Στα μέσα Οκτώβρη συμμετείχαν για πρώτη φορά σε συντονισμένη επιχείρηση μαζί με τις δυνάμεις του καθεστώτος Άσαντ, με ιρανικά στρατεύματα και με δυνάμεις της Χεζμπολάχ για την ολοκληρωτική κατάληψη της πόλης Χαλέπι στα βορειοδυτικά από τους αντάρτες. Για να γλιτώσουν από τους βομβαρδισμούς οι κάτοικοι της γύρω περιοχής εγκατέλειψαν μαζικά τις εστίες τους και τουλάχιστο 50.000 άνθρωποι προωθήθηκαν προς τα σύνορα με την Τουρκία εντείνοντας την ανησυχία εκεί για ένα νέο μεγάλο προσφυγικό κύμα (skai.gr, 21/10). Από τις 30 Σεπτέμβρη που ξεκίνησε η ρωσική αιματηρή επιχείρηση ως τις 22 Οκτώβρη σημειώθηκαν 934 αεροπορικές επιθέσεις της ρωσικής αεροπορίας πάνω στο συριακό έδαφος σύμφωνα με στοιχεία του ρωσικού υπουργείου άμυνας.   

Η Μόσχα διατείνεται ότι η επέμβασή της στοχεύει στην εξουδετέρωση του Ισλαμικού Κράτους (ISIS) όμως οι συντριπτικά περισσότεροι από τους στόχους ανήκουν σε δυνάμεις των σύριων πατριωτών, που διεξάγουν ένα διμέτωπο αγώνα ενάντια στον Άσαντ και το ΙΚ, και μάλιστα αποτελούν τα πιο προοδευτικά στοιχεία της αντίστασης. Όπως γράφουν οι FinancialTimesστις 23/10, «Ένας ακτιβιστής από το Χαλέπι που ζήτησε να μην κατονομαστεί λόγω της ευαίσθητης εργασίας του, ισχυρίστηκε ότι και ο ISISκαι άλλες σκληροπυρηνικές ομάδες, όπως είναι η Τζαμπάτ αλ-Νούσρα, παράρτημα της αλ-Κάιντα στη Συρία, παραμένουν σχετικά αλώβητες». Υπολογίζεται ότι το 85-90% των ρωσικών επιθέσεων πλήττει ομάδες που δεν ανήκουν στο ΙΚ. Μάλιστα στην επαρχία Λαττάκεια οι επιδρομείς δολοφόνησαν ηγετικό στέλεχος των ανταρτών, το διοικητή του 1^ου παράλιου τάγματος του Ελεύθερου Συριακού Στρατού που έχει δεχθεί ενίσχυση από τις ΗΠΑ, ονόματι Μπαζίλ Ζίμο. Γι’ αυτό και η τακτική κίνηση του Κρεμλίνου να προτείνει «βοήθεια» στο αντάρτικο που αγωνίζεται κατά του ΙΚ, με αντάλλαγμα την αποκάλυψη των θέσεών του, απορρίφθηκε ασυζητητί από τον ΕΣΣ. «Πώς θα μπορούσαμε να εμπιστευτούμε τη ρωσική βοήθεια [...] Ο Βλαντιμίρ Πούτιν βοηθά ένα καθεστώς που σκοτώνει αδιάκριτα τον λαό του», δήλωσε στο BBC ο εκπρόσωπος των αντικαθεστωτικών στρατευμάτων, Ισάμ αλ-Ρέις, αναφερόμενος στη βοήθεια που έχει προσφέρει η Μόσχα στην κυβέρνηση του σύρου προέδρου Μπασάρ αλ-Άσαντ» (skai.gr, 25/10). Στον αντίποδα αυτής της μεταχείρισης, το κούρδικο σοσιαλφασιστικό αντάρτικο των «μονάδων λαϊκής προστασίας», που καθοδηγείται  από το ρωσόδουλο ΡΚΚ, χαιρέτισε την ενεργό ανάμιξη της Μόσχας στο συριακό πεδίο σαν αντίβαρο του ΙΚ και της Τουρκίας, και δεν έπαθε το παραμικρό από τις αιματηρές μπόμπες.

Το αληθινά συγκλονιστικό με την απροκάλυπτη ρώσικη επέμβαση είναι ότι αντί να οδηγήσει στην πολιτική-διπλωματική απομόνωση του Κρεμλίνου από την παγκόσμια κοινότητα, οδήγησε τελικά στην παραπέρα ενίσχυση του ρόλου της ρωσικής σοσιαλιμπεριαλιστικής διπλωματίας πάνω στο συριακό. Αυτό συμβαίνει όταν οι υπερδυνάμεις επεμβαίνουν για να «επιλύσουν» μία «κρίση» ερήμην των άμεσα εμπλεκόμενων μερών: υπερισχύει συνήθως η πιο επιθετική, ιδιαίτερα μάλιστα όταν η άλλη είναι διαβρωμένη στην ηγεσία από τους πράκτορες της πρώτης.

Στην προκειμένη περίπτωση, οι ΥΠΕΞ Ρωσίας και ΗΠΑ κάθισαν μαζί με τους ομολόγους τους των περιφερειακών δυνάμεων Τουρκίας και Σαουδικής Αραβίας σε ένα τραπέζι για να διαπραγματευτούν το συριακό στη Βιέννη στις 23/10. Εκπρόσωποι του συριακού λαού, δηλ. η πατριωτική αντιπολίτευση στον Άσαντ και στο ΙΚ, δεν προσκλήθηκαν στη διαδικασία. Στο δεύτερο γύρο των διαπραγματεύσεων στις 30/10, όπου πήραν μέρος ΥΠΕΞ 20 κρατών, τα μέρη κατέληξαν σε συμφωνία πολλά από τα σημεία της οποίας ήταν ρωσικής έμπνευσης. Σ’ αυτό το γύρο – απ’ όπου επίσης έλειπαν οι εκπρόσωποι της Συρίας – συμμετείχε για πρώτη φορά και αντιπροσωπεία της Τεχεράνης, ύστερα από πρόσκληση της ρωσικής πλευράς και υποχώρηση των ΗΠΑ πάνω σ’ αυτό το ζήτημα. Λίγο νωρίτερα, το Ιράν είχε προχωρήσει σε μια γενναία αύξηση των μαχητών του που δρουν σε συριακό έδαφος, κάτι που εξηγεί το μεγάλο αριθμό απωλειών μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα που σημειώθηκαν ξαφνικά στις τάξεις των υψηλόβαθμων αξιωματικών του σώματος «Φρουροί της Επανάστασης» (bbc.com, 20/10).

Είναι η ρωσόφιλη στρατηγική γραμμή της αμερικανικής πολιτικής ηγεσίας Ομπάμα που ευνοεί την πολιτική ενίσχυση καθεστώτων συμμαχικών του Κρεμλίνου, όπως είναι το ιρανικό κτηνώδες ισλαμοφασιστικό καθεστώς. Η υποχωρητικότητα της πολιτικής ηγεσίας της Ουάσιγκτον απέναντι στη Μόσχα έφτασε στις παραμονές της συνόδου μέχρις σημείου να συνάψει μαζί της μνημόνιο στρατιωτικής συνεργασίας, που έμεινε γνωστό σαν: «Μνημόνιο Αμοιβαίας Κατανόησης ανάμεσα στα Υπουργεία Εξωτερικών Ρωσίας και Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής το οποίο στοχεύει στην αποφυγή περιστατικών εμπλοκής και στην ενίσχυση των κοινών αεροπορικών επιχειρήσεων στη Συρία» (skai.gr, 20/10). Πρόκειται για μία έμπρακτη αναγνώριση του «δικαιώματος» της στρατιωτικής επέμβασης, στην ουσία εισβολής, της Ρωσίας στη Συρία από την αμερικανική κυβέρνηση. Στο βάθος η αναγνώριση των ρωσικών «αναγκών» συμβαδίζει με την ιμπεριαλιστική χοντροπετσιά του δυτικού μονοπωλίου που έχει μάθει να επεμβαίνει στα εσωτερικά τρίτων χωρών και όχι να αντιμετωπίζει τα κράτη και τους λαούς με σεβασμό και ισοτιμία. Από δω πηγάζει εν μέρει η χρόνια άρνηση των ΗΠΑ και των χωρών της Δύσης να προμηθεύσουν το κοσμικό, μη ισλαμοφασιστικό συριακό αντάρτικο με βαριά όπλα αλλά και η αρνητική για μας από άποψη αρχής επέμβασή τους εκεί σημαίνει στόχευση μόνο του ΙΚ από τα βομβαρδιστικά της συμμαχίας χωρίς παράλληλη εξουδετέρωση των θέσεων του δολοφονικού καθεστώτος της Δαμασκού.

Τα βασικότερα σημεία της απόφασης της Βιέννης είναι η διαπίστωση της ανάγκης επίσπευσης των διπλωματικών ενεργειών για τη λήξη του πολέμου, της ανάγκης να ηττηθεί το ΙΚ και οι υπόλοιπες ομάδες που έχουν χαρακτηριστεί ως τρομοκρατικές από το Σ.Α. του ΟΗΕ, άνοιγμα σε ανθρωπιστική βοήθεια, έκκληση στον ΟΗΕ για «να συγκαλέσει εκπροσώπους της συριακής κυβέρνησης και της συριακής αντιπολίτευσης σε μία πολιτική διαδικασία που θα οδηγήσει σε αξιόπιστη, συνολική, μη σεκταριστική διακυβέρνηση, από την οποία θα επέλθει ένα νέο σύνταγμα και εκλογές» που θα γίνουν υπό την επίβλεψη των Ηνωμένων Εθνών, παράλληλη ανεύρεση τρόπων μαζί με τον ΟΗΕ για την εφαρμογή μιας εκεχειρίας σε καθορισμένο χρόνο και διασφάλιση του ότι η πολιτική διαδικασία θα είναι καθαρά συριακή (EuropeanExternalActionService, 30/10). Πρόκειται για αποφάσεις που εναρμονίζονται απόλυτα με τη ρωσική γραμμή όπως τη συνόψισε ο ρώσος ΥΠΕΞ Σ. Λαβρόφ στις 23/10, λέγοντας ότι «Η μοίρα της Συρίας, η μοίρα του προέδρου της Συρίας και κάθε άλλου προσώπου θα πρέπει να καθοριστεί από το συριακό λαό – όχι στο πεδίο της μάχης, όχι μέσω κάποιων εξεγέρσεων ή πραξικοπημάτων, αλλά μέσω ενός πολιτικού διαλόγου» ο οποίος θα περιλαμβάνει «εκπροσώπους όλων των τμημάτων της συριακής κοινωνίας, της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης», με κάθε απόφαση «παρμένη στη βάση αμοιβαίας συγκατάθεσης» σύμφωνα με το ανακοινωθέν της Γενεύης της 30^ης Ιούνη 2012 (Τάιμς της Νέας Υόρκης, 23/10). Τα παραπάνω σημαίνουν απλά ότι η ρωσική κυβέρνηση έχει συμφέρον να συντηρήσει τη διένεξη άλυτη σε στρατιωτικό επίπεδο, έτσι ώστε μέσα από διαπραγματεύσεις που η ίδια θα συντονίζει να προωθεί τις δικές της θέσεις μέσα στη Συρία ευνοώντας δυνάμεις που βρίσκονται και στα δύο στρατόπεδα της εσωτερικής σύγκρουσης. Τέτοια δύναμη στο αντι- Ασαντ στρατόπεδο είναι η οργάνωση Αλ Νούσρα, που είναι παρακλάδι της Αλ Κάιντα και έχει χωθεί μέσα στην αντι-Ασαντ αντίσταση μόνο και μόνο για να τη διασπάει και, κυρίως, να την εκθέτει διεθνώς. Σημαίνει ότι το καθεστώς που σφάζει μαζικά το συριακό λαό πρέπει να παραμείνει άθικτο γιατί αποτελεί μέρος της «λύσης», ότι ο συριακός λαός θα πρέπει να αναγκαστεί να συνυπάρξει με το σφαγέα του, σημαίνει τέλος ότι μετά την αποστολή των ρωσικών χιτλερικών στρατευμάτων στη Συρία, από δω και στο εξής κανένας δεν έχει το δικαίωμα να στηρίξει ακόμα και με χερσαία στρατεύματα πρώτης γραμμής το συριακό αντάρτικο… Τι εγωιστική απαίτηση!   

Η όψιμη απόφαση της Ουάσιγκτον για αποστολή ολιγομελούς στρατιωτικής δύναμης στο έδαφος με σκοπό την εκπαίδευση, συμβουλή και υποστήριξη δυνάμεων που πολεμούν το ΙΚ δεν είναι μία πραγματική βοήθεια στο λαό της Συρίας απ’ τη στιγμή που η κίνηση αυτή θα ευνοήσει το κουρδικό σοσιαλφασιστικό αντάρτικο, εργαλείο της ρωσικής πολιτικής και υπόλογο για εγκλήματα σε βάρος μειονοτήτων. Κυρίως όμως αυτή η αμερικάνικη δύναμη στο έδαφος θα δώσει άλλοθι στην παρουσία στο συριακό έδαφος του ρώσικου, αλλά και του ιρανικού στρατού. Πραγματική συμπαράσταση στο λαό της Συρίας σήμερα σημαίνει υποστήριξη με κάθε μέσο του ένοπλου αγώνα του ίδιου του συριακού λαού για την πτώση του δολοφονικού καθεστώτος Άσαντ και την εξόντωση του ΙΚ, αποφασιστική καταγγελία της απρόκλητης στρατιωτικής επέμβασης των εισβολέων ρώσων και ιρανών φασιστών και αποκάλυψη της σε τελική ανάλυση επεμβατικής επίσης υπέρ του Άσαντ στάσης της μονοπωλιακής Δύσης στη συριακή υπόθεση.