Μόνο στην προτεινόμενη συνταγματική αναθεώρηση προβλέπεται μια επίφαση διαχωρισμού κράτους-εκκλησίας με τη μεσοβέζικη απλή αναγγελία της «θρησκευτικής ουδετερότητας» του κράτους - που δεν διαφέρει και σε τίποτα από μια κούφια και συμβατική αναγγελία της ανεξιθρησκίας – την ώρα που θα συνεχίζεται να γίνεται ρητή αναφορά στην επικρατούσα θρησκεία. Επίσης το προοίμιο του συντάγματος που αναφέρει «Εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος» διατηρείται ως έχει. Για το γιατί είναι μια επίφαση θα πούμε λίγα λόγια και στο τέλος αυτού του άρθρου μας.
Πάντως το πιο βασικό και το πιο αποκαλυπτικό των πραγματικών προθέσεων της κυβέρνησης ήταν η μισθοδοσία των παπάδων που αποτελεί το ζουμί της συμφωνίας Τσίπρα-Ιερώνυμου, που εντελώς πραξικοπηματικά σε σχέση με όλα τα συλλογικά όργανα της εκκλησίας αποφάσισε ο δεύτερος.
Όπως είναι σε όλους γνωστό η συμφωνία αυτή προβλέπει ότι η μισθοδοσία των παπάδων δε θα γίνεται απευθείας από το κράτος, όπως αυτή όλων των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά το κράτος θα δίνει τα λεφτά με τη μορφή σταθερής κρατικής επιδότησης σε ένα εκκλησιαστικό ταμείο που αυτό θα μοιράζει στους παπάδες όπως θέλει η εκκλησιαστική ηγεσία που θα το διαχειρίζεται. Μια άλλη πρόβλεψη της συμφωνίας, που από ότι φαίνεται είναι δευτερεύουσα και απλά βοηθάει πολιτικά τη βασική που είναι η μισθοδοσία των παπάδων, είναι η ίδρυση ενός ταμείου αξιοποίησης της εκκλησιαστικής περιουσίας το οποίο θα διοικείται από κοινού από το κράτος και από την εκκλησία και θα αναλάβει τη διαχείριση και αξιοποίηση των αμφισβητούμενων μεταξύ κράτους και εκκλησίας περιουσιών (https://www.iefimerida.gr/news/456688/istoriki-symfonia-horizoyn-ekklisia-kratos-ektos-dimosioy-oi-iereis-vinteo).
Η ίδια η κυβέρνηση το είπε καθαρά, και οι ίδιοι οι διαφωνούντες κληρικοί όλων των βαθμίδων το πίστεψαν, και μάλιστα με τη βοήθεια της αντιπολίτευσης, ότι ο νέος τρόπος μισθοδοσίας των παπάδων, είχε σαν στόχο να δώσει στην κυβέρνηση ένα πρόσχημα για να δικαιολογήσει στην ΕΕ την πρόσληψη ακόμα 10000 δημοσίων υπαλλήλων. Η σημερινή πολιτική ηγεσία της ΕΕ έχει δείξει ότι τρελαίνεται να καταπίνει όλα τα προσχήματα που της προσφέρει ο αγαπημένος της Τσίπρας προκειμένου να του επιτρέπει να παραβιάζει τις συμφωνίες που αυτός έχει υπογράψει μαζί της, αρκεί αυτός να κερδίσει έτσι τις εκλογές. Αλλά αυτό με τους παπάδες θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να το καταπιεί η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη από ότι αν έλεγε ο Τσίπρας ότι χρειάζεται 10000 υπαλλήλους και θα βρει γι αυτούς τα λεφτά. Ποιος ευρωπαίος φορολογούμενος θα ανακουφιζόταν αν μάθαινε τη γελοία είδηση ότι κάποια από τα λεφτά που δανείζει στην Ελλάδα δεν πάνε πια για τη μισθοδοσία των ελλήνων παπάδων αλλά πάνε για την επιδότησή τους με το ίδιο ακριθώς ποσό, οπότε έτσι περισσεύουν άλλα τόσα λεφτά για να πάνε σε ισάριθμες νέες προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων που δεν θα έχουν την ειδικότητα του παπά αλλά μια άλλη.
