Κάτω από αυτό το πρίσμα πιστεύουμε ότι πρέπει κανείς να επιχειρήσει να αναλύσει τις πρόσφατες εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις και ειδικά την παραίτηση Κοτζιά.
Το φαινομενικό «παράδοξο» της παραίτησης Κοτζιά
Το να δει κανείς την παραίτηση του Κοτζιά, του «εμπνευστή της συμφωνίας των Πρεσπών» όπως τον αποκάλεσε τιμητικά ο Τσίπρας, σαν μια πολιτική κίνηση που έχει να κάνει κύρια με τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις, δηλαδή με σκάνδαλα, εκλογές, πρωθυπουργικές «εξουσιομανίες» κλπ, σημαίνει ότι δεν επιχειρεί καν να απαντήσει στο πολιτικό αίνιγμα που έβαλε στη χώρα το ίδιο το δίδυμο Τσίπρα-Κοτζιά που πραγματοποίησε την αλλαγή φρουράς στο υπουργείο εξωτερικών το Σάββατο το πρωί σαν να ήταν ένα ερωτευμένο ζευγάρι. Το αίνιγμα αυτό που το έβαλε ανοιχτά ο Κοτζιάς, και μάλιστα με την αυταρέσκεια που τον χαρακτηρίζει το ονόμασε «παράδοξο», είναι το πως γίνεται ένας υπουργός εξωτερικών να χάνει τη θέση του την ώρα ακριβώς που η πολιτική του νικάει, εν προκειμένω την ώρα που η συμφωνία των Πρεσπών ψηφίζεται από τη Βουλή της γειτονικής χώρας. Αυτό το «παράδοξο» χωρίς να διατυπώνεται ανοιχτά σαν τέτοιο διέτρεχε στην τελετή παράδοσης ωστόσο όλη την ομιλία του πρωθυπουργού, καθώς αυτός έπαιρνε με ενθουσιασμό όχι μόνο τη θέση αλλά και όλη τη διπλωματική γραμμή του έκπτωτου υπουργού ενώ με ιδιαίτερο πάθος εκθείαζε τη μεγάλη νίκη του τελευταίου στις Πρέσπες και τον ίδιο σαν εμπνευστή της ιστορικής συμφωνίας, σαν πατριώτη μέχρις αυτοθυσίας και σαν σοφό, τόσο πολύ που αυτός μόνο που δεν έκλαιγε από χαρά και περηφάνια.
Η βασική εξήγηση που δόθηκε από το πολιτικό καθεστώς και έμμεσα από την ίδια την κυβέρνηση, για τον αναγκαστικό χωρισμό αυτού του ερωτευμένου ζευγαριού είναι ότι ο ιδιοφυής καθηγητής ΥΠΕΞ θυσιάστηκε για να σωθεί η κυβέρνηση από τον σοβινιστή αντι-Πρέσπες υπουργό άμυνας, ο οποίος την εκβιάζει τάχα με πρόωρες εκλογές. Όμως όλα δείχνουν ότι είναι σε θέση ο ΣΥΡΙΖΑ να αποφύγει τις εκλογές μέσα από την παρούσα Βουλή με μια κυβέρνηση που θα σχηματιστεί από τα ίδια εκείνα περιτρίμματα των ΑΝΕΛ και του Ποταμιού που σίγουρα θα ψηφίσουν με πάνω από 151 ψήφους τη συμφωνία αν έρθει στη Βουλή. Από την άλλη είναι εντελώς περίεργο να πέφτει από την κυβέρνηση ένας άνθρωπος σαν τον Κοτζιά που καλύπτεται με πάθος από το κυβερνητικό κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ και να μένει ένας άλλος σαν τον Καμμένο που τα περισσότερα στελέχη και έντυπα του ΣΥΡΙΖΑ διαρκώς τον αποδοκιμάζουν πολιτικά περιμένοντας και προεξοφλώντας την πτώση του. Τι πολιτικό βάρος άλλωστε να έχει η παραμονή στην κυβέρνηση ενός υπουργού άμυνας που προεξοφλεί ότι αν η κυβέρνηση αυτή φέρει για ψήφιση τη συμφωνία που θεωρεί τη μεγαλύτερη κατάκτησή της θα τη ρίξει;
Κι όμως αυτήν την εξήγηση του εκβιαστή Καμμένου στον οποίο τάχα υπέκυψε η κυβέρνηση σε βάρος του θύματος Κοτζιά την υιοθέτησαν αμέσως οι περισσότεροι αναλυτές και με ιδιαίτερο ενθουσιασμό οι ντόπιοι φιλελεύθεροι που διψάνε για λίγη Δύση με όποιον τρόπο και αν τους σερβίρεται. Η αγάπη τους για τον Κοτζιά μεγάλωσε από τότε που η κυβέρνηση απέλασε τους δύο ρώσους διπλωμάτες και ο Κοτζιάς έβγαλε και δυο πατριωτικές αντιρώσικες κορώνες. Έτσι αδιαφόρησαν τελείως που αυτός συνεχίζει να έχει και τη θέληση και κυρίως τη δύναμη να κυνηγάει και να δικάζει μπροστά στα μάτια τους μέχρι βίαιης αλλαγής των αποφάσεων του Αρείου Πάγου το μόνο φιλελεύθερο έντυπο, την “Athens Review of Books”, που τόλμησε να ξεσκεπάσει την ηγετική μέσα στο ψευτοΚΚΕ μπρεζνιεφική και φιλοσταζίτικη πορεία του. Ακόμα πιο εύκολα ξέχασαν ότι είναι αυτός ο όψιμος δυτικόφιλος που μόλις πριν λίγα χρόνια άνοιξε τις πόρτες στα ελληνικά Πανεπιστήμια, στον Αλεξάντερ Ντούγκιν, τον θεωρητικό του νεο-ευρασιατισμού η αλλιώς του ρώσικου νεοχιτλερισμού, και κυρίως είναι ο άνθρωπος που η πρώτη του πράξη στη θέση του ΥΠΕΞ ήταν να ματαιώσει με το ελληνικό βέτο την κλιμάκωση των ευρωπαϊκών κυρώσεων κατά της Ρωσίας για την εισβολή στην Κριμαία ενώ πρόσφατα ματαίωσε την καταγγελία της ΕΕ κατά της ηγεσίας της Κίνας για τη φασιστική καταπίεση του λαού της.
Η εξήγηση για το «παράδοξο» Κοτζιά δεν είναι απλή αλλά με τις εξελίξεις να κυλάνε γοργά και με εργαλείο την ανάλυση της ΟΑΚΚΕ για το βαλκανικό και παγκόσμιο παιχνίδι της Ρωσίας δεν είναι και πολύ δύσκολη.
Ο Κοτζιάς επιτέλεσε το βασικό προβοκατόρικό του ρόλο με το φιάσκο του δημοψηφίσματος και διαφυλάσσει τη «δυτική» του φυσιογνωμία
Το ζήτημα κλειδί είναι ότι ο Κοτζιάς με την ιδιότητα του εμπνευστή των Πρεσπών δεν φεύγει σαν νικητής αλλά φεύγει γιατί νικήθηκε πολιτικά και διπλωματικά η συμφωνία των Πρεσπών με την πελώρια ενεργητική αποχή του μακεδονικού λαού, ιδιαίτερα της μακεδονικής εθνότητας στο δημοψήφισμα της 30 Σεπτέμβρη.
