Αυτή η νέα Ρωσία εμφανίστηκε τότε στον κόσμο και έγινε δεκτή από μεν τους δυτικούς ιμπεριαλιστές με ενθουσιασμό σαν μια νέα αστοδημοκρατική και δυτικόφιλη χώρα, χειροπιαστή ήττα του κομμουνισμού, από δε την παγκόσμια ψευτοκομμουνιστική αριστερά σαν το ίδιο αξιολογημένο ανάποδα δηλαδή σαν μια μορφή αποικιοποίησης της «σοσιαλιστικής» ΕΣΣΔ και σαν αρχή της αμερικανικής μονοκρατορίας στον πλανήτη. Και για τα δυο πιο πάνω φαινομενικά αντίθετα στρατόπεδα αυτή η αντίληψη παραμένει ως τα σήμερα χοντρικά αναλλοίωτη. Σε αυτή την κοινή αντίληψη στηρίζεται και η βασική τους ταύτιση στη συμφερτική για τη σημερινή νεοχιτλερική Ρωσία αποδοχή του ισχυρισμού της δεύτερης ότι με το πέρασμα από τον Γκορμπατσόφ στον Γέλτσιν ολοκληρώθηκε ουσιαστικά η διαδικασία επέκτασης-περικύκλωσης των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ σε βάρος της Ρωσίας η οποία τάχα γέννησε σαν φυσική αντίδραση τον δήθεν ταπεινωμένο και τάχα γι αυτό βίαιο και εκδικητικό Πούτιν.
Όμως η ΟΑΚΚΕ εκτιμούσε πριν 30 χρόνια ότι το πέρασμα από τον Γκορμπατσόφ στον Γέλτσιν σήμαινε τη μετάβαση από μια σχετικά αδύναμη πολυεθνική, αν και υπό ρώσικη ηγεσία, νεοχιτλερική ΕΣΣΔ σε μια ακόμα πιο επιθετική και σοβινιστική νεοχιτλερική Ρωσία. Αυτό το πέρασμα το πραγματοποίησαν σε δυο φάσεις και σε ενότητα οι Γκορμπατσόφ και Γέλτσιν με τέτοιο τρόπο ώστε το ρώσικο κράτος όχι μόνο να υφαρπάξει ό,τι ήταν πιο ακριβό από τα κράτη που αποσπάστηκαν από τη διαλυμένη ΕΣΣΔ, δηλαδή την ψηλή στρατιωτική και διαστημική τεχνολογία τους, τις πυρηνικές κεφαλές τους, και πάνω απ όλα τη διπλωματική τους εκπροσώπηση σαν ΕΣΣΔ παντού ειδικά σε ότι αφορά το βέτο της στον ΟΗΕ, αλλά και να κάνει αυτή την υφαρπαγή κάτω από τα χειροκροτήματα των σε στρατηγική πτώση ιμπεριαλιστών της Δύσης. Ήταν σαν τέτοιοι που αυτοί εμπιστεύτηκαν τον «υπεύθυνο και διαλλακτικό» μεγαλορώσο Γκορμπατσόφ σαν διαχειριστή της τάχα νικημένης ΕΣΣΔ και όχι τους ανεύθυνους όπως θεωρούσαν εθνικιστές κυβερνήτες των ομόσπονδων κρατικών θραυσμάτων της.
Σε εκείνη της την ανάλυση η ΟΑΚΚΕ στηρίχθηκε στη μαοϊκή Θεωρία των Τριών Κόσμων και στη λενινιστική θεωρία για το κράτος σύμφωνα με την οποία μόνο επαναστάσεις ή γιγαντιαίοι εθνικοί πόλεμοι μπορούν να πετύχουν την πραγματική διάλυση ιμπεριαλιστικών υπερδυνάμεων σαν την ΕΣΣΔ οπότε και την απελευθέρωση καταπιεσμένων εθνικών κρατών, ότι δηλαδή οι αυτοκρατορίες ποτέ δεν αυτοκτονούν, όπως πίστεψαν μαγεμένοι από την απροσδόκητη νίκη τους οι δυτικοί ιμπεριαλιστές.
