Ο λόγος για τον οποίο το ζευγάρι Καραμανλή - Σαμαρά (που έχουν από ότι φαίνεται αδελφικά μοιρασμένους ρόλους, ο πρώτος να λειτουργεί σαν γέφυρα της ΝΔ με το ΣΥΡΙΖΑ και ο δεύτερος σαν γέφυρα με την κλασική φασιστική δεξιά) δεν βάζει ζήτημα πτώσης Μητσοτάκη είναι κατά τη γνώμη μας ο εξής: ότι ο Μητσοτάκης είναι ο μοναδικός εκπρόσωπος του δυτικόφιλου κομματιού της μεγαλοαστικής τάξης που είναι τόσο πειστικά ντυμένος δυτικός φιλελεύθερος ώστε να μπορεί να παρασύρει την ΕΕ και την αντιπουτινική δημοκρατική πλευρά των ΗΠΑ στη βαλκανική παγίδα, δηλαδή να τις οδηγήσει στο να συμπεριφερθούν εχθρικά απέναντι στην Αλβανία και στη Βόρεια Μακεδονία ώστε να τις στείλουν στην αγκαλιά της νεοχιτλερικής Ρωσίας όπως σε μεγάλο βαθμό φαίνεται ότι ήδη το έχουν καταφέρει ενάντια στην Τουρκία. Φαίνεται ότι το πουτινικό ηγετικό ζευγάρι της ΝΔ βγήκε για πρώτη φορά στο ξέφωτο για να ετοιμάσει πολιτικο-ιδεολογικά τη βάση της ΝΔ για την εποχή μιας πιο ανοιχτής ρωσικής προέλασης στα Βαλκάνια, οπότε θα μπορέσει ίσως να αντικατασταθεί ο Μητσοτάκης στην ηγεσία της ΝΔ και να πάρει τη θέση του στη διακυβέρνηση της χώρας ένα ηγετικά πιο μασίφ πουτινικό απόσπασμα που όμως να φαίνεται κι αυτό δυτικόφιλο. Ένα τέτοιο απόσπασμα πρέπει υποχρεωτικά να έχει σαν ραχοκοκκαλιά του τον ΣΥΡΙΖΑ στον οποίο αυτήν την περίοδο ο πραγματικός αρχηγός του, ο Τσίπρας έχει διορίσει σε ρόλο μικρού Φύρερ τον Κασσελάκη, ένα φασιστικό υβρίδιο που έχει όψη αμερικάνου φιλελεύθερου και ψυχή Τραμπ. Αυτός ο φαντασμένος νάρκισσος ελέγχεται στελεχικά από τον Τσίπρα κυρίως μέσω της κλίκας του έμπιστού του δολοπλόκου Παππά, ενώ η κομματική βάση του ΣΥΡΙΖΑ ελέγχεται από τον Τσίπρα μέσω της ανοιχτά σοσιαλφασιστικής και πιο λαϊκής, αντιελίτ μορφής του Πολάκη. Τόσο ο Κασσελάκης όσο και ο Τσίπρας φροντίζουν να διαχωρίζονται ο ένας από τον άλλο καθώς αυτό τους είναι απαραίτητο για τους διαφορετικούς ρόλους που έχουν αναλάβει να παίξουν.
Γιατί ο Κασσελάκης πρέπει να πείθει το δυτικόφιλο πιο παλιό κομμάτι της μεγαλοαστικής τάξης ότι σαν πλούσιος αστός και ο ίδιος δεν δεσμεύεται πολιτικά από την «αριστερή» κληρονομιά του ΣΥΡΙΖΑ που εκφράζεται από τον Τσίπρα. Έτσι μόνο θα μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να αποσπάσει από την όλο και πιο αδυνατισμένη Δύση την άδεια για να κάνει τις μεγάλες εκκαθαρίσεις στα τηλεοπτικά Κανάλια και στη Δικαιοσύνη (και μετά από εκεί στο διαδίκτυο) που χρειάζονται οι πουτινικοί προκειμένου να ασκήσουν τη δικτατορία τους με ευρωπαϊκό κοινοβουλευτικό μανδύα. Ταυτόχρονα όμως μόνο με αυτόν το φαινομενικό του απογαλακτισμό από τον Τσίπρα ο Κασσελάκης μπορούσε να πάψει να φαίνεται υπό κηδεμονία ώστε να γίνει ένας μικρός Φύρερ, πράγμα που η διψασμένη για φασιστική πυγμή όλο και πιο αντιδραστική μικροαστική βάση του ΣΥΡΙΖΑ δέχτηκε με ανακούφιση όπως δέχτηκε και τη διαγραφή όλων των φραξιών και των μεμονωμένων στελεχών που δυσανασχετούσαν με τους εξευτελισμούς στους οποίους τους επέβαλε. Εννοείται ακόμα και όταν δεν θα χρειάζεται πια ένας αστός Κασσελάκης σαν Φύρερ του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορεί να παίξει αυτό το ρόλο ένας πιο λαϊκός φύρερ σαν τον Πολάκη.
Από την άλλη μεριά ο Τσίπρας βολεύεται με μια μόνιμα ελεγχόμενη σύγκρουση του με τον Φυρερίσκο μεγαλοαστό Κασσελάκη καθώς έτσι μπορεί να λειτουργεί σαν προστάτης όλης της δημοκρατικής «αριστεράς» και «κεντροαριστεράς» ώστε να περιμαζεύει στη ρωσική στρούγκα τους κάθε λογής διαγραμμένους από τον μουσαφίρη Κασσελάκη εσωτερικάκηδες που νόμιζαν ότι ήταν οικοδεσπότες του ΣΥΡΙΖΑ, από τους ψευτοδιεθνιστές της Νέας Αριστεράς, ως τους πρώην Πασόκους τύπου Σπίρτζη και Ραγκούση που μετακόμισαν στο ΣΥΡΙΖΑ για να γευτούν εξουσία μετά το ναυάγιο του ΠΑΣΟΚ και που επίσης κινδυνεύουν ξανά από ώρα σε ώρα σε ώρα να βρεθούν στο δρόμο αν δεν τους σώσει αυτή τη φορά ένα νέο πιο ρωσοποιημένο από ποτέ ΠΑΣΟΚ και η αντίστοιχη «Κεντροαριστερά».