Μετά από αυτό το αποτέλεσμα η ψήφισή της συμφωνίας από τη Βουλή της Δημ. της Μακεδονίας ήταν μόνο τυπικά μια νίκη ενώ ουσιαστικά ήταν μια πελώρια ηθική και πολιτική ήττα για το κυβερνητικό κόμμα και γενικά για το ευρωπαιόφιλο δημοκρατικό ρεύμα της χώρας που ψηφίζοντας «ναι» στη συμφωνία κόντρα στις διαθέσεις της πλειοψηφίας του πληθυσμού κάτω από την καθοδήγηση του προβοκάτορα ρωσόφιλου και βουλγαρόφρονα Ζάεφ διέπραξε ένα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα που ποτέ δεν θα ξεχαστεί ακόμα και αν είναι καθαρές φασιστικές συκοφαντίες των ρωσόφιλων οι κατηγορίες για πληρωμένη αποστασία των 8 βουλευτών. Σε διεθνές επίπεδο η πιο μεγάλη πολιτικο-διπλωματική ήττα είναι ωστόσο για την αμερικάνικη κατερχόμενη υπερδύναμη και για το ΝΑΤΟ καθώς και για την ΕΕ που αποφάσισαν παρά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος να πιέσουν ακόμα περισσότερο τη Βουλή να ψηφίσει υπέρ της συμφωνίας. Έτσι ο θριαμβευτής αυτής της υπόθεσης στη συνείδηση του μακεδονικού λαού δεν είναι τόσο το διχασμένο ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή και γι αυτό πολιτικά αμήχανο και διασπασμένο VMRO, αλλά η ρώσικη διπλωματία που είχε υποστηρίξει την αποχή στο δημοψήφισμα εμφανιζόμενη έτσι σαν υπερασπίστρια της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας κόντρα στον ανοιχτό και ξεδιάντροπο δυτικό επεμβατισμό. Μάλιστα η κατοπινή υπερψήφιση της συμφωνίας από το κοινοβούλιο θα κάνει τον δυτικό επεμβατισμό ακόμα πιο μισητό και θα δυναμώσει τις πιο αντικοινοβουλευτικές, φασιστικές και γι αυτό ρωσόφιλες τάσεις μέσα στο VMRO και γενικότερα στη χώρα. Από δω και μπρος όλη η μακρόσυρτη και γεμάτη προσκόμματα (πάνω από 3 μήνες) διαδικασία της διαμόρφωσης και επικύρωσης των συνταγματικών αλλαγών που θα οδηγήσει στην τελική ψηφοφορία των 2/3 θα είναι μια όλο και πιο κακοφορμισμένη πληγή στο σώμα της πολιτικά και εθνοτικά διασπασμένης χώρας καθώς θα αποδεικνύεται στο μακεδονικό λαό ότι όχι μόνο το όνομα της χώρας του θα πρέπει να αλλάξει με το ζόρι, αλλά ότι δεν αναγνωρίζεται ο εθνικός του μακεδονικός χαρακτήρας αλλά μόνο η μακεδονική του υπηκοότητα.
Αλλά αν είναι έτσι τότε γιατί χαίρονται ο Τσίπρας και ο Κοτζιάς και αισθάνονται νικητές ; Μα γιατί η αποστολή τους δεν είναι να περάσει η συμφωνία αλλά ήταν από την αρχή να νικηθούν οι δυτικές θέσεις στη χώρα αυτή και να δυναμώσουν οι θέσεις της Ρωσίας ενώ οι ίδιοι, ιδίως ο Κοτζιάς θα συνεχίσουν να είναι οι ήρωες στα μάτια της Δύσης που με αυτοθυσία πέτυχαν όσο γινόταν έστω και τυπικά έστω και για λίγο να της αλλάξουν το όνομα. Με λίγα λόγια αυτοί οι δύο σε συνεργασία με τον ομόλογο τους επίσης ρωσόφιλο Ζάεφ δράσανε σαν προβοκάτορες. Δράσανε μάλιστα σαν τέτοιοι όχι μόνο σε βάρος της Μακεδονίας αλλά και σε βάρος της Ελλάδας καθώς όχι μόνο ξυπνήσανε τον αρρωστημένο προγονόπληκτο μακεδονισμό του 1992, αλλά τον αναπτύξανε σε μια νέα ποιότητα καθώς οι σοβινοφασίστες κάθε είδους συνδέσανε την υπεράσπιση του ονόματος με την υπεράσπιση της χώρας από την ΕΕ που εκτός από τη μνημονιακή πείνα τους επέβαλε τάχα τώρα σε συνεργασία με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ την εθνική ταπείνωση να εκχωρήσουν στους «σκοπιανούς» τη μακεδονική ταυτότητα (που δεν την εκχώρησαν καν). Και όλα αυτά ακριβώς την ώρα που πρακτικά όλη η υδρόγειος ονομάζε πια τη γειτονική χώρα σκέτη Μακεδονία χωρίς κανείς στη χώρα μας να νοιάζεται. Έτσι ξύπνησαν το τέρας με αποτέλεσμα ακόμα και το δειλό ΦΥΡΟΜ ή ΠΓΔΜ να γίνει πια Σκόπια και στο στόμα των πιο τολμηρών συριζαίων.