Θεωρούμε πάντως ότι η ΟΑΚΚΕ βρέθηκε σε μια προνομιακή θέση για να καταλάβει τη νέα εποχή σε σχέση με άλλα μ-λ - μαοϊκά κόμματα στον κόσμο, που παρασύρθηκαν από τη γενική ιμπεριαλιστική ανάλυση και πέθαναν σαν τέτοια, εξαιτίας του εξής ελληνικού παγκόσμιου παράδοξου: Πρόκειται για το φαινόμενο του δυναμώματος του πολιτικού και οικονομικού ρόλου των φίλων της «διαλυμένης» ΕΣΣΔ και της νέας «καχεκτικής» Ρωσίας μέσα στην Ελλάδα όταν όλα τα άλλα έθνη και κράτη κινούνταν μακριά από αυτήν και ζούσαν στενότερους δεσμούς με τη Δύση. Διαπιστώναμε ιδιαίτερα την άνεση που είχαν τότε το κατ εξοχήν ρώσικο κόμμα στην Ελλάδα, το μπλοκ ψευτοΚΚΕ-ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ, η ρώσικη συμμορία Α. Παπανδρέου-Λαλιώτη μέσα στο ΠΑΣΟΚ και το πρώτο ρώσικο κόμμα της κλασικής δεξιάς, η «Πολιτική Άνοιξη» του Σαμαρά, να οργιάζουν στις διαδικασίες της πολιτικής ανωμαλίας, των εκκαθαρίσεων μέσω σκανδάλων και, κυρίως στο βιομηχανικό σαμποτάζ ενώ υποτίθεται η ίδια η Ρωσία είχε εξαφανιστεί. Μάλιστα το μεγαλύτερο πολιτικό σχολείο για την ΟΑΚΚΕ αυτό το διάστημα ήταν η αντίσταση της στη φασιστική δικτατορία που μπορούσε και ασκούσε το ψευτοΚΚΕ, χάρη στην ανοχή όλων των κομματικών ηγεσιών, στην Επισκευαστική Ζώνη Περάματος, ιδίως την ασύλληπτη βία και τη νοθεία του στο κλαδικό σωματείο μεταλλεργατών στο Πέραμα.
Έτσι συνεχίσαμε να βλέπουμε πολύ καθαρά το ρώσικο ιμπεριαλιστικό τέρας όσο απλωνόταν χρόνο με το χρόνο και μέρα με τη μέρα στη χώρα μας και σε όλο τον κόσμο, απελευθερωμένο από τους «κομμουνιστικούς» του περιορισμούς, διεισδύοντας εκτός από την αριστερά κάθε είδους και σε όλα τα πολιτικά ρεύματα και όλες τις καγκελαρίες της Δύσης, ιδιαίτερα τα ακροδεξιά, αλλά ακόμα πιο πυρετώδικα και πετυχημένα στον Τρίτο κόσμο στην Ασία, στην Αφρική και στη Νότια Αμερική ενώ ιδιαίτερα διείσδυε σπέρνοντας τη διχόνοια, στον Καύκασο, στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική, και άρπαζε από τα μέσα, ή κατάτρωγε κομμάτια από τα νέα κράτη που βγήκαν από την ΕΣΣΔ. Όλα αυτά τα πετύχαινε ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός με τη βοήθεια της Δύσης ακριβώς παριστάνοντας τον ψόφιο κοριό, κυρίως με το να επιδεικνύει την πραγματική φτώχεια των κατοίκων της (που πρόκυψε ακριβώς από τη λεηλασία τους από τη νέα ρώσικη κρατικο-μονοπωλιακή αστική τάξη) και κυρίως από την επιλεκτική δήθεν διάλυση του στρατού της. Έτσι τα δυτικά ιμπεριαλιστικά παχύδερμα άφησαν τη Ρωσία του Γκορμπατσόφ και του Γέλτσιν να εγκαταστήσει μέσα από τη σπουδαία αδέσμευτη Γιουγκοσλαβία το σερβικό αρπακτικό στο κέντρο των Βαλκανίων και μετά να γιγαντώσει το πουτινικό τέρας που αφού εντελώς ανεμπόδιστο οργάνωσε το μαρτύριο της Τσετσενίας και της Συρίας, επιτέθηκε σήμερα ωμά στην Ευρώπη αρχίζοντας από την Ουκρανία. Και το έκανε για πρώτη φορά τόσο επίμονα μπροστά στις κάμερες ώστε υποχρεώθηκαν τελικά οι δυτικοί μονοπωλιστές συνεργάτες του τέρατος για πρώτη φορά να ξυπνήσουνε και να δράσουν κυρίως επειδή οι λαοί στις μητροπόλεις τους είδαν να απειλείται η ελευθερία, η δημοκρατία και η ίδια τους η επιβίωση. Δηλαδή για πρώτη φορά ξαναμπήκε μετά το β΄ παγκόσμιο πόλεμο το ζήτημα ενός δίκαιου εθνικοαπελευθερωτικού και δημοκρατικού πολέμου σε ευρωπαϊκό έδαφος.
