Είναι γεγονός ότι θα δίναμε περισσότερη έμφαση στις συγκρούσεις αυτές αν εκτιμούσαμε ότι ερχόταν μια επέκταση αλά Γάζα του πολέμου στη Μέση Ανατολή. Όμως δεν βλέπουμε προς το παρόν κάτι τέτοιο. Αυτό θα ήταν δυνατό μόνο αν ο ρωσοκινεζικός Αξονας την ήθελε, μόνο δηλαδή αν είχε διαλέξει να βοηθήσει στρατιωτικά το “Μέτωπο της Αντίστασης” υπό την ηγεσία του Ιράν να επιτεθεί στο Ισραήλ από όλες τις πλευρές. Αλλά νομίζουμε κάτι τέτοιο δεν μπορεί στρατιωτικά να το αποτολμήσει ο Άξονας γιατί σήμερα θα έχανε σε έναν πόλεμο κατά τον οποίο το Ισραήλ θα είχε δίπλα του τις ΗΠΑ, αλλά και το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης. Αυτό μπορεί να το αποτολμήσει ο Άξονας μόνο αν πετύχει να εγκατασταθεί στην προεδρία των ΗΠΑ το μεγαλύτερο του υπερόπλο που είναι ο πιστός φίλος της πουτινικής Ρωσίας ναζι-ρατσιστής Τραμπ. Γι’ αυτό εκείνο που θέλει ως τότε ο Αξονας είναι να βοηθήσει πολιτικά τον Τραμπ να έρθει στην εξουσία, δηλαδή να φθείρει τον Μπάιντεν μέσα στο Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ με το να ενθαρρύνει τον Νετανιάχου να οξύνει τις σχέσεις του Ισραήλ με τον μουσουλμανικό κόσμο και την δυτική κοινή γνώμη. Κυρίως όμως ο Άξονας σκέφτεται το κεντρικό μέτωπο: την Ουκρανία, δηλαδή την Ευρώπη. Θέλει δηλαδή να δίνει πάτημα στους Χουθι του Ιράν να στραγγαλίζουν αργά την Ευρώπη οικονομικά, ώστε να την διασπούν πολιτικά τόσο στο εσωτερικό της, όσο και με τη δημοκρατική πλευρά των ΗΠΑ.
Αυτό σημαίνει να χύνεται διαρκώς αίμα γύρω από το Ισραήλ, αλλά τόσο όσο χρειάζεται για να μην γίνει ένας μεγάλος πόλεμος ενάντια του. Αυτόν θα τον κάνει οπωσδήποτε ο Άξονας, αλλά δεν τον συμφέρει να τον κάνει τώρα δα. Τώρα δα τον ετοιμάζει. Μάλιστα ενώ η κατοχή της Ευρώπης και μετά της Ιαπωνίας θα είναι ο κύριος στόχος του Άξονα, η εξόντωση του κράτους του Ισραήλ θα είναι ο υπέρτατος ενοποιητικός στόχος του τελικού παγκόσμιου πολέμου του, ενώ η διεθνής σημαία αυτού του πολέμου θα είναι ο γενοκτονικός αντισημιτισμός, που απλά θα λέγεται τώρα αντισιωνισμός, όπου προς εξόντωση δεν είναι μόνο οι εβραίοι, αλλά όλοι οι ασυμβίβαστοι εχθροί κάθε κανιβαλισμού, που είναι οι πραγματικοί δημοκράτες. Γι’ αυτό η πρώτη δουλειά κάθε πολιτισμένου ανθρώπου στον πλανήτη, η πιο βασική ενοποιητική δημοκρατική σημαία του, πρέπει να είναι το να αποκαλύψει και να προειδοποιήσει για το ατέλειωτο αίμα και την εφιαλτική σκλαβιά που σημαίνει για την ανθρωπότητα ο αντισημιτισμός.