Αυτή όλη την τακτική του κνίτικου δίδυμου Τσίπρα-Κοτζιά την έχουμε αναλύσει διεξοδικά στην αρθρογραφία μας ( http://oakke.gr/global/2013-02-16-19-25-28/2013-02-16-19-25-54/item/908-, http://oakke.gr/afises/2013-02-16-20-47-58/item/976- ) γράφοντας ότι δεν είχε μόνο σαν στόχο να παραδώσει τη μικρή αλλά στρατηγικά κρίσιμη Δημοκρατία της Μακεδονίας στα χέρια του ρωσοκινέζικου άξονα αλλά κυρίως να εμφανίσει την πολιτικά ρωσο-κινεζοκρατούμενη Ελλάδα, σαν τον πιο αξιόπιστο εταίρο της Δύσης στην Ανατολική Μεσόγειο ώστε η τελευταία να εγκαταλείψει και μάλιστα να σπρώξει την πολιτικά απομονωμένη, αλλά στρατηγικά πολύ πιο πολύτιμη για τη Δύση ερντογανική Τουρκία μια ώρα αρχύτερα στα χέρια της Ρωσίας.
Στο σημείο αυτό μπορεί να εξηγηθεί και το γιατί ο Καμμένος, που εμφανίζεται σαν ο τέλειος κακός ο οποίος εκβιάζει τάχα τον ΣΥΡΙΖΑ με την πτώση της κυβέρνησης, είναι αυτός που παραμένει στην ισχυρή υπουργική θέση του μετά την πτώση του Κοτζιά και το χωρισμό του δήθεν φιλοδυτικού ντουέτου.
Η νικηφόρα αντι-Πρέσπες γραμμή του Καμμένου και το ρώσικης οσμής Πλαν Β
Είναι απλό. Ο Καμμένος είναι η κατ εξοχήν αντι-Πρέσπες γραμμή στην κυβέρνηση η οποία, αν και μειοψηφική εκεί, είναι πλειοψηφική στη χώρα και κυρίως πανίσχυρη στο στρατό και στον ιδεολογικό αρχηγό του τελευταίου που είναι η εκκλησία. Αυτή η γραμμή είναι που βγαίνει νικήτρια στην πραγματικότητα και στο εσωτερικό και στο διεθνές επίπεδο από την πανωλεθρία του δημοψηφίσματος στη Δημ της Μακεδονίας και το σκανδαλώδη τρόπο με τον οποίο πέρασε στη συνέχεια η συμφωνία από τη μακεδονική Βουλή. Αλλά η γραμμή του Καμμένου δεν είναι μια σκέτα αντι-Πρέσπες γραμμή που ανοιχτά ταυτίζεται με τη γραμμή της Ρωσίας ενάντια στην ένταξη της Δημ. της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ. Εμφανίζεται σαν μια δυτική γραμμή εναλλακτική στις Πρέσπες μετά από μια πολύ πιθανή και τυπική απόρριψη της συμφωνίας των Πρεσπών, είτε από τη Δημ της Μακεδονίας είτε από την Ελλάδα. Λέμε και τυπική γιατί η ουσιαστική απόρριψη της συμφωνίας είναι αναπόφευκτη από την ώρα που δεν τη θέλουν για τους δικούς τους, στην ουσία αντίθετους λόγους, (δίκαιους σε ότι αφορά τη Δημ. της Μακεδονίας και άδικους σε ότι αφορά την Ελλάδα), οι δύο λαοί.