Η νέα μηχανή της «Κεντροαριστεράς» που έχει στήσει η πουτινική «ευρωαριστερά»
Όμως το μεγάλο πρόβλημα σε αυτούς τους σχεδιασμούς είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει χάσει τόσο πολύ την εκτίμηση του λαού ώστε δεν μπορεί να ξαναγίνει μόνος του κυβέρνηση. Επίσης είναι ακόμα πιο δύσκολο να γίνει ο ίδιος ο Κασσελάκης πρωθυπουργός ακόμα και σε μια συγκυβέρνηση της «κεντροαριστεράς» στο βαθμό που οι πλατιές μάζες στις οποίες πρέπει να στηρίζεται τελικά μια πρωθυπουργία διαποτίζονται από τον αυξανόμενο συντηρητισμό και ειδικά την ομοφοβία την οποία φουντώνουν οι πουτινικοί δουλεύοντας πυρετώδικα πάνω στο πολιτιστικά ισχυρό ορθόδοξο εκκλησιαστικό υπόστρωμα. Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορεί να έρθει στην εξουσία μόνο αν συγκυβερνήσει με ένα εξίσου μαζικό, ίσως μαζικότερο ΠΑΣΟΚ αφού όμως προηγούμενα θα έχει κυριαρχήσει πάνω του πολιτικά και οργανωτικά. Αναγκαία συνθήκη για να συμβεί αυτό είναι το σημερινό ΠΑΣΟΚ να βρει ένα νέο αρχηγό που να είναι όχι απλά φιλικός αλλά έμπιστος του ΣΥΡΙΖΑ. Ένας τέτοιος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ μπορεί να γίνει ακόμα και ο κοινός πρωθυπουργός μιας τέτοιας συγκυβέρνησης, πράγμα που θα καθησύχαζε τη βάση του ΠΑΣΟΚ χωρίς ο ΣΥΡΙΖΑ να χάσει τα βασικά πλεονεκτήματα που θα εξασφάλιζε μια «φιλελεύθερη» πρωθυπουργία Κασσελάκη με το φασιστικό πρόγραμμα που αυτή θα πρέπει να υπηρετεί χωρίς ταυτόχρονα να έχει τα μειονεκτήματά της. Φαίνεται ως τώρα ότι ο υποψήφιος για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ που διαθέτει στο μεγαλύτερο βαθμό αυτήν την ιδιότητα είναι ο δήμαρχος της Αθήνας και γι αυτό ενσαρκωτής της ιδέας της «κεντροαριστεράς», Χάρης Δούκας. Προφανώς οι Λαλιώτηδες και οι ΓΑΠ δηλαδή οι αρχηγοί της ρωσοδουλείας μέσα στο ΠΑΣΟΚ, και γι αυτό προφήτες και απόστολοι μαζί με τον Τσίπρα της ιδέας της «Κεντροαριστεράς», δεν ποντάρουν σε ένα μόνο άλογο για μια τόσο σοβαρή δουλειά όσο είναι η πολιτική άλωση του ΠΑΣΟΚ από τον ΣΥΡΙΖΑ. Γι αυτό προωθούν κατά τη γνώμη μας τουλάχιστον άλλους δύο ακόμα υποψήφιους για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ οι οποίοι ουσιαστικά κάνουν κοινή πολιτική καμπάνια με τον Δούκα υπέρ της συγκυβέρνησης με τον ΣΥΡΙΖΑ, τους Γερουλάνο και Κατρίνη. Αυτό δεν διασπάει τις δυνάμεις τους γιατί ο καθένας από τους τρεις θα μπορεί σε έναν ενδεχόμενο δεύτερο γύρο να στείλει τους ψηφοφόρους του να ψηφίσουν τον πρώτο από αυτούς.
Πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτή η «Κεντροαριστερά», που έχει κύριο άξονα τον ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη έχει σαν προκάλυμμα ένα συγκεκριμένο και ειδικό αντιΝΔ μέτωπο. Πρόκειται για ένα μέτωπο που στρέφεται κυρίως ενάντια σε ό,τι είναι φιλελεύθερο, φιλοευρωπαϊκό αλλά και στοιχειωδώς φιλοαναπτυξιακό μέσα στην ΝΔ. Αυτό το κομμάτι της ΝΔ και στελεχικά και στη βάση του ακολουθεί τυφλά τον δήθεν φιλελεύθερο Μητσοτάκη γιατί δεν θα μπορούσε ποτέ να ελπίζει σε κάποιον πολιτικά κοντινότερο του πρωθυπουργό, στο βαθμό μάλιστα που δεν έχει καμία αντίθεση αλλά μοιράζεται με το Μητσοτάκη τη μεσοβέζικη στάση του απέναντι στη Ρωσία και την άθλια, επιθετική και προβοκατόρικη εθνο-σοβινιστική βαλκανική και βέβαια τη βαθιά αντεργατική του πολιτική. Αυτό το ειδικό αντιΝΔ μέτωπο προβάλλεται από τον ΣΥΡΙΖΑ σαν κυρίως αντι-μητσοτακικό και όχι γενικά σαν αντι-νεοδημοκρατικό. Με αυτή την πολιτική του ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κινητοποιεί τη βάση του που είναι κυρίως μικροαστική και απεχθάνεται αυθόρμητα αυτό το κομμάτι της ΝΔ σαν εκφραστή κυρίως της κλασικής μεσαίας και μεγάλης αστικής τάξης που ο μεγαλοαστός πολιτικός γόνος της Μητσοτάκης απόλυτα ενσαρκώνει, αλλά ο λόγος που προωθεί το συγκεκριμένο ειδικό αντι-ΝΔ μέτωπο είναι άλλος. Το κάνει για να μη μισήσει ο λαός γενικά τη ΝΔ και μάλιστα την πιο αντιδραστική, ανοιχτά ρωσόφιλη σοβινιστική, συντηρητική και τελικά ρατσιστική αντιμεταναστευτική ΝΔ των Καραμανλή – Σαμαρά. Είναι μάλιστα πολύ αποκαλυπτικό ότι ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ και η «Κεντροαριστερά» του δεν ρίχνουν τα κύρια πολιτικά πυρά τους στην ακόμα πιο ανοιχτά πουτινική φασιστική δεξιά των Βελόπουλου Νατσιού. Η αντίθεση του ΣΥΡΙΖΑ και της «Κεντροαριστεράς» με όλο αυτό το ανοιχτά φασιστικό και πιο ωμά πουτινικό μπλοκ εκδηλώνεται μόνο φραστικά και δεν καταγγέλλει ουσιαστικά, κεντρικά τη νεο-πατριαρχική καταπίεση και τον εθνοσοβινισμό που χαρακτηρίζουν παγκόσμια τον πουτινικό φασισμό.
