Ο τελευταίος έχει βρεθεί το τελευταίο διάστημα στο στόχαστρο των πιο ξεσκολισμένων ρωσόφιλων εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ειδικά της κλίκας που ελέγχει την εξωτερική πολιτική της ένωσης, με επικεφαλής την «κεντροαριστερή» Μογκερίνι, αλλά και στρατιών αληθινών ή ψεύτικων φιλελεύθερων, που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους κατά του πρόεδρου της Τουρκίας.
Οι ψευτοδημοκράτες των δύο μέτρων και δύο σταθμών δεν είπαν ούτε μια κουβέντα συμπάθειας προς την Τουρκία όταν εκείνη, υπερασπιζόμενη στο βάθος την εθνική ανεξαρτησία των χωρών τόσο του Τρίτου Κόσμου, όσο και της Ευρώπης, κατέρριψε ρωσικό βομβαρδιστικό αεροσκάφος, αφού οι Ρώσοι παραβίαζαν για πολλοστή φορά τον εναέριο χώρο της μέσω Συρίας τον περασμένο Νοέμβρη. Αντιθέτως οι υποτακτικές στη Ρωσία ευρωπαϊκές ηγεσίες κάλεσαν ουσιαστικά την Τουρκία, όπως έκανε και η ξετσίπωτα ρωσόφιλη προεδρία Ομπάμα της αμερικάνικης υπερδύναμης, να τα φτιάξει όπως – όπως με τον Πούτιν και να μην ανοίγει «αχρείαστα» μέτωπα μαζί του, την ώρα της τάχα «ιερής αντιISIS ενότητας» όλου του ιμπεριαλιστικού κόσμου στη Συρία.
Η Τουρκία και προσωπικά ο Ερντογάν δέχονται πυρά σε όλη τη γραμμή από το ρωσόφιλο κουαρτέτο που κρατάει τα «κλειδιά» της Ε.Ε. (Μέρκελ – Ολάντ – Κάμερον – Ρέντσι και μπαλαντέρ το Γιούνκερ). Οι τελευταίοι σπέρνουν εναντίον του Τούρκου προέδρου την άδικη και βρώμικη κατηγορία ότι στηρίζει το Ισλαμικό Κράτος (ISIS), ρίχνουν στον ίδιο την ευθύνη για την πολεμική σύγκρουση με τους εθνοφασίστες – αποσχιστές του PKK στη νοτιοανατολική Τουρκία, τον ψέγουν που δε θεωρεί αυτονόητα «θετική» δύναμη το επίσης αποσχιστικό συριακό παρακλάδι των PKKδων, PYD, τον χτυπούν επειδή σπρώχνει τη συριακή πατριωτική αντιπολίτευση σε αταλάντευτη γραμμή απέναντι στο σφαγέα Άσαντ, ενώ τον κατηγορούν για δικτάτορα όχι τόσο για πραγματικά αντιδημοκρατικά λάθη που όντως έχει κατά καιρούς κάνει, αλλά κυρίως επειδή τσακίζει δίκαια με συλλήψεις και αποτάξεις το δίκτυο του ισλαμοφασίστα – πραξικοπηματία «ιεροκήρυκα» Γκιουλέν μέσα στην Τουρκία (αστυνομία, δικαιοσύνη).
Η παραίτηση Νταβούτογλου έριξε φως στο γιατί ξαφνικά όλοι αυτοί οι «φιλελεύθεροι», που άφησαν ευχαρίστως στον Πούτιν την ανατολική Ουκρανία και την Κριμαία και γενικά δεν έχουν αφήσει διεθνές ζήτημα στο οποίο να μην έχουν πάρει φιλική ή υφεσιακή θέση προς το νεοναζιστικό Άξονα Ρωσίας – Κίνας – Ιράν, αποφάσισαν να φερθούν τόσο «γλυκά» στον Νταβούτογλου σε ό,τι αφορά τη συμφωνία για το προσφυγικό. Έφτασε μάλιστα ο πιο ξεσκολισμένος πράκτορας του Πούτιν μέσα σε καγκελαρία ευρωπαϊκής χώρας, ο ρωσόδουλος κνίτης Τσίπρας, να πάει στη Σμύρνη και να μοιράζει λουλούδια σε δημοσιογράφους μαζί με έναν Νταβούτογλου ο οποίος, τουλάχιστο διακηρυκτικά, περνούσε τη Ρωσία γενεές δεκατέσσερις, ενώ κατήγγελλε και το PKK-PYD (και σωστά) ως Ρώσους μισθοφόρους.
