Α­κό­μα και το ό­τι αυ­τός ο πα­λιάν­θρω­πος έ­χει με­τα­τρέ­ψει τη χώ­ρα σε έ­να α­πέ­ρα­ντο δου­λε­μπο­ρι­κό που ξε­φορ­τώ­νει στο κέ­ντρο της Ευ­ρώ­πης πρω­το­φα­νείς στρα­τιές με­τα­να­στών για να α­να­τι­νά­ξει πα­ρα­πέ­ρα την πο­λι­τι­κή συ­νο­χή της, να τη φα­σι­στι­κο­ποι­ή­σει και να κά­νει τους να­ζί με­γά­λο κόμ­μα στην πει­να­σμέ­νη χώ­ρα του δεν εί­ναι το με­γα­λύ­τε­ρο πρό­βλη­μα. Τολ­μά­με τέ­λος να πού­με ό­τι α­κό­μα και το ό­τι αυ­τός ο προ­βο­κά­το­ρας πά­ει να κα­ταρ­γή­σει ό­λα τα κα­νά­λια που τολ­μά­νε να του α­ντι­μι­λά­νε και να τα πα­ρα­δώ­σει και αυ­τά στα αφε­ντι­κά του για να μπο­ρεί να κά­νει α­νε­μπό­δι­στα ό­λα τα πα­ρα­πά­νω ε­γκλή­μα­τα, δεν πρέ­πει να θε­ω­ρεί­ται το με­γα­λύ­τε­ρο πρό­βλη­μα της βα­σα­νι­σμέ­νης αυ­τής χώ­ρας.

Το α­λη­θι­νά με­γά­λο, το με­γα­λύ­τε­ρο πρό­βλη­μα εί­ναι ό­τι αυ­τό το τέ­ρας δεν έ­χει κα­μιά ου­σια­στι­κή α­ντι­πο­λί­τευ­ση μέ­σα στα κοι­νο­βού­λιο, αλ­λά ότι αντί­θε­τα σε κά­θε μί­α α­πό αυ­τές τις με­γά­λες βρω­μιές και ε­γκλή­μα­τά του βρί­σκει στή­ρι­ξη, ή έ­στω α­νο­χή, ή τη ρου­τι­νιά­ρι­κη και κού­φια α­ντι­κα­πι­τα­λιστι­κή κρι­τι­κή που του κά­νει το ψευ­τοΚ­ΚΕ και που μιας και εί­ναι ί­δια για όλους, δεν εί­ναι κρι­τι­κή. Ει­δι­κά οι υ­πο­τι­θέ­με­νοι φι­λο­ευ­ρω­παί­οι ό­ταν αυ­τός ο τύ­πος κά­νει μια πρω­το­φα­νή τού­μπα διε­θνούς βε­λη­νε­κούς που ζα­λί­ζει την κομ­μα­τι­κή του βά­ση, τον α­πο­θε­ώ­νουν σαν α­λη­θι­νό ρε­α­λι­στή και τολ­μη­ρό και υ­πεύ­θυ­νο πο­λι­τι­κό. Τε­λι­κά αυ­τός ο τύ­πος έ­χει γί­νει έ­να εί­δος λει­τουρ­γι­κού ε­θνάρ­χη.

Το πρό­βλη­μα με λί­γα λό­για δεν εί­ναι ο Τσί­πρας αλ­λά η κα­θο­λι­κή κατά­πτω­ση του ε­πί­ση­μου, του α­στι­κού πο­λι­τι­κού κό­σμου που τον στη­ρί­ζει ε­νερ­γη­τι­κά ή πα­θη­τι­κά και γι αυ­τό του ε­πι­τρέ­πει να έ­χει ψη­λές δη­μο­τι­κό­τη­τες. Οι μό­νες φω­νές α­λη­θι­νής κα­ταγ­γε­λί­ας ε­νά­ντια στον Τσί­πρα και τα πο­λι­τικά του στη­ρίγ­μα­τα ε­κτός α­πό την Ο­ΑΚ­ΚΕ έρ­χο­νται α­πό ε­λά­χι­στους έ­ντι­μους δη­μο­σιο­λό­γους και ευ­τυ­χώς α­πό πολ­λούς, πά­ρα πολ­λούς α­πλούς δη­μο­κρα­τι­κούς και τί­μιους αν­θρώ­πους που α­γα­πά­νε τη χώ­ρα τους.

Το ζήτημα είναι πως αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να ενωθούν και να παλέψουν οργανωμένα, τόσο οργανωμένα τουλάχιστον όσο οι εγκληματίες και οι σάπιοι που κυβερνάνε τις ζωές τους.

