Αυ­τό το λέ­νε και το δια­πι­στώ­νουν πολ­λοί α­ρι­στε­ρών δια­θέ­σε­ων άν­θρω­ποι που δε συ­μπα­θούν ού­τε το ΣΥ­ΡΙΖΑ ού­τε τη ΝΔ, αλ­λά το λέ­νε και πολ­λοί δη­μο­κρά­τες που α­κο­λου­θούν τα κόμ­μα­τα που εμ­φα­νί­ζο­νται ως φι­λο­ευ­ρω­πα­ϊκά (ΝΔ, ΠΑ­ΣΟΚ-ΔΗ­ΜΑΡ, Πο­τά­μι, Έ­νω­ση Κε­ντρώ­ων). Άλ­λοι δη­μο­κρα­τι­κοί άν­θρω­ποι ανέ­χο­νται και υ­πο­μέ­νουν τον Τσί­πρα ως το “μι­κρό­τε­ρο κα­κό”, για­τί έ­χουν κα­ταπιεί α­μά­ση­τη την “ε­θνι­κή” θε­ω­ρί­α ό­τι ε­χθροί και κα­τα­στρο­φείς της χώ­ρας εί­ναι οι Ευ­ρω­παί­οι και γε­νι­κά οι δυ­τι­κοί δα­νει­στές, ο­πό­τε ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που τους έ­κα­νε αρ­χι­κά κά­ποια α­ντί­στα­ση, έ­στω και ητ­τη­μέ­νος έ­να­ντι του “υ­πέρ­τε­ρου δυ­τι­κού ε­χθρού”, εί­ναι κα­λύ­τε­ρος από την α­νοι­χτά φι­λο­ευ­ρω­πα­ϊ­κή (ε­ντός ή ε­κτός ει­σα­γω­γι­κών), δη­λα­δή φι­λι­κή προς τον “ε­χθρό” α­ντι­πο­λί­τευ­ση.

Ό­μως ο βα­σι­κός λό­γος που μέ­σα στο λα­ό κυ­ριαρ­χεί αυ­τό το μού­δια­σμα και μια σχε­τι­κή πο­λι­τι­κή α­πά­θεια εί­ναι ό­τι οι δυ­νά­μεις που εμ­φα­νί­ζο­νται (στα λό­για) ως ε­πι­κρι­τές του Τσί­πρα α­πό τ’ αρι­στε­ρά, δη­λα­δή ως “φί­λοι του λα­ού”, αυ­τοί που τέ­λος πά­ντων, σε α­ντί­θε­ση με το Μη­τσο­τά­κη, ζη­τούν στα λό­για “ψω­μί για τη φτω­χο­λο­γιά” και “τέ­λος στη μνη­μο­νια­κή λι­τό­τη­τα” και εκ του ασφα­λούς δεν υ­πέ­κυ­ψαν στους δα­νει­στές, ό­πως ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, εί­ναι στην πραγ­μα­τικό­τητα σύμ­μα­χοι και βα­στά­ζοι της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ­ΝΕΛ.

Εί­ναι α­κρι­βώς οι θε­ω­ρί­ες που πλα­σά­ρουν εν μέ­ρει οι Τσί­πρας - Καμ­μέ­νος, αλ­λά κυ­ρί­ως οι “α­ρι­στε­ροί α­ντι­μνη­μο­νια­κοί” ή και “α­ντι­κα­πι­τα­λι­στές”, τά­χα ε­πι­κρι­τές των κυ­βερ­νώ­ντων που δεν α­φή­νουν τη δη­μο­κρα­τι­κή και προο­δευ­τι­κή μά­ζα, που ζει ό­λο και χει­ρό­τε­ρα, με ό­λο και με πιο με­γά­λες έ­γνοιες, στε­ρή­σεις και φό­βους για το μέλ­λον να μι­σή­σει πραγ­μα­τι­κά τη σο­σιαλ­φα­σιστι­κή κυ­βέρ­νη­ση, να την πα­λέ­ψει σαν τέ­τοια και ό­χι σαν τά­χα ου­ρά των δυ­τικών φι­λε­λεύ­θε­ρων, να την α­πα­ξιώσει ο­λο­κλη­ρω­τι­κά και τε­λι­κά να τη γκρε­μοτσα­κί­σει α­πό την ε­ξου­σί­α.

Ο ρό­λος δη­λα­δή αυ­τών των δυ­νά­με­ων εί­ναι να μην α­φή­σουν τη δη­μοκρα­τι­κή μά­ζα της βά­σης, που ή­δη μι­σεί βα­θιά τον Τσί­πρα σαν ψεύ­τη και α­πα­τε­ώνα, να κι­νη­θεί πραγ­μα­τι­κά προς τα α­ρι­στε­ρά, αλ­λά α­ντιθέ­τως να την κρα­τάνε μέ­σα στο α­ντιευ­ρω­πα­ϊ­κό, φι­λο­ρώ­σι­κο μέ­τω­πο, να την ο­δη­γούν δη­λα­δή α­κόμη πιο δε­ξιά στον α­ντιευ­ρω­πα­ϊ­σμό και στον “α­ντι­κα­πι­τα­λι­σμό” και “α­ντι­ι­μπερια­λι­σμό” ι­μπε­ρια­λι­στι­κού τύ­που και τε­λι­κά να την πα­ρα­δώ­σουν στο χει­ρότε­ρο φα­σι­σμό, εί­τε με κλασ­σι­κή α­κρο­δε­ξιά και να­ζι­στι­κή εί­τε με ψευ­το­κομμου­νι­στι­κή μορ­φή.

Διαφορά ποσότητας και όχι ποιότητας

Κά­ποιος κα­λο­προ­αί­ρε­τος άν­θρω­πος θα μπο­ρού­σε να α­να­ρω­τη­θεί πώς γί­νε­ται δυ­νά­μεις που α­πο­κα­λούν τον Τσί­πρα και τον κυ­βερ­νη­τι­κό ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προ­δό­τες (Κων­στα­ντο­πού­λου, Λα­φα­ζά­νης) ή δυ­νά­μεις που πά­ντα τη­ρού­σαν φαινο­με­νι­κά με­γά­λες α­πο­στά­σεις α­πό τον Τσί­πρα (π.χ. ψευ­τοΚ­ΚΕ) να εί­ναι α­ντι­κειμε­νι­κά (και υ­πο­κει­με­νι­κά) συμ­μα­χι­κές του.

Αυ­τή η συμ­μα­χί­α φαί­νε­ται ω­στό­σο εύ­κο­λα αν κά­νεις ξύ­σει τις ε­πιφα­νεια­κές “κα­τά­ρες” της Κων­στα­ντο­πού­λου ή των κνι­τών κα­τά των ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ­ΝΕΛ.

Για ποιο πράγ­μα α­κρι­βώς κα­τη­γο­ρούν ό­λοι αυ­τοί τον Τσί­πρα; Μή­πως τον κα­τη­γο­ρούν, για πα­ρά­δειγ­μα, ε­πει­δή ξε­φτι­λί­ζει φα­σι­στι­κά κά­θε έν­νοια α­στι­κής δη­μο­κρα­τί­ας προ­σπα­θώ­ντας να ε­λέγ­ξει τα μέ­σα ε­νη­μέ­ρω­σης και τη Δι­καιο­σύ­νη ή για­τί α­πο­τρέ­πει συ­στη­μα­τι­κά κά­θε ε­πέν­δυ­ση, κά­θε οι­κο­νο­μική α­νά­πτυ­ξη, κά­θε μέ­τρο που θα α­να­κού­φι­ζε τη ζω­ή του λα­ού και την πα­ρα­γω­γή στη χώ­ρα, σπρώ­χνο­ντας α­κό­μα και τα μνη­μό­νια σε πο­λύ χει­ρό­τε­ρη κα­τεύ­θυν­ση α­πό αυ­τήν που αρ­χι­κά ζη­τά­νε οι δα­νειστές (υ­περ­φο­ρο­λό­γη­ση ) ή μην ε­φαρ­μόζο­ντας τί­πο­τα α­πό τα λί­γα θε­τι­κά που έ­χουν αυ­τά ό­ταν α­παι­τούν α­πό την κυ­βέρνη­ση, την πραγ­μα­το­ποί­η­ση με­ρι­κών με­γά­λων ε­πεν­δύ­σε­ων (Ελ­λη­νι­κό, Α­φά­ντου);

Ή μή­πως τον κα­τη­γο­ρούν ε­πει­δή εί­ναι α­νοι­χτός δια­σπα­στής της ευρω­πα­ϊ­κής ενό­τη­τας, με τα βρώ­μι­κα μέ­τω­πα που στή­νει με τους συμ­μά­χους του στις ευ­ρω­πα­ϊ­κές “κα­γκε­λα­ρί­ες” του Νό­του, α­νοί­γο­ντας τον δρό­μο για τη διάλυ­ση μιας ε­θε­λο­ντι­κής - δη­μο­κρα­τι­κής έ­νω­σης χω­ρών, ό­που κα­νέ­να α­πό τα 28 κράτη της δεν ει­σήλ­θε με βί­α ή εκ­βια­σμό;

Το α­ντί­θε­το.

