Για πολλούς ανθρώπους με γενικά προοδευτικές διαθέσεις, που όμως ο τρόπος σκέψης τους επηρεάζεται άμεσα και καίρια από τις ηγεσίες του σοσιαλφασιστικού απαράτ (ΣΥΡΙΖΑ, ψευτοΚΚΕ και εξωκοινοβουλευτικές ουρές τους), τα πλήγματα που δίνουν αυτές οι οργανώσεις είναι είτε επιζήμια μεν αλλά δίκαια στις προθέσεις τους, είτε και θετικά για το λαό, αφού πλήττουν κατά κανόνα πολιτικούς, δικαστικούς ή δημοσιογραφικούς παράγοντες της κλασσικού τύπου αστικής τάξης, που σύμφωνα με την κατάλληλα δουλεμένη μέση συνείδηση της βάσης της ψευτοαριστεράς είναι και η μόνη άξια λόγου αστική τάξη και ο μόνος άξιος λόγου εχθρός του λαού, τόσο σε οικονομικό - πολιτικό όσο και σε ευρύτερο ιδεολογικό επίπεδο.
Έχουμε πολλές φορές εξηγήσει και οι παλιότεροι αναγνώστες και φίλοι μας σίγουρα γνωρίζουν τη θέση μας (που την έχουμε τεκμηριώσει στέρεα μέσα από την πολιτική ανάλυση της διάταξης των στρατοπέδων του ιμπεριαλισμού και της αστικής τάξης) ότι αυτές οι οργανώσεις, κυρίως οι ηγεσίες και οι «πυρηνάρχες» τους, που αποφασίζουν για το πότε και πού θα δοθεί το κάθε χτύπημα και γράφουνε τα αντίστοιχα «μανιφέστα», χτυπάνε εκείνα τα τμήματα του ιμπεριαλισμού και των ντόπιων αστών τα οποία βρίσκονται σε στρατηγική υποχώρηση (δυτικός ιμπεριαλισμός και ντόπια, κλασσικού τύπου μισοφιλελεύθερη - μισοδημοκρατική αστική τάξη) στην υπηρεσία ενός χειρότερου και πολύ βαθύτερα δεξιού και φασίστα εχθρού του λαού (ρωσοκινέζικος σοσιαλιμπεριαλισμός και ντόπια κρατικοολιγαρχική φαιο-«κόκκινη», νεοφεουδαρχική ακρίδα). Σε καμία περίπτωση δηλαδή αυτά τα χτυπήματα δεν βελτιώνουν, έστω ως χτυπήματα του «σεχταριστικού» κομματιού ενός ευρύτερα προοδευτικού κινήματος, τη ζωή και την προοπτική του λαού στο όνομα του οποίου πραγματοποιούνται. Κι αυτό γιατί η κύρια πηγή τόσο του πολιτικού φασισμού και του οικονομικού φτωχέματος της καταβασανισμένης λαϊκής μάζας στη χώρα μας είναι - μέσω παραγωγικού αντιβιομηχανικού σαμποτάζ - ακριβώς οι πολιτικές και οικονομικές εκείνες δυνάμεις τις οποίες οι διάφοροι Πυρήνες και Ρουβίκωνες όχι μόνο δεν ακουμπούν, αλλά στην ουσία υποστηρίζουν και εξυπηρετούν.
Για εκείνους ωστόσο, που θεωρούν ότι ο ιμπεριαλισμός είναι ένας και ενιαίος ή ότι είναι πράγματι διαιρεμένος σε στρατόπεδα, από τα οποία όμως πρέπει τάχα οι κομμουνιστές να διατηρούν πάντα ίση απόσταση και να μην τα ιεραρχούν σε περισσότερο και λιγότερο επικίνδυνα (άρνηση των αντιφασιστικών και αντιιμπεριαλιστικών μετώπων με αστικές και μικροαστικές δυνάμεις), έχει μια αξία να καταδεικνύει κανείς και τον άμεσα, ορατά κρατικό και «ρεφορμιστικό» χαρακτήρα της κνιτοσυριζέικου, ψευτομαρξιστικού (στην ιδεολογία) και ψευτοαναρχικού (στη μορφή) νέου τύπου αντιδραστικής βίας, που έχει καταφάει και στην ουσία έχει ενσωματώσει σήμερα μεγάλο μέρος του αναρχικού χώρου. Ο τελευταίος, ιδεολογικά και πολιτικά ανάπηρος από γεννησιμιού του, αδυνατεί να παραβγεί με τα μπουκαλάκια του για τις μολότοφ και τα σπασοτζαμάκικα παιδιαρίσματά του στην «αίγλη» που έχουν οι «ήρωες» φυλακισμένοι φιλοναζί μηδενιστές των Πυρήνων και οι «μαζικοί, σοβαροί, κοινωνικοί», όπως αυτοπαρουσιάζονται, αρχιυποκριτές κρυφοσυριζαίοι και κρυφοκνίτες του Ρουβίκωνα. Έτσι τελικά ο κλασσικός αναρχισμός γίνεται μια χαψιά από αυτά τα ρεύματα, που αποτελούν ένα ενιαίο συνεχές στην υπηρεσία του καθεστώτος.
Κινήματα του λαού ή «λαϊκά» κινήματα άλωσης του αστικού κράτους;
Για να καταλάβει κανείς τη φύση της σοσιαλφασιστικής, τραμπούκικης βίας των καθεστωτικών αυτών «επαναστατών», πρέπει να καταλάβει και να εξηγήσει τη φύση της εξουσίας που θέλει να ασκήσει και που θαυμάζει σε άλλες χώρες ο κυβερνητικός σοσιαλφασισμός τύπου ΣΥΡΙΖΑ και το «επαναστατικό» κόμμα - μήτρα του τελευταίου, το αγαπημένο του κάθε αρχιεπίσκοπου και του κάθε «οικουμενικού» πρόεδρου της δημοκρατίας ψευτοΚΚΕ.