Αλλά η δυτική άρχουσα τάξη ακριβώς επειδή τόσο αισχρά και για τόσα χρόνια συμβιβάστηκε με αυτό το τέρας για να κάνει απαίσιες μοιρασιές σε πρώτες ύλες και πολιτική επιρροή δεν φρόντισε ποτέ να το μελετήσει και να το μάθει καλά. Ιδιαίτερα δεν ξέρει καλά την ιστορία του. Και η ιστορία του δεν είναι αυτή του Πούτιν. Ο Πούτιν είναι μόνο το τελευταίο σκληρό πρόσωπο του ρώσικου νεοχιτλερισμού. Το προηγούμενο σκληρό πρόσωπο αλλά με σοβιετική φορεσιά ήταν αυτό του Μπρέζνιεφ, όμως το αμέσως επόμενό ήταν το «δημοκρατικό» πρόσωπο του Γκορμπατσόφ. Ο μπρεζνιεφικός νεοχιτλερισμός πριν καν αυτός σκοντάψει στα σοβαρά στο Αφγανιστάν και κυρίως πριν συναντήσει την εγκατάσταση των Πέρσινγκ και Κρουζ από τους ευρωπαίους που ανέτρεψαν τη σοβιετική υπεροπλία σε συμβατικά όπλα, είχε αρχίσει να σχεδιάζει με τον αρχικαγεκπμπίτη Αντρόπωφ τη νέα «ανθρώπινη» γκορμπατσοφική μεταμόρφώση του. Αυτή η μεταμφίεση ήταν απαραίτητη για να μπορέσουν οι νεοχιτλερικοί του Κρεμλίνου να καθησυχάσουν και να διασπάσουν το μέτωπο της Ευρώπης και των ΗΠΑ εναντίον τους. Ήταν τότε που ο αρχηγός της ΚαΓκεΜπε εφηύρε το σοβιετικό «αναμορφωτή» Γκορμπατσόφ και το ρώσο «δημοκράτη» Γέλτσιν.
Σήμερα το ίδιο τέρας κολλημένο μέσα στην ουκρανική λάσπη απέναντι σε έναν εξαιρετικά μαχητικό και αποφασισμένο ένοπλο λαό, αλλά και απέναντι στις δίκαιες και πραγματικά σκληρές κυρώσεις της όσο ποτέ ενωμένης Ευρώπης αλλά και των ΗΠΑ βρίσκεται μισητό και πολιτικά απομονωμένο όσο ποτέ. Αυτό από μόνο του είναι κάτι το εξαιρετικό καθώς ειδικά οι λαοί της Ευρώπης έχουν αφυπνιστεί για πρώτη φορά γι αυτό το ζωτικό κίνδυνο.
Παρόλα αυτά δεν συμφωνούμε καθόλου με την συντριπτικά διαδεδομένη άποψη στη Δύση και ειδικά στη χώρα μας ότι η πουτινική Ρωσία είναι σε αδιέξοδο γιατί τάχα ξεκίνησε τον πολύ μεγάλο αυτό πόλεμο εντελώς αστόχαστα και γιατί από κακή στρατιωτική προετοιμασία και από πελώρια πολιτική αδυναμία δεν κατάλαβε τις μη φιλικές προς αυτόν διαθέσεις του ουκρανικού λαού οπότε τάχα αυτοπαγιδεύτηκε εντελώς και δεν ξέρει πως να ξεκολλήσει από αυτήν την κατάσταση. Το ότι η ρώσικη επίθεση συνάντησε μια σπάνια γενναία και εξαιρετικά καλο-οργανωμένη αντίσταση από τον ουκρανικό λαό και έχει καθηλωθεί έχοντας υποστεί πελώριες έμψυχες και υλικές απώλειες είναι αναμφισβήτητο. Είναι η ουκρανική αντίσταση που σήμερα απογυμνώνει τόσο πολύ τον πουτινισμό και ακόμα πιο πολύ τον παγκόσμιο κνίτη και τον παγκόσμιο ακροδεξιό που έμμεσα πλην σαφώς τον στηρίζουν λέγοντας ότι δεν έχουμε έναν ηρωικό πόλεμο της Ουκρανίας απέναντι στη ρώσικη υπερδύναμη αλλά έναν επιθετικό πόλεμο των ΗΠΑ μέσω Ουκρανίας ενάντια στην τάχα περικυκλωμένη από τη Δύση Ρωσία.