Φαίνεται ότι ο Νταβούτογλου, ο οποίος είχε δείξει τα τελευταία χρόνια επίσης αρκετά σταθερή αντι-Γκιουλέν στάση, γι’ αυτό και επελέγη από τον Ερντογάν ως διάδοχός του στην πρωθυπουργία, εξέφραζε μέσα στην ισλαμοεθνικιστική τάση του AKP τις πιο υποχωρητικές προς τον ιμπεριαλισμό και το σοσιαλιμπεριαλισμό, δηλαδή τις πλέον «ρεαλιστικές» (με την αρνητική έννοια του όρου) τάσεις, οι οποίες είτε από συμφέρο είτε από υπολογισμό φοβούνται την – όντως θαρραλέα για χώρα του Τρίτου Κόσμου, έστω και αναπτυγμένη οικονομικά – γραμμή σύγκρουσης με πάνω από έναν εχθρούς και μάλιστα με υπερδυνάμεις (κυρίως με τη Ρωσία αλλά και σε ένα σημαντικό βαθμό με τις ΗΠΑ) που βάζει μπροστά ο Ερντογάν.
Αυτό φάνηκε α) στη γραμμή του Νταβούτογλου για συμφιλιωτισμό απέναντι στο PKK την ώρα που εκείνο ξεκίνησε τον πόλεμο σπάζοντας την εκεχειρία και μάλιστα φτάνοντας στο να καλύπτει ουσιαστικά τις σφαγές αμάχων που πραγματοποιούν τα παρακλάδια του («Γεράκια του Κουρδιστάν»), β) στην ουσιαστικά ουδέτερη θέση που έλαβε σε ό,τι αφορά τους ερντογανικούς υπουργούς που ήθελε να σύρει σε δίκη το δίκτυο Γκιουλέν («ας πάνε να δικαστούν και να αθωωθούν για μη μείνουν σκιές»), γ) στην πρακτική μη τήρηση της δέσμευσης που είχε αναλάβει απέναντι στον Ερντογάν για μετατροπή του πολιτεύματος από προεδρευόμενη σε προεδρική δημοκρατία, την ώρα που με αυτή τη δέσμευση πήρε τη θέση του Ερντογάν στην πρωθυπουργία και εκείνος πήγε στη χωρίς εκτελεστικές αρμοδιότητες προεδρία.
Αυτές τις τάσεις, οι οποίες εκ των πραγμάτων, όπως φάνηκε από τις φιλοΝταβούτογλου αντιδράσεις των γκιουλενικών, αλλά και του ρωσόφιλου αρχηγού των κεμαλικών, Κιλιντσάρογλου, εξυπηρετούσαν αντικειμενικά την πολιτική αποδυνάμωση της γραμμής του Ερντογάν, επιχείρησαν να εκμεταλλευτούν τόσο ο ύπουλος Ομπάμα, όσο και οι Ευρωπαίοι ασπόνδυλοι ρωσόφιλοι, ρίχνοντας γέφυρες στον «ρεαλιστή» Νταβούτογλου. Εκεί ο Ερντογάν, ο οποίος παραμένει απόλυτα κυρίαρχος στην Εκτελεστική Επιτροπή του AKP, ουσιαστικά αφαίρεσε εκτελεστικές αρμοδιότητες από τον επικεφαλής του κόμματος, οδηγώντας τον τελικά σε παραίτηση και από την πρωθυπουργία και από την κομματική προεδρία.
