Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Δεν έχει λάβει υπόψη του όλα τα στοιχεία που μεσολάβησαν από τις πραγματογνωμοσύνες, αλλά αυτά δεν αλλάζουν τις ουσιαστικές διαπιστώσεις του και τις πολιτικές ευθύνες που απορρέουν από αυτές.

 

 Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΔΙΑΚΟΜΜΑΤΙΚΟΥ ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΤΩΝ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΩΝ

Επικεφαλής του σαμποτάζ, οι επικεφαλής του κινήματος κατά της δολοφονίας: το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ–«Νέα Αριστερά»

Είχαμε υποσχεθεί στους αναγνώστες μας ότι θα ασχοληθούμε σε ένα πιο αναλυτικό άρθρο μας με τα συνθήματα με τα οποία το ψευτοΚΚΕ έσυρε πίσω του και ταυτόχρονα μαχαίρωσε πισώπλατα το νεολαιίστικο και λαϊκό αυθόρμητο αίσθημα οργής και το καναλίζαρε αυτοκτονικά στην καταστροφική και σοσιαλφασιστική στρατηγική του. Θεωρήσαμε σαν το πιο αντιπροσωπευτικό από αυτά τα συνθήματα το: "δεν φταίει το ανθρώπινο λάθος αλλά τα κέρδη τους τα βουτηγμένα στο αίμα» και θα δείξουμε τι σημαίνουν πραγματικά και ποια στρατηγική υπηρετούν τα δυο του αλληλοσυμπληρούμενα σκέλη. Η πολιτική αποτελεσματικότητα αυτών των συνθημάτων οφείλεται στο ότι το ψευτοΚΚΕ δεν είναι απλά ένα σχετικά μικρό κόμμα της αστικής τάξης, αλλά είναι το ηγετικό κόμμα της. Σε πρώτο επίπεδο είναι ιδεολογικά επικεφαλής όλης της κρατικής ρωσόδουλης «αριστεράς» που έχει κορμό της τον ΣΥΡΙΖΑ και το Μέρα 25 και υπηρέτη της τις οργανώσεις του αντιδραστικού μικροαστισμού (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μλ και τροτσκιστές). Σε δεύτερο επίπεδο είναι το ιερό κόμμα όλης της αστικής τάξης καθώς ακόμα και για το κόμμα του κλασικού αστισμού, δηλαδή για τη ΝΔ είναι ένα κόμμα αρχών, που ακόμα και αν διαφωνεί κανείς μαζί του δεν επιτρέπεται να αμφισβητεί τις καλές προθέσεις και προπάντων τον πατριωτισμό του. Η αναγνώριση του ηγετικού του ρόλου εκδηλώνεται και στο οργανωτικό επίπεδο καθώς όλα τα άλλα κόμματα έχουν διαλύσει ουσιαστικά τις κομματικές τοπικές και εν μέρει τις συνδικαλιστικές τους οργανώσεις, οπότε και τους οργανωμένους πολιτικούς τους στρατούς με αποτέλεσμα να υπάρχει μόνο το ψευτοΚΚΕ με έναν πολύ μαζικό τέτοιο στρατό να κυριαρχεί στους δρόμους της χώρας και μάλιστα σαν κόμμα των φτωχών και των εκμεταλλευόμενων και σαν τάχα συνεπής συνδικαλιστικός τους εκπρόσωπος. Ποτέ βέβαια στην ιστορία πολιτικός στρατός φτωχών όχι μόνο δεν είχε την παραμικρή εκτίμηση αλλά είχε το απόλυτο μίσος και την περιφρόνηση όλης της αστικής τάξης, ενώ τα συνδικάτα του δέχονταν τη μεγαλύτερη κρατική βία. Αλλά πως θα γίνει αντικείμενο μίσους και κρατικής βίας ένα κόμμα που στην ουσία στηρίζει τον πιο μαζικό εργοδότη της χώρας, το μικρό κεφάλαιο, αλλά και το πιο βάρβαρο από το μεγάλο που είναι το ανατολικό; Και κυρίως ποιος θα ασκήσει βία σε ένα κόμμα που έχει το ελεύθερο να ασκεί παρακρατική βία μέσω των μικροαστών και των λούμπεν συμμάχων του στο πανεπιστημιακό προσωπικό της που του αντιστέκεται ενώ το ίδιο ασκεί βία και στα μη ελεγχόμενα από το ίδιο συνδικάτα;

 

Ι. Το “ανθρώπινο λάθος” ως έγκλημα του διεφθαρμένου κομματιού της κρατικής υπαλληλίας

 

Όταν λέει το ψευτοΚΚΕ και η υπόλοιπη ψευτοαριστερά ότι δεν φταίει το ανθρώπινο λάθος δεν εννοεί μόνο ότι δεν φταίει καθόλου ή φταίει τριτευόντως ο σταθμάρχης, ο φυσικός αυτουργός τουλάχιστον από κακουργηματική αμέλεια της σφαγής. Εννοεί ότι δεν φταίει το ευρύτερο πλαίσιο των σχέσεων παραγωγής που επικρατούν στο εσωτερικό της κρατικής μηχανής μέσα στο οποίο αυτός διέπραξε το συγκεκριμένο λάθος, αλλά φταίει συντριπτικά το δυτικοευρωπαϊκό κεφάλαιο που κινούσε τα βαγόνια στις ράγες και δευτερευόντως ο ΟΣΕ, δηλαδή το ελληνικό κράτος που είχε την αποκλειστική ευθύνη της ρύθμισης της κυκλοφορίας, οπότε και την άμεση και συντριπτική ευθύνη της σφαγής. Επειδή όμως από τα γεγονότα το ψευτοΚΚΕ και γενικά το στρατόπεδο της ψευτοαριστεράς αναγκάζονται να αναγνωρίσουν ευθύνη και στο κράτος το κατηγορούν ότι προσπαθεί να ρίχνει τα έξοδα του κράτους, (σύνθημα «οι ζωές μας δεν κοστολογούνται») για να μειώσει τα έξοδα των ιδιωτών καπιταλιστών, που ισχυρίζονται ότι είναι οι πραγματικοί ιδιοκτήτες του [1]. Από αυτή την πλευρά κατηγορούν το κράτος κυρίως για το ότι δεν πληρώνει το ποσό των χρημάτων που πρέπει α) για να έχει περισσότερους, μόνιμους και καλά εκπαιδευμένους δημόσιους υπαλλήλους και β) γιατί δεν εγκαθιστά όλες τις υλικές υποδομές που είναι απαραίτητες για να κάνουν αυτοί καλά τη δουλειά τους. Πάντως στην ουσία δεν σκέφτονται ποτέ την πλειοψηφία των κρατικών υπαλλήλων σαν παραγωγούς που πρέπει να υπηρετούν το λαό αλλά κοιτάνε να τους κάνουν εντελώς αδιάφορους προς αυτόν, να τους παρασιτικοποιήσουν και να τους διαφθείρουν στο μεγαλύτερο μέρος τους και να τους χρησιμοποιήσουν σαν σκαλί για την άνοδο τους στη δικτατορική εξουσία τους. Αν το πετύχουν θα λιώσουν τη μεγάλη πλειοψηφία τους όπως όλο τον άλλο λαό.

Πάντα η ψευτοαριστερά όταν αποδίδει στο κράτος κάποιες ευθύνες το πολύ που το κατηγορεί είναι ότι δεν διαθέτει τις παραγωγικές δυνάμεις- ζωντανές και νεκρές - που του χρειάζονται για να κάνει σωστά τη δουλειά του, αλλά δεν το κατηγορεί ποτέ για τις διεφθαρμένες σχέσεις παραγωγής που κατατρώνε το εσωτερικό του [2], δηλαδή για τις σχέσεις τόσο στο εσωτερικό της κρατικής γραφειοκρατίας, όσο και στις σχέσεις των διεφθαρμένων τμημάτων αυτής της γραφειοκρατίας με τα πιο αντιδραστικά πολιτικά κόμματα και κομματικές φράξιες, και μέσω αυτών με το θρεμμένο από την κρατική και κομματική προστασία κλεπτοκρατικό κεφάλαιο μικρό, μεσαίο ή πολύ μεγάλο κρατικοολιγαρχικό. Ο ΟΣΕ είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό δείγμα της σύμφυσης της διεφθαρμένης γραφειοκρατίας και της κάθε λογής κλεπτοκρατίας που λυμαίνεται το δημόσιο. Αξίζει να διαβάσει κανείς μια περιγραφή της κατάστασης που επικρατούσε εκεί τουλάχιστον ως το 2015 από έναν διευθυντή του ΟΣΕ, (τοποθετημένο από το πιο εκσυγχρονιστικό κόμματι του ΠΑΣΟΚ μετά τη χρεωκοπία της χώρας) τον Θανάση Ζηλιασκόπουλο που ο Γεραπετρίτης τον τοποθέτησε στην επιτροπή διερεύνησης του ατυχήματος και μετά από τις λυσσώδεις διαμαρτυρίες του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ τον απέσυρε. Αυτή η τοποθέτηση διασταυρώνεται, όπως θα δούμε παρακάτω και από άλλες που ήρθαν στο φως επίσης μετά την τραγωδία κυρίως από πρώην υπαλλήλους του ΟΣΕ.

Ώσπου να έχουμε όλα τα απαραίτητα στοιχεία στη διάθεση μας και επειδή η εγκατάλειψη των σιδηροδρόμων από το σημερινό διακομματικά αντιβιομηχανικό κράτος είναι γεγονός, ξεκινάμε με δεδομένο ότι και στον ΟΣΕ υπάρχει ουσιαστική έλλειψη προσωπικού σε σταθμάρχες και κλειδούχους.

Όμως στην περίπτωση της σφαγής των Τεμπών δεν έφταιξε ότι έλειψε το προσωπικό γιατί αυτό υπήρχε εντελώς διαθέσιμο για να χρησιμοποιηθεί. Έφταιξε ότι αυτό το προσωπικό δεν ήταν στη θέση του και όσο ήταν δεν λειτούργησε στοιχειωδώς όπως έπρεπε. Δηλαδή σε ότι αφορά το σταθμάρχη της Λάρισας, εάν και σε όσο βαθμό αποδείχτηκε στην πράξη ακατάλληλος γι’ αυτό το ρόλο, τον ανέλαβε με ευθύνη όσων υπαλλήλων του ΟΣΕ τον πιστοποίησαν και όσων στη συνέχεια τον έκριναν ικανό να τοποθετηθεί στο πιο δύσκολο σιδηροδρομικό πόστο της χώρας. Πάντως έχει αποδειχτεί ότι δεν ήταν εντελώς άσχετος [3] όπως διατείνεται ο ίδιος και οι συνδικαλιστές του ΟΣΕ, όταν λένε ό«δεν φταίει ένας άνθρωπος». Ακόμα όπως πιο επιβαρυντικό ήταν το γεγονός ότι έλειψε το κρίσιμο διάστημα ένας πιο έμπειρος συνάδελφός του που έκοψε μια ώρα από το ωράριο που προβλεπόταν γι αυτόν (λέγοντας ότι ήταν τυπικό και απλήρωτο και ότι όλοι κάνουν το ίδιο) και έφυγε νωρίτερα οπότε ο καινούργιος έμεινε μόνος του. Βεβαίως εφόσον ήταν καινούργιος είχε την τυπική αλλά και την ηθική υποχρέωση να είναι στη θέση του τουλάχιστον για τη λίγη ώρα που υπολειπόταν ώστε να περάσει με ασφάλεια η τελευταία της ημέρας και μοιραία επιβατική αμαξοστοιχία.

Επίσης ο σταθμάρχης είχε στη διάθεση του τα έστω σε κατώτερο επίπεδο τα τεχνικά μέσα για να μη γίνει η σύγκρουση, όπως τον ηλεκτρονικό πίνακα που του έδειχνε και το λάθος του να μην γυρίσει το κλειδί στη σωστή θέση και το χρόνο των 10 λεπτών μέχρι τη σύγκρουση για να το διορθώσει, ενώ μένει να απαντηθεί και το ερώτημα γιατί ο μηχανοδηγός δεν έβρισκε τον σταθμάρχη στο τηλέφωνο όσο ανησυχούσε καθώς κινιόταν στη γραμμή ανόδου. Όμως το σημαντικότερο είναι ότι σύμφωνα με τους ειδικούς, αν εφαρμοζόταν ο κανονισμός έστω από την πλευρά του άτυχου μηχανοδηγού ακόμα και αν έλειπε αυτός ο πίνακας δεν θα γινόταν η σύγκρουση. Όχι μόνο δηλαδή ο σταθμάρχης δεν έδωσε στον οδηγό της αμαξοστοιχίας το χαρτί 1001 ότι θα έμπαινε στη γραμμή της ανόδου, αλλά και ο μηχανοδηγός εφόσον δεν είχε τη σαφή προφορική διαβεβαίωση του σταθμάρχη ότι θα βαδίσει στην άνοδο όφειλε αμέσως μόλις έγινε αυτό να σταματήσει την αμαξοστοιχία. Μάλιστα ένας αρμόδιος για το ETCS (τη τηλεδιοίκηση δηλαδή) στους ελβετικούς σιδηροδρόμους λέει ότι και τα συστήματα του 1950 «είναι αρκετά για να αποφεύγεται μια μετωπική». Ακόμα και η ΡΑΣ, η Ρυθμιστική Αρχή Σιδηροδρόμων, η ανεξάρτητη αρχή που η ηγεσία της βρίσκεται στα χέρια στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ διαπίστωνε ως χθες ότι ήταν το ανθρώπινο λάθος, δηλαδή ότι οι σταθμάρχες που φταίγανε για μια σειρά ατυχήματα επειδή δεν εφαρμόζανε τους κανονισμούς. Η ΡΑΣ τόνιζε δηλαδή ότι«Η Διεξαγωγή και διαχείριση της κυκλοφορίας από τον Διαχειριστή Υποδομών πραγματοποιείται με δύο τρόπους: α) με τηλεδιοίκηση και β) μέσω Σταθμάρχη και Κλειδούχου. Το τελευταίο χρονικό διάστημα έχουν καταγραφεί συμβάντα/εκτροχιασμοί αμαξοστοιχιών, που οφείλονταν σε ανθρώπινο παράγοντα (λάθος χειρισμού Σταθμάρχη), καθώς και παρατηρήθηκαν επαναλαμβανόμενα τεχνικά προβλήματα στις αλλαγές τροχιάς. Η ασφάλεια της διεξαγωγής και διαχείρισης της κυκλοφορίας θέτει σε υψηλή προτεραιότητα την εποπτεία του συγκεκριμένου τομέα. Διαχείριση Περιουσιακών Στοιχείων / Συντήρηση σιδηροδρομικών υποδομών».

Η ψευτοαριστερά επιμένει δηλαδή επίτηδες να μιλάει για «λάθος ενός ανθρώπου» ώστε να καλύπτει όλους τους ανθρώπους και για την ακρίβεια όλες τις σχέσεις της διαδικασίας παραγωγής που ήταν υπεύθυνες για τη σφαγή και για αυτό λυσσωδώς αρνείται ότι υπήρχαν τα μίνιμουμ τεχνικά μέσα και οι στοιχειώδεις κανονισμοί συνεννόησης που αν εφαρμόζονταν μπορούσαν να εμποδίσουν τη σύγκρουση. Γι’ αυτό το λόγο, και όχι βέβαια γιατί διψάνε για την εφαρμογή της σύγχρονης τεχνολογίας, οι σοσιαλφασίστες κρύβονται κυρίως πίσω από το ότι δεν είχε εγκατασταθεί το πλήρες σύστημα τηλεδιοίκησης που θα μπορούσε να εμποδίσει αλλά όχι απόλυτα να εξουδετερώσει τον κίνδυνο μιας μετωπικής σύγκρουσης. Κι αυτό όχι μόνο γιατί τελικά είναι οι ζωντανοί άνθρωποι (σαν χειριστές αλλά και σαν συντηρητές τους) που κινούν και τα πιο σύγχρονα συστήματα, αλλά γιατί αυτά όσο αναπτύσσονται αναλαμβάνουν να ρυθμίσουν πολλαπλάσια βάρη κυκλοφορίας οπότε και περισσότερους κινδύνους, όπως έχουν αποδείξει και μεγάλα θανατηφόρα ατυχήματα σε σιδηροδρομικά προηγμένες χώρες που έχουν τέτοια συστήματα (σχετικά πρόσφατα στην Ισπανία και στη Γερμανία). Άλλωστε οι ειδικοί βεβαιώνουν ότι ούτε το ETCS δίνει απόλυτη ασφάλεια (Αμδίτης- ΕΜΠ).Γιατί ακριβώς χάρη σε τέτοια συστήματα ασφάλειας πολλαπλάσια τρένα, με όλο και μεγαλύτερες ταχύτητες μπορούν να τρέχουν πάνω σε ακόμα πιο πυκνές σιδηροδρομικές διαδρομές πράγμα που επιτρέπει στους σύγχρονους σιδηροδρομικούς γίγαντες να συσσωρεύουν μεγάλα κέρδη.