Αυτό το περί προσλήψεων ήταν για να κρύψει η κυβέρνηση τις αληθινές προθέσεις της και αν η συμφωνία πέρναγε από τον κατώτερο κλήρο ο Τσίπρας θα δικαιολογούσε στην ΕΕ τα επιπλέον χρήματα όπως δικαιολόγησε τα υπερ-εικοσαπλάσια που του χρειάστηκαν για τη μη περικοπή των συντάξεων, δηλαδή με την πρόσθεση ενός ακόμα μικρού ποσού στο θανατερό και όλο και πιο λαστιχένιο υπερπλεόνασμα του.
Κατά τη γνώμη μας η αιτία αυτής της ρύθμισης δεν βρίσκεται στο επίπεδο του προεκλογικού αγώνα, ούτε εχει κάποια σχέση με δημοσιονομικά κόστη και οικονομία γενικά, αλλά βρίσκεται στο επίπεδο της διεθνούς πολιτικής στην οποία ενεργητικά έχει εμπλακεί τις τελευταίες βδομάδες η κυβέρνηση και οι ρωσόφιλοι μητροπολίτες, με πρώτο τον Ιερώνυμο, μετά τον πόλεμο που κήρυξε το ρώσικο κράτος στο Φανάρι σε όλα τα πλάτη και μήκη του ορθόδοξου κόσμου, επειδή αυτό αναγνώρισε την ανεξαρτησία της ορθόδοξης ουκρανικής εκκλησίας από τη Ρωσία. Δες άρθρο μας με τίτλο “Στον πόλεμο Μόσχας - Οικουμενικού Πατριαρχείου το δίκιο είναι ολόπλευρα με το δεύτερο”, 27/9/2018 (http://oakke.gr/global/item/1054-).
Είναι λίγες βδομάδες μετά την κήρυξη αυτού του πολέμου, που οι Ιερώνυμος και Τσίπρας, τα δύο αυτά πιστά τσιράκια της Ρωσίας, που γενικά παριστάνουν τους μετριοπαθείς και ευρωπαιόφιλους εκσυγχρονιστές, έδωσαν με αυτή τους τη συμφωνία στον Βαρθολομαίο ένα πελώριο χτύπημα κύρους και, κυρίως εξουσίας στα της ελληνικής εκκλησίας καθώς τον πετάξανε έξω από ρυθμίσεις που αφορούν τη μισή ελληνική επικράτεια, στην οποία το Πατριαρχείο Κων/λης έχει θεσμικά κατοχυρωμένες ισχυρές ή πολύ ισχυρές εκκλησιαστικές δικαιοδοσίες, ενώ ειδικά στην Κρήτη και στα Δωδεκάνησα έχει τον κύριο λόγο. Γι αυτό το λόγο ο Βαρθολομαίος κάλεσε αμέσως την ελληνίδα πρόξενο στην Κων/λη για να ζητήσει εξηγήσεις. Όχι τυχαία με την ίδια συμφωνία ο ρωσόδουλος Ιερώνυμος μετατράπηκε σε αρχηγό ημιδικτάτορα της ελληνικής εκκλησίας, καθώς ο Τσίπρας και ο ίδιος παραμέρισαν ωμά όχι μόνο το Πατριαρχείο αλλά και την Ιερά Σύνοδο. Δηλαδή ούτε οι ίδιες οι μητροπόλεις της ελλαδικής εκκλησίας είχαν ενημερωθεί προτού ο Ιερώνυμος έρθει σε προκαταρκτική συμφωνία με τον Τσίπρα.
Σύμφωνα με τον καθηγητή εκκλησιαστικού δικαίου Γ. Κονιδάρη, με αυτή τη συμφωνία ο πρωθυπουργός «Αναβαθμίζει τον Αρχιεπίσκοπο σε θέση Πρώτου της Εκκλησίας της Ελλάδος, ενώ είναι απλώς ο πρόεδρος του κεντρικών διοικητικών σωμάτων Αυτής. Και τούτο διότι η Εκκλησία της Ελλαδος περιλαμβάνει την Αυτοκέφαλη και ένα άλλος μέρος της, τις Μητροπόλεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που της έχουν δοθεί απλώς προς διοίκηση...» (iefimerida, 7/11).