Η απύθμενη υποκρισία
Ο Ερντογάν ασφαλώς δεν είναι κανένας δημοκράτης αλλιώς δεν θα είχε τόσα χρόνια συμμαχία με τον ισλαμοφασίστα Γκιουλέν και με το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό πριν συγκρουστεί μαζί τους, ούτε θα είχε κάνει για όλα αυτά τα χρόνια αντισημιτική πολιτική και πολιτική ισλαμικής αντίδρασης απέναντι στις γυναίκες, ούτε θα είχε τόσο έντονους ιδεολογικούς δεσμούς με τους αντιδραστικούς Αδελφούς Μουσουλμάνους, οπότε και την αντίστοιχη πολιτική απέναντι στο κράτος του Ισραήλ ή απέναντι στους ομοφυλόφιλους, ούτε θα είχε αναβιώσει για τις ανάγκες του περιφερειακού ηγεμονισμού της τούρκικης αστικής τάξης τα υπολείμματα του οθωμανισμού. Επίσης δεν θα επενέβαινε για να υποστούν διώξεις άνθρωποι που τον εξύβριζαν σε άλλες χώρες (όπως έκανε για τον γερμανό Λαζόπουλο που είναι αλήθεια τον είπε παιδόφιλο και κτηνοβάτη, πράγμα που ωστόσο απαντιέται πολιτικά και όχι με δικαστικές διώξεις όταν πρόκειται για μια ξένη χώρα. Αυτή την ευκαιρία άδραξε η προβοκατόρισσα Μέρκελ και προώθησε τις διώξεις για να κάνει τον Ερντογάν εντελώς μισητό στο δημοκρατικό γερμανικό λαό).
Αλλά είναι κυριολεκτικά εξοργιστικό να σκίζει τα ρούχα του ο κάθε φιλελεύθερος ενάντια στον Ερντογάν ακριβώς την ώρα που αυτός έρχεται σε ρήξη με όλους τους παραπάνω ως χθες αρνητικούς του συμμάχους. Δηλαδή όταν έρχεται σε ρήξη με το σκληρό ισλαμοναζισμό και αντισημιτισμό του Γκιουλέν όπου αποφυλακίζει τα θύματα του και ξηλώνει τα δίκτυά του μέσα στο τούρκικο κράτος, ή όταν τα βάζει αμυνόμενος σχεδόν μόνος του στην Ευρώπη με το νεοτσαρισμό και νεοχιτλερισμό της Ρωσίας του Πούτιν όπως αυτός εκδηλώθηκε όχι μόνο στη Συρία αλλά και πριν στην Ουκρανία, όταν συγκρούεται με το βασικό θεωρητικό του νεοοθωμανισμού που είναι ο Νταβούτογλου, όταν επιχειρεί προσέγγιση με το Ισραήλ και εισπράττει άρνηση από τον προβοκάτορα ρωσόφιλο Νετανιάχου και, κυρίως, όταν αντιστρατεύεται πάλι μόνος του τον γενοκτόνο Άσαντ στη Συρία και το δικτάτορα Σίσι στην Αίγυπτο όπου αποδείχτηκε ότι οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι δεν ήταν το μεγαλύτερο κακό.