Σε αντίθεση με τα λαϊκά κινήματα σε όλο τον κόσμο (και στην Ελλάδα) την περίοδο του πραγματικού κομμουνιστικού, αντιιμπεριαλιστικού, δημοκρατικού και αντιφασιστικού κινήματος, χοντρικά μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ‘60 (με σκιρτήματα έως τα τέλη της δεκαετίας του ‘70), που ήταν ολωσδιόλου εξωτερικά προς το αστικό κράτος, παρά το γεγονός ότι επιχειρούσαν να ασκήσουν πίεση και στο εσωτερικό του (ενάντια στις πιο αντιδραστικές, αντικομμουνιστικές και αντιδημοκρατικές δυνάμεις), τα κινήματα του σοσιαλφασισμού, με την καθοδήγηση της χρουστσοφικής και μπρεζνιεφικής Σοβιετικής Ένωσης και του ρεβιζιονιστικού - σοσιαλφασιστικού «Κ»ΚΣΕ μετά το 1960, επιχειρούσαν ήδη από τότε να καταλάβουν το αστικό κράτος σε συνεργασία με τα χειρότερα στοιχεία της κλασσικής ιδιωτικής ή ακόμη περισσότερο της γραφειοκρατικής κρατικής αστικής τάξης, αρκεί αυτά τα τελευταία να ήταν αντιδυτικά και φιλορωσικά. Χαρακτηριστική είναι, για να έρθουμε πιο κοντά στο σήμερα, η περίπτωση Τσάβες - Μαδούρο στη Βενεζουέλα, σε σχέση με την περίπτωση Αλιέντε στη Χιλή. Ο τελευταίος είχε δώσει πράγματι αέρα και ρόλο στους ψευτοκομμουνιστές μπρεζνιεφικούς με τους οποίους είχε συμμαχία, καθώς και στους νεοτροτσκιστές, γκεβαριστές του MIR κατά την προεδρία του, γεγονός που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανατροπή του, ενώ είχε και κλασσικές σοσιαλδημοκρατικές αυταπάτες για ειρηνική μετάλλαξη του αστικού κράτους σε «σοσιαλιστικό» και φιλολαϊκό. Ωστόσο, από το ίδιο το φασιστικό δυτικοκίνητο πραξικόπημα του αρχιδολοφόνου Πινοσέτ και την ίδια του την προσωπική τύχη, φάνηκε τελικά ότι ο Αλιέντε, με όλες τις πολιτικές αδυναμίες του, ήταν φλογερός δημοκράτης και αντιιμπεριαλιστής και έτσι τελικά εξωτερικός προς το ίδιο το κράτος του οποίου είχε εκλεγεί αρχηγός, γι’ αυτό και δεν μπόρεσε να σταθεί σε αυτή τη θέση για πάνω από τρία χρόνια και με συνεχείς συγκρούσεις με το στρατό, με το κοινοβούλιο που ήλεγχε η κλασσικού τύπου αντίδραση, με αντιδραστικά κινήματα (π.χ. φορτηγατζήδες) κλπ.
Αντίθετα, οι ρωσόφιλοι σοσιαλσωβινιστές τσαβικοί φασίστες βρίσκονται στην εξουσία εδώ και 21 χρόνια, έχοντας μετατρέψει τον αστικό βενεζουελάνικο στρατό σε προπύργιο της εξουσίας τους, παίζουν ανοιχτά με τη θρησκεία και ειδικότερα με τον καθολικισμό, με τον κλασσικό σωβινισμό, ενώ έχουν μετατρέψει, με όχημα το κράτος, ένα τμήμα της πιο εξαθλιωμένης φτωχολογιάς σε στρατό επιδοματιών τραμπούκων, που είναι έτοιμοι να πεθάνουν για να υπερασπιστούν το ξεροκόμματο που τους πετά από την όλο και μικρότερη γεωπρόσοδο του πετρελαίου το φιλοκαστρικό και πουτινόφιλο καθεστώς.
Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος με τον οποίο ο διάδοχος του «γενάρχη» αυτού του νέου τύπου εθνικοσοσιαλισμού, Τσάβες, ο Μαδούρο, χρησιμοποιεί τους εντελώς κλασσικού τύπου μηχανισμούς του αστικού κράτους ή τους φτιάχνει στα μέτρα του, προκειμένου να παραμένει παρά τη θέληση του λαού στην εξουσία. Όταν έχασε τις βουλευτικές εκλογές τον Δεκέμβριο του 2015, στις οποίες η δημοκρατική αντιπολίτευση κέρδισε τα δύο τρίτα της Βουλής κι είχε πλέον τη δυνατότητα να του βάζει σοβαρότατα εμπόδια, έως και να τον ξωπετάξει από την εξουσία με προκήρυξη δημοψηφίσματος, ο φασίστας διόρισε δικούς του δικαστές στο Ανώτατο Δικαστήριο, οι οποίοι ακύρωναν συστηματικά κάθε πράξη του κοινοβούλιου, καθιστώντας τον ουσιαστικά δικτάτορα. Όταν τα πράγματα σκούρυναν ακόμη περισσότερο, ο Μαδούρο απόλυσε ακόμη και την πρώην τσαβική γενική εισαγγελέα της χώρας, που είχε διοριστεί επί δικής του προεδρίας και με έγκριση του τσαβικού κόμματος το 2014 (με θητεία έως το 2021), ενώ έστησε και μια ψευτοσυντακτική «εθνοσυνέλευση» με 500 τσαβικά μέλη, προφανώς κατά συμβουλή του Πούτιν, προκειμένου να παίζει θέατρο μπροστά στην ανθρωπότητα ότι διαθέτει κοινοβούλιο και δεν κυβερνά δικτατορικά.
