Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

ό­πως θα πε­ρί­με­νε κα­νείς με­τά το πρω­το­γε­νές πλε­ό­να­σμα. Άλ­λωστε, εί­ναι κλα­σι­κό δείγ­μα α­ντί­φα­σης των ελ­λη­νι­κών κυ­βερ­νή­σε­ων α­πό τη μια να εμ­φα­νί­ζε­ται βελ­τί­ω­ση των οι­κο­νο­μι­κών δει­κτών και α­πό την άλ­λη η κα­θημε­ρι­νή ε­πι­βί­ω­ση του λα­ού να δυ­σκο­λεύ­ει α­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο.

Αν λά­βει μά­λιστα κα­νείς υ­πό­ψη του και τον σχε­δόν κα­θη­με­ρι­νό πια κα­ται­γι­σμό δη­μο­σιευμά­των (βλέ­πε­τε, πρέ­πει να προ­ε­τοι­μά­σουν τη λε­γό­με­νη κοι­νή γνώ­μη για τη λαίλα­πα που έρ­χε­ται) για μεί­ω­ση των ε­πι­κου­ρι­κών συ­ντά­ξε­ων α­πό τον Ιού­λη και μεί­ω­ση των κύ­ριων συ­ντά­ξε­ων α­πό το Γε­νά­ρη του 2015, τό­τε η υ­πο­τι­θέ­με­νη α­νάκαμ­ψη κα­τα­ντά τρα­γι­κό α­νέκ­δο­το.

 

Η α­λή­θεια για την πραγ­μα­τι­κή κα­τά­στα­ση της οι­κο­νο­μί­ας α­πο­τυ­πώνε­ται στους δεί­κτες που η ρω­σό­δου­λη κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά-Βε­νι­ζέ­λου θέ­λει με ε­πι­μέ­λεια να κρύ­ψει, και κυ­ρί­ως στον το­μέ­α των ε­ξα­γω­γών, ε­ξαι­ρου­μέ­νων των ε­ξα­γω­γών πε­τρε­λαί­ου (θα α­να­φερ­θού­με πα­ρα­κά­τω σ’ αυ­τό το ζή­τη­μα).
H α­ντι­μνη­μο­νια­κή α­νοι­χτά “ρώ­σι­κη” α­ντι­πο­λί­τευ­ση ε­πί­σης δεν α­ποδέ­χε­ται τον κυ­βερ­νη­τι­κό ι­σχυ­ρι­σμό για πραγ­μα­τι­κό πρω­το­γε­νές πλε­ό­να­σμα και προ­βλέ­πει νέ­α μέ­τρα και βά­θαι­μα της ε­ξα­θλί­ω­σης. Η δια­φο­ρά εί­ναι ό­τι εμείς α­πο­δί­δου­με το α­διέ­ξο­δο και την ε­ξα­θλί­ω­ση στο πα­ρα­γω­γι­κό σα­μπο­τάζ στο ο­ποί­ο πρω­το­στα­τούν τα α­ντι­μνη­μο­νια­κά κόμ­μα­τα, ε­νώ τα τε­λευ­ταί­α α­ποδί­δουν το α­διέ­ξο­δο και την ε­ξα­θλί­ω­ση στο μνη­μό­νιο και κυ­ρί­ως στο ό­τι δεν μας χα­ρί­ζε­ται το χρέ­ος. Στο ζή­τη­μα αυ­τό και κυ­βέρ­νη­ση και α­ντι­πο­λί­τευ­ση συμ­φω­νούν. Ό­λο αυ­τό για να μι­σή­σουν οι μά­ζες πε­ρισ­σό­τε­ρο τη Δύ­ση και να πάνε με τη Ρω­σί­α. Η α­λή­θεια ό­μως εί­ναι ό­τι το μνη­μό­νιο μό­νο δευ­τερευό­ντως και μό­νο σε κά­ποιες πλευ­ρές του ευ­θύ­νε­ται για το βά­θαι­μα της κρί­σης, ό­σο για το χρέ­ος αυ­τό με­γα­λώ­νει και δεν μειώ­νε­ται λό­γω α­κρι­βώς του πα­ρα­γω­γι­κού σα­μπο­τάζ.