ΟΙ ΙΡΑΝΟΔΟΥΛΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΧΟΥΘΙ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΡΥΘΡΑ ΘΑΛΑΣΣΑ
Το κλείσιμο του Σουέζ είναι πράξη πολέμου ενάντια στην Ευρώπη και δεν πρέπει οι λαοί της να το επιτρέψουν
Στα απόνερα του βρώμικου πολέμου που ξεκίνησαν οι ρωσόδουλοι γενοκτόνοι της Χαμάς με την πρόβα νέου Ολοκαυτώματος στις 7 Οκτωβρίου στην οποία απάντησε με πολιτικά αυτοκτονικό και αντιδραστικό τρόπο το Ισραήλ, η Ρωσία και οι σύμμαχοί της ισλαμοναζί μουλάδες της Τεχεράνης πάτησαν ένα νέο πλήκτρο στο πολυπλόκαμο εκκλησιαστικό όργανο του παγκόσμιου νεοναζιστικού μετώπου τους.
Το πλήκτρο αυτό είναι η οργάνωση Ανσάρ Αλλάχ (Υποστηρικτές του Θεού), πιο γνωστοί στη Δύση ως “Χούθι”, σιίτες ισλαμιστές που από το 2015 ελέγχουν την πρωτεύουσα της Υεμένης, Σαναά, και μεγάλο μέρος της επικράτειας αυτής της μικρής χώρας, στο νοτιοδυτικό άκρο της Αραβικής Χερσονήσου. Πρόκειται για ένα ρεύμα που προέρχεται από τη ζαϊντίτικη παραλλαγή του σιιτικού ισλάμ και έχει τη βάση του στη μειονότητα αυτή στον βορρά της Υεμένης. Τα βασικά συνθήματά τους, ταυτόσημα με εκείνα των ισλαμοφασιστών του Ιράν και της ιρανόδουλης Χεζμπολάχ του Λιβάνου, είναι “θάνατος στην Αμερική”, “θάνατος στο Ισραήλ”, “Κατάρα στους εβραίους”. Είχαν βρεθεί στην εξουσία με τη βοήθεια του Ιράν λίγα χρόνια αφότου, στο πλαίσιο της “Αραβικής Άνοιξης”, είχε δημιουργηθεί το 2012 κίνημα ενάντια στον επί δεκαετίες πρόεδρο της Υεμένης Αλί Αμπντάλα Σάλεχ, η ανατροπή του οποίου οδήγησε έκτοτε τη χώρα σε έναν παρατεταμένο εμφύλιο.
Οι Σαουδάραβες και τα Εμιράτα είχαν καταγγείλει το 2015 ότι το καθεστώς των Χούθι αποτελούσε μακρύ χέρι του Ιράν στην Αραβική Χερσόνησο, είχαν όμως εμπλακεί σε μια άδικη, επεμβατικού τοπικού ηγεμονιστικου τύπου (και τελικά αποτυχημένη) πολεμική εκστρατεία εναντίον τους. Κι αυτό γιατί οι Χούθι δεν είχαν τότε χτυπήσει οποιονδήποτε στόχο εκτός Υεμένης και το φασιστικό πραξικόπημά τους αποτελούσε στην κύρια πλευρά μέχρι τότε, τουλάχιστον στα μάτια της παγκόσμιας κοινής γνώμης, ένα εσωτερικό ζήτημα της χώρας τους. Τελικά η σαουδαραβική και εμιρατιανή επέμβαση δυνάμωσε τους Χούθι ως τάχα “εθνική αντιστασιακή δύναμη” και έδωσε στο Ιράν το πρόσχημα να τους ενισχύσει με βαριά όπλα, με τα οποία χτύπησαν και μέσα στη Σ. Αραβία και στα Εμιράτα, αναγκάζοντάς τόσο το Ριάντ όσο και το Αμπού Ντάμπι να μαζέψουν άρον-άρον την εκστρατεία τους. Σ’ αυτή την αναδίπλωση τους συνέβαλε και η ρωσοκινέζικου τύπου “προσέγγιση” των δύο σουνιτικών πετρο-μοναρχιών με το Ιράν - και η διάσπαση που έκαναν τα Εμιράτα στο αντι-Χούθι στρατόπεδο στην Υεμένη, καθώς υποστήριξαν το αποσχιστικό κίνημα της νότιας Υεμένης και εγκατέλειψαν τη διεθνώς αναγνωρισμένης κυβέρνησης, που εδρεύει στο Άντεν.
