Το μεγάλο ζήτημα ποιος έχει διατάξει τελικά μια μαζική σφαγή αμάχων η οποία με τα σημερινά τεχνικά μέσα γίνεται μπροστά στα μάτια όλης της ανθρωπότητας και γι αυτό είναι ότι το πιο πολιτικά αποκρουστικό έχει υπάρξει στην ανθρώπινη ιστορία, ο καλύτερος οδηγός δεν είναι η αστυνομική ανάλυση αλλά η πολιτική. Δηλαδή το ερώτημα που πρέπει να τίθεται είναι ποιος έχει το πολιτικό συμφέρον να δώσει ένα τέτοιο χτύπημα, ποιος έχει την αστυνομική δυνατότητα να το δώσει πολιτικά ατιμώρητα και ποιος έχει αποδείξει στο παρελθόν ότι δεν έχει καμιά ηθική αναστολή στο να δίνει τέτοια μαζικά χτυπήματα κατά αμάχων. Ο μόνος παγκόσμιος παράγοντας που συγκεντρώνει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά είναι το ρώσικο πουτινικό κράτος και κανένας άλλος. Είναι αυτό που για να αιτιολογήσει την ισοπέδωση της πρωτεύουσας Γκρόζνυ της Τσετσενίας, τη μαζική σφαγή των κατοίκων του και στη συνέχεια την υποδούλωση της ηρωικής Τσετσενίας αλλά και του γειτονικού της δημοκρατικού Νταγκεστάν οργάνωσε δύο προβοκατόρικες σφαγές των ίδιων των ρώσων πολιτών του. Η πρώτη ήταν η ανατίναξη τεσσάρων πολυκατοικιών της Μόσχας το 1999 με 300 νεκρούς και 1000 τραυματίες, που την είχαν καταγγείλει σαν οργανωμένη από την FSB δύο ηρωικοί ρώσοι δημοκράτες: ο Λιτβινένκο και η Πολιτκόφσκαγια και πλήρωσαν με τη ζωή τους γι αυτό, η δεύτερη ήταν η σφαγή εκατοντάδων θεατών στο θέατρο της Μόσχας το 2002 που την οργάνωσαν ισλαμοφασίστες αποστάτες της δημοκρατικής και πατριωτικής ηγεσίας Μασκάντοφ του τσετσένικου εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα που πέτυχαν με αυτόν τον τρόπο να τον εκθέσουν και να τον απομονώσουν διεθνώς.
Αντίθετα η Ουκρανία την οποία ενοχοποιεί ο Πούτιν γι αυτή τη σφαγή δεν έχει κανένα από αυτά τα προβοκατόρικα χαρακτηριστικά, ιδιαίτερα το πρώτο. Μάλιστα θα ήταν εντελώς παράλογο, εντελώς αυτοκτονικό, ένα κράτος που βρίσκεται κάτω από την κατοχική και δολοφονική μπότα ακριβώς αυτής της πουτινικής Ρωσίας και το οποίο για να αντισταθεί σε αυτήν χρειάζεται να έχει πάνω απ όλα την παγκόσμια συμπάθεια, να αποφασίσει ξαφνικά να προκαλέσει μια σφαγή ρώσων αμάχων έξω από κάθε στρατιωτικό στόχο ώστε να εκτεθεί έτσι η ίδια ανεπανόρθωτα. Επίσης μόνο η Ουκρανία δεν είχε λόγο να δώσει ένα οποιοδήποτε πάτημα στο δολοφονικό κατακτητικό κράτος και προσχήματα στην αδίστακτη ηγεσία του να ζητήσει εκδίκηση και να ματώσει 100 και 1000 φορές πολλαπλάσια τον δικό της καταβασανισμένο λαό.
