινός πατριωτισμός με τον ψεύτικο, η αληθινή αριστερά με την ψεύτικη για να μπορεί να νικήσει στη συνέχεια. Σε τέτοιες περιόδους κάθε εξωτερικός αγώνας, αν σέβεται τον εαυτό του, πρέπει να είναι και ένας πολιτικός ή και θερμός εμφύλιος.