Στο βάθος της πάντως η μανία της σοσιαλφασιστικής ψευτοαριστεράς να αποενοχοποιήσει το «ανθρώπινο λάθος», οφείλεται στο ότι θέλει να αθωώσει ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα που διακομματικά και σε επίπεδο κορυφής, στηρίζει ή και καλύπτει εδώ και τέσσερις περίπου δεκαετίες το συστηματικό και μάλιστα αυξανόμενο κρατικογραφειοκρατικό παρασιτισμό και τη διαφθορά του παντού στη χώρα. Αυτός ο παρασιτισμός διαπράττει το χειρότερο έγκλημά του στα δημόσια σχολεία όπου θύματα του είναι τα παιδιά της φτωχολογιάς που τα αφήνει αμόρφωτα όσο ποτέ στην ιστορία της ταξικής πάλης στη χώρα μας και έτσι τα καταδικάζει στην πιο άγρια εκμετάλλευση, στην εγκληματική λουμπενοποίηση και τελικά σε κρέας για τα κανόνια του ρωσικού και του κινέζικου νεοχιτλερισμού που η ηγέτιδα πολιτική δύναμη αυτού του παρασιτισμού υπηρετεί. Όταν δηλαδή αυτός ο πολεμικός άξονας επιτεθεί στην Ευρώπη για να την υποδουλώσει ας μην έχει κανείς αμφιβολία ότι η ηγεσία της ψευτοαριστεράς και οι ναζιφασίστες θα καλέσουν την φτωχολογιά να συμμετάσχει ολόψυχα σ αυτόν για να εκδικηθεί τον πιο πλούσιο χρηματιστικά και προτεσταντικό Βορρά της Ευρώπης που δήθεν προκάλεσε τη φτώχεια της ένδοξης και ορθόδοξης Ελλάδας και το χειρότερο έκλεψε τα μάρμαρα της και δεν της δίνει τις πολεμικές αποζημιώσεις που της χρωστάει από τον προηγούμενο πόλεμο. Η ψυχική αλλοτρίωση και πολιτική υποδούλωση της νεολαίας είναι ο πιο βασικός στόχος αυτού του φασισμού και για αυτόν δεν επιτρέπει την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών [4], ιδιαίτερα την πιο δημοκρατική από τους γονείς και τους πιο μεγάλους σε ηλικία μαθητές δηλαδή δεν επιτρέπει στην αστική μισοδημοκρατία να βάλει κάποιο φραγμό στην απόλυτη εγκατάλειψη και στον εκβαρβαρισμό του δημόσιου σχολείου που έχει αναλάβει τη μόρφωση των παιδιών του προλεταριάτου. Στην πραγματικότητα αυτό που αξίζει να συλλάβει κανείς δεν είναι το γιατί η ελληνική ψευτοαριστερά είναι κατά της αξιολόγησης των δημόσιων υπαλλήλων αλλά γιατί έχει την πολιτική ισχύ να επιβάλει την κατάργηση της εδώ και τέσσερις δεκαετίες.

 

ΙΙ. Το σαμποτάζ των τεχνικών όρων της ασφάλειας. Οι συμμορίες του Χαλκού και ο κρατικός ολιγάρχης

 

Ας φύγουμε όμως από τις σχέσεις παραγωγής σε ότι αφορά την ασφάλεια και ας έρθουμε στις παραγωγικές της δυνάμεις, γιατί δηλαδή δεν έγινε η εγκατάσταση της τηλεσήμανσης και του EΤCS (το οποίο κάνει δυνατό το αυτόματο φρενάρισμα μιας αμαξοστοιχίας μπροστά σε κάποιον κίνδυνο και το οποίο στήνεται μόνο αφού έχει προηγούμενα εγκατασταθεί η τηλεσήμανση) θα ανακαλύψουμε ότι φταίνε γι’ αυτό όπως θα δούμε παρακάτω από τη μια οι συμμορίες κλοπής χαλκού που λεηλατούν τις σιδηροδρομικές υποδομές και από την άλλη το μεγάλο ανατολικό κλεπτοκρατικό κεφάλαιο που καθυστέρησε αυτή την εγκατάσταση. Και για τα δυο αυτά είναι επίσης υπεύθυνο το διακομματικό πολιτικό μπλοκ που έχει σαν πολιτικο-ιδεολογικό ηγέτη του τις ηγεσίες της ψευτοαριστεράς, κυρίως αυτές του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ, αντλεί την κρατική ισχύ του από όλες τις πρωθυπουργικές φράξιες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ (μετά την άνοδο στην ηγεσία της του σήμερα ανοιχτού φιλοσυριζαίου Καραμανλή του β΄), και για την επόμενη φάση ετοιμάζει έναν κανιβαλικό στρατό βίας από τους ναζιφασίστες.

Είναι όλο αυτό το μπλοκ που προστάτευσε και επέτρεψε να ανθίσει σε όλο το κράτος και εν προκειμένω στον ΟΣΕ μια γραφειοκρατία που μπορεί να φτάνει στο να καλύπτει εγκληματικά λάθη ακόμα και να τιμωρείόσους τα καταγγέλλουν και τελικά αυτά τα εγκλήματα να καταντάνε του κοινού ποινικού δικαίου όταν φτάνουν να συνεργαστούν και υπάλληλοι του ΟΣΕ (8 σε σύνολο 19 συλληφθέντων) με συμμορίες κλοπής χαλκού που λεηλατούν τα καλώδια της σηματοδότησης.

Μόνο χάρη στα δολοφονημένα παιδιά έρχονται η μία μετά την άλλη οι καταγγελίες στα ΜΜΕ από επιθεωρητές της ασφάλειας του σιδηροδρομικού δικτύου, από άλλους σταθμάρχες, από μηχανοδηγούς, και από τα πιο ψηλά διευθυντικά του στελέχη κλπ ότι ο ΟΣΕ είναι σάπιος. Αντίθετα δηλαδή από ότι ισχυρίζεται το ψευτοΚΚΕ που κραδαίνει τώρα τις κατά καιρούς διαμαρτυρίες της συνδικαλιστικής του παράταξης της ΔΕΣΚ για την μειωμένη ασφάλεια των τραίνων, αυτές έχουν αποδειχθεί διασφαλίσεις, κοινώς «πισινές», ότι δηλαδή οι συνδικαλιστές του και έμμεσα το ίδιο «τα είχαν πει», και όχι ειλικρινής προσπάθεια τους για να προληφθεί το έγκλημα. Αν οι συνδικαλιστές και κυρίως το ίδιο το κόμμα που τους αντιπροσωπεύει ήθελαν να προειδοποιήσουν το λαό ο δρόμος ήταν εύκολος. Όταν δηλαδή ένα τέτοιο κόμμα θέλει να πει κάτι ουσιαστικό στο λαό δεν επαφίεται στα έγγραφα που στέλνουν οι συνδικαλιστές του στην υπηρεσιακή διοίκηση, αλλά βγαίνει το ίδιο μπροστά, δηλαδή ο κάθε Κουτσούμπας και το κάνει πολιτικό ζήτημα μιλώντας σε όλα τα δελτία ειδήσεων και μάλιστα κατ’ επανάληψη. Πρέπει λοιπόν κανείς να καταγράφει προσεκτικά τις καταγγελίες των πρώτων ημερών μετά τη σφαγή, ιδιαίτερα αυτές που κάνανε στα κανάλια με τόλμη απλοί σιδηροδρομικοί γιατί σε μια άλλη πολιτική ατμόσφαιρα κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ επικίνδυνο. Αυτός είναι και ο πιο άμεσος λόγος για τον οποίο οι σοσιαλφασίστες, που ηγούνται στο κίνημα των Τεμπών ενώθηκαν στην πράξη με τους φασίστες χουλιγκάνους, που δίπλα σε πανό εναντίον της Μασωνίας (ΑΕΚ) ζητήσανε τον άμεσο αποκεφαλισμό εκείνων των δημοσιογράφων, και πολιτικών σχολιαστών, κυρίως της τηλεόρασης, που φέρανε στο φως αυτές τις καταγγελίες ενώ τα πιο οργανωμένα πυρά τους τα ρίξανε σε μια έντιμη καθηγήτρια φιλοσοφίας που τόλμησε να διαφωνήσει με τα παραπάνω συνθήματα (https://www.oakke.gr/antifasism/item/1554- ). Ο στρατηγικός στόχος των φαιο-«κόκκινων» με την επίθεση τους στους δημοσιογράφους και διανοούμενους που τους αντιστέκονται είναι το κλείσιμο εκείνων των ΜΜΕ που έχουν μια λίγο-πολύ ευρωπαιόφιλη και στοιχειωδώς αντιπουτινική (κυρίως ο ΣΚΑΙ) γραμμή, ώστε ταυτόχρονα με τις εκτεταμένες δικαστικές εκκαθαρίσεις που προαναγγέλλουν να μπορέσουν να επιβάλλουν στη χώρα την κοινοβουλευτική τους δικτατορία όχι απλά αλά Ουγγαρία, αλλά πολύ χειρότερα.

Είναι δηλαδή η πολιτική εξουσία με την ευρύτερη έννοια, που ευθύνεται για το γενικότερο σαμποτάζ των σιδηροδρομικών συγκοινωνιών, οπότε και της καρδιάς τους που είναι η ασφάλεια τους. Πρόκειται για την πιο θανατηφόρα περίπτωση βιομηχανικού σαμποτάζ στην Ελλάδα. Γιατί πρέπει να δούμε το σιδηρόδρομο και έτσι τον βλέπουν σε κάθε ανεπτυγμένη χώρα σαν μια βιομηχανία και μάλιστα βαριά. Γιατί είναι αυτός που κάνει εξαιρετικά παραγωγικές και πολύ πιο φτηνές τις μαζικές μεταφορές προσώπων και εμπορευμάτων. Αυτή η δυνατότητά του από τεχνική άποψη οφείλεται στο ότι έχει ανάγκη για την κίνηση του από πολύ λιγότερο προσωπικό σε σχέση με τα μέσα που κινούνται στην άσφαλτο και από την άλλη ότι έχει τις πιο μικρές απώλειες ενέργειας από κάθε άλλο μεταφορικό μέσο. Υπάρχουν δύο λόγοι για το τελευταίο: ότι έχει ελάχιστη αντίσταση από τριβές στην κίνησή του και γιατί οι μηχανές έλξης όταν φρενάρουν ή κινούνται σε κατωφέρεια λειτουργούν σαν γεννήτριες και τροφοδοτούν με ηλεκτρισμό το δίκτυο.

Από την άποψη λοιπόν της υπονόμευσης της σιδηροδρομικής βιομηχανίας, η ψευτοαριστερά λέει ψέματα όταν κατηγορεί το κράτος ότι τσιγκουνεύεται να διαθέσει τα κατάλληλα κεφάλαια για τις υποδομές ασφάλειας του ΟΣΕ, ώστε τάχα να τα δίνει στους ιδιώτες. Η αλήθεια στον ΟΣΕ, είναι ακριβώς αντίθετη. Το κράτος και η ΕΕ έχουν διαθέσει πελώρια κεφάλαια,για τις υποδομές των ελληνικών σιδηροδρόμων αλλά αυτές έχουν απαρχαιωθεί, κυρίως γιατί έχουν εγκαταλειφθεί χωρίς συντήρηση, ενώ ένα μεγάλο μέρος τους, ειδικά το πιο καίριο της τηλεσήμανσης και τηλεδιοίκησης έχει λεηλατηθεί. Επί πλέον τα νέα κεφάλαια που διατέθηκαν κυρίως από την ΕΕ για να διορθώσουν την καταστροφή (σύμβαση 717 με την ΕΕ) εμποδίστηκαν όπως θα δούμε να μετατραπούν σε λειτουργικές υποδομές.

Σήμερα λοιπόν εξαιτίας της σφαγής των Τεμπών έχει έρθει στη φόρα από πολλές πλευρές ότι πριν ανατεθεί από το ελληνικό κράτος σε μία κοινοπραξία ιδιωτικών εταιριών το 2014 να επιδιορθώσει και να ανακατασκευάσει, ή όπως λένε στην τεχνική γλώσσα να «ανατάξει», το σιδηροδρομικό δίκτυο σηματοδότησης και τηλεδιοίκησης (ΕCΤS) αυτό είχε λεηλατηθεί και καταστραφεί όχι μια αλλά δυο φορές. Αυτήν την καταστροφή την έκαναν οι συμμορίες που κλέβουν τα καλώδια χαλκού της σηματοδότησης. Αυτό το κάνουν και στα πιο χοντρά οπότε πολύ πιο πλούσια σε χαλκό καλώδια της ηλεκτροδότησης αλλά μόνο σε ώρες που δεν περνάει ρεύμα. Για να ξέρουν αυτές τις ώρες οι συμμορίες συνεργάζονται με τους διεφθαρμένους σιδηροδρομικούς. Αυτές οι συμμορίες, που έχουν συνήθως επικεφαλής τους εγκληματικά στοιχεία των Ρομά λεηλάτησαν τα καλώδια σηματοδότησης σε μήκος 700 χιλιομέτρων όσο είναι η γραμμή Πάτρας Θεσσαλονίκης. Το κράτος πλήρωσε για να αναταχθεί αυτή και αφού ανατάχθηκε οι συμμορίες λεηλάτησαν και κατέστρεψαν τη σηματοδότηση για δεύτερη φορά. Μόνο ένα διεφθαρμένο κράτος, με μια διεφθαρμένη αστυνομία και κυρίως με μια διακομματικά διεφθαρμένη κεντρική πολιτική εξουσία, (και μάλιστα διεφθαρμένη σε ηγετικό διακομματικό επίπεδο, αφού κανένα κόμμα δεν έκανε θέμα αυτή τη δολοφονικού τύπου καταλήστευση της χώρας) θα επέτρεπαν σε συμμορίες να καταστρέψουν σε πλήρη έκταση και μάλιστα δύο φορές το πιο πολύτιμο για την ασφάλεια τμήμα της σιδηροδρομικής υποδομής μιας χώρας.

Έτσι χωρίς καμιά κυβέρνηση να έχει ουσιαστικά αγγίξει αυτές τις συμμορίες, αλλά κυρίως κανένα τάχα αριστερό κόμμα να τις έχει ποτέ, ούτε καν τώρα μετά τη σφαγή, καταγγείλει σαν ουσιαστικούς συναυτουργούς του εγκλήματος, αυτές απτόητες συνέχισαν να λεηλατούν ότι υπήρχε όρθιο και στον ΟΣΕ και στη ΔΕΗ και σε άλλες έκθετες υποδομές.

Η κυβέρνηση Σαμαρά ανέθεσε στα 2014 σε μια κοινοπραξία που αποτελείτο από δύο εταιρείες με μια σύμβαση με τον αριθμό 717 μια νέα ανάταξη που μάλιστα θα γινόταν σε ανώτερο επίπεδο αφού θα περιείχε και το ΕTCS (πρακτικά το αυτόματο φρενάρισμα). Η μία εταιρεία ήταν το γαλλικό πολύ ψηλά ειδικευμένο μονοπώλιο των σιδηροδρομικών αυτοματισμών Αlstom και η άλλη η εργολαβική εταιρεία ΤΟΜΗ του ρωσόδουλου κρατικού ολιγάρχη Μπόμπολα που μοιράστηκαν το μισό δίκτυο η κάθε μια. Η ΤΟΜΗ έκανε σύμφωνα με τον τότε αρχιμηχανικό του ΟΣΕ Παναγιώτου εσκεμμένα λαθεμένες κατασκευαστικές μελέτες, στο δικό της νότιο τμήμα που για να διορθωθούν έπρεπε να ανεβεί το αρχικό τίμημα του έργου κατά 13,3 εκατομμύρια, ποσό που οι κυβερνήσεις δεν δίνανε και η υπόθεση τραβήχθηκε στα δικαστήρια για χρόνια. Η θέση αυτή του Παναγιώτου που ρίχνει την ευθύνη μιας εσκεμμένα κακής μελέτης στον Μπόμπολα που δεν δέχτηκε να εγκρίνει η Alstom και διασταυρώνεται με την τοποθέτηση του αντιπρόεδρου της επιτροπής εκτέλεσης της σύμβασης 717 Χρήστου Κατσιούλη ο οποίος παραιτήθηκε από τη θέση του έχοντας κατηγορήσει προηγούμενα την ηγεσία του ΕΡΓΟΣΕ ανάμεσα στα άλλα και για τη σκανδαλώδη στήριξη του Μπόμπολα σαν υπεύθυνου για την ακατάλληλη μελέτη. Έγραφε ο Κατσιούλης:«Η επίβλεψη της ΕΡΓΟΣΕ επέμενε ασφυκτικά στο να εγκριθούν με κάθε τρόπο οι μελέτες στα τμήματα ανάταξης τεχνολογίας Bombardier, ενώ αυτές ήταν εις γνώση της λανθασμένες και δεν πίεζε τον ανάδοχο [τον Άκτορα] να εκπληρώσει τις συμβατικές του υποχρεώσεις με τον έλεγχο και την υπογραφή των μελετών από τον πάροχο δάνειας εμπειρίας [την Alstom]». Δεν χρειάζονται κι άλλα στοιχεία για να πιστέψει κανείς τις στενές και ένοχες σχέσεις της ΕΡΓΟΣΕ με τον διεφθαρμένο κρατικό ολιγάρχη. Ο τύπος βοούσε για την προηγούμενη σύμβαση 470 που υπέγραψε η ΕΡΓΟΣΕ με τον Μπόμπολα για τις σήραγγες Λιανοκλάδι-Δομοκού από την οποία αυτός απέσπασε το επιπλέον ποσό των 37 δις.