Επίσης γενικότερα από την πείρα των πολλών στοχευμένων σφαγών αμάχων που έγιναν σε πολλές χώρες (κυρίως δυτικές) ζωντανά μπροστά στα μάτια όλων των λαών τις τελευταίες δεκαετίες ξέρουμε ότι αυτές τις τόλμησαν μόνο δυνάμεις που δεν είχαν πρόβλημα να γίνουν μισητές και να προκαλέσουν μαζικά αντίποινα. Τέτοια αντίποινα όπως αυτά στην Αλ Κάιντα, στον Ίσις, και στη Χαμάς, ευνόησαν τελικά τη ρώσικη διπλωματία. Μόνο στην περίπτωση της τρίτης από αυτές, τα αντίποινα του Ισραήλ, επειδή καθοδηγήθηκαν κυρίως από τους φασίστες του Νετανιάχου ευνόησαν και την ίδια της Χαμάς.
Και τώρα λοιπόν αυτή η σφαγή είναι έτσι σχεδιασμένη ώστε να ευνοήσει τη ρώσικη διπλωματία αν και λιγότερο από όσο οι προηγούμενες γιατί οι δυτικές κυβερνήσεις και ιδίως οι λαοί έχουν αρχίσει να μαθαίνουν τι σημαίνει ρωσικές καγκεμπίτικες προβοκάτσιες και ξεδιάντροπα προπαγανδιστικά ψέματα.
Έτσι η μαζική σφαγή των ρώσων αμάχων στη Μόσχα έρχεται λίγες μόνο ώρες μετά την τεράστιας πολιτικής σημασίας ανακοίνωση του Κρεμλίνου ότι η «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» (όπως ονόμαζε μέχρι χθες τη βάναυση εισβολή στην Ουκρανία) έχει γίνει πλέον πόλεμος και μάλιστα όχι πόλεμος μόνο κατά της Ουκρανίας αλλά κατά όλων των δημοκρατικών χωρών του κόσμου που την υποστηρίζουν στον εθνικααπελευθερωτικό, αντικατοχικό της αγώνα. Συγκεκριμένα ο Πεσκόφ δήλωσε: «Βρισκόμαστε σε κατάσταση πολέμου. Ναι, ξεκίνησε ως μια ειδική στρατιωτική επιχείρηση, αλλά από τη στιγμή που σχηματίστηκε αυτή η ομάδα, όταν σύσσωμη η Δύση συμμετείχε σε αυτόν από την πλευρά της Ουκρανίας, μετατράπηκε σε πόλεμο για εμάς».
Ταυτόχρονα λοιπόν με την παραπάνω επίσημη λεκτική κήρυξη του πολέμου όχι απλά στην Ουκρανία αλλά και σε όλη την δημοκρατική Ευρώπη, έχουμε και εκείνη τη σφαγή που έχει το κατάλληλο εύρος ώστε να μπορεί να δικαιολογήσει αυτήν την κήρυξη εμφανίζοντας τον επιθετικό πόλεμο σαν έναν αναγκαίο δήθεν αμυντικό για την υπεράσπιση του ρώσικου λαού από κανίβαλους και σαδιστές χιτλερικούς. Γιατί μέχρι τώρα η Ρωσία δεν έπειθε ούτε καν τον παγκόσμιο κνίτη ότι μπήκε στην Ουκρανία για να αντιμετωπίσει ένα ΝΑΤΟ στο οποίο δεν συμμετείχε η Ουκρανία, ενώ ούτε αυτό είχε εισβάλει ποτέ στην Ουκρανία. Τελευταία μάλιστα η ρώσικη προπαγάνδα δεν έπειθε κανέναν. Γιατί για να παρασύρει το ρωσικό λαό να συνεχίσει να στέλνει τα παιδιά του στο μέτωπο τον διαβεβαίωνε όλο και πιο ανοιχτά, και αυτό ακουγόταν αυτό σε όλο τον κόσμο, ότι η Ρωσία μπήκε στην Ουκρανία γιατί τάχα αυτή ήταν πάντα ρωσική. Δηλαδή όλο και περισσότερο η Ρωσία αναγκαζόταν να λέει ότι αξίζει να πεθαίνει ο ρωσικός λαός για ένα δήθεν δικό του πατρογονικό έδαφος όπως ήταν τάχα το ουκρανικό. Μάλιστα είχε βάλει μπροστά και μια εφιαλτική μηχανή εξανδραποδισμού στα κατεχόμενα ουκρανικά εδάφη για να αναγκάζει τον ουκρανικό πληθυσμό με την τρομοκρατία να μιλάει ρώσικα ενώ απήγαγε χιλιάδες μικρά παιδιά και τα πήγαινε στη Ρωσία να μεγαλώσουν σαν γενίτσαροι. Ε λοιπόν τώρα με τη σφαγή στην ίδια την πρωτεύουσα της Ρωσίας οι καγκεμπίτες προσπαθούν να αποδείξουν ότι οι Ουκρανοί θέλουν χωρίς λόγο, από καθαρό χιτλερικό μένος και από μίσος στο ρώσικο πολιτισμό να σφάξουν ωμά και σαδιστικά ρώσους πολίτες που παρακολουθούσαν τη συναυλία ενός ρώσικου πατριωτικού μουσικού συγκροτήματος.
