Όχι απλά αντιδιεθνιστές αλλά πρωτοστάτες στην εθνοφασιστική επιθετικότητα
Ασφαλώς όσοι κατεβαίνουν στις πρωτομαγιές με εργατικές σημαίες σε κάθε πόλη της γης δεν είναι σώνει και καλά ταξικοί οπότε και διεθνιστές εργάτες. Αντίθετα το μισό τελευταίο αιώνα μετά την πτώση των δυο μεγάλων προλεταριακών επαναστατικών κάστρων της γης, εκείνων της ΕΣΣΔ και της Λαϊκής Κίνας και τη μετατροπή αυτών των χωρών σε κέντρα της παγκόσμιας αντεπανάστασης και μάλιστα του φασισμού και του αντεργατισμού, τίποτα δεν είναι πιο συνηθισμένο από το να σηκώνουν κόκκινες πρωτομαγιάτικες σημαίες, και μάλιστα σαν ηγέτες του προλεταριάτου κάθε χώρας, οι προδότες- πράκτορες αυτών των δύο μαύρων κέντρων. Παρόλα αυτά ανάμεσα σε αυτούς υπάρχει στον κόσμο ένα ακραίο είδος προδότη, ένα είδος που δεν κρατάει καν τα προσχήματα και με θράσος και δίχως τσίπα ποδοπατεί τη διεθνιστική καρδιά της εργατικής τάξης και ορίζει στη χώρα του το γιορτασμό της εργατικής πρωτομαγιάς όχι την 1η του Μάη μαζί με τα αδέλφια του σε όλη τη γη αλλά μιαν άλλη μέρα, πχ στις 2 στις 3 στις 4 ή ακόμα παραπέρα, ανάλογα με το που πέφτει μια κινούμενη τοπική και μάλιστα θρησκευτική γιορτή και το αντίστοιχο εθνικό έθιμο. Πρόκειται για τον έλληνα προδότη της εργατικής τάξης, ο οποίος διακρίνεται συνήθως για το στόμφο με τον οποίο αυτοχειροκροτείται σαν «ταξικός», επαναστάτης και πάνω απ όλα σαν κομμουνιστής. Αυτός ο υποκριτής, που τον ονομάζουμε σοσιαλφασίστα, επειδή πολλοί εργάτες που τον ακολουθούν δεν κατανοούν γιατί το προλεταριάτο πρέπει να βάζει τα ύψιστα στρατηγικά του συμφέροντα κάτω από τις όποιες εθνικές του συνήθειες, έθιμα κλπ, κάνει την απάτη να τους καθησυχάζει λέγοντας ότι τιμά και την ίδια την 1η του Μάη καθώς καταθέτει εκείνη τη μέρα στεφάνια στους παλιούς ταξικούς ήρωες και μάρτυρες. Βέβαια αυτές τις τελετές τις κάνει μόνο ένας στενός κομματικός μηχανισμός ουσιαστικά μακριά από τις πλατειές μάζες και την εργατική τάξη, ενώ το ίδιο το προδοτικό κόμμα καλεί επίσημα την εργατική τάξη με αφίσες, με πρωτοσέλιδα στον τύπο του, και με προκηρύξεις να συγκεντρωθεί μαζικά, να διαδηλώσει μόνο τη μέρα της δικιάς του, της εθνικής του Πρωτομαγιάς, που την έχει κλωτσήσει χρονικά σαν άδειο τενεκεδάκι μακριά από την παγκόσμια μέρα της.
Οι προδότες αυτοί έχουν βέβαια φροντίσει εδώ και πολύ καιρό, για να κάνουν πιο δύσκολα κατανοητό το έγκλημά τους στους ταξικούς εργάτες, να δώσουν για το διεθνισμό τη φτηνή και στην ουσία διαστρεβλωμένη εικόνα ότι αυτός συνίσταται στο να πολεμάει κάθε εθνικό προλεταριάτο τη δική του αστική τάξη και τα υπόλοιπα στον κόσμο να το βοηθάνε σ αυτό, ιδίως όταν στη δοσμένη χώρα ξεσπάει μια επανάσταση. Αλλά διεθνισμός είναι κάτι άλλο πιο βαθύ που έρχεται πιο καθαρά στην επιφάνεια σε εποχές σαν τη σημερινή, όπου εξαιτίας της διεθνούς αφθονίας των ταξικών προδοτών, πολύ δύσκολα μπορούν να ξεσπάσουν προλεταριακές επαναστάσεις. Διεθνισμός λοιπόν είναι να συμπεριφέρεται κάθε εργατική τάξη σύμφωνα με τα παγκόσμια συμφέροντα της τάξης, πράγμα που σημαίνει τουλάχιστον ότι το προλεταριάτο κάθε χώρας επ ουδενί και σε καμιά περίοδο, είτε αυτή είναι επαναστατική είτε όχι, δεν ακολουθεί τις επιθετικές ενέργειες της δικής του αστικής τάξης ενάντια σε άλλες χώρες και λαούς, ιδιαίτερα μάλιστα δεν ακολουθεί αλλά καταγγέλλει με δύναμη τις συμμαχίες της με τους μεγαλύτερους κοινούς εχθρούς των προλετάριων όλου του κόσμου που είναι οι ιμπεριαλιστές και μάλιστα οι χειρότεροι από αυτούς, οι ιμπεριαλιστές χιτλερικού τύπου.