Ενώ η «Κυβέρνηση της Κεντροαριστεράς» ή γενικότερα της «Δημοκρατικής Παράταξης», είναι ένα παλιό σχέδιο που το έχει προωθήσει ιδιαίτερα τα τελευταία δύο χρόνια ο σε απότομη καθοδική πορεία ΣΥΡΙΖΑ, αυτό το σχέδιο πήρε μια τεράστια ώθηση μετά τις Δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές του 2023. Γιατί σε αυτές τις εκλογές αναπάντεχα και σχεδόν εξ εφόδου κατέλαβε τον ουσιαστικά και συμβολικά πρώτο δήμο της χώρας ένας υποψήφιος δήμαρχος αυτής της «Κεντροαριστεράς», που μάλιστα δεν προερχόταν από τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως φαινομενικά θα εδικαιούτο σαν αξιωματική αντιπολίτευση αλλά από το πιο αδύναμο ΠΑΣΟΚ. Έτσι ψήφισε το Δούκα σύσσωμο το ΠΑΣΟΚ και μάλιστα με τη θερμή προτροπή του αρχηγού του Ανδρουλάκη. Αλλά μόνο μετά την εκλογή του εξηγήθηκε πως έγινε ξαφνικά δήμαρχος της Αθήνας ένας σχετικά άγνωστος και άχρωμος υποψήφιος του μικρού, φτωχού ΠΑΣΟΚ, πως κινητοποιήθηκαν με ενθουσιασμό οι καταπτοημένοι οπαδοί όλου του αλληλοσπαρασσόμενου ΣΥΡΙΖΑ, και το πιο αναπάντεχο, πως έγινε και κινητοποιήθηκαν ανοιχτά για να ψηφίσουν τον αστορεφορμιστή πασοκτζή οι τάχα «αντικαπιταλιστές ριζοσπάστες» αντισημίτες του Ανταρσύα και, ακόμα περισσότερο ένα πολύ μεγάλο τμήμα από τον εξαρχειώτικο «επαναστατικό» ψευτοαναρχισμό, δηλαδή από το μικροαστικό και λούμπεν σοσιαλφασιστικό, στην ηγεσία του παρακρατικό στρατό που ελέγχει το κέντρο του κέντρου της χώρας και δεν αφήνει κανέναν να διαδηλώσει ενάντια στον Πούτιν (https://www.athensvoice.gr/politismos/831884/tiger-lillies-akurothike-i-sunaulia-sta-exarheia/). Οι τελευταίοι κινήθηκαν έτσι επειδή προφανώς αυτός ο τύπος είχε την εμπιστοσύνη τους. Και σύντομα την τίμησε όχι τόσο όταν κατάργησε σε χρόνο μηδέν την ανάπλαση του Στρέφη για να αφήσει αυτό το λόφο πανελλήνιο σύμβολο εγκατάλειψης στη χειρότερη κατάσταση από ποτέ, αλλά όταν πρώτος-πρώτος απαίτησε την καθαίρεση του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, του ανθρώπου δηλαδή που του έδωσε το κομματικό χρίσμα για να διεκδικήσει τη δημαρχία της Αθήνας, και αμέσως αυτοπροτάθηκε να γίνει ο ίδιος αρχηγός του χρησιμοποιώντας σαν εφαλτήριο αυτή τη δημαρχία που του εμπιστεύτηκαν οι πολίτες. Πραγματικά ένα τόσο διπρόσωπο και τόσο αδίστακτο στοιχείο που δουλεύει στο παρασκήνιο και κρύβει τα πολιτικά του σχέδια και τις δεσμεύσεις του φαίνεται ότι είναι ότι το ιδανικότερο για να γίνει αρχηγός και του χειρότερου δυνατού ΠΑΣΟΚ και της χειρότερης δυνατής Κεντροαριστεράς. Είναι χαρακτηριστική η άνεση με την οποία ο Δούκας ουσιαστικά διέσπασε το κόμμα που του έδωσε το χρίσμα, την ίδια ώρα που έδειχνε τη συμπάθεια του στον Τσίπρα συμμετέχοντας στην πρόσφατη «Διεθνή» του διάσκεψη.
Η εσωκομματική επίθεση στο ΠΑΣΟΚ
Μόνο η οργάνωση από αρκετό καιρό πριν αυτής της επιχείρησης άλωσης της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να εξηγήσει το γιατί εκδηλώθηκε ανοιχτή κρίση και εκλογές για νέα ηγεσία μόνο στο ΠΑΣΟΚ ενώ αυτό ήταν το μόνο από τα τρία πρώτα σε ψήφους κόμματα που αύξησε το εκλογικό ποσοστό του τόσο σε σχέση με τις ευρωεκλογές του 2019, όσο και σε σχέση με τις πολύ κοντινές βουλευτικές του Ιούνη του 2023, ενώ γενικά τα αύξαινε τα δυο τελευταία χρόνια την ώρα που τα δύο άλλα μεγάλα βρέθηκαν σε πορεία ορμητικής πτώσης. Μάλιστα είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι την ίδια ώρα κανένα αντιπολιτευτικό ρεύμα στον άλλο πόλο της «Κεντροαριστεράς», στον ΣΥΡΙΖΑ δεν αμφισβητούσε ουσιαστικά και με οποιαδήποτε ελπίδα ανατροπής την ηγεσία του.