Άρα ο πατριώτης αρχικαγκεμπίτης που καθοδηγεί αυτό το λαό έχει όχι μόνο το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση να τον προστατέψει. Και για να τον προστατέψει πρέπει να τον οδηγήσει στο να πολεμήσει τους εχθρούς ουκρανούς και εν ανάγκη να πολεμήσει και στο δικό τους έδαφος τους δυτικούς ιμπεριαλιστές που βοηθάνε αυτούς τους εχθρούς ώστε να μείνει η Μόσχα ασφαλής. Αυτό σημαίνει παγκόσμιο πόλεμο.
Στο ότι παγκόσμιος είναι ο ρόλος αυτής της σφαγής συνηγορεί και το ότι εμπλέκεται και ο Ίσις σε αυτήν τη σφαγή έστω προς το παρόν τουλάχιστον σε επίπεδο διακήρυξης. Και βέβαια όπως είπαμε και παραπάνω και έχουμε αποδείξει και με άλλα άρθρα μας πολιτικής ανάλυσης ο Ίσις σφάζει μαζικά πάντα μόνο λειτουργώντας σαν ένα στρατηγικό εργαλείο της ρώσικης διπλωματίας. Απόδειξη γι αυτό είναι ότι η κύρια λειτουργία των πιο μαζικών και αποτρόπαιων σφαγών του που γίνανε κυρίως σε βάρος των λαών της Ευρώπης την τελευταία δεκαπενταετία ήταν να ενώσουν την Ευρώπη και το ΝΑΤΟ με τη Ρωσία και με τους συμμάχους της δηλαδή με το καθεστώς Άσαντ και τους μουλάδες του Ιράν. Δηλαδή αντί η ΕΕ και οι ΗΠΑ να βοηθήσουν την ηρωική δημοκρατική επανάσταση της Συρίας ενάντια στο καθεστώς Ασαντ, στην πουτινική Ρωσία και στο Ιράν των μουλάδων που εισβάλαν στη Συρία και κατέσφαζαν αυτή την επανάσταση, ενώθηκαν με το καθεστώς Ασαντ, με το Ιράν, με την πουτινική Ρωσία και με τους φιλο-Ιρανούς σιίτες του Ιράκ για να πολεμήσουν τον Ίσις. Έτσι έσωσαν τον Άσαντ, έδωσαν τη Συρία στη Ρωσία και έκαναν επικυρίαρχο το Ιράν στο Ιράκ. Μόνο έτσι νίκησαν τον Ίσις. Αλλά δεν τον συνέτριψαν. Αυτός επέζησε ακριβώς χάρη στην προστασία της Ρωσίας πράγμα που αποδείχθηκε έμμεσα όταν η τελευταία χάρη στις μεταστάσεις του Ίσις στην Αφρική έδιωξε τη Γαλλία και τις ΗΠΑ από τις κεντρικές χώρες του Σαχέλ: τη Μπουρκίνα Φάσο, το Νίγηρα και το Μαλί και ανέβασε στην εξουσία φιλικές τις δικτατορίες, δηλαδή κατέλαβε πολιτικά την ίδια τη στρατηγική καρδιά της Αφρικής.
