Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Τε­λι­κά, ό­πως κα­τα­λαβαί­νου­με α­πό το ση­μα­ντι­κό κεί­με­νο που δη­μοσί­ευ­σαν τις μέ­ρες της ε­πε­τεί­ου, βε­βαιώ­θη­καν ό­τι αυ­τή τη μνή­μη και τη με­γάλη θυ­σί­α του δεν την τι­μού­σαν στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ό­λοι αυ­τοί κα­θώς την αφή­να­νε στην προ­βο­κά­τσια των σπα­σι­μα­τιών, που τε­λι­κά α­ντί να φέρ­νει κοντά έ­διω­χνε το λα­ό α­πό το πα­ρά­δειγ­μα του Παύ­λου, ε­νώ δεί­χνα­νε μια συ­νο­λι­κά ψεύ­τι­κη και πο­λι­τι­κά­ντι­κα ι­διο­τε­λή στά­ση. Έ­τσι κα­τέ­λη­ξαν τε­λι­κά στην τρί­τη ε­πέ­τειο να κα­λέ­σουν σε μια δι­κιά τους εκ­δή­λω­ση για να τι­μή­σουν το νεκρό.

Στην εκ­δή­λω­ση αυ­τή συμ­με­τεί­χαν και οι σύ­ντρο­φοι και συ­να­γω­νιστές μας χω­ρίς να κά­νουν αι­σθη­τή την κομ­μα­τι­κή τους πα­ρου­σί­α, ό­χι μό­νο για­τί σε­βα­στή­κα­νε την ε­πι­θυ­μί­α των διορ­γα­νω­τών, ό­πως άλ­λω­στε κι ό­λος ο κόσμος, πε­ρί­που 200 ά­το­μα που μα­ζεύ­τη­κε ε­κεί, αλ­λά γιατί αυ­τή ή­ταν η φύ­ση της εκδή­λω­σης. Ή­ταν μια εκ­δή­λω­ση των αν­θρώ­πων που εί­χαν α­γα­πή­σει στ α­λή­θεια τον Παύ­λο που μι­σού­σαν βα­θιά τους φο­νιά­δες του, αλ­λά εί­χαν αρ­νη­θεί να τους χρη­σι­μο­ποιούν πο­λι­τι­κά ρεύ­μα­τα ξέ­να προς το δι­κό τους λα­ϊ­κό κοι­νω­νι­κό χα­ρα­κτή­ρα, προς το μί­σος τους για τη βί­α, προς τη σε­μνό­τη­τα, και πά­νω απ όλα προς την α­πέ­χθεια τους να μπαί­νουν στο πο­λι­τι­κό και κοι­νω­νι­κό προ­σκήνιο κα­βα­λώ­ντας τη θυ­σί­α ε­νός άλ­λου. Αυ­τό που ή­θε­λαν ή­ταν να δώ­σουν στην πράξη τη δι­κιά τους ει­κό­να για τον Παύ­λο, του ποιος ή­ταν στα α­λή­θεια, ποιο ή­ταν το πνεύ­μα του. Αυ­τό ή­ταν κά­τι το ε­ξαι­ρε­τι­κά πο­λύ­τι­μο και έ­πρε­πε να γίνει α­πο­λύ­τως σε­βα­στό.

Πρέ­πει βέ­βαια ε­δώ να ξε­κα­θα­ρί­σου­με ό­τι άν­θρω­ποι σαν το Π. Φύσ­σα, που έ­κα­ναν μια χει­ρο­νο­μί­α τό­σο με­γά­λη, που ξε­περ­νού­σε τα ό­ρια των ό­ποιων δι­κών τους κο­ντι­νό­τε­ρων προ­σω­πικών κοι­νω­νι­κών δε­σμών, και γι­νό­ταν χειρο­νο­μί­α που συ­γκί­νη­σε και έκ­φρα­σε μια ο­λό­κλη­ρη νε­ολαί­α και την πλειο­ψηφί­α ε­νός λα­ού, τέ­τοιοι άν­θρω­ποι α­νή­κουν α­ντι­κει­με­νι­κά στο λα­ό και στην ιστο­ρί­α του. Γι αυ­τό η α­λη­θι­νή ει­κό­να για τέ­τοιους αν­θρώ­πους και τέ­τοιες χει­ρο­νο­μί­ες θα γί­νο­νται α­ντι­κεί­με­νο μό­νι­μης δια­μά­χης α­νά­με­σα στις τά­ξεις, α­νά­με­σα στη δη­μοκρα­τί­α και στο φα­σι­σμό, α­νά­με­σα στην α­λή­θεια και το ψέμ­μα. Μέ­σα στα πλαί­σια αυ­τής της δια­πά­λης και α­νε­ξάρ­τη­τα α­πό τις ό­ποιες πο­λι­τι­κές α­πό­ψεις έ­χουν ή θα σχη­μα­τί­σουν σε αυτή τη θυελ­λώ­δη ε­πο­χή η οικο­γέ­νεια και οι φί­λοι του Φύσ­σα, ε­μείς δια­μορ­φώ­σα­με την ά­πο­ψη ό­τι ο α­λη­θινός Φύσ­σας εί­ναι αυ­τός που οι ί­διοι μας δί­νουν με τα λό­για τους αλ­λά κυ­ρί­ως με τις πρά­ξεις τους.