Το πέρασμα της ευθύνης για τη μισθοδοσία των κληρικών από το κράτος στην ηγεσία της εκκλησίας είναι τεράστιας πολιτικής σημασίας στις σημερινές συνθήκες για τον εξής λόγο. Σήμερα το κράτος, που πληρώνει σαν τέτοιο τους μισθούς των παπάδων είναι σε πολύ λιγότερο βαθμό αλωμένο από τους ρωσόδουλους φασίστες και σοσιαλφασίστες από όσο είναι το τμήμα του κράτους που λέγεται εκκλησία ή καλύτερα εκκλησιαστικός ηγετικός μηχανισμός. Το κράτος σαν τέτοιο πχ δίνει ακόμα σε όλους τους υπαλλήλους του το μισθό τους και τους κρατάει στη θέση τους είτε αυτοί βρίζουν είτε αγαπάνε την κάθε κυβέρνηση και το κάθε κόμμα. Αν το κράτος φασιστικοποιηθεί αυτό δεν θα ισχύει. Όμως η εκκλησία είναι πολύ πιο φασιστικοποιημένη από το υπόλοιπο κράτος όχι μόνο από τη θεσμοθετημένη πρακτική επιλογή των ηγετών της από την εκάστοτε ηγετική εκκλησιαστική κλίκα, αλλά κυρίως γιατί τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα αυτά κάτω από την ηγεσία του Ιερώνυμου οι ρωσόφιλοι φασίστες κατακτάνε μέσα στην εκκλησία τη μια θέση μετά την άλλη και, κυρίως, αποθρασύνονται όπως δείχνουν οι περιπτώσεις του Σεραφείμ Πειραιώς και του Αμβρόσιου Καλαβρύτων.
Στην πράξη λοιπόν η συμφωνία Τσίπρα-Ιερώνυμου, αν περάσει, θα οδηγήσει στον απόλυτο πολιτικό έλεγχο της κλίκας Ιερώνυμου πάνω στον κατώτερο κλήρο μέσω των αυξανόμενων σε αριθμό και δύναμη ρωσόφιλων μητροπολιτών άμεσων προϊσταμένων του. Μια τέτοια εξέλιξη θα αδυνάτιζε ιδιαίτερα τον κατώτερο κλήρο, αλλά τελικά και τους μητροπολίτες των μητροπόλεων της επιρροής του Πατριαρχείου τις λεγόμενες των Νέων Χωρών (Ηπείρου, Μακεδονίας, Θράκης) και κυρίως αυτές της Κρήτης και των Δωδεκανήσων και θα οδηγούσε στο παραπέρα αδυνάτισμα της θέσης του Πατριαρχείου. Ήδη άρχισαν ακόμα και αυτές τις μητροπόλεις να τις καταλαμβάνουν, όταν χηρεύουν, οι άνθρωποι του Ιερώνυμου. Ήταν χαρακτηριστική και καίρια από αυτήν την άποψη η διαδοχή του πατριαρχικού μητροπολίτη Ιωαννίνων Θεόκλητου από τον Μάξιμο, ο οποίος στήριξε φανατικά τον Ιερώνυμο στο πρόσφατο πραξικόπημά του παρότι η συγκεκριμένη μητρόπολη ανήκει στις Νέες Χώρες και συνδεόταν πάντα με το οικουμενικό πατριαρχείο. Σε αυτή την εκλογή φάνηκε η πτώση της δύναμης του Πατριαρχείου στην Ι. Σύνοδο και η δύναμη της διακομματικής στήριξης που έχει ο Ιερώνυμος.
Πάντως αυτό που κατάφερε η κυβέρνηση και ο Ιερώνυμος με τις μυστικές τους συνεννοήσεις το έχασαν μέσα σε μια στιγμή χάρη στην εξέγερση της μεγάλης μάζας των κατώτερων κληρικών μόλις ανακοινώθηκε η συμφωνία. Η δυσαρέσκεια μεταφέρθηκε στην Ι. Σύνοδο στις 16/11 όπου αρκετοί μητροπολίτες ξεθάρρεψαν σε αυτό το κλίμα και βγήκαν ανοιχτά και με δύναμη ενάντια στο πραξικόπημα Ιερώνυμου ενώ αρκετοί άλλοι θεωρούμενοι φιλικοί προς την κλίκα Ιερώνυμου εξέφρασαν ανησυχία και επιφυλάξεις για το προσύμφωνο. Έτσι βρισκόμενος ξαφνικά σε μειοψηφία και μπροστά στον κίνδυνο μιας διάσπασης της Συνόδου υπέρ του Βαρθολομαίου, αν επέμενε, ο Ιερώνυμος αναγκάστηκε να κάνει άτακτη υποχώρηση και να χαρακτηρίσει το επίμαχο σημείο περί μισθοδοσίας, που ήταν το πιο βασικό της συμφωνίας, «εκτός διαπραγμάτευσης». Προηγούμενα είχε αφαιρέσει το λόγο από το μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσόστομο, που βγήκε από την αρχή πιο έντονα από όλους κόντρα στο ιερωνυμικό πραξικόπημα. Μάλιστα ο Μεσσηνίας έκθεσε πανελληνίως τον αρχιεπίσκοπο βγάζοντας το ρήγμα προς τα έξω, καθώς αποχώρησε από τη σύνοδο κατηγορώντας τον Ιερώνυμο για αντιδημοκρατική μεθόδευση. Λίγο μετά αποχώρησε και ο επίσης αντιιερωνυμικός Καισαριανής Δανιήλ (http://www.skai.gr/news/greece/article/389708/thermo-epeisodio-ieronumou-messinias-16-11-2018/).