Ύστερα από αυτή τη μακρόχρονη και εξαιρετικά καρποφόρα χρήση των κανιβάλων του Ίσις από τη ρώσικη διπλωματία έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι είναι η ίδια που τους έχει εμπλέξει και στην τελευταία προβοκατόρικη σφαγή της. Δεν είμαστε ωστόσο σε θέση να κατανοήσουμε προς το παρόν το ρόλο που τους έχει αναθέσει να παίξουν σ αυτό το διπλωματικό-προπαγανδιστικό παιχνίδι δηλαδή αν υπάρξει κάποιος συγκεκριμένος τρόπος με τον οποίο η ρώσικη προπαγανδιστική μηχανή θα συνδέσει πολιτικά τον Ίσις με την ουκρανική αντίσταση. Από αστυνομική άποψη πάντως αυτή τη σύνδεση όπως αποκαλύπτει η γνωστή αντιπουτινική δημοσιογραφική ομάδα Meduza της Λετονίας την έχει επιδιώξει η FSB επιχειρώντας να φυτέψει πρώην μέλη του Ίσις μέσα στην ουκρανική αντίσταση σε τάγματα φιλο-ουκρανών Τσετσένων ή Τατάρων ώστε να μπορεί την κατάλληλη στιγμή να κατηγορήσει το Κίεβο για συμμαχία με τον Ίσις.
Προς το παρόν σε ότι αφορά την πολιτική σύνδεση που μπορεί να επιχειρήσει το Κρεμλίνο το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι κάποιες υποθέσεις εργασίας που προκύπτουν από συσχετίσεις γνωστών γεγονότων. Τα πιο χαρακτηριστικά είναι πρώτον ότι πριν την ευθύνη της σφαγής των περίπου 150 αμάχων της Ρωσίας ο Ίσις είχε αναλάβει το Γενάρη που μας πέρασε και την ευθύνη της σφαγής των περίπου 100 αμάχων του Ιράν στην επέτειο του θανάτου του Σουλεϊμανί στην Τεχεράνη και δεύτερον ότι πριν και τις δύο αυτές σφαγές οι ΗΠΑ είχαν ειδοποιήσει και τις δύο κυβερνήσεις ότι ο Ίσις θα χτυπούσε μαζικές συναθροίσεις τους. Παρόλο που και οι δύο κυβερνήσεις ενοχοποιούνται για το ότι ενώ είχαν τέτοιες προειδοποιήσεις δεν πήραν αποτελεσματικά μέτρα για να προφυλάξουν τα πλήθη που θα συμμετείχαν σε προγραμματισμένες μαζικές συναθροίσεις, αυτά τα γεγονότα έχουν την ιδιότητα να ενώνουν παραπέρα τις δύο σύμμαχες χώρες, το Ιράν και τη Ρωσία τόσο ενάντια σε έναν κοινό τους φαινομενικό εχθρό, που είναι ο Ίσις όσο και, κυρίως ενάντια στον αληθινό τους κοινό εχθρό που είναι οι ΗΠΑ. Μάλιστα και οι δυο χώρες ανοιχτά ή καλυμμένα έχουν κατηγορήσει τον Ίσις ότι είναι στο βάθος όργανο των ΗΠΑ ενώ ακόμα πιο εύκολο τους είναι να κατηγορήσουν τώρα τις ΗΠΑ ότι ήξεραν και τις δυο φορές ότι ο Ίσις θα χτυπήσει ακριβώς επειδή υποτίθεται τον καθοδηγούν οι ίδιες, παρά το σχεδόν θρησκευτικό αντιαμερικανισμό του. Μπορούν δηλαδή να κατηγορήσουν τις ΗΠΑ είτε ότι στρέφουν τον Ίσις εναντίον της Ρωσίας, οπότε αντικειμενικά υπέρ της Ουκρανίας, είτε ότι πάνε να καλύψουν την Ουκρανία αναθέτοντας στον Ίσις να πει ψέμματα ότι εκείνος έκανε τη σφαγή στη Μόσχα ενώ την έκανε η ίδια η Ουκρανία. Τα αντίστοιχο μπορούν να ισχυριστούν και για τη σφαγή της Τεχεράνης. Δηλαδή ότι η σφαγή του Ίσις εναντίον του σιιτικού Ιράν έγινε με εντολή των ΗΠΑ υπέρ των φιλικών τους σουνιτικών μοναρχιών του Κόλπου και του Ισραήλ στο Νότο.