Αλλά αυτές οι αντιφάσεις γίνονται κραυγαλέες όταν το πανίσχυρο προπαγανδιστικά ρωσόφιλο απαράτ στην Ευρώπη διαρρηγνύει τα ιμάτιά του για το «δημοκρατισμό» που λείπει από τον Ερντογάν και την κυβέρνησή του, ενώ δεν είχε ποτέ κανένα πρόβλημα όταν πιο παλιά, ο ίδιος, σε συνεργασία με τον Γκιουλέν, ξεπάτωνε τα βάθρα εξουσίας των κεμαλικών στο στρατό αλλά και στην πολιτική και, κυρίως, στον Τύπο, με στημένες δικαστικές διώξεις προβοκάτσιες τύπου Εργκενεκόν και Βαριοπούλας. Τότε οι συντριπτικά περισσότεροι ευρωπαίοι αστοφιλελεύθεροι έβλεπαν «εκδημοκρατισμό της Τουρκίας μέσω μείωσης του ρόλου του τουρκικού στρατού στη δημόσια ζωή». Τα ίδια έλεγαν εμμέσως και οι κνιτοσυριζαίοι όλου του πλανήτη, που ειρωνεύονταν κάθε κριτική προς την τότε αντιδραστική, αντιδυτική και ρωσόφιλη γραμμή Ερντογάν (κριτική που έκανε στη χώρα μας μόνο η ΟΑΚΚΕ, http://www.oakke.gr/na460/tourkia460.htm, Νέα Ανατολή, Σεπτέμβρης 2010) ως «φλυαρία των πουλημένων στους Αμερικανούς κοσμικών στρατοκρατών».
Για να μη μιλήσει κανείς – σε ό,τι αφορά τα κνιτοειδή – για την πλήρη ηρωοποίηση του αντισημιτικού, φιλοΧαμάς «Καραβιού για τη Γάζα», στο οποίο ηγούνταν Τούρκοι ακροδεξιοί ισλαμιστές το 2010.
Τον αντιδημοκρατισμό του Ερντογάν τον θυμήθηκαν αντάμα κνίτες και φιλελεύθεροι όταν εκείνος ήρθε σε σύγκρουση με τη Ρωσία πάνω στην Αραβική Άνοιξη. Ο μεν Ερντογάν ήταν σύμφωνος με τη Ρωσία στην πτώση των φιλοδυτικών κοσμικών αστών της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, αλλά ήθελε αυτοί να αντικατασταθούν από το αδελφικό του ρεύμα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, που είχε δύναμη σε όλες τις χώρες όπου υπήρξαν εξεγέρσεις. Αντίθετα η Ρωσία ήθελε κοινό μέτωπο φιλελεύθερων, κνιτοειδών-τροτσκιστών, ισλαμιστών και αντιδυτικών εθνικιστών ενάντια στους παλιούς φιλοδυτικούς κοσμικούς αστούς και στη συνέχεια δικτατορίες των αντιδυτικών, ρωσόφιλων στρατοκρατών πάνω και σε φιλοδυτικούς και σε ισλαμιστές.
Για να το πούμε με μια κουβέντα με το παράδειγμα της Αιγύπτου, οι Ερντογάν και Πούτιν χτυπούσανε μαζί τους Μουμπάρακ, αλλά ο Ερντογάν ήθελε εξουσίες τύπου Μόρσι, ενώ ο Πούτιν ήθελε δικτατορίες τύπου Σίσι πάνω και στους Μόρσι και στους Μουμπάρακ.
Τότε λοιπόν, λίγο πριν η Ρωσία, με συνεργούς τους Ομπάμα – Ολάντ – Κάμερον – Μέρκελ, ρίξει τον Μόρσι για να φέρει το φιλορώσο φασίστα Σίσι (Ιούλιος 2013), ο ρωσόφιλος Γκιουλέν, προστατευόμενος των Κλίντον – Ομπάμα στις ΗΠΑ, προσπάθησε να κινηθεί πραξικοπηματικά ενάντια στον Ερντογάν εκμεταλλευόμενος ή και στήνοντας εξαρχής το κίνημα της Ταξίμ (Ιούνιος 2013).
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή θυμήθηκαν όλοι οι απερίγραπτοι υποκριτές όλα τα «κακά» του ισλαμοσυντηρητικού ηγέτη της Τουρκίας. Οι συνωμοσίες που έστηνε ο Γκιουλέν στους φιλοδυτικούς κεμαλικούς, σύμφωνα με την κάθε Μογκερίνι, ήταν «δημοκρατική κάθαρση», ενώ οι τωρινές συνωμοσίες του Γκιουλέν κατά του Ερντογάν, όταν αποκαλύπτονται και τιμωρούνται από τον τελευταίο, σημαίνουν «αυταρχισμό και απομάκρυνση της Τουρκίας από τα δημοκρατικά κεκτημένα».