Ό­λο το συ­νε­χές στα “α­ρι­στε­ρά”, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα στα ά­κρα δε­ξιά του Τσί­πρα και του Καμ­μέ­νου, κα­τη­γο­ρεί τους δυο κυ­βερ­νη­τι­κούς ε­ταί­ρους ότι δεν πο­λε­μά­νε α­κό­μη πιο σκλη­ρά ε­νά­ντια στη δη­μο­κρα­τί­α και στην ευ­ρωπα­ϊ­κή ε­νό­τη­τα, αλ­λά ε­πι­λέ­γουν να “συμβι­βα­στούν”, χα­μο­γε­λώ­ντας στους Γερμα­νούς και στο ΔΝΤ, α­ντί να ρί­ξουν μια γρο­θιά στα μού­τρα τους, ό­πως θα έ­κανε δή­θεν η “πα­τριώ­τισ­σα” Κων­στα­ντο­πού­λου ή οι κνί­τες του Κου­τσού­μπα.

Η α­λή­θεια εί­ναι ό­τι ό­λοι αυ­τοί οι “ε­πα­να­στά­τες” της φα­κής, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα κα­θε­στω­τι­κοί α­κρο­δε­ξιοί και ρω­σό­δου­λοι, δεν εί­ναι καν συνε­πείς και ει­λι­κρι­νείς σε αυ­τά που λέ­νε. Η μεν Κων­στα­ντο­πού­λου δέ­χτη­κε μια χα­ρά να κά­νει την πρό­ε­δρο της Βου­λής και με­τά τις 20 του Φλε­βά­ρη του 2015, ό­ταν οι ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ­ΝΕΛ ου­σια­στι­κά α­πο­δέ­χτη­καν το πλαίσιο του μνη­μο­νί­ου, ενώ δέ­χτη­κε να ψη­φί­σει τον νε­ο­δη­μο­κρά­τη - κα­ρα­μαν­λι­κό (δη­λα­δή “Ευ­ρω­παί­ο”) Παυ­λό­που­λο για αρ­χη­γό του κρά­τους, ό­πως και ο Λα­φα­ζά­νης. Δέ­χτη­κε ε­πί­σης να ακού­ει ό­λες τις δη­λώ­σεις υ­πουρ­γών της πρώ­της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ­ΝΕΛ ό­τι πάμε για συμ­φω­νί­α με τους Ευ­ρω­παί­ους (που σή­μαι­νε πρα­κτι­κά νέ­ο μνη­μό­νιο ή συ­νέ­χι­ση του τό­τε υ­πάρ­χο­ντος δεύ­τε­ρου μνη­μο­νί­ου) και γε­νι­κά να βγά­ζει το σκα­σμό, α­σχο­λού­με­νη μό­νο με το πώς θα ξα­να­βά­λει τους τό­τε προ­φυ­λα­κι­σμένους να­ζί της “Χρυ­σής Αυ­γής” α­πό τη φυ­λα­κή στη Βου­λή ως “βου­λευ­τές με πλήρη δι­καιώ­μα­τα”. Έ­φυ­γε, ό­πως έ­φυ­γε και ο Λα­φα­ζά­νης, μό­νο ό­ταν προ­η­γού­με­να έφυ­γε α­πό την κυ­βέρ­νη­ση και το πιο ρι­ζο­σπα­στι­κό κομ­μά­τι α­πό την ε­ξα­πα­τη­μένη βά­ση της για να μην μεί­νει ε­ντε­λώς α­νε­ξέ­λε­γκτο α­πό το σο­σιαλ­φα­σι­σμό και τη ρώ­σι­κη πο­λι­τι­κή.

Το δε ψευ­τοΚ­ΚΕ στα έ­ξι χρό­νια της χρε­ο­κο­πί­ας δεν έ­κα­νε πο­τέ μια ε­πί­μο­νη και με­γά­λης διάρ­κειας α­ντι­κυ­βερ­νη­τι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση για να α­πο­τρέ­ψει κά­που κά­ποια α­πό τα μέ­τρα φτω­χέ­μα­τος ει­δι­κά του προ­λε­τα­ριά­του της πό­λης ή της υ­παί­θρου που κα­μώ­νε­ται πως εκ­προ­σω­πεί, ό­πως θα έ­κα­νε του­λά­χι­στον αν ή­ταν “σε­χτα­ρι­στι­κό α­ρι­στε­ρί­στι­κο”, ό­πως το κα­τη­γο­ρούν για να το ε­ξω­ρα­ΐ­ζουν οι ΛΑ­Ε­τζή­δες και κά­ποιοι Α­ΝΤΑΡ­ΣΥΑί­οι. Δη­λα­δή δεν έ­κα­νε ού­τε μια πα­ρα­τε­τα­μέ­νη, ο­πό­τε πι­θα­νά α­πο­τε­λε­σμα­τι­κή, έ­στω ερ­γα­τί­στι­κη - οι­κο­νο­μί­στι­κη κι­νη­το­ποί­η­ση, ό­πως αυ­τές που ξέ­ρει να κά­νει ό­ταν πρό­κειται για α­νώ­δυ­νες 24ω­ρες α­περ­γί­ες και τε­λε­τουρ­γι­κές πο­ρεί­ες στο κέ­ντρο της πό­λης. Τις μό­νες πα­ρα­τε­τα­μέ­νες κι­νη­το­ποι­ή­σεις που έ­κα­νε το ψευ­τοΚ­ΚΕ ή­ταν στην μεν πό­λη α­περ­γί­ες με στό­χο το κλεί­σι­μο ερ­γο­στα­σί­ων ό­πως η Χα­λυβουρ­γί­α Α­σπρο­πύρ­γου και η Σό­φτεξ, ό­που α­πέ­να­ντι του δεν εί­χε τις κυ­βερ­νήσεις που ε­πι­βά­λαν μέ­τρα πεί­νας αλ­λά το ντό­πιο ι­διω­τι­κό ή το δυ­τι­κό κε­φάλαιο. Ό­λες οι άλ­λες πα­ρα­τε­τα­μέ­νες κι­νη­το­ποι­ή­σεις του ψευ­τοKKE ή­ταν α­πλά ε­κεί που δεν η­γεί­το αλ­λά σερ­νό­ταν υπο­χρε­ω­τι­κά, ό­πως πί­σω α­πό τις δί­καιες απερ­γί­ες ή τα μπλό­κα των ε­ξε­γερ­μέ­νων μι­κρο­α­στι­κών στρω­μά­των της πό­λης και της υ­παί­θρου το 2015. Ει­δι­κά την με­σαί­α α­γρο­τιά, που κα­τα­στρε­φό­ταν α­πό την υπερ­φο­ρο­λό­γη­ση της κυ­βέρ­νη­σης Τσί­πρα στο ό­νο­μα τά­χα της πί­ε­σης των δανει­στών (που ό­μως δεν ή­ταν κα­θό­λου υ­πέρ της υ­περ­φο­ρο­λό­γη­σης), ό­χι α­πλά την πού­λη­σε αλ­λά την χτύ­πη­σε α­νοι­χτά σαν πλού­σια, σε α­νοι­χτή συμ­μα­χί­α με τον Τσί­πρα (ε­πί­σκε­ψη Μπού­τα στο Μα­ξί­μου με τσί­που­ρα για τον με­τω­πι­κό κνί­τη πρω­θυ­πουρ­γό) και έ­στη­σε ε­νά­ντια της τα μπλό­κα της Νί­καιας.

Ό­λες οι άλ­λες κι­νη­το­ποι­ή­σεις ή­ταν 24 ώ­ρες κού­φιες δη­μο­σιο­ϋ­παλ­ληλι­κές α­περ­γί­ες ή τε­λε­τουρ­γι­κές πο­ρεί­ες.

Το πά­γιο ε­πι­χεί­ρη­μά του ψευ­τοΚ­ΚΕ γι αυ­τήν την με­θο­δι­κή πο­λυε­τή α­δρά­νεια ή­ταν και εί­ναι πά­ντα ό­τι τά­χα πα­λεύ­ει για την μό­νη α­λη­θινή και ρε­α­λι­στι­κή λύ­ση ό­λων των προ­βλη­μά­των της ερ­γα­τι­κής τά­ξης και του λα­ού, δη­λα­δή α­πευ­θεί­ας για τον φα­σι­στι­κό ψευ­το-”σο­σια­λι­σμό” του και ό­χι με εν­διάμε­σα μί­νι­μουμ προ­γράμ­μα­τα, ό­πως κά­νουν τά­χα οι ρε­φορ­μι­στές. Με αυ­τήν την α­ντι­μαρ­ξι­στι­κή γραμ­μή, που την εμ­φα­νί­ζει στα μέ­λη του σαν την πιο συ­νεπή μαρ­ξι­στι­κή, το ψευ­τοΚ­ΚΕ α­σκεί την πιο δε­ξιά πο­λι­τι­κή υ­πέρ των ρω­σό­φι­λων κυ­βερ­νή­σε­ων που ο­δή­γη­σαν τη χώ­ρα στο σα­μπο­τάζ της πα­ρα­γω­γι­κής της βά­σης και με­τά στη χρε­ω­κο­πί­α με κλι­μά­κω­ση του σα­μπο­τάζ.