Έτσι το έργο κόλλησε μέσα από ατέλειωτες διενέξεις μεταξύ Μπόμπολα και Alstom, όπου η δεύτερη δεν ενέκρινε τις εσκεμμένα ακατάλληλες μελέτες του πρώτου ή με κοινές δικαστικές προσφυγές και των δύο αυτών για να ανεβεί το τίμημα της εργολαβίας ώστε να διορθωθεί το λάθος (δηλαδή το σαμποτάζ του Μπόμπολα) και με διοικητικές παρεμβάσεις του κράτους που ήταν τέτοιες ώστε να διαιωνίζεται το πρόβλημα. Σε πρώτη περίοδο το αδιέξοδο το διατηρούσε ο πιο δραστήριος και αποτελεσματικός στο παραγωγικό σαμποτάζ ΣΥΡΙΖΑ και μετά ο Μητσοτάκης με τη βοήθεια του Καραμανλή του μικρότερου το διατήρησε για άλλα δύο χρόνια. Τελικά η κυβέρνηση Μητσοτάκη υπέγραψε τη σύμβαση με την Alstom το 2021, δηλαδή εφτά ολόκληρα χρόνια μετά την αρχική, κάτω από τη μόνιμη πίεση της Κομισιόν (ίσως και για τις ανάγκες της αντιτούρκικης συμμαχίας με τη Γαλλία). Αυτό έγινε αφού στο μεταξύ ο Μπόμπολας πούλησέ τις μετοχές της ΤΟΜΗΣ και ο νέος ιδιοκτήτης της άφησε πρακτικά τη διεύθυνση όλης της κοινοπραξίας στα χέρια της Αlstom. Αυτή προχώρησε το έργο αν και σύμφωνα με τον Κατσιούλα απέσπασε οικονομικές παραχωρήσεις που έχουν σαν συνέπεια χαμηλότερο επίπεδο ασφάλειας από εκείνο της αρχικής σύμβασης. Το έργο προβλέπεται ότι θα είναι έτοιμο το 2024 αλλά ήδη η Κομισιόν λίγο πριν τα Τέμπη πήγε την Ελλάδα στο ευρωπαϊκό δικαστήριο γι’ αυτή την καθυστέρηση της 717 επειδή πλήττει τη γενική ασφάλεια του σιδηροδρομικού δικτύου της ΕΕ.

 

ΙΙΙ. Η πολιτική κάλυψη στις δύο μορφές σαμποτάζ και ληστείας σε βάρος της ασφάλειας των σιδηροδρόμων

 

Αν θέλει κανείς να ανακαλύψει τους λόγους αυτής της πελώριας καθυστέρησης θα βρει ότι είναι καθαρά πολιτικοί και τα ίχνη αυτής της πολιτικής πρέπει να αναζητηθούν στο τμήμα εκείνο της πολιτικής εξουσίας στη χώρα μας που περισσότερο από κάθε άλλο σαμποτάρει κάθε δυτικού τύπου βιομηχανικό κεφάλαιο και στην προκειμένη περίπτωση προστατεύει τους δύο πιο φανερούς σαμποταριστές του έργου που ο ένας είναι το ληστρικό κρατικό ολιγαρχικό και κεφάλαιο του Μπόμπολα και ο δεύτερος οι εγκληματικού τύπου συμμορίες που λεηλατούν συστηματικά, ατιμώρητα και σε πελώρια κλίμακα το σιδηροδρομικό δίκτυο (χωρίς βέβαια το κίνημα των Τεμπών να ενοχληθεί καν που δρα ακόμα και τώρα δα με νωπό το αίμα των Τεμπών).

Με εξαίρεση εκείνη του Κόκκαλη πρώην πράκτορα της Στάζι δεν υπάρχει πιο ανοιχτή και στενότερη σχέση κρατικού ολιγάρχη και εκδότη με το ρωσικό κράτος από αυτή του Μπόμπολα κιόλας από την εποχή της ΕΣΣΔ. Και βέβαια καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι αυτός πούλησε την εφημερίδα του, το Έθνος στον απευθείας Ρώσο κρατικό-ολιγάρχη και «θεσσαλονικάρχη» Σαββίδη. Είναι πολύ χαρακτηριστικό που ο δήθεν ουκρανόφιλος και δήθεν αντιπουτινικός Μητσοτάκης τον προστάτευσε και τον άφησε στο απυρόβλητο από τις δυτικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Το ίδιο ο Μητσοτάκης φρόντισε για λογαριασμό των πιο φιλικών στον Άξονα εφοπλιστών Γ. Προκοπίου και Β. Μαρινάκη να πρωτοστατήσουν στην καθυστέρηση ή στο σπάσιμο του ευρωπαϊκού εμπάργκο πετρελαίου κατά της Ρωσίας. Βέβαια η μεγαλύτερη εκδούλευση του Μητσοτάκη στη Ρωσία μετά τον αποικιακό νεοχιτλερικό πόλεμο της ενάντια στην Ουκρανία ήταν να μην αποκαλύψει και να μην καταγγείλει στον ελληνικό λαό στοιχειωδώς τη φιλορώσικη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ και την ακόμα πιο ωμή του ψευτοΚΚΕ. Το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ήταν να μείνει ψηλότερα από κάθε άλλη χώρα της Ευρωζώνης ο φιλορωσισμός στις μάζες και έτσι χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα να διαδηλώνει η νεολαία μέσα από τα μπλοκ των φιλοπουτινικών για να εκφράσει το θυμό της για τη σφαγή των Τεμπών ενώ ο Μητσοτάκης έσκυβε για μια ακόμα φορά με σεβασμό μπροστά στο ψευτοΚΚΕ.

Σε ότι αφορά τις συμμορίες της κυριολεκτικής ληστείας ξέρουμε ότι το μόνο πολιτικό ρεύμα που έχει φροντίσει για την ποινική τους προστασία είναι κατ’ αρχήν σε νομοθετικό επίπεδο η ψευτοαριστερά που μείωσε σκανδαλωδώς τις ποινές του. Μόνο που στην προστασία αυτή την ανοιχτή ηγετική θέση δεν την έχει αναλάβει το ψευτοΚΚΕ ο στρατηγικός πραξικοπηματίας που τώρα παίζει το ρόλο του σοβαρού κόμματος του «νόμου και της τάξης» για να κερδίσει το στρατό, την αστυνομία και τη συντηρητική παλιά δεξιά, αλλά ο πιο άμεσος και πρακτικός, κυβερνητικός εχθρός της δυτικόφιλης και σχετικά πιο δημοκρατικής αστικής τάξης και γι’ αυτό πιο ανοιχτά «αντιδεξιός» ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αυτός λοιπόν που είναι δεμένος με το δολοφονικό, φιλοπουτινικό 17νοεμβριτισμό, αλλά και με το εγκληματικό λούμπεν μέσω του τραμπούκικου ψευτοαναρχισμού, ενώ για να μπερδεύει τους δημοκράτες παριστάνει το φιλελεύθερο στα ήθη «αντιρατσιστή» και «αντιομοφοβικό». Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που έχει προστατεύσει γενικά τα εγκλήματα της βίας και της ληστείας περνώντας νόμο για την ποινική τους ελάφρυνση το 2019 αλλά κυρίως είναι αυτός που την ίδια στιγμή μετέτρεψε από κακούργημα σε πλημμέλημα την κλοπή των καλωδίων του ΟΣΕ!

Αλλά πιο σημαντική από την ποινική είναι η πολιτική αθώωση των συμμοριών του χαλκού με το επιχείρημα ότι στο μεγαλύτερο μέρος τους είναι συμμορίες που αποτελούνται από Ρομά. Οι Ρομά είναι μια καταπιεσμένη μειονότητα που ο ΣΥΡΙΖΑ προσποιείται ότι υπερασπίζει υπερασπίζοντας και τα εγκληματικά της στοιχεία και μάλιστα τα ηγετικά της αστοποιημένα εγκληματικά στοιχεία. Γιατί η κλοπή τεράστιων ποσοτήτων καλωδίων δεν μπορεί να οργανωθεί από απλές λούμπεν συμμορίες αν στην κορυφή τους δεν βρίσκεται ένα σύστημα από επιχειρήσεις που λιώνουν το χαλκό και οργανώνουν την κλεπταποδοχή. Στην πραγματικότητα με τη γενική στάση του υπέρ του εγκληματικού λούμπεν των Ρομά ο ΣΥΡΙΖΑ προβοκάρει και εκθέτει όλη τη Ρομά κοινότητα στα πλήγματα του ανοιχτού ακροδεξιού ρατσισμού ο οποίος ακριβώς εκμεταλλεύεται πολιτικά τη δράση αυτού του λούμπεν και το ταυτίζει με τους Ρομά γενικά για να δυναμώσει τον αντιρομά ρατσισμό μέσα στις μάζες. Δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιεί τους Ρομά προβοκατόρικα και φτιάχνει μαζί με τους ναζί ένα φασιστικό δίπολο μίσους μέσα στη φτωχολογιά, δηλαδή κάνει την ας πούμε «λευκή» φτωχολογιά να μισεί τους Ρομά σαν εχθρούς της, και από την άλλη καλεί τους δημοκράτες να υπερασπίζονται τα αστοποιημένα εγκληματικά τους στοιχεία. Όμως οι συμμορίες και ειδικά οι αρχηγοί των συμμοριών δεν κλέβουν ως καταπιεσμένος λαός αλλά ως καταπιεστές του και μάλιστα πρώτα απ’ όλα ως καταπιεστές και εκμεταλλευτές των ίδιων των Ρομά μέσα στα γκέτο τους στα οποία και κυριαρχούν [5]. Για την πραγματική αριστερά αυτοί αποτελούν έναν ταξικό εχθρό της φτωχολογιάς και όσο ληστεύουν ειδικά δημόσιο πλούτο αποτελούν αντικειμενικό εργαλείο της πιο φασιστικής οπότε και ληστρικής μερίδας του ιμπεριαλισμού. Η κοινότητα των Ρομά πρέπει να αντιμετωπιστεί στα πλαίσια της πολιτικής του αντιφασιστικού μετώπου που και θα καταστείλει τους αρχισυμμορίτες σε στενή ενότητα με την πλατιά μάζα των Ρομά και ταυτόχρονα θα στηρίξει αποφασιστικά αυτή τη μάζα στην πάλη της για δουλειά, μόρφωση και πάνω απ’ όλα για δημοκρατική αυτοοργάνωση σε ενότητα με τον υπόλοιπο λαό. Έτσι θα σπάσει το γκέτο στο οποίο τους έχει ρίξει το ελληνικό πολιτικό σύστημα εκτοπίζοντας τους από τις εργατικές δουλειές από τα 1990 με την εισαγωγή του τότε πιο φτωχού αλβανικού μεταναστευτικού προλεταριάτου και σπρώχνοντας ένα μέρος τους στο μικροέγκλημα. Εννοείται πρώτα απ όλα πρέπει να βγουν εκτός νόμου και να αποκαλύπτονται καθημερινά σαν τέρατα οι ναζί ρατσιστές που προσπαθούν να σηκώσουν μίσος και τείχη ενάντια σε αυτό το τμήμα της φτωχολογιάς (Το δίπολο φασισμού-σοσιαλφασισμού που σκοτώνει την ενότητα του λαού). Σημειώνουμε εδώ ότι όταν γραφόταν αυτό το τμήμα του κειμένου δεν είχε ακόμα πάρει θέση σύσσωμη η σοσιαλφασιστική αριστερά υπέρ του κατεβάσματος του Κασιδιάρη στις εκλογές.

 

ΙV. Για το ενάντια στα «κέρδη τα βουτηγμένα στο αίμα». Ποια κέρδη περίμενε η ΗellenicTrain

 

Έχουμε δει ως εδώ ότι οι κύριοι υπεύθυνοι για τη σφαγή των Τεμπών προστατεύονται από τα κόμματα και τις κομματικές φράξιες που δουλεύουν για το πιο φασιστικό, και γι’ αυτό πιο ληστρικό ρωσοκινεζικό κομμάτι του ιμπεριαλισμού. Από αυτή την άποψη το πρώτο σκέλος του συνθήματος, το «δεν φταίει το ανθρώπινο λάθος» έχει αμυντικό χαρακτήρα και ο γενικός στόχος του είναι να αθωώσει πρώτα τη διεφθαρμένη έως εγκληματική κρατική γραφειοκρατία του ΟΣΕ, και μετά τις ληστοσυμμορίες και το ληστρικό κρατικοολιγαρχικό κεφάλαιο. Το δεύτερο σκέλος, που στην πιο διαδεδομένη του εκδοχή είναι το «τα κέρδη τους, οι νεκροί μας» και είναι μια παραλλαγή του βασικού συνθήματος του ψευτοΚΚΕ «τα κέρδη τους οι ζωές μας», είναι επιθετικό, και έχει σαν στόχο να χτυπήσει όχι το κεφάλαιο γενικά αλλά μόνο εκείνη τη μερίδα του που θέλουν είτε να εκτοπίσουν και να συντρίψουν είτε να περιορίσουν και να βάλουν κάτω από τον πολιτικό τους έλεγχο τα αφεντικά της ψευτοαριστεράς.

Το ότι θέλει να ανατρέψει μόνο μια μερίδα του κεφάλαιου, δηλαδή να την εκτοπίσει για λογαριασμό της αντίθετης μερίδας που το ίδιο υπηρετεί είναι κάτι που όπως θα δούμε πιο κάτω το αποδεικνύει στην πράξη κάθε στιγμή το ψευτοΚΚΕ και μαζί του όλο το ψευτοαριστερό μπλοκ του οποίου ηγείται. Όμως πουθενά δεν το έχει κάνει αυτό πιο χτυπητά από όσο στο κίνημα των Τεμπών όπου οδηγούσε πάντα τους διαδηλωτές του ενάντια στα γραφεία της Hellenic Train (ΗΤ) και όχι στα γραφεία του ΟΣΕ που όπως είδαμε ευθύνεται συντριπτικά για τη μαζική αυτή δολοφονία και από την άποψη της ζωντανής ρύθμισης της κυκλοφορίας αλλά όπως είδαμε και από την άποψη των τεχνικών υποδομών ασφαλείας που δεν υπήρχαν εκεί από την προηγούμενη περίοδο και έτσι τις βρήκε το συγκεκριμένο ιδιωτικό κεφάλαιο της ΗΤ το 2017. Αν και είναι κρατικό ιταλικό το κεφάλαιο αυτό το χαρακτηρίζουμε ιδιωτικό όπως το κάνει και η ψευτοαριστερά, μόνο που αυτή το κάνει επειδή έτσι τους βολεύει, όπως τους βολεύει να λένε και την ΚΟΣΚΟ ιδιωτική και τον ΟΛΠ ιδιωτικό ενώ πρόκειται για του κινέζικο κράτος που έχει μονοπωλιακά τον έλεγχο του λιμανιού του Πειραιά, όπως και των κινέζικων λιμανιών. Αντίθετα η ΗΤ στην Ελλάδα ενώ σε μια πλευρά της δραστηριότητάς της, στην επιβατική κίνηση δρα μονοπωλιακά, δεν δρα μονοπωλιακά στους εμπορικούς συρμούς όπως θα δούμε παρακάτω, ενώ σε όλη την Ευρώπη και στην Ιταλία που βρίσκεται η βάση της μητρικής εταιρείας της ΗΤ, δηλαδή οι Ιταλικοί Κρατικοί Σιδηρόδρομοι (ΙΚΣ), δρα σε συνθήκες λίγο ή πολύ ελεύθερου συναγωνισμού.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και η ΗΤ έχει πολύ μεγάλη ευθύνη για τη σφαγή των Τεμπών γιατί πραγματικά δέχτηκε να μεταφέρει τους επιβάτες ενώ είχε γνώση της μειωμένης ασφάλειας που παρείχε ο ΟΣΕ και ως προς τη ρύθμιση της κυκλοφορίας και ως προς τις τεχνικές υποδομές του. Άλλωστε η μειωμένη ασφάλεια αυτών των υποδομών αποδεικνυόταν με το ότι και πριν τους αναλάβουν οι Ιταλοί πρωταθλητές της Ευρώπης στα θανατηφόρα σιδηροδρομικά ατυχήματα ήταν ανά χιλιόμετρο γραμμής οι ελληνικοί σιδηρόδρομοι δηλαδή ο ΟΣΕ (όπου οι συντριπτικά περισσότεροι νεκροί ήταν άνθρωποι που διέσχιζαν τις αφύλακτες διαβάσει). Αυτός είναι και ο λόγος που η ΗΤ είναι ο φορέας που πρέπει να αποζημιώσει τους συγγενείς και τα επιζώντα θύματα, γιατί από αυτόν αγόρασαν τα εισιτήριά τους και αυτός είναι υπεύθυνος απέναντί τους. Μετά λύνουν αυτοί οι δυο μεταξύ τους, ΗΤ και ΟΣΕ, τις αστικές διαφορές τους.