Οι ρωσόδουλοι των PKK-PYD και η εξαχρείωση ΗΠΑ – Ε.Ε.
Εκεί που η υποκρισία των αμερικάνων και δυτικοευρωπαίων μονοπωλιστών, ωστόσο, χτυπάει κόκκινα, είναι στο κουρδικό. Ο Ερντογάν, σε αντίθεση με τον κεμαλικό εθνικισμό, προσπάθησε, με ό,τι ιδεολογικά υλικά είχε («Τούρκοι και Κούρδοι είναι αδέλφια, επειδή είναι μουσουλμάνοι») να δώσει τέλος στην εθνοτική σύγκρουση στα νοτιοανατολικά, δίνοντας δικαιώματα στην κουρδική μειονότητα της Τουρκίας στο γλωσσικό και δίνοντας στο PKK το δικαίωμα να αφοπλιστεί και να περάσει στην πολιτική πάλη.
Οι εθνοσοβινιστές, φονιάδες και σοσιαλφασίστες της οργάνωσης αυτής, που είναι μισητή ακόμη και σε πολύ μεγάλο μέρος του κουρδικού πληθυσμού της Τουρκίας, αφού δέχθηκαν την εκεχειρία στις αρχές του 2013 την έσπασαν ξαφνικά το καλοκαίρι του 2015 μόλις άρχισε η ανοιχτή σύγκρουση Ρωσίας-Τουρκίας, με τη στημένη δικαιολογία ότι ο Ερντογάν δεν επενέβαινε για να βοηθήσει τους ίδιους και το συριακό παρακλάδι τους (PYD), στη μάχη κατά των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους στη βόρεια Συρία. Ο Ερντογάν είχε αντιπροτείνει τη μεταφορά μέσω Τουρκίας ενόπλων δυνάμεων του αυτόνομου Ιρακινού Κουρδιστάν, των γνωστών Πεσμεργκά, που έχουν καλές σχέσεις με την Τουρκία και τη Δύση, καθώς και Σύρων ανταρτών που πολεμούν πραγματικά τον Άσαντ και το Ισλαμικό Κράτος, ώστε να βοηθηθούν οι Κούρδοι ενάντια στους τζιχαντιστές.
Το PKK-PYD, όμως, μόνο αυτό δεν ήθελε και μόνο η πάλη με τους τζιχαντιστές δεν το ένοιαζε. Κι αυτό γιατί συνεργάζεται με τον Άσαντ και έχει κάνει την εντελώς πρόσκαιρη μάχη που δίνει ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος δικαιολογία για να καταλάβει, με τη βοήθεια Ρωσίας – Άσαντ, όσο το δυνατό μεγαλύτερα εδάφη στη βόρεια Συρία και να την κάνει ορμητήριο για αποσχιστικό αγώνα ενάντια στην Τουρκία. Γι’ αυτό δεν ήθελε βοήθεια ούτε από τους μη σοσιαλφασίστες, Ιρακινούς Κούρδους πατριώτες Πεσμεργκά, ούτε από τους Σύρους αντιασαντικούς πατριώτες αντάρτες. Γι’ αυτό και έκανε «αξίωμα», μαζί με τη Ρωσία, την τάχα «αυταπόδεικτη» συνεργασία Ερντογάν – Ισλαμικού Κράτους. Και όλ’ αυτά, ενώ η Τουρκία πλήττεται κάθε τόσο από τους ισλαμοναζήδες του ISIS, που τη χτυπούν από το συριακό έδαφος με όλμους (π.χ. πόλη Κιλίς).