Ακόμα περισσότερο και από την κινούμενη πρωτομαγιά τους οι έλληνες προδότες του προλεταριάτου βρίσκονται ανάμεσα στους πιο υποδειγματικούς στο είδος τους σε όλο τον κόσμο για τον απόλυτο αντιδιεθνισμό τους. Γιατί όχι μόνο έχουν συμμετάσχει σε κάθε έγκλημα της αστικής τους τάξης ενάντια στους γειτονικούς της λαούς αλλά έχουν πρωτοστατήσει σε αυτό. Έτσι ενωμένοι και με ενθουσιασμό μόνοι αυτοί στη δημοκρατική Ενωμένη Ευρώπη χειροκροτούσαν τους γενοκτόνους τσέτνικ του Κάρατζιτς στα 1993 και είναι ακόμα περήφανοι γι αυτό, ιδιαίτερα οι πιο «ταξικοί», οι πιο «μαρξιστές λενινιστές», ακόμα και αυτοί που παρά τρίχα θα ήταν οι πιο «μαοϊκοί» αν δεν υπήρχαν οι πραγματικοί μαοϊκοί να τους ξεσκεπάσουν. Όλοι αυτοί μαζί τρία χρόνια πριν από την υποστήριξή τους στους σέρβους γενοκτόνους είχαν πάρει το βάπτισμα της φασιστικής επιθετικότητας όταν από κοινού όχι απλά με την αστική τους τάξη αλλά και με τους χειρότερους ακροδεξιούς και ναζί της χώρας τους εμπόδισαν την πιο μικρή γειτονική τους χώρα, τη νεαρή Δημοκρατία της Μακεδονίας να γίνει δεκτή στην Ενωμένη Ευρώπη, απαιτώντας από αυτή προηγούμενα να παραιτηθεί από το όνομά και πιο πολύ από την εθνικότητά των κατοίκων της. Αλλά και πιο πριν, εδώ και πολλές δεκαετίες και ως σήμερα αυτοί είναι ενωμένοι με τα πιο επιθετικά κομμάτια της ελληνικής αστικής τάξης πρόθυμοι να αντλήσουν από την ιστορικά ανεξάντλητη δεξαμενή του αντιτουρκισμού και να οξύνουν τις εντάσεις με τη γειτονική χώρα ώστε να δυναμώσουν τις πιο αντιδραστικές πλευρές της άρχουσας τάξης της, να τη φέρουν σε σύγκρουση με την Ευρώπη και τελικά να τη ρίξουν στα νύχια του νεοναζιστικού Άξονα Ρωσίας και Κίνας. Το χειρότερο είναι ότι υπηρετώντας στον ένα ή στον άλλον βαθμό αυτόν τον Άξονα, ειδικά την πουτινική Ρωσία οι πιο «ταξικοί αγωνιστές» της πρωτομαγιάς-κλωτσοσκούφι βρίσκονται εδώ και χρόνια επικεφαλής όλης της αστικής τάξης στο να διαπράττουν το μεγαλύτερο τους έγκλημα ενάντια στους λαούς όλου του κόσμου: το να υποδουλώσουν απόλυτα τη χώρα μας στον Άξονα αυτό για να τη μετατρέψουν ολόκληρη σε ένα διπλωματικό εργαλείο και σε μια οικονομική βάση για τη διάσπαση και τη διάλυση από τα μέσα της ΕΕ καθώς και για την άνοδο και διπλωματική ενίσχυση φασιστικών δικτατοριών, φιλικών προς τον Άξονα, σε όλες τις τριτοκοσμικές χώρες του μεσογειακού Νότου και της Μέσης Ανατολής.