Αλλά από πολιτική άποψη το βασικό είναι ότι το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ για να δικαιολογήσουν το ότι ο κύριος υπεύθυνος του φονικού είναι τα κέρδη της ΗΤ και όχι η σαμποταριστική πολιτική του ελληνικού κράτους απέναντι στη σιδηροδρομική βιομηχανία (δηλαδή η από αυτή την πλευρά «αντικαπιταλιστική» πολιτική τους όπως θα δούμε παρακάτω) ισχυρίζονται ότι όλες αυτές οι ελαττωματικές ή και ανύπαρκτες υποδομές ασφάλειας του τελευταίου εξυπηρετούσαν τα κέρδη της ΗΤ. Ένα πρακτικό πρόβλημα με αυτό τον ισχυρισμό είναι ότι όπως λένε όλοι οι ισολογισμοί της ΗΤ από το 2017, που αγόρασε την ΤΡΑΙΝΟΣΕ μέχρι το 2021 που δημοσίευσε τον τελευταίο της, η ΗΤ είχε συνολικές καθαρές ζημιές 15 εκ. ευρώ. Ζημιές είχε και σε κάθε ξεχωριστή χρονιά εκτός από το 2019, που είχε καθαρά κέρδη 1,5 εκ. Ευρώ καθώς και το 2021 που είχε καθαρά κέρδη σχεδόν μηδενικά (60 χιλιάδες ευρώ). Πάντως το 2020-2021 επηρεάστηκε από τα lockdown του κορονοϊού».. Αν και αυτά τα στοιχεία για τις ζημιές δεν τα αναφέρουν ποτέ οι σοσιαλφασίστες έχουν δύο επιχειρήματα για να βγάλουν κερδοφόρα στην ουσία την ΗΤ. Το ένα, που κυρίως το διακινεί ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι το ελληνικό κράτος αποδέσμευσε την ΗΤ από την υποχρέωση να κάνει επενδύσεις 650 εκατομμυρίων σε μια δεκαετία δίνοντας της σαν πρόσχημα το ότι το ίδιο, δηλαδή o κρατικός OΣΕ δεν έχει ακόμα εγκαταστήσει του ETCS. Δηλαδή κατηγορούν το ελληνικό κράτος, ότι σαμπόταρε τις υποδομές που είχε υποσχεθεί αλλά σε συμπαιγνία με την ΗΤ αφού λένε έτσι αυτή βρήκε ένα πάτημα για να μην κάνει τις επενδύσεις των 650 εκ. ευρώ. Όμως αυτές οι επενδύσεις αφορούσαν στο μεγαλύτερο μέρος τους, στα 400 εκ. ευρώ, συρμούς υψηλών ταχυτήτων 200χλμ/ώρα) για τις οποίες ταχύτητες αυτά τα συστήματα ήταν απαραίτητα, δηλαδή όντως η εγκατάσταση τους ήταν ουσιαστικός όρος για να πραγματοποιηθούν αυτές οι επενδύσεις και αυτόν τον όρο τον έχει παραβεί το ελληνικό κράτος και όχι η ΗΤ. Το άλλο επιχείρημα είναι η επιδότηση της ΗΤ με 50 εκατομμύρια το χρόνο επί 15 χρόνια. Αλλά αυτά είναι τα ίδια που εισέπραττε από το κράτος και η κρατική ΤΡΑΙΝΟΣΕ πριν την ιδιωτικοποίηση, και περιλαμβάνονται στους ισολογισμούς της ΗΤ όπως περιλαμβανόταν και στης ΤΡΑΙΝΟΣΕ και τα εισέπραττε η ΤΡΑΙΝΟΣΕ και τώρα η ΗΤ γιατί είναι ο ΟΣΕ και οι κυβερνήσεις που με το πολύπλευρό σαμποτάζ τους μετατρέψανε σε «άγονη γραμμή» δηλαδή κάνανε ζημιογόνα τη σιδηροδρομική ραχοκοκκαλιά της χώρας, τη γραμμή που ξεκινάει από την Πάτρα και σταματάει πρακτικά στη Θεσσαλονίκη περνώντας από την Αθήνα.

Ακόμα και αν λογαριάσει κανείς αρκετό «πείραγμα» στους ισολογισμούς της ΗΤ ακόμα και αν αυτοί δείξουν κάποια κέρδη το 2022 (πράγμα λιγότερο πιθανό το 2023 μετά τα Τέμπη), από καθαρά καπιταλιστική άποψη η πανωλεθρία της ΗΤ στα Τέμπη δεν είναι τόσο η τιμωρία της για την πλευρά του τζόγου με τη ζωή των επιβατών που τον αποτόλμησε προφανώς επειδή περίμενε ότι θα είχε μεγάλα κέρδη στο μέλλον, όσο γιατί αυτή η τεχνολογικά υπερανεπτυγμένη καπιταλιστική επιχείρηση τρέχει τα τρένα της πάνω στις σιδηροτροχιές ενός παραγωγικά καθυστερημένου και διεφθαρμένου κράτους, ουσιαστικά ενός κράτους μισοαποικιακού που δουλεύει κατά μεγάλο μέρος για έναν φασιστικού τύπου ιμπεριαλισμό.

Και αυτό δεν έγινε από λάθος ή άγνοια. Το ελληνικό κράτος δεν θα μπορούσε να τραβήξει το παραγωγικά ανεπτυγμένο δυτικοευρωπαϊκό μονοπώλιο της στοιχειωδώς ελεύθερης αγοράς αν αυτό δεν ήταν διατεθειμένο να βουτήξει με το κεφάλι στη λάσπη και να ενσωματωθεί στην ελληνική μισοαποικιακή-φασιστική οικονομία για να συνεργαστεί με τα νέα ρωσοκινεζικά αφεντικά και να γίνει η σιδηροδρομική γέφυρα τους προς την Ευρώπη.

Οι συνέπειες αυτής της βιομηχανικής καταστροφής που με όρους ισοτιμίας αγοραστικής δύναμης εκδηλώνονται στο πιο χαμηλο εισόδημα (ΑΕΠ) ανά κάτοικο στην ΕΕ πλην των πιο διαβρωμένων από την ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό Σλοβακίας και Βουλγαρίας, στο άθλιο επίπεδο του μέσου μισθού (που θα είναι οπωσδήποτε χειρότερο αν αναχθεί σε όρους ισοτιμίας αγοραστικής δύναμης), στο αυξανόμενο ξανά έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών που έπεσε για μια δεκαετία μόνο κάτω από τη βία της χρεωκοπίας και της συνακόλουθης επιτήρησης της οικονομίας από τους δανειστές, και στη μαζική μετανάστευση των ειδικών αλλά πια και ανειδίκευτων που συνεχίζεται.

Γι’ αυτή τη συνεργασία πλήρωσε η ΗΤ, η θυγατρική των ΤΙΚ (Τρένα του Ιταλικού Κράτους), στα Τέμπη πράγμα που απ’ ότι φαίνεται δεν την αποτρέπει να την συνεχίζει. Ήμασταν έντονα αντίθετοι από την πρώτη στιγμή στην παραχώρηση στο ιταλικό κράτος των σιδηροδρομικών μεταφορών της χώρας μας, όχι γιατί ήταν από μόνο του κάτι κακό το να τις αναλάβει μια μεγάλη σύγχρονη ευρωπαϊκή εταιρεία, αλλά γιατί αυτή ήρθε να για να συνεργαστεί με τα επίδοξα νέα φασιστικά αφεντικά του έθνους, δηλαδή για να συνδεθεί με τους ρωσικούς σιδηροδρόμους με τους οποίους υπέγραψε συμφωνία στρατηγικής συνεργασίας λίγες μέρες πριν πάρει την ΤΡΑΙΝΟΣΕ (δες άρθρο μας της 16/07/2016 - ΠΩΣ ΜΕΘΟΔΕΥΤΗΚΕ Η ΔΩΡΕΑ ΤΗΣ ΤΡΑΙΝΟΣΕ ΣΤΗ ΡΩΣΟΪΤΑΛΙΚΗ ΜΑΦΙΑ). Επίσης ομολογημένος στόχος των ΤΙΚ ήταν να γίνουν ένας από τους πυλώνες του κινέζικου ιμπεριαλιστικού αποικιακού σχεδίου που λέγεται «Μία Ζώνη, Ένας δρόμος», ο οποίος αποτελεί το οικονομικό συμπλήρωμα της ρωσικής στρατιωτικής και της κινέζικης οικονομικοπολιτικής επίθεσης στην Ευρώπη, ιδιαίτερα μετά τη ρώσικη εισβολή στην Ουκρανία. Ήθελαν δηλαδή, και προφανώς συνεχίζουν να θέλουν, να αξιοποιήσουν τον κινέζικο δρόμο προς την Ευρώπη μέσω των σιδηροδρόμων της Ρωσίας και ταυτόχρονα να γίνουν ο μεταφορέας της Κίνας από το θαλάσσιο δρόμο μέσω της αποικιακής φασιστικής ΚΟΣΚΟ από τον Πειραιά προς την Ευρώπη. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε τους ελληνικούς σιδηροδρόμους σε μια επιχείρηση που ανήκει στο ιταλικό κράτος, όπως και τη ΔΕΣΦΑ στην ΕΝΙ-ΣΝΑΜ, στο ιταλικό μονοπώλιο υδρογονανθράκων που ο μεγαλύτερος μέτοχός του είναι επίσης το ιταλικό κράτος (ΠΑΡΑΠΕΡΑ ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΡΩΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΔΕΣΦΑ ΜΕ ΔΑΝΕΙΚΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ). Αυτή η γενναιοδωρία του ΣΥΡΙΖΑ με τις ιδιωτικοποιήσεις οφείλεται ακριβώς στο ότι το η Ιταλία είναι από όλα τα ιμπεριαλιστικά κράτη της Ευρώπης εκείνο που η πολιτική της ηγεσία έχει τους πιο στενούς πολιτικούς και οικονομικούς δεσμούς με τη Ρωσία του Πούτιν, ιδιαίτερα στο επίπεδο των υδρογονανθράκων μέσω της ΕΝΙ.

Έτσι εξηγούμε ότι σε όλη τη διάρκεια του κινήματος των Τεμπών το σοσιαλφασιστικό μπλοκ δεν απαίτησε να φύγει η ΗΤ και να επανακρατικοποιηθεί ο ΟΣΕ. Μάλιστα το ψευτοΚΚΕ που διαμαρτύρεται για τις ιδιωτικοποιήσεις βασικών υποδομών (αν και συνήθως χλιαρά τα τελευταία δέκα χρόνια επειδή ξέρει πως όταν δίνονται, δίνονται σε φιλορώσικα κεφάλαια), τόνισε καθαρά ότι μιας και το κράτος είναι έτσι κι αλλιώς των καπιταλιστών δεν είναι λύση η επανακρατικοποίηση του ΟΣΕ αλλά ο σοσιαλισμός τώρα!!! (Ομιλία μέλους του ΠΓ Παπαδόπουλου στις 3 Μάρτη). Το να στρέφει το ψευτοΚΚΕ, το «επαναστατικό» κόμμα της Ρωσίας, το κίνημα των Τεμπών ενάντια στην ΗΤ σαν ιδιώτη καπιταλιστή και ταυτόχρονα να μην ζητάει την επανακρατικοποίηση δεν είναι περίεργο. Από τη μια πρέπει η νεολαία να εκπαιδεύεται στο να μισεί την ΗΤ σαν δυτικό καπιταλιστή από την άλλη όμως πρέπει αυτός να μένει στη θέση του σαν συνεργάτης σε τακτικό επίπεδο της «περικυκλωμένης Ρωσίας». Ακόμα πιο χαρακτηριστική είναι η στάση του κυβερνητικού «ευρωπαϊκού» κόμματος της Ρωσίας, δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ. Στην ηγεσία του δηλαδή αυτό το κόμμα είναι ένα ψευτοΚΚΕ που έχει ντυθεί ευρωπαϊκό με το τομάρι του ΚΚΕεσ (που το σκότωσε από τα μέσα ο Κύρκος) για να διεισδύει μέσα στην ελληνική μεγαλοαστική τάξη και μέσα στους δυτικούς ιμπεριαλιστές. Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν ενώ έχει ζητήσει πρόσφατα επανακρατικοποίηση της ΔΕΗ, είπε καθαρά ότι δεν θέλει επανακρατικοποίηση της ΗΤ αλλά θέλει επαναδιαπραγμάτευση. Και προσδιορίζει τάχα σαν όρο για την επαναδιαπραγμάτευση το να κάνει η ΗΤ την επένδυση των 650 εκατομμυρίων, κάτι για το οποίο όμως αυτή είναι ήδη δεσμευμένη να κάνει, αν το ελληνικό κράτος εγκαταστήσει τα συστήματα ασφάλειας, όπως είπαμε παραπάνω.

Όμως το πόσο σιχαμερά υποταγμένες είναι οι ηγεσίες της ψευτοαριστεράς και πόσο υποτάξανε και το κίνημα τους για τα Τέμπη στο ρωσοκινεζικό Άξονα φαίνεται από την εντελώς διαφορετική στάση τους απέναντι στην ΚΟΣΚΟ και τη σιδηροδρομική της εταιρεία, την PEARL, η οποία κινείται πάνω στις ίδιες ακριβώς ράγες που κινείται και η ΗΤ. Δηλαδή, ενώ η PEARL της ΚΟΣΚΟ διακινεί τα κοντέινερ από το λιμάνι του Πειραιά στην Ευρώπη με την ίδια έλλειψη ασφαλών υποδομών, αυτοματισμών, κλπ. και έχει τις ίδιες ακριβώς πιθανότητες μια αμαξοστοιχία της να πέσει πάνω σε μια επιβατική αμαξοστοιχία της ΗΤ, κανένα εκ των ψευτοΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ όχι μόνο δεν βάδισαν ενάντια στα γραφεία της, όπως και δεν βάδισαν ενάντια στα γραφεία του ΟΣΕ, αλλά έκρυψαν από τους διαδηλωτές και το λαό την ύπαρξη της ΚΟΣΚΟ - PEARL πάνω στις ελληνικές σιδηροτροχιές οπότε τις ευθύνες και του κινέζικου κράτους στις διαδρομές του τρόμου. Είναι μάλιστα τόσο σοβαρή η παρουσία της ΚΟΣΚΟ στους σιδηρόδρομους ώστε τα έσοδα της PEARL από τις αποκλειστικά εμπορευματικές μεταφορές της να είναι 49,1 εκατομμύρια ευρώ, όσα περίπου και αυτά της ΗΤ της οποίας το άθροισμα των επιβατικών και των εμπορευματικών της μεταφορών, είναι 51,7 εκ. ευρώ αλλά έχει πολύ περισσότερες μηχανές και πολλαπλάσιο προσωπικό από την PEARL. (Δεν καταφέραμε να βρούμε στο διαδίκτυο τους ισολογισμούς της PEARL παρά μόνο τα κέρδη της του 2019). Το ίδιο έχει αποσιωπήσει η ψευτοαριστερά την ύπαρξη μιας άλλης ιδιωτικής εταιρείας με εμπορικές αμαξοστοιχίες, μικρότερης, της Goldair Cargo που παριστάνει τη δυτική, αλλά ο κύριος μέτοχός της, που λέγεται Γκολέμης, κληρονόμησε την εταιρεία από τον πατέρα του, που ήταν ο άνθρωπος των πολωνικών αερογραμμών στην Ελλάδα σε όλη την εποχή της δήθεν σοβιετικής, στην πραγματικότητα ρώσικης κατοχής. Προφανώς χάρη σε τέτοιους δεσμούς η Goldair είναι ο μεγαλύτερος διαχειριστής επιβατών και επισκευών στο Αεροδρόμιο του Ελληνικού.

Με το ίδιο σκεπτικό και αντίθετο στόχο λειτουργεί και μια αντιδραστική μικροαστική «αριστερά» που αποστρέφεται κάθε καπιταλισμό που δεν είναι ο ντόπιος κρατικός και γι’ αυτό, αντίθετα με την κρατική καθώς πρέπει αριστερά, αντιδρά κάπως και στις ρωσοκινέζικες αποικιακές «ιδιωτικοποιήσεις» (πχ ΚΟΣΚΟ). Ο βασικός λόγος είναι ότι η ηγεσία αυτής της «αριστεράς» εκπροσωπεί πολιτικά, ανεξάρτητα από αρκετά μέλη της βάσης της το παρασιτικό κομμάτι της κρατικής υπαλληλίας και άλλων στρωμάτων της μικροαστικής τάξης που ζουν από κάθε λογής κρατικές διευκολύνσεις και θέλουν το κράτος να έχει στα χέρια του όσο περισσότερες παραγωγικές δυνάμεις και φυσικό πλούτο γίνεται [6].

 

V. Το αποικιακό-φασιστικό ρωσοκινεζικό κεφάλαιο που προσπαθεί να εκτοπίσει το ντόπιο και το δυτικό. Η ενότητα τους απέναντι στο προλεταριάτο και το υπό την ηγεσία του αντιφασιστικό μέτωπο.