Τώρα λοιπόν η Ε.Ε. ζητάει από την Τουρκία να αλλάξει την αντιτρομοκρατική της νομοθεσία, ενώ η Άγκυρα αντιμετωπίζει, ουσιαστικά ασταμάτητα από το 1984, εθνοαποσχιστική εξέγερση, με αντάλλαγμα την κατάργηση της βίζας για τους Τούρκους πολίτες που θα ταξιδεύουν στην Ε.Ε. από τις 30 Ιουνίου του 2016 και δώθε. Η Τουρκία, από την πλευρά της, δέχτηκε τη γενικά θετική συμφωνία με την Ε.Ε. για το προσφυγικό που ανάσχεσε τις μεταναστευτικές ροές οι οποίες με το δουλεμπορικό και ανοργάνωτο τρόπο που γίνονταν, οδηγούσαν μαθηματικά σε αδιέξοδο και έκρηξη στην καρδιά της Ευρώπης αν συνεχίζονταν αμείωτες. Σε αντάλλαγμα, έλαβε εγγυήσεις και για την κατάργηση της βίζας για τους Τούρκους πολίτες που ταξίδευαν στην Ευρώπη και για σημαντική οικονομική βοήθεια (6 δισ.) στους πρόσφυγες της Συρίας που έχουν καταφύγει στην Τουρκία.
Οι δίχως αρχές Ευρωπαίοι φίλοι ή και υποτακτικοί του Πούτιν αρχίζουν τώρα να κάνουν νερά στη βίζα, ζητώντας από τον Ερντογάν να άρει την αντιτρομοκρατική νομοθεσία, δηλαδή στην ουσία να δεχτεί σε συνθήκες πολέμου την ελευθερία πολιτικής δράσης του ΡΚΚ, και τελικά να αναγνωρίσει ότι το συριακό κουρδικό PYD, εξάρτημα του ΡΚΚ, είναι αντιISIS δύναμη, όπως του λένε Ρώσοι και Αμερικάνοι. Όμως ώσπου να πέσει ο Νταβούτογλου αυτό δεν το έβαζαν σαν ανυπέρβλητο όρο, έλεγαν δηλαδή ότι δεν πειράζει αν από τα 72 μέτρα που πρέπει να πάρει ο Ερντογάν για να πάρει την κατάργηση της βίζας δεν υπάρχει η αλλαγή στον αντιτρομοκρατικό νόμο. Μόλις όμως ο Νταβούτογλου έπεσε, και μόνο τότε, ο σοσιαλδημοκράτης Σουλτς, πρόεδρος του Ευρωκοινοβούλιου, και κυρίως ο αρχιπροβοκάτορας ρωσόφιλος Γιούνκερ έβαλαν βέτο στη ευρωτουρκική συμφωνία για το προσφυγικό αν δεν υπήρχε αυτή η αλλαγή. Επίσης, μόνο όταν έπεσε ο Νταβούτογλου και μόνο τότε η Κομισιόν άρχισε να αρνείται και τα χρήματα (τα 6 δισ.) για τους πρόσφυγες, λέγοντας ότι δεν πρέπει να δοθούν στην Τουρκία, αλλά στον ΟΗΕ και τις μη κυβερνητικές οργανώσεις. Ουσιαστικά δεν δέχονται να έχει την ευθύνη των προσφύγων το τουρκικό κράτος, αλλά ένα παρακράτος υπό την κυριαρχία του ΟΗΕ, δηλαδή των δύο υπερδυνάμεων, πράγμα που η Τουρκία δεν δέχεται από την ώρα που ως τώρα μόνη της και χωρίς λεφτά από την Ευρώπη φρόντιζε για τη διαβίωση των προσφύγων και είχε οικοδομήσει τους αντίστοιχους μηχανισμούς.