Η γραμμή Καμμένου είναι αυτή που ονομάστηκε από τον ίδιο «Πλαν Β» και βρωμάει από μακριά στο πνεύμα της τουλάχιστον ότι είναι μια φιλορώσικη εναλλακτική στις Πρέσπες. Το προσόν της είναι ότι επί της ουσίας είναι μια γραμμή σχετικής ουδετερότητας ανάμεσα στις δυο υπερδυνάμεις αν και στη μορφή εμφανίζεται σαν να είναι υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ. Όχι τυχαία το «Πλαν Β» το φανέρωσε ο Καμμένος και το πρότεινε για πρώτη φορά στο πρόσφατο ταξίδι του στις ΗΠΑ και συνίσταται στο να μην μπει η Δημ. της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ με το όνομα Βόρεια Μακεδονία αλλά να μπει με το όνομα ΦΥΡΟΜ σε ένα σύμφωνο βαλκανικής στρατιωτικής συνεργασίας που θα περιλαμβάνει επίσης την Ελλάδα, την Αλβανία, τη Βουλγαρία και αργότερα τη Σερβία και στο οποίο θα παίζουν έναν προς το παρόν αδιευκρίνιστο ρόλο στρατιωτικής στήριξης οι ΗΠΑ. Σαν πρότυπο αυτής της συνεργασίας ο Καμμένος πρόβαλε τη στρατιωτική συνεργασία της Ελλάδας με την Κύπρο, το Ισραήλ και την Αίγυπτο που τη σκάρωσε ο Κοτζιάς για την εξυπηρέτηση των ρώσικων συμφερόντων και με τη βοήθεια των διπλωματικών δικτύων της Ρωσίας και την κάλυψη των ΗΠΑ του Τραμπ. Και οι 4 αυτές χώρες είναι φιλοαμερικάνικες στη μορφή αλλά στην ουσία είναι μόνο μια από αυτές, το Ισραήλ το οποίο όμως έχει άριστες σχέσεις και με την πουτινική Ρωσία, ενώ οι άλλες τρεις έχουν σήμερα βασικά φιλορώσικες κυβερνήσεις. Στο 5μελές (μαζί με τη Σερβία) βαλκανικό σχήμα του Καμμένου η πιο φιλοαμερικάνικη χώρα είναι προς το παρόν η νατοϊκή Αλβανία (αν και αυτή έχει ήδη προσεγγίσει δραστήρια τη Σερβία, δηλαδή τη Ρωσία για να τεμαχίσουν από κοινού το Κόσοβο), ενώ η ως χθες φιλοαμερικάνικη στις διαθέσεις της Δημ. της Μακεδονίας χάρη στην ελληνική και αλβανική πίεση αρχίζει να απομακρύνεται ψυχικά από τις ΗΠΑ και να κινείται προς τη Ρωσία.
Μια τέτοια 5μελής συμμαχία ακόμα και αν δεν έχει ανοιχτή έγκριση από τη Ρωσία (γι αυτό άλλωστε προτείνεται από τον Καμμένο η είσοδος της Σερβίας) θα αποτελεί αυτόματα μια εναλλακτική στο ΝΑΤΟ και γι αυτό συμφέρει τη Ρωσία, όπως συμφέρει τη Ρωσία ένας αδύνατος και πολιτικά διασπασμένος ευρωπαϊκός στρατός σαν μια εναλλακτική στο ΝΑΤΟ.
Το Πλαν Β και ο Καμμένος δεν αποκλείεται να πεταχτούν στα σκουπίδια από τη Ρωσία επειδή ο Καμμένος είναι πολύ σταμπαρισμένος σαν ρωσόφιλος*, και γι αυτό είναι δύσκολο να λειτουργήσει σαν ένας πειστικός φιλικός της ενδιάμεσος με τις ΗΠΑ, πράγμα που αυτό το σχέδιο απαιτεί. Βέβαια βλέπουμε πως ο ίδιος για να σπάσει αυτό το εμπόδιο δείχνει διατεθειμένος να δώσει προσωρινές βάσεις στις ΗΠΑ ακόμα και στην πλατεία Συντάγματος... Το πνεύμα της βαλκανικής 5μερούς του Καμμένου πάντως είναι το «ειρηνικό» μοίρασμα επιρροής η μάλλον η «συν-προστασία» διαφόρων χωρών από τις δύο υπερδυνάμεις. Σε τέτοιες περιπτώσεις η Ρωσία δουλεύει επιδέξια και διακριτικά από τα μέσα μέσω πρακτόρων με τους οποίους διασπάει και εξαγοράζει τους πάντες ενώ αφήνει τις ανοιχτά ηγεμονιστικές ΗΠΑ -και συχνά τις ενθαρρύνει, όπως κάνει τώρα με τους Τσίπρα, Κοτζιά και Ζάεφ- να επεμβαίνουν ανοιχτά, να δίνουν διαταγές, να γίνονται μισητές και να σπρώχνουν τις χώρες στον ανταγωνιστή τους. Αυτή την τακτική την προωθούν με ζήλο οι άνθρωποι της Ρωσίας σε όλες τις μεγάλες διεθνείς εστίες κρίσεων που συχνά οι ίδιοι προκαλούν, ιδιαίτερα σήμερα που στην προεδρία των ΗΠΑ σκαρφάλωσε ο πιο ξεδιάντροπος από αυτούς, ο Ντ. Τραμπ επικεφαλής όλης της μούργας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και επεμβατισμού.