Η ρώσικου - βενεζουελάνικου τύπου ψευτοδημοκρατική διχτατορία είναι και το πρότυπο του ΣΥΡΙΖΑ (και πιο καλυμμένα του ψευτοΚΚΕ), όπως φάνηκε και από τη διακυβέρνησή του: όπως οι Τσάβες - Μαδούρο, κι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν εντελώς «πλατύς» και καθόλου σεχταριστής στο ποιος ήταν ευπρόσδεκτος στο τραπέζι της νέας εξουσίας του: αρκεί να ήταν αντιδυτικός, «αντινεοφιλελεύθερος» (με την κρατικοφασιστική, διεφθαρμένη ολιγαρχική έννοια που δίνουν σε αυτή τη λέξη οι σοσιαλφασίστες) και σε τελική ανάλυση αντιευρωπαίος. Ο κάθε ΠΑΣΟΚος, τσοχατζοπουλικός ή σημιτικός, παπανδρεϊκός ή «εκσυγχρονιστής», αλλά και ο κάθε νεοκαραμανλικός, οσοδήποτε αντισημίτης, εθνικιστής ή χουνταίος κι αν είχε υπάρξει, χωρούσε στο παλμαρέ της εξουσίας Τσίπρα. Γι’ αυτό και συναντήθηκαν εκεί τελικά από τον Τσοβόλα και τον Ραγκούση, από τον Τζουμάκα και τους “αντινεοφιλελεύθερους” ΓΑΠικούς μέχρι τον Λιάκο, τον κνίτη - σημιτικό Μπίστη, τη Ρεπούση, κι από τη φασιστοεθνικίστρια αντισημίτισσα και οπαδό του Τραμπ Ραχήλ Μακρή μέχρι τους Παπακώστα, Λυμπερόπουλο, Ζουράρι και Κουΐκ. Μ’ αυτές τις αποσκευές, που άλλες τις κέρδισε από το 2012, παρατώντας τες στην πορεία κι άλλες τις απόκτησε στο δρόμο του έως το 2019, κίνησε ο ΣΥΡΙΖΑ να αλώσει το αστικό κράτος, τη Δικαιοσύνη, τα ΜΜΕ, το ποδόσφαιρο, το στρατό και την αστυνομία, μιλώντας πάντα μια διπλή γλώσσα. Όποτε ένας δικαστικός έπαιζε τα παιχνίδια του Τσίπρα ή όποτε ένα ΜΜΕ του εξασφάλιζε θετική κάλυψη, οι συριζαίοι ξεχνούσαν στο λεφτό την ψευτομαρξιστική ρητορεία τους για τον ταξικό ρόλο της Δικαιοσύνης ή των μέσων ενημέρωσης στον καπιταλισμό και εξασφάλιζαν σε αυτούς τους παράγοντες ασυλία και ησυχία από κάθε ενόχληση τύπου Πυρήνων ή Ρουβικώνων. Όποτε όμως κάποιος πήγαινε κόντρα στον συριζανελιτισμό, για οποιοδήποτε λόγο, αμέσως αναλάμβαναν οι «επαναστάτες» βομβιστές ή «κινηματίες» να τον ή την συνετίσουν, βγάζοντας κι έναν δεκάρικο λόγο κατά του γενικόλογα «δεξιού, αστικού και αντιδραστικού» χαρακτήρα του κάθε εχθρού του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ.
Ιδεολογικοί βαστάζοι του κνιτοσυριζαϊσμού και του ξεπουλήματος της χώρας σε Ρωσία - Κίνα
Ποτέ βέβαια οι σοσιαλφασίστες, Πυρήνες και Ρουβίκωνες, δεν παραδέχονται ότι δρούνε προς όφελος μιας φράξιας του ιμπεριαλισμού και της αστικής τάξης. Πάντα σκίζουν τα ρούχα τους φωνάζοντας ότι χτυπούν τον αντισυριζαίο αστό, δικαστικό, μιντιάρχη ή δημοσιογράφο, επειδή είναι εξαιρετικά αντιδραστικός, αντεπαναστάτης, εχθρός του λαού, κλέφτης, αντικομμουνιστής, υποστηρικτής της φυλάκισης αναρχικών κλπ. Και όλως τυχαίως, οι αστοί που χτυπούν οι «επαναστάτες» μας είναι όλοι τους εκείνοι που χτυπούσαν/χτυπούν τον ΣΥΡΙΖΑ ή που έχουν στοχοποιηθεί από αυτόν, είτε ως κυβέρνηση, είτε ως αντιπολίτευση πριν το ‘15 και μετά τον Ιούλη του ‘19. Για παράδειγμα, ο όχι ιδιαίτερα αρχειακός δημοκράτης και αρκετά συντηρητικός, πολιτικά παλαιοδεξιός Πορτοσάλτε χτυπήθηκε κύρια επειδή ειρωνεύτηκε πρόσφατα (και σωστά) την προπαγανδιστική φάμπρικα που επιχειρεί να ξαναστήσει ο ΣΥΡΙΖΑ με τις λιποθυμίες μαθητών από την πείνα στα σχολεία. Το ζήτημα εδώ δεν είναι η πραγματική πείνα, κύρια σε εργατικές λαϊκές γειτονιές, που υπήρχε ακόμα και πριν την κρίση και δυνάμωσε μετά τη χρεοκοπία του 2010, αλλά η «αντιμνημονιακή», αντιευρωπαϊκή και «αντιδεξιά» δημαγωγία των Τσιπραίων, που μεταξύ του 2015 και του 2019 είχαν εξαφανίσει από προσώπου γης κάθε ανθρώπινη ιστορία φτώχειας και ανέχειας, αφού, σύμφωνα με τη θεωρία τους, τα επιδόματα που μοίραζαν ο Τσίπρας και ο χουντοΚαμμένος ήταν υπεραρκετά για να γεμίσει κάθε πεινασμένο στομάχι στη χώρα. Ο Πορτοσάλτε, ο οποίος υποστηρίζει ανοιχτά τη μητσοτακική Νέα Δημοκρατία (πάντως με λιγότερο φανατισμό και με πιο κριτική διάθεση σε σχέση με τους υποστηρικτές του Τσίπρα την περασμένη τετραετία στα μέσα ενημέρωσης) τόλμησε να επισημάνει την απίστευτη υποκρισία αυτού του συριζέικου παιχνιδιού και ραπίστηκε άμεσα από τα παρακρατικά τάγματα εφόδου (που χρησιμοποίησαν για κάλυψη και διάφορες δεξιού τύπου αναφορές του Πορτοσάλτε για το μεταναστευτικό προκειμένου να δώσουν «προοδευτική - φιλομεταναστευτική» πατίνα στο χτύπημά τους).
