Από την άλλη, ο τρόπος με τον οποίο η Δύση χειρίστηκε την κρίση στο Νίγηρα περισσότερο ενίσχυσε παρά δυσχέρανε τη θέση των ρώσων νεοχιτλερικών. Αντί να περιοριστούν στην καταδίκη του πραξικοπήματος ΗΠΑ και ΕΕ εμφανίστηκαν πρόθυμες να στηρίξουν την επέμβαση που πλάι στις επιβληθείσες οικονομικές κυρώσεις εξήγγειλε η Δυτικοαφρικανική Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ECOWAS), στην οποία ανήκει και ο Νίγηρας, σε περίπτωση της μη άμεσης επαναφοράς του εκλεγμένου προέδρου Μοχάμεντ Μπαζούμ. Έτσι έδωσαν την ευκαιρία στους πραξικοπηματίες του Νίγηρα να ισχυριστούν ότι η εξωτερική απειλή που αντιμετωπίζει η χώρα θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με την παρουσία ρωσικών στρατευμάτων, και να καλέσουν τις δυνάμεις της Βάγκνερ. Το ότι η αντίδραση της Δύσης ευνοεί τις ρωσικές θέσεις αποδεικνύεται και από το ότι οι πραξικοπηματίες έδωσαν στον ανατραπέντα πρόεδρο, που οι ίδιοι είχαν θέσει σε περιορισμό, τη δυνατότητα να επικοινωνεί με ξένους ηγέτες και να ζητά αμερικανική και διεθνή βοήθεια για την «επαναφορά της συνταγματικής τάξης». Σε κάθε περίπτωση, ανεξάρτητα από το αν επέμβει ο ECOWAS και ανατρέψει το καθεστώς ή βρεθεί μια συμβιβαστική λύση, η απειλή επέμβασης ευνοεί πολιτικά τους ανατολικούς φασισμούς (Ρωσία-Κίνα) και τους φασίστες φίλους τους που εμφανίζονται σαν πατριώτες υπερασπιστές της εθνικής κυριαρχίας του Νίγηρα. Αυτό άλλωστε έχει τόσες φορές αποδειχτεί, ιδιαίτερα στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και στη Λιβύη, όπου ο κερδισμένος αυτής της δυτικής επεμβατικής πολιτικής είναι η Ρωσία.
Στην περίπτωση του Νίγηρα η διπλωματική επιτυχία του Κρεμλίνου θα είναι ακόμα μεγαλύτερη καθώς η ίδια η επίσημη Ρωσία φροντίζει να μην φαίνεται να έχει ενεργό εμπλοκή στο πραξικόπημα – μάλιστα ο εκπρόσωπός της Πεσκόφ εξέφρασε τη σοβαρή ανησυχία του για αυτό – αφήνοντας στη Βάγκνερ τη δουλειά της υπεράσπισης της χούντας, ενώ και το Πεκίνο (που επίσης έχει πόδι στο ουράνιο της χώρας) υποστηρίζει τον ανατραπέντα πρόεδρο ζητώντας διπλωματική επίλυση της κρίσης χωρίς να αναφέρεται σε αυτό ή να καταδικάζει το πραξικόπημα. Το ότι η Βάγκνερ εμφανίζεται σα μια οντότητα που έχει διαφοροποιηθεί από το καθεστώς Πούτιν μας δίνει κάτω από το πρίσμα των νέων εξελίξεων και την εξήγηση της στημένης και χωρίς ουσιαστική αντίσταση «ανταρσίας» της, ένα μόλις μήνα νωρίτερα στο εσωτερικό της Ρωσίας. Έτσι επιβεβαιώνεται και η εκτίμησή μας τότε που όλοι οι δυτικοί ονειρεύονταν ρήγματα στο Κρεμλίνο ότι «η «ανταρσία Πριγκόζιν» ήταν ένα από τα πολλά πραξικοπήματα που κατά καιρούς έχει σκηνοθετήσει η ΚαΓκεΜπε και ότι από μεν τακτική άποψη είχε σαν στόχο να επιτρέψει στον Πούτιν να συνεχίσει να δρα με τη Βάγκνερ στην Αφρική, ενώ στρατηγικά είχε σαν στόχο να ενισχύσει την εικόνα που από την πρώτη στιγμή του πολέμου στην Ουκρανία κατασκευάζει αυτός για τη Ρωσία, δηλαδή μιας υπερδύναμης και επιθετικής αλλά και σχετικά ανήμπορης να πετύχει τους στόχος της, ώστε να μπορεί και να απειλεί αλλά και να καθησυχάζει, να περικυκλώνει και να διασπάει τη Δύση» («Ανταρσία» Πριγκόζιν: Ένα στοιχείο που ενισχύει την υπόθεση μιας πουτινικής σκηνοθεσίας, 27/6).