Ο Τραμπ παντού όπου μπορεί προωθεί την συνδιαχείριση εστιών κρίσεων με το ρωσοκινεζικό άξονα, πράγμα που προς το παρόν το κάνει σχεδόν ανοιχτά στην περίπτωση της Βόρειας Κορέας, και πολύ πιο καλυμμένα στη Μέση Ανατολή με το Ισραήλ, τη Σαουδική Αραβία, και την Αίγυπτο. Είναι χαρακτηριστικό ότι εκείνο στο οποίο εναντιώνεται πιο πολύ ο Τραμπ είναι στην κλασική γραμμή της αμερικάνικης αστικής τάξης για μια νατοϊκή άμυνα απέναντι στη Ρωσία και γι αυτό είναι πια σε ανοιχτή τροχιά σύγκρουσης με τον αντι-πουτινικό φιλονατοϊκό υπουργό άμυνας Μάτις, ο οποίος όχι τυχαία είναι και ο μεγάλος νικημένος στο μακεδονικό δημοψήφισμα καθώς εκτέθηκε ανοιχτά επεμβαίνοντας πολιτικά σε αυτό. Το πιο βασικό κατά τη γνώμη μας για τη ρώσικη διπλωματία είναι με την ευκαιρία της όλο και πιο παροξυνόμενης πληγής του μακεδονικού να αρχίζει να ζυμώνεται και μετά να προωθείται και μια τοπική βαλκανική πολιτική και ίσως αργότερα στρατιωτική συνεργασία τύπου Πλαν Β που θα αποτελεί υπόδειγμα μιας υποτιθέμενης αμερικανο-ρωσικής στην πραγματικότητας μιας Τραμπο-Πουτινικής συνεργασίας για όλη την Ευρώπη στο πνευμα του νέου Μονάχου απέναντι στον νεοχιτλερικό άξονα.
Τα ταξίδια του Καμμένου και μετά του Τσίπρα στη Μόσχα δείχνουν τον ανερχόμενο πόλο διπλωματικών πρωτοβουλιών στα Βαλκάνια
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που η Ρωσία καλεί τον Καμμένο σε λίγες μέρες στη Μόσχα, ενώ ο Κοτζιάς των αντιρώσικων απελάσεων δεν είναι πια υπουργός. Στην πραγματικότητα από δω και μπρος θα είναι το πνεύμα του Πλαν Β που θα παίζει στα Βαλκάνια με ή χωρίς Καμμένο ενώ ο ίδιος ο Τσίπρας θα συνεχίσει να παρουσιάζεται σαν η εγγύηση στα μάτια της Δύσης ότι η συμφωνία για τις Πρέσπες θα παλεύεται με συνέπεια και με βάσιμες ελπίδες επιτυχίας. Με αυτή την έννοια η συνεχιζόμενη εκδήλωση της σύγκρουσης ΣΥΡΙΖΑ-Καμμένου θα ενισχύει την τραγικά λαθεμένη πεποίθηση στη Δύση- και εννοούμε τόσο στη σοσιαλφιλελεύθερη Ευρώπη όσο και, κυρίως, στο αντι-τραμπικό και αντιρώσικο Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ ότι η συριζέικη στη συντριπτική πλειοψηφία της κυβέρνηση Τσίπρα είναι το τελευταίο αληθινό αποκούμπι τους σε μια Ελλάδα σοβινιστική και ρωσόφιλη. Την ώρα δηλαδή που ο Τσίπρας θα πηγαίνει στον Πούτιν -μετά από τον Καμμένο- στις αρχές του Δεκέμβρη για να επιβεβαιώσει την τάχα πολυδιάστατη πολιτική του, οι δυτικοί θα βλέπουν στο πρόσωπό του τον ευρωπαίο που απλά υποχρεώνεται από την ελληνική δεξιά, την εκκλησία και το στρατό να μην τα χαλάσει εντελώς με τον Πούτιν .