Στην ου­σί­α με τη στά­ση του ό­λα τα τε­λευ­ταί­α χρό­νια, το ψευ­τοΚΚΕ έ­δει­ξε α­κρι­βώς πό­σο πο­λύ ή­θε­λε ό­χι μό­νο να ΜΗΝ α­πο­τρέ­ψει την πεί­να του λα­ού, αλ­λά να μην α­πο­τρέ­ψει και την οι­κο­νο­μι­κή κα­τα­στρο­φή της χώ­ρας. Γιατί αυ­τή ο­λο­κλη­ρώ­θη­κε ε­πει­δή ό­λα τα μνη­μο­νια­κά μέ­τρα κα­τευ­θύν­θη­καν κυ­ρί­ως α­πό τις ρω­σό­φι­λες κυ­βερ­νή­σεις ό­χι στο ξε­μπλο­κά­ρι­σμα των συ­στη­μα­τικά υ­πο­νο­μευ­μέ­νων πα­ρα­γω­γι­κών δυ­νά­με­ων, αλ­λά στο χτύ­πη­μα της κα­τα­νά­λω­σης της φτω­χο­λο­γιάς, πράγ­μα που τε­λι­κά και τη ε­ξα­θλί­ω­ση του λα­ού δυ­νά­μω­νε και την στρα­τη­γι­κή κα­τα­στρο­φή της πα­ρα­γω­γής. Έ­γι­νε δη­λα­δή αυ­τό που συνέ­φε­ρε στο ψευ­τοΚ­ΚΕ κα­θώς και στους να­ζι­στές. Η πεί­να χρε­ώ­θη­κε πο­λι­τι­κά στην Ευ­ρώ­πη, οι μά­ζες κι­νή­θη­καν προς την Ρω­σί­α, ο­πό­τε ό­ποια υ­πο­δο­μή έ­μει­νε όρ­θια στη χώ­ρα την α­γό­ρα­ζε αυ­τή και η σύμ­μα­χός της Κί­να. Και μά­λι­στα ειδι­κά α­πό τό­τε που ήρ­θε το κυ­βερ­νη­τι­κό του α­πό­σπα­σμα, o ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, στην ε­ξου­σί­α φά­νη­κε ο τέ­λεια κυ­νι­κός, α­κρο­δε­ξιός, α­ντι­λα­ϊ­κός και α­ντι­πα­τριω­τι­κός χαρα­κτή­ρας του Πε­ρισ­σού.

Αλ­λά αυ­τά κα­νείς α­στός “φι­λο­ευ­ρω­παί­ος” τύ­που ΝΔ-ΠΑ­ΣΟΚ-Πο­τα­μιού δεν τα κα­τήγ­γει­λε πο­τέ, ο­πό­τε σε τελι­κή α­νά­λυ­ση, μπο­ρούν αρ­κε­τά εύ­κο­λα η Κων­στα­ντο­πού­λου και ο Λα­φα­ζά­νης να λέ­νε ό­τι α­πλώς πε­ρί­με­ναν την τε­λι­κή σύ­γκρου­ση με τους δα­νει­στές το κα­λο­καί­ρι του ’15 για να κα­τα­λά­βουν τι “προ­δότης υ­πο­τα­κτι­κός της Ευ­ρώ­πης” ή­ταν ο Τσί­πρας και ξε­μπερ­δεύ­ουν. Το δε ψευτοΚ­ΚΕ, που πά­ντα α­πο­κα­λού­σε πα­ρα­πλα­νη­τι­κά τα ρω­σό­δου­λα α­δέρ­φια του στον ΣΥΝ και στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ “α­κο­λού­θους του Μά­α­στρι­χτ και της Ευ­ρώ­πης των μο­νο­πωλί­ων”, τώ­ρα μπο­ρεί να εμ­φα­νί­ζε­ται με θρά­σος σαν “δι­καιω­μέ­νο” που δε συ­νερ­γάστη­κε πο­τέ α­νοι­χτά με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πριν α­νε­βεί στην ε­ξου­σί­α.

Όλο το ζήτημα βρίσκεται στον κύριο εχθρό

Η ου­σί­α ό­μως βρί­σκε­ται αλ­λού: ό­λοι αυ­τοί λέ­νε και ζυ­μώ­νουν στο λαό ε­δώ και δε­κα­ε­τί­ες, αλ­λά με α­κό­μη με­γα­λύ­τε­ρη λύσ­σα α­πό τη χρε­ο­κο­πί­α της χώ­ρας το 2010 και με­τά, ό­τι ο βα­θύς ε­χθρός και ο α­λη­θι­νός υ­πεύ­θυ­νος για τη χρε­οκο­πί­α της χώ­ρας μας εί­ναι α­πο­κλει­στι­κά ο ε­λευ­θε­ρα­γο­ρί­τι­κος “νε­ο­φι­λελεύ­θε­ρος” κα­πι­τα­λι­σμός της Δύ­σης και οι ντό­πιοι υ­πο­τα­κτι­κοί του, δη­λαδή ό­χι ό­λα τα προ της κρί­σης στε­λέ­χη της ΝΔ και του ΠΑ­ΣΟΚ, αλ­λά μό­νο τα πιο φιλο­ευ­ρω­πα­ϊ­κά στε­λέ­χη τους (για­τί ό­λη τη μούρ­γα και τα φα­σι­στι­κά ή σο­σιαλφα­σι­στι­κά κα­τα­κά­θια και του ΠΑ­ΣΟΚ και της ΝΔ, που δεν ε­νο­χλούν κα­θό­λου τους “ε­πα­να­στά­τες” μας, τα έ­χουν μα­ζέ­ψει τώ­ρα ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και οι Α­ΝΕΛ και τα χρησι­μο­ποιούν μά­λι­στα για το φα­σι­στι­κό εκ­κα­θα­ρι­στικό γιου­ρού­σι τους στο αστι­κό κρά­τος). Κου­βέ­ντα φυ­σι­κά για τον κρα­τι­κο­ο­λι­γαρ­χι­κό, α­να­το­λι­κού ρω­σο­κι­νέ­ζι­κου τύ­που φα­σι­στι­κό κα­πι­τα­λι­σμό και την ει­σα­γω­γή του α­πό κει στη χώ­ρα μας α­πό το 1981 και δώ­θε, ού­τε βέ­βαια για το σα­μπο­τάζ που οι φί­λοι του στην Ελ­λά­δα διεξή­γα­γαν ό­λο αυ­τό το διά­στη­μα, που εί­ναι στο βά­θος η βα­σική αι­τί­α της οι­κο­νο­μι­κής χρε­ο­κο­πί­ας και του α­τέ­λειω­του μαρ­τυ­ρί­ου του ελ­λη­νι­κού λα­ού.

Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ό­τι οι ψευ­τοΚ­ΚΕ - Κων­στα­ντο­πού­λου - Λα­φα­ζάνης - Α­ΝΤΑΡ­ΣΥΑ και οι α­κό­λου­θοί τους μέ­σα στον ψευ­το-α­ναρ­χι­σμό με κύ­ριο καθε­στω­τι­κό του α­πό­σπα­σμα του τε­λευ­ταί­ου τον φα­σι­στο­τρα­μπού­κι­κο Ρου­βί­κωνα, δεν τα έ­βα­λαν πο­τέ με τις να­ζι­στι­κού και α­κρο­δε­ξιού τύ­που συ­νω­μο­σιο­λο­γί­ες για “στη­μέ­νη κρί­ση” α­πό “διε­θνή κέ­ντρα”, για “ε­βρα­ϊ­κό κε­φά­λαιο”, για “σκο­τει­νούς κύ­κλους της Δύ­σης που θέ­λουν να α­γο­ρά­σουν την Ελ­λά­δα κο­ψοχρο­νιά”, α­ντί­θε­τα μά­λι­στα τις ε­νί­σχυαν κιό­λας με τις γε­λοί­ες α­ντι­μαρ­ξι­στι­κές α­να­λύ­σεις τους για τα αί­τια του ελ­λη­νι­κού φα­λι­μέ­ντου, ε­νώ διά­φο­ρα μέ­λη τους τις σι­γο­ψι­θύ­ρι­ζαν ως α­λη­θι­νές ε­δώ και κι ε­κεί μέ­σα στο λα­ό.

Έ­τσι λοι­πόν, δεν εί­ναι δύ­σκο­λο να κα­τα­λά­βει κα­νείς το σο­σιαλ­φα­σι­στι­κό μη­χα­νι­σμό σκέ­ψης που αυ­τές οι δυ­νά­μεις δια­μορ­φώ­νουν μέ­σα στις μά­ζες και ει­δι­κά μέ­σα σε αν­θρώ­πους που νιώ­θουν ή που κά­πο­τε ή­ταν κιό­λας α­ρι­στε­ροί: οι ε­χθροί εί­ναι πράγ­μα­τι αυ­τοί που λέ­ει κι ο Τσί­πρας, δη­λα­δή βα­σι­κά ο Σό­ι­μπλε, το ΔΝΤ και γε­νι­κά οι “διε­θνείς νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ροι κύ­κλοι” της Δύ­σης. Α­πλώς ο Τσί­πρας κιό­τε­ψε τά­χα, πρό­δω­σε και υ­πο­τά­χτη­κε σε αυ­τούς, οπό­τε ε­μείς συ­νε­χί­ζου­με τον α­γώ­να που ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ά­φη­σε στη μέ­ση (“α­ντι-νε­ο­φιλελεύ­θε­ροι” Κων­στα­ντο­πού­λου, Λα­φα­ζά­νης) ή α­κό­μη πιο βα­θιά τον α­γώ­να που ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πο­τέ δεν πί­στε­ψε στ’ α­λή­θεια (“α­ντι­κα­πι­τα­λι­στι­κό” ψευ­τοΚ­ΚΕ και η μ-λ ου­ρά του).