Όχι απλά επιθετικοί αλλά και για λογαριασμό του νεοχιτλερισμού καταπιεστές της χώρας τους και σαμποταριστές της παραγωγής της
Αλλά μια χώρα που συμπεριφέρεται επιθετικά απέναντι σε άλλες και μάλιστα υπηρετώντας μια κτηνώδη φασιστική υπερδύναμη σαν τη Ρωσία δεν μπορεί να είναι ούτε ελεύθερη, ούτε στοιχειωδώς να ευημερεί. Γιατί η Ρωσία δεν μπορεί να διατηρεί σαν υπηρέτη μια ως πριν λίγες δεκαετίες βιομηχανικά ανεπτυγμένη χώρα σαν την Ελλάδα αν σταδιακά δεν φροντίσει μέσα από τις φιλικές της δυνάμεις στο εσωτερικό της να καταστρέψει τη βιομηχανία της, ιδιαίτερα τη βαριά, να υπονομεύσει την έρευνα και τη γενικότερη ανάπτυξη της και τελικά να ανεβάσει στην πολιτική και οικονομική της εξουσία, ό,τι υπάρχει το πιο υποτακτικό της, το πιο αρπακτικό και το πιο παρασιτικό. Όλα αυτά τα καθήκοντα τα διεκπεραιώνει υπομονετικά εδώ και 40 χρόνια μια χούφτα πρακτόρων της πρώην σοβιετικής Ρωσίας που ο κορμός τους είναι οι ηγέτες του ψευτοΚΚΕ. Αυτοί είναι οι πολιτικοί και οργανωτικοί απόγονοι των ελλήνων που συνεργατών των Χρουστσόφ και Μπρέζνιεφ, που μετατρέψανε την ΕΣΣΔ από σοσιαλιστική σε ιμπεριαλιστική δύναμη, επέμβηκαν βίαια και διέλυσαν το πραγματικό ΚΚΕ, ενώ εξόρισαν στη Σιβηρία και στα 1973 δολοφόνησαν τον ηρωικό γραμματέα του Ν. Ζαχαριάδη. Αυτοί οι συνεργάτες των ρώσων σοσιαλφασιστών, σοσιαλφασίστες οι ίδιοι, με τη βοήθεια ενός γόνου της ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης, του Ανδρέα Παπανδρέου, ανέλαβαν να οργανώσουν όλα τα ιστορικά ελαττώματα και τις αδυναμίες της άρχουσας τάξης αλλά και όλου του έθνους, κατασκευάζοντας μια αδυσώπητη και πολύμορφη πολιτική μηχανή παραγωγικού σαμποτάζ και πολιτικού και ιδεολογικού εκφασισμού της χώρας. Έτσι από τη μήτρα του ψευτοΚΚΕ βγήκανε δυο τμήματα σοσιαλφασισμού και αντικομμουνισμού, ο ΣΥΡΙΖΑ για να διεισδύσει στην αστική τάξη και ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να δεσμεύσει στην κνίτικη στρατηγική ένα τμήμα της αριστερής νεολαίας. Αυτά τα τρία πολιτικά αποσπάσματα του σοσιαλφασισμού ενίσχυσαν ή ακόμα και προκάλεσαν ένα μέρος από τις βρώμικες σκανδαλοτραφείς εκκαθαρίσεις, που καθόρισαν τις εσωτερικές εξελίξεις τόσο στο ΠΑΣΟΚ όσο και στη ΝΔ μέσα από τις οποίες πρόκυψαν εντελώς ρωσόδουλες ηγεσίες με φιλοευρωπαϊκό μανδύα, όπως αυτές των Σημίτη. Γ. Παπανδρέου, Καραμανλή του Β΄, Σαμαρά και τώρα του Μητσοτάκη.
Όμως το βασικό ήταν το παραγωγικό σαμποτάζ το οποίο εξαθλίωσε το λαό μας και τσάκισε ιδιαίτερα το βιομηχανικό προλεταριάτο. Αυτό το σαμποτάζ το κάνανε με τρεις τρόπους. Ο ένας ο πιο καταστροφικός τρόπος εφαρμόστηκε ιδιαίτερα για να κλείσουν τη βιομηχανία, όπου χρησιμοποίησαν κυρίως δήθεν φιλοπεριβαλλοντικούς νόμους και «αντικαπιταλιστικά» κινήματα. Ο δεύτερος τρόπος ήταν το να πετάξουν ουσιαστικά έξω από την παραγωγή παρασιτικοποιώντας ή και διαφθείροντας μια μεγάλη μάζα της κρατικής υπαλληλίας που ολοένα την αύξαιναν έξω από τις ανάγκες του τόπου, ενώ καταργούσαν κάθε μορφή παραγωγικής αξιολόγησης της είτε από τους πολίτες είτε από το ίδιο το κράτος. Ο τρίτος τρόπος ήταν με το να κατασκευάσουν μια νέα ολιγαρχία που υπερπάχυνε από τη ληστεία δημόσιων πόρων στις προμήθειες, στα δημόσια έργα, στην ενέργεια, στη μεταλλουργία του βωξίτη, χώρια από το ότι ξεπούλησαν σε ρωσοκινέζικα μονοπώλια στρατηγικά γάγγλια της οικονομίας, όπως τα δυο μεγάλα λιμάνια της και τη διαχείριση του δικτύου υψηλής τάσης, του ΑΔΜΗΕ.