Όσο για τον Κοτζιά αυτός θα μπορεί να εμφανίζεται σαν σύμβουλος του Τσίπρα χωρίς να έχει τις ανατολικές δεσμεύσεις του αρχηγού του, οπότε θα μπορεί να εμφανίζεται σαν ένας συνεπής μέχρι αυτοθυσίας φιλοδυτικός και αντιρώσος έλληνας πατριώτης για να κάνει ραδιουργίες στο παρασκήνιο της διπλωματίας του ΣΥΡΙΖΑ ώσπου να χρησιμοποιηθεί σε μια νέα κρίσιμη αποστολή ρώσικης διείσδυσης στο κέντρο των δυτικών επιχειρήσεων. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Κοτζιάς έχει εξασκηθεί σε αυτή τη δουλειά στο πλευρό του Γ. Παπανδρέου όταν ο τελευταίος δούλευε σαν δήθεν φιλοδυτικός δημοκράτης για την πτώση του εθνοσοβινιστή Μιλόσεβιτς στη δήθεν Άνοιξη της Σερβίας και για την άνοδο τελικά στην εξουσία των πιο φιλορώσικων πολιτικών δυνάμεων. Στην πραγματικότητα και αντίθετα από το σενάριο που επικρατεί στα ΜΜΕ, ήταν ο Κοτζιάς αυτός που έβαλε πρώτος πριν τη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου αλλά και κατά τη διάρκεια της το θέμα να επεκταθεί και στα άλλα υπουργεία, δηλ. βασικά στο ΥΠΕΘΑ, το καθεστώς ελέγχου των μυστικών κονδυλίων που ισχύει για το ΥΠΕΞ. Ετσι ξεκίνησε ο Καμμένος την αντεπίθεση του κατά του Κοτζιά σε αυτή τη συνεδρίαση (https://www.huffingtonpost.gr/entry/ta-mestika-kondelia-piso-apo-ten-paraitese-kotzia_gr_5bc72539e4b055bc947c378c). Ήταν σαν ο Κοτζιάς να επιζητούσε έναν καβγά και μια αφορμή για να παραιτηθεί.
Τέλος σε ότι αφορά το μέλλον και την εξέλιξη της διαδικασίας επικύρωσης της συμφωνίας των Πρεσπών, συνεχίζουμε να εκτιμάμε ότι δεν θα επικυρωθεί ολοκληρωμένα και από τις δύο χώρες, όχι γιατί είναι τερατώδης στη βασική αρχή της ότι μια χώρα μπορεί να υποχρεωθεί να αρνηθεί το όνομα και στο βάθος τον εθνικό χαρακτήρα του λαού της όταν αυτό το θελήσει μια άλλη χώρα, αλλά κυρίως γιατί κάτι τέτοιο δεν συμφέρει τακτικά το νέο ανερχόμενο δυνάστη των Βαλκανίων, που είναι η πουτινική Ρωσία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Ρωσία δεν έχει καμιά αντίθεση σε αυτήν καθ' εαυτήν τη συμφωνία. Παραθέτουμε την παρακάτω φράση του μόνιμου εκπροσώπου της ρώσικης ομοσπονδίας στην ΕΕ, του Βαλερί Τσιζόφ που δημοσιεύεται σε άρθρο της Καθημερινής στις 18 Οκτώβρη:
«Εκείνο που θα ήθελα να τονίσω είναι ότι οι περαιτέρω εξελίξεις πρέπει να ρυθμίζονται σε διμερή βάση, χωρίς πιέσεις εξωτερικών παραγόντων. Διότι ενώ η συμφωνία αυτή καθ’ αυτή ελπίζουμε να ενισχύσει τη σταθερότητα στα Βαλκάνια και τη συνεργασία των δύο χωρών, δεν πρέπει ωστόσο να θεωρηθεί ως αφορμή για ταχεία ένταξη της γειτονικής σας χώρας σε στρατιωτικό συνασπισμό». (http://www.kathimerini.gr/990503/article/epikairothta/kosmos/vlantimir-tsizof-h-diene3h-elladas---pgdm-gia-to-onomatologiko-eprepe-na-exei-ly8ei-poly-nwritera ).