Βέβαια η αιτία της έντασης που πήρε η καμπάνια για την ανατροπή του Ανδρουλάκη δεν βρίσκεται μόνο στην ανάγκη των ρωσόδουλων να κυβερνήσουν ξανά αφότου οι μάζες σιχάθηκαν και κόντυναν τον ύπουλο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός ήταν ο πιο επείγων τακτικός τους στόχος. Όμως ο βαθύτερος στόχος τους ήταν να πραγματοποιήσουν το πιο παλιό πολιτικό τους όνειρο στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης : να υποτάξουν στη Ρωσία (και πιο πριν επί Μπρέζνιεφ και Γκορμπατσόφ στην ΕΣΣΔ) το πλατύ μικροαστικό αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο που λέγεται ΠΑΣΟΚ το οποίο επίτηδες εφοδίασε με μονόπλευρα αντιδυτική και μάλιστα αρχικά αντιευρωπαϊκή πλατφόρμα ο ρωσόδουλος Α. Παπανδρέου αμέσως μετά τη φασιστική δικτατορία σε μια εποχή που κύριος εχθρός της χώρας ήταν και οι δύο υπερδυνάμεις. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του ΠΑΣΟΚ κάθε εσωκομματική του πάλη έβαζε στα μέλη του, και μετά το 2004 ευρύτερα στους οπαδούς του, με άλλη μορφή το ίδιο δίλημμα: αυτοδύναμο ΠΑΣΟΚ ή στρατηγική σύμπλευση με τη ρωσόδουλη στην ηγεσία της «αριστερά». Το τελευταίο επί ΕΣΣΔ σήμαινε τη στρατηγική συμμαχία με το ψευτοΚΚΕ, μετά το 1989 και τη διάλυση της ΕΣΣΔ σήμαινε στρατηγική συμμαχία με τον εισοδιστή «φιλοευρωπαίο» ΣΥΝ και μετά το 2018 σήμαινε συμμαχία με τον «φιλονατοϊκό» εισοδιστή ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά τέτοιου είδους στρατηγικές συμμαχίες σημαίνουν υποταγή ενός ΠΑΣΟΚ -που παρόλες τις αθλιότητες του έμεινε ως τώρα ένα αστοδημοκρατικό κόμμα- σε κόμματα που είναι ως προς την ηγεσία τους υπάκουα όργανα μιας χιτλερικής υπερδύναμης, οπότε δεν μπορούν από τη φύση τους να δεχτούν μια κοινή «συναινετική» γραμμή αφού αυτή από τη φύση της θα ήταν εχθρική προς το αφεντικό τους. Χαρακτηριστικά ο ΣΥΡΙΖΑ, έγινε κυβερνητικό κόμμα το 2015 μόνο όταν μπόρεσε και «ενώθηκε» με το ΠΑΣΟΚ καταβροχθίζοντας αύτανδρη την πλειοψηφία της εκλογικής βάσης του ενώ ταυτόχρονα χειροδικούσε ενάντια στα αυτοδυναμικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ στη διάρκεια των αντιευρωπαϊκών διαδηλώσεων των αγανακτισμένων του. Προηγούμενα και για τρεις ολόκληρες δεκαετίες (από το 1989 ως το 2019) ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ δεν δίσταζε να αναζητάει επιλεκτικά σκάνδαλα ή ενοχοποιούσε με σκευωρίες τα αυτοδυναμικά ηγετικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ ώστε να τα σκοτώνει ηθικά, ή ακόμα και ποινικά σαν διεφθαρμένα. Αυτός είναι ο λόγος που υπάρχει ένας αταβιστικός φόβος στα μέλη του ΠΑΣΟΚ όταν βλέπουν να τους ανοίγει τις αγκαλιές του ο ΣΥΡΙΖΑ με επιχειρήσεις τύπου «Κεντροαριστερή ενότητα», γιατί αισθάνονται προκαταβολικά πόνους στα παΐδια. Γι’ αυτό σήμερα όλοι οι υποψήφιοι για την προεδρία, δηλαδή και αυτοί που υπερασπίζονται τη συγκυβέρνηση διαβεβαιώνουν όσο μπορούν τα μέλη του ΠΑΣΟΚ ότι ναι μεν θέλουν την ενότητα της «δημοκρατικής παράταξης» ή της «κεντροαριστεράς» αλλά πρώτα απ όλα θέλουν να είναι ισχυρό το ΠΑΣΟΚ για να γίνει βασικός πυλώνας της Ενότητας. Αλλωστε ο Τσίπρας για να μην τρομάξει τους ΠΑΣΟΚτζήδες δεν τους δείχνει όλη την αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ αλλά μόνο εκείνου του μειοψηφικού κομματιού του που το διαχειρίζεται προσωπικά ο ίδιος, αυτό των Γεροβασίλη, Σπίρτζη, Ραγκούση. Πρόκειται για στελέχη που έχει υπό διαγραφή ο Κασσελάκης επειδή δεν τον αναγνωρίζουν σαν φύρερ και είναι οι πιο θερμοί οπαδοί της «Κεντροαριστεράς» δηλαδή της ενότητας με το ΠΑΣΟΚ. Αυτοί έχουν κάθε λόγο να συμμετάσχουν στις εκλογές του Οκτώβρη -και μπορούν να το κάνουν σύμφωνα με το αντιδημοκρατικό εκλογικό σύστημα που εγκαινίασε ο ΓΑΠ για λόγους που θα αναλύσουμε παρακάτω (δες άρθρα μας του 2004 (ΑΙΣΧΟΣ Η ΣΤΕΨΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΤΟΥ 3ου,Η πραξικοπηματική άνοδος του Γ. Παπανδρέου και οι εκκαθαρίσεις) και να ψηφίσουν τον Δούκα ή κάποιον από τους υποψήφιους οπαδούς της συγκυβέρνησης που θα έχουν βρεθεί απέναντι στον Ανδρουλάκη.