Χρωστώντας λοιπόν πια ολόπλευρα και την επικράτηση και την επιβίωσή τους στους μουλάδες της Τεχεράνης, οι Χούθι, πάνω στον πόλεμο Ισραήλ - Χαμάς, πατήθηκαν σαν πλήκτρο από τον άξονα του νέου παγκόσμιου πολέμου, Ρωσίας - Κίνας - Ιράν, στην κατάλληλη στιγμή προκειμένου να επιτευχθεί ο Νο1 στόχος της ηγεσίας του Άξονα, που κατοικοεδρεύει στο Κρεμλίνο: δηλαδή να αρχίσει να στραγγαλίζεται οικονομικά για να υποταχτεί-διασπαστεί πολιτικά η Ευρώπη, πολιτικός και οικονομικός πυρήνας του αστοδημοκρατικού Δεύτερου Κόσμου. Πιο απλά, με πρόσχημα την “ιερή μάχη κατά των σιωνιστών”, οι ισλαμοφασίστες Χούθι άρχισαν να εκτοξεύουν πυραύλους και μη επανδρωμένα αεροσκάφη (drones) ενάντια σε φορτηγά πλοία που διαπλέουν την Ερυθρά Θάλασσα, κινούμενα προς τη Διώρυγα του Σουέζ και τελικά προς την Ευρώπη. Πρόκειται για μια από τις πλέον κομβικές διαδρομές για το παγκόσμια εμπόριο που γίνεται μέσω της θάλασσας. Επίσημα, οι Χούθι ισχυρίζονται ότι στοχεύουν πλοία ισραηλινών συμφερόντων προκειμένου να πιέσουν το Ισραήλ να σταματήσει την πολεμική εκστρατεία του κατά της Χαμάς στη Γάζα, στην πραγματικότητα ωστόσο χτυπούν γενικότερα πλοία δυτικής ιδιοκτησίας ή διαχείρισης.
Προφανής στόχος τους, ο οποίος ήδη έχει επιτευχθεί σε μεγάλο βαθμό, είναι να αναγκάζονται τα πλοία που μεταφέρουν φορτία αγαθών, εμπορευμάτων-πρώτων υλών και προϊόντων από τις χώρες της Ασίας προς την Ευρώπη να κάνουν το γύρο της Αφρικής αντί να περνούν από το Σουέζ, γεγονός που έχει εκτινάξει τις τιμές των εμπορικών φορτίων σε παγκόσμια κλίμακα (Αλμα 173% στο κόστος μεταφοράς κοντέινερ λόγω Χούθι βλ. Euro2day 5/1/2024). Η αύξηση των ναύλων περνά σε μικρότερη βέβαια αναλογία και στα προϊόντα και αγαθά που μεταφέρονται από την Ασία στη βόρεια Αμερική, σε μια περίοδο που τόσο οι ΗΠΑ όσο και οι ευρωπαϊκές χώρες παλεύουν να βγουν από μια πληθωριστική κρίση που έχει πλήξει σημαντικά την αγοραστική δύναμη των λαών τους , ειδικά τα εργατικά και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα του πληθυσμού.
Αυτή η κρίση, πέρα από τα απόνερα του χρήματος που τυπώθηκε για να στηριχτούν οι δυτικές οικονομίες στην κρίση της πανδημίας, στην κυρία πλευρά της οφείλεται στον ενεργειακό πόλεμο της Ρωσίας κατά της Ευρώπης που τον ξεκίνησε ήδη από το καλοκαίρι του 2021, πριν δηλαδή την χιτλερικού τύπου εισβολή της στην Ουκρανία το 2022. Από τότε τον ενέτεινε με το εκβιαστικό παιχνιδι της με το αργό πετρέλαιο που ακολούθησε, σε τακτική (που γίνεται όλο και πιο στρατηγική) συμμαχία με τον δικτάτορα του παλατιού της Σαουδικής Αραβίας, διάδοχο Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν.