Εκείνο που λείπει γι αυτή την ενότητα και αυτή την πάλη είναι στο βάθος η χάραξη μιας στρατηγικής για την αντιμετώπιση αυτής της πολυπρόσωπης και εγκληματικής σαπίλας. Και όρος για την αντιμετώπιση της τελευταίας είναι η κατανόησή της και ουσιαστικά η κατανόηση της δεσπόζουσας στρατηγικής που τη συγκροτεί πολιτικά και ιδεολογικά.
Η α­λή­θεια εί­ναι ό­τι ο πρω­τερ­γά­της κάθε τέ­τοιας κα­τα­νό­η­σης και ο με­γά­λος δά­σκα­λος εί­ναι ο ί­διος ο ε­χθρός που κρύ­βε­ται πί­σω α­πό ό­λα αυ­τά τα φρι­χτά φαι­νό­με­να και τα ε­νο­ποιεί. Αλ­λά δεν εί­ναι α­νά­γκη να δώ­σει η ζω­ή, δη­λα­δή ο ε­χθρός ό­λο το μά­θη­μα στο τε­λευ­ταί­ο εκπαι­δευ­τι­κό σκα­λί του που εί­ναι η με­γά­λη α­νοι­χτή βί­α του για να ξε­κι­νή­σει η ορ­γα­νω­μέ­νη α­ντί­στα­ση ενα­ντί­ον του. Αλ­λιώς δεν θα χρεια­ζό­ταν ού­τε η με­λέ­τη των γε­γο­νό­των ού­τε η μελέ­τη της ι­στο­ρί­ας, ού­τε η πά­λη για την αλ­λα­γή της ά­σχη­μης κα­τά­στα­σης πριν αυ­τή ο­λοκλη­ρω­θεί. Ό­πως λέ­ει και ο Φαλ­με­ρά­υερ η ζω­ή εί­ναι ο δά­σκα­λος των α­στό­χα­στων.

Εί­ναι κα­λό λοι­πόν να ξε­κι­νή­σει μέ­σα στους δη­μο­κρα­τι­κούς κύ­κλους μια με­θο­δι­κή και α­νοι­χτή συ­ζή­τη­ση για τη φύ­ση και τις στο­χεύ­σεις του αντι­δρα­στι­κού πο­λι­τι­κού συ­γκρο­τή­μα­τος που οι­κο­δο­μεί­ται γύ­ρω α­πό το κε­ντρι­κό του σή­με­ρα πρό­σω­πο, που εί­ναι ο Τσί­πρας. Αυ­τό δεν ση­μαί­νει κα­θό­λου ό­τι αυ­τός συ­γκρο­τεί το μέ­τω­πο γύ­ρω του, άλ­λω­στε διο­ρί­στη­κε σε αυ­τή τη θέση δεν τη δη­μιούρ­γη­σε και σύμ­φω­να με τη δι­κιά μας α­νά­λυ­ση εί­ναι α­πλά έ­νας κα­λός και α­δί­στα­κτος ε­κτε­λε­στής σχε­δί­ων που ετοι­μά­ζουν τα ξέ­να πο­λι­τικά α­φε­ντι­κά του και τα ο­ποί­α με τους πρά­κτο­ρές τους ορ­γα­νώ­νουν τα μέ­τω­πα και κα­τα­σκευά­ζουν τους ή­ρω­ες της φά­σης και με­τά με την ί­δια τα­χύ­τη­τα τους α­πο­κα­θη­λώ­νουν. Α­πλά η ξε­χω­ρι­στή ι­κα­νό­τη­τα του Τσί­πρα εί­ναι α­νά­λο­γη εκεί­νης του Πα­πανδρέ­ου, να α­ξιο­ποιεί πο­λι­τι­κά και να ορ­γα­νώ­νει τα ε­λατ­τώμα­τα του λα­ού και των μη φι­λι­κών στα α­φε­ντι­κά του τά­ξε­ων.
Για να μη μι­λά­με α­φη­ρη­μέ­να και γε­νι­κά, εί­ναι ση­μα­ντι­κό να ερ­μη­νεύ­σου­με τις πο­λι­τι­κές τα­κτι­κές του “πα­νε­θνι­κού” με­τώ­που γύ­ρω α­πό αυ­τόν τον ε­γκά­θε­το.