Ένα τέτοιο προπαγανδιστικό σχήμα έχει την ευνοϊκή για τη Ρωσία ιδιότητα να δένει τον παγκόσμιο πόλεμο που ξεκίνησε η ίδια ενάντια στην Ευρώπη από το Βορά (στο όνομα της αντίστασης στην νατοϊκή Ουκρανία) με τον πόλεμο που ξεκίνησε ενάντια στην Ευρώπη από το Νότο μέσω του Ιράν και των Χούτι στο όνομα της αντίστασης τους στο «αμερικανο-σιωνιστικό» Ισραήλ. Δηλαδή μπορεί με σύνδεσμο τον αποτρόπαιο Ίσις και την πιο παλιά, πιο γνωστή, και γι αυτό πιο μισητή στους λαούς υπερδύναμη που είναι η ΗΠΑ η Ρωσία να ρίχνει την ευθύνη της μεν σφαγής του δικού της άμαχου πληθυσμού στο δικό της κύριο εχθρό που είναι η Ουκρανία, τη δε ευθύνη της σφαγής του άμαχου πληθυσμού Ιράν στο δικό του κύριο εχθρό που είναι το Ισραήλ. Είναι στο Ιράν λοιπόν που αναφέρεται το κάλεσμα που έκανε στο διάγγελμά του μετά τη σφαγή ο Πούτιν όταν είπε ανάμεσα στα άλλα ότι «βασιζόμαστε στη συνεργασία με όλα τα κράτη που συμμερίζονται ειλικρινά τον πόνο μας και είναι έτοιμα να ενώσουν πραγματικά τις δυνάμεις τους στον αγώνα ενάντια σε έναν κοινό εχθρό - τη διεθνή τρομοκρατία - σε όλες της τις εκδηλώσεις» και όχι όπως πιστέψανε μερικοί δυτικοί ότι αυτό ήταν ένα νέο κάλεσμα για ένα νέο αντιτρομοκρατικό μέτωπο, δηλαδή ένα νέο ψεύτικο χέρι φιλίας προς τη Δύση με το οποίο ο ίδιος την είχε περικυκλώσει πριν της επιτεθεί.
Το πως ακριβώς θα χειριστεί αυτές τις στρατηγικές προβοκάτσιες η Ρωσία είναι κάτι που θα μάθουμε στη συνέχεια. Το σίγουρο είναι ένα: ότι η ανθρωπότητα, ιδίως η Ευρώπη πρέπει να ετοιμάζεται από τώρα και μάλιστα πυρετώδικα για να πολεμήσει έναν ιμπεριαλισμό χιτλερικού τύπου που έχει ετοιμαστεί εδώ και 3/4 του αιώνα για να της επιτεθεί και ο οποίος είναι τόσο αδίστακτος ώστε να σκοτώνει ο ίδιος μαζικά σαν μύγες μερικές χιλιάδες από τους αόπλους κατοίκους της μητρόπολης του μόνο και μόνο για να φανατίσει τους υπόλοιπους να επιτεθούν στους άλλους λαούς που αυτός ο ιμπεριαλισμός θέλει να υποδουλώσει. Έτσι άλλωστε από σφαγή σε σφαγή των ομοεθνών τους δηλαδή από προβοκάτσια σε προβοκάτσια οι νέοι Χίτλερ μπήκανε πια στην Ευρώπη αφού πρώτα ισοπέδωσαν την Τσετσενία, διαμέλισαν τη Γεωργία και αιματοκύλισαν τη Συρία. Δεν έχουμε το χρόνο αυτόν τον πόλεμο να τον αποφύγουμε. Μπορούμε όμως να νικήσουμε σε αυτόν τον νεοχιτλερικό Άξονα και η Ευρώπη να μην υποδουλωθεί σε αυτόν και στους φασίστες και σοσιαλφασίστες συμμάχους του σε όλη τη γη.