Στην εξακομματική αυτή κυβέρνηση ο Νετανιάχου με το κόμμα του Λικούντ εμφανίζεται σαν η πιο μετριοπαθής δύναμη. Επικεφαλής στο κρίσιμο υπουργείο εθνικής ασφάλειας έχει τοποθετηθεί ο ακροδεξιός ηγέτης του αντι-αραβικού «Ότζμα Γεχουντίτ» Ιταμάρ Μπεν Γκβιρ, ενώ και άλλοι φασίστες πολιτικοί έχουν θέση στην κυβέρνηση όπως ο ηγέτης του «Θρησκευτικού-σιωνιστικού κόμματος» Μπεζαλέλ Σμότριτς. Οι τύποι αυτοί ήδη εργάζονται για την παραπέρα εθνική καταπίεση των Παλαιστινίων από το ισραηλινό κράτος και τελικά την παραπέρα όξυνση των σχέσεων Ισραήλ-Παλαιστίνης.
Η νέα διακυβέρνηση δε φείδεται εμπρηστικών δηλώσεων και κινήσεων σε βάρος της αραβικής μειονότητας του Ισραήλ, προωθεί ανοιχτά την παραπέρα οικοδόμηση και ανάπτυξη εβραϊκών συνοικισμών στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη και σαν άλλοθι για τις πράξεις της έχει τη βία του ακόμα χειρότερου αραβικού ισλαμοφασισμού, που ονειρεύεται αντισημιτικά πογκρόμ και τη διάλυση του Ισραήλ. Αποκορύφωμα και τυπικό δείγμα της άριστης συνεργασίας ανάμεσα στους δύο θεωρούμενους αντίπαλους ήταν το αντι-παλαιστινιακό πογκρόμ στο χωριό Χουάρα στις 26/2 από ισραηλινούς έποικους, το οποίο πογκρόμ είχε πυροδοτήσει η δολοφονία δύο εβραίων αδερφών. Αντί να καταδικάσει τα επεισόδια ο υπουργός Σμότριτς υποστήριξε ότι θα πρέπει «να σβηστεί από το χάρτη» το παλαιστινιακό χωριό.
Μια τέτοια κυνική άκρως προβοκατόρικη στάση δε μπορεί παρά να ευνοεί τα συμφέροντα του ρωσο-κινεζικού νεοναζιστικού άξονα καθώς του επιτρέπει να συσπειρώνει γύρω του ένα παγκόσμιο νεοναζιστικό μέτωπο που θα μιλά για το δολοφονικό σιωνιστικό κράτος και θα ζητά τη διάλυσή του. Ήδη την πρώτη μέρα της διακυβέρνησής τους οι νέοι κυβερνήτες του Ισραήλ έδωσαν το γνωστό μεγάλο δώρο στους συμμάχους της Μόσχας μουλάδες του Ιράν: Βομβάρδισαν το αεροδρόμιο του Χαλεπιού στο οποίο έφτανε η ανθρωπιστική βοήθεια για τους σεισμόπληκτους. Απόδειξη του πραγματικού προσανατολισμού της νέας ηγεσίας είναι όχι μόνο οι επαφές που είχε ο ίδιος ο Νετανιάχου με τον Πούτιν αλλά και η πρόσφατη αναγνώριση της Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσας του ισραηλινού κράτους από το ρωσόδουλο Ορμπάν της Ουγγαρίας που όμως μπορεί στα μάτια του παλαιστινιακού και γενικότερα του αραβικού πληθυσμού να εμφανίζεται και σαν ευρωπαίος.
Εμφανιζόμενη ως ο απόλυτος σατανάς στα μάτια των αραβικών μαζών η ρωσόφιλη ισραηλινή ηγεσία για να καναλιζάρει το μίσος τους ενάντια στους εχθρούς της Ρωσίας προσποιήθηκε ξαφνικά τον πολύ φίλο της Ουκρανίας. Έτσι, για πρώτη φορά από την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία έστειλε τον ΥΠΕΞ του στο Κίεβο, ο οποίος ωστόσο δεν υποσχέθηκε καμία οπλική βοήθεια στην Ουκρανία. Ανάλογη με την ισραηλινή ακροδεξιά είναι και η στάση της ελληνικής κυβέρνησης που πολιτικά χτυπάει την Ουκρανία, καθώς αφήνει τους έλληνες ρωσόφιλους απερίσπαστους να την συκοφαντούν στον ελληνικό λαό, παριστάνει το φίλο της για να συσπειρώνει τη Δύση ενάντια στην Τουρκία που έχει έτσι πετύχει στην κύρια πλευρά να στείλει το λαό της στο στόμα της Ρωσίας.
Η διαφορά όμως του Ισραήλ με τη χώρα μας είναι ότι αυτό είναι ακόμα δημοκρατικό σαν κράτος με έναν λαό που δεν έχει δηλητηριαστεί από μια φασιστική ψευτοαριστερά και γι αυτό παλεύει πολύ αποφασιστικά για την αποτροπή της δικτατορίας που ετοιμάζουν οι φαιοί φασίστες του. Από κρατική πλευρά δημοκρατικό ανάχωμα στα σχέδια Νετανιάχου αποτελεί η δικαιοσύνη την οποία η κυβέρνηση επιχειρεί τώρα να ελέγξει απόλυτα. Σε όλες τις αστικές δημοκρατίες όπου ανεβαίνει ο φασισμός, όπως και στην Ελλάδα, το τελευταίο κρατικό εμπόδιο που έχει να αντιμετωπίσει είναι η δικαιοσύνη. Η διαφορά είναι ότι στην Ελλάδα από τη μια η δικαιοσύνη δεν έχει μεγάλο κύρος γιατί είναι σε μεγάλο βαθμό δεξιά συντηρητική και από την άλλη, που είναι και το χειρότερο ο λαός είναι δουλεμένος από τους σοσιαλφασίστες, για να μην υποστηρίζει τις δημοκρατικές αντιστάσεις της. Όμως στο Ισραήλ οι δημοκρατικές μάζες έχουν βγει εδώ και μήνες στους δρόμους για να υποστηρίξουν το ανώτατο δικαστήριο και να αποτρέψουν αυτό το πραξικόπημα. Στο πλευρό τους συμμετέχει και σημαντική μερίδα του ισραηλινού στρατού (έφεδροι αξιωματικοί κτλ). Οι παρατεταμένες μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις για την αποτροπή της φασιστικής δικτατορίας και η αντίθεση του στρατού σ’ αυτήν αποδομούν τα επιχειρήματα του παγκόσμιου φαιο-«κόκκινου» μετώπου που αντί να χτυπά το ρωσικό νεοχιτλερικό τέρας ζυμώνει ενάντια στο λεγόμενο «ναζιστικό σιωνιστικό κράτος» που το παρουσιάζει σαν κύριο εχθρό των λαών. Αυτός είναι ο λόγος που δεν βλέπει κανείς εδώ στη χώρα μας την ρωσόδουλη ψευτοαριστερά να υποστηρίζει τις γιγαντιαίες και επίμονες διαδηλώσεις του ισραηλινού λαού.