Η Α­ΝΤΑΡ­ΣΥΑ και ο Ρου­βί­κω­νας (τον α­να­φέ­ρου­με με έμ­φα­ση πα­ρά το σχετι­κά πε­ριο­ρι­σμέ­νο πο­λι­τι­κό ρό­λο που παί­ζει ως τώ­ρα, για­τί ε­κτι­μά­με ό­τι το ρω­σό­δου­λο μπλοκ τον προ­ο­ρί­ζει να παί­ξει καί­ριο ρό­λο σαν μη­χα­νι­σμός φασι­στι­κής βί­ας και πο­λι­τι­κής προ­βο­κά­τσιας στο ό­νο­μα του λα­ού) βρί­σκο­νται α­πό την ά­πο­ψη της πο­λι­τι­κής τους πλατ­φόρ­μας κά­που στη μέ­ση α­νά­με­σα στις δύ­ο αυ­τές γραμ­μές τα­κτι­κής του πιο “ρι­ζο­σπα­στι­κού” σο­σιαλ­φα­σι­σμού, παίζο­ντας πό­τε με τη μια και πό­τε με την άλ­λη...

Έ­τσι μοι­ραί­α αρ­κε­τοί προ­ο­δευ­τι­κών δια­θέ­σε­ων άν­θρω­ποι του λα­ού - αν και τε­λευ­ταί­α ό­λο και λι­γό­τε­ροι - σκέ­φτο­νται ό­τι ο Τσί­πρας ί­σως δεν είναι φί­λος των Ευ­ρω­παί­ων ε­χθρών, α­φού τους κο­ψο­χό­λια­σε με τα δη­μο­ψη­φί­σμα­τα και τις “α­ντι­στά­σεις” του και συ­νε­χί­ζει να κα­ταγ­γέλ­λει με με­γα­λύ­τε­ρη μά­λι­στα έ­ντα­ση τον χει­ρό­τε­ρο απ ό­λους αυ­τούς, τον Σό­ι­μπλε. Ο­πό­τε, δε­δο­μένου ό­τι ά­με­σο, σχε­τι­κά πει­στι­κό με­τω­πι­κό πρό­γραμ­μα ά­με­σων διεκ­δι­κή­σε­ων οι κνί­τες και η Κων­στα­ντο­πού­λου δεν δια­θέ­τουν και δεν εμ­φα­νί­ζουν στ΄ αλή­θεια, αυ­τοί οι άν­θρω­ποι, οι ο­ποί­οι γε­νι­κά α­πε­χθά­νο­νται τους τυ­χο­διω­κτισμούς και τις με­γα­λο­στο­μί­ες έ­ξω α­πό τη ζω­ή και την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, ο­δη­γούνται στην πα­θητι­κή α­νο­χή στον Τσί­πρα, που ε­ξα­σφα­λί­ζει μια ψευ­δαίσθη­ση κα­νο­νι­κό­τη­τας και “ρε­α­λι­σμού” σε σχέ­ση με τους “α­ντι­κα­πι­τα­λι­στές” μας και δια­τη­ρεί τυ­πι­κά τη χώ­ρα ε­ντός Ε­Ε και Ευ­ρω­ζώ­νης, ε­νώ ταυ­τό­χρο­να έ­χει και τα δια­πι­στευ­τή­ρια μιας “σκλη­ρής μά­χης”, έ­στω χα­μέ­νης, με τον “ε­χθρό” το κα­λοκαί­ρι του 2015.

Εί­ναι ε­ντε­λώς χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό το πό­σο α­νοι­χτά κά­νουν ό­λοι αυτοί οι “ε­πα­να­στά­τες” πλά­τες στον Τσί­πρα και σε ε­πί­πε­δο “δρό­μου”, κα­θώς έ­χουν κυ­ριο­λε­κτι­κά ε­ξα­φα­νί­σει α­πό τα μά­τια της κοι­νής γνώ­μης του ε­ξω­τε­ρι­κού την ει­κό­να της “ε­ξε­γερ­μέ­νης Ελ­λά­δας”, με τις κα­θη­με­ρι­νές πα­ρα­στά­σεις πέτρας και μο­λό­τοφ γύ­ρω α­πό το Σύ­νταγ­μα της πε­ριό­δου 2010-2014. Η τα­κτι­κή αυ­τή έ­χει ως στό­χο να δι­καιώ­νει τη βρώ­μι­κη - φι­λο­ρώ­σι­κη γραμ­μή Μέρ­κελ μέ­σα στις δυτι­κές κα­γκε­λα­ρί­ες και ει­δι­κά μέ­σα στη Γερ­μα­νί­α για την α­νά­γκη να στη­ριχτεί ο Τσί­πρας, ως ο μό­νος που μπο­ρεί να ε­φαρ­μό­ζει οι­κο­νο­μι­κά μέ­τρα πεί­νας χω­ρίς σο­βα­ρές λα­ϊ­κές α­να­τα­ρά­ξεις ε­ντός Ελ­λά­δας (σε α­ντί­θε­ση με τις κυ­βερνή­σεις ΠΑ­ΣΟΚ - ΝΔ). Η γραμ­μή αυ­τή έ­χει πιά­σει α­κό­μη και σε εκ­φρα­στές της πιο γνή­σιας α­στι­κής ευ­ρω­πα­ϊ­στι­κής γραμ­μής, που γε­νι­κά δε συ­μπα­θούν τον Τσίπρα αλ­λά έ­χουν πά­ψει να τον χτυ­πά­νε α­κρι­βώς γι’ αυ­τό το λό­γο (Σό­ι­μπλε, Ντά­ισελ­μπλουμ κλπ.).

Με δυο λό­για οι ψευ­τοΚ­ΚΕ, Λα­φα­ζα­ναί­οι και σί­α, την ί­δια ώ­ρα που κα­τα­ριού­νται τον Τσί­πρα και τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με τα χει­ρό­τε­ρα λό­για, τον προστα­τεύ­ουν σκαν­δα­λω­δώς πο­λι­τι­κά στα μά­τια της Δύ­σης, πα­ρου­σιά­ζο­ντάς τον ως “ά­τρω­το” α­πό λα­ϊ­κές ή α­κό­μα και μειο­ψη­φι­κές αλ­λά βί­αιες κι­νη­το­ποι­ή­σεις, έ­χο­ντας α­πο­σύ­ρει α­πό τον δρό­μο τους κομ­μα­τι­κούς στρα­τούς και τις ε­πιρρο­ές τους. Προ­στα­τεύ­ουν δη­λα­δή το φι­λο­ρώ­σο “προ­δό­τη” σύμ­μα­χό τους ώ­στε εκεί­νος να πα­ρα­μέ­νει στην ε­ξου­σί­α και να βά­ζει μπουρ­λό­το στην ευ­ρω­πα­ϊ­κή αστο­δη­μο­κρα­τι­κή ε­νό­τη­τα για λο­γα­ρια­σμό του κοι­νού α­φε­ντι­κού τους, του φασί­στα, γε­νο­κτό­νου ισο­πε­δω­τή χω­ρών και λα­ών Πού­τιν.

Α­πό τα πα­ρα­πά­νω βγαί­νει κα­θα­ρά ό­τι, πα­ρά τις με­γα­λο­στο­μί­ες τους και τους όρ­κους τους στο ό­νο­μα της φτω­χο­λο­γιάς, ψευ­τοΚ­ΚΕ (με τα υ­ποτα­κτι­κά μ-λ του) - Πλεύ­ση Ε­λευ­θε­ρί­ας - ΛΑ­Ε - Α­ΝΤΑΡ­ΣΥΑ (συν οι υ­πό­λοι­ποι τρο­τσκιστές) και Ρου­βί­κω­νες εί­ναι μη­χα­νι­σμός ε­δραί­ω­σης του φα­σι­στι­κού κρά­τους της συμ­μο­ρί­ας Τσί­πρα, εί­ναι για την α­κρί­βεια η ά­κρα δε­ξιά του κρά­τους αυτού, έ­χο­ντας α­κό­μη πιο δε­ξιά μό­νο την ε­πί­σης κα­θε­στω­τι­κή και φι­λο­ΣΥ­ΡΙ­ΖΑΝΕΛ, ε­γκλη­μα­τι­κή να­ζι­στι­κή συμ­μο­ρί­α της “Χρυ­σής Αυ­γής”.

Στον αντιφασισμό πέφτουν οι μάσκες

Αν υ­πάρ­χει έ­να μό­νο ε­πι­χεί­ρη­μα το ο­ποί­ο θα έ­πρε­πε να τε­λειώ­νει μια κι έ­ξω την ό­ποια “α­ρι­στε­ρή” φα­σά­δα ό­λου αυ­τού του συ­νε­χούς, εί­ναι η στάση τους α­πέ­να­ντι στη να­ζι­στι­κή συμ­μο­ρί­α, αν ό­χι α­πό την αρ­χή της ύ­παρ­ξης της, του­λά­χι­στο α­πό την πο­λι­τι­κή της γι­γά­ντωση με­τά το 2010.

Οι Λα­φα­ζά­νης - Κων­στα­ντο­πού­λου ή­ταν μέ­σα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ α­νοι­κτοί οπα­δοί της συμ­μα­χί­ας με τους ε­θνι­κο­φα­σί­στες Α­ΝΕΛ στο ό­νο­μα του “α­ντι­μνη­μονια­κού με­τώ­που”, ε­νώ η δεύ­τε­ρη, ως πρό­ε­δρος της Βου­λής, “διέ­πρε­ψε” ως συ­νήγο­ρος και υ­πε­ρα­σπι­στής των “δι­καιω­μά­των” των μα­χαι­ρο­βγαλ­τών ρα­τσι­στών τρα­μπού­κων που υ­πο­δύ­ο­νται τους βου­λευ­τές.