 

Στην πραγματικότητα το ελληνικό κράτος και γενικά η πολιτική εξουσία ακριβώς εκεί όπου είναι πιο διεφθαρμένα και δρουν πιο εγκληματικά, χρησιμοποιούνται τα τελευταία 40 χρόνια από το ρωσόδουλο μπλοκ όχι μόνο ενάντια στη σιδηροδρομική βιομηχανία αλλά ενάντια σε κάθε σύγχρονη βιομηχανική μονάδα που δεν ελέγχουν, ιδιωτική ή κρατική, ντόπια ή δυτική [7]. Όμως το κέντρο της επίθεσης τους βρίσκεται στη βαριά βιομηχανία ιδιαίτερα τη βιομηχανία παραγωγής ενέργειας.

Αυτό δεν σημαίνει ότι το ρωσόδουλο μπλοκ μπορεί να κάνει ότι θέλει καθώς όποια αντιδραστική δύναμη εμφανιστεί στο προσκήνιο εμφανίζονται και οι αντιστάσεις σε αυτήν. Έτσι εδώ και χρόνια διεξάγεται αυτή η μάχη στο εσωτερικό της ελληνικής αστικής τάξης αν και τη συνείδηση της μάχης αυτής σαν διαπάλης Ανατολής- Δύσης την έχει, τουλάχιστον ως πρόσφατα, μόνο η σε άνοδο και επιτιθέμενη φιλορώσικη και όχι η σε κάθοδο και αμυνόμενη φιλοδυτική πλευρά. Δηλαδή οι αντιστάσεις της δεύτερης πλευράς είναι ακόμα αυθόρμητες τόσο στο οικονομικό όσο και στο πολιτικό επίπεδο γι’ αυτό και είναι τόσο τυφλές ώστε οι πολιτικές ηγεσίες της να είναι καταδιαβρωμένες από τη Ρωσία (Καραμανλής ο Β΄, Σαμαράς, Μητσοτάκης ο Β΄, Ανδρουλάκης). Όμως στο βάθος αυτή η διάβρωση, πέρα από το γενικά ξενόδουλο χαρακτήρα της ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης οφείλεται στο ότι γενικά η αστική τάξη εξαιτίας του ατομιστικού και κυρίως εκμεταλλευτικού της χαρακτήρα δεν μπορεί να κατανοήσει και κυρίως να απαντήσει σε μια επίθεση που της γίνεται κυρίως στο όνομα εκείνων που πραγματικά εκμεταλλεύεται και καταπιέζει, δηλαδή των προλετάριων. Αλλά το προλεταριάτο μπορεί να προβάλει μια συνεπή αντίσταση τόσο ταξική όσο και εθνική επειδή αυτό είναι που υποφέρει πολύ και πιο άμεσα από αυτήν την επίθεση και γι’ αυτό μπορεί πιο εύκολα και να την κατανοήσει και να οργανωθεί και να αντισταθεί, σε αυτήν. Γιατί είναι αυτό που δέχεται το άμεσο πλήγμα από το σαμποτάρισμα των μέσων παραγωγής με τα οποία παράγει τον μισθό του εκτός από το κέρδος που παράγει για όλη την τάξη των εκμεταλλευτών είτε είναι ρωσόδουλοι είτε είναι ντόπιοι και δυτικοί αστοί (δηλαδή βιομήχανοι, γαιοκτήμονες, έμποροι, τραπεζίτες,) είτε είναι το παρασιτικό κομμάτι της κρατικής γραφειοκρατίας. Γιατί το σαμποτάζ αυξάνει την εκμετάλλευση όλων όσων εργάζονται σε όποιο αφεντικό και αν εργάζονται, καθώς αυξάνει τον εφεδρικό στρατό των ανέργων ή των εργαζομένων με άθλιες αμοιβές και συνθήκες εργασίας. Έτσι κάθε κομμάτι της αστικής τάξης που διατηρεί τα μέσα της παραγωγής και δεν τα χάνει από το σαμποτάζ λόγω της πάμφθηνης εργατικής δύναμης που εκμεταλλεύεται πλουτίζει και πολύ δύσκολα θα αναζητήσει μια συλλογική λύση απέναντι στους σαμποτέρ που θα την φέρει σε σύγκρουση με τον σκληρό πυρήνα της κρατικής και πολιτικής εξουσίας. Αντίθετα η εργατική τάξη, εφόσον ακόμα και μια εξαιρετικά μικρή της πρωτοπορία μπορεί να την διαφωτίσει, μπορεί και να καταλάβει σε βάθος το τι συμβαίνει και κυρίως να αντισταθεί όταν το κατανοήσει και να συνεγείρει όλο το έθνος πίσω της για να αντισταθεί στον κύριο εχθρό της με μια μεγάλη μάχη για τη δημοκρατία, την ανάπτυξη και την εθνική ανεξαρτησία. Μέσα από μια τέτοια μάχη αυτή η τάξη μπορεί να αλλάξει βαθιά τη χώρα και τον κόσμο ξανά με επαναστατικό τρόπο.

Σήμερα άλλωστε μετά την επίθεση των Ρώσων νεοχιτλερικών στην Ουκρανία, αρχίζει κάπως και στη διαβρωμένη από αυτούς χώρα μας να γίνεται κάπως πιο φανερή η θέση της ΟΑΚΚΕ ότι α) υπάρχει εδώ και πολύ καιρό μια γερά δομημένη στρατηγική συμμαχία Ρωσίας-Κίνας, στην οποία μετά την άνοδο του αρχισφαγέα Ραισί συμμετέχει ολόπλευρα και το φασιστικό Ιράν, β) ότι αυτή η συμμαχία σέρνει πίσω της εδώ και πολύ καιρό ισχυρές αναδυόμενες ιμπεριαλιστικές χώρες με φασιστικές και σοσιαλφασιστικές κυβερνήσεις σαν την Ινδία, τη Βραζιλία και τη Νότια Αφρική, και γ) ότι όλο αυτό το νέο-μπεριαλιστικό μέτωπο σε συνεργασία με τις φασιστικές δικτατορίες της Σαουδικής Αραβίας, της Αλγερίας και του Καζακστάν μπορεί να στραγγαλίσει από έλλειψη υδρογονανθράκων, ουράνιου και σπάνιων γαιών την Ευρώπη. Έτσι ο ρωσοκινεζικός νεοχιτλερικός άξονας μπορεί να προκαλέσει στην ΕΕ μια πρωτοφανή οικονομική και πολιτική κρίση και διάσπαση, ώστε στη συνέχεια να της επιτεθεί στρατιωτικά και σε συνεργασία με τις εσωτερικές φιλικές της δυνάμεις με επικεφαλής τους φαιο-«κόκκινους» κουίσλιγκς να τις καταλάβει.

Όλο αυτό το στρατηγικό οικοδόμημα είναι στο βάθος του αποτέλεσμα της υπομονετικής εσωτερικής διείσδυσης της Ρωσίας σε όλες αυτές τις χώρες μέσω πρακτόρων και συνεργατών που διαρκεί εξήμισυ δεκαετίες, δηλαδή από την εποχή της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ στα 1956. Αυτή η διείσδυση αξιοποίησε τόσο τις ταξικές και τις εθνοτικές αντιθέσεις μέσα στις χώρες στόχους όσο και τις μεταξύ τους κρατικές και εθνικές. Πιο πολύ όμως αξιοποίησε τις ωμές πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές επεμβάσεις των δυτικών ιμπεριαλιστών, ιδιαίτερα των ΗΠΑ σε αυτές τις χώρες. Σε πρώτη φάση αξιοποίησε τις αντεπαναστατικές φασιστικές δικτατορίες τους στην εποχή της ανόδου του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού μεταξύ 1949-1975 και σε δεύτερη φάση αξιοποίησε τις προβοκαρισμένες από τη Ρωσία και τους πράκτορες της στρατιωτικές επεμβάσεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού την εποχή της καθόδου του μεταξύ 1990-2012 όταν νόμισε ότι ήταν παντοδύναμος επειδή η Ρωσία προσποιήθηκε την νεκρή. Τώρα οι ρώσοι και οι κινέζοι σοσιαλιμπεριαλιστές καλούν τους λαούς του Τρίτου κόσμου σε παγκόσμιο κίνημα εκδίκησης εναντίον των ΗΠΑ και των ευρωπαϊκών δημοκρατιών που αντιστέκονται στη Ρωσία και τις οποίες κατηγορούν ότι είναι υπόδουλες στις ΗΠΑ. Πρόκειται για το ίδιο τέχνασμα με εκείνο του Χίτλερ όταν καλούσε τους λαούς να ενωθούν μαζί του, με την μουσολινική Ιταλία και με την αυτοκρατορική Ιαπωνία κυρίως εναντίον των Άγγλων αλλά και των Γάλλων ιμπεριαλιστών. Το πρόβλημα είναι ότι τότε υπήρχε η Τρίτη Διεθνής να αποκαλύψει αυτήν την απάτη και να καλέσει σε συμμαχία τους λαούς ακόμα και με τους παλιούς αποικιοκράτες ενάντια στους νέους χιτλερικούς αποικιοκράτες-κανίβαλους. Τώρα δεν υπάρχει μια προλεταριακή διεθνής γιατί οι Ρώσοι σοσιαλιμπεριαλιστές ανέβηκαν στην εξουσία παίρνοντας την εξουσία από τα μέσα όχι μόνο από το ρώσικο αλλά από το παγκόσμιο προλεταριάτο και από τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα όλου του κόσμου. Έτσι μπόρεσαν να διεισδύουν σε όλα τα κομμουνιστικά και αντιιμπεριαλιστικά κόμματα, και πολλά να τα αλώσουν και να τα μετατρέψουν στο αντίθετο τους. Αργότερα στα 1990, μετά την επίσημη παλινόρθωση του καπιταλισμού και στη Ρωσία και στην Κίνα, αφού είχαν μάθει την ύψιστη τέχνη να προσποιούνται τους επαναστάτες προλετάριους, τους ήταν ένα παιχνιδάκι να αλώσουν πολλά αστικά και ιμπεριαλιστικά κόμματα και κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο, να ντυθούν δηλαδή με τα φορέματα του εθνικιστή, του φιλελεύθερου, του σοσιαλδημοκράτη, του θρήσκου συντηρητικού κλπ. Είναι αυτή η μοναδική σε υπουλία και αφάνταστα υπομονετική παγκόσμια πολιτική δουλειά που κάνει την οικονομικά πιο αδύναμη Ρωσία και όχι την πανίσχυρη Κίνα τον πραγματικό ηγέτη του νεοχιτλερικού Άξονα αντίθετα από ότι νομίζουν οι αδιόρθωτα οικονομιστές δυτικοί ιμπεριαλιστές.

Πουθενά ωστόσο όσο στην «ορθόδοξη» χώρα μας με την τόσο ξενόδουλη μεγαλοαστική τάξη δεν φαίνεται πόσο μακροπρόθεσμα και πόσο υποχθόνια έχει δουλέψει η Ρωσία με τους πράκτορες της για να τη δηλητηριάσει πολιτικά και να την υπονομεύσει οικονομικά. Αρχικά εγκατέστησε στο κέντρο του αριστερού και αντιιμπεριαλιστικού κινήματος το ψευτοΚΚΕ του Κολιγιάννη και του Φλωράκη και μετά με τον Α. Παπανδρέου πήρε την πρώτη της κυβέρνηση στην Ελλάδα. Αυτοί στη συνέχεια με τον Καραμανλή τον Β και όλους τους διαδόχους τους πρωθυπουργούς του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, και το απόσπασμα του ψευτοΚΚΕ μέσα στη Δύση, τον Συνασπισμό- ΣΥΡΙΖΑ, καταφέρανε σταδιακά να εγκαταστήσουν ένα ρωσόφιλο πολιτικό καθεστώς, να παρασιτικοποιήσουν ένα πελώριο μέρος του κρατικού μηχανισμού και πάνω απ’ όλα να κατεδαφίσουν μεγάλα τμήματα της παραγωγικής βάσης της χώρας, ιδιαίτερα της βιομηχανίας και της σύγχρονης αγροτικής οικονομίας. Έτσι σταδιακά μια χώρα, που μέχρι τα 1980 ξεπερνούσε σε συνολική ανάπτυξη και την Ιρλανδία και την Ισπανία, την μετέτρεψε σε ουραγό όχι μόνο όλης της παλιάς δυτικής Ευρώπης αλλά σχεδόν όλης της καινούργιας ανατολικής.

Οι συνέπειες αυτής της βιομηχανικής καταστροφής που με όρους ισοτιμίας αγοραστικής δύναμης εκδηλώνονται στο πιο χαμηλο εισόδημα (ΑΕΠ) ανά κάτοικο στην ΕΕ πλην των πιο διαβρωμένων από την ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό Σλοβακίας και Βουλγαρίας, στο άθλιο επίπεδο του μέσου μισθού (που θα είναι οπωσδήποτε χειρότερο αν αναχθεί σε όρους ισοτιμίας αγοραστικής δύναμης), στο αυξανόμενο ξανά έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών που έπεσε για μια δεκαετία μόνο κάτω από τη βία της χρεωκοπίας και της συνακόλουθης επιτήρησης της οικονομίας από τους δανειστες, και στην μαζική μετανάστευση των ειδικών αλλά πια και ανειδίκευτων που συνεχίζεται. Τα δύο βασικά οικονομικά στοιχεία που δείχνουν προς το σαμποτάζ, αν και μόνα τους χωρίς πολιτική ανάλυση και τις συγκεκριμένες πολιτικές εκστρατείες κατά περίπτωση δεν το αποδεικνύουν, είναι:

α) Η σταθερή πτώση του ποσοστού της μεταποίησης από το 1985 και μετά, της εξορυκτικής βιομηχανίας από το 2005 και μετά, της γεωργικής παραγωγής κυρίως μετά το 1980, ενώ το ήδη τεράστιο ποσοστό των υπηρεσιών δεν έπαψε να αυξάνεται σταθερά όλο αυτό το διάστημα και να γίνεται συντριπτικό. Αυτά τα στοιχεία φαίνονται καθαρά από τα στοιχεία του ΙΟΒΕ [8] και

β) Ότι στην ελληνική οικονομία είτε καταστρέφονται τα πάγια, δηλαδή γκρεμίζεται ο Ακαθάριστος Σχηματισμός Παγίου Κεφαλαίου (ΑΣΠΚ) πράγμα που συμβαίνει όταν μειώνεται ο δανεισμός (πχ μεταξύ 2011-2021), είτε αυξάνονται οι επενδύσεις σε πάγια (αύξηση του ΑΣΠΚ), οπότε ταυτόχρονα γίνεται πολύ αρνητικό το εμπορικό ισοζύγιο και το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, όπως συμβαίνει ξανά τα τελευταία χρόνια. Έτσι η χώρα αναγκάζεται να δανείζεται και να οδηγείται σε χρεωκοπία ή σε πολιτική κρίση που αξιοποιεί ο φαιο-«κόκκινος» φασισμός. Αυτά τα δύο συμβαίνουν γιατί οι νέες επενδύσεις σε πάγια όταν είναι αρκετά ψηλές για να αντιρροπίζουν τη φθορά των παλιών παγίων, δηλαδή τις αποσβέσεις, δεν γίνονται σε μέσα παραγωγής που παράγουν εμπορεύματα αλλά σε καταναλωτικά μέσα (πχ κατοικίες) ή σε μέσα παραγωγής εξαιρετικά χαμηλής παραγωγικότητας (δημόσιες υπηρεσίες, στρατιωτικοί εξοπλισμοί).