Όμως επειδή αυτή η υπερδύναμη είναι η πιο ραδιούργα και η πιο υπομονετική που υπάρχει όταν στήνει παγκόσμιους ιστούς αράχνης στα πλαίσια της τσαρικής της κληρονομιάς θεωρούμε αδύνατο να ξεκίνησε έναν τόσο μεγάλο πόλεμο μη γνωρίζοντας καθόλου τους Ουκρανούς που ήδη αντιστέκονταν επί 8 χρόνια στο Ντονμπάς. Ούτε επίσης μπορούμε να δεχτούμε ότι αυτή η πιο πολιτική από τις δύο υπερδυνάμεις δεν λογάριασε καθόλου ότι θα ένωνε εναντίον της, με αυτόν τον τόσο ωμό πόλεμο, τους κύριους εχθρούς της, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ τόσο μεταξύ τους όσο και στο εσωτερικό τους. Θεωρούμε δηλαδή ότι ναι μεν η ουκρανική αντίσταση καθυστέρησε και εξέθεσε στο έπακρο την πουτινική Ρωσία στους λαούς όλης της γης, αλλά όχι ότι η τελευταία δεν υπολόγιζε ότι θα δεχόταν ένα τεράστιο πολιτικό και οικονομικό και εν μέρει στρατιωτικό πλήγμα από αυτόν τον πόλεμο.
Έτσι μπορούμε να υποθέσουμε ότι η ρώσικη ανοιχτή επίθεση είχε από την αρχή δύο μίνιμουμ στόχους. Ο ένας στόχος ήταν η πάση θυσία εδαφική ενοποίηση της Ρωσίας με την Κριμαία και ο έλεγχος των ουκρανικών παραλίων της Μαύρης Θάλασσας συν την επίδειξη της πιο βάρβαρης αποφασιστικότητας για την τρομοκράτηση ολόκληρης της Ευρώπης. Ο δεύτερος στόχος και όπως δείχνουν τα πράγματα ο πιο στρατηγικός ήταν να εξαπολύσει, με πρόσχημα την υποχρεωτική και δίκαιη ευρωπαϊκή στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία αλλά και τις δίκαιες οικονομικές κυρώσεις στη Ρωσία, μια επί πολλές προηγούμενες δεκαετίες καλά προετοιμασμένη ενεργειακή περικύκλωση (https://www.oakke.gr/global/2013-02-16-19-25-28/item/1409- ) και στραγγαλισμό της Ευρώπης. Ο λεπτότερος δηλαδή και βαθύτερος στόχος της Ρωσίας ήταν η πρόκληση μιας βαθιάς οικονομικής και πολιτικής κρίσης στην ΕΕ για να τη φτάσει μπροστά στον άμεσο κίνδυνο της διάλυσης, οπότε και να οδηγήσει σε διαπραγματεύσεις ειρήνευσης με τη Ρωσία κάθε χώρας ξεχωριστά.
Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν η Ρωσία θα μπορέσει να πετύχει αυτούς τους στόχους με τη σημερινή της τακτική. Αυτό θα κριθεί από τις αντοχές του ηρωικού και ευρηματικού ουκρανικού λαού καθώς και από την αντοχή και την πολιτική οξυδέρκεια των υπόλοιπων λαών της Ευρώπης. Διευκρινίζοντας ωστόσο ότι δεν αποτολμούμε καμιά απολύτως πρόβλεψη για τις επόμενες κινήσεις αυτής της τόσο αδίστακτης και τόσο υποκριτικής πλανητικής δολοφονικής μηχανής, δεν μπορούμε να μην προετοιμάσουμε τους εαυτούς μας και τους αναγνώστες μας εκτός από το ενδεχόμενο να συνεχίσει αυτή να έχει επικεφαλής της πορείας της προς τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο τον Πούτιν και για το ενδεχόμενο να έχει ετοιμάσει ο Πούτιν έναν «δημοκράτη» τσάρο διάδοχό του για να ηγηθεί σε αυτόν τον πόλεμο **.
