Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Στην ανακοίνωση μας την Τρίτη 27 του Ιούλη για τις πολιτικές εξελίξεις στην Τυνησία αναφέραμε: «Το κλείσιμο του τυνησιακού κοινοβουλίου και η κατάργηση της νόμιμης κυβέρνησης από τον πρόεδρο της χώρας αποτελεί φασιστικό πραξικόπημα, συνέχεια εκείνου του Σίσι, ενάντια στα πιο δημοκρατικά τμήματα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι το πραξικόπημα το εκθειάζει ανοιχτά ο εγκάθετος της Ρωσίας, δικτάτορας σφαγέας του λαού της Λιβύης Χαφτάρ. Η στάση σύσσωμης της Δύσης είναι ελεεινή, όπως ήταν και εκείνη απέναντι στην δικτατορία Σίσι. Μόνο η Τουρκία και η Αλγερία πήραν δημοκρατική θέση απέναντι στους πραξικοπηματίες. Αν και αυτοί εδώ οι φασίστες δεν νικηθούν, δεν θα αργήσουμε να έχουμε μια Βόρεια Αφρική, δηλαδή μια Νότια Μεσόγειο στα χέρια του νεοναζιστικού άξονα Ρωσίας-Κίνας, με ό,τι αυτό θα σημαίνει για την οικονομική και πολιτική επιβίωση των ευρωπαϊκών δημοκρατιών».

Οι τελευταίες εξελίξεις επιβεβαιώνουν την ανάλυσή μας σχετικά με την πελώρια οξύτητα της αντίθεσης της πολιτικής τάσης Ερντογάν και της τάσης Γκιουλέν μέσα στο κυβερνητικό κόμμα της Τουρκίας και γενικότερα μέσα στο τουρκικό κράτος.

 

Η τέ­ταρ­τη με­γά­λη δο­λο­φο­νι­κή επί­θε­ση στην Τουρ­κί­α φέ­τος ήρ­θε λί­γο  πριν την ε­ξευ­τε­λι­στι­κή υ­πο­χώ­ρη­ση του Ερ­ντο­γάν να ζη­τή­σει συγ­γνώ­μη από τη Μό­σχα για την κα­τάρ­ρι­ψη του ρω­σι­κού πο­λε­μι­κού α­ε­ρο­σκά­φους που πα­ραβί­α­σε τον τουρ­κι­κό ε­να­έ­ριο χώ­ρο τον πε­ρα­σμέ­νο Νο­έμ­βρη. Αυ­τή η συ­γνώ­μη  είναι α­ποτέ­λε­σμα πά­νω απ ό­λα της ε­γκλη­μα­τι­κής υ­φε­σια­κής στά­σης της χο­ντρό­πε­τσης και τυ­φλής μο­νο­πω­λια­κής Δύ­σης, α­πέ­να­ντι στο ρω­σο­κι­νε­ζι­κό πο­λεμι­κό ά­ξο­να.

Κανείς από τους έγκυρους πολιτικούς σχολιαστές δεν μπορεί να εξηγήσει με κάποια σχετική σαφήνεια γιατί έγινε το ταξίδι του Ερντογάν στην Ελλάδα. Οι πιο έντιμοι το ομολογούν κιόλας. Γιατί τα ταξίδια συνήθως αφορούν στην αντιμετώπιση και επίλυση των πιο βασικών διμερών προβλημάτων. Μάλιστα στην περίπτωση της Τουρκίας επίσκεψη τούρκου ηγέτη έχει να γίνει 65 ολόκληρα χρόνια γιατί τα βασικά διμερή προβλήματα είναι όλα μεγάλα, άλυτα, διαρκώς συσσωρευόμενα και στην καλύτερη περίπτωση τελματωμένα.

 

Η μάχη για το Χαλέπι είναι ίσως η πιο καθοριστική για το μέλλον της συριακής αντίστασης, της μόνης εσωτερικής δύναμης που παλεύει για μία ανεξάρτητη και δημοκρατική Συρία και ενάντια στη μετατροπή της σε ένα απέραντο πεδίο ξένης κατοχικής καθώς και σεχταριστικής βίας. Πρόκειται από την πλευρά του καθεστώτος της Δαμασκού και των ρώσο-ιρανών χιτλερικών προστατών του για μια βάρβαρη επιχείρηση κύρια για την περικύκλωση και το διαμελισμό της Τουρκίας και δευτερευόντως, μέσω της εξόντωσης εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων, για τη δημιουργία νέων πελώριων προσφυγικών κυμάτων που ήδη χρησιμοποιούνται για την πολιτική αποσταθεροποίηση της Τουρκίας και την αποσάθρωση της ήδη ασταθούς Ευρώπης.