Κι όμως: εκεί που καρφώνονται τα τάγματα εφόδου του κνιτοσυριζέικου παρακράτους είναι στο ότι, ακόμη και στα κείμενά τους, πέρα από την επιλογή των στόχων τους, υιοθετούν εντελώς την ερμηνεία της παγκόσμιας και ελληνικής πραγματικότητας του ενός από τα δύο ιμπεριαλιστικά και αστικά μπλοκ, και μάλιστα του χειρότερου. Για παράδειγμα, τα κείμενά τους (όπως και τα κείμενα ιδεολογικά ανάλογων ομάδων, τύπου ΜΛΕΔ, που είχαν αναλάβει την ευθύνη για το φόνο των δύο ναζήδων χρυσαυγιτών στο Νέο Ηράκλειο το 2013), μηρυκάζουν εντελώς όλη την παλιότερα κνίτικη και τα τελευταία 15 χρόνια κυρίως συριζέικη αγαπημένη θεωρία κάθε κρατικοφασισμού σε όλο τον κόσμο περί «νεοφιλελευθερισμού και ιδιωτικοποίησης» της δήθεν πιο κοντά στο λαό «δημόσιας ιδιοκτησίας». Όπως έχουμε ξαναπεί, τέτοιες θεωρίες κανένας σοβαρός αναρχικός δεν θα τις υιοθετούσε ποτέ, αφού δεν έχουν καμία σχέση με το κλασσικό ιδεολογικό οπλοστάσιο του αναρχισμού που ποτέ δεν υπερασπίζει το κράτος, οπότε και την κρατική ιδιοκτησία απέναντι στην ιδιωτική . Ειδικά στην Ελλάδα, που το «νεοφιλελευθερισμό» τον καταδικάζει σύσσωμο το πολιτικό καθεστώς, από τον απερχόμενο νεοκαραμανλικό πρόεδρο της δημοκρατίας Παυλόπουλο μέχρι τους κλασσικούς ακροδεξιούς φασίστες και τον Σαμαρά κι από το λαλιωτικό ΚΙΝΑΛ (πρώην ΠΑΣΟΚ) μέχρι την εξωκοινοβουλευτική ψευτοαριστερά, είναι γελοίο να μιλά κανείς για «νεοφιλελεύθερη» ή θατσερική ηγεμονία. Οι «ένοπλοι» ή εν πάση περιπτώσει «κινηματικοί» λακέδες του ΣΥΡΙΖΑ αναμασάνε απλώς τις θεωρίες των κνίτικων εγχειριδίων της δεκαετίας του ‘80, που εκμεταλλεύονταν την ανοιχτά αντιλαϊκή-αντεργατική και γι’ αυτό κλασικά δεξιά γραμμή των Θάτσερ - Ρήγκαν στο εσωτερικό της Αμερικής, της Αγγλίας και γενικά της Δύσης για να χτυπήσουν μια θετική για την εποχή εκείνη πλευρά της διεθνούς γραμμής τους, που ήταν η ολομέτωπη αντιπαράθεση με το σοσιαλιμπεριαλιστικό επεκτατισμό της Ρωσίας στο διεθνές στερέωμα (την οποία όμως αμέσως τελείωσαν όταν τους έκανε τα γλυκά μάτια ο Γκορμπατσόφ). Έτσι, το κνιτοσυριζέικο παρακράτος των ΠυρηνοΡουβικώνων κολλάει τη ρετσέτα του νεοφιλελεύθερου ακόμη και σε σοσιαλδημοκράτες ή γενικά προοδευτικούς αστούς - μικροαστούς διανοούμενους, που επιμένουν να υποστηρίζουν χοντρικά την Ευρώπη και να χτυπούν τον ΣΥΡΙΖΑ, ταυτίζοντάς τους με μια «ωμή αντιλαϊκότητα» στο πεδίο της οικονομίας κι ανοίγοντας έτσι το δρόμο για άσκηση φυσικής βίας εναντίον τους ή έστω για τρομοκράτησή τους, ώστε να σταματήσουν να μιλούν και να γράφουν.
Αλλά και στην τρέχουσα πολιτική, τα τσιράκια αυτά του φαιο-«κόκκινου» καθεστώτος αναπαράγουν αυτούσιες τις θεωρίες των Πολάκηδων και των πάλαι ποτέ Καμμένων περί χρηματισμού πολιτικών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ από τη Novartis, οι οποίες τουλάχιστον μέχρι σήμερα δεν έχουν αποδειχθεί καθόλου αληθινές, ακόμη και μετά τις πολύχρονες προσπάθειες του φασιστικού παραδικαστικού κυκλώματος που αποκαλύπτεται (με βάση όσα καταθέτουν στη Βουλή πέντε εισαγγελείς) ότι είχε για επικεφαλής του στο δικαστικό επίπεδο τον Παπαγγελόπουλο (δηλαδή άμεσα πολιτικά τους Καραμανλή - Παυλόπουλο και τελικά τον Τσίπρα) και δημοσιογραφικούς βραχίονες το σοσιαλφασίστα Βαξεβάνη του Documento και τον ακροδεξιό Φιλιππάκη της ρυπαρής, φιλοναζιστικής φυλλάδας “Δημοκρατία” και της Εστίας. Σε αυτές τις δύο τελευταίες, επικεφαλής είναι το παλιό δημοσιογραφικό τσιράκι των Καραμανλή - Παυλόπουλου και γνωστός αβανταδόρος του Τσίπρα Μ. Κοττάκης.
Η δε κριτική όλων των κειμένων των ψευτοαναρχικών οργανώσεων στον μετά το 2015 ΣΥΡΙΖΑ είναι ολόιδια με την κριτική των ψευτοΚΚΕ - Κουτσούμπα: τον αποκαλούν «σοσιαλδημοκράτη» και υποταγμένο στην Ευρώπη, υποτίθεται αποκηρύσσοντάς τον πλήρως γι’ αυτή την «αντιδραστική» στροφή του. Όμως οι συγγραφείς και οι συντάκτες των φλύαρων και ανούσιων σοσιαλφασιστικών κειμένων τους ξέρουν καλά τη δουλειά τους: ξέρουν ότι για την πλατιά μάζα όχι μόνο του κόσμου, αλλά και της βάσης της ψευτοαριστεράς και του αναρχισμού, το να αποκαλεί κανείς τον ΣΥΡΙΖΑ «σοσιαλδημοκράτη» και όχι μαύρη αντίδραση, ενώ ταυτόχρονα παρουσιάζει τη ΝΔ ως το άκρον άωτο της ακροδεξιάς, του φασισμού, της αστυνομοκρατίας και της αντιλαϊκότητας, σημαίνει πρακτικά: «Όσοι αντέχετε τη σκληρή ζωή του επαναστάτη, ελάτε δίπλα μας. Όσοι δεν θέλετε ή δεν μπορείτε, δηλαδή οι περισσότεροι από σας, να προτιμάτε τουλάχιστον πάντα τον ΣΥΡΙΖΑ από τη Δεξιά για να εξασφαλίζουμε και εμείς κι εσείς μια ήπια σοσιαλδημοκρατία έναντι μιας βάρβαρης δεξιάς διακυβέρνησης». Πρόκειται για ξαναζέσταμα της γραμμής της ΔΕΚΟ «17 Νοέμβρη», που πάντα καλούσε τις μάζες να προτιμούν το ΠΑΣΟΚ και να στρέφουν τα κύρια πυρά τους στη ΝΔ, ενώ ταυτόχρονα εγχείριζε και το ίδιο το ΠΑΣΟΚ με τα χτυπήματά της, πλήττοντας εκείνες τις τάσεις του που ήταν αντίθετες στη συγκυβέρνηση είτε με το ψευτοΚΚΕ, είτε αργότερα με τον ΣΥΝ (τον άμεσο πρόγονο του ΣΥΡΙΖΑ). Η διαφορά είναι ότι σήμερα δεν χρειάζεται καμία εγχείρηση στον ΣΥΡΙΖΑ, αφού πρόκειται για μασίφ ρωσόδουλο και φασιστικό στην ηγεσία του έκτρωμα, οπότε και τα παρακρατικά του τσιράκια δεν έχουν πραγματοποιήσει καμία πραγματική επίθεση κατά στελέχους του ή επιχειρηματικού, δικαστικού ή άλλου παράγοντα που να είναι φιλικός προς τον Τσίπρα.