Αυτό που λέει εδώ ο πιο αρμόδιος για τα ευρωπαικά ζητήματα ρώσος διπλωμάτης είναι ότι δεν θα ήταν κακό πράγμα να περάσει η συμφωνία των Πρεσπών αρκεί να μην έμπαινε η Δημοκρατία της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ. Μόνο μετά το δημοψήφισμα και την ψηφοφορία στο μακεδονικό κοινοβούλιο η ρώσικη πρεσβεία ανακοίνωσε ότι δεν αναγνωρίζει το όνομα Βόρεια Μακεδονία επειδή δεν έχει δημοκρατική νομιμοποίηση. Όμως ταυτόχρονα η Ρωσία έχει επίσημα και με σαφήνεια τονίσει ότι δεν έχει καμιά αντίρρηση, που σημαίνει πρακτικά ότι βλέπει θετικά, το να μπει η χώρα αυτή στην ΕΕ, πράγμα που εξηγείται από την αυξανόμενη πολιτική αποδιοργάνωση καθώς και κυρίως τη μεγάλη διάβρωση των κεντρικών ευρωπαϊκών θεσμών από τους ανθρώπους και τους φίλους της Ρωσίας. Μια διασπασμένη και εξουθενωμένη Δημ. της Μακεδονίας μέσα σε μια τέτοια ΕΕ θα προσφέρει πολύτιμους συμμάχους στις ραδιουργίες της Μόσχας που τρελαίνεται να διεισδύει στις χώρες και να τις καταστρέφει και τον πολιτικό λογαριασμό για τα εγκλήματα της να τα πληρώνει η ΕΕ. Αυτό ακριβώς ζούμε τα τελευταία χρόνια όπου την οικονομική καταστροφή της Ελλάδας λόγω του ανελέητου σαμποταρίσματος της παραγωγής από τις ρωσόδουλες πολιτικές δυνάμεις της τη χρεώνονται ακέραια οι ευρωπαίοι που τη δανείζουν με χασούρα για να εκτελέσουν επιλεκτικά και όπως οι ίδιοι σαμποταριστές κυβερνήτες της θέλουν τα ανόητα μνημόνιά τους.
Έτσι δεν θα πρέπει να εκπλαγούμε αν δούμε στο μέλλον να υιοθετούνται οι πιο εκτρωματικές, στρεψόδικες και πραξικοπηματικές εναλλακτικές μιας μη ολοκληρωμένης επικύρωσης της συμφωνίας των Πρεσπών στη βάση των οποίων θα μπορεί να μπει η γειτονική χώρα στην ΕΕ αλλά όχι στο ΝΑΤΟ, ενώ παράλληλα θα δουλεύονται τα διάφορα Πλαν Β. Άλλωστε το τελικό κλειδί για οποιαδήποτε εκτρωματική λύση θα το κρατάνε οι άφθονοι, έμπειροι και με γερά πατημένη εξουσία πράκτορες των συμφερόντων της σοσιαλιμπεριαλιστικής Ρωσίας στην Ελλάδα. Με αυτή την έννοια η ίδια η διαδικασία της επικύρωσης θα είναι ένα εργαλείο διαρκούς πολιτικού βασανισμού και ιδεολογικού ακρωτηριασμού των δύο λαών ώσπου αυτοί να συμμορφωθούν με τις προκρούστιες απαιτήσεις της μοσχοβίτικης διπλωματίας και των δυτικών πρακτόρων και φίλων της.
* Δες δημοσίευμα Βήματος της 30/3 (https://www.tovima.gr/2018/03/30/politics/buzzfeed-anthrwpos-twn-rwswn-stin-elliniki-kybernisi-o-panos-kammenos/) το οποίο αναφέρεται διεξοδικά σε άρθρο της ιστοσελίδας Buzfeed (https://www.buzzfeednews.com/article/mitchprothero/how-a-putin-ally-met-key-trump-officials-and-worried#.psR3MjqMB). Στο πιο πάνω δημοσίευμα αναφέρεται συγκεκριμένα ότι «το Buzzfeed επικαλείται αξιωματούχους ευρωπαϊκών υπηρεσιών ασφαλείας που υποστηρίζουν ότι ο Καμμένος βρίσκεται πολύ κοντά στον Ρώσο πρόεδρο Πούτιν – «μια σχέση που ξεπερνά τους παραδοσιακούς δεσμούς που καλλιεργούνται λόγω της ορθόδοξης εκκλησίας και η οποία ενισχύθηκε στα χρόνια της οικονομικής κρίσης». Ένας από αυτούς μάλιστα, ανέφερε ότι ο υπουργός Αμυνας «έχει τη στάμπα της ρωσικής διείσδυσης». Άλλοι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι εμφανίζονται ιδιαίτερα ανήσυχοι για τις σχέσεις του Ινστιτούτου Γεωπολιτικών Μελετών των Ανεξάρτητων Ελλήνων με το Ρωσικό Ινστιτούτο Στρατηγικών Σπουδών, το οποίο υπαγόταν στις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες πριν περάσει υπό τον έλεγχο της ρωσικής προεδρίας».