Μια τέτοια διαδοχή θα ήταν αποτελεσματική μόνο με τη Ρωσία σε θέση σχετικής πολιτικής ισχύος, μόνο δηλαδή αν έχουν εμφανιστεί σημάδια βαθιάς οικονομικής και πολιτικής κρίσης, οπότε και διάσπασης της Ευρώπης. Τότε θα μπορούσε να εμφανιστεί για να επιταχύνει αυτή τη διάσπαση ένα πολύ πιο μαζικό από όσο ως τώρα στη βάση του, αλλά στην ηγεσία του εντελώς ελεγχόμενο από τους νεοχιτλερικούς «δημοκρατικό και φιλειρηνικό» κίνημα μέσα στη Ρωσία, πίσω από το οποίο θα κρύβεται όπως επί Γέλτσιν ένα στην ουσία του παλατιανό ή καλύτερα ένα καγκεμπίτικο πραξικόπημα χωρίς καμιά ουσιαστική καθεστωτική ρήξη όσο ριζοσπαστική μορφή να έχει φαινομενικά ένα τέτοιο πέρασμα.
Ένας νέος «δημοκρατικός Τσάρος» θα ήταν μια μορφή ακραίου καθησυχασμού πριν η Ρωσία εξαπολύσει το μεγάλο της παγκόσμιο πόλεμο στα πλαίσια του ευρύτερου νεοχιτλερικού Άξονα που έχει οικοδομήσει σίγουρα με την Κίνα και το Ιράν αλλά πιθανά και με τη φασιστική ινδουιστική Ινδία του Μόντι και τις υπόλοιπες χώρες της συμμαχίας των ΒRICS που ολοένα διευρύνεται. Δεν θα συνέφερε όλα αυτά τα καθάρματα να ξεκινήσουν μια τέτοια περιπέτεια έχοντας επικεφαλής τους μια τόσο άσχημα φθαρμένη και διεθνώς εκτεθειμένη φυσιογνωμία, έναν δηλαδή τόσο αποκρουστικό σφαγέα, κυνικό ψεύτη, ωμό αρνητή και εξανδραποδιστή εθνών σαν τον Πούτιν. Αυτός είναι ιδανικός για να διαλύσει την Ευρώπη με τον τρόπο που το επιχειρεί αλλά το τίμημα είναι να «καεί» πολιτικά διεκπεραιώνοντας αυτό το έργο. Αντίθετα μια δήθεν «δημοκρατική» και «λογική» Ρωσία, που βέβαια θα συνεχίσει να έχει το χέρι στη σκανδάλη θα μπορεί πολύ πιο εύκολα να πείσει τους ευρωπαίους κατευναστές αλλά και τις ΗΠΑ που είναι διαβρωμένες από τον τραμπικό φασιστικό φιλορωσισμό να σταματήσουν να εξοπλίζουν την Ουκρανία και αντίθετα να την πιέσουν να παραχωρήσει εδάφη της ακριβώς για να μην ταπεινώσει και θυμώσει μια τάχα εύθραυστη και νεαρή «δημοκρατική Ρωσία». Επίσης με μια τέτοια μεταμφίεση η Ρωσία θα μπορούσε να διεκδικήσει μείωση ή και παύση των οικονομικών κυρώσεων που της έχουν επιβληθεί καθώς και το να μην πληρώσει όπως πρέπει το κόστος της ανοικοδόμησης της Ουκρανίας. Τέλος με μια δήθεν «νέα δημοκρατική Ρωσία» οι κάθε λογής εγκάθετοι «φιλειρηνιστές» της στον πλανήτη θα ισχυρίζονται ότι η μη άρση των κυρώσεων και οι ουκρανικές απαιτήσεις για επανορθώσεις θα συνιστούσαν τάχα νέες Βερσαλλίες στις οποίες αυτή η «περικυκλωμένη» «ταπεινωμένη» και «δημοκρατική» Ρωσία θα έχει το δικαίωμα να απαντήσει με έναν αμυντικό προληπτικό πόλεμο.