H OAKKE χαιρετίζει το μαχητικό δημοκρατικό κίνημα του τουρκικού λαού που είναι σε εξέλιξη. Αυτό ξεκίνησε αρχικά μειοψηφικά σαν κίνημα ενάντια  στην καταστροφή του λίγου πράσινου της πλατείας Ταξίμ από τα σχεδιαζόμενα νεο-οθωμανικά  κτίρια,

Το σκη­νι­κό σε σχέ­ση με την προ­βο­κα­τό­ρι­κη χρή­ση των ι­σλα­μο­να­ζι­στών του λε­γό­με­νου “Ι­σλα­μι­κού Κρά­τους” (ΙΚ ή Ι­ΣΙΣ) α­πό τη Ρω­σί­α γί­νε­ται ό­λο και πιο ξε­κά­θα­ρο, ό­σο περ­νά­ει ο και­ρός, πρώ­τι­στα στη Συ­ρί­α, αλ­λά και στο Ι­ράκ.

Αυ­τό το βλέ­πει κα­νείς βλέ­πο­ντας ποιες δυ­νά­μεις προ­κρί­νει και “σπρώ­χνει” η Μό­σχα ως βα­σι­κούς διεκ­πε­ραιω­τές της “μά­χης” που υ­πο­τί­θε­ται δίνουν α­πό κοι­νού Δύ­ση και Ρω­σί­α ε­νά­ντια στους ι­σλα­μο­να­ζί. Οι διεκ­πε­ραιω­τές αυ­τοί, ό­χι τυ­χαί­α, εί­ναι στε­νοί φί­λοι ή και υποτα­κτι­κοί των Ρώ­σων σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­στών, μο­λο­νό­τι η γλοιω­δώς και α­νελ­λι­πώς φι­λο­ρώ­σι­κη η­γε­σί­α Ομπά­μα τους δέ­χε­ται και συμ­μα­χεί με χα­ρά μα­ζί τους. Πρό­κει­ται για τους Κούρδους σο­σιαλ­φα­σί­στες του PKK - PYD στη Συ­ρί­α και τις σι­ι­τι­κές, ι­ρα­νό­φι­λες και ιρα­νό­δου­λες πο­λι­το­φυ­λα­κές, που α­σκούν βί­α σε ά­μα­χους σου­νί­τες μου­σουλ­μά­νους στο Ι­ράκ, στο ό­νο­μα και πά­λι της μά­χης ε­νά­ντια στο ΙΚ.

 

Όσο περνάνε οι μέρες μετά το πραξικόπημα της 15 του Ιούλη στην Τουρκία τόσο δυστυχώς επαληθεύεται η ανησυχία που είχαμε εκφράσει στην ανακοίνωσή μας της επόμενης μέρας γράφοντας ότι παρά τη μεγάλη δημοκρατική νίκη για τον τούρκικο λαό, που ήταν η ήττα των πραξικοπηματιών, υπήρχε ο μεγάλος κίνδυνος η Τουρκία να κυλήσει προς τον ρωσοκινεζικό άξονα. Γράφαμε λοιπόν:

 

H Ευρώπη μόλις τώρα αρχίζει να πληρώνει την ιστορική προδοσία της να αφήσει την Τουρκία του Ερντογάν μόνη της απέναντι στην οργή της πουτινικής Ρωσίας, επειδή ήταν η μόνη χώρα στον κόσμο που με συνέπεια στεκόταν στο πλευρό της συριακής πατριωτικής αντίστασης ενάντια στον υποτακτικό του Κρεμλίνου αρχισφαγέα Άσαντ. 

Όσο περνούν οι μέρες έρχονται στο φως οι πρώτες σημαντικές πληροφορίες που διαψεύδουν την εικόνα που μηρυκάζουν αυτάρεσκα οι δυτικές κυβερνήσεις για το «θαύμα» της Συρίας. Μιλάνε για μια δήθεν αστραπιαία επανάσταση που κατάργησε αναίμακτα μια από τις πιο δολοφονικές και μεσαιωνικά κτηνώδικες δικτατορίες της ιστορίας και κυρίως ανέτρεψε τους παγκόσμιους γεωπολιτικούς συσχετισμούς, καθώς δήθεν εξοβέλισε από τη Μέση Ανατολή τη Ρωσία. Δεν μπαίνουν καν στον κόπο να σκεφτούν ότι την ίδια ώρα αυτή προέλαυνε στρατιωτικά στο κεντρικό της μέτωπο στην Ουκρανία, προωθούσε διαρκώς τις πολιτικές θέσεις της στην Ευρώπη, ενώ τελευταία απολάμβανε τη θριαμβευτική άνοδο ενός ανοιχτού φίλου της στην προεδρία της αμερικάνικης υπερδύναμης.