Αρχικά η κυβέρνηση για να τρομοκρατήσει το χαμηλό κλήρο και τους διαφωνούντες μητροπολίτες είπε ότι θα νομοθετήσει μόνη της εναντίον της μισθοδοσίας τους από το κράτος. Όμως μπροστά στην ακόμα πιο μεγάλη κατακραυγή που σηκώθηκε, η κυβέρνηση δια στόματος Τζανακόπουλου ανακοίνωσε ότι θα εξαντλήσει τα περιθώρια διαλόγου διακηρύσσοντας ότι «δε βιάζεται ούτε πιέζεται», ενώ ο Ιερώνυμος το βούλωσε αρκούμενος να δηλώσει με μια δόση απειλής ότι «εγώ θα μιλήσω τελευταίος»! Όπως έχει αποδείξει και ο τρόπος με τον οποίο τελικά πέρασε ο φασιστικός νόμος για τα κανάλια χάρη σε μια χρονική και ποσοτική υποχώρηση της κυβέρνησης, δεν είναι αδύνατο το ίδιο να συμβεί και σε αυτήν την περίπτωση. Πάντως είναι η πρώτη φορά που αποκαλύφθηκε στον πολύ κόσμο και υποθέτουμε και στη μεγάλη μάζα των παπάδων ότι πίσω από αυτόν τον μειλίχιο και «χαμηλών τόνων» γεράκο, που λέγεται Ιερώνυμος κρύβεται ένας αδίστακτος πραξικοπηματίας και ραδιούργος.
Το πιο καλό είναι ωστόσο ότι η ανησυχία παραμένει μέσα στους εξεγερμένους παπάδες ενώ όλο και πιο πολλοί μητροπολίτες βγαίνουν και καταγγέλλουν τον Ιερώνυμο και μάλιστα από αρκετά καλές θέσεις, ιδιαίτερα ο Ιγνάτιος Δημητριάδος από καθαρά φιλοπατριαρχική πλευρά. Γι αυτό το λόγο άλλωστε πιστεύουμε ότι έγινε αρκετά όψιμα η προσχώρηση στο στρατόπεδό των αντι-ιερωνυμικών μητροπολιτών και του ρωσόφιλου φασίστα Σεραφείμ του Πειραιά. Μάλιστα είχαμε ακούσει τον Σεραφείμ στην τηλεόραση του ΣΚΑΙ αμέσως μετά την ανακοίνωση της συμφωνίας και πριν τη σύγκλιση της Ιεράς Συνόδου να την αντιμετωπίζει με πολύ μεγάλη κατανόηση και πνεύμα ενότητας. Μόνο μετά τον απροσδόκητο σε ένταση αντι-ιερωνυμικό ξεσηκωμό στη Σύνοδο αποφάσισε ο Σεραφείμ αλλά και άλλοι αντιδραστικοί μητροπολίτες να βγουν με δύναμη κατά της συμφωνίας για να μην αφήσουν τον κλήρο στα χέρια των μητροπολιτών που είναι γνήσια κατά του Ιερώνυμου ή ακόμα χειρότερα υπέρ του Βαρθολομαίου.