Ας μην ξεχνάμε ένα περίπου τέτοιο έργο παίζεται σήμερα στην προηγούμενη του έκδοση. Η Ρωσία δηλαδή έχει εισβάλει στην Ουκρανία με κεντρικό της επιχείρημα ότι η Δύση δεν σεβάστηκε τους «υποχωρητικούς έως προδότες ειρηνόφιλους» Γκορμπατσόφ και Γέλτσιν και έβαλε στο ΝΑΤΟ την Ανατολική Ευρώπη για να περικυκλώσει την τάχα νικημένη Ρωσία. Αυτό το παραμύθι έχει σχεδόν πείσει τις ΗΠΑ, ιδίως τον σημερινό αρχηγό της CIA τον Ουίλιαμ Mπέρνς, και το επαναλαμβάνουν με ηδονή οι απανταχού της γης ρωσόφιλοι. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι οι ΗΠΑ έβαλαν αυτές τις χώρες στο ΝΑΤΟ πολύ απρόθυμα για να μην χάσουν την πολιτική επιρροή τους στα ανατολικά της ΕΕ, δηλαδή στις χώρες του πρώην σύμφωνου της Βαρσοβίας και της ΕΣΣΔ, επειδή ήταν αυτές εκείνες οι οποίες με πρώτη την Πολωνία και τις Βαλτικές, απαιτούσαν εντελώς πιεστικά από τις ΗΠΑ την ένταξη τους στο ΝΑΤΟ επειδή ποτέ δεν πίστεψαν το παραμύθι περί υποχώρησης και εκδημοκρατισμού του τέρατος. Και δεν το πίστεψαν επειδή έβλεπαν τη Ρωσία των Γκορμπατσόφ και Γέλτσιν πόσο δάγκωνε και έκοβε κομμάτια η ίδια ή οι σύμμαχοί της με τη δική της ενθάρρυνση στις Υπερδνειστερίες ή στα Ναγκόρνο Καραμπάχ, ή στις Οσετίες, ή στις Βοσνίες και κυρίως πως ραδιουργούσε στο εσωτερικό τους με τους σοσιαλφασίστες πράκτορές της στην Πολωνία και τις εθνικές της μειονότητες στις Βαλτικές στην περίοδο της δήθεν ρώσικης ταπείνωσης.
Βλέπουμε επίσης σαν πιθανό το ενδεχόμενο μιας τόσο συνηθισμένης στη ρώσικη ιστορία δημοκρατικής μεταμφίεσης του Τσάρου γιατί μια ουκρανο-ρωσική ειρήνευση με ξεπούλημα της Ουκρανίας από τη Δύση και με ευρύτερο στόχο μια «νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας της Ευρώπης» θα διευκολύνει εξαιρετικά και τα σχέδια του Σι που καλεί επίμονα στην τελευταία. Από αυτή την άποψη θεωρούμε πολύ λαθεμένες τις επαναλαμβανόμενες θετικές τοποθετήσεις της ουκρανικής ηγεσίας απέναντι στην Κίνα ειδικά την ώρα που αυτή τρομοκρατεί την Ταϊβάν, που κάνει στρατιωτικά γυμνάσια μαζί με τη Ρωσία και που στηρίζει διπλωματικά τη Ρωσία υιοθετώντας πλήρως τη βασική της θέση ότι την ευθύνη για τον πόλεμο τον έχουν οι ΗΠΑ (πρόσφατη δήλωση Ζελένσκι πάνω στα κινέζικα γυμνάσια στην Ταϊβάν ότι είναι θετικό γεγονός ότι η Κίνα έχει ουδέτερη στάση στο ουκρανικό https://www.nytimes.com/2022/08/03/world/europe/on-china-the-normally-forceful-zelensky-offers-a-nuanced-view.html ). Ακόμα περισσότερο μας ανησυχεί η πρόσκληση της ουκρανικής ηγεσίας στην Κίνα να συμμετέχει σαν εγγυήτρια δύναμη σε μια συμφωνία ειρήνευσης για την Ουκρανία. Θα είναι μια τραγωδία αν από το άφθονο αίμα που ο ηρωικός λαός της Ουκρανίας δίνει για τη λευτεριά της Ευρώπης αρπαχτούν οι κινέζοι νεοχιτλερικοί για να αποκτήσουν και αυτοί λόγο στα ευρωπαϊκά πολιτικοστρατιωτικά πράγματα. Για αυτό το λόγο πιστεύουμε ότι μόνο για κακό είναι που η Κίνα, ενώ είναι αυτή που βοήθησε τη Ρωσία να εξουδετερώσει το εμπάργκο που αποφάσισε η ΕΕ ενάντια στην αγορά ρώσικου πετρελαίου αγοράζοντας το εκείνη, τώρα στέλνει φορτία υγροποιημένου αεριού στην Ευρώπη για να τη βοηθήσει τάχα να αντέξει στο ρώσικο στραγγαλισμό. Είναι φανερό ότι Κίνα και Ρωσία παίζουν τώρα με ολόκληρη την Ευρώπη το βρώμικο παιχνίδι που παίξανε για δεκαετίες για να κερδίσουν την Ινδία και το Πακιστάν μοιράζοντας αντίρροπη προστασία στις δυο χώρες αξιοποιώντας τη μεταξύ τους χρόνια ινδοπακιστανική σύγκρουση. Η Κίνα επιτιθόταν στην Ινδία και της έκανε το φίλο η Ρωσία, οπότε τελικά την κέρδισε με αποτέλεσμα τώρα να κάνουν μαζί Ρωσία, Κίνα και Ινδία στρατιωτικά γυμνάσια. Τώρα που η Ρωσία χτυπάει ανοιχτά την Ευρώπη η Κίνα της δίνει οικονομική προστασία.(Financial Times, 30.8.2022,China throws Europe an energy lifeline with LNG resales).