Αυ­τό α­πο­κα­λύ­πτε­ται στη σύ­γκρι­ση των βα­σι­κών δει­κτών της ελ­λη­νικής οι­κο­νο­μί­ας με αυ­τούς δύ­ο άλ­λων ευ­ρω­πα­ϊ­κών χω­ρών, που υ­πό­γρα­ψαν μνημό­νια την ί­δια πε­ρί­που πε­ρί­ο­δο με τη χώ­ρα μας και εί­ναι χώ­ρες οι­κο­νο­μι­κά συ­γκρί­σι­μες με τη δι­κή μας: της Ιρ­λαν­δί­ας και της Πορ­το­γα­λί­ας, στις ο­ποί­ες δεν έ­γι­νε ε­κτε­τα­μέ­νο σα­μπο­τάζ ό­πως ε­δώ. Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ό­τι στα δελ­τί­α ει­δή­σε­ων ή στις εκ­πο­μπές λό­γου της τη­λε­ό­ρα­σης το γε­γο­νός της πρόσφα­της ε­ξό­δου και των δύ­ο αυ­τών χω­ρών α­πό τα προ­γράμ­μα­τα προ­σαρ­μο­γής (που κι ε­κεί μια α­ντί­στοι­χη τρό­ι­κα τα εκ­πό­νη­σε) δεν έ­γι­νε πο­τέ κε­ντρι­κό θέ­μα. Κι αυ­τό για­τί έ­τσι θα α­πο­κα­λυπτό­ταν η πι­κρή α­λή­θεια ό­τι η Ελ­λά­δα εί­ναι μια “ει­δι­κή πε­ρί­πτω­ση”, ε­νώ, ό­ταν οι δύ­ο αυ­τές χώ­ρες έ­μπαι­ναν (λί­γο με­τά τη δι­κή μας) στο δι­κό τους πρό­γραμ­μα προ­σαρ­μο­γής, σύσ­σω­μος ο ελ­λη­νι­κός Τύ­πος και η τη­λε­ό­ρα­ση πρό­βαλ­λαν σχε­δόν δι­θυ­ραμ­βι­κά και χαι­ρέ­κα­κα το γεγο­νός αυ­τό, θέ­λο­ντας να δεί­ξουν το α­κρι­βώς α­ντί­θε­το: ό­τι η Ελ­λά­δα δεν ή­ταν ει­δική πε­ρί­πτω­ση, το μαύ­ρο πρό­βα­το της Ε­Ε, αλ­λά ό­τι ό­λη η Ευ­ρω­ζώ­νη έ­μπαι­νε σε μια βα­θιά και γε­νι­κή κα­πι­τα­λι­στι­κή κρί­ση χρέ­ους. Α­νέ­με­ναν μά­λι­στα με κρυ­φή χα­ρά να μπουν σε πρό­γραμ­μα προσαρ­μο­γής η Ι­σπα­νί­α, η Ι­τα­λί­α, α­κό­μη κι η Γαλ­λί­α, ο­πό­τε θα βυ­θι­ζό­ταν αύ­ταν­δρο ο­λό­κλη­ρο το ευ­ρω­πα­ϊ­κό οι­κο­δό­μη­μα και πά­νω στα ε­ρεί­πιά του θα έρ­χο­νταν η Ρω­σί­α και η Κί­να να ε­πι­βά­λουν τους ό­ρους τους (που δε θα ή­ταν μό­νο οι­κο­νο­μι­κοί, βέ­βαια).
Ας έρ­θου­με ό­μως στα στοι­χεί­α.