Ο ρωσικός σοσιαλιμπεριαλισμός προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την αντίθεση Βορρά-Νότου, ιδιαίτερα Ευρώπης - Αφρικής με σκοπό τη δημιουργία ενός πελώριου μετώπου του τρίτου κόσμου που θα ζητά να πληρώσουν οι πρώην αποικιοκρατικές δυνάμεις και για τα δεινά που έχουν προκαλέσει στους λαούς τους τα τελευταία πενήντα χρόνια κυρίως οι ντόπιες αστικές τάξεις και μάλιστα οι πιο φασιστικές και αρπακτικές που είναι δεμένες περισσότερο με τη Ρωσία και την Κίνα παρά με τη Δύση. Φυσικά οι ρώσοι και κινέζοι νεοχιτλερικοί, θα βρίσκονται στο απυρόβλητο ως ηγέτες αυτού του αντιδραστικού κινήματος που θα ζητά στην πραγματικότητα ένα πλιάτσικο σε βάρος των λαών της Ευρώπης εξαιτίας του αποικιακού παρελθόντος των αστικών τους τάξεων. Γιατί αυτό το κίνημα δεν λογαριάζει ότι ο πλούτος των βόρειων χωρών είναι κυρίως προϊόν της κακοπληρωμένης και εξοντωτικής δουλειάς αιώνων των προλεταρίων τους και λιγότερο της ληστείας των αποικιών τους. Το Κρεμλίνο δουλεύει μεθοδικά πάνω σ’ αυτή την αντίθεση και έχει ήδη καθιερώσει για το σκοπό αυτό τη σύνοδο Ρωσίας-Αφρικής. Στη φετινή σύνοδο που έγινε στην Αγ. Πετρούπολη (Λένινγκραντ) ο Πούτιν έδωσε διάφορες υποσχέσεις στις αφρικανικές κυβερνήσεις όπως διαγραφή χρεών και, για τις πιο προσδεμένες στο ρωσικό άρμα, φτηνά ή και δωρεάν σιτηρά την ίδια ώρα που τορπίλιζε τη συμφωνία με την Ουκρανία για τις εξαγωγές σιτηρών. Αξίζει να σημειωθεί ότι παρών στη σύνοδο ήταν και ο επικεφαλής της Βάγκνερ, Πριγκόζιν, ο ίδιος που λίγο πριν είχε αναλάβει το ρόλο του πραξικοπηματία ενάντια στη Μόσχα!!! Το θετικό ήταν ότι στη φετινή σύνοδο πολλά αφρικανικά κράτη υποβάθμισαν τη συμμετοχή τους στέλνοντας λιγότερους ηγέτες σε σχέση με την προηγούμενη σύνοδο του 2019.
Κι αυτή η τάση δεν είναι ενδεικτική των επιβιώσεων του αποικιοκρατικού πνεύματος μέσα στον τρίτο κόσμο, όπως θα ήθελε να την παρουσιάσει η φαιο-«κόκκινη» προπαγάνδα, αλλά μιας νέας αφύπνισης των αντι-ιμπεριαλιστικών διαθέσεων των χωρών του Τρίτου κόσμου. Αυτές σε αντιφασιστικό μέτωπο με όλες τις φιλειρηνικές, και δημοκρατικές χώρες του Βορρά πρέπει να αγωνιστούν για να αντιμετωπίσουν τον ρωσοκινεζικό Άξονα, κοινό κύριο εχθρό σήμερα Βορρά και Τρίτου κόσμου. Αλλά προϋπόθεση για να σταθεί μια τέτοια ενότητα είναι οι χώρες αυτές, και βασικά οι λαοί τους, να απαιτήσουν την πλήρη πολιτική τους ανεξαρτησία από τις επεμβάσεις του Βορρά που εμποδίζουν την πάλη τους για οικονομική ανεξαρτησία και ακόμα πιο πολύ εμποδίζουν το ξεδίπλωμα των πολιτικών, ταξικών και δημοκρατικών διεκδικήσεων των λαών τους, ενάντια στις πιο εκμεταλλευτικές και αυταρχικές πολιτικές των αρχουσών τάξεών τους.