Η Α­ΝΤΑΡ­ΣΥΑ έ­χει στέ­λε­χός της και διευ­θυ­ντή βα­σι­κής ε­φη­με­ρί­δας της (ΠΡΙΝ) τον Δε­λα­στίκ, που έ­λε­γε ό­τι η δο­λο­φο­νί­α του η­ρω­ι­κού α­ντι­φα­σί­στα Παύ­λου Φύσ­σα α­πό τους να­ζί ή­ταν πα­γί­δα των ΝΔ - ΠΑ­ΣΟΚ και ξέ­νων κέ­ντρων για να βγει η Χρυ­σή Αυ­γή α­πό τη μέ­ση (!!), οι Ρου­βί­κω­νες, υ­πο­τι­θέ­με­νοι α­ναρ­χι­κοί, α­σχο­λού­νται με τη μά­χη κα­τά των ...ι­διω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων (!!!!) και με το ΤΑΙ­ΠΕΔ και το βου­λώ­νουν συστη­μα­τι­κά για τους να­ζι­στές, ε­νώ το ψευ­τοΚ­ΚΕ μέ­χρι και λί­γες η­μέ­ρες πριν τις ε­κλο­γές του Μα­ΐ­ου του 2012 α­πο­κα­λού­σε στον ψευ­το­Ρι­ζοσπά­στη την κου­βέ­ντα γύ­ρω α­πό τη Χρυ­σή Αυ­γή α­πο­προ­σα­να­το­λι­σμό α­πό τα πραγ­μα­τι­κά προ­βλή­μα­τα (“Για­τί προ­βάλ­λουν τον μπα­μπού­λα της Χρυ­σής Αυ­γής”, “Ρι­ζο­σπά­στης”, 28 του Α­πρί­λη 2012, σελ. 6 http://www.rizospastis.gr).

Η Κων­στα­ντο­πού­λου μά­λι­στα, που ό­πως φαί­νε­ται το ρω­σό­δου­λο α­ποικιο­κρατι­κό κα­θε­στώς την ε­τοι­μά­ζει για μελ­λο­ντι­κή η­γέ­τι­δα του νέ­ου α­νοικτά α­ντιευ­ρω­πα­ϊ­κού μπλοκ σαν γέ­φυ­ρα με­τα­ξύ α­ρι­στε­ράς και να­ζί, στην ου­σία με­τα­ξύ “α­ρι­στε­ρού” και να­ζι­στι­κού “α­ντι­κα­πι­τα­λι­σμού” και α­ντι­δυ­τι­κι­σμού, έ­χει δη­λώ­σει πολ­λά­κις ό­τι δη­μο­κρα­τι­κό μέ­τω­πο ε­νά­ντια στη ΧΑ δεν υ­πάρχει ε­άν συμ­με­τέ­χουν σε αυ­τό “μνη­μο­νια­κές δυ­νά­μεις”, α­φού αυ­τές (έμ­με­σα εν­νο­εί και οι ψη­φο­φό­ροι ή οι υ­πο­στη­ρι­κτές τους) δεν εί­ναι δη­μο­κρα­τι­κές. Έχει ε­ξι­σώ­σει δη­λα­δή ξε­τσί­πω­τα την υ­πο­στή­ρι­ξη σε μια οι­κο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή δια­χεί­ρι­σης μιας χρε­ω­κο­πί­ας, έ­στω και λα­θε­μέ­νη και α­φό­ρη­τη για τον λα­ό, με την ω­μή, να­ζι­στι­κή δο­λο­φο­νι­κή βί­α ε­νά­ντια σε α­νυ­πε­ρά­σπι­στους αν­θρώπους και σε δη­μο­κρά­τες. Φυ­σι­κά αυ­τή η ε­ξί­σω­ση μνη­μο­νί­ου - να­ζι­σμού σε τίπο­τα δεν βο­η­θά­ει τον λα­ό που υ­πο­φέ­ρει α­πό τα μέ­τρα πεί­νας, α­πλώς βγά­ζει λάδι τους να­ζί, οι ο­ποί­οι, ό­πο­τε τους ρω­τά­νε για τη βί­α τους, α­πα­ντά­νε ό­τι “βί­α εί­ναι τα μνη­μό­νια που ε­πι­βάλ­λουν στο λα­ό οι ξέ­νοι το­κογλύ­φοι κι ό­χι οι πέντε κλω­τσιές και μπου­νιές που δί­νου­με ε­μείς σε αν­θέλ­λη­νες και με­τα­νά­στες”.

Ο Σαββίδης, τα κανάλια και η “αριστερή” αντιπολίτευση

Κοι­νή, φι­λο­ρώ­σι­κη και ου­σια­στι­κά ά­σφαι­ρη ή­ταν η κρι­τι­κή ό­λων των “α­ντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων” και “α­ντι­κα­πι­τα­λι­στών” στη με­γά­λη έ­φο­δο του Τσίπρα κα­τά της ε­λευ­θε­ρο­τυ­πί­ας και των μέ­σων μα­ζι­κής ε­νη­μέ­ρω­σης. Αν και ό­λοι τους έ­κα­ναν λό­γο για “νέ­α δια­πλο­κή” και “προ­σπάθεια του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να δη­μιουργή­σει φι­λι­κό προς τον ί­διο τη­λε­ο­πτι­κό το­πί­ο”, σε τε­λι­κή α­νά­λυ­ση α­ντι­μετώ­πι­σαν τις κι­νή­σεις της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ­ΝΕΛ ως μια α­πλή εν­δο­α­στι­κή δια­μά­χη με τη ΝΔ και την κλασ­σι­κή α­στι­κή τά­ξη, δια­μά­χη η ο­ποί­α γε­νι­κά, κα­τά τους ί­διους, πρέ­πει να α­φή­νει α­διά­φο­ρο τον λα­ό.

Και πώς θα μπο­ρού­σαν να κά­νουν κά­τι δια­φο­ρε­τι­κό, ό­ταν η α­ντιΜ­ΜΕ γραμ­μή, βα­σι­σμέ­νη στη θε­ω­ρί­α ό­τι τα κα­νά­λια ή­ταν το μα­κρύ χέ­ρι της “μνη­μονια­κής συ­νω­μο­σί­ας των δα­νει­στών με τους ντό­πιους υ­πο­τα­κτι­κούς τους”, είναι δου­λε­μέ­νη με μα­νί­α α­πό το ί­διο το συ­νε­χές ψευ­τοΚ­ΚΕ - Κων­στα­ντο­πού­λου - Λα­φα­ζά­νη - Α­ΝΤΑΡ­ΣΥΑ - ΣΥ­ΡΙΖΑ; Η Κων­στα­ντο­πού­λου δεν ή­ταν που προ­κα­λούσε συ­γκί­νη­ση σε κά­θε α­ντι­δρα­στι­κό μι­κρο­α­στό, πη­γαί­νο­ντας στα κα­νά­λια να δώ­σει συ­νέντευ­ξη μαι­νό­με­νη και προ­σβάλ­λο­ντας με χυ­δαί­α υ­πο­νο­ού­με­να προ­σω­πι­κού χα­ρα­κτή­ρα τους δη­μο­σιο­γρά­φους που τη φι­λο­ξε­νού­σαν; Ο Λα­φα­ζά­νης δεν α­πο­χω­ρού­σε α­πό το γε­νι­κά υ­φε­σια­κό προς τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ STAR δυο λε­φτά α­φού εί­χε ξε­κι­νή­σει μια συ­νέ­ντευ­ξή του, ό­ταν του έ­κα­ναν μια δύ­σκο­λη ε­ρώ­τη­ση που τον στρί­μω­χνε;

Αυ­τοί οι “ε­θνι­κο­α­νε­ξαρ­τη­σια­κοί”, τά­χα πα­τριώ­τες που το μό­νο που τους δο­νεί και συ­νε­γεί­ρει εί­ναι ο θαυ­μα­σμός τους για τη “δύ­να­μη” και τον α­ντι­δυ­τι­κι­σμό του κα­θε­στώ­τος Πού­τιν, δεν έ­κα­ναν φυ­σι­κά κα­θό­λου θέ­μα το γε­γονός ό­τι έ­νας α­πό τους τέσ­σε­ρις νέ­ους κα­να­λάρ­χες εί­ναι Ρώ­σος κρα­τι­κο­ολι­γάρ­χης, πρώ­ην βου­λευ­τής της ρω­σι­κής Κρα­τι­κής Δού­μας με το κόμ­μα του Πούτιν “Ε­νω­μέ­νη Ρω­σί­α” και α­νοι­κτός άν­θρω­πος της που­τι­νι­κής Ρω­σί­ας στην Ελ­λά­δα. Ο Σαβ­βί­δης έ­χει α­φή­σει πολ­λές φο­ρές να εννο­η­θεί σχε­δόν ξε­κά­θα­ρα ότι βα­σι­κός γε­ω­πο­λι­τι­κός στό­χος της ε­πι­χει­ρη­μα­τι­κής του ε­φό­δου στη βό­ρεια Ελ­λά­δα και τε­λι­κά σε ό­λη τη χώ­ρα εί­ναι η ε­ξυ­πη­ρέ­τη­ση των συμ­φε­ρό­ντων της Ρω­σί­ας στην Ελ­λά­δα, που την πα­ρου­σιά­ζει ως ι­σό­τι­μη συ­νερ­γα­σί­α, αλ­λά στην πραγ­μα­τι­κό­τητα εί­ναι α­ποι­κιο­ποί­η­ση.