Ανάλογες είναι και οι συνεχείς και ανιαρές αναφορές στα κείμενά τους (κυρίως του Ρουβίκωνα, που κάνει πιο ανοιχτά κεντρική πολιτική στα κείμενά του), στην «ιδιωτικοποίηση του δημόσιου πλούτου», στο «ξεπούλημα» και στα «ιδιωτικά συμφέροντα», ανάλυση που όπως είπαμε είναι ξένη προς κάθε αναρχισμό. Οι θεωρίες αυτές, οι οποίες είναι ταυτόσημες με εκείνες των ΣΥΡΙΖΑ, ψευτοΚΚΕ, λαλιωτικού ΠΑΣΟΚ, Καραμανλή του Β΄, ναζήδων, εθνικο-σοσιαλφασίστα Καζάκη κλπ., πάντα «ξεχνάνε» να αναφερθούν στη χειρότερη μορφή ιδιωτικοποίησης, την κρατικοποίηση από ξένο κράτος, που συνιστά το ξεπούλημα στην κρατική κινέζικη COSCO και στον ρωσοκρατικοΣαββίδη των λιμανιών ή στο κινεζικό κράτος των δικτύων του ηλεκτρισμού στη χώρα (ΑΔΜΗΕ) ή στο κλείσιμο των λιγνιτικών εργοστασίων από τους Τσίπρα - Μητσοτάκη υπέρ του αποικιακά ακριβού ρώσικου φυσικού αερίου. Ούτε βέβαια κανένας Ρουβίνωνας ή Πυρήνας θα σχολιάσει ποτέ ότι ο μεν γιος του σταζίτη Κόκκαλη, που γιγαντώθηκε με τη σκανδαλώδη στήριξη Παπανδρέου του Β’ και Φλωράκη είναι σήμερα ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ο επίσης ρωσοφτιαγμένος πασοκοκνίτης «εθνικός εργολάβος» Μπόμπολας (που φαίνεται ότι το καθεστώς τον απέσυρε από την πρώτη γραμμή) βοήθησε από τα μέσα στο τόσο στρατηγικό για τον Τσίπρα φασιστικό κλείσιμο του παλιού MEGA για να χτυπηθεί η γενικά φιλοευρωπαϊκή γραμμή του δημοσιογραφικού επιτελείου του πάλαι ποτέ ΔΟΛ, που στελέχωνε κυρίως το κανάλι. Όλες αυτές οι πραγματικές σκανδαλώδεις «ιδιωτικοποιήσεις» - ξεπουλήματα στον ανατολικό, κρατικοφασιστικό ιμπεριαλισμό, απευθείας ή μέσω λακέδων του ολιγαρχών, όχι μόνο δεν υπάρχουν στα κείμενα των σοσιαλφασιστικών «επαναστατικών» οργανώσεων, αλλά έμμεσα στηρίζονται, μέσω της στοχοποίησης των αντίπαλων, κλασσικού ιδιωτικού τύπου πόλων μέσα στην αστική τάξη.
Για τις διώξεις και τις φυλακίσεις
Ύστατο επιχείρημα των φίλων, των οπαδών και των μελών των συγκεκριμένων παρακρατικών συμμοριών είναι πως, ό,τι και να λέμε εμείς ή οποιοσδήποτε άλλος για την πολιτική γραμμή και τις πρακτικές τους, πολλά μέλη τους έχουν βρεθεί ενώπιον των αστικών δικαστηρίων και έχουν καταδικαστεί σε φυλακίσεις, κάποιες και πολύχρονες (αυτό αφορά κυρίως τους Πυρήνες και καθόλου τον Ρουβίκωνα, που μάλιστα κομπάζει ότι επίτηδες κάνει μόνο μελετημένα πλημμελήματα για να γλιτώνει τις φυλακίσεις).
Σε αυτό το ζήτημα, αξίζει αρχικά να σημειώσουμε ότι καμία παράσταση δεν μπορεί να είναι πειστική αν τα μέλη του θιάσου ή έστω ο σκηνοθέτης δεν εξασφαλίζουν μια αληθοφάνεια έναντι του κοινού. Αφ΄ ενός λοιπόν δεν είναι φυσικά όλα τα μέλη των ομάδων αυτών «μιλημένα» για το δεξιό και καθεστωτικά προστατευμένο χαρακτήρα των οργανώσεων στις οποίες συμμετέχουν, αφ’ ετέρου πολλά από αυτά, πολιτικά καθυστερημένα μεν αλλά με κάποια προσωπική πίστη μέχρι αυτοθυσίας στην εκπλήρωση της γραμμής (πράγμα που έχει συμβεί με πολλούς αντιδραστικούς στην ιστορία, οπότε και φασίστες και μάλιστα ναζί τόσο της βάσης όσο και της ηγεσίας), θυσιάζονται από το συριζέικο παρακράτος και κλείνονται στις φυλακές, ώστε οι οργανώσεις αυτές να αποκτούν «ήρωες» στα μάτια της βάσης τους.