Πως αφού οι Λαλιωτικοί βοήθησαν τον Ανδρουλάκη να εκλεγεί πρωταγωνίστησαν τώρα στην καθαίρεση του
Η παραπάνω εκτίμηση μας ότι ο Ανδρουλάκης είναι σε αυτή την εσωκομματική μάχη ο ουσιαστικός αντίπαλος των ρωσόδουλων, δεν σημαίνει ότι πρέπει να περάσει σαν κάποιος που έκφρασε με οποιαδήποτε συνέπεια την αντίσταση του ΠΑΣΟΚ γενικά σε αυτούς και ειδικότερα στο ΣΥΡΙΖΑ. Ίσα-ίσα έχει αποδείξει ότι ανέβηκε στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ και σταθεροποιήθηκε αρχικά σε αυτήν ακριβώς επειδή υπονόμευσε αυτήν την αντίσταση. Αυτό αποδείχθηκε, κυρίως αφότου εκλέχτηκε, όταν προώθησε τους φιλοσυριζαίους και φανατικούς της «Κεντροαριστεράς» φίλους του Λαλιώτη Σκανδαλίδη και Κατρίνη στη θέση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου (δηλαδή του αντικαταστάτη του στη Βουλή όσο ο ίδιος ήταν ευρωβουλευτής) και του επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας αντίστοιχα και εξουδετέρωσε εκείνες τις επίμονες και γιγαντούμενες τάσεις μέσα στο ΠΑΣΟΚ που σωστά θεωρούσαν μεγαλύτερο εχθρό του ΠΑΣΟΚ και της χώρας τη σοσιαλφασιστική και ραδιούργα ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτό αποδείχθηκε στα χρόνια της διακυβέρνησης του, παρά τη ΝΔ. Αυτές οι τάσεις παρόλους τους εθνικισμούς, τα πελατειακά τους δίκτυα και την παλαιοκομματική τους δημαγωγία αντιστάθηκαν πιο πολύ από όλες τις άλλες μέσα στο ΠΑΣΟΚ στα θεσμικά πραξικοπήματα, στην ωμή σοσιαλφασιστική βία και στις σκευωρίες του ΣΥΡΙΖΑ στα χρόνια της διακυβέρνησης του, και εκπροσωπούνταν κυρίως από τον Λοβέρδο. Ακριβώς για αυτό το λόγο κατηγορήθηκαν από τους σκευωρούς του ΣΥΡΙΖΑ στο σκάνδαλο Νοβάρτις. Δηλαδή ενώ στο δεύτερο γύρο των εσωκομματικών εκλογών του 2021 ο Λοβέρδος -που είχε έρθει τρίτος στην ψηφοφορία και αποκλείστηκε- υποστήριξε τον Ανδρουλάκη κόντρα στο ρωσόδουλο και γι αυτό φιλοσυριζαίο ΓΑΠ, ο Ανδρουλάκης πούλησε και τον Λοβέρδο και τον Βενιζέλο που επίσης έγινε θύμα του ΣΥΡΙΖΑ στη σκευωρία Νοβάρτις (μάλιστα ο Βενιζέλος τον είχε υποστηρίξει δραστήρια από τον πρώτο γύρο στις εσωκομματικές εκλογές για την προεδρία). Συγκεκριμένα, ο Ανδρουλάκης κάλυψε τον ΣΥΡΙΖΑ στο πιο κεφαλαιώδες αυτό για τη Δημοκρατία ζήτημα μέσα στη Βουλή στη συζήτηση της πρότασης δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ κατά της κυβέρνησης το Γενάρη του 2022, μία πρόταση που στήριξε το ΠΑΣΟΚ. Όταν γινόταν αυτή η συζήτηση, η σκευωρία είχε καταρρεύσει και οι δικογραφίες κατά των πολιτικών είχαν καταπέσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ συνέχιζε γκαιμπελίστικα να επιμένει στις κατηγορίες του. Τότε ο Ανδρουλάκης όχι μόνο δεν κατάγγειλε το στήσιμο των κατηγοριών κατά των στελεχών του αλλά δεν απάντησε καν στον Μητσοτάκη όταν προβοκατόρικα κατάγγειλε τον ΣΥΡΙΖΑ για στοχοποίηση μόνο των στελεχών της ΝΔ και όχι αυτών του ΠΑΣΟΚ (αφήνοντας να εννοηθεί ότι αυτοί μπορεί να κατηγορήθηκαν με στοιχεία). Επέμεινε στη σιωπή του ακόμα και μετά τη σχετική διαμαρτυρία του Βενιζέλου ( https://www.ot.gr/2022/01/31/epikairothta/politiki/venizelos-den-exo-anathesei-tin-politiki-ekprosopisi-mou-se-kanena/ ). Άλλο δείγμα του πόσο ελεεινά φέρθηκε ο Ανδρουλάκης απέναντι σε ανθρώπους που τον στήριξαν, ήταν πώς ποδοπάτησε το μαχητικό αντισυριζαίο Κωνσταντινόπουλο ο οποίος τον είχε βοηθήσει όσο κανείς κοινοβουλευτικός για να πάρει την προεδρία όταν όρισε σαν επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας τους ανοιχτούς φιλοσυριζαίους Σκανδαλίδη και Κατρίνη. (Τίποτε το περίεργο που τώρα ο Κωνσταντινόπουλος τον εκδικήθηκε ζητώντας πρώτος-πρώτος την καθαίρεση του και πηγαίνοντας με τον Δούκα δηλαδή ουσιαστικά με τον ΣΥΡΙΖΑ, σε μια από τις συνηθισμένες κωλοτούμπες που αποδεικνύουν την έλλειψη αρχών αλλά και την πολιτική τύφλα που διακατέχει ακόμα και τη σχετικά πιο δημοκρατική αστική τάξη). Τέλος ενώ άρπαξε την προεδρία του ΠΑΣΟΚ με την υπόσχεση ότι θα έκανε διμέτωπο με τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ ο Ανδρουλάκης ακολούθησε στην κύρια πλευρά μια πολιτική σύμπλευσης με τον ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στη ΝΔ. Σε αυτή τη συμμαχία είναι αλήθεια τον έσπρωξε ακόμα πιο βαθιά ο προβοκάτορας Μητσοτάκης με την παρακολούθηση που του έκανε μέσω της ΕΥΠ και κυρίως με τον κυνικό και φασιστικό τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε την αποκάλυψη αυτής της παρακολούθησης από τον Ανδρουλάκη.