Για κα­κή τύ­χη αυ­τών των υ­πε­ρα­ντι­δρα­στι­κών, υ­πο­τι­θέ­με­νων “ε­πα­ναστα­τών α­ντι­μνη­μο­νια­κών”, κα­νέ­νας πρώ­ην βου­λευ­τής του γερ­μα­νι­κού κοι­νο­βου­λί­ου και νυν ε­πι­χει­ρη­μα­τί­ας δεν ήρ­θε να πά­ρει κα­νά­λι στην “κα­τε­χό­με­νη από τους δυ­τι­κούς δα­νει­στές” χώ­ρα μας, ό­πως θα γι­νόταν αν ί­σχυαν οι θε­ω­ρίες της Κων­στα­ντο­πού­λου και του Λα­φα­ζά­νη πε­ρί “δυ­τι­κής - γερ­μα­νι­κής κα­τοχής και α­ποι­κί­ας χρέ­ους”. Ού­τε ήρ­θε κά­ποιος α­με­ρι­κά­νος μο­νο­πω­λι­στής να στή­σει το κα­νά­λι του για να δι­καιώ­σει τη σκου­ρια­σμέ­νη και πα­τα­γω­δώς άκυρη πια θε­ω­ρί­α της α­με­ρι­κα­νο­κρα­τί­ας στην Ελ­λά­δα. Αλ­λά για ό­λα αυ­τά και πά­λι οι “ε­πα­να­στά­τες” μας, αλ­λά και ο φί­λος τους ο Τσί­πρας δε θα δώ­σουν ε­ξη­γή­σεις, α­φού κα­νέ­νας που­λη­μέ­νος στη Ρω­σί­α του Πού­τιν Μη­τσο­τά­κης - Γεν­νη­μα­τά - Θεο­δω­ρά­κης και κα­νέ­νας νε­ο­τσι­πρι­κός Λε­βέ­ντης δε θα θέ­σει τέ­τοια ε­ρω­τή­ματα ού­τε στους ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ­ΝΕΛ, ού­τε α­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο στους “α­ντι­κα­πι­τα­λι­στές πα­τριώ­τες”.

Ρουβίκωνας: Η γραμμή της ΛΑΕ- Κων/λου με βαριοπούλα και πιστόλι

Η γραμ­μή του νέ­ου α­ντιευ­ρω­πα­ϊ­κού με­τώ­που έ­χει φυ­σι­κά και το έ­νοπλο - τρα­μπού­κι­κο τμή­μα της, σε άλ­λο ε­πί­πε­δο ό­μως α­πό ε­κεί­νο στο ο­ποί­ο το σο­σιαλ­φα­σι­στι­κό μπλοκ Αν­δρέ­α Πα­παν­δρέ­ου - ψευ­τοΚ­ΚΕ εί­χε την δο­λο­φο­νι­κή “17 Νο­έμ­βρη”. Πρό­κει­ται για την “α­ναρ­χι­κή” ο­μά­δα Ρου­βί­κω­νας, η ο­ποί­α ου­σια­στικά α­πο­τε­λεί την προ­στα­τευό­με­νη από το κα­θε­στώς, βί­αι­η έκ­φρα­ση της σκληρής α­ντιευ­ρω­πα­ϊ­κής και φι­λο­ρώ­σι­κης γραμ­μής τύ­που ΛΑ­Ε και Κων­στα­ντο­πούλου, τε­λι­κά και ψευ­τοΚ­ΚΕ. (Δεν αναφερόμαστε σε αυτό εδώ το σημείωμα, που αφορά πολιτικά ρεύματα και οργανώσεις, στον ωμό τρομοκρατικό βραχίονα της γραμμής αυτής που είναι η φιλοναζιστική, δηλαδή φιλο-καλετζική οργάνωση "Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς" (ΣΠΦ) που παίζει στο επίπεδο της παρανομίας. Ο ξεδιάντροπα φιλοκυβερνητικός χαρακτήρας των ΣΠΦ φάνηκε προχθές με τη βόμβα που έβαλε στην Τσατάνη, τρομοκρατώντας την σαν άμεσος βοηθός του Παπαγγελόπουλου, του Παρασκευόπουλου, και της Θάνου.)

Ο Ρου­βί­κω­νας παί­ζει σε δι­πλό τα­μπλό: βί­α και τρα­μπού­κι­κες ε­νέρ­γειες “κα­τά των ι­διω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων και της μνη­μο­νια­κής φτώ­χειας”, με τη γραμμή του σο­σιαλ­φα­σι­σμού πε­ρί “λα­ϊ­κής δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας” μέ­σα στον κα­πιτα­λι­σμό, μα­ζί με “κοι­νω­νι­κά” α­νοίγ­μα­τα μέ­σω ά­νε­των συ­νε­ντεύ­ξε­ων στον Τύ­πο και βέ­βαια βί­α ε­νά­ντια στους φι­λο­ευ­ρω­παί­ους, δη­μο­κρα­τι­κούς πο­λί­τες. Παράλ­λη­λα, μέ­λη του έ­χουν πα­ρελά­σει στα Ε­ξάρ­χεια ε­πι­δει­κνύ­ο­ντας κου­μπούρια, τά­χα ε­νά­ντια στον υ­πό­κο­σμο της πε­ριο­χής, στην ου­σί­α ό­μως σαν α­πει­λη­τική ε­πί­δει­ξη ι­σχύ­ος ε­νά­ντια σε κά­θε δη­μο­κρα­τι­κό άν­θρω­πο που θα τολ­μού­σε να τους κα­ταγ­γεί­λει πο­λι­τι­κά και να τους πά­ει κό­ντρα.

Κα­νέ­νας δη­μο­κρά­της δεν πρό­κει­ται να ξε­χά­σει τη βί­α του Ρου­βίκω­να ε­νά­ντια σε φι­λει­ρη­νι­κούς πο­λί­τες συ­γκε­ντρω­μέ­νους του “Μέ­νου­με Ευ­ρώπη” που δεν στή­ρι­ζαν το τσι­πρι­κό Ο­ΧΙ στο προ­βο­κα­τό­ρι­κο, πρα­ξι­κο­πη­μα­τι­κό δη­μο­ψή­φι­σμα του Τσί­πρα το κα­λο­καί­ρι του 2015. Α­κό­μη και σή­με­ρα αυ­τοί που υπο­δύ­ο­νται τους α­ντιε­ξου­σια­στές ε­νώ εί­ναι ε­ντε­λώς κρα­τι­κά προ­στα­τευό­μενοι (π.χ. υ­πε­ρά­σπι­σή τους α­πό Κων­στα­ντο­πού­λου ό­ταν εί­χαν ει­σβά­λει στο προ­αύ­λιο της Βου­λής τον Α­πρί­λη του 2015), κα­τη­γο­ρούν τον Τσί­πρα ό­τι “πού­λη­σε τον αντι­μνη­μο­νια­κό α­γώ­να”, αλ­λά πρακτι­κά τον στη­ρί­ζουν α­να­γνω­ρί­ζο­ντας ως κύ­ριο και χει­ρό­τε­ρο των ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ­ΝΕΛ ε­χθρό τη ΝΔ και γε­νι­κά τα κόμ­μα­τα που πα­ρου­σιά­ζο­νται ως α­νοι­χτά φι­λο­ευ­ρω­πα­ϊ­κά.

Δεν θέ­λει πολ­λή σκέ­ψη για κα­τα­λά­βει κα­νείς ό­τι, σε πε­ρί­πτω­ση που η γραμ­μή του ρώ­σι­κου ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ “μνη­μο­νια­κή πα­ρα­μο­νή μέ­σα στην Ευ­ρώ­πη για την υ­πο­νό­μευ­ση της Ευ­ρώ­πης” κα­ταρ­ρεύ­σει σε ε­κλο­γι­κή ε­πιρ­ρο­ή και η κυ­βέρ­νηση α­ντι­με­τω­πί­σει δη­μο­κρα­τι­κό κί­νη­μα με στό­χο την α­να­τρο­πή της α­πό φι­λοευ­ρω­πα­ϊ­κή - δη­μο­κρα­τι­κή πλευ­ρά, οι τρα­μπού­κοι αυ­τοί θα μπο­ρούν στην α­νάγκη παί­ξουν τον ρό­λο της τρο­μο­κρά­τη­σης των α­ντι­ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ­ΝΕΛ, γε­νι­κά των αντι­σο­σιαλ­φα­σι­στών δη­μο­κρα­τών.