Ο Πούτιν, άλλωστε, δεν κρύβει πια ότι ποντάρει τόσο στη νίκη του Τραμπ στις ΗΠΑ τον Νοέμβριο του 2024, όσο και στην ενίσχυση των - κυρίως φαιών ακροδεξιών - φασιστών φίλων του στις ευρωπαϊκές εκλογικές μάχες, ώστε μετασχηματίζοντας σε ολοένα και πιο πολεμική βάση την οικονομία της Ρωσίας, η στρατιωτική επίθεσή του στην Ευρώπη, την οποία μανιωδώς ετοιμάζει, να βρει την ήπειρο διχασμένη, αποκαμωμένη, σε εσωτερική πολιτική κρίση και φαγωμάρα και - κυρίως - χωρίς την αμερικανική πολιτικοστρατιωτική κάλυψη. Το δόγμα του αρχηγού του γενικού επιτελείου των ρώσικων ενόπλων δυνάμεων, Γερασίμοφ, άλλωστε, που αποτελεί συμπύκνωση της σύγχρονης πολεμικής στρατηγικής γραμμής του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού, τονίζει ότι η αμιγώς στρατιωτική δράση αποτελεί μόνον τον έναν από τους πέντε άξονες για την επίτευξη της κυριαρχίας επί του αντιπάλου, με τους υπόλοιπους να αφορούν κυρίως τη δημιουργία σε διπλωματικό και οικονομικό επίπεδο διεθνών μετώπων και κυρίως την υπονομευτική πολιτική δουλειά στο εσωτερικό των χωρών - στόχων της Ρωσίας (και συνολικά του Άξονα).
Τελευταία, μια ομάδα 12 χώρών, με επικεφαλής τις ΗΠΑ (ΗΠΑ, Αυστραλία, Μπαχρέιν, Καναδάς, Βέλγιο, Γερμανία, Ιταλία, Ιαπωνία, Νέα Ζηλανδία, Βρετανία, Δανία και Ολλανδία), έστειλε τελεσίγραφο στους Χούθι, απειλώντας τους με ανάληψη στρατιωτικής δράσης εναντίον τους στην περίπτωση που δεν σταματήσουν τα εντελώς απρόκλητα πλήγματά τους ενάντια στη διεθνή ναυτιλία. Είναι χαρακτηριστικό της προέλασης - κατάκτησης θέσεων από πλευράς του Άξονα, αλλά και των συμμαχιών που έχει οικοδομήσει η Μόσχα το τελευταίο διάστημα, ότι τόσο η Σαουδική Αραβία όσο και τα (ακόμη πιο ρωσόφιλα) Ην. Αραβικά Εμιράτα απέφυγαν να συνυπογράψουν το τελεσίγραφο, στο πλαίσιο τόσο της ρωσοκινέζικης “ύφεσής” τους με το Ιράν, όσο και για να μην παρουσιαστούν ως συνοδοιπόροι ΗΠΑ και έμμεσα του Ισραήλ ενάντια σε μία τάχα “φιλοπαλαιστινιακή” δύναμη όπως οι Χούθι.
Όσον αφορά την πιθανότητα ανάληψης στρατιωτικής δράσης κατά των Χούθι από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, μπορούμε να πούμε συνοπτικά το εξής: σαν προλεταριακό αντιιμπεριαλιστικό απόσπασμα που βρίσκεται στην πρωτοπορία του ευρωπαϊκού αντιφασιστικού δημοκρατισμού, η ΟΑΚΚΕ έχει καταδικάσει σθεναρά τις επεμβάσεις του δυτικού ιμπεριαλισμού, κυρίως της υπερδύναμης των ΗΠΑ, στον Τρίτο Κόσμο, και από θέση αρχής, αλλά και επειδή - από το 1999 και δώθε - ήταν πάντα προβοκατόρικα και εξασφάλιζαν στη Ρωσία κατάκτηση θέσεων (Σερβία, Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη).