Αποδείχθηκε όμως πως στον ΣΥΡΙΖΑ δεν αρκούσαν οι πολύτιμες αυτές υπηρεσίες του Ανδρουλάκη ακριβώς γιατί όπως είπαμε ο σοσιαλφασισμός δεν θέλει απλά μια συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, αλλά την υποταγή του. Έτσι ο Τσίπρας προχώρησε το Δεκέμβρη του 2022 σε μια κίνηση που αποδείχθηκε οριακή για τη σχέση του Ανδρουλάκη με το ΣΥΡΙΖΑ: Προσπάθησε να εντάξει τον ΣΥΡΙΖΑ στη Σοσιαλδημοκρατική ομάδα του Ευρωκοινοβούλιου. Αν τα κατάφερνε, αυτό θα σήμαινε την αριθμητική και τελικά την πολιτική υπεροχή του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινή ελληνική σοσιαλδημοκρατική ομάδα που θα σχηματιζόταν σε αυτήν την περίπτωση μέσα στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατική ομάδα. Αλλά η αποκλειστική συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ από ελληνική πλευρά στη σοσιαλδημοκρατική ομάδα ήταν στοιχείο ισχύος και γοήτρου του μέσα στις ευρωπαϊκές αστικές τάξεις την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ συμμετείχε και σωστά σύμφωνα με την πολιτική του γραμμή στη γνωστή για τους δεσμούς της με την πουτινική Ρωσία και γι αυτό ανυπόληπτη ευρωομάδα της Αριστεράς. Ιδιαίτερα όμως η σοσιαλδημοκρατική ευρωομάδα ήταν ένα από τα πεδία εσωκομματικής ισχύος του ίδιου του Ανδρουλάκη που όπως θυμόμαστε έγινε αρχηγός του ΠΑΣΟΚ όντας ταυτόχρονα ευρωβουλευτής, και ιδιαίτερα καμάρωνε για τη δράση του στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Είναι πολύ χαρακτηριστικό των προθέσεων του ότι ο Τσίπρας ζήτησε την ένταξη του ΣΥΡΙΖΑ στη σοσιαλδημοκρατική ομάδα εκμεταλλευόμενος τη δεινή θέση στην οποία βρέθηκε η ευρωομάδα του ΠΑΣΟΚ αμέσως μετά την πολιτική συντριβή και φυλάκιση του πιο προβεβλημένου στελέχους της, που ήταν η Καίλή. Όμως ο Ανδρουλάκης ηγήθηκε μιας πετυχημένης εκστρατείας του ΠΑΣΟΚ στη σοσιαλδημοκρατική ομάδα και πέτυχε να αποκρούσει την επίθεση του Τσίπρα και τελικά το αίτημα της ένταξης του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτήν απορρίφθηκε το Μάρτη του 2023.
Όχι τυχαία είναι ακριβώς μετά το Δεκέμβρη του 2022 που η στάση του Ανδρουλάκη απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ άρχισε σταδιακά να αλλάζει και να γίνεται πιο εχθρική, ενώ μετά το Μάρτη του 2023 και κυρίως μετά την συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ στις βουλευτικές εκλογές του 2023 η ηγεσία Ανδρουλάκη τόνισε τον ειδικό στόχο που είχε σαν κόμμα, πάντα όμως μέσα στα πλαίσια μιας κύρια αντιΝΔ γραμμής: να γίνει το ΠΑΣΟΚ και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ η αξιωματική αντιπολίτευση. Αυτό σήμαινε ότι είχε πάει περίπατο για τον Ανδρουλάκη κάθε πολιτική «κεντροαριστερής ενότητας» με αποτέλεσμα ο ΓΑΠ να έρθει σε ανοιχτή ρήξη μαζί του. Αυτή η ρήξη εκδηλώθηκε στο ζήτημα αν το σημερινό ΠΑΣΟΚ είναι ο κληρονόμος του Α. Παπανδρέου, όπως ισχυριζόταν ο Ανδρουλάκης, ή είναι η «Κεντροαριστερά» όπως του απάντησε ο ΓΑΠ και όπως πάγια ισχυριζόταν ο Τσίπρας.
Το πόσο ευρύτερο, στρατηγικό βάρος έχει η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να ηγεμονεύσει πάνω στο ΠΑΣΟΚ στη σοσιαλδημοκρατική ομάδα του ευρωκοινοβούλιού αποδεικνύεται από το ότι επέμεινε σε αυτή την προσπάθεια τουλάχιστον έως και τις αρχές του 2024 (https://tomanifesto.gr/sinaghermos-sto-pasok-oi-efropaioi-sosialistes-anighoyn-tin-porta-ston-syriza-164331, https://www.efsyn.gr/politiki/synenteyxeis/418436_i-syzitisi-gia-toys-eyrososialistes-eprepe-na-ehei-ginei-kairo-tora ).