Το βα­σι­κό κλει­δί γι αυ­τές τις ερ­μη­νεί­ες είναι το δί­πο­λο “ό­χι”-”ναι” του Ιού­λη που μας πέ­ρα­σε. Το “ό­χι” εί­ναι η α­ντιευ­ρω­πα­ϊ­κή ρώ­σι­κη στρα­τη­γική του Τσί­πρα, ό­πως ο α­ντι­δυ­τι­κι­σμός ή­ταν η μα­κρο­πρό­θε­σμη στρα­τη­γι­κή του δα­σκά­λου του, του Α. Πα­παν­δρέ­ου, αλ­λά κρα­τού­σε τις βά­σεις και έ­με­νε στην ΕΕ μέ­χρι να χώ­σει την Ελ­λά­δα πο­λι­τι­κά και ι­δε­ο­λο­γι­κά στη φι­λο- ΕΣ­ΣΔ τροχιά. Το “ό­χι” ση­μαί­νει ό­τι τε­λι­κά ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θέ­λει να βγά­λει την Ελ­λά­δα α­πό το Ευ­ρώ και την Ευ­ρώ­πη. Αυ­τό για­τί μια ρώ­σι­κη α­ποι­κί­α δεν μπο­ρεί να μεί­νει για πο­λύ και­ρό στην Ευ­ρώ­πη ού­τε οι­κο­νο­μι­κά ούτε πο­λι­τι­κά, ι­διαί­τε­ρα α­φότου η Ρω­σί­α άρ­χι­σε την ε­πί­θε­σή της στην Ευ­ρώ­πη. Το “ναι” εί­ναι η τα­κτι­κή διείσ­δυ­σης και διά­λυ­σης του Ευ­ρώ και της Ευ­ρώ­πης για ό­σο διά­στη­μα η Ευ­ρώ­πη θα τα­λα­ντεύ­ε­ται σο­βα­ρά τό­σο α­πέ­να­ντι στη Ρω­σί­α ό­σο και στην Ελ­λά­δα. Το “όχι” το ε­τοι­μά­ζει α­νοι­χτά ό­λο το ρώ­σι­κο πο­λυ­κέ­φα­λο κόμ­μα, δη­λα­δή το ψευ­τοΚΚΕ, οι Α­ΝΕΛ, η ΧΑ και η “Α­ρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα” του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Το τα­κτι­κό ό­μως “ναι” της Ρω­σί­ας το ε­φαρ­μό­ζει το τρι­κέ­φα­λο ψευ­το-ευ­ρω­πα­ϊ­κό κόμ­μα δη­λα­δή το Ποτά­μι, το ΠΑ­ΣΟΚ και η ΝΔ που έ­χουν γε­νι­κά φι­λο­ευ­ρω­πα­ϊ­κή βά­ση ό­μως έ­χουν ρωσό­φι­λους η­γέ­τες. Και αυ­τοί με­τρά­νε σαν κύ­ρια πο­λι­τι­κή γραμ­μή σε έ­να κόμμα. Ο ί­διος ο Με­ϊ­μα­ρά­κης α­πό ό­σο ξέ­ρου­με δεν έ­χει τέ­τοια πο­λι­τι­κά χα­ρα­κτηρι­στι­κά, αλ­λά εί­ναι προ­σω­ρι­νός και υ­πό τη δι­πλή ε­πι­τρο­πεί­α των Κα­ρα­μανλή και Σα­μα­ρά, που εί­ναι ρω­σό­δου­λοι. Την πιο με­γά­λη ζη­μιά στην Ελ­λά­δα και στην Ευ­ρώ­πη την κά­νουν τα τρί­α αυ­τά ψευ­το­ευ­ρω­πα­ϊ­κά κόμ­μα­τα τα ο­ποί­α στηρί­ζουν τον Τσί­πρα δί­νο­ντας στην Ευ­ρώ­πη την εγ­γύ­η­ση ό­τι εί­ναι μεν ευ­ρωπαί­ος αλ­λά τον α­να­γκά­ζει να λέ­ει “ό­χι” η α­ντιευ­ρω­πα­ϊ­κή του ε­σω­κομ­μα­τι­κή α­ντι­πο­λί­τευ­ση. Εί­ναι οι Θε­ο­δω­ρά­κης, Γεν­νη­μα­τά και Με­ϊ­μα­ρά­κης που ε­πι­τρέπουν στον Τσί­πρα να παί­ζει αυ­τό το βρώ­μι­κο δι­πλό παι­χνί­δι, που συ­νί­στα­ται στο να υ­πο­γρά­φει το “ναι” στα μνη­μό­νια με την Ευ­ρώ­πη, αλ­λά να δη­λώ­νει ό­τι δεν τα πι­στεύ­ει, και μά­λι­στα ό­τι εί­ναι προ­ϊ­όν βί­ας, δη­λα­δή ό­τι θα τα σα­μποτά­ρει ό­που δεν τον συμ­φέ­ρουν ή ό­τι θα φέ­ρει άλ­λα μέ­τρα α­ντιρ­ρο­πι­στι­κά. Το ό­τι ε­πι­τρέ­πει η Ευ­ρω­ζώ­νη στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να υ­πο­γρά­φει μια συμ­φω­νί­α και να δηλώ­νει ό­τι αυ­τό το έ­κα­νε υ­πό την α­πειλή βί­ας και δεν την πι­στεύ­ει, δη­λαδή να μην θε­ω­ρεί η ΕΖ αυ­τή τη δή­λω­ση σαν α­ναί­ρε­ση της υ­πο­γρα­φής, εί­ναι δείγ­μα της πο­λι­τι­κο­ϊ­δε­ο­λο­γι­κής α­δυ­να­μί­ας, έλ­λει­ψης χα­ρα­κτή­ρα και συ­νο­χής της.