Στην περίπτωση των Χούθι, ωστόσο, δεν έχουμε να κάνουμε με ένα καθεστώς, οσοδήποτε αντιδραστικό, που απλώς ασκεί βία στο λαό του και η πορεία του διαμορφώνεται από τους εσωτερικούς νόμους κίνησης της κοινωνίας της χώρας του. Πρόκειται στην ουσία για πληρεξούσιους του Άξονα, άμεσα του Ιράν και έμμεσα της Ρωσίας, που με τις πλάτες των αφεντικών τους βγαίνουν οι ίδιοι από τα σύνορά τους όχι ως αμυνόμενοι εθνοανεξαρτησιακοί, αλλά ως ρωσοϊρανικό δόρυ κατά της Ευρώπης, ασκώντας απρόκλητη στρατιωτική βία σε μη πολεμικά πλοία τρίτων χωρών. Επιτίθενται μάλιστα κατά μιας Ευρώπης, που κάθε άλλο παρά στηρίζει άνευ όρων τη σωβινοφασιστική γραμμή Νετανιάχου και η οποία πάντα και στρατηγικά, με όλες τις αντιφάσεις και τους αστικούς οπορτουνισμούς της, στηρίζει τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους, δεν αναγνωρίζει την Ιερουσαλήμ αλλά το Τελ Αβίβ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ και χτυπάει πάντα τους Ισραηλινούς σωβινιστές για την άδικη εποικιστική τους πολιτική στην παλαιστινιακή Δυτική Όχθη. Δεν είναι τυχαίο οτι ούτε η ίδια η φασιστική ηγεσία των Χούθι δεν τόλμησε να πει ότι χτυπάει οποιοδήποτε πλοίο ευρωπαϊκής χώρας σαν αντίποινα για την υποστήριξη του Ισραήλ, ενώ κόβοντας το Σουέζ ουσιαστικά τιμωρεί την Ευρώπη και τους λαούς της.
Ήδη στο διεθνή Τύπο εμφανίζονται ρεπορτάζ που αναφέρουν ότι ο στόλος που μεταφέρει ρωσικό πετρέλαιο στην Ασία νιώθει “ασφαλής” να χρησιμοποιεί τη διώρυγα του Σουέζ, δεδομένων των συμμαχικών σχέσεων Ρωσίας - Ιράν, ενώ και τα πλοία που μεταφέρουν φυσικό αέριο του Κατάρ, χώρας που διατηρεί δεσμούς με τη Χαμάς, κάνουν το ίδιο.
Δεν έχουμε να κάνουμε δηλαδή στην περίπτωση των Χούθι με ένα καθυστερημένο ισλαμικό ρεύμα τριτοκοσμικής ανεξαρτησίας που είναι από αντιιμπεριαλιστική θέση αντιισραηλινό και φιλοπαλαιστινιακό και κάνει λάθος, αλλά για ρεύμα που στην ηγεσία του εκτελεί πιστά τις εντολές των αφεντικών του σε Τεχεράνη και Μόσχα, ενάντια και σε κάθε έννοια εθνικής ανεξαρτησίας της Υεμένης, συμμετέχοντας στρατηγικά στον σχεδιασμό του φασιστικού Άξονα για αναδιανομή του πλανήτη μέσα από την πολεμική βία.
Κι αυτό γιατί, εκτός του οικονομικού πλήγματος στην Ευρώπη, οι Χούθι, με τους φτηνούς ιρανικούς πυραύλους και drones που χρησιμοποιούν, συμμετέχουν στην ξεκάθαρη πια απόπειρα Πούτιν να εξαντλήσει τα πολύ ακριβότερα αντιαεροπορικά μέσα και πυρομαχικά που χρησιμοποιεί το μπλοκ ΗΠΑ-Ευρώπης-Ιαπωνίας-Ν.Κορέας-Ωκεανίας, για την αναχαίτισή τους, οδηγώντας τους αντιπάλους του φασιστικού Άξονα σε στρατιωτική και οικονομική αιμορραγία και από αυτή την πλευρά. Κι αυτό γιατί, τη στιγμή που η Ρωσία κάθε τρίμηνο που περνά μετασχηματίζει όλο και περισσότερο την οικονομία της σε πολεμική, ουσιαστικά σε ένα κολοσσιαίο πρόγραμμα παραγωγής όπλων, οι δυτικές καγκελαρίες τρέχουν ασθμαίνοντας πίσω της, αναιρώντας ή καθυστερώντας πολλές φορές για οικονομικούς λόγους μεγάλο μέρος από τα εκτεταμένα προγράμματα επανεξοπλισμού που είχαν ανακοινώσει αμέσως μετά το βάρβαρο γιουρούσι του Πούτιν στην Ουκρανία.