Ακόμη πιο σύνθετη είναι η περίπτωση των ψευτομαζικών και ψευτολαϊκών «εκδικητών» του Ρουβίκωνα, που υποδύονται τους ζορό - φίλους ειδικά της συνδικαλιστικά ανοργάνωτης εργατικής τάξης, παρεμβαίνοντας σε περιστατικά εργοδοτικής βίας ή απειλών απέναντι σε εργαζόμενους από πλευράς προϊσταμένων και εργοδοσίας, κατά γιατρών που έχουν καταγγελθεί για φακελάκι κλπ., πάντα όμως σε περιστατικά που δεν έχουν σχέση με τα νέα ανατολικά αφεντικά και την κτηνωδία τους. Η απάντηση εδώ, την οποία επίσης έχουμε ξαναδώσει αλλά πρέπει πάντα να επισημαίνεται, είναι ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να οργανώνονται από τα κάτω, να λειτουργούν συλλογικά και δημοκρατικά και να αντιμετωπίζουν από κοινού τις επιθέσεις της ιδιωτικής, ντόπιας κρατικής ή ρωσοκινεζόδουλης κρατικο-ολιγαρχικής εργοδοσίας, ασφαλώς και με τη βοήθεια πρωτοποριών, οι οποίες όμως ποτέ δεν πρέπει να τους υποκαθιστούν, αλλά αντίθετα να τους βοηθούν να πιστέψουν στις δικές τους δυνάμεις. Η έκκληση του Ρουβίκωνα να τον παίρνουν τηλέφωνο και να τον ενημερώνουν για να «καθαρίσει» εκείνος με κάθε πραγματική ή φανταστική αδικία κατά εργαζόμενου ή λαϊκού ανθρώπου είναι ουσιαστικά το κάλεσμά του για παθητικοποίηση της μάζας και εκχώρηση στον ίδιο δικτατορικών εξουσιών έναντι εργοδοτών, κρατικών υπηρεσιών κλπ., δηλαδή η ανάδειξή του σε ένα ακόμα αφεντικό της εργατικής τάξης. Πρόκειται για μια ειδική εφαρμογή λογική του «σωτήρα της εργατικής τάξης από τα πάνω» του ψευτοΚΚΕ, την οποία το τελευταίο εφαρμόζει πιο κεντρικά, πιο μαζικά, με πιο ανοιχτή κρατική έγκριση, κυρίως όταν με τη βία διαλύει τα συνδικάτα που δεν ελέγχει (βλ. διάλυση συνεδρίων ΓΣΕΕ, Εργατικών Κέντρων κλπ). Απλά το ψευτοΚΚΕ, αντίθετα με το Ρουβίκωνα, δεν ασκεί προς το παρόν ανοιχτή βία στην ίδια την κλασική αστική τάξη, κυρίως για να μην χάσει τους δεσμούς του με αυτήν (και ειδικά με την πολιτική της έκφραση, τη ΝΔ) και έτσι χάσει τις λεωφόρους που έχει ανοίξει τις τελευταίες δεκαετίες μέσα στο κράτος..
Ο άνθρωπος του λαού έτσι δεν μαθαίνει γιατί ο συριζαίος παπαγγελοπουλικός Ρουβίκωνας ή Πυρήνας χτυπάει εκείνον και όχι τον άλλο αστό, γιατί ποτέ δεν ασχολήθηκε με το κάτεργο της Cosco ή με τις επιχειρήσεις του απεσταλμένου του προστάτη Πούτιν στην Ελλάδα Σαββίδη, με τον Μπόμπολα, με τον Κοπελούζο και βέβαια με τον «γενάρχη» της ρώσικης πρακτόρευσης μέσα στην αστική τάξη, ανοιχτά πια συριζαίο Κόκκαλη. Ο Ρουβίκωνας κι ο Πυρήνας θα κοιμίζει τον εργαζόμενο αιώνια με παρεμβάσεις σε σούπερ μάρκετ ή και σε εταιρείες ιχθυοκαλλιέργειας, μετά από «καταγγελίες» όπως εκείνη ενός ψευτοοικολόγου δήθεν ιχθυολόγου, ότι τάχα όλα τα ψάρια που παράγονται σε ελεγχόμενο περιβάλλον ταΐζονται φορμόλη και είναι καρκινογόνα. Έτσι οι ΠυρηνοΡουβίκωνες, εκτός του να υποδύονται τζάμπα τους «φίλους του λαού», συμμετέχουν ενεργά και στο κνιτοσυριζέικο παραγωγικό σαμποτάζ, χτυπώντας τα σχετικά πιο παραγωγικά ή έστω τα λιγότερο εξαρτημένα από τον ρωσοκινέζικο ιμπεριαλισμό και το κράτος τμήματα του κεφάλαιου, χωρίς καθόλου να καθίστανται ύποπτοι για κάτι τέτοιο, αφού γι’ αυτή την πτυχή δεν τους καταγγέλλει καμιά ΝΔ και κανένα ΠΑΣΟΚ, παρά μόνο η προλεταριακή αντιιμπεριαλιστική ΟΑΚΚΕ.
Απο κει και πέρα ωστόσο, επειδή ο Ρουβίκωνας μάς είχε απαντήσει μέσω ραδιοφωνικής εκπομπής στη μισοκρατική, συριζαϊκή ErtOpen - ότι «έχει 300 δίκες στην πλάτη του», άρα κακώς τον παρουσιάζουμε ως έχοντα ασυλία από το κράτος, έχουμε να προσθέσουμε και το εξής: ο τρόπος με τον οποίο το αστικό κράτος, συριζαϊκό, πασοκικό αλλά και νεοδημοκρατικό, φτιάχνει τη νομοθεσία και ακόμη περισσότερο ο τρόπος που την εφαρμόζει ή και την παρακάμπτει όταν έχει απέναντι του υποτιθέμενους ή πραγματικούς δημοκράτες αγωνιστές ή ακόμη περισσότερο επαναστάτες, λέει πολλά για το τι σόι κίνημα στήνει η κάθε πολιτική δύναμη και οργάνωση και πόσο πραγματικά εχθρός του καθεστώτος είναι. Όταν η αστική τάξη κινδύνευσε από την ένοπλη αντιφασιστική - αντιιμπεριαλιστική επανάσταση του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ και της συνέχειάς του, του ΔΣΕ, τη δεκαετία του ‘40, έγραψε στα παλαιότερα των υποδυμάτων της και την ίδια της την αστική νομιμότητα και άσκησε πάνω στο ΚΚΕ και σε όσους πατριώτες και δημοκράτες συμπορεύονταν μαζί του την πιο σκληρόψυχη και άτεγκτη βία της. Ακόμα και έναντι της μικροαστικής τρομοκρατίας τύπου «Φράξια Κόκκινος Στρατός» (RAF) στη Γερμανία, το δυτικογερμανικό αστικό κράτος στάθηκε αμείλικτο και ουσιαστικά τσάκισε και σε φυσικό επίπεδο τα μέλη της, απόδειξη ότι τα τελευταία δεν είχαν την κάλυψη καμίας φράξιας της δυτικογερμανικής αστικής τάξης.