Κάνουν ηγεμόνα στο αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο τον κλασσικό δεξιό ή φιλελεύθερο αντικομμουνισμό

Στις ό­λο και πιο α­νοι­κτά πια σο­σιαλ­φα­σι­στι­κές πρα­κτι­κές των ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-Α­ΝΕΛ α­ντι­δρούν μέ­χρι στιγ­μής στη δη­μό­σια σφαί­ρα, πέ­ρα α­πό την κομ­μου­νι­στι­κή Ο­ΑΚ­ΚΕ, δη­μο­κρά­τες που α­κο­λου­θούν γε­νι­κά το εμ­φα­νι­ζό­με­νο ως φιλο­ευ­ρω­πα­ϊ­κό πο­λι­τι­κό μπλοκ. Μέ­σα σε αυ­τούς υ­πάρ­χει και μια ο­ρι­σμέ­νη δη­μοκρα­τική Α­ρι­στε­ρά, που προ­έρ­χε­ται α­πό τα μη ρω­σό­φι­λα και πιο προ­ο­δευ­τικά τμή­μα­τα της βά­σης του πα­λιού, ρε­φορ­μι­στι­κού αλ­λά δη­μο­κρα­τι­κού κομ­μα­τιού του “Κ”Κε­σω­τε­ρι­κού.

Ω­στό­σο, η βά­ση της Α­ρι­στε­ράς με τις πιο ρι­ζο­σπα­στι­κές τα­ξι­κές ανη­συ­χί­ες, που α­ντι­κει­με­νι­κά εί­ναι πά­ντα η πιο α­πο­φα­σι­στι­κή πρω­το­πο­ρί­α κά­θε α­ντι­φα­σι­στι­κής α­ντί­στα­σης, “μπλο­κά­ρε­ται” α­κό­μα α­πό το μπλοκ ψευ­τοΚ­ΚΕ - Πλεύ­ση Ε­λευ­θε­ρί­ας - ΛΑ­Ε - Α­ΝΤΑΡ­ΣΥΑ, α­πό τους κο­λα­ού­ζους τους (ΟΚ­ΔΕ - Ερ­γατι­κή Πά­λη, Ε­ΕΚ - Τρο­τσκι­στές, η τρα­μπού­κι­κη τρο­τσκι­στι­κή “Κομ­μου­νι­στική Επα­να­στα­τι­κή Δρά­ση”, τα ε­ντε­λώς υ­πο­ταγ­μέ­να στο σο­σιαλ­φα­σι­σμό “μ-λ” κλπ.). Μάλι­στα, αυ­τή η α­ρι­στε­ρά της βά­σης δεν μπλο­κά­ρε­ται α­πλά, αλ­λά με­τα­τρέ­πε­ται α­πό τους η­γέ­τες της α­ντι­κει­με­νι­κά στο α­ντί­θε­τό της, δη­λα­δή σε πρω­το­πορί­α του νε­ο­δε­ξιού σο­σιαλ­φα­σι­σμού και της ε­περ­χό­με­νης ρω­σό­δου­λης δι­κτα­το­ρί­ας.

Η κυ­ριαρ­χί­α των σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τών κι α­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο των φι­λελεύ­θε­ρων και των πα­λαιο­δε­ξιών α­στών μέ­σα στο α­ντι­κει­με­νι­κά συ­γκρο­τούμε­νο α­ντι­ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-Α­ΝΕΛ μέ­τω­πο, ελ­λεί­ψει μα­ζι­κής πραγ­μα­τι­κής α­ρι­στε­ρής κριτι­κής στην κυ­βέρ­νη­ση, δί­νει την η­γε­μο­νί­α στον ι­στο­ρι­κό α­ντι­κομ­μου­νι­σμό, κα­θώς οι πα­λαιο­δε­ξιοί και οι πιο πολ­λοί φι­λε­λεύ­θε­ροι δεν ξε­χνούν πο­τέ να συν­δέ­σουν τον σο­σιαλ­φα­σι­σμό του Τσί­πρα με τον “κομ­μου­νι­σμό” και τις τάχα “α­ρι­στε­ρές ι­δε­ο­λη­ψί­ες” των ή, το πιο α­στεί­ο, με τον δή­θεν “στα­λι­νι­σμό” των κυ­βερ­νώ­ντων.

Με αυ­τό δεί­χνουν την τα­ξι­κή α­ντι­δρα­στι­κό­τη­τά τους, αλ­λά στο βάθος και την άρ­νη­ση α­πό τα δε­ξιά του α­ντι­φα­σι­στι­κού με­τώ­που που πραγ­μα­το­ποί­η­σαν οι ί­διοι τους οι πο­λι­τι­κοί τα­γοί με το στα­λι­νι­κό ε­πα­να­στα­τι­κό προλε­τα­ριά­το στον Β’ Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο. Η ε­ντε­λώς α­ναι­μι­κή κρι­τι­κή (με λί­γες τι­μη­τι­κές ε­ξαι­ρέ­σεις) των Ελ­λή­νων φι­λε­λεύ­θε­ρων και πα­λαιο­δε­ξιών στον Πού­τιν και στη νε­ο­χι­τλε­ρι­κή Ρω­σί­α και η ε­λά­χι­στη α­πό πλευ­ράς τους α­νά­δειξη των δε­σμών του κα­θε­στώ­τος Τσί­πρα - Καμ­μέ­νου με τη Μόσχα, αλ­λά και η λα­τρεί­α τους για τον ά­γριο α­ντερ­γα­τι­κό κα­πι­τα­λι­σμό της σο­σιαλ­φα­σι­στι­κής Κίνας δεί­χνει ε­ξάλ­λου και τον φι­λε­λεύ­θε­ρο και συ­ντη­ρη­τι­κό υ­φε­σια­σμό α­πένα­ντι στον σύγ­χρο­νο χι­τλε­ρι­κού, πο­λε­μι­κού τύ­που ρώ­σι­κο ι­μπε­ρια­λι­σμό, στο πνεύ­μα των Τσά­μπερ­λεν - Ντα­λα­ντιέ.

Αλ­λά πως να δια­χω­ρι­στούν οι α­στο­δη­μο­κρά­τες α­πό τους α­ντι­δρα­στικούς α­ντι­κομ­μου­νι­στές φι­λε­λεύ­θε­ρους και να α­να­γκα­στούν να ε­πι­λέ­ξουν ανά­με­σα στη δη­μο­κρα­τί­α ή στη συ­μπό­ρευ­ση με τους νέ­ους Χί­τλερ, ό­ταν ό,τι εμφα­νί­ζε­ται σαν α­ρι­στε­ρή “πρό­ο­δος” και “επα­νά­στα­ση” σή­με­ρα εί­ναι α­ντιευρω­πα­ϊ­κό, κρα­τι­κο­φα­σι­στι­κό, φι­λο­ρώ­σι­κο και πρω­το­πό­ρο στο χτύ­πη­μα α­στο­δημο­κρα­τι­κών κα­τα­κτή­σε­ων του λα­ού ως τά­χα “ψευ­δε­πί­γρα­φων και ά­χρη­στων”;

Και πώς να α­πο­δε­σμευ­τούν οι μά­ζες α­πό τον σο­σιαλ­φα­σι­σμό, α­κό­μα κι αν έ­χουν σι­χα­θεί τον α­πα­τε­ώ­να αρ­χι­ψεύ­τη Τσί­πρα, ό­ταν στο μέ­τω­πο της α­ντι­πο­λί­τευ­σης ε­να­ντί­ον του, α­πό τη μί­α βλέ­πουν κρυ­φο­συμ­μά­χους των ΣΥ­ΡΙ­ΖΑΝΕΛ (ψευ­τοΚ­ΚΕ, Κων­στα­ντο­πού­λου και σί­α), που δεν α­πο­τε­λούν ου­σια­στι­κή ε­ναλλα­κτι­κή αλ­λά συ­νέ­χεια και βά­θε­μα του “τσι­πρι­σμού” κι α­πό την άλ­λη φι­λελεύ­θε­ρους που συ­κο­φα­ντούν κά­θε προ­ο­δευ­τι­κή ι­δε­ο­λο­γί­α και πο­λι­τι­κή, κά­θε πραγ­μα­τι­κή α­ρι­στε­ρή ευαι­σθη­σί­α και έ­γνοια για το ε­πί­πε­δο ζω­ής και για το μέλ­λον της φτω­χο­λο­γιάς αυ­τής της χώ­ρας;

Για να το πού­με αλ­λιώ­τι­κα, οι κνί­τες και οι λα­φα­ζά­νη­δες μι­λούν πολύ (δη­μα­γω­γι­κά) για ψω­μί και κα­θό­λου για δη­μο­κρα­τί­α, ε­νώ οι φι­λε­λεύ­θε­ροι ψελ­λί­ζουν δυο λό­για για δη­μο­κρα­τί­α αλ­λά α­γνο­ούν σχε­δόν ε­ντε­λώς την α­νά­γκη του λα­ού για ψω­μί κι ε­πι­βί­ω­ση. Ο Τσί­πρας, που κό­βει και το ψω­μί και τη δη­μο­κρα­τί­α φέ­τα - φέ­τα δια­σπά­ει έ­τσι και α­κι­νη­το­ποιεί τον λα­ό, κά­νο­ντας εύ­κο­λα τη δου­λειά του. Κα­θο­δη­γεί μά­λι­στα - μα­ζί με τους ψευ­τοΚ­ΚΕ, ΛΑ­Ε κλπ. - την ά­νερ­γη και λα­ϊ­κή α­ρι­στε­ρή μά­ζα να μι­σεί τους α­στούς και μι­κρο­α­στούς α­ντι­τσι­πρι­κούς δη­μο­κρά­τες τύ­που “Πα­ραι­τη­θεί­τε” ως “μνη­μο­νια­κούς και ά­ρα υ­πεύ­θυ­νους για τη φτώ­χεια”, ε­ξα­σφα­λί­ζο­ντας α­νο­χή στο καθε­στώς του α­πό την πλευ­ρά των φτω­χών και κλεί­σι­μο του δρό­μου σε κά­θε α­ντι­φα­σι­στι­κό μέ­τωπο ερ­γα­τιάς - δη­μο­κρα­τι­κών με­σο­στρω­μά­των για την α­να­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ­ΝΕΛ.