Πόσο άσχημα θα πληρώσει η Ευρώπη αυτό το δηλητηριασμένο δώρο.
Προς το παρόν δεν υπάρχει λόγος να επεκταθούμε παρακάτω στη διερεύνηση της υπόθεσης αν σήμερα ο πουτινισμός έχει εξαντλήσει τη χρησιμότητα του σαν κυρίαρχη μορφή της εξωτερικής πολιτικής του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού ή αν μια άλλη ψευτοδημοκρατική μορφή του είναι δυνατό να επιστρέψει για να τον ξεπλύνει, να δώσει ηθικό και να ενώσει το ρώσικο λαό, να τον βγάλει από τη διεθνή απομόνωση και να του δώσει συντομότατα την κατάλληλη επιθετική ορμή όπως ταιριάζει στη χιτλερική του φύση. Πάντως μια σαγηνευτική μεταμόρφωση του εχθρού μπορεί να κάνει πελώρια ζημιά αλλά οτιδήποτε τέτοιο κάνει δεν θα κρατήσει για πολύ. Δεν υπάρχει πια χρόνος για πολύχρονες στρατηγικές προσποιήσεις τύπου περεστρόικας και μεταρρύθμισης. Πιστεύουμε ότι η μαζική ένοπλη αντίσταση της Ουκρανίας, η πολιτική αντίσταση της ΕΕ και των ΗΠΑ και σε απάντηση τους οι ανελέητοι βομβαρδισμοί, αναγγέλλουν ότι ο Τρίτος παγκόσμιος πόλεμος έχει ήδη αρχίσει και ότι οι ρωσοκινέζοι νεοχιτλερικοί δεν θα δώσουν στα δύο μεγάλα υποψήφια θύματα τους, τη Δυτική Ευρώπη στη Δύση και την Ιαπωνία στην Ανατολή το μακρύ χρόνο που αυτά χρειάζονται για να εξοπλιστούν και τόσο όσο χρειάζονται για να τον αποτρέψουν. Δηλαδή αν υπάρξει ένας «δημοκρατικός τσάρος» θα είναι μάλλον σε μορφή «δυο σε ένα» δηλαδή θα είναι σε μια συσκευασία και ο Γκορμπατσόφ και ο Πούτιν, που σημαίνει ένα γρήγορο πέρασμα από την πρώτη μορφή στην δεύτερη.
Πάντως από την άλλη τα πράγματα χάρη στους Ουκρανούς δεν μπορούν να κινηθούν αστραπιαία. Ο πουτινισμός θέλει κάποιο χρόνο για να ετοιμάσει όλη την απαραίτητη εγκληματική δουλειά του έξω και μέσα στη Ρωσία. Οι μάζες και οι δημοκρατικές και πραγματικές κομμουνιστικές πρωτοπορίες έχουν το στοιχειώδη πολύτιμο χρόνο που χρειάζονται για να ετοιμαστούν για τη μεγάλη αναμέτρηση του πολιτισμού με τη βαρβαρότητα που έρχεται.