Εντελώς αντίθετα, οι Ρουβίκωνες σουλάτσαραν με δόξα και τιμή επί Κωνσταντοπούλου και Βούτση μέσα στο προαύλιο της Βουλής, με τους συριζαίους προέδρους του κοινοβούλιου να τους χορηγούν και περιπολικά για να τους γυρίζουν εκεί όπου συνελήφθησαν (στη Βουλή μάλιστα είχαν πάει για να διαδηλώσουν υπέρ των Πυρήνων, δείχνοντας τους δεσμούς μεταξύ της φιλοσυριζέικης «πλατιάς» και της πιο «σκληρής επαναστατικής» ψευτοαναρχικής βίας).
Εμείς φυσικά δεν καλούμε κανέναν Μητσοτάκη (και φυσικά κανέναν Τσίπρα) να συλλάβει ή να ασκήσει αστυνομική - κρατική βία τους Ρουβίκωνες, όσο δεν έχει ξεκάθαρα αποδειχθεί στη αυθόρμητη αριστερά της βάσης, στους λαϊκούς προοδευτικούς ανθρώπους (που ακολουθούν ακόμη στην κύρια πλευρά την ψευτοαριστερά) ότι οι ρουβικωναίοι είναι, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ και το ψευτοΚΚΕ, ένα ρεύμα αντιλαϊκό, ρεύμα ακροδεξιό και φασιστικό στην υπηρεσία του χειρότερου ιμπεριαλισμού και του χειρότερου τμήματος της άρχουσας τάξης μέσα στη χώρα. Όσο ένα αντιλαϊκό και αντεργατικό ρεύμα εμφανίζεται να μάχεται το αστικό κράτος, την εργοδοσία κλπ. από τα αριστερά και η απάτη δεν έχει αποκαλυφθεί, σκέτη η κρατική βία σε αυτό απλώς το ενισχύει και του δίνει «επαναστατικά» γαλόνια και «μάρτυρες». Η αποκάλυψη αυτή χρειάζεται μια περίοδο θυελλωδών εξελίξεων και στροφών στην ταξική πάλη στην Ελλάδα και διεθνώς και βασικά χρειάζεται την αποκάλυψη του αντιλαϊκού και ταγματαλήτικου χαρακτήρα του σοσιαλφασισμού.
Άλλωστε, πιο ειδικά για την Ελλάδα, η ίδια η άρχουσα τάξη, με τον - στην κυρία πλευρά - αντιπαραγωγικό παρασιτισμό και μεταπρατισμό της, την υποταγή της σε κάθε ξένη μεγάλη δύναμη και σε κάθε ιμπεριαλισμό ανάλογα με την εποχή, και την ιστορικά αποδεδειγμένη ειδική χοντροπετσιά της, έχει σταθεί τόσο αδιάφορη για τα βάσανα και την οικονομική επιβίωση αυτού του λαού, τόσο φιλική προς φασιστικές εκτροπές και τραμπούκικες αντιλαϊκές εκδηλώσεις, τόσο πρωτοπόρα στον παπαδίστικο και χωροφυλακίστικο αντικομμουνισμό και στον πρωτόγονο σωβινισμό, που όποιον χτυπάει με αστυνομικά μέσα χωρίς να τον έχει αποκαλύψει σαν εχθρό του λαού και της χωρας, τον καθιστά αυτομάτως “πολιτικό κρατούμενο” ενός εκμεταλλευτικού καθεστώτος, οπότε συμπαθή σε μια σημαντική μάζα της αυθόρμητης κοινωνικής προόδου.
Τα πολιτικά ζητήματα και τις πάλες γραμμών ανάμεσα σε δημοκρατία και φασισμό, τελικά σε επανάσταση και αντεπανάσταση δε μπορεί να τις λύσει καμιά αστυνομία και καμία αστική δικαιοσύνη, ειδικά η ελληνική που δίκασε τη «17Ν» ως μια σκέτα ποινική υπόθεση, χωρίς δηλαδή οι φιλελεύθεροι αστοί που υπήρξαν τα θύματά της να ασχοληθούν εντός ή εκτός δικαστηρίου με την πολιτική αποδόμηση της γραμμής της και την ανάδειξη του φασιστικού και βαθιά αντιλαϊκού χαρακτήρα της. Έτσι έκαναν τον Κουφοντίνα αποδεκτό σαν αγωνιστή η ακόμα και ήρωα σε ένα αρκετά σημαντικό κομμάτι της αυθόρμητης αριστεράς και του επέτρεψαν πολιτικά, με το κύρος του επί 18 χρόνια φυλακισμένου, να κάνει τη συριζέικη και κνιτικη πολιτική του με τα κείμενα του στην ΕΦΣΥΝ και να σουλατσάρει παρέα με τους Ρουβίκωνες εκεί όπου σκότωνε τα θύματά του, αφού ο ίδιος μιλά πολιτικά και ποζάρει για δεσμώτης αγωνιστής, ενώ οι κλασσικού τύπου αστοί αντίπαλοι του εμφανίστηκαν ως ενοχικοί και αδύναμοι - ανίκανοι να δώσουν την πάλη μαζί του πάνω στη γραμμή του, που είναι η βαθιά γραμμή του ελληνικού καθεστωτικού φασισμού και της ξενοδουλείας. Αυτό φυσικά δεν ισχύει για την προλεταριακή ΟΑΚΚΕ, που με στεντόρεια φωνή καταδίκαζε σαν σοσιαλφασιστική και ρωσόδουλη τη «17Ν» ήδη από την ίδρυσή της το 1985, (έχοντας πραγματοποιήσει και ανοιχτή πολιτική συγκέντρωση ενάντιά της, στα 1989 στην πλατεία Κάνιγγος), πράγμα που συνέχισε να κάνει και μετά τις συλλήψεις πολλών μελών της το 2002.