Υπό αυτό το πρίσμα, η άσκηση βίας εναντίον των Χούθι, ακόμη και το ολόπλευρο τσάκισμά τους από θάλασσα, αέρα και ξηρά, θα ήταν στην κύρια πλευρά πράξη αντιφασιστικής, δημοκρατικής αντίστασης της Ευρώπης (έστω και υπό τη στρατιωτική ηγεσία των ΗΠΑ, όσο δεν είναι ακόμα πρόεδρος ένας ναζι-Τραμπ) ενάντια στον πολεμικό στραγγαλισμό που της ετοιμάζουν οι σοσιαλιμπεριαλιστές Μόσχας και Πεκίνου, σε συνεργασία με τους ισλαμοναζί περιφερειακούς ηγεμονιστές συμμάχους τους της Τεχεράνης.
Όπως όμως έχουμε τονίσει δεκάδες φορές μετά από την τομή που έφερε η γενικευμένη, χιτλερικού τύπου εισβολή Πούτιν στην Ουκρανία το Φλεβάρη του ‘22, το βασικό σε αυτή τη φάση είναι οι ευρωπαϊκοί λαοί να κινηθούν και να αναγκάσουν τις κυβερνήσεις τους να βγουν από την οικονομίστικη χαύνωσή τους και να κινηθούν προς μορφές δημοκρατικής πολεμικής οικονομίας - που σημαίνει πρακτικά διατήρηση και βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των μαζών, ιδίως της φτωχολογιάς, σε συνδυασμό με ταχύ επανεξοπλισμό και δημιουργία δομών παλλαϊκής άμυνας στο εσωτερικό κάθε ευρωπαϊκής χώρας. Αυτό προκειμένου να δημιουργηθεί ισχυρό αποτρεπτικό τείχος απέναντι σε μια ρωσική σοσιαλιμπεριαλιστική στρατιωτική επέλαση προς τα δυτικά, πρώτα και κύρια με την ολόπλευρη στρατιωτική ενίσχυση της ηρωικής Ουκρανίας, αλλά και κυρίως - πολιτικά - για να μην είναι η Ευρώπη έρμαιο των φασιστικών και ψευτοαριστερών σοσιαλφασιστικών ρωσόφιλων ρευμάτων. Αυτά τα τελευταία θα πιέζουν όλο και περισσότερο όσο θα περνά ο καιρός, εκμεταλλευόμενα τη στρατιωτική πολεμική προετοιμασία των αφεντικών τους, για αλλεπάλληλους συμβιβασμούς και υποχωρήσεις απέναντι στον ρωσοκινέζικο Άξονα.
Ήδη η σύγκρουση Γαλλίας και Ισπανίας με τις ΗΠΑ για τη μορφή της διοίκησης όχι μιας επέμβασης κατά των Χούθι, αλλά της ίδιας της αμυντικής Επιχείρησης Prosperity Guardian για την κατάρριψη των πυραύλων τους, όταν αυτοί απειλούν εμπορικά πλοία, εκφράζει στην κύρια πλευρά αυτές ακριβώς τις τάσεις υφεσιασμού προς τον Άξονα και όχι κάποια θετική προσπάθεια ανεξαρτησίας της Ευρώπης από την πολιτικοστρατιωτική ηγεμονία των ΗΠΑ*. Δεν είναι δηλαδή μια γραμμή που ζητά μεγαλύτερη ισοτιμία με τις ΗΠΑ μέσα στο κοινό αμυντικό μέτωπο κατά του Άξονα, αλλά μια γραμμή (που έχει υπόγεια εκφραστεί όλα τα τελευταία δύο χρόνια και στο ουκρανικό) που αναζητάει “σημεία επαφής” και συμβιβασμούς με Μόσχα και Πεκίνο, άρα υποχρεωτικά και με τους ανά τον κόσμο φασίστες συμμάχους τους, όπως το Ιράν και τσιράκια τους, όπως οι Χούθι, που έχουν αναθαρρήσει και ονειρεύονται μερτικό από τη λεία του επερχόμενου παγκοσμίου πολέμου. Τέτοιες απόψεις και ρεύματα έχουν εκφραστεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μέσα στο πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης, με διαφορετική ένταση και επί μέρους ιδιομορφίες, και στις τέσσερις μεγαλύτερες χώρες και οικονομίες της ΕΕ (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία) και αποτελούν κληρονομιά του 30χρονου ευρωπαϊκού υφεσιασμού απέναντι στη Μόσχα (που επέτρεψε άλλωστε και το φύτεμα χαφιέδων της Ρωσίας τύπου Πρόντι, Μέρκελ κλπ.).