Αλ­λά αν έ­με­νε ε­κεί το δι­πλό παι­χνί­δι του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δη­λα­δή ψή­φι­ζε το “ναι” και πα­ρέ­με­νε με ά­νε­ση στην κυ­βέρ­νη­ση δη­λα­δή με την πλειο­ψη­φί­α της Βου­λής, η Ευ­ρώ­πη δη­λα­δή οι δα­νει­στές θα ή­ταν κα­θη­συ­χα­σμέ­νοι ό­τι του­λά­χι­στον θα ε­κτε­λού­σε το με­γα­λύ­τε­ρο μέ­ρος των υ­πο­χρε­ώ­σε­ών του κα­θώς θα τον στήρι­ζαν κιό­λας οι ευ­ρω­παί­οι της α­ντι­πο­λί­τευ­σης. Έτσι δε θά­ταν δια­τε­θειμέ­νη να κά­νει πα­ρα­χω­ρή­σεις στις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις που θα α­κο­λου­θού­σαν τα προ­α­παι­τού­με­να για την κα­τα­βο­λή των πρώ­των δό­σε­ων του νέ­ου δα­νεί­ου. Ό­μως ο Σύ­ρι­ζα του Τσί­πρα φρό­ντι­σε να γί­νει ευά­λω­τος κα­θώς έ­να με­γά­λο μέ­ρος του πή­γε στο στρα­τόπε­δο του “ό­χι” αλ­λά με τέ­τοιο τρό­πο ώ­στε το “ό­χι” να μην είναι τό­σο με­γά­λο ώ­στε η κυ­βέρ­νη­ση να πέ­σει κά­τω α­πό τις 120 έ­δρες. Στην πε­ρί­πτω­ση αυ­τή ο Σύ­ρι­ζα θα ή­ταν υ­πο­χρε­ω­μέ­νος να κά­νει ε­κλο­γές.
Έ­τσι α­πό την ε­πό­με­νη κιό­λας μέ­ρα της δεύ­τε­ρης ψη­φο­φο­ρί­ας στη Βου­λή για τα προ­α­παι­τού­με­να ό­που ο Σύ­ρι­ζα του Τσί­πρα πή­ρε κά­τι πα­ρα­πά­νω από τους 120 ψή­φους άρ­χι­σε να α­πει­λεί τους δα­νει­στές ξα­νά ό­τι αν ε­πι­μέ­νουν σε σκλη­ρά μέ­τρα θα χά­σει κι άλ­λους ψή­φους απ’ το κόμ­μα του ο­πό­τε θα πέ­σει και θα α­να­γκα­στεί να κά­νει ε­κλο­γές βά­ζο­ντας και τη χώ­ρα και την Ευ­ρώ­πη σε νέ­ες πε­ρι­πέ­τειες. Βλέ­που­με δη­λα­δή ε­δώ πό­σο ι­δα­νι­κή εί­ναι η “δο­σο­λο­γί­α” του “ναι” και του “ό­χι” μέ­σα στο Σύ­ρι­ζα και τε­λι­κά πό­σο το τα­κτι­κό “ναι” βο­η­θά­ει το στρα­τη­γι­κό “ό­χι” και α­ντί­στρο­φα στη διά­σπα­ση της Ευ­ρώ­πης και στην αέ­να­η σύ­γκρου­ση μα­ζί της που ο­δη­γεί στα α­τέ­λειω­τα μνη­μό­νια, την οι­κο­νο­μική κα­τα­στρο­φή της Ελ­λά­δας και κυ­ρί­ως στον εκ­φα­σι­σμό της, α­φού έ­νας λα­ός που α­κού­ει απ’ τους η­γέ­τες του ό­τι υ­πο­κύ­πτουν σε εκ­βια­σμούς μα­θαί­νει να μισεί τους εκ­βια­στές αλ­λά και τον εαυ­τό του. Δη­λα­δή να γε­μί­ζει κο­μπλε­ξι­κό μί­σος που εί­ναι ο ι­δε­ο­λο­γι­κός πα­ρά­δει­σος για την άν­θι­ση του φα­σι­σμού.

Γι αυ­τό το λό­γο κά­θε προ­ο­δευ­τι­κή α­λη­θι­νή α­ντι­πο­λί­τευ­ση σ’ αυ­τό το πο­λυ­κομ­μα­τι­κό θέ­α­τρο του “ναι” και του “ό­χι” πρέ­πει να α­παι­τή­σει να τσα­κιστούν αυ­τοί που το παί­ζουν και να α­πο­φα­σι­στεί μί­α α­πό τις δύ­ο κα­θα­ρές γραμ­μές: Εί­τε μέ­σα στο ευ­ρώ σε βα­θιά πο­λι­τι­κή, ι­δε­ο­λο­γι­κή και ψυ­χι­κή ε­νό­τητα με τη με­γά­λη πλειο­ψη­φί­α της Ευ­ρώ­πης, εί­τε α­πο­χώ­ρη­ση κα­θα­ρή και ξά­στε­ρη απ’ αυ­τή. Πρέ­πει βέ­βαια να ξε­κα­θα­ρί­σου­με ε­δώ ό­τι η ε­πι­βί­ω­ση της Ελ­λά­δας εί­ναι δυ­να­τή και στις δυο πε­ρι­πτώ­σεις ό­ταν και μό­νο ό­ταν στα­μα­τή­σει να λει­τουρ­γεί η μη­χα­νή πα­ρα­γω­γής χρέ­ους της χώ­ρας που η κι­νη­τή­ρια δύ­να­μή της εί­ναι το διαρ­κές και αυ­ξα­νό­με­νο βιο­μη­χα­νι­κό σα­μπο­τάζ α­πό τους ρω­σό­δουλους εί­τε του “ό­χι” εί­τε του “ναι”. Ει­δι­κά πά­ντως σε ό­τι α­φο­ρά τις κραυ­γές για έ­ξο­δο α­πό το ευ­ρώ σή­με­ρα χω­ρίς μια αρ­κε­τά μα­κριά πε­ρί­ο­δο συ­ναλ­λαγ­μα­τικής κά­λυ­ψης της ι­σο­τι­μί­ας της δραχ­μής α­πό την Ευ­ρω­ζώ­νη, α­πο­τε­λεί βή­μα εξό­ντω­σης του ελ­λη­νι­κού λα­ού, κα­θώς ε­κεί που φέ­ραν τα πράγ­μα­τα οι σα­μπο­ταρι­στές η χώ­ρα δεν έ­χει και πολ­λά να ε­ξά­γει για να ει­σά­γει τα πολ­λα­πλά­σια που χρειά­ζε­ται, ο­πό­τε το ει­σό­δη­μα του λα­ού αλ­λά κι έ­να πε­λώ­ριο μέ­ρος της ίδιας της πα­ρα­γω­γής θα ε­ξα­φα­νι­στούν.

Πά­ντως πρέ­πει ε­δώ να το­νί­σου­με ό­τι ε­νώ αυ­τό εί­ναι το χει­ρό­τε­ρο εν­δε­χό­με­νο για την Ελ­λά­δα, το χει­ρό­τε­ρο για την Ευ­ρώ­πη εί­ναι να μέ­νει μέσα της, μέ­σα στο νό­μι­σμα της ε­νό­τη­τάς της έ­νας α­πό­λυ­τος ε­χθρός, έ­νας καρ­κίνος που θα την αι­μορ­ρα­γεί και θα τη δια­λύ­ει.

Συ­μπέ­ρα­σμα. Χω­ρίς την πο­λι­τι­κή συ­ντρι­βή των σα­μπο­τα­ρι­στών ό­λων των μορ­φών δεν υ­πάρ­χει κα­μιά σω­τη­ρί­α γι αυ­τό το λα­ό. Αυ­τό πρα­κτι­κά ση­μαί­νει πο­λι­τι­κή ε­νιαί­ου α­ντι­φα­σι­στι­κού και πα­τριω­τι­κού με­τώ­που που α­πο­δει­κνύε­ται ό­μως ό­τι στις δο­σμέ­νες συν­θή­κες προ­ϋ­πο­θέ­τει τη συ­σπεί­ρω­ση γύ­ρω από την πο­λι­τι­κή γραμ­μή της Ο­ΑΚ­ΚΕ και την ορ­γα­νω­τι­κή α­νά­πτυ­ξή της.