Οι οικονομικοί δείκτες μιλάνε πια μόνοι τους

Η Ιρ­λαν­δί­α λοι­πόν μπή­κε σε πρό­γραμ­μα προ­σαρ­μο­γής το Νο­έμ­βρη του 2010 και χρη­μα­το­δο­τή­θη­κε με 85 δις ευ­ρώ (58% του Α­ΕΠ της). Μέ­χρι να βγει α­πό το πρόγραμ­μα (τέ­λη του 2013), το Α­ΕΠ της αυ­ξή­θη­κε κα­τά 1,7%, οι ε­πεν­δύ­σεις κα­τά 8,3%, και οι ε­ξα­γω­γές της αυ­ξή­θη­καν κα­τά 12,6%.
Η Πορ­το­γα­λί­α μπή­κε στο πρό­γραμ­μα τον Α­πρί­λη του 2011 και χρη­μα­το­δοτή­θη­κε με 78 δις ευ­ρώ (46% του Α­ΕΠ της). Μέ­χρι να βγει α­πό το πρό­γραμ­μα (5 Μά­η του 2014), το Α­ΕΠ της μειώ­θη­κε κα­τά 3,4%, οι ε­πεν­δύ­σεις κα­τά 19,2%, η α­νερ­γί­α αυ­ξή­θη­κε από 12% σε 16,5% (4,5 μο­νά­δες), οι ε­ξα­γω­γές της ό­μως αυ­ξή­θη­καν κα­τά 24,6%.
Η χώ­ρα μας μπή­κε σε πρό­γραμ­μα προ­σαρ­μο­γής το Μά­η του 2010 και χρη­ματο­δο­τή­θη­κε αρ­χι­κά με 110 δις ευ­ρώ και αρ­γό­τε­ρα με άλ­λα 130 δις ευ­ρώ, συ­νο­λι­κά 125% του Α­ΕΠ της (πο­λύ με­γα­λύ­τε­ρο πο­σο­στό α­πό την Ιρ­λαν­δί­α και την Πορ­το­γα­λία). Α­πό το πρό­γραμ­μα αυ­τό κα­νείς δεν ξέ­ρει πό­τε α­κρι­βώς θα βγει ή αν θα βγει α­πό αυ­τό και θα μπει σε νέ­ο κ.ο.κ. Στο διά­στη­μα αυ­τό το Α­ΕΠ μειώ­θη­κε πε­ρισ­σότε­ρο από 22%, οι ε­πεν­δύ­σεις μειώ­θη­καν κα­τά 46% και η α­νερ­γί­α αυ­ξή­θη­κε θεα­μα­τι­κά α­πό 9,5% σε 27,3% (κι αυ­τό αν δεν συ­νυ­πο­λο­γί­σου­με τα greek statistics, ο­πό­τε η πραγ­ματι­κή α­νερ­γί­α εί­ναι ψη­λό­τε­ρη). Πα­ρό­λα αυ­τά ό­μως οι ε­ξα­γω­γές, ε­νώ το 2010 αυ­ξή­θηκαν κα­τά 6% και με­τά έ­μει­ναν στά­σι­μες, το τε­λευ­ταί­ο 12μη­νο μειώ­θη­καν κα­τά 2,8%.
Ε­νώ δη­λα­δή μειώ­θη­κε το δη­μό­σιο έλ­λειμ­μα οι ε­ξα­γω­γές προ­ϊ­ό­ντων και υ­πη­ρε­σιών μειώ­θη­καν. Και χω­ρίς αυ­ξη­μέ­νες ε­ξα­γω­γές μεί­ω­ση του χρέ­ους και α­νά­καμ­ψη δεν υ­πάρ­χει.

Μή­πως γι’ αυ­τό φταί­νε τί­πο­τε ψη­λοί (!) μι­σθοί των ερ­γα­ζο­μέ­νων, που θα κα­θι­στού­σαν τα προς ε­ξα­γω­γή προ­ϊ­ό­ντα και τις υ­πη­ρε­σί­ες α­κρι­βά για τους ξέ­νους; Κά­θε άλ­λο, α­φού την τριε­τί­α 2012-2014 η τε­λι­κή μεί­ω­ση του κό­στους ερ­γα­σίας α­νά μο­νά­δα προ­ϊ­ό­ντος έ­φτα­σε το 22%, ξε­περ­νώ­ντας α­κό­μη και τις προβλέψεις του 2ου Μνη­μο­νί­ου (15%). Άλ­λω­στε, εί­ναι γνω­στές οι συν­θή­κες ερ­γα­σί­ας στη χώ­ρα μας έ­τσι ό­πως τις κα­τά­ντη­σε κυ­ρί­ως το πα­ρα­γω­γι­κό σα­μπο­τάζ, που έ­κλεισε χι­λιά­δες ε­πι­χει­ρή­σε­ων και ε­κτό­ξευ­σε την α­νερ­γί­α σε πε­λώ­ρια ύ­ψη αλ­λά και η τρό­ι­κα, που τσά­κι­σε σχεδόν κά­θε προ­στα­τευ­τι­κή ερ­γα­τι­κή νο­μο­θε­σί­α τεί­νουν να φτά­σουν ε­κεί­νες στις ρω­μα­ϊ­κές γα­λέ­ρες. Τα τε­λευ­ταί­α στοι­χεί­α για το κό­στος ερ­γα­σί­ας α­να­φέ­ρο­νται στην έκ­θε­ση του διοι­κη­τή της Τρά­πε­ζας της Ελ­λά­δος, ό­που ε­πι­ση­μαί­νε­ται ό­τι η μεί­ω­ση αυ­τή α­ντι­σταθ­μί­στη­κε:
α) α­πό την αύ­ξη­ση των τι­μών των ει­σα­γό­με­νων πρώ­των υ­λών και της ε­νέρ­γειας (βλέ­πε ρω­σι­κή Γκάζ­προμ),
β) α­πό την αύ­ξη­ση των τρα­πε­ζι­κών ε­πι­το­κί­ων και
γ) α­πό τη φο­ρο­λο­γι­κή ε­πι­βά­ρυν­ση.
(Τα δύ­ο τε­λευ­ταί­α βά­ρη εί­ναι δυ­σβά­στα­κτα ει­δι­κά για τις ελ­λη­νικές ε­πι­χει­ρή­σεις, γι’ αυ­τό με­ρι­κές α­πό τις πιο ση­μα­ντι­κές που έ­χουν α­πο­μείνει με­τα­φέ­ρουν την έ­δρα τους στο ε­ξω­τε­ρι­κό, για να έ­χουν φτη­νό δα­νει­σμό και να μπο­ρούν έ­τσι να α­ντα­γω­νί­ζο­νται στα ί­σα τις ο­μό­λο­γές τους ευ­ρω­πα­ϊκές -βλέ­πε Coca Cola και Βιο­χάλ­κο).