Στην υπηρεσία αυτής της προετοιμασίας είναι και η επιμονή μας στο κείμενο αυτό του 1991 που αναφέραμε στην αρχή του άρθρου μας και επαναδημοσιεύσαμε πληκτρολογημένο πριν δυο μήνες. Μαζί με τα νέα κείμενα που θα γράψουμε θα μπορεί ο σημερινός αναγνώστης να κατανοήσει ένα μέρος από την πολυπλοκότητα, την ευλυγισία και τις στρατηγικού χαρακτήρα σκηνοθεσίες που οργανώνει για να παραπλανήσει τους ανταγωνιστές του αυτός ο υπερσυγκεντρωμένος πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά-αστυνομικά κρατικός μονοπωλιακός καπιταλισμός. Είναι αυτή η υπερσυγκέντρωση που του επιτρέπει να δρα χιλιάδες φορές πιο συνωμοτικά από τους αντίστοιχους διασπασμένους οικονομικά οπότε και πολιτικά δυτικούς ανταγωνιστές του. Όμως είναι στη φύση των συνομωσιών που οργανώνουν κοινωνικές εκμεταλλευτικές μειοψηφίες το να δίνουν γρήγορα και μεγαλόπρεπα αποτελέσματα στην αρχή αλλά στο τέλος να καταλήγουν σε επαίσχυντες ήττες γιατί τον τελευταίο λόγο έχουν πάντα οι θάλασσες των θυμωμένων λαών που καταπίνουν αυτά τα βουτηγμένα στο αίμα ανθρωπάκια. Με αυτήν τη λογική μπορεί ο αναγνώστης να κάνει και τις δικές του εκτιμήσεις, τις δικές του αναλύσεις της κατάστασης και να σχηματίσει τις δικές του υποθέσεις, όπως αυτή που μόλις αναπτύξαμε παραπάνω.
(**) Από αυτό το είδος Τσάρου μπορούν να βρεθούν αρκετοί υποψήφιοι πιο ενδιάμεσοι ή πιο απέναντι από τον Πούτιν. Θεωρούμε ότι ένας από αυτούς είναι και ο Ναβάλνυ που θα μπορούσε ιδιαίτερα να ταλαντεύσει πραγματικά και να διασπάσει τους πνιγμένους στη μεταφυσική δυτικούς φιλελεύθερους, όπως έχουμε εκτιμήσει από το 2013 (https://www.oakke.gr/global/2013-02-16-19-25-28/item/232- ). Αυτός ήταν για χρόνια ένας σεσημασμένος φασίστας και συνεργάτης των ρώσων νεοναζί, που παρέμεινε εθνικιστής και κυρίως νεοτσαρικός ιμπεριαλιστής, καθώς υποστήριξε την προσάρτηση της Οσσετίας και της Αμπχαζίας και μετά της Κριμαίας, που δεν κατήγγειλε ποτέ σαν τέτοιες τις αρπαγές εδαφών, τις μαρτυρικές εξοντώσεις εθνών και τις κτηνώδεις επεμβάσεις της πουτινικής Ρωσίας στο πλευρό βασανιστών σαν τον Ασαντ, αλλά τις κατηγορούσε μόνο σαν πεταμένα λεφτά του ρώσικου λαού (!) και που το κεντρικό του σύνθημα δεν είναι η Δημοκρατία αλλά η πάλη ενάντια στη διαφθορά, όπως συμβαίνει με κάθε φαιο«κόκκινο» κίνημα που χτυπάει με αστυνομικά μέσα ένα κομμάτι της αστικής τάξης και του κράτους για να φέρει στην εξουσία το χειρότερο. Τέλος το στυλ της καθοδήγησης του κατηγορείται από άλλα δημοκρατικά ρεύματα σαν αυταρχικό και μεσσιανικό. Όλα αυτά που είπαμε παραπάνω εξηγούν γιατί όσο και αν δηλητηριαστεί επιζεί, και όσο βαθιά και αν φυλακιστεί του επιτρέπεται να κάνει δηλώσεις ενάντια σε έναν τόσο ανοιχτού χιτλερικού τύπου πόλεμο. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν μας κάνει καμιά εντύπωση ότι μαύρα γνωστά σκυλιά, συντάκτες της φασιστικής κρατικής τηλεόρασης της Ρωσίας, μπορούν να σηκώνουν ηρωικά πανό ενάντια στον πόλεμο και να τιμωρούνται με ένα μικρό πρόστιμο. Τέτοιοι άνθρωποι είναι άλλης πάστας από τους ηρωικούς Νεμτσόφ και Πολιτκόφσκαγια ή τους χιλιάδες δημοκράτες οπαδούς τους που σε αυτές και άλλες εποχές μπαίνουν στις φυλακές ενός τέτοιου καθεστώτος και έρχονται σε σύγκρουση με μια τόσο δηλητηριασμένη κοινή γνώμη.
(*) -Εδώ βρίσκεται το σκαναρισμένο αρχείο του φύλλου αρ. 146 όπου δημοσιεύεται το άρθρο: https://www.oakke.gr/links_oldna.htm
- Εδώ η πρώτη αναδημοσίευση του άρθρου: https://www.oakke.gr/global/2013-02-16-19-26-19/item/1401