Θα εκλέξει το ΠΑΣΟΚ τον νέο του αρχηγό ή μηπως θα τον εκλέξει «η Κεντροαριστερά» δηλαδή ο Σύριζα;
Πραγματικά αναρωτιέται κανείς πως ρισκάρει να συμπεριφέρεται στο επίπεδο αυτό εχθρικά ο ΣΥΡΙΖΑ στο ΠΑΣΟΚ εκτός αν δεν θεωρεί ιδιαίτερα αμφίρροπη αυτήν την εκλογική μάχη. Πάντως υπάρχει σε αυτήν ένα τεράστιο πλεονέκτημα για το ΣΥΡΙΖΑ: ότι σε αυτές τις εκλογές θα μπορούν αρκετοί οπαδοί ή ακόμα και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, να κάνουν πράξη το τυπικό δικαίωμα τους να ψηφίσουν σε αυτές τις εκλογές αρκεί να δηλώσουν με μια υπογραφή ότι γίνονται μέλη ή φίλοι του ΠΑΣΟΚ (θα γίνουν στα πρότυπα των εκλογών του 2021 https://pasok.gr/election-faq/#1637934636721-14faf1a1-45a7). Και αν κάποιος πει ότι αυτό είναι ένα τυπικό δικαίωμα που μόνο ένας απατεώνας ψηφοφόρος άλλου κόμματος θα χρησιμοποιούσε, εκείνος αυτή τη φορά θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι έχει το ουσιαστικό δικαίωμα να ψηφίσει γιατί είναι υπέρ της «ενότητας της Κεντροαριστεράς» και ότι με αυτή την πράξη του χτίζει «από τα κάτω» αυτήν την ενότητα όπως ήδη αρκετοί τελευταία ισχυρίζονται τόσο μέσα στο ΠΑΣΟΚ όσο και στο ΣΥΡΙΖΑ. Πράγματι δεν υπήρξε ως τώρα καμμιά άλλη εκλογική μάχη για την ανακήρυξη ενός αρχηγού κόμματος που να έγινε δηλαδή από τους οπαδούς και τους ψηφοφόρους του και όχι από τα δραστήρια οργανωμένα μέλη του, όπου το πιο βασικό πολιτικό διακύβευμα των εσωκομματικών εκλογών να είναι ακριβώς το πόσο θέλουν οι υποψήφιοι αρχηγοί την ενοποίηση του συγκεκριμένου κόμματος με ένα άλλο. Εκλογή του αρχηγού ενός κόμματος από τους οπαδούς και όχι από τα δραστήρια οργανωμένα μέλη του σήμαινε, και το είχε τονίσει η ΟΑΚΚΕ (https://www.oakke.gr/neweast/2004/389/scrn/nes389_06.htm) όταν πρωτοεφάρμοσε αυτή τη μέθοδο ο ΓΑΠ στο ΠΑΣΟΚ, την κατάργηση της εσωκομματικής δημοκρατίας σε αυτό το κόμμα. Γιατί αυτή η μέθοδος σήμαινε όχι εκλογή αρχηγού από ένα συνέδριο, δηλαδή από τους συνέδρους τους οποίους ψήφιζαν τα οργανωμένα μέλη ενός πολυπληθούς κόμματος για να τους αντιπροσωπεύσουν στο συνέδριο, αλλά η αντικατάσταση των μελών από κάποιους ψηφοφόρους ή φίλους του κόμματος που γίνονται μέλη μιας μόνο στιγμής με μια μόνο δήλωσή τους για να αποκτήσουν το δικαίωμα να εκλέξουν, δηλαδή να ορίσουν τον αρχηγό του κόμματος. Έτσι ο αρχηγός αυτός εκλέγεται από ένα αριθμητικά απέραντο σώμα που δεν συζητάει πεπραγμένα και θέσεις υποψήφιων ηγετών, και δεν τοποθετείται γι’ αυτές, δηλαδή δεν έχει δικαίωμα λόγου οπότε δεν επηρεάζει το ένα το άλλο. Μόνο ψηφίζει έναν αρχηγό και μετά δεν συγκαλείται ποτέ ξανά σαν σώμα για να τον ελέγξει. Έτσι αυτός, ώσπου να τον αντικαταστήσει ένα άλλο τέτοιο απέραντο πλήθος αυτοανακηρυσσσομένων μελών, γίνεται ο δικτάτορας του κόμματος γιατί δεν υπάρχει κανένα άλλο συλλογικό κομματικό όργανο που να αντλεί την εξουσία του από κάποιο πολυπληθέστερο από εκείνο που εξέλεξε τον αρχηγό. Όλα δηλαδή τα συλλογικά όργανα που υπάρχουν: Συνέδρια, Κεντρικές επιτροπές που τις εκλέγουν αυτά τα συνέδρια, Πολιτικές γραμματείες και πολιτικά γραφεία που εκλέγουν αυτές οι Κεντρικές επιτροπές, όλα αυτά είναι παρακατιανά, δηλαδή λιγότερο αντιπροσωπευτικά κομματικά όργανα από αυτά που εκλέξαν τον αρχηγό. Έτσι ο αρχηγός είναι πάνω απ’ όλα τα συλλογικά όργανα. Έτσι το στίφος εκλέγει Φύρερ και όχι Γραμματέα της ΚΕ ή Πρόεδρο του κόμματος ή όπως αλλιώς λέει τον αρχηγό του. Με αυτό τον τρόπο ο Κασσελάκης αυτοανακηρύχθηκε ουσιαστικά Φύρερ καθώς κάθε τόσο λέει στα μέλη των συλλογικών οργάνων: αν δεν σας αρέσει φύγετε.
Όμως στην περίπτωση της εκλογής του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ που έχουμε μπροστά μας, η αντιδημοκρατία της διαδικασίας μπορεί να σπάσει κάθε ρεκόρ και να φτάσει στην αυτοκτονία του κόμματος καθώς δίνει τη δυνατότητα σε ένα άλλο κόμμα να το καταβροχθίσει. Δηλαδή αυτή τη φορά υπάρχει η πραγματική δυνατότητα το νέο αρχηγό του ΠΑΣΟΚ να τον εκλέξει ένα άλλο ή άλλα κόμματα, όπως είναι ο Σύριζα ή οι φράξιες και οι διασπάσεις του. Και δεν χρειάζεται να ψηφίσουν μαζικά οι οπαδοί του, γιατί κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε τέτοιο θρίαμβο τους φιλοσυριζαίους υποψήφιους, και σε μια τόσο μεγάλη οργή τους αυτοδυναμικούς πασόκους ώστε αυτοί να μην αναγνωρίσουν αυτό το αποτέλεσμα. Γι αυτό είπαμε παραπάνω ότι μόνο ο Τσίπρας και η τάση του των 87 έδειξαν την ανοιχτή και θερμή αγκαλιά τους στους «Κεντροαριστερούς» του ΠΑΣΟΚ αλλά όχι ο πλειοψηφικός ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη που ο πιο φασιστικός και αποκρουστικός του πυρήνας είναι αυτός του Πολάκη. Γι αυτό το λόγο μόνο οι 87 ομολογούν ότι θέλουν να ενώσουν τα δυο κόμματα «από τα κάτω» με κοινές διαδικασίες ενοποίησης. Αντίθετα οι Κασσελάκης και Πολάκης κατηγορούν τους 87 ότι κάτι τέτοιο θα συνιστούσε «ρευστοποίηση» ή αλλιώς διάλυση του Σύριζα μέσα στο ΠΑΣΟΚ οπότε οι ίδιοι απαιτούν τάχα ξεχωριστή, συντεταγμένη κομματική πορεία του Σύριζα όπου αυτός θα προτείνει ενότητα πάνω σε θέσεις. Ο φόβος τους βέβαια δεν είναι μήπως «ρευστοποιηθεί» ο Σύριζα μέσα στο ΠΑΣΟΚ (ποιος θα πιστέψει ότι κάποιος θα καπελώσει τους αρχικαπελωματίες και σκευωρούς του Σύριζα) αλλά μήπως φοβηθεί το ΠΑΣΟΚ ότι θα «ρευστοποιηθεί» μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ με τον τρόπο που περιγράψαμε. Ένας τρόπος για να μην φάνε αυτή τη φόλα οι πασοκτζήδες είναι να αναλογιστούν πόσο λίγο πασοκτζής και πόσο πολύ συριζάιος αποδείχθηκε ο δήθεν πρώτος πασοκτζής που πήρε εξουσία σαν κεντροαριστερός και έγινε δήμαρχος της Αθήνας όταν η πρώτη του δουλειά ήταν να εκστρατεύσει για να καθαιρέσει τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ και να αρχίσει τις πιο θερμές συναναστροφές με τους δυο κατ’ εξοχήν κήρυκες «του κεντροαριστερού» θανάτου του ΠΑΣΟΚ, τον Τσίπρα και τον ΓΑΠ.