Αυτή η απόλυτη παραγωγική οπισθοδρόμηση της χώρας μας είναι προϊόν της εκστρατείας που κάνει ο ρωσοκινεζικός άξονας να διεισδύσει στην καρδιά της πολιτικής και οικονομικής ενοποίησης της ΕΕ ώστε να μπορεί πιο εύκολα να τη διασπάσει πριν της επιτεθεί στρατιωτικά με ολόπλευρο τρόπο [9]. Αυτή η στρατιωτική επίθεση έχει ξεκινήσει από τα 1991, ξετυλίγεται σε στάδια και το ποιοτικό της άλμα είναι ο πόλεμος προσάρτησης της Ουκρανίας. Το πιο πολύτιμο όχημα των νεοχιτλερικών για τη διάσπαση της ΕΕ είναι η πολιτική κυριαρχία τους στον πιο αδύναμο κρίκο της παλιάς δυτικής Ευρώπης που είναι η Ελλάδα [10]. Για να κάνει η Ρωσία την πολιτική κυριαρχία της στην Ελλάδα ασφαλή, δηλαδή να μην ξαναπάθει ότι έπαθε με την υπό την ηγεμονία της ίδρυση του νεοελληνικού κράτους στα 1830 όπου πήρε μεν την πολιτική αλλά όχι την οικονομική εξουσία, με αποτέλεσμα να χάσει και τις δύο, ξεκίνησε αυτή τη φορά μέσω των πρακτόρων της, αρχικά με τον Α. Παπανδρέου και την ηγεσία του ψευτοΚΚΕ και μετά με τον Καραμανλή τον β΄ και όλους τους κατοπινούς τους αρχηγούς του ΠΑΣΟΚ της ΝΔ αντίστοιχα να κάνει δύο πράγματα:

Πρώτον εμπόδισε την ανάπτυξη των πιο καίριων παραγωγικών δυνάμεων τσακίζοντας σε ένα βάθος χρόνου τη βιομηχανία ειδικά τη βαριά. Είναι χαρακτηριστική η ουσιαστική απαγόρευση της εξόρυξης υδρογονανθράκων και μάλιστα φυσικού αερίου που το πλήρωνε ακριβά στη Ρωσία, το σαμποτάρισμα της λιγνιτικής ηλεκτροπαραγωγής, της χαλυβουργίας, της ναυπηγικής βιομηχανίας την ώρα που η μικρή χώρα μας έχει έναν από τους μεγαλύτερους στόλους στον κόσμο, της αυτοκινητοβιομηχανίας που υπήρχε ως και στη μεταπολίτευση και την έκλεισε ενώ από τότε εμπόδισε την εγκατάσταση κάθε άλλης βαριάς βιομηχανίας, επέτρεψε να εγκατασταθούν ελάχιστες ελαφριές, ενώ συνέχισε να σαμποτάρει την ανάπτυξη της εντατικής γεωργίας και τη συγκέντρωση της γεωργικής παραγωγής. Έτσι μπόρεσε να απομακρύνει τη χώρα μας παραγωγικά από τις ανεπτυγμένες ευρωπαϊκές δημοκρατίες και τελικά να της ρίξει το βιοτικό επίπεδο και να την κάνει πιο ευάλωτη στην πολιτική διάβρωση του ρωσοκινεζικού άξονα. Ταυτόχρονα η Ρωσία, οπότε και οι πρωθυπουργοί της, δεν ήθελε την Ελλάδα έξω από την ΕΕ αλλά υπερχρεωμένη και πολιτικο-ιδεολογικά αρνητική μέσα της ώστε να υπονομεύει την ενότητά της ΕΕ. Εκείνο που πιο πολύ δεν ήθελε ο νεοναζιστικός Άξονας είναι να υπάρχει στην Ελλάδα ένα πολυπληθές βιομηχανικό προλεταριάτο που δεν έχει την ξενοδουλεία της αστικής του τάξης και θα που θα μπορούσε να στραφεί εναντίον του Άξονα, ιδιαίτερα όταν συλλάμβανε τον διπλό κίνδυνο της ταξικής και εθνικής του υποδούλωσης σε αυτόν. Αυτός είναι ο λόγος που οι ρωσόδουλοι δεν θέλησαν ποτέ μια ελληνική βαριά βιομηχανία ακόμα και αν ήταν κάτω από την ιδιοκτησία τους. Γι αυτό η ΚΟΣΚΟ σαμποτάρει στον Πειραιά την Επισκευαστική Ζώνη αλλά και τον τουρισμό (προβλήτες για τα κρουαζιερόπλοια), και γι αυτό ο ανατολικός εφοπλιστής Προκοπίου δεν θέλει να ξαναγίνει ναυπηγείο ο Σκαραμαγκάς, ενώ ο Μητσοτάκης σαμποτάρει όσο μπορεί και τα ναυπηγεία Ελευσίνας που τα ζήτησαν οι ΗΠΑ για να έχουν εκτός από στρατιωτικές και παραγωγικές βάσεις στην Ελλάδα [11] προκειμένου να την θεωρήσουν σαν αξιόπιστο σύμμαχο.

 

Δεύτερον εγκατέστησε χάρη στα ολοένα αυξανόμενα πολιτικά της ερείσματα μέσα στην Ελλάδα, Ρώσους και Κινέζους κρατικοκαπιταλιστές που αρπάξανε ληστρικά ζωτικές στρατηγικές υποδομές της χώρας (Σαββίδης στο Λιμάνι της Θεσσαλονίκης και δευτερευόντως στον τουρισμό, ΚΟΣΚΟ στο Λιμάνι του Πειραιά και στα τραίνα, Δικαίωμα βέτο του κινέζικου κράτους στον ΑΔΜΗΕ) καθώς και πολιτικά καίριους οργανισμούς όπως ο ΟΠΑΠ (ρωσόφιλοι Τσέχοι Σμετς και Κόμαρεκ). Ταυτόχρονα για να μην ανησυχήσουν τους βασικούς ανταγωνιστές του ρωσοκινεζικού άξονα δυτικούς ιμπεριαλιστές, κυρίως τις ΗΠΑ με τη βοήθεια του ρωσόδουλου πολιτικού μπλοκ δημιούργησαν, αρχίζοντας από την εποχή του Α. Παπανδρέου, έλληνες κρατικούς ολιγάρχες, επίσης ληστρικές βδέλλες (Κόκκαλης, Μπόμπολας, Κοπελούζος, Γερμανός, Μυτιληναίος κλπ.). Όταν δυνάμωσε την ισχύ του μέσα στο κράτος και μέσα στη Δύση το ίδιο πολιτικό μπλοκ εκχώρησε πολιτική ισχύ και υποδομές σε εφοπλιστές, οι οποίοι αποδείχτηκε μετά την εισβολή στην Ουκρανία πόσο στενά δεμένοι είναι με τον ρώσικο αλλά πιο ανοιχτά ακόμα με τον κινεζικό σοσιαλιμπεριαλισμό (Προκοπίου, Μαρινάκης, Μελισανίδης). Τέλος προσεταιρίζονται εκείνα τα δυτικά κεφάλαια, που ακόμα και αν σε σημαντικό βαθμό δουλεύουν με όρους ελεύθερου συναγωνισμού έχουν προνομιακούς δεσμούς με τον Άξονα, εξασφαλίζοντας τη νομή σημαντικών υποδομών από αυτόν, όπως ενεργειακές ή συγκοινωνιακές (SNAM - ΕΝΙ σε ΔΕΣΦΑ, ΣΙΚ στον σιδηρόδρομο).

Τους πιο στρατηγικούς από τους ανατολικούς ολιγάρχες το διακομματικό καθεστώς τους εφοδίασε με μαζικούς πολιτικούς στρατούς δίνοντας τους ποδοσφαιρικές ομάδες που έχουν στον πυρήνα τους χουλιγκανικές συμμορίες ανοιχτού φασιστικού χαρακτήρα. Στους πιο στρατηγικούς από αυτούς (Σαββίδη στη Θεσσαλονίκη, Μαρινάκη στον Πειραιά) έδωσε και τηλεοπτικά κανάλια από τα οποία το μεγαλύτερο όχι τυχαία το κατάσχεσε από τον πιο ισχυρό δυτικόφιλο και αντιπουτινικό μιντιάρχη (τον Ψυχάρη του συγκροτήματος Λαμπράκη).

Παρατηρούμε δηλαδή από τους νεοχιτλερικούς αποικιοκράτες και τους εγκάθετούς τους στη χώρα μέσα από τη χρήση της κρατικής πολιτικής εξουσίας μια πολιτική άπωσης και έλξης διαφορετικών μερίδων του κεφαλαίου. Ειδικά στο βιομηχανικό κεφάλαιο που απωθούν δεν δίνουν ούτε γη για να χτίσει, ούτε δικαστικό και κρατικό γραφειοκρατικό μηχανισμό για να το φυλάξει από ενστάσεις και προσφυγές. Απεναντίας το ρωσοκινεζικό κεφάλαιο έχει τα πάντα στα πόδια του και ό,τι ώρα θέλει. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ η ΚΟΣΚΟ έκρυψε τον ήλιο με τους πανύψηλους γερανούς της στο Πέραμα ούτε μια διαδήλωση δημάρχων δεν έγινε εναντίον της και ούτε μια ώρα δεν καθυστέρησε η αδειοδότηση τους από τις πολεοδομίες και το ΣΤΕ. Ό,τι καθυστέρησε ή ματαιώθηκε είναι μόνο τα συνοδευτικά έργα στο λιμάνι (προβλήτες κρουαζιέρας, Επισκευαστική Ζώνη) που ήταν υποχρεωμένη από τη σύμβαση αγοράς να κάνει η ΚΟΣΚΟ αλλά δεν τα ήθελε. Αυτά τα σαμπόταρε η ίδια παρανομώντας διαρκώς ώστε να την σταματάει το κράτος ενώ της δίνανε πρόσχημα και οι κνιτοσυριζαίοι που κάνανε επιπλέον τα δικά τους κινήματα για να εμποδίσουν τα έργα που δεν ήθελε η ΚΟΣΚΟ (https://oakke.gr/sabotaz-crisis/item/1402-).

 

VI. Οι μέθοδες και τα προσχήματα του σαμποτάζ.

 

Η άπωση μερίδων του κεφάλαιου στηρίζεται κύρια στην επίσημη κρατική ή αν χρειαστεί και στην παρακρατική βία. Αυτού του δεύτερου είδους ήταν για μια μεγάλη περίοδο η δολοφονική βία με την οποία εξοντώθηκαν ή τρομοκρατήθηκαν μια σειρά πολιτικοί, δικαστικοί και γενικά κρατικοί εκπρόσωποι του δυτικού κεφάλαιου καθώς και οι πιο αντιπροσωπευτικοί καπιταλιστές της βαριάς βιομηχανίας όπως οι Αγγελόπουλος (Χαλυβουργία), Αθανασιάδης-Μποδοσάκης (Λιπάσματα Δραπετσώνας και Ορυχεία Χρυσού στη Χαλκιδική), Περατικός (Ναυπηγεία Ελευσίνας). Σήμερα πια είναι πολύ ανοιχτός ο φιλορωσισμός του αρχηγού της δολοφονικής «17 Νοέμβρη» Κουφοντίνα, πιο ανοιχτός και από εκείνον του πολιτικού μετώπου της ψευτοαριστεράς που έκανε το κίνημα για την ποινική του ελάφρυνση. Όμως οι δολοφονίες χρησιμοποιήθηκαν για ένα μακρύ διάστημα πριν οι ρωσόδουλοι γίνουν τόσο ισχυροί στις κυβερνήσεις και γενικά στο κράτος ώστε να μπορούν μετά το 2000 να συντρίβουν τη βιομηχανία, μόνο με πολιτικές, με νομοθετικές κυρίως χωροταξικού χαρακτήρα, με δικαστικές και με διοικητικές αποφάσεις. Αλλά άλλες πιο ήπιες από τη φυσική εξόντωση μορφές βίας συνεχίστηκαν όπως πχ τα επιλεκτικά οικονομικά σκάνδαλα ακόμα και ανύπαρκτα σε βάρος πολιτικών εκπροσώπων της αστικής τάξης που βρίσκονταν απέναντι στους σαμποταριστές μεγάλων επενδύσεων [12]. Μια άλλη βίαιη μέθοδος σαμποτάζ ήταν και είναι οι εμπρησμοί περιαστικών εκτάσεων ώστε να ακυρώνονται ολικά ή μερικά μεγάλα χωροταξικά σχέδια για την εγκατάσταση βιομηχανιών (με τις πυρκαγιές του 2007 «κουτσουρεύτηκε» το χωροταξικό Σουφλιά και με τις πιο πρόσφατες πυρκαγιές καθυστέρησε το ειδικό χωροταξικό των ΑΠΕ). Η μέθοδος αυτή χρησιμοποιείται εντατικά τα τελευταία χρόνια για να εμποδίζεται η εγκατάσταση στα βουνά ανεμογεννητριών που έχουν μπει προηγούμενα στο στόχαστρο κινημάτων του σοσιαλφασισμού. Χαρακτηριστικοί είναι οι εμπρησμοί του 2021 στην Εύβοια που έφεραν την ακύρωση από τον Μητσοτάκη των πιο αποδοτικών ανεμογεννητριών που είναι αυτές στα ψηλά βουνά. Υπάρχουν και πιο άμεσοι αντιβιομηχανικοί εμπρησμοί με τους πιο σημαντικούς από αυτούς να είναι οι επανειλημμένοι της Σόφτεξ και της πιο καθετοποιημένης βιομηχανίας ένδυσης στην Ελλάδα, της Sprider [13] ώσπου τελικά να κλείσουν και οι δύο αυτές με τους τελικούς εμπρησμούς να γίνονται σε καίριες στιγμές. Είναι πολύ χαρακτηριστικό πόσο πολύ φροντίζουν όλες οι κοινοβουλευτικές ηγεσίες να πνίγουν σαν δευτερεύον πολιτικό και ποινικό ζήτημα τις συλλήψεις των εμπρηστών στις δασικές πυρκαγιές και να έχουν μειώσει στο έπακρο της σχετικές ποινές, ενώ η πυροσβεστική υπηρεσία δεν δημοσιεύει ποτέ στατιστικές για τις χτυπητά άφθονες πυρκαγιές εργοστασίων και αποθηκών.

Όμως την κατάλληλη πολιτική πίεση για να πείθεται η κοινή γνώμη να επιτρέπει, ή ακόμα χειρότερα να υποστηρίζει το πιο μεγάλο κρατικό σαμποτάζ που είναι το διοικητικό-κυβερνητικό και το δικαστικό, την πρόσφεραν τα πολιτικά κινήματα «από τα κάτω». Αυτά τα οργάνωνε και τα καθοδηγούσε ως το 1990 κυρίως το ψευτοΚΚΕ και μετά από αυτό κυρίως ο «ευρωπαίος και ρεφορμιστής» ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να μην εκτίθεται το ίδιο το βαθύ ρώσικο κόμμα τόσο στους εργάτες όσο και στην αστική τάξη. Μόνο στηριγμένες πολιτικά σε αυτά τα κινήματα οι κυβερνήσεις, το βιομηχανοκτόνο 5^ο τμήμα του ΣΤΕ (Συμβούλιου Της Επικρατείας), οι πολεοδομίες και μια σειρά δήθεν «ανεξάρτητες αρχές», δηλαδή το κράτος, μπορούσαν να σκοτώνουν από τα πάνω τις μεγάλες επενδύσεις ή να κλείνουν ζωντανά εργοστάσια. Τα κινήματα αυτά είχαν πάντα πολλά προσχήματα για να διευκολύνουν τους πάνω για να διαπράττουν το έγκλημα, όπως την πάλη ενάντια στην μόλυνση του περιβάλλοντος ή ενάντια στην καταστροφή των αρχαιοτήτων ή ενάντια στην καταστροφή της άγριας ζωής ή ενάντια στην «αντιαισθητική φύση» της βιομηχανίας που τάχα διώχνει τον τουρισμό, ή τελικά ενάντια στην εκμετάλλευση των ίδιων των εργατών μιας βιομηχανίας από την εργοδοσία, οδηγώντας τους εργάτες σε απεργίες τέτοιας διαρκείας σε μια τέτοια περίοδο της λειτουργίας που έκλειναν ένα εργοστάσιο ή εργοτάξιο.

Τέλος το πιο μεγάλο ως τα σήμερα βιομηχανικό και γενικότερα παραγωγικό σαμποτάζ έγινε με μια χρεωκοπία που μεθοδεύτηκε πολιτικά σε δύο φάσεις. Στην πρώτη φάση από τις ρωσόδουλες πρωθυπουργίες Σημίτη και κυρίως του Καραμανλή του Β΄ (έρευνα Διανέοσις για την ελληνική οικονομία, σελίδα 31, Διάγραμμα 7) που αύξησαν σε δυσθεώρητα ύψη το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και τον εξωτερικό δανεισμό με ταυτόχρονο συνεχιζόμενο σαμποτάρισμα της βιομηχανίας. Μέρος αυτού του σαμποτάζ ήταν η εισαγωγή του ευρώ από τον Σημίτη με ψεύτικα στοιχεία στην ΕΕ με τόσο ψηλή ισοτιμία ώστε να φύγουν από την Ελλάδα και να πάνε σε χώρες με φτηνό νόμισμα πολλές βιομηχανίες, πράγμα που διευκολύνθηκαν από το κράτος να κάνουν αντί να τους δοθεί από αυτό μία με όρους στήριξη. Η υπερσυσσώρευση αυτού του χρέους έφερε τη χρεωκοπία του 2009 που ευχαρίστως και χωρίς καθυστέρηση κήρυξε ο Γ. Παπανδρέου. Αυτή προκάλεσε μια βιομηχανική γενοκτονία στη χώρα καθώς μειώθηκε απότομα η εσωτερική κατανάλωση και ο δανεισμός χωρίς πάλι καμμιά στήριξη να δοθεί σε αυτές τις βιομηχανίες από τις κυβερνήσεις Γ. Παπανδρέου, Σαμαρά, αλλά και από τους τυφλούς και χοντρόπετσους δυτικούς δανειστές. Φυσικά η χρεωκοπία, δηλαδή η ανεργία για τους εργάτες και το κόψιμο στη μέση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων έφερε τον «αγανακτισμένο» ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, δηλαδή τον επικεφαλής του σαμποτάζ, ο οποίος ενοχοποίησε για τη χρεωκοπία τους δανειστές και όχι βέβαια τον εαυτό του, το ψευτοΚΚΕ και τους πρωθυπουργούς χρεοκόπους Σημίτη και Καραμανλή. Αυτός είχε σαν πρώτη του και βασικότερη δουλειά στο όνομα της πάλης ενάντια στους ευρωπαίους δανειστές να χρεωκοπήσει τις τράπεζες. Έτσι δόθηκε όχι μόνο ένα ακόμα χρηματοδοτικό πλήγμα στην παραγωγή, αλλά τσακίστηκε για πάντα το ισχυρό ντόπιο τραπεζικό κεφάλαιο και για ελάχιστα λεφτά παραδόθηκε στο πολιτικά πολύ πιο βολικό για τη Ρωσία, δυτικό χρηματιστικό. Αυτός ο αφελληνισμός των τραπεζών θα κάνει αύριο πιο εύκολη μια πολιτική και οικονομική δικτατορία των ρωσόδουλων που θα εμφανιστεί σαν εθνική αντιιμπεριαλιστική αντίσταση. Στην περίπτωση αυτή οι κνίτες θα πάψουν να είναι τροτσκιστές-αντικαπιταλιστές και θα ξαναγίνουν αντιιμπεριαλιστές.