Οι ρωσόφιλοι φασίστες και σοσιαλφασίστες μέσα στην Ευρώπη, μάλιστα, κινούνται σε υπόγεια συνεργασία με τα χειρότερα ρεύματα της κλασικής αστικής τάξης, που πιέζουν αυτοκτονικά για συμβιβασμούς με τον Πούτιν για να εξασφαλίσουν λίγα ακόμη τέρμινα “αδιατάρακτων” κερδών. Είναι το ίδιο μέτωπο που έχουν σχηματίσει άτυπα στην πρωτοπόρα σε ρωσοδουλία Ελλάδα οι κνιτοσυριζαίοι και οι κλασικοί ακροδεξιοί με τους πιο ρωσόφιλους ‘Ελληνες εφοπλιστές, που μέχρι πριν ένα-δυο μήνες ήταν πρωτοπαλίκαρα στη μεταφορά ρωσικού πετρελαίου με τα καράβια τους στην Ινδία και στην Κίνα (το περιόρισαν πρόσφατα λόγω του φόβου τους για τη σύσφιξη του καθεστώτος των αμερικανικών κυρώσεων).
Μια αντιΧούθι επέμβαση στην Υεμένη χωρίς τις παραπάνω προϋποθέσεις και κυρίως χωρίς πολιτική πλαισίωσή της ως μέρος του γενικού αμυντικού πολέμου ενάντια στον πουτινικό φασισμό και στους συμμάχους του θα μπορούσε να γίνει ένα απλό μπρέκφαστ για τον Άξονα. Κι αυτό με την έννοια και της στρατιωτικής φθοράς του μπλοκ των αστικών δημοκρατικών χωρών, αλλά και των έτοιμων πανό για τις διαδηλώσεις του σοσιαλφασισμού, με την παγκόσμια γραμμή που αυτός άμεσα θα ρίξει για την “αθεράπευτα ιμπεριαλιστική Δύση που για τα μάτια των σιωνιστών ματοκυλάει ακόμη μια φτωχή χώρα που στεκόταν στο πλευρό των Παλαιστίνιων”.
*Ήδη το γαλλο-ισπανικό μέτωπο παραπέμπει την αντίδραση της ΕΕ στα φασιστικά χτυπήματα των Χούθι σε διαβουλεύσεις των 27 κρατών-μελών, τη στιγμή που τόσο ο ευρωπαϊκός βορράς, όσο και οι πρωτοπόρα αντιπουτινικές πρώην σοσιαλφασιστικές χώρες της ανατολικής Ευρώπης, που όμως δεν έχουν ναυτικό, αλλά ακόμα και η Ιταλία, στηρίζουν στην κύρια πλευρά τη γραμμή του κοινού μετώπου αντίδρασης με τις ΗΠΑ του Μπάιντεν. Οι Μακρόν - Σάντσεθ, δηλαδή, σπρώχνουν την ΕΕ, την ώρα που ο Άξονας τής κηρύσσει ανεπίσημα αλλά μπροστά στα μάτια της οικονομικοστρατιωτικό πόλεμο, να γίνει όμηρος των βέτο των έξαλλα ρωσόφιλων (πιθανότατα πια πλήρως ρωσόδουλων) Ορμπάν της Ουγγαρίας και Φίτσο της Σλοβακίας, καθώς και “ισορροπιστών”, καλυμμένων ρωσόδουλων τύπου Ελλάδας του Μητσοτάκη, που καλύπτονται κάνοντας τα γλυκά μάτια στις ΗΠΑ, αλλά κοιτάνε πάντα να πνίγουν κάθε προσπάθεια για κοινή και αταλάντευτη αντίσταση της Ευρώπης στον Άξονα.