Από αυτήν την ξαφνική αλλαγή στάσης της ηγεσίας της ΕΕ απέναντι στην Τουρκία μπορούμε να καταλάβουμε ότι η υποδοχή πλανητάρχη στο Νταβούτογλου που επεφύλαξαν όλοι οι ηγέτες της ΕΕ για να υπογράψουν μαζί του τη συμφωνία δεν ήταν παρά μια μανούβρα των ρωσόφιλων Μέρκελ, Τουσκ, Γιούνκερ, Ολάντ, Ρέντσι για να δώσουν τεράστιο πολιτικό κύρος στον Νταβούτογλου μέσα στην Τουρκία (ιδιαίτερα με το ζήτημα της κατάργησης βίζας που τόσο πολύ τη θέλει η τουρκική ερντογανική μεσαία αστική τάξη για να κάνει επιχειρηματικά ταξίδια στην Ευρώπη), έτσι ώστε αυτός να βρεθεί σε θέση ισχύος σε μια σύγκρουση με τον Ερντογάν. Τελικά η σύγκρουση μέσα στο κόμμα ΑΚΡ του Ερντογάν έγινε και σε αυτή τη φάση οι συσχετισμοί αποδείχτηκαν συντριπτικοί υπέρ του τελευταίου.
Περιμένουμε ότι οι πράκτορες και οι φίλοι της Ρωσίας που έχουν χωθεί εδώ και χρόνια και έχουν αρπάξει ηγετικά πόστα στην πολιτικά χαλαρή Ευρώπη θα κλιμακώσουν τις επιθέσεις τους στον όλο και πιο διπλωματικά απομονωμένο Ερντογάν ώστε να τον ρίξουν από την εξουσία και να παραδώσουν την Τουρκία, αυτή τη χώρα-κλειδί για την ευρωπαϊκή στρατιωτική και ενεργειακή άμυνα, στο χειρότερο εχθρό της Ευρώπης.
Δεν ξέρουμε ακόμα πόσο πολιτικά τυφλή και πόσο παρακμασμένη οικονομικά θα αποδειχτεί η ευρωπαϊκή μονοπωλιακή αστική τάξη για να το κάνει αυτό. Όμως από τη μια οι αντιστάσεις κάποιων κομματιών των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων απέναντι στον νεοχιτλερισμό αναγκαστικά θα προκύψουν, όπως έγινε και πριν τον β’ παγκόσμιο πόλεμο απέναντι στον παλιό χιτλερισμό. (Ήδη προχθές ο Σόιμπλε, που έχει μιλήσει τελευταία αρκετά καθαρά για τη ρώσικη απειλή σε δημοσιογραφική ερώτηση για τον Ερντογάν, είπε ότι δεν του αρέσουν όσα λέει «αλλά θα πρέπει να συνεργαστούμε μαζί του»).
Από την άλλη όμως, πράγμα που είναι και το σημαντικότερο, οι λαοί μαθαίνουν κυρίως μέσα από τις προδοσίες των αστικών τους τάξεων. Αυτές οι προδοσίες είναι σήμερα πιο εκτεταμένες και πιο ξεδιάντροπες από όσο στις παραμονές του Β΄ παγκόσμιου πόλεμου ακριβώς επειδή οι λαοί της Ευρώπης δεν έχουν όπως τότε τα δικά τους, εργατικά και κομμουνιστικά κόμματα και τα λαϊκά αντιφασιστικά μέτωπα για να τις εμποδίζουν ή έστω να τις μετριάζουν. Έχουμε λόγους να πιστεύουμε όμως ότι ακριβώς γι’ αυτό το λόγο θα αρχίσουν οι λαοί σε ένα όχι μακρινό μέλλον να οικοδομούν και να κάνουν μαζικά αυτά τα κόμματα και αυτά τα μέτωπα, αντιδρώντας όχι μόνο και όχι τόσο στην προδοτική πολιτική των αστικών τους τάξεων όσο στην πολιτική των ψευτοαριστερών φασιστών και σοσιαλιμπεριαλιστών που τα διέλυσαν.
Μια μεγάλη καταστροφή σχεδόν πάντα γεννάει μια μεγάλη πρόοδο.