Το «σχέδιο» αυτό έχει 12 σημεία, τα οποία είναι τα εξής:
1. "Σεβασμό της κυριαρχίας όλων των χωρών"
2. "Εγκατάλειψη της ψυχροπολεμικής νοοτροπίας"
3. "Παύση των εχθροπραξιών"
4. "Συνέχιση των ειρηνευτικών συνομιλιών"
5. "Επίλυση της ανθρωπιστικής κρίσης"
6. "Προστασία των αμάχων και των αιχμαλώτων πολέμου"
7. "Διατήρηση της ασφάλειας των πυρηνικών εργοστασίων"
8. "Μείωση των στρατηγικών κινδύνων"
9. "Διευκόλυνση των εξαγωγών σιτηρών"
10. "Τερματισμός των μονομερών κυρώσεων"
11. "Διατήρηση σταθερών βιομηχανικών και εφοδιαστικών αλυσίδων"
12. "Προώθηση της μετασυγκρουσιακής ανασυγκρότησης"
Πρόκειται για ένα έγγραφο-ντροπή, πλήρους ξεπλύματος του επιθετιστή, το οποίο δεν έχει ούτε ένα θετικό σημείο και στην πραγματικότητα αποτελεί «διπλωματικού» τύπου κάλεσμα στην Ουκρανία για συνθηκολόγηση και παράδοση στον εισβολέα εχθρό της.
Ο σεβασμός της «κυριαρχίας όλων των χωρών» αποτελεί γκεμπελική προσπάθεια να αναγνωριστεί από την Ουκρανία η κυριαρχία της Κίνας στη δημοκρατική Ταϊβάν σαν αντάλλαγμα για το ότι η Κίνα αναγνωρίζει την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας.Στην πραγματικότητα πρόκειται για το δικαίωμα της Κίνας να επιβάλει τη φασιστική ψευτοκομμουνιστική της διχτατορία στο νησί με στρατιωτική κατάληψή του. Κι αυτό γιατί πουθενά στο σχέδιο δεν υπάρχει αναφορά στον μόνο τρόπο που μπορεί να γίνει σεβαστή η κυριαρχία της Ουκρανίας, δηλαδή με την πλήρη αποχώρηση των ρωσικών κατοχικών στρατευμάτων, τόσο από το Ντονμπάς όσο φυσικά και από την Κριμαία. Το Πεκίνο εκμεταλλεύεται έτσι το γεγονός της σωστής αναγνώρισης από Ευρώπη και ΗΠΑ (από το 1971), όταν η Κίνα ήταν ακόμα σοσιαλιστική, ότι η Ταϊβάν αποτελεί ιστορικά μέρος της, δηλαδή τη λεγόμενη πολιτική της «μίας Κίνας», προκειμένου σήμερα που είναι φασιστική να αναγνωριστεί το δήθεν «δικαίωμά» της να καταπιεί μία δημοκρατική αυτοδιοικούμενη χώρα.
Η «εγκατάλειψη της ψυχροπολεμικής νοοτροπίας» και ο «τερματισμός των μονομερών κυρώσεων», δηλαδή των δίκαιων κυρώσεων κατά της Ρωσίας-εισβολέα, είναι η γραμμή που παπαγαλίζουν τα ψευτοαριστερά και τα κλασσικά φαιά ναζιφασιστικά τσιράκια της Μόσχας (και άρα φίλοι του Πεκίνου) διεθνώς, δηλαδή στην πραγματικότητα η γραμμή «βασικός υπεύθυνος για τον πόλεμο η ψυχροπολεμική Δύση, με επικεφαλής τους Αγγλοσάξονες ΗΠΑ - Βρετανίας, που αντιμετωπίζουν με εχθρότητα τη Ρωσία».
Αυτά, μαζί με την πλήρη έλλειψη αναφοράς σε απόσυρση των ρωσικών στρατευμάτων από τα κατεχόμενα ουκρανικά εδάφη, είναι και τα σημεία που δίνουν τον τόνο στην κινεζική πρόταση «ειρήνευσης», αφού όλα τα υπόλοιπα περί ασφάλειας πυρηνικών εγκαταστάσεων, αμάχων και αιχμαλώτων, εφοδιαστικών αλυσίδων και σιτηρών είναι ευχολόγια τα οποία εξαρτώνται αποκλειστικά από τη βούληση της στρατηγικής συμμάχου της Κίνας, της ταυτόχρονα νεοτσαρικής και νεοναζιστικής Ρωσίας, που είναι αποκλειστικά υπεύθυνη γι’ αυτά τα ζητήματα. Κι αυτό γιατί είναι η Ρωσία που κήρυξε χωρίς κανένα ούτε καν αληθοφανές πρόσχημα έναν κατακτητικό πόλεμο ενάντια σε μια πολύ πιο αδύναμη από την ίδια (στρατιωτικά, πολιτικά-διπλωματικά και οικονομικά) ευρωπαϊκή χώρα, την Ουκρανία, με τον πρωτοφανώς κτηνώδη στόχο να την καταργήσει από προσώπου γης. «Καταργήσει» δεν εννοούμε εδώ απλά ως κρατική οντότητα (όπως π.χ. έκανε ο Χίτλερ με την Πολωνία ή με την Τσεχοσλοβακία το 1939), αλλά και ως έθνος, αφού οι Ρώσοι γκαουλάιτερ έχουν ως διακηρυγμένο στόχο να επιβάλλουν σκληρή τρομοκρατική δικτατορία στον ουκρανικό λαό, ακόμη και στα μικρά παιδιά του, μέχρι εκείνος να αποδεχτεί την εξωφρενική θεωρία ότι δεν είναι παρά τμήμα του ρωσικού έθνους κι ότι η ουκρανική εθνική ταυτότητα είναι ένα ξένο και ψεύτικο «αντιρωσικό» κατασκεύασμα! Αυτό δε το τόλμησε (παρά μόνο στην γερμανόφωνη Αυστρία) ούτε η ναζιστική Γερμανία.
Για όλα αυτά οι Κινέζοι δικτάτορες, αυτοί οι πιο βάρβαροι καταπιεστές λαού στον κόσμο, που κάνουν ακριβώς τα ίδια στους μουσουλμάνους Ουιγούρους στο Σινγιάνγκ της δυτικής Κίνας, με στρατόπεδα συγκέντρωσης και πλύσης εγκεφάλου για την «κινεζοποίηση» των εθνικά μειονοτικών πληθυσμών της Κίνας, δεν έχουν φυσικά να πούνε λέξη.
Ο Ποντόλιακ, εκ των βασικών συμβούλων του προέδρου της Ουκρανίας Ζελένσκι, απάντησε άμεσα στο κινεζικό σχέδιο, ουσιαστικά απορρίπτοντάς το και σημειώνοντας (σωστά) ότι οποιοδήποτε σχέδιο δεν περιλαμβάνει την πλήρη απόσυρση των ρωσικών στρατευμάτων έξω από τα σύνορα της Ουκρανίας του 1991 (δηλαδή τα σύνορα που αναγνώριζε και η Ρωσία στην Ουκρανία όταν και οι δυο τους αποτελούσαν ομόσπονδες δημοκρατίες της Σοβιετικής Ένωσης) δεν έχει κανένα νόημα να συζητιέται.
Λίγο αργότερα, ωστόσο, ο ίδιος ο Ζελένσκι, στην συνέντευξή του ανήμερα της επετείου του ενός χρόνου από τη ρώσικη επίθεση στη χώρα του, έκανε λόγο για «θετικά σημεία» στο κινεζικό σχέδιο, ενώ εμφανίστηκε ανοιχτός σε μια συνάντηση με τον Σι Τζινπίνγκ.
Ο Ζελένσκι έχει πει πολλές φορές ότι γνωρίζει καλά πως η Κίνα δε στέκεται στο πλευρό της Ουκρανίας, αλλά προσθέτει πάντα πως είναι σημαντικό ότι δεν έχει τοποθετηθεί και εντελώς ανοιχτά υπέρ της Ρωσίας, ενώ αφήνει να εννοηθεί ότι αυτό δίνει μια δυνατότητα να πειστεί το Πεκίνο να λάβει μια πιο φιλοουκρανική ή έστω μια πιο «συνεπή» ουδέτερη θέση. Αυτή τη στάση της ουκρανικής ηγεσίας και συγκεκριμένα του υπουργού Εξωτερικών Κουλέμπα την έχουμε κριτικάρει στο πιο βασικό ως τώρα κείμενο μας για τον πόλεμο το Μάη του 2022. (https://www.oakke.gr/global/item/1484-).
Η πραγματικότητα, κατά την άποψή μας, είναι πολύ διαφορετική από τις εκτιμήσεις της Ουκρανικής προεδρίας.
Το παιχνίδι της εσωτερικής διάσπασης της Ευρώπης και της «αποκόλλησης» από τις ΗΠΑ
Η Κίνα έχει λάβει, για την ακρίβεια, ΑΚΡΙΒΩΣ εκείνη τη θέση που εξυπηρετεί τη Ρωσία, πιο σωστά τη θέση που ευνοεί τον άξονα Ρωσίας - Κίνας ως προς τη διάσπαση του μετώπου ΗΠΑ - Ευρώπης και για τις τακτικές (και επιδιωκόμενες στρατηγικές) συμμαχίες του με τις χώρες του Τρίτου Κόσμου, ειδικά με εκείνες που είτε αναδύονται αργά αλλά σταθερά σε χώρες του μονοπωλιακού καπιταλισμού (Βραζιλία, Ινδία), είτε παίζουν κάποιον ιδιαίτερο ρόλο στο κομμάτι της γεωστρατηγικής και ενεργειακής ασφάλειας της Δύσης (Αλγερία, Αίγυπτος, Σαουδική Αραβία και άλλες πετρομοναρχίες του Κόλπου, Τουρκία, Νότια Αφρική, Πακιστάν κ.ά.). Το Ιράν των ναζιμουλάδων είναι ήδη στρατηγικά ενταγμένο, έστω ως φτωχότερος συγγενής, στον ρωσοκινεζικό Άξονα, ειδικά μετά την εκλογή του Ραϊσί στην προεδρία και το πλασάρισμά του ως διαδόχου του γηραιού και αρρώστου «ανώτατου ηγέτη» Χαμενεΐ.
Ο Πούτιν, δηλαδή, δεν χρειαζόταν στην πραγματικότητα μια Κίνα που να του δίνει σε αυτή τη φάση ανοιχτά και μπροστά στα μάτια όλου του πλανήτη όπλα ή και στρατό για την κατάκτηση της Ουκρανίας, που άλλωστε δεν είναι ο βασικός-στρατηγικός στόχος της Ρωσίας. Ο πραγματικός στόχος της είναι η διάσπαση και μετά η επίθεση και κατοχή της Ευρώπης. Μια τέτοια ανοιχτή πολεμική συμμαχία Ρωσίας - Κίνας θα έκλεινε κάθε χαραμάδα και θα ατσάλωνε την ενότητα ΗΠΑ - Ευρώπης - Ιαπωνίας - Νότιας Κορέας με τον Καναδά και την Αυστραλία, ενώ θα ταλάντευε και πολλές χώρες του Τρίτου Κόσμου, που φοβούνται τις άγριες ηγεμονιστικές τάσεις, είτε της Μόσχας, είτε του Πεκίνου, πόσο μάλλον και των δύο μαζί.
Αντίθετα, ο σοσιαλιμπεριαλιστικός - νεοναζιστικός άξονας χρειάζεται μια Κίνα η οποία, ως πιο ισχυρός οικονομικά αλλά (ακόμα τουλάχιστον) πιο αδύναμος πολιτικά-διπλωματικά και στρατιωτικά ιμπεριαλιστής σε σχέση με τη Ρωσία θα ταλαντεύει την επίσης οικονομικά πανίσχυρη, αλλά στρατιωτικά νανώδη (ειδικά μετά την αποχώρηση της Βρετανίας) ΕΕ στο όνομα των «κοινών» τους οικονομικών συμφερόντων για ένα τακτικό σταμάτημα του πολέμου στην Ουκρανία, που θα ήταν «ευεργετικό», όπως ψιθυρίζει το Πεκίνο στο αυτί των Βρυξελλών, για το διεθνές εμπόριο, τις τιμές της ενέργειας, και πάνω απ’ όλα για την αντιμετώπιση της πληθωριστικής κρίσης, που μπορεί να οδηγήσει σε κραχ σε συνδυασμό με την παγκόσμια υπερδιόγκωση του χρέους.
Γιατί μπορεί οι πολιτικοί ηγέτες των ευρωπαϊκών μονοπωλίων να έχουν αποφύγει μέχρι στιγμής μια μείζονα πολιτική κρίση σε κάποια από τις χώρες - πυλώνες της ΕΕ, ωστόσο η αναταραχή στον αδύναμο κρίκο της ευρωζώνης, την Ιταλία, έφεραν ήδη την «μεταμορφωμένη» φασίστρια Μελόνι (υποδυόμενη φυσικά την «δυτική υποστηρίκτρια της Ουκρανίας»), μαζί με τον ρωσόδουλο Σαλβίνι και τον έξαλλα πια ρωσόφιλο Μπερλουσκόνι στην εξουσία. Παράλληλα, η αύξηση των επιτοκίων από τις κεντρικές τράπεζες σε όλο το δυτικό κόσμο (πλην Ιαπωνίας) για την αντιμετώπιση του πληθωρισμού που εκτίναξε ο ενεργειακός και ο στρατιωτικός πόλεμος του Πούτιν (και δευτερευόντως το τύπωμα χρήματος στην περίοδο της πανδημίας) αργά ή γρήγορα θα μεταφραστεί, αν όχι σε ένα κραχ στον υπερχρεωμένο πλανήτη, οπωσδήποτε σε ύφεση, ανεργία και γενικά οικονομικό πλήγμα για τη φτωχολογιά της Ευρώπης, με τους φαιο-«κόκκινους» φασίστες φίλους της Ρωσίας, δηλαδή τους διεθνείς κνιτοσυριζαίους και χρυσαυγίτες, να είναι οι καλύτερα πλασαρισμένοι για να ηγηθούν του κινήματος των πεινασμένων, ελλείψει μαζικής πραγματικής αριστεράς.
Η γραμμή όλων αυτών τότε (ήδη από σήμερα, βλ. ψευτοΚΚΕ - «με τον άνθρωπο») δεν θα είναι ανοιχτά η γραμμή Πούτιν, αλλά η γραμμή Κίνας, δηλαδή «ειρήνη εδώ και τώρα, δεν θα πεθάνουμε εμείς από την πείνα για τον τυχοδιωτικό πόλεμο των ΗΠΑ με τη Ρωσία στην Ουκρανία». Η πίεση αυτή θα μπορούσε πραγματικά να ταλαντεύσει τους αδύναμους και πάντα μεσοβέζους μονοπωλιστές ηγέτες της Ευρώπης και να ενισχύσει το παλιό καλό σχέδιο του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού για μια σταδιακή «αποκόλληση» (decouplage) της Ευρώπης από τις ΗΠΑ, στο όνομα μιας «ειρηνικής και ρεαλιστικής διευθέτησης του ουκρανικού» που τάχα «τη σαμποτάρει η πολεμόχαρη Ουάσινγκτον». Αυτό το σχέδιο της Ρωσίας το είχε πρωτοπόρα αναδείξει η τότε αντι-σοσιαλιμπεριαλιστική, σοσιαλιστική Κίνα του Μάο Τσε Τουνγκ τη δεκαετία του ‘70, γι’ αυτό και, σε αντίθεση ακόμη και με το τότε μ-λ μαοϊστικό κίνημα στη χώρα μας, υποστήριζε την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ και την παραμονή της στο NATO, στο πλαίσιο της αντίστασης στη σοσιαλιμπεριαλιστή ΕΣΣΔ.
Είναι αυτονόητο φυσικά ότι οι άμεσα απειλούμενες από την πάνοπλη ρώσικη ιμπεριαλιστική μηχανή χώρες της ανατολικής Ευρώπης, που επιζητάνε την αμερικανική στρατιωτική κάλυψη όχι επειδή είναι τάχα φιλοϊμπεριαλιστικές, όπως λένε οι διεθνείς κνίτες, αλλά ως όρο εθνικής επιβίωσης και άμυνας, δεν πρόκειται να δεχτούν μια τέτοια «υποχωρητική και ρεαλιστική» στάση των μονοπωλιστών της δυτικής Ευρώπης, που θα είναι έτοιμοι να παραδώσουν ένα «κομματάκι» της Ουκρανίας με αντάλλαγμα να συνεχίσουν απρόσκοπτα τις μπίζνες τους με την Κίνα και εν μέρει με τη Ρωσία.
Έτσι, μια διάσπαση της «ρεαλιστικής» δυτικής Ευρώπης των διάφορων Μακρόν και Σολτς ή κάποιων διαδόχων τους με τις ΗΠΑ θα μεταφραστεί ταυτόχρονα και σε εσωτερική διάσπαση της ΕΕ σε δύο ή και περισσότερα στρατόπεδα.
Η άλλη, επίσης σημαντικότατη πλευρά στο δίπολο της «αποκόλλησης» ΗΠΑ - Ευρώπης βρίσκεται στη ρωσοποίηση-φασιστικοποίηση του Ρεπουμπλικανικού, δηλαδή του πιο συντηρητικού στη βάση του από τα δύο κόμματα στις ΗΠΑ, με όχημα τον ναζιφασίστα Τραμπ. Αυτός υποδύεται τον μεγάλο αντίπαλο και στρατηγικό ανταγωνιστή της Κίνας, ωστόσο στέκεται -και μάλιστα με βασικό επιχείρημα ακριβώς το ότι έχει την Κίνα σαν κύριο εχθρό- μαζί με τα τσιράκια του στο Κογκρέσο ανοιχτά και σχεδόν χωρίς καλύψεις στο πλευρό του Πούτιν και της Ρωσίας, καλώντας σε άμεση διακοπή κάθε βοήθειας προς την Ουκρανία και σε άμεση λήξη του πολέμου, δηλαδή σε παράδοση των κατεχόμενων ουκρανικών εδαφών στους Ρώσους εισβολείς. Η γραμμή του Τραμπ, ο οποίος έχει σοβαρές πιθανότητες να βρίσκεται ξανά στις 20 Ιανουαρίου 2025 στον Λευκό Οίκο, είναι στην πραγματικότητα το «σχέδιο ειρήνευσης» των Κινέζων τάχα «αντιπάλων» του. Τι έκπληξη!
Εννοείται φυσικά ότι μια εκλογή Τραμπ θα σήμαινε ντε φάκτο ή και ντε γιούρε διάλυση του NATO και κατακλυσμιαία ενίσχυση των υφεσιακών προς τον σοσιαλιμπεριαλισμό τάσεων σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, αφού χωρίς την αμυντική ομπρέλα των ΗΠΑ, οι Ευρωπαίοι θα βρεθούν με τα λίγα πυρηνικά της Βρετανίας και της Γαλλίας και έναν πρακτικά ανύπαρκτο γερμανικό στρατό απέναντι στο τεράστιο πυρηνικό οπλοστάσιο και στα κανόνια της Μόσχας, αλλά και στους κρουνούς κεφαλαίων της Κίνας, που θα στέκεται στο πλευρό του Πούτιν, ως τάχα πιο «μετρημένη» και «λιγότερο πολεμόχαρη» δύναμη.
Η ηρωική Ουκρανία και η πολιτειακή και πολιτική της ηγεσία δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να πέσουν στο βαρύ λάθος, μέσα στην πίεση που τους ασκεί ο κανίβαλος εισβολέας γείτονάς τους, να καλέσουν τον καλύτερό φίλο του φονιά και βιαστή τους - και στρατηγικό αντίπαλο του πιο μεγάλου υποστηρικτή τους σε υλικό επίπεδο, των ΗΠΑ της σημερινής ηγεσίας Μπάιντεν του Δημοκρατικού Κόμματος - δηλαδή την Κίνα του ισόβιου (πλέον) δικτάτορα Σι, να παίξει το διαιτητή ανάμεσα στο Κίεβο και στη Μόσχα.
Μια τέτοια γραμμή θα ήταν ταυτόχρονα καταστροφική για τον ουκρανικό αγώνα για εθνική λευτεριά και ανεξαρτησία, που έχει ποτιστεί με το αίμα των ηρώων Ουκρανών πατριωτών, αλλά και μοιραία για το μέλλον της Ευρώπης, δηλαδή των βασικότερων μετόπισθεν της Ουκρανίας σε επίπεδο λαών και σε μεγάλο βαθμό και κρατικών ηγεσιών.
Αν δηλαδή περάσει η “μεσολάβηση” της Κίνας θα έχουμε μια επανάληψη σε πολύ ανώτερο επίπεδο του παιχνιδιού της στρατηγικής κατανομής ρόλων μεταξύ των δύο στενών συμμάχων νεοναζιστικών ιμπεριαλισμών στην Ασία, όπου η Ρωσία και η Κίνα επεμβαίνουν σε μεγάλες συγκρούσεις και μάλιστα τις οξύνουν παίρνοντας η μία το μέρος της μιας χώρας και η άλλη το μέρος της άλλης. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το πόσο πετυχημένα εκμεταλλεύτηκαν την αντίθεση μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν στο ζήτημα του Κασμίρ για να κερδίσουν η μεν Ρωσία τη γιγαντιαία Ινδία, ειδικά με την άνοδο του ινδουιστή φασίστα Μόντι, η δε Κίνα το Πακιστάν, που σήμερα προσπαθεί με τεράστιες δυσκολίες να αντισταθεί στην καταβρόχθιση του γενικά από τον Άξονα και τον εκπρόσωπο του στη χώρα, Ίμρα Καν. Ανάλογη τακτική κρατάει η Ρωσία με το Βιετνάμ, που ανησυχεί για τον κινέζικο ηγεμονισμό, οπότε έχει εξαρτηθεί σε τέτοιο βαθμό στρατιωτικά από τη Ρωσία ώστε να κάνει αποχή στις ψηφοφορίες για το Ουκρανικό στον ΟΗΕ ή να ψηφίζει και κατά της εξόδου της Ρωσίας από την Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ. Για να πείθει η Ρωσία τις φίλες της χώρες που φοβούνται την Κίνα ότι δεν θα τις «πουλήσει» στο Πεκίνο, δεν δίνει σε αυτήν τους S-400 που ζητάει, παρόλο που κάνει ασταμάτητα κοινά στρατιωτικά γυμνάσια μαζί της.*
Για το ζήτημα του Τρίτου Κόσμου
Ο Ζελένσκι, στην ίδια συνέντευξή του, έδωσε έμφαση σε κάτι που είχαμε επισημάνει από την αρχή του πολέμου και που πλέον το σημειώνουν και οι διορατικότεροι αρθρογράφοι και αναλυτές στη Δύση: ότι μεγάλο μέρος του Τρίτου Κόσμου μένει φιλορωσικά «ουδέτερο» έναντι της πουτινικής ναζιστικής εισβολής στην Ουκρανία. Ο Ουκρανός πρόεδρος έκανε μάλιστα αυτοκριτική για το γεγονός ότι η χώρα του δεν έδωσε μεγαλύτερη έμφαση σε αυτό τον παράγοντα, που αποτελεί και το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας, στον πρώτο χρόνο του πολέμου.
Μεγάλο ρόλο σε αυτή τη στάση μεγάλου μέρους των χωρών της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής έχει παίξει η χρήση από τη ρωσική γκεμπελική προπαγάνδα των ιστορικών αναμνήσεων της δυτικής αποικιοκρατίας και των ωμών αμερικανικών επεμβάσεων στον Τρίτο Κόσμο, ακριβώς για να καλλιεργεί ο Πούτιν την εικόνα του αρχηγού των «κολασμένων από τη δυτική ηγεμονία», πράγμα στο οποίο ο νέος αυτός Χίτλερ δίνει μεγάλη έμφαση στις ομιλίες του.
«Για τους λευκούς Ουκρανούς, τους φίλους της Δύσης, νοιάζονται όλοι, για σας δε νοιάστηκε ποτέ κανείς», λένε με απίστευτο θράσος οι Ρώσοι νεοχιτλερικοί στα έθνη του Τρίτου Κόσμου, την ίδια ώρα που βγάζουν γενοκτονικές πλατφόρμες «αναμόρφωσης» των Ουκρανών, οι οποίες ξεπερνάνε σε βαρβαρότητα ακόμη και τον πιο σκληρό δυτικό αποικιοκράτη του παρελθόντος. Ωστόσο αυτό το επιχείρημα δουλεύει αρκετά σε ηγεσίες και - κυρίως - σε λαούς του Τρίτου Κόσμου, ειδικά όταν σ’ αυτούς τους τελευταίους λείπουν τα στοιχεία και η ενημέρωση, αφού πάνω απ’ όλα λείπει η πραγματική προλεταριακή ή ευρύτερη αντιιμπεριαλιστική Αριστερά που θα τους φώτιζε και θα τους οργάνωνε ενάντια στο ρωσοκινέζικο νεοχιτλερισμό.
Έτσι, ο βιαστής, ληστής και ισοπεδωτής της Τσεχοσλοβακίας, του Αφγανιστάν, της Μολδαβίας, της Τσετσενίας, της Βοσνίας (έμμεσα μέσω των ρωσόδουλων Σέρβων ναζί), της Γεωργίας, της Ουκρανίας, της Συρίας, ο ρατσιστής μεγαλορώσος φονιάς-τσάρος, που έχει ξεπεράσει κατά πολύ ήδη από τη δεκαετία του ‘80 σε βαρβαρότητα και βία κατά αμάχων τους πάλαι ποτέ κυρίαρχους Αμερικανούς ηγεμονιστές, ποζάρει τώρα χωρίς ντροπή ως αρχηγός του Τρίτου Κόσμου, κι ας μην ισχυρίζεται ότι ανήκει σε αυτόν.
Σε ένα δεύτερο επίπεδο, ωστόσο, ειδικά όσον αφορά τη νότια Αμερική, η κύρια πλευρά της φιλορώσικης «ουδέτερης» (στην πραγματικότητα σκέτα φιλορώσικης) στάσης τύπων όπως ο Λούλα δεν έχει να κάνει με ιστορικές μνήμες αποικιοκρατίας ή αμερικανικών επεμβάσεων και δικτατοριών (αν και τις εκμεταλλεύονται για να φουσκώνουν πολιτικά και να καταλαμβάνουν την εξουσία). Έχει να κάνει το γεγονός ότι οι ίδιοι και οι μικροαστικές (ή προερχόμενες από τη συνδικαλιστική εργατική αριστοκρατία βλ. Μαδούρο) στην ταξική τους καταγωγή κομπραδόρικες σοσιαλφασιστικές κλίκες των οποίων ηγούνται, που ανεβαίνουν στην κυβέρνηση σε συμμαχία με τα πιο αντιδραστικά τμήματα των ντόπιων μεγαλοαστικών τάξεων και πάντα με δημαγωγικά φιλολαϊκά συνθήματα για χόρταση της φτωχολογιάς μέσα από τα ψίχουλα των κρατικών επιδομάτων, έχουν είτε ωθηθεί στις προεδρίες και τις πρωθυπουργίες με τη βοήθεια (οικονομική, πολιτική, διπλωματική, μιντιακή) του άξονα Ρωσίας - Κίνας, είτε ο άξονας αυτός τις προσεταιρίστηκε σχετικά άμεσα μετά τις εκλογικές τους νίκες. Ο προσεταιρισμός γίνεται κυρίως με υποσχέσεις για ξαναμοίρασμα της πίτας των κερδών, κυρίως από τους υδρογονάνθρακες ή και με υποσχέσεις για ρόλο τοπικού ηγεμόνα σε έναν κόσμο όπου Ρωσία - Κίνα θα έχουν «ανατρέψει» τη ηγεμονία των οικονομικά ισχυρότερων δυτικών μονοπωλιστών και θα έχουν κάνει πλιάτσικο στις πλούσιες δυτικές χώρες.
Οι κλίκες αυτές αποτελούν έτσι στην ουσία προκεχωρημένα φυλάκια του σοσιαλιμπεριαλισμού στον Τρίτο Κόσμο, είτε ανοιχτά (π.χ. κλίκα Μαδούρο στη Βενεζουέλα, κλίκα Ορτέγκα στη Νικαράγουα, καστρική κλίκα στην Κούβα) είτε καλυμμένα (π.χ. κλίκα Λούλα στη Βραζιλία, νεοπερονιστές της Κίρχνερ στην Αργεντινή, ο νέος «αριστερός» πρόεδρος της Κολομβίας Γκ. Πέτρο κλπ.).
Στην Αφρική, ο Άξονας δουλεύει το σχήμα «εξάρτηση από την Κίνα με ληστρικά δάνεια υψηλού επιτόκιου, που συνήθως δεν μπορούν να αποπληρωθούν, και μέσω αυτών έλεγχος κρίσιμων υποδομών» με ταυτόχρονη εξάρτηση από τη Ρωσία μέσω στρατιωτικής βοήθειας, είτε σε εξοπλιστικό υλικό είτε με χρήση των μισθοφόρων της ναζιστικής Βάγκνερ, αυτών των καθαρμάτων και βασανιστών με τους οποίους έχει φρίξει όλος ο δημοκρατικός πλανήτης στην Ουκρανία.
Στην ουσία, λοιπόν, αυτές οι κλίκες βγαίνουν στο ουκρανικό με τη γραμμή της «ήπιας» Κίνας και όχι με την ανοιχτή πολεμική γραμμή του Πούτιν, μιλώντας ακατάπαυστα για τις υποτιθέμενες «ευθύνες» Ουκρανίας, ΕΕ και ΗΠΑ για τον πόλεμο. Εννοούν φυσικά όχι τον πολύχρονο καθησυχασμό του δυτικού υφεσιασμού, πολιτικοστρατιωτικού και ενεργειακού, απέναντι στη Ρωσία, αλλά την υποτιθέμενη «περικύκλωσή» της, ενάντια στην οποία τάχα η Μόσχα «έχει κάποιο δίκιο να αμύνεται, ακόμα κι αν ο Πούτιν το παράκανε εισβάλλοντας στην Ουκρανία».
Τρίτος Κόσμος όμως δεν είναι κύρια αυτές οι κλίκες, ούτε εκείνες των αρχιδιεφθαρμένων διαδόχων του «γενάρχη» του σοσιαλφασισμού στη Νότια Αφρική Μαντέλα και εκείνες των ινδουιστών φασιστών του Μόντι στην Ινδία. Είναι οι πολλές χώρες που, μέσα στις αντιφάσεις και τις δυσκολίες τους, καταδικάζουν στις ψηφοφορίες η ρώσικη εισβολή, όπως λαμπρά το είχε κάνει εξαρχής η Κένυα, με την ομιλία του εκπροσώπου της στον ΟΗΕ αμέσως μετά την επίθεση του Πούτιν. Τρίτος Κόσμος, κυρίως και πάνω απ’ όλα, είναι οι λαοί του, στους οποίους η Ουκρανία, και πολύ περισσότερο, η Δύση δεν μπορούν να μιλούν πια με την φθαρμένη, ιμπεριαλιστικής κοπής γλώσσα της «διεθνούς τάξης πραγμάτων βασισμένης σε κανόνες» που συνεχίζει να χρησιμοποιεί και η προεδρία Μπάιντεν, παρόλες τις αντιστάσεις της στον νεοχιτλερισμό. Κι αυτό γιατί τόσο οι ΗΠΑ όσο και οι δεύτερης γραμμής Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, κυρίως οι Βρετανοί και οι Γάλλοι, την ποδοπατούσαν με ευκολία όταν θεωρούσαν ότι διακυβεύονται τα συμφέροντά τους. Συνήθως μάλιστα αποτύγχαναν σε αυτές τους τις ιμπεριαλιστικές περιπέτειες και, δημιουργώντας αντιδυτικό μίσος, παρέδιδαν τις χώρες αυτές με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ολοκληρωτικά ή εν μέρει στη Ρωσία και στους συμμάχους της (βλ. Ιράκ, Σερβία, Λιβύη, Αφγανιστάν κ.ά.)
Αντίθετα, οι Ουκρανοί πρέπει να απευθυνθούν ακριβώς στις μνήμες της καταπίεσης, των ταπεινώσεων και του αίματος που κουβαλάνε αυτοί οι λαοί και να τους δείξουν ότι κι εκείνοι βιώνουν τα ίδια στον μέγιστο βαθμό στο σήμερα. Ήδη οι λαοί της Αφρικής αρχίζουν να έχουν άμεσες εμπειρίες από το τι σημαίνει Βάγκνερ, αλλά και το τι σημαίνει εξάρτηση από τους Κινέζους φασίστες νεοαποικιοκράτες, που και με ληστρικό τρόπο «δανείζουν», εξαρτάνε και εξαγοράζουν, και είναι οι χειρότεροι εργοδότες όπου αναλαμβάνουν έργα υποδομών ή εξορύξεων σε αφρικανικές χώρες, απειλώντας, κακοπληρώνοντας, ακόμα και σκοτώνοντας εργάτες.
Σε κάθε περίπτωση, η Ουκρανία πρέπει να μείνει μακριά από όχι απλά ύποπτους, αλλά ανοιχτά στημένους από τον αντίπαλό της «διαιτητές» τύπου Κίνας. Μια ειρήνη «κινεζικού» τύπου θα είναι για την Ουκρανία, για την Ευρώπη και για τον πλανήτη η μεγαλύτερη ήττα και πανωλεθρία, χειρότερη κι από εκείνη που τόσο ηρωικά απέφυγαν οι Ουκρανοί τις πρώτες ημέρες της πουτινικής εισβολής.
* Με αυτή την ίδια μέθοδο άνοιξε ήδη το πρώτο ρήγμα στη δυτική συμμαχία για τη στήριξη της ουκρανικής αντίστασης. Την ίδια στιγμή που ο Μπάιντεν απέρριψε και σωστά το "ειρηνευτικό σχέδιο" της Κίνας λέγοντας ότι δεν είναι λογικό να διαπραγματευτεί η Κίνα την ειρήνη στην Ουκρανία, ο Μακρόν δήλωσε "Το γεγονός ότι η Κίνα συμμετέχει στις ειρηνευτικές προσπάθειες είναι πολύ θετικό". Ανακοίνωσε επίσης ταξίδι στην Κίνα τον Απρίλιο.