Αυ­τοί οι άν­θρω­ποι λοι­πόν κά­να­νε ε­κεί­νο το βρά­δυ αυ­τό που α­πό την αρ­χή τους έκ­φρα­ζε και που πι­στεύ­ου­με ό­τι έκ­φρα­ζε το λα­ό του Κε­ρα­τσι­νιού, ι­διαί­τε­ρα μά­λι­στα για­τί ερ­χό­ταν τώ­ρα σαν α­ντί­βα­ρο στην ει­κό­να της κα­ταστρο­φι­κής βί­ας, του υ­πο­κρι­τι­κού στόμ­φου και της θο­ρυ­βώ­δι­κης α­λα­ζο­νείας με την ο­ποί­α μα­γα­ρί­σα­νε οι ψευ­το-α­ντιφα­σί­στες την ε­πό­με­νη μέ­ρα της δο­λο­φο­νί­ας κα­θώς και τις τρεις ε­πε­τεί­ους της. Τού­τη η συ­γκέ­ντρω­ση ή­ταν κάτι σαν βάλ­σα­μο για την πό­λη του Κε­ρα­τσι­νιού. Ή­ταν η α­πο­κα­τά­στα­ση του νε­κρού α­πό τη συ­κο­φα­ντί­α ό­χι μό­νο των α­νοι­χτών ε­χθρών του αλ­λά, κυ­ρί­ως, των δήθεν φί­λων του.

Αυ­τό εί­δα­με ε­μείς στη μά­να που χά­ι­δε­ψε το πα­γω­μέ­νο πρό­σω­πο της προ­το­μής του γιου της και με­τά κά­θι­σε πα­ρα­δί­πλα, στην ά­κρη του πε­ζο­δρο­μί­ου σιω­πη­λή για ώ­ρες ως το τέ­λος. Ή­ταν η ί­δια μά­να που με τό­ση δύ­να­μη κε­ραυ­νοβο­λού­σε τους ξε­θαρ­ρε­μέ­νους να­ζή­δες στη δί­κη της αιώ­νιας ντρο­πής για τη δι­καιο­σύ­νη και τον ε­πί­ση­μο πο­λι­τι­κό κό­σμο της χώ­ρας. Αυ­τό εί­δα­με στους φί­λους του που σι­γο­τρα­γού­δη­σαν ή­ρε­μα και συ­νε­σταλ­μέ­να τα πιο ω­ραί­α του κομ­μά­τια, που μι­λού­σαν για την ε­λευ­θε­ρί­α, τις σκλη­ρές α­λή­θειες της ζω­ής, την α­ξιο­πρέ­πεια, τη φι­λί­α, τη μπέ­σα, το θάρ­ρος, δη­λα­δή τε­λι­κά για το εί­δος του αν­θρώ­που που συ­ντά­ρα­ξε την Ελ­λά­δα και θα τη συ­ντα­ρά­ζει α­κό­μα πε­ρισ­σότε­ρο στα χρό­νια που έρ­χο­νται ό­ταν, υ­ψώ­νο­ντας το πιο πε­ρι­φρο­νη­τι­κό “ό­χι” στη μι­κρό­τη­τα μιας ο­λό­κλη­ρης ε­πο­χής, α­τέ­νισε ά­φο­βα τη θρα­σύ­δει­λη να­ζι­στική α­γέ­λη και έ­βα­λε το στή­θος του μπρο­στά της για να σώ­σει τους φί­λους του και την τι­μή του ερ­γα­τι­κού α­ντι­φα­σι­στι­κού Πει­ραιά.

Το ό­τι η οι­κο­γέ­νεια και οι φί­λοι του Φύσ­σα έ­χουν α­ντι­στα­θεί σχε­δόν μό­νοι τους ως τώ­ρα με τό­ση γνώ­ση και σθέ­νος στα σα­χα­ρέ­νια βό­λια της α­στικής τά­ξης και έ­χουν κρα­τή­σει με τό­σο πεί­σμα την ει­κό­να του Παύ­λου όρ­θια με το δι­κό τους τρό­πο και με τα δι­κά τους λιγοστά μέ­σα λέ­ει πολ­λά για το είδος των αν­θρώ­πων που ε­γκυ­μο­νού­νται ε­κεί στα βά­θη της φτω­χο­λο­γιάς. Ο φασι­σμός και ο σο­σιαλ­φα­σι­σμός ό­σο και να φαί­νο­νται ι­σχυ­ροί στην προ­έ­λα­σή τους δεν θα έ­χουν τε­λι­κά έ­ναν κα­θό­λου εύ­κο­λο δρό­μο σ’ αυ­τή τη χώ­ρα.