Ο φραγμός στον εκφασισμό των δύο αστοδημοκρατικών κομμάτων και της χώρας μπορεί να έρθει βασικά έξω από αυτά
Αυτές τις επισημάνσεις δεν τις κάνουμε για να δείξουμε πόσο είναι σημαδεμένη η τράπουλα ειδικά αυτής της εκλογικής μάχης ώστε να αφυπνιστούν οι οπαδοί εκείνων των υποψήφιων προέδρων του ΠΑΣΟΚ που λίγο πολύ εμφανίζονται σαν εμπόδια στους σοσιαλφασίστες για την άλωση του ΠΑΣΟΚ όπως είναι όχι μόνο ο Ανδρουλάκης αλλά και η Διαμαντοπούλου και η Γιαννακοπούλου που δεν ξέρουμε τι κάνουν σήμερα και τι ρόλο θα παίξουν στις εκλογές αλλά ως πρόσφατα δεν υπήρξαν αγαπημένες του ΣΥΡΙΖΑ. Κάνουμε αυτές τις επισημάνσεις για να δείξουμε ότι ο λαός μας βρίσκεται απέναντι σε μια φασιστική επίθεση των πουτινικών που προσπαθούν να διαλύσουν τις τελευταίες δημοκρατικές αντιστάσεις μέσα στα αστοδημοκρατικά κόμματα και να τα αλώσουν συντριπτικά. Σήμερα με τις εκλογές αρχηγού του ΠΑΣΟΚ υπάρχει ο κίνδυνος ένα σοσιαλφασιστικό κόμμα να εκλέξει έναν αρχηγό-δικτάτορα ενός αστοδημοκρατικού κόμματος. Μεθαύριο με τον ίδιο τρόπο η ΝΔ θα μπορεί να εκλέξει για αρχηγό της έναν δικτάτορα που θα τον ορίσουν όχι μόνο οι «συνεσταλμένοι» πουτινικοί της ίδιας της ΝΔ (Καραμανλής, Σαμαράς) αλλά και τα ανοιχτά πουτινικά κόμματα σαν αυτά του Βελόπουλου, του Νατσιού ή της Λατινοπούλου. Για να αποτραπεί αυτός ο σφετερισμός ασφαλώς και οι αυθόρμητες εσωκομματικές αντιστάσεις σε αυτά τα κόμματα θα συνεχίζονται αλλά το ουσιαστικό φάρμακο, δηλαδή η επιστροφή σε μια εσωτερική δημοκρατική λειτουργία αυτών των κομμάτων δεν είναι πια δυνατό να υπάρξει, γιατί αυτή η λειτουργία, όση κι όταν υπήρξε, ανατράπηκε με την ευθύνη αυτών των ίδιων των ηγετικών στελεχών που τώρα κατασπαράσσονται από τις ίδιες τις διαδικασίες που αποδέχθηκαν και σε μεγάλο βαθμό χρησιμοποίησαν για να ανεβούν στην εξουσία. Τώρα το φάρμακο είναι έξω από αυτά τα κόμματα και μπορεί να παραχθεί ακριβώς ενάντια στην αντιδημοκρατική παρακμή τους που οφείλεται στην άθλια διεθνή και εσωτερική πολιτική γραμμή τους, και τελικά την ταξική τους φύση. Τώρα ό,τι μπορεί να σωθεί από αυτά τα κόμματα μπορεί να τα σώσει ένα γενικό δημοκρατικό κίνημα ενάντια στον εκφασισμό της χώρας. Και η πιο βασική συνιστώσα αυτού του κινήματος μπορεί να είναι μόνο η πιο πολιτικά καταπιεσμένη και πιο περιθωριοποιημένη τάξη που είναι η εργατική. Ποιο ΠΑΣΟΚ και ποια ΝΔ θα μπορούσαν να σώσουν τον εαυτό τους από τον εσωτερικό αντιδημοκρατικό τους κατήφορο και την άλωση τους από τα φαιο-«κόκκινα» κόμματα αφού τα ίδια έχουν συμμετάσχει στη σχεδόν πλήρη διάλυση του ελληνικού εργατικού συνδικαλισμού και την παράδοση του στις εργοδοσίες ή έχουν επιτρέψει στους τραμπούκους του ΠΑΜΕ να ασκούν δικτατορική φασιστική εξουσία πάλι σε επιλεκτική συνεργασία με τους εργοδότες σε μια σειρά συνδικάτα, κυρίως κλαδικά. Αφού οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα ζουν όλο και περισσότερο σε συνδικαλιστικές και εργασιακές συνθήκες Κίνας κανείς πολίτης της δεν μπορεί να είναι πραγματικά ελεύθερος και κανένα κόμμα δεν μπορεί να γεύεται είτε μέσα του είτε έξω από αυτό συνθήκες πολιτικής δημοκρατίας. Αυτό εκφράζεται πιο ωμά στα Πανεπιστήμια όπου στο εσωτερικό τους ασκείται μια σοσιαλφασιστική δικτατορία τόσο στους φοιτητές όσο και στους δημοκρατικούς καθηγητές. Ο εκφασισμός αυτής της χώρας μπορεί να ανακοπεί κύρια μέσα από τη δημιουργία δημοκρατικών αντιφασιστικών πυρήνων του ενιαίου ταξικού μετώπου στους χώρους δουλειάς.