Για να δυναμώσουν το παραγωγικό σαμποτάζ χρησιμοποιούν σαν όπλο τους και δυναμώνουν την πανδημία
Ένα από τα αποτελέσματα αυτού του σαμποτάζ, εδώ και τέσσερις δεκαετίες , που όλο και περισσότερο εντείνεται, με ιδιαίτερη έμφαση στην ηλεκτροπαραγωγή, ήταν η χρεωκοπία του 2010 που έφερε τη μεγάλη πτώση των απολαβών και της κατανάλωσης του λαού, ενώ τώρα τελευταία το σοσιαλφασιστικό μπλοκ (ΣΥΡΙΖΑ-ψευτοΚΚΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ) άρπαξε τη σπουδαία ευκαιρία της πανδημίας για να δυναμώσει τη διάδοση του ιού, προκαλώντας έτσι παράταση του λοκ ντάουν και αύξηση των θανάτων αν και ο βασικός του στόχος ήταν το πρώτο. Για να πετύχει το στόχο του το μπλοκ αυτό σαμπόταρε ύπουλα την πιο βασική άμυνα στην πανδημία και τα εξοντωτικά λοκ ντάουν που είναι τα μέτρα που παίρνουν οι ίδιοι οι πολίτες κρατώντας αποστάσεις και φορώντας μάσκες, λέγοντας ότι η τήρηση των μέτρων είναι κυρίως δουλειά του κράτους, ενώ από την άλλη χτύπησε την επιτήρηση αυτών των μέτρων από το κράτος στο όνομα ενός αντιαστυνομισμού, όχι δημοκρατικού αντιχρυσαυγίτικου τύπου, αλλά λούμπεν και σοσιαλφασιστικού τύπου, στέλνοντας ταυτόχρονα σήματα ενθάρρυνσης στις κορωνοπλατείες του μικροαστικού ατομικισμού. Ακόμα το σοσιαλφασιστικό μπλοκ χτύπησε με ένταση την πρόσληψη έκτακτου προσωπικού για τις ΜΕΘ, καθώς και έκτακτου προσωπικού και έκτακτων μέσων μαζικής μεταφοράς, απαιτώντας μονιμότητα στα πλαίσια της υπερδεξιάς γραμμής του για έναν παρασιτικό υπεράριθμο δημόσιο τομέα. Το χειρότερο, που έκανε είναι ότι υπονόμευσε καίρια τον εμβολιασμό, όχι μόνο γιατί δεν έκανε ούτε ένα ουσιαστικό μαζικό κάλεσμα γι αυτόν, αλλά γιατί προώθησε δραστήρια την καχυποψία απέναντι στα εμβόλια προωθώντας παντού την αντιδραστική θέση ότι αυτά δεν μπορεί να είναι ασφαλή εξαιτίας του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής τους. Λες και αυτός ο τρόπος παραγωγής δεν περιλαμβάνει και όλα τα μέτρα που παίρνει το συνολικό κεφάλαιο για την όσο γίνεται πιο απρόσκοπτη συνέχιση της παραγωγικής εκμεταλλευτικής διαδικασίας όλων των τομέων του, που σημαίνει τα μέτρα που παίρνει σαν κράτος για την υγεία και την επιβίωση τόσο των άμεσων παραγωγών, όσο και των καταναλωτών, όσο και των εργαζομένων. Αποκρύπτει δηλαδή ο σοσιαλφασισμός ότι ένα μέρος των μονοπωλίων, όπως είναι τα φαρμακευτικά, δεν μπορεί να λειτουργεί κόντρα σε όλα τα άλλα, και γι αυτό ελέγχεται ως προς την ασφάλεια των προϊόντων του από το σύνολο των μονοπωλίων, χώρια από την κοινωνία.
Έτσι έχοντας τις πλάτες του Μητσοτάκη που ποτέ καμιά κριτική δεν κάνει στους σοσιαλφασίστες και στη βρώμικη πολιτική τους, αλλά ζητάει ενότητα μαζί τους, η χώρα ενώ άρχισε καλά έμεινε στη χειρότερη θέση και στα κρούσματα και στον εμβολιασμό ανάμεσα σε όλες τις τουριστικές της ΕΕ με αποτέλεσμα να χτυπηθεί βαθιά για δεύτερη χρονιά ο μόνος παραγωγικός πνεύμονας που έχει απομείνει στη χώρα που είναι ο τουρισμός.