Για τους πραγματικούς αριστερούς δεν μπορεί να είναι απόδειξη για την προοδευτικότητα και την επαναστατικότητα κάποιου που εμφανίζεται σαν εχθρός των αστών φιλελεύθερων και του ιμπεριαλισμού, το κυνηγητό και η φυλάκιση του από το αστικό κράτος. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα από την ώρα που εμφανίστηκε το φασιστικό φαινόμενο, δηλαδή από την ώρα που το πιο επιθετικό κομμάτι της μονοπωλιακής αστικής τάξης προχώρησε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα σε συμμαχίες με τμήματα του λαού, ιδιαίτερα με τα συντετριμμένα μικροαστικά στρωματα, που μπήκαν μπροστά με συχνά μέχρι θανάτου αυτοθυσία για να επιβάλλει αυτό το κεφάλαιο την δικτατορία του στο εσωτερικό και την πολεμική κυριαρχία του στο εξωτερικό. Γι’ αυτό ο φασισμός σήκωνε όχι μόνο την αντικομμουνιστική-αντιδιεθνιστική, αλλά και την αντικαπιταλιστική και αντιφιλελεύθερη σημαία. Αυτό είναι το ταξικό περιεχόμενο του εθνικο-σοσιαλισμού, που είχε και αυτός τους μάρτυρες του, ιδιαίτερα στα “ασυμβίβαστα αντικαπιταλιστικά” τάγματα εφόδου του Ρεμ. Σήμερα επειδή το διεθνιστικό προλεταριάτο είναι εξαιρετικά αδύναμο και το προλεταριάτο γενικά ανοργάνωτο, το φασιστικό μονοπώλιο δεν έχει σαν κύριο εχθρό του τον κομμουνισμό. Έτσι σηκώνει μαζί με την αντιφιλελεύθερη και αντικαπιταλιστική σημαία την κόκκινη του προλεταριάτου για να σύρει σε ένα ενιαίο φαιο-”κόκκινο” μέτωπο τους συνθλιβόμενους μικροαστούς, την πιο τεμπέλικη και διεφθαρμένη κρατική υπαλληλία, τα πιο ανοργάνωτα μη βιομηχανικά τμήματα της εργατικής τάξης και τους πιο απελπισμένους ανέργους. Αυτό είναι το ταξικό περιεχόμενο του σύγχρονου εθνικο-κομμουνισμού που έχει αντικαταστήσει τον εθνικο-σοσιαλισμό. Ειδικά η πολιτικοιδεολογική πλατφόρμα της 17Ν είναι τυπικός εθνικο-κομμουνισμός.
Η καθεστωτική τρομοκρατία σε μάρτυρες και δικαστές και η νιτσεϊκή «διπλή ηθική»
Αξίζει τέλος να σημειωθεί ότι και στις δίκες για συμμετοχή στους Πυρήνες, πολλοί οι οποίοι συλλαμβάνονται αργότερα με οπλοστάσια και γιάφκες έχουν αθωωθεί προηγούμενα από δικαστήρια, πολλές φορές με πίεση και τραμπούκικες απειλές σε μάρτυρες να μην τολμήσουν να μιλήσουν και σε δικαστές να μην τολμήσουν να καταδικάσουν ή με δικηγορίστικα τερτίπια, τα οποία καθόλου δεν ενοχλούν τους «επαναστάτες» μας.
Τα μέλη των ταγμάτων εφόδου των Πυρήνων, νιτσεϊκά στη γραμμή της απέχθειάς τους για τις μάζες και βυθισμένα στον ατομικισμό τους, δεν έχουν ούτε τη διάθεση ούτε την ιδεολογική ορμή να διατρανώσουν στο δικαστήριο την πίστη τους στη δράση τους, να αναλάβουν την ευθύνη της και να ζητήσουν από τον λαό να τους στηρίξει και να αγωνιστεί στο πλάι τους για ό,τι εκείνοι θεωρούν τέλος πάντων ως δίκαιο πολιτικό σκοπό και στόχο. Αντίθετα, σιγοσφυρίζουν στην ευρύτερη περιφέρειά των φίλων τους ότι «αφού μπορείς να μείνεις ελεύθερος και να συνεχίσεις τον αγώνα, γιατί να μην υποδυθείς στο δικαστήριο τον ανήξερο και να γλιτώσεις;».
Πρόκειται για την απόλυτη αποθέωση της ηθικής του «Κυρίου» - κυριάρχου «επαναστάτη» έναντι της ηθικής του «Δούλου», δηλαδή του λαϊκού ανθρώπου και του εργαζόμενου τον οποίο ο «επαναστάτης» μας δεν έχει σε καμία εκτίμηση, στον οποίο δε νιώθει καμία ανάγκη να απολογείται, να εξηγείται και από τον οποίο δε δέχεται κατά κανέναν τρόπο να του ζητάει λογαριασμό. Γι’ αυτούς ο μέσος άνθρωπος που γενικά είναι έξω από την πολιτική είναι το πολύ μια αφορμή να κάνουν επίδειξη πολιτικής «ζορό» - «εκδικητών», αφού κατά τα άλλα τον θεωρούν απόλυτα αδύναμο για οποιαδήποτε άλλη άξια λόγου πολιτική δράση. Τελικά βέβαια θέλουν να του κάτσουν στον σβέρκο, ως εκτελεστικά όργανα μιας πουτινικού, «σπαρτιάτικου» τύπου ξενόδουλης δικτατορίας, κνιτοσυριζέικου ή κλασικού ακροδεξιού - ναζιστικού τύπου, που θα περιορίσει τη «νεοφιλελεύθερη κατανάλωση της αλλοτριωμένης μάζας» στα απολύτως απαραίτητα ξεροκόμματα ελεημοσύνης και θα εντάξει τη χώρα στο παγκόσμιο στρατόπεδο του πουτινικού πολέμου ενάντια στην «αλλοτριωμένη υπερκαταναλωτική Δύση».
Κάθε λογικός άνθρωπος καταλαβαίνει εξάλλου ότι ένα κράτος που θα είχε να κάνει με εχθρούς του, επαναστάτες τους οποίους θα φοβόταν ως ανατροπείς εξωτερικούς προς το ίδιο, δεν θα επέτρεπε ποτέ στα μέλη και στους φίλους αυτών των οργανώσεων να ασκούν επίσης γενικά ατιμωρητη βία η οποία να απαιτεί αθωώσεις, υπό την πίεση μαζικών σπασιμάτων, στοχοποίησης δικαστών και απειλών ότι «θα ανατιναχθεί η πόλη και ο τουρισμός». Αυτά μπορούν να τα κάνουν μόνο φορείς που έχουν την κάλυψη όχι απλώς μίας, αλλά της ισχυρότερης φράξιας της άρχουσας τάξης μέσα στον κρατικό μηχανισμό.
Πρόκειται τελικά για την απόλυτη αντεπαναστατική υποκρισία η οποία είναι ο μόνος τρόπος ύπαρξης του κάθε παπαγγελοπουλικού (σ.σ. ο Παπαγγελόπουλος ήταν αρχηγός της ΚΥΠ επί Καραμανλή του β’ του ανιψιού) και τελικά τσιπρικού «Ρουβίκωνα», γεγονός που αποδεικνύει τον δεξιό και καθεστωτικό χαρακτήρα αυτών των κάθε άλλο παρά «επαναστατών».