Δεν αποκλείεται να δούμε τώρα, και όσο η αντίθεση των παπάδων, δεν καταλαγιάζει να βγαίνει μπροστά σαν να διαφωνεί με τον Ιερώνυμο και κυρίως με τον «άθεο Τσίπρα» ένα πλήθος από διάφορους σκοταδιστές που θα αποδίδουν τη συμφωνία σε μια ακόμα δυτική προσπάθεια αποχριστιανισμού του κράτους και του έθνους. Τέτοιοι δήθεν διαφωνούντες και διάφοροι στημένοι προβοκάτορες, θα προσπαθούν να πείσουν τους εξαγριωμένους παπάδες ότι τα δεινά τους οφείλονται πριν απ’ όλα στο μαρξιστικό διαφωτισμό, στους «απάτριδες» εβραίους, στην «εκφυλισμένη» δυτική κουλτούρα κτλ. ώστε και να τους εκθέσουν και να τους μετατρέψουν για τα καλά σε πρωτοπορία της χειρότερης αντίδρασης. Βλέπουμε ήδη κάποιους μητροπολίτες να διαφέρουν από εκείνους που ξεκίνησαν την κόντρα με τον Ιερώνυμο σε ένα ζωτικό σημείο: αντί να δίνουν την έμφαση στο ζήτημα της μισθοδοσίας ή αλλιώς της από-κρατικοϋπαλληλοποιήσης των παπάδων, που είναι και το βασικό σημείο της συμφωνίας, να τη δίνουν στο ζήτημα της «θρησκευτικής ουδετερότητας του κράτους» που δεν είναι τμήμα της συμφωνίας αλλά τμήμα της συνταγματικής αναθεώρησης. (Πχ ο μητροπολίτης Αλέξανδρος Μαντινείας). Στην πραγματικότητα μια τέτοια ουδετερότητα θα ήταν προοδευτική αν στις σημερινές συνθήκες δεν ήταν μια κούφια φράση, μια απλή επίφαση προοδευτικότητας για ξεγέλασμα των αφελών φιλελεύθερων από τους ξεσκολισμένους σοσιαλφασίστες του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορεί να υπάρχει καμιά ουσιαστική πρόθεση για θρησκευτική ουδετερότητα του κράτους όταν στη συμφωνία Τσίπρα Ιερώνυμου καθιερώνεται για πρώτη φορά η συνδιαχείριση της εκκλησιαστικής περιουσίας από εκκλησία και κράτος μαζί (!!!), κυρίως όταν στην πράξη η εκκλησιαστική ηγεσία οδηγεί το κράτος και τη χώρα ολόκληρη, ιδιαίτερα το στρατό στο δρόμο του πιο έξαλλου εθνοσοβινισμού, του φιλοναζισμού, της μισαλλοδοξίας και του αντιδυτικισμού, όπως απέδειξαν τα τελευταία συλλαλητήρια της ντροπής χωρίς η κυβέρνηση να καθιστά πρώτο υπεύθυνο για αυτό το αίσχος τον Αρχιεπίσκοπο.
Η δήθεν ουδετερότητα και τα παιχνίδια με τα θρησκευτικά σύμβολα και τις εικόνες στα δημόσια κτίρια, ακόμα και τα πληκτικά θρησκευτικά στα σχολεία, δεν είναι παρά στάχτη στα μάτια των ντόπιων φιλελεύθερων και πιο πολύ αυτών της Ευρώπης για να ταχθούν στο πλευρό του Τσίπρα στη μάχη του για τον εκφασισμό των παπάδων και ενάντια στο αστοδημοκρατικό σήμερα στην ηγεσία του Φανάρι. Στην πραγματικότητα μάλιστα εκείνο το παπαδαριό που θα σηκώσει μαζί με το αίτημα για τη μη από-κρατικοϋπαλληλοποίηση των παπάδων και μάλιστα στο ίδιο ύψος ή σε μεγαλύτερο ύψος το αίτημα ενάντια στη «θρησκευτική ουδετερότητα του κράτους» θα δώσει ένα θαυμάσιο επιχείρημα στους Τσίπρα-Ιερώνυμο να ισχυριστούν στη Δύση ότι η από-υπαλληλοποίηση των παπάδων από το κράτος και η υπαλληλοποίηση τους από την εκκλησία είναι ένα προοδευτικό και φιλοευρωπαϊκό αίτημα ώστε τελικά να συντρίψουν την εξέγερσή τους και να τους χώσουν για πάντα στο ρωσοναζιστικό μαντρί.
-Το πιο πάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στο φ. 537 της Νέας Ανατολής-