Όρος για το αποτελεσματικό χτύπημα του νέου αντεργατικού νόμου της κυβέρνησης το παράλληλο χτύπημα του σοσιαλφασιστικού σαμποτάζ και η συνδικαλιστική ταξική δημοκρατική ενότητα
Αυτό σημαίνει ότι έρχεται ένας ακόμα πιο τραγικός χειμώνας για τον εργαζόμενο λαό και πιο πολύ για τον πελώριο και ουσιαστικά ακαταμέτρητο όγκο των πραγματικών ανέργων. Αυτό που κρύβεται διαρκώς από τον εργαζόμενο λαό στη χώρα μας είναι ότι η αυξανόμενη εξαθλίωση του, η πτώση του μισθού του, η αύξηση των πραγματικών ωρών εργασίας του και της εντατικοποίησης αυτής της εργασίας οφείλεται πάνω απ όλα στην πτώση της παραγωγής και κυρίως της παραγωγικότητας της εργασίας που προκαλεί το σαμποτάζ, στο οποίο ηγείται ο σοσιαλφασισμός και στο οποίο συμμετέχουν δραστήρια όλες οι κομματικές κοινοβουλευτικές ηγετικές κλίκες. Πρόκειται δηλαδή στην ελληνική περίπτωση για το ότι η δημιουργία ενός απέραντου εφεδρικού στρατού ανέργων δεν προκύπτει, όπως στις χώρες του ανεπτυγμένου καπιταλισμού από τις κρίσεις υπερπαραγωγής, εκείνες δηλαδή που οφείλονται στην υπερσυσσώρευση των μέσων παραγωγής που παράγουν τόσα πολλά προϊόντα που η μεγάλη μάζα των παραγωγών δεν έχει την απαιτούμενη αγοραστική δύναμη για να τα καταναλώσει. Στη χώρα μας ο πελώριος εφεδρικός στρατός των ανέργων δημιουργείται από την αποεπένδυση του παραγωγικού κεφάλαιου, δηλαδή από την απόλυτη απομείωσή του σε κτίρια και σε μηχανήματα, που φθείρονται χωρίς να αντικαθίστανται με καινούργια, και η οποία απομείωση εκδηλώνεται σε έναν στατιστικό συντελεστή που όλο και μειώνεται στον λεγόμενο «ακαθάριστο σχηματισμό πάγιου κεφάλαιου» ο οποίος μας ειδοποιεί ότι έρχεται μια άνευ προηγουμένου καταστροφή για τη χώρα και το λαό μας.
Έτσι η παραγωγή, ειδικά η βιομηχανική, κατά μέσο όρο μπορεί να στέκεται ή και να ανεβαίνει για μια περίοδο, όπως και τα κέρδη, αλλά αυτό γίνεται μόνο και μόνο επειδή το μέσο κεφάλαιο, τόσο το μεγάλο όσο ακόμα περισσότερο το μικρό, αντικαθιστά τα όλο και πιο φθαρμένα του πάγια κυρίως με ξεθέωμα στη δουλειά και ταυτόχρονα με μείωση του μισθού σε σχέση με το παραγόμενο προϊόν. Είτε δηλαδή έχουμε απλήρωτη παράταση του χρόνου δουλειάς, είτε έχουμε εντατικοποίηση της δουλειάς κόντρα σε κάθε κλαδική και γενική σύμβαση εργασίας, πράγμα πολύ εκτεταμένο ειδικά στα μικρομάγαζα, όπου απασχολείται το μεγαλύτερο μέρος της ντόπιας εργατικής δύναμης και όπου έχει πρακτικά καταργηθεί κάθε κρατικός εργασιακός έλεγχος, αλλά και σε μεγάλα εργοτάξια όπου επικρατούν συνθήκες κινέζικης γαλέρας όπως πχ στην ίδια την ΚΟΣΚΟ. Είναι συνέπεια αυτής της πρακτικής δυνατότητας μεγάλης υπερεκμετάλλευσης του εργαζόμενου, που ανοίγει το δρόμο στις πιο μεγάλες και εργασιακά πιο ελεγχόμενες από το κράτος εταιρίες να φέρνουν τώρα για ψήφιση μέσω της κυβέρνησης Μητσοτάκη ένα νόμο που γενικεύει αυτό το εργασιακό εξουθενωτικό και εξαθλιωτικό καθεστώς. Αυτό είναι τουλάχιστον για τη χώρα μας το νόημα του επίσημου, εκτεταμένου ελαστικού ωραρίου που φέρνει για ψήφιση η ΝΔ. Οι εργαζόμενοι, ιδιαίτερα οι βιομηχανικοί εργάτες δεν πρέπει να το δεχτούν σε καμιά περίπτωση γιατί θα σημαίνει πρακτικά και το τέλος κάθε κάπως οργανωμένης ταξικής τους άμυνας. Βέβαια φαίνονται να είναι