Η ι­σορ­ρο­πί­α λοι­πόν στο ι­σο­ζύ­γιο τρε­χου­σών συ­ναλ­λα­γών (ει­σα­γωγές-ε­ξα­γω­γές), για την ο­ποί­α ε­παί­ρε­ται η κυ­βέρ­νη­ση ό­τι εί­ναι έ­να α­πό τα θετι­κά α­πο­τε­λέ­σμα­τα της πο­λι­τι­κής της, δεν ο­φεί­λε­ται -σε α­ντί­θε­ση με τις άλ­λες χώ­ρες της ευ­ρω­πα­ϊ­κής πε­ρι­φέ­ρειας ό­πως εί­δα­με πριν- σε αύξη­ση των ε­ξαγω­γών, δη­λα­δή αύ­ξη­ση της πα­ρα­γω­γής, αλ­λά α­πο­κλει­στι­κά και μό­νο στη μεί­ωση των ει­σα­γω­γών. Αυ­τές δεν ο­φεί­λο­νται μό­νο ό­χι μό­νο στη μεί­ω­ση της κα­τα­νάλω­σης λό­γω της φτώ­χειας στην ο­ποί­α έ­χουν ρί­ξει τον ελ­λη­νι­κό λα­ό, αλ­λά και λό­γω της μεί­ω­σης των πα­ραγωγι­κών ε­πεν­δύ­σε­ων σε μη­χα­νή­μα­τα.
Αυ­τό που δε λέ­ει α­νοι­χτά κα­νείς ευ­ρω­παί­ος α­να­λυ­τής, πα­ρό­τι τα στοι­χεί­α που πα­ρα­θέ­τουν ο­δη­γούν α­βί­α­στα στο συ­μπέ­ρα­σμα αυ­τό, εί­ναι ό­τι η μεί­ω­ση των ελ­λη­νι­κών ε­ξα­γω­γών και γε­νι­κά της πα­ρα­γω­γής στην Ελ­λά­δα ο­φείλε­ται πά­νω απ’ ό­λα στο συ­νει­δη­τό οι­κο­νο­μι­κό σα­μπο­τάζ κυ­βέρ­νη­σης και α­ντιπο­λί­τευ­σης (ε­κτός, βέ­βαια, αν πρό­κει­ται για ε­ξα­γο­ρές α­πό τη Ρω­σί­α, την Κίνα και τους ά­ρα­βες συμ­μά­χους τους ό­πως το Κα­τάρ). Η πε­ρί­πτω­ση του χρυ­σού σε Χαλ­κι­δι­κή, ό­που στα­μά­τη­σε η δια­δι­κα­σί­α της ε­ξό­ρυ­ξης, και Α­λε­ξαν­δρού­πολη εί­ναι κλα­σι­κό πα­ρά­δειγ­μα αυ­τής της πο­λι­τι­κής.
Προς τι λοι­πόν οι θριαμ­βο­λο­γί­ες πε­ρί πρω­το­γε­νούς πλε­ο­νά­σμα­τος; Προ­φα­νώς α­πευ­θύ­νο­νται και στον ελ­λη­νι­κό λα­ό για να στη­ρί­ζει την δή­θεν ευρω­παιό­φι­λη κυ­βέρ­νη­ση, κυ­ρί­ως ό­μως στους (πραγ­μα­τι­κούς!) κου­τό­φρα­γκους ευρω­παί­ους μο­νο­πω­λι­στές, δα­νει­στές, κα­θώς α­πο­τε­λεί συμ­βα­τι­κή υ­πο­χρέ­ω­ση της Ελ­λά­δας, προ­κει­μέ­νου να της μειώ­σουν κι άλ­λο το χρέ­ος (μέ­σω της μεί­ω­σης των ε­πι­το­κί­ων δα­νει­σμού και της ε­πι­μή­κυν­σης α­πο­πλη­ρω­μής του χρέ­ους). Αυ­τό ση­μαί­νει να της δώσουν δη­λα­δή κι άλ­λα λε­φτά, που κι αυ­τά θα χα­θούν, όπως τα προ­η­γού­με­να, στον πί­θο των Δα­να­ΐ­δων, βα­θαί­νο­ντας έ­τσι την ευ­ρω­πα­ϊκή κρί­ση χρέ­ους και δια­σπώ­ντας πα­ρα­πέ­ρα την ε­σω­τε­ρι­κή συ­νο­χή και της Ευ­ρωζώ­νης και της Ε­Ε.
Ό­σα ό­μως λε­φτά και να δώ­σουν οι Ευ­ρω­παί­οι στους ρω­σό­δου­λους μπατα­χτσή­δες, που κυ­βερ­νά­νε τη χώ­ρα μας, ό­σο και να μειώ­σουν τα ε­πι­τό­κια δα­νει­σμού, ό­σες ε­πι­μη­κύν­σεις α­πο­πλη­ρω­μής και να κά­νουν, ό­ποια τα­μεί­α α­νά­πτυξης και να δη­μιουρ­γή­σουν στη χώ­ρα μας και ό­σους Φού­χτελ και να φέ­ρουν για να μας δώ­σουν τα φώ­τα τους, θα πά­νε στα χα­μέ­να: το ελ­λη­νι­κό κρα­τι­κό τέρας που υ­πα­κού­ει στη Ρω­σί­α θα τα κά­νει κομ­μά­τια και θρύ­ψα­λα, βρί­ζο­ντας παράλ­λη­λα την Ευ­ρώ­πη και υ­πο­δει­κνύ­ο­ντάς τη στο λα­ό ως τον κύ­ριο υ­πεύ­θυ­νο για τη φτώ­χεια του.
Γι’ αυ­τό -πέ­ρα α­πό τους άλ­λους λό­γους- χρειά­ζε­ται η ε­νί­σχυ­ση της ΟΑΚ­ΚΕ στις ερ­χό­με­νες ευ­ρω­ε­κλο­γές, του μό­νου πο­λι­τι­κού κόμ­μα­τος που προ­ειδο­ποί­η­σε πριν α­πό πολ­λά χρό­νια το λα­ό για την ε­περ­χό­με­νη κρί­ση, που τον κάλε­σε να α­ντι­τα­χθεί στο πα­ρα­γω­γι­κό σα­μπο­τάζ και που συ­νε­χί­ζει να το κάνει.

Ση­μείω­ση: Τα στοι­χεί­α του άρ­θρου τα α­ντλή­σα­με α­πό το άρ­θρο του Κώστα Καλ­λί­τση “Ιρ­λαν­δί­α, Πορ­το­γα­λί­α, Ελ­λά­δα: τρεις χώ­ρες, δύ­ο πο­λι­τι­κές” (Καθη­με­ρι­νή, 28-4-2014) και κυ­ρί­ως α­πό το σπου­δαί­ο άρ­θρο του κο­ρυ­φαί­ου οι­κο­νο­μο­λόγου Ντά­νιελ Γκρος, διευ­θυ­ντή του Κέ­ντρου Με­λε­τών Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Πο­λι­τι­κής, What makes Greece special? (19 Μάρ­τη 2014). Αυ­τός ο τε­λευ­ταί­ος εί­ναι ο μό­νος ση­μα­ντι­κός α­στός οι­κονο­μο­λό­γος που εί­χε α­πό το 2009 α­πο­δώ­σει την ελ­λη­νι­κή κρί­ση σε πα­ρα­γω­γι­κό και μά­λι­στα ε­ξα­γω­γι­κό έλ­λειμ­μα.

Δημοσιεύτηκε στο φ. 496 της Νέας Ανατολής, Μάρτης -Απρίλης 2014