Με την ΟΑΚΚΕ για την Αριστερά, τον αντιφασισμό, την αποφυγή της δικτατορίας

Ο σο­σιαλ­φα­σι­σμός έ­χει σή­με­ρα ό­χι μό­νο στην Ελ­λά­δα αλ­λά σε πα­γκόσμια κλί­μα­κα μια ι­στο­ρι­κή “πρω­το­τυ­πί­α” σε σχέ­ση με τον κλασ­σι­κό φα­σι­σμό, ακρι­βώς λό­γω της ψευ­το­α­ρι­στε­ρής του φύ­σης και ει­δι­κά λό­γω του ό­τι α­κρι­βώς εξ αι­τί­ας της δι­κιάς του πα­γκό­σμιας πο­λύ­χρο­νης α­ντε­πα­να­στα­τι­κής διαβρω­τι­κής δου­λειάς δεν έ­χει α­πέ­να­ντί του έ­να ι­σχυ­ρό λα­ϊ­κό και α­ρι­στε­ρό κίνη­μα: ξε­κι­νά την πο­λι­τι­κή βί­α του α­πό τα α­ντί­πα­λα στον ί­διο τμή­μα­τα της α­στι­κής τά­ξης και του ι­μπε­ρια­λι­σμού, προ­σπα­θώ­ντας μά­λι­στα να έ­χει σε αυ­τό τη συμ­μα­χί­α της φτω­χο­λο­γιάς. Δη­λα­δή δε­δο­μέ­νου ό­τι ο σο­σιαλ­φα­σι­σμός έ­χει συ­κο­φα­ντή­σει, υ­πο­νο­μεύ­σει και πα­ρα­λύ­σει για δε­κα­ε­τί­ες τον πραγ­μα­τι­κό κομ­μου­νι­σμό και την πραγ­μα­τι­κή Α­ρι­στε­ρά, έ­χο­ντας ντυ­θεί ο ί­διος με τα ρού­χα τους, δεν εκ­δη­λώ­νει α­νοι­χτά την α­κρο­δε­ξιά του φύ­ση χτυ­πώ­ντας απευθεί­ας και α­πό την αρ­χή τον λα­ό, κα­θώς δεν έ­χει σή­με­ρα α­κό­μα α­πέ­να­ντί του μα­ζι­κά κομ­μου­νι­στι­κά και ερ­γα­τι­κά ρεύ­μα­τα.

Αυ­τή η ι­διο­τυ­πί­α ε­ξη­γεί για­τί η α­κό­μα σε χα­μη­λό, οι­κο­νο­μί­στι­κο επί­πε­δο συνει­δη­το­ποι­η­μέ­νη φτω­χο­λο­γιά, που ε­πει­δή της λεί­πει το μα­ζι­κό πο­λι­τι­κό της κόμ­μα δεν έ­χει α­νε­βεί ως τη πο­λι­τι­κή συ­νεί­δη­ση του τα­ξι­κού της ρό­λου να εί­ναι η πρω­τα­γω­νί­στρια σε κά­θε πά­λη για την δη­μο­κρα­τί­α που να την πη­γαί­νει ως την ε­πα­νά­στα­ση, εί­ναι πο­λύ δύ­σκο­λο να μπει σε έ­να α­ντισο­σιαλ­φα­σι­στι­κό μέ­τω­πο σε ο­ποια­δή­πο­τε συμ­μα­χί­α με τη φι­λε­λεύ­θε­ρη, κά­πως α­στο­δη­μο­κρα­τι­κή α­στι­κή τά­ξη. Σε ε­πο­χές δη­λα­δή που οι μη καλ­λιερ­γη­μένες μαρ­ξι­στι­κά μά­ζες δε νιώ­θουν ά­με­ση α­πει­λή για τα πο­λύ Α­ΜΕ­ΣΑ ΔΙ­ΚΑ ΤΟΥΣ δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα και που δη­λα­δή λί­γο - πο­λύ μπο­ρούν να α­κό­μα να μιλούν ε­λεύ­θε­ρα, να ψη­φί­ζουν και να έ­χουν συν­δι­κά­τα, εί­ναι το ψω­μί και ό­χι η πο­λι­τι­κή δη­μο­κρα­τί­α και η φα­σι­στι­κή α­πει­λή που α­πο­τε­λεί το με­γα­λύ­τε­ρο κρι­τή­ριο τους ψή­φου και πο­λι­τι­κής το­πο­θέ­τη­σης.

Ό­σο δη­λα­δή οι μά­ζες θα θε­ω­ρούν κυ­ρί­ως υ­πεύ­θυ­να για την πεί­να τους τα μνη­μό­νια και θα πι­στεύ­ουν ό­τι τις πεί­να­σε η Ευ­ρώ­πη, πο­λύ δύ­σκο­λα θα στη­ρί­ξουν έ­στω τα­κτι­κά-ψη­φο­φο­ρι­κά ο­ποιουσ­δή­πο­τε φι­λο­ευ­ρω­παί­ους “φι­λο­μνημο­νια­κούς” ε­νά­ντια στη φα­σι­στι­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα. (δεν μιλά­με ε­δώ για τους ρω­σό­φι­λους φι­λο­τσι­πραί­ους αρ­χη­γούς τους Μη­τσο­τά­κη, Θε­ο­δω­ρά­κη, Γεν­νη­μα­τά αλ­λά για τις δη­μο­κρα­τι­κές τά­σεις της α­στι­κής τά­ξης που α­κό­μα υπάρ­χουν μέ­σα και έ­ξω αυ­τά τα κόμ­μα­τα). Α­κρι­βώς για­τί αυ­τοί δεν δί­νουν ε­ναλλα­κτι­κή πει­στι­κή ε­ξή­γη­ση για τις αι­τί­ες της πεί­νας του ε­πι­λέ­γουν να απο­κα­λούν το λα­ό “πρό­βα­το” που έ­φα­γε τον προ­πα­γαν­δι­στι­κό “σα­νό” του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Έτσι αυ­τές οι μά­ζες εί­τε θα κρα­τά­νε τη συμ­μο­ρί­α στην ε­ξου­σί­α, εί­τε θα πη­γαίνουν α­πελ­πι­σμέ­νες προς τo σο­σιαλ­φα­σι­σμό και στους να­ζι­στές για να βρουν διέ­ξο­δο στο θά­να­το.

Γι αυ­τό το λό­γο μό­νο μια α­λη­θι­νή πα­τριώ­τη, δη­μο­κρα­τι­κή και α­ντιιμπε­ρια­λι­στι­κή Α­ρι­στε­ρά, με πυ­ρή­να της μια πραγ­μα­τι­κή ε­πα­να­στα­τι­κή, κομ­μου­νι­στι­κή Α­ρι­στε­ρά (και τέ­τοια στην Ελ­λά­δα εί­ναι μό­νο η Ο­ΑΚ­ΚΕ) μπο­ρεί να δεί­ξει έ­ναν άλ­λο δρό­μο στο λα­ό, δη­λα­δή να συν­δέσει τα αι­τή­μα­τα του λα­ού για ψω­μί και κα­λυ­τέ­ρευ­ση της ζω­ής του με το ξε­σκέ­πα­σμα των ψεύ­τι­κων σφυρο­δρέ­πα­νων, του ψεύ­τι­κου σο­σια­λι­σμού, της ψεύ­τι­κης φι­λο­λα­ϊ­κής δη­μο­κο­πί­ας, ως ι­δε­ο­λο­γι­κών μορ­φών της ά­κρας δε­ξιάς της α­στι­κής τά­ξης, και των φορέ­ων αυ­τών των ι­δε­ο­λο­γιών ως φα­σι­στών που μα­ζί με τους να­ζή­δες ε­τοι­μά­ζουν α­λυ­σί­δες για κά­θε πα­τριώ­τη και δη­μο­κρά­τη, για λο­γα­ρια­σμό ε­νός νε­ο­χι­τλερι­κού ι­μπε­ρια­λι­στι­κού ά­ξο­να.

Μό­νο μια τέ­τοια δύ­να­μη, δε­μέ­νη και βγαλ­μέ­νη μέ­σα α­πό τα σπλά­χνα των αν­θρώ­πων της χει­ρω­να­κτι­κής δου­λειάς και των φτω­χών υ­παλ­λή­λων μπο­ρεί να ε­ξη­γή­σει πει­στι­κά και πα­στρι­κά στις μά­ζες ό­τι ο ε­ξευ­τε­λι­σμός του γραβα­τω­μέ­νου, κλασ­σι­κού α­στού α­πό τον “λα­ϊ­κό χω­ρίς γρα­βά­τα” Τσί­πρα δεν εί­ναι μια έ­στω μι­κρή νί­κη του λα­ού πά­νω στους πλού­σιους εκ­με­ταλ­λευ­τές, αλλά προ­ε­τοι­μα­σί­α της πιο σκλη­ρής δι­κτα­το­ρί­ας των πιο μαύ­ρων τμη­μά­των του ι­μπε­ρια­λι­σμού και του ντό­πιου κε­φά­λαιου πά­νω α­κρι­βώς στην πλα­τιά λα­ϊ­κή πλειο­ψη­φί­α.