αντίθετοι σε αυτό το νόμο και οι πουλημένοι «ταξικοί» σοσιαλφασίστες καθώς και οι μη «ταξικοί» σοσιαλδημοκράτες εργατοπατέρες. Αλλά όλοι αυτοί είναι μεγάλοι υποκριτές, ειδικά οι πρώτοι που είναι ηγέτες του παραγωγικού σαμποτάζ του κύριου υπαίτιου για την εξαθλίωση της εργατικής τάξης. Από την άλλη όλοι μαζί προσποιούνται πως μόλις τώρα έρχεται το πρόβλημα με αυτού του είδους την εξοντωτική ελαστικοποίηση, ενώ αυτό που γίνεται είναι ότι τώρα αυτή απλά επιτρέπεται εκτός από τα μικρά αφεντικά, και στα μεγάλα. Τα μικρά εργασιακά κάτεργα τα προστατεύει ειδικά ο σοσιαλφασιστικός εργατοπατερισμός εδώ και χρόνια ως προς τη μαύρη εργασία, επειδή δεν τον απειλούν ουσιαστικά ούτε τα μικροαφεντικά πολιτικά, ιδιαίτερα αυτά που δουλεύουν στη «μαύρη» σφαίρα της οικονομίας, ούτε τον απειλούν ιδιαίτερα οι εργαζόμενοι στα μικρομάγαζα συνδικαλιστικά επειδή δεν είναι συγκεντρωμένοι, και έτσι οι σοσιαλφασίστες τους ελέγχουν εύκολα με τα πρακτικά «ιδιόκτητα» κλαδικά τους. Γι αυτό η πάλη για την παρεμπόδιση του νέου αντεργατικού νόμου πρέπει να είναι συνυφασμένη με ένα νέο ταξικό και δημοκρατικό συνδικαλιστικό κίνημα στους χώρους δουλειάς, που σημαίνει ότι απέναντι στην εργοδοσία και στους κάθε λογής υπερασπιστές των δικών της συμφερόντων κόντρα στους εργαζόμενους, πρέπει να στηθεί στους χώρους δουλειάς ένα ταξικό μέτωπο που θα ενώνει τους εργαζόμενους ενάντια και στο σοσιαλφασισμό, που χτυπάει και τη συνδικαλιστική δημοκρατία και είναι έτοιμος, όταν δεν κάνει σαμποτάζ για να κλείσει μια μονάδα που βρίσκεται σε κρίση ή να εμποδίσει μια νέα επένδυση, να συνεργαστεί με την κάθε εργοδοσία τόσο τη μεγάλη (όπως έχει αποδείξει ιδιαίτερα στη γαλέρα της ΚΟΣΚΟ) όσο και τη μικρή ενάντια στους εργαζόμενους.
Ο σοσιαλφασισμός ο χειρότερος εχθρός της εργατικής τάξης
Να λοιπόν γιατί ο αντιδιεθνισμός και ο φιλο-ιμπεριαλισμός των προδοτών της ελληνικής εργατικής τάξης που κάθε τόσο ανοιχτά ποδοπατούν την πρωτομαγιά της καταλήγει στο ότι αυτοί, ειδικά οι σοσιαλφασίστες, είναι όχι γενικά και αφηρημένα, όχι δηλαδή σε ότι αφοράει το προλεταριάτο άλλων χωρών ή το επαναστατικό μέλλον της τάξης, αλλά είναι συγκεκριμένα εδώ και τώρα οι χειρότεροι εχθροί της εργατικής τάξης. Δεν είναι δηλαδή οι διοργανωτές αυτών των πρωτομαγιών απλά υπηρέτες της αστικής τάξης μέσα στο εργατικό κίνημα, όπως συνέβαινε σε παλιότερες φάσεις του εργατικού κινήματος, αλλά είναι οι ίδιοι το χειρότερο κομμάτι της αστικής τάξης, δηλαδή το πιο κομπραδόρικο και πιο δουλικό στο χιτλερικού τύπου ιμπεριαλισμό, και γι αυτό το πιο επιθετικό απέναντι στη χώρα και κυρίως απέναντι στην εργατική τάξη, ιδιαίτερα απέναντι στο βιομηχανικό προλεταριάτο που είναι η καρδιά της. Αυτό το κομμάτι της αστικής τάξης είναι χειρότερο από κάθε άλλο γιατί άμεσα τώρα καταργεί το προλεταριάτο σαν τάξη, επειδή με το βιομηχανικό σαμποτάζ του οποίου ηγείται εμποδίζει τους εργάτες να δουλεύουν τα μέσα παραγωγής και μάλιστα τα καταστρέφει. Αυτά εκτός από μέσα με τα οποία παράγουν τώρα δα το μισθό τους, δηλαδή αναπαράγουν τη φυσική τους ύπαρξη, αποτελούν την υλική προϋπόθεση για την κοινωνική τους απελευθέρωση αλλά και για την ανεξάρτητη πολιτική ύπαρξη της χώρας στην οποία ζουν.
Ταυτόχρονα οι επικεφαλής αυτών των πρωτομαγιάτικων γιορτασμών αποτελούν το μεγαλύτερο κίνδυνο για την ίδια την πολιτική και συνδικαλιστική οργάνωση και τα πολιτικά δικαιώματα της εργατικής τάξης. Εκείνο που προσπάθησε να κάνει πριν δυο χρόνια το ψευτοΚΚΕ με την υποστήριξη όλου του «ταξικού» σοσιαλφασισμού, ήταν να διαλύσει με τη βία των ταγμάτων εφόδου του το συνέδριο της ΓΣΕΕ και να καταλάβει πραξικοπηματικά την ηγεσία του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος. Αυτό θα το ξαναδοκιμάσει. Πρόκειται για το συνδικαλιστικό αντίστοιχο του κλεισίματος των εργοστασίων στο οποίο ειδικεύονται. Όπως αυτά τα κλείνουν ταυτίζοντας το κεφάλαιο με τις παραγωγικές δυνάμεις που αυτό ελέγχει έτσι και τη ΓΣΕΕ πάνε να την καταλάβουν εξ εφόδου θεωρώντας ότι αν εκείνοι που ψηφίζουν οι εργάτες για εκπροσώπους τους είναι ρεφορμιστές, δηλαδή έχουν αστική ιδεολογία και γραμμή πρέπει να καθαιρούνται με τη βία και να καταργούνται κόντρα στη θέληση των εργατών που τάχα δεν καταλαβαίνουν το καλό τους. Αυτά δεν τα κάνουν τελευταία. Το ΠΑΜΕ είναι μια ατέλειωτη σειρά από αρπαγές κάποιων καίριων, συνήθως κλαδικών, συνδικαλιστικών οργάνων της εργατικής τάξης με ένα συνδυασμό απάτης και πιο πολύ βίας και νοθείας (δες ιδιαίτερα αρθρογραφία της ΝΑ για το συνδικάτο Μετάλλου με βάση της Ζώνη Περάματος) χάρη στην ευρεία κρατική κάλυψη, και πάνω απ όλα χάρη στην υπονόμευση από παλιά όλων των πρωτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργάνων συχνά σε συνεργασία με την εργοδοσία.
Ο σοσιαλφασισμός σημαίνει "σοσιαλισμός" με το ζόρι, σημαίνει "δικτατορία του προλεταριάτου", χωρίς το προλεταριάτο και ενάντια στο προλεταριάτο. Γι αυτό στην ουσία ο σοσιαλφασισμός τροχίζει σήμερα τα νύχια του για μια δικτατορία. Αν αυτήν καταφέρει να την ασκήσει σε συνεργασία με τα ισχυρά φιλορώσικα τμήματα της κλασσικής αστικής τάξης μέσα στα κόμματα, στο στρατό και, στην ορθόδοξη εκκλησία, και την κατάλληλη στιγμή όπου θα έχει εξασφαλίσει την προστασία της ρωσοκινέζικης στρατιωτικής ισχύος, αυτή θα ξεπερνάει σε ωμότητα κάθε άλλη που έχει γνωρίσει ο τόπος. Το αληθινό πρόσωπο αυτής της δικτατορίας είναι ο δολοφόνος Κουφοντίνας που καθόλου τυχαία τον προωθούν τεχνηέντως σαν έναν ανομολόγητο κοινό εκφραστή της βάσης τους ενώ ταυτόχρονα κάνουν πως τον καταδικάζουν για να μην τρομάξουν τους δημοκράτες και για να μην εξοργίσουν τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού που τον απεχθάνεται γιατί δολοφονεί στο όνομα του και χωρίς την έγκρισή του. Και ας μην έχει κανείς ταξικός εργάτης και κανείς δημοκράτης που απεχθάνεται τους ναζί αλλά και τους σοσιαλφασίστες καμιά αμφιβολία: Η αστική τάξη όσες αντιστάσεις και αν αντιτάξει επιμέρους σε αυτούς δεν μπορεί από τη φύση της να αντιπαρατεθεί στην «εθνική» οπότε και διεθνή βασικά αντιτούρκικη γραμμή των φασιστών και σοσιαλφασιστών η οποία ακριβώς οδηγεί το έθνος στην ρωσοκινέζικη αγκαλιά, οπότε αναγκαστικά στη δικτατορία και την εθνική σκλαβιά.
Μόνο η εργατική τάξη μπορεί να σώσει τη χώρα από την πείνα, τη δικτατορία και την εθνική υποδούλωση
Γι αυτό κυρίως το λόγο μόνο μία διεθνιστική τάξη όπως είναι η εργατική τάξη μπορεί να σώσει σήμερα τη χώρα, επειδή μόνο αυτή η τάξη μπορεί να είναι στις σημερινές συνθήκες πραγματικά πατριωτική, καθώς και οι φιλελεύθεροι μη ρωσόφιλοι αστοί είναι τυφλωμένοι ειδικά από τον αντιτουρκικό εθνικισμό τους. Μόνο λοιπόν η συνειδητή εργατική τάξη, αξιοποιώντας κάθε αντίσταση από τις άλλες τάξεις αλλά στηριζόμενη κυρίως στις δυνάμεις των πλατιών λαϊκών μαζών, θα μπορεί να σώσει την παραγωγή και τα μεροκάματα από τους σαμποτέρ καθώς και από τα πιο επιθετικά και αδηφάγα αφεντικά, μικρά και μεγάλα, που εκμεταλλεύονται σήμερα τη μεγάλη ανεργία. Μόνο αυτή η τάξη μπορεί να εξασφαλίσει και την πολιτική δημοκρατία επειδή αυτή τη χρειάζεται σαν το οξυγόνο για την επιβίωσή της. Γιατί μόνο αυτή μπορεί να σταθεί, έστω και τώρα σε κάποιο βαθμό όπου έχει σαν συνδικαλιστικούς εκπρόσωπούς της τους ταξικά ξένους της σοσιαλδημοκράτες ρεφορμιστές, απέναντι στα ασύλληπτα με διακομματική κάλυψη συνδικαλιστικά πραξικοπήματα και τη βία και τη νοθεία του σοσιαλφασισμού. Κι αυτό επειδή αυτή τη βία τη βλέπει κάθε τόσο μπροστά στα μάτια της. Επίσης είναι αυτή που έχει ζήσει και τους ναζήδες στο πετσί της στους χώρους δουλειάς, ιδιαίτερα στις γαλέρες της ΚΟΣΚΟ και στη Ζώνη σαν ρουφιάνους της εργοδοσίας. Μόνο αυτή η τάξη έχει τη δυνατότητα να βλέπει πόσο ειρηνικά συνυπάρχει το ρατσιστικό και γιαυτό παράνομο συνδικάτο των ναζί στη Ζώνη δίπλα σε αυτό της βίας, της νοθείας, και της «βολής των δικών μας στις δουλειές» του ΠΑΜΕ. Μόνο αν συλλάβει κανείς την ταξική φύση του σοσιαλφασισμού μπορεί να αντιληφθεί πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ προστάτευσε τους αρχηγούς της ΧΑ μειώνοντας τις ποινές τους, κρύβοντας από τους αντιφασίστες, ότι αυτοί θα μείνουν στη φυλακή μόνο για 3,5 χρόνια. Επίσης μπορεί να καταλάβει γιατί όλες οι συνιστώσες του σοσιαλφασισμού δεν θέλησαν να αφαιρεθούν τα πολιτικά δικαιώματα στην ΧΑ που σημαίνει στην πράξη ότι επιτρέπουν στους ναζί να συνεχίζουν να επηρεάζουν και να οργανώνουν το πιο γόνιμο τους έδαφος που είναι η καρδιά του κράτους, η φιλοχρυσαυγίτικη αστυνομία. Μόνο μια πραγματικά διεθνιστική τάξη μπορεί να καταλάβει ότι ο ακατάλυτος δεσμός που ενώνει τον σοσιαλφασίστα με τον ναζί είναι η κοινή αταλάντευτη αφοσίωση τους στο νεοχιτλερικό Άξονα.
Το πότε θα έρθει η στιγμή να παίξει αρκετά αποτελεσματικά δηλαδή να επηρεάσει και πρακτικά τις πολιτικές εξελίξεις η εργατική τάξη θα το μετρήσουμε τη στιγμή που θα μπορέσει να πάρει πίσω τις πρωτομαγιές της, όχι μόνο ιδεολογικά και θεωρητικά όπως με το κείμενο που κρατάτε στα χέρια σας, αλλά και με μια αρκετά ισχυρή αριθμητική παρουσία. Αυτό δεν νομίζουμε ότι θα αργήσει πολύ. Γιατί τα πράγματα κυλάνε τόσο γρήγορα με πρωτοβουλία των πιο αντιδραστικών δυνάμεων ώστε σύντομα θα αφυπνιστούν και οι πιο προοδευτικές. Πιστεύουμε μάλιστα ότι το δεύτερο θα γίνει κάποια στιγμή με έναν αρκετά απότομο τρόπο επειδή ο σοσιαλφασισμός έχει μαζέψει πολλά ράμματα για τη γούνα του και τα πολυάριθμα θύματα του ψάχνουν μόνο τη στιγμή και τον κατάλληλο εκπρόσωπο για να μιλήσουν. Οι περήφανες εργατικές πρωτομαγιές δεν είναι μακριά μας.
-