VII. Ο μικροαστικός αντικαπιταλισμός σαν ιδεολογικό εργαλείο σαμποτάζ του σοσιαλιμπεριαλισμού

Σε όλη τη διάρκεια αυτού του μακρόχρονου παραγωγικού σαμποτάζ η βαθύτερη ιδεολογική μορφή όλων των πολιτικών κινημάτων «από τα κάτω» ήταν πάντα ο αντικαπιταλισμός με την πιο αντιδραστική μικροαστική ή ακόμα και τη λούμπεν του έννοια. Και αυτής της μορφής ο κεντρικός εκφραστής είναι μέσα σε όλο το σοσιαλφασιστικό στρατόπεδο και σε όλη την ψευτοαριστερά το ψευτοΚΚΕ. Εννοείται ότι δεν είναι μικροαστικό κόμμα. Το αντίθετο. Ενώ έχει ιδεολογικά και κοινωνικά κυρίως μικροαστική βάση η ηγεσία του είναι κομπραδόρικη ιμπεριαλιστική. Απλά αυτό το κόμμα δανείζεται τον πιο αντιδραστικό μικροαστικό αντικαπιταλισμό για να πραγματοποιήσει κάποια από τα πιο καταστροφικά καθήκοντα που του έχουν αναθέσει τα αφεντικά του. Όταν δηλαδή αυτά τα καθήκοντα το φτάνουν στην ανάγκη να ασκήσει βία ενάντια στην κλασική αστική τάξη, ειδικά στα Πανεπιστήμια, χρησιμοποιεί τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ σαν πολιτικό εκπρόσωπο του παρασιτικού κομματιού της κρατικής υπαλληλίας, ενώ για μια πιο βαριά βία χρησιμοποιεί τους αναρχικούς μπάχαλους σαν τον πολιτικό εκπρόσωπο του λούμπεν προλεταριάτου. Όλα αυτά για να μην εκτίθεται το ίδιο αλλά και η στρατηγική ρώσικη γραμμή. Με αυτές τις καλύψεις έχει καταφέρει να επιβάλει τη δικτατορία του στα Πανεπιστήμια, τη δεύτερη βαρύτερη στη χώρα από αυτήν που έχει επιβάλει ανοιχτά και αυτοπροσώπως κυρίως στην Επισκευαστική Ζώνη του Πειραιά [14] και σε όποια άλλα συνδικάτα, συνήθως κλαδικά, έχει ιδιόκτητα.

Ο ριζοσπαστικού τύπου μικροαστικός και ακόμα περισσότερο, ο λούμπεν αντικαπιταλισμός θέλουν να σκοτώσουν κάθε μεγάλης κλίμακας καπιταλιστική παραγωγή εφόσον βέβαια είναι στα χέρια του ιδιωτικού κεφάλαιου (γιατί το κρατικό κεφάλαιο το νέμεται εν μέρει και το παρασιτικό τμήμα της μικροαστικής κρατικής υπαλληλίας). Αντίθετα ο εργατικός αντικαπιταλισμός, όταν βλέπει αυτούς και κυρίως τον ιμπεριαλιστικό φασιστικό αντικαπιταλισμό να θέλουν να καταστρέψουν ή να ελέγξουν το παραγωγικό κεφάλαιο, θέλει πάντα να το διαφυλάξει αφαιρώντας όσο γίνεται περισσότερο έδαφος από την υπεραξία που η αστική τάξη θέλει να αποσπάσει από την εργατική τάξη. Ο συνειδητός ταξικά εργάτης θέλει να διαφυλάξει τις παραγωγικές δυνάμεις για να πληρωθεί σήμερα την αξία της εργατικής δύναμης του σε ένα ύψος που μόνο η ψηλή παραγωγικότητα της εργασίας μπορεί κάπως να κάνει υποφερτό, και αύριο για να πάρει επαναστατικά τη συγκεκριμένη επιχείρηση από τα χέρια του κεφάλαιου και να την παραδώσει σε όλη την κοινωνία. Ειδικά και μόνο από την πρώτη άποψη, δηλαδή από αυτήν την επιβίωσης του εργάτη, μόνο πραγματικοί αντεργάτες με λαϊκή μορφή όπως είναι οι πιο αντιδραστικοί μικροαστοί μπορεί να παλεύουν ενάντια στη μεγάλη σύγχρονη βιομηχανία. Οι συνειδητοί προλετάριοι και γενικά οι δημοκρατικοί άνθρωποι αν μια βιομηχανία μολύνει παλεύουν για να πληρώνει ο καπιταλιστής για την εφαρμογή της αντιρρυπαντικής τεχνολογίας, ή αν καταστρέφει ένα υπέροχο τοπίο και την αναψυχή του λαού του δείχνουν άλλους πιο κατάλληλους χώρους μέσα από χιλιάδες και δεκάδες χιλιάδες που προβλέπουν τα γενικά και ειδικά χωροταξικά που επίτηδες στη χώρα μας σαμποτάρονται. Άλλωστε η απλή εμπειρία διδάσκει ότι τίποτα δεν συνδυάζεται σε μια σύγχρονη χώρα τόσο καλά όσο η βιομηχανία με τον τουρισμό, απόδειξη ότι οι πιο ελκυστικές τουριστικά χώρες στον καπιταλισμό είναι οι πιο βιομηχανικές και δημοκρατικές. Γιατί δεν μπορεί να απολαύσει κανείς την ομορφιά της φύσης μέσα στην ανθρώπινη εξαθλίωση και στην άγρια καταπίεση, ενώ η ανθρώπινη ευημερία μπορεί να κάνει και την πιο αφιλόξενη φύση γοητευτική. Όσο για τα οικονομικά αιτήματα της εργατικής τάξης που την οδηγούν σε μια παρατεταμένη απεργία μπορεί πολύ καλά η ίδια να μάθει από τη μελέτη των δημοσιευμένων οικονομικών στοιχείων μιας επιχείρησης και από την ίδια την εμπειρία της στην παραγωγή πότε τα αφεντικά θέλουν να μειώσουν το προσωπικό γιατί έχουν βυθιστεί οι πωλήσεις και η παραγωγή τους και έχουν για καιρό ζημιές, και πότε το κάνουν σαν πρόσχημα για εντατικοποίηση της δουλειάς και μείωση μισθών με στόχο την αύξηση των κερδών τους. Στη δεύτερη περίπτωση οι εργάτες κάνουν παρατεταμένη απεργία μέχρι τη νίκη, αλλά στην πρώτη απεργούν για λιγότερες απολύσεις, ψηλότερες αποζημιώσεις απόλυσης και για τα ανώτερα και μεγαλύτερης διάρκειας επιδόματα ανεργίας από την κυβέρνηση. Γιατί η συνειδητή εργατική τάξη δεν έχει ποτέ το αίτημα της μονιμότητας από ένα αφεντικό, αλλά απαιτεί από το συλλογικό καπιταλιστή, το κράτος, ψηλή αποζημίωση για τις περιόδους ανεργίας. Είναι χαρακτηριστικό πόσο χτυπάει ο Ένγκελς την ιδιόκτητη κατοικία για τον εργαζόμενο επειδή τον κρατάει δεμένο στο ίδιο αφεντικό. Το μόνο που δεν κάνουν οι εργάτες είναι να κλείσουν με μια παρατεταμένη απεργία μια βιομηχανία που βρίσκεται σε κρίση με αίτημα καμία απόλυση όπως το πέτυχε το ψευτοΚΚΕ στην Πιρέλι, στην Γκουντγίαρ, και στη Χαλυβουργία Ασπροπύργου. Ούτε κάνουν ρουσφετολογικές προσλήψεις υπεράριθμων εργαζομένων σαν τη βασική μέθοδο για να χρεωκοπήσουν και να κλείσουν κρατικές βιομηχανίες όπως έκανε ο Α. Παπανδρέου σαν αρχηγός των μικροαστών του ΠΑΣΟΚ. Την τακτική της μείωσης παραγγελιών σε βαριές κρατικές βιομηχανίες ώστε να τις σαπίσουν την ακολουθούν στη συνέχεια όλοι οι ρωσόδουλοι πρωθυπουργοί, όπως στην ΕΑΣ, στην ΕΑΒ, στον κρατικό Σκαραμαγκά κλπ.

Η τακτική του φασιστικού «αντικαπιταλισμού» εκδηλώνεται πιο ανοιχτά όσο πλησιάζουμε στην πολιτική δικτατορία των αφεντικών του στη χώρα μας οπότε και δυναμώνει η εκστρατεία του για την καταστροφή ή έστω τον πολιτικό έλεγχο και τον περιορισμό των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας, κυρίως της βαριάς βιομηχανίας και μάλιστα της βιομηχανίας παραγωγής ενέργειας. Αυτές οι παραγωγικές δυνάμεις δεν μπορεί παρά να βρίσκονται σε συνθήκες καπιταλισμού κάτω από την μορφή του κεφάλαιου και το κεφάλαιο κινείται με στόχο το κέρδος. Αυτό σημαίνει αντίστροφα ότι η ανάπτυξη του κεφάλαιου είναι η μόνη μορφή σήμερα κάτω από την οποία αναπτύσσονται οι παραγωγικές δυνάμεις, η εργατική απασχόληση και ο εργατικός μισθός. Αυτού του είδους τον «αντικαπιταλισμό» από τα δεξιά τον έχει χτυπήσει ανελέητα και με εξαιρετική σαφήνεια ο Μαρξ όταν γράφει:

«Ο εργάτης καταστρέφεται αν δεν τον απασχολεί το κεφάλαιο. Το κεφάλαιο καταστρέφεται όταν δεν εκμεταλλεύεται την εργατική δύναμη και για να την εκμεταλλεύεται πρέπει να την αγοράζει. Όσο πιο γρήγορα αυξάνεται το κεφάλαιο που είναι προορισμένο για την παραγωγή, δηλαδή το παραγωγικό κεφάλαιο, όσο πιο ανθηρή είναι επομένως η βιομηχανία, όσο πιο πολύ πλουτίζει η αστική τάξη, όσο πιο καλά πάνε οι δουλειές, τόσο πιο πολλούς εργάτες χρειάζεται ο καπιταλιστής, τόσο πιο ακριβά πουλιέται ο εργάτης. Απαραίτητος όρος για μια υποφερτή κατάσταση του εργάτη είναι λοιπόν η όσο το δυνατόν πιο γρήγορη αύξηση του κεφάλαιου” (Μαρξ, Μισθωτή εργασία και κεφάλαιο. 3^ο μέρος)».

Ο Μαρξ ξεκαθαρίζει βέβαια αμέσως παρακάτω ότι αυτή η αύξηση του κεφάλαιου είναι ταυτόχρονα και η ενίσχυση της σχετικής θέσης των κεφαλαιοκρατών απέναντι στους εργάτες, με αποτέλεσμα να αυξάνεται έτσι τελικά και ο βαθμός της εκμετάλλευσης τους. (Εδώ αναφέρεται στην αύξηση της εκμετάλλευσης από την άποψη της σχετικής υπεραξίας όπου ο μισθός του εργάτη αυξάνεται μεν απόλυτα αλλά αυξάνεται πιο πολύ η υπεραξία που αποσπάει ο καπιταλιστής μέσα από την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας). Για τους επαναστάτες μαρξιστές η αντίφαση στην οποία αναφέρεται ο Μαρξ - ότι δηλαδή μέσα στον καπιταλισμό η μόνη δυνατή ευημερία για την εργατική τάξη έρχεται μόνο με αύξηση του βαθμού της εκμετάλλευσης της - λύνεται ουσιαστικά μόνο με τη μέθοδο της σοσιαλιστικής επανάστασης και ποτέ με την παρεμπόδιση της ανάπτυξης του καπιταλισμού. Από τακτική άποψη η εργατική τάξη απλά ανακουφίζεται με τις μισθολογικές διεκδικήσεις ή τις διεκδικήσεις για τις συνθήκες μεγαλύτερης ασφάλειας στη δουλειά. Ο μόνος τρόπος με τον οποίο δεν πρέπει να λύνεται αυτή η αντίφαση είναι με το να καταργήσουν οι εργάτες την ανάπτυξη του κεφάλαιου μέσα στην κεφαλαιοκρατική κοινωνία όπως στην ουσία ζητάει το ψευτοΚΚΕ με το σύνθημα του που τελευταία το έχει κάνει κεντρικό, το «ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥΣ».

Αυτό το σύνθημα μπορεί να είναι σωστό μόνο σε ότι αφορά εκείνες τις συγκεκριμένες πλευρές της καπιταλιστικής παραγωγής που κατασπαταλούν και καταστρέφουν το φυσικό πλούτο, ή πραγματικά αρρωσταίνουν τον πληθυσμό, ή που τσακίζουν τον άμεσο παραγωγό. Αλλά αυτό σαν γενικό σύνθημα και μάλιστα στη δοσμένη χώρα και στη δοσμένη περίοδο της ιστορικής αποβιομηχάνισης της, ειδικά αυτής κατά 25% σε σχέση με την ήδη αποβιομηχανοποιημένη Ελλάδα του 2009, σημαίνει μόνο αντεργατικό σαμποτάζ και έγκλημα κατά της εργατικής τάξης και όλου του λαού. Μάλιστα το αληθινό ΚΚΕ μια βασική κατηγορία που απηύθυνε στην ελληνική αστική τάξη ήταν ότι δεν ανέπτυσσε τη βιομηχανία ειδικά τη βαριά. Μια τέτοια κριτική στην αστική τάξη ήταν το σπουδαίο βιβλίο «Η βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα», που έγραψε ο Δ. Μπάτσης που στήθηκε δίπλα στον Μπελογιάννη στον τοίχο. Ήταν τέτοια η πίεση από το επαναστατικό ΚΚΕ που η ίδια η αντίδραση που νίκησε τότε τη λαϊκή επανάσταση με τη βοήθεια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού αναγκάστηκε, όπως συμβαίνει συχνά στην ιστορία των επαναστάσεων, να εφαρμόσει ένα μέρος από το πρόγραμμα των νικημένων με την ανάπτυξη και κάποιων σημαντικών τομέων της βαριάς βιομηχανίας. Πρόκειται για την ίδια βαριά βιομηχανία που οι ψευτοαριστεροί προδότες αυτής της επανάστασης ακόμα πιο αδίστακτοι από τους μοναρχοφασίστες κατά μεγάλο μέρος μετά τα 1980 κατεδάφισαν.

Τέτοιας αντιδραστικής φύσης στην ουσία τους, αν και επίτηδες πιο διφορούμενα, πιο πολύ δηλαδή επιδεχόμενα διπλής ερμηνείας, δηλαδή και σωστής και λάθος, είναι: «Τα κέρδη τους η ζωή μας» ή «Τα κέρδη τους τα βουτηγμένα στο αίμα». Τα κέρδη τους πράγματι είναι προϊόντα εκμετάλλευσης και στέρησης μιας πραγματικά ανθρώπινης ζωής για τον εργάτη και πράγματι στα πιο πολλά ατυχήματα, ειδικά στα εργατικά, φταίει η προσπάθεια του κεφάλαιου να γλυτώσει έξοδα, τόσο σε βάρος των εργατών όσο και των καταναλωτών και ευρύτερα του κοινού. Άλλωστε και στην περίπτωση των Τεμπών έφταιγε 100% το κεφάλαιο, αλλά όπως εξηγήσαμε έφταιγε κυρίως το ανατολικό φασιστικό και αποικιακό κεφάλαιο που σαμπόταρε τη λειτουργία των σιδηροδρομικών υποδομών μιας εξαρτημένης και διεκδικούμενης από αυτό χώρας, δηλαδή το κεφάλαιο που υπηρετούν οι ηγεσίες του ψευτοΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΜΕΡΑ25, και της ΛΑΕ. Αλλά το να εννοείς ότι τα κέρδη κυριολεκτικά κυρίως σκοτώνουν και αφαιρούν ζωές, δηλαδή κυρίως δολοφονούν σημαίνει ότι «το κεφάλαιο κυρίως δολοφονεί», (μιας και χωρίς κέρδη δεν υπάρχει κεφάλαιο). Αλλά αν η απάντηση στις δολοφονίες του κεφάλαιου είναι η κατάργηση του κεφάλαιου τώρα, αυτό σημαίνει, όπως είπαμε τη δολοφονία του εργάτη και ουσιαστικά όλης της σύγχρονης κοινωνίας. Ένας μαρξιστής πρέπει λοιπόν να αποφασίσει ποιο είναι το κύριο και το κύριο είναι ότι η δολοφονία του κεφάλαιου σήμερα σε συνθήκες αποκλειστικά καπιταλιστικής κοινωνίας και μάλιστα σε φάση παγκόσμιας υποχώρησης της εργατικής επανάστασης είναι ένας απείρως πιο σύντομος δρόμος για τη δολοφονία του εργάτη από το δρόμο με τον οποίο μέσω των ατυχημάτων και γενικά μέσω της εκμετάλλευσης, το κεφάλαιο σκοτώνει τους εργάτες, του ανθρώπους που μεταφέρουν τα τρένα του, και την κοινωνία γενικά. Δεν είναι τυχαίο ότι η «17Ν» δικαιολογούσε τις δολοφονίες των βιομήχανων επικαλούμενη πάντα τα εργατικά ατυχήματα. Το ότι η λογική της «17Ν», του ψευτοΚΚΕ και της κορυφής του πολιτικού καθεστώτος ήταν η ίδια, δηλαδή ο θάνατος των βιομηχανιών αποδείχθηκε με το ότι όλες σχεδόν οι βιομηχανίες που οι καπιταλιστές τους δολοφονήθηκαν καταργήθηκαν και οι ίδιες και με αυτό και με επιπλέον διαφορετικού είδους σαμποτάζ.

Το ότι το νόημα που δίνει το ψευτοΚΚΕ στα συνθήματα του: «τα κέρδη τους η ζωή μας» και «τα κέρδη τους είναι βουτηγμένα στο αίμα», είναι η καταστροφή ή η παρεμπόδιση της ανάπτυξης ενός κεφάλαιου γιατί υπηρετεί ένα ανταγωνιστικό κεφάλαιο, το αποδεικνύει η πράξη. Εννοείται ότι αυτό δεν θέλουν να το δουν οι αντιδραστικοί μικροαστοί αντικαπιταλιστές που είναι ενθουσιασμένοι που βλέπουν να εκπληρώνεται έστω εν μέρει το καταστροφικό τους όνειρο και νομίζουν ότι το έχουν εκπληρώσει οι ίδιοι και γενικά η «αριστερά» και όχι ο φασιστικός ιμπεριαλισμός κάτω από τις φτερούγες του οποίου και για λογαριασμό του οποίου δρουν [15].

 

VIII. Πως αποκαλύπτεται ότι κάτι πολύ βρώμικο βρίσκεται πίσω από αυτά τα συνθήματα

 

Αλλά ενώ η βαθύτερη σκοπιμότητα πίσω από αυτά τα συνθήματα είναι πολύ κρυμμένη και θέλει μια μακριά έρευνα με εργαλείο το μαρξισμό-λενινισμό-μαοϊσμό για να έρθει στο φως, η απόδειξη ότι το ψευτοΚΚΕ χρησιμοποιεί αυτά τα συνθήματα για κάποιο αντιπρολεταριακό σκοπό αποδεικνύεται πιο εύκολα από το πόσο πολύ δεν χτυπάει αλλά αντίθετα προστατεύει ορισμένα κομμάτια του κεφάλαιου και πόσο πολύ αδίστακτα παραδίνει στα χέρια τους το μεγαλύτερο μέρος της εργατικής τάξης.

Αυτό φαίνεται στα εξής τρανταχτά ζητήματα:

Α) Όπως είπαμε δεν έχει δώσει ποτέ καμιά ουσιαστική πάλη ενάντια στο ανατολικό κεφάλαιο ούτε το έχει χτυπήσει για τις ληστρικές του σχέσεις με το δημόσιο. Η μόνη πάλη που περιφέρει σαν λάφυρο είναι η μια και μόνη πολυήμερη, συγκριμένα επταήμερη, απεργία στα πολλά χρόνια της πιο διάσημης στη χώρα εργασιακής γαλέρας που είναι η ΚΟΣΚΟ. Αυτή η απεργία είχε σαν στόχο να ξεκαρφώσει το ψευτοΚΚΕ για την πολύχρονη αδράνεια του απέναντι της και σταμάτησε χωρίς να κανένα αποτέλεσμα στο πρόβλημα της εντατικής δουλειάς, των απλήρωτων υπερωριών και πάνω απ όλα του εξαιρετικής εργασιακής επικινδυνότητας μεγάλο αυτό κάτεργο. Απόδειξη οι θάνατοι και οι βαριοί τραυματισμοί εργατών που μετά τη δήθεν νίκη του 2021 το σωματείο τους και το ψευτοΚΚΕ έχουν κρύψει από την κοινή γνώμη.

Β) Ενώ τα 3/5 της εργατικής τάξης δουλεύει στις μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις, και είναι εκεί που υπάρχουν οι χειρότερες αμοιβές και συνθήκες δουλειάς το ψευτοΚΚΕ δεν χτυπάει ποτέ αυτά τα αφεντικά αλλά αντίθετα έχει στενή συμμαχία μαζί τους σε βάρος των εργατών. Αυτό φανερώνεται με το ότι είχε τουλάχιστον ως χθες κατεβάσει το βασικό μεροκάματο που ζητάει το ΠΑΜΕ σε 850 Ευρώ, δηλαδή ελάχιστα πάνω από αυτό που πληρώνει η τυπική κυβέρνηση της εργοδοσίας, η νεοδημοκρατική, χωρίς να αναπληρώνει τον πληθωρισμό. Αυτό το ποσό είναι και λίγο κάτω από το μισό από το δημαγωγικό 1400 βασικό που είχε παλιότερα σαν σύνθημα το ψευτοΚΚΕ. Και το βασικό μεροκάματο είναι στις μικρές εταιρείες που κυριαρχεί αλλά και στις μεγαλύτερες εργολαβικές γαλέρες τις οποίες προσλαμβάνουν οι μεσαίες και οι μεγάλες εταιρείες για να μειώσουν το μέσο μεροκάματο και να διασπάσουν τους εργάτες. Γιατί στις μεσαίες και στις μεγάλες εταιρείες, ιδιαίτερα τις βιομηχανικές είναι μεγάλο το ποσοστό των μισθών που βρίσκονται πολύ πάνω από το βασικό.

Γ) Το ψευτοΚΚΕ δίνει λυσσαλέα πάλη ενάντια στην ψηφιακή κάρτα εργασίας στις μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις. Αυτή η κάρτα είναι το μίνιμουμ αντάλλαγμα που δόθηκε από την κυβέρνηση της ΝΔ στους εργαζόμενους για να μην λιώσουν από την εξοντωτική ελαστική εργασία με την οποία αυτή νομιμοποίησε στις υπερωρίες. Και το μεγαλύτερο κλέψιμο υπερωριών και το μεγαλύτερο ξεθέωμα στη δουλειά και το πιο μεγάλο κλέψιμο στα ένσημα γίνεται ακριβώς στις μικρές και πολύ μικρές και γι’ αυτό ακόμα περισσότερο σς αυτές χρειάζεται η ψηφιακή κάρτα.

Δ) Το πιο σημαντικό: Όταν είναι ακριβώς στις μικρές και πολύ μικρές εταιρείες εκεί που είναι πιο δύσκολη η συνδικαλιστική οργάνωση οι εργαζόμενοι θα μπορούσαν να στηρίζονται μόνο σε ταξικά κλαδικά συνδικάτα και στις επιθεωρήσεις εργασίας, που θα έπρεπε αυτά τα ταξικά συνδικάτα να τις καλούν και να τις υποχρεώνουν να επιβάλουν ποινές. Αλλά ποιος να το κάνει αυτό; Το ψευτοΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ, που προστατεύουν μόνο εργασιακά και όχι στην παραγωγική τους ανάπτυξη τις μικρές εταιρείες ή θα πιέσει το ψευτοΚΚΕ τις επιθεωρήσεις εργασίας; Μα όχι μόνο δεν υπάρχει στον Ριζοσπάστη άρθρο που να καταγγέλλει την πασίγνωστη στους εργαζόμενους διαφθορά των επιθεωρήσεων εργασίας, αλλά τις υπερασπίζεται με πάθος σαν εγγυητή των συμφερόντων των εργατών, και ισχυρίζεται ότι το μόνο πρόβλημα με αυτές είναι ότι είναι αριθμητικά λίγες. Αλλά αν υπάρχουν παραδειγματικές ποινές δεν χρειάζεται να είναι παντού οι επιθεωρήσεις. Άλλωστε είναι φανερό πόσο δεν ελέγχουν οι επιθεωρήσεις εργασίας την ΚΟΣΚΟ και δεν εμποδίζουν το αντεργατικό της όργιο.

Ε) αν το ψευτοΚΚΕ είχε έστω ένα ίχνος φιλεργατισμού, απλά για τα μάτια, θα φώναζε ενάντια στα άλλα κομμάτια της αστικής τάξης αλλά και στα άλλα ενδιάμεσα εκμεταλλευτικά στρώματα που λυμαίνονται τεράστιο τμήμα του ιδρώτα του, όχι μόνο της υπεραξίας που παράγει αλλά και του ίδιου του μισθού του. Τέτοια στρώματα είναι οι μικροί και μεγάλοι ιδιοκτήτες κατοικιών που καταβροχθίζουν ολόκληρους μισθούς από τα ενοίκια που οι εργαζόμενοι αναγκάζονται να τους δίνουν για να έχουν μια υποφερτή στέγαση καθώς και, όπως εξηγήσαμε στην αρχή αυτού του κειμένου, τέτοιο στρώμα είναι η διεφθαρμένη ή αδιάφορη κρατική υπαλληλία και γραφειοκρατία που αφήνει αγράμματα τα παιδιά του εκτός αν δώσει ό,τι του έχει απομείνει στα φροντιστήρια ή τον αφήνει να πεθάνει κι αυτός και οι δικοί του αν δεν δωροδοκήσει γιατρούς. Αλλά αυτά τα τμήματα της αστικής και μικροαστικής τάξης ο σοσιαλφασισμός τα προστατεύει με πάθος και δεν τα χτυπάει ποτέ ακριβώς επειδή είναι εξαρτημένα από τη διαφθορά και γι αυτό ευάλωτα πολιτικά και ηθικά.

 

IX. Το νεοαποικιακό πολιτικό καθεστώς και το βιομηχανικό σαμποτάζ φέρνουν την πιο μεγάλη εκμετάλλευση και εξαθλίωση της εργατικής τάξης

 

Αλλά έτσι σχηματίζεται ένα πλατύ κοινωνικό και πολιτικό μπλοκ που εξυπηρετεί τους νεοχιτλερικούς αποικιοκράτες και ταυτόχρονα δίπλα και απέναντι σε αυτούς έναν στρατό υπερεκμεταλλευόμενων προλετάριων. Αυτή η πίεση περνάει παντού ακόμα και στις δουλειές με τεχνικά υψηλή παραγωγικότητα της εργασίας που θα μπορούσαν να δώσουν πολύ καλούς, βορειοευρωπαϊκούς, μισθούς και δίνει στο πολιτικό καθεστώς τη δυνατότητα να προσφέρει σε όποιο κεφάλαιο υπάρχει στην μεταποίηση ή στις υπηρεσίες είτε ανατολικό, είτε δυτικό, είτε μεγάλο είτε μικρό ένα σημαντικό αντάλλαγμα για το γενικότερο παραγωγικό σαμποτάζ στο οποίο επιδίδεται : Την πιο φτηνή εργατική δύναμη της Ευρώπης σε σχέση με το επίπεδο ζωής της με την εξαίρεση της Εσθονίας. Είναι αυτή η φτηνή εργατική δύναμη που δίνει τη δυνατότητα στα πιο μικρά αφεντικά να επιβιώνουν, ενώ στα μεσαία και μεγάλα ντόπια και δυτικά τους επιτρέπει να συσσωρεύουν κεφάλαιο, που οι σαμποτέρ τους εμποδίζουν να το μετατρέψουν σε νέες βιομηχανίες μέσα στη χώρα και τους σπρώχνουν να το μεταφέρουν στο εξωτερικό ή στις υπηρεσίες πράγμα που αυτοί αδιαμαρτύρητα κάνουν για να τα έχουν καλά, όπως συνηθίζουν με την εκάστοτε πολιτική εξουσία. Είναι κυρίως στρατηγική των ρωσόδουλων να δημιουργήσουν δίπλα και κάτω από την ληστρική οικονομία των ανατολικών κρατικοολιγαρχών αλλά και των δυτικών μεγαλοκαπιταλιστών που επωφελούνται από διάφορες κρατικές διευκολύνσεις και μια θάλασσα από μικρομεσαία αφεντικά που μπορούν να τα ελέγχουν πολιτικά επειδή τους δίνουν τη δυνατότητα να υπερεκμεταλλεύονται την εργατική τάξη ποδοπατώντας την εργατική τάξη και την εργατική νομοθεσία αλλά και φοροδιαφεύγοντας.

Είναι δηλαδή πέρα από το σαμποτάζ και από συνειδητή πολιτική επιλογή που η κατάσταση της ελληνικής εργατικής τάξης (ντόπιας και μεταναστευτικής) του ιδιωτικού τομέα έχει γίνει εξουθενωτική σε ένταση και σε διάρκεια και τριτοκοσμική σε αμοιβές. Έτσι συμβαίνει να μην έχει καμμιά σχέση με αυτή των βορειοευρωπαϊκών χωρών όπως μας λένε οι σύντροφοι μας εργάτες που έχουν εμπειρία και από τις συνθήκες δουλειάς εκεί, παρόλο που και εκεί χειροτερεύουν. Είναι σε αυτήν την οικονομία χαμηλής παραγωγικότητας που επιπλέον επιτρέπεται να κλέβεται ο μισθός.

Αυτές λοιπόν οι εργασιακές και μισθολογικές συνθήκες έχουν γίνει σταδιακά τόσο ανυπόφορες ώστε, μετά το πρώτο κύμα της μετανάστευσης των ειδικών προς τον ευρωπαϊκό Βορρά μετά τη χρεωκοπία του 2010, έχει αρχίσει εδώ και καιρό και η μετανάστευση των ανειδίκευτων. Η νεολαία προσπαθεί να δραπετεύσει ομαδικά από τα ελληνικά κάτεργα και όχι μόνο η ντόπια αλλά και η παλιότερη μεταναστευτική. Επειδή η προλεταριακή νεολαία μεταναστεύει όλο και περισσότερο στις βόρειες χώρες της Ευρώπης ή αρνείται να πάει να δουλέψει στα τουριστικά κάτεργα το πολιτικό καθεστώς εισάγει πια με νέες διακρατικές συμφωνίες το τριτοκοσμικό προλεταριάτο για να δουλέψει στον τουρισμό αλλά και στα χωράφια ή και στην οικοδομή με τους πιο άθλιους όρους που μπορεί να υπάρξουν. Στην ουσία οι ντόπιοι και οι παλιοί μετανάστες εργάτες κάνουν μια άτυπη απεργία και από την άλλη τα αφεντικά και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι όλων των κομμάτων κάνουν απεργοσπαστισμό εισάγοντας μετανάστες για να οξύνουν το μεταξύ τους ανταγωνισμό και με την ευκαιρία να δυναμώσουν τον ελληνικό εθνορατσισμό. Εννοείται ότι η ψευτοαριστερά ξέρει πολύ καλά ότι η πρώτη Διεθνής φτιάχτηκε κυρίως για να καλεί τους ξένους εργάτες να μην δέχονται να μπαίνουν σε χώρες που οι εργάτες τους απεργούν για να χρησιμοποιούνται σαν απεργοσπαστικός μηχανισμός. Χωρίς αυτό το μηχανισμό θα ήταν υποχρεωμένοι οι ραντιέρηδες γαιοκτήμονες της Μυκόνου και της Σαντορίνης να χτίσουν ταχύτατα ανθρωπινά καταλύματα και να εξασφαλίσουν ανθρώπινα ωράρια για τους εποχιακούς εργάτες του τουρισμού έλληνες η ξένους.

Αυτή η υπερεκμεταλλευόμενη εργατική τάξη είναι το πολιτικό και οικονομικό αντάλλαγμα που δίνεται από το πολιτικό καθεστώς όχι μόνο στις μικρές αλλά και στις λίγες σύγχρονες μεγάλες επιχειρήσεις που λειτουργούν με όρους σχετικά ελεύθερης αγοράς. Αυτές εξαιτίας της ψηλής οργανικής τους σύνθεσης οπότε και της ψηλής τους παραγωγικότητας μόνο κάτω από την πίεση ενός ισχυρού ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος θα μπορούσαν να υποχρεωθούν να δώσουν τούς πολύ ψηλότερους μισθούς που αντιστοιχούν στους εργαζόμενούς τους. Λέμε σχετικά ελεύθερης αγοράς γιατί και αυτές έχουν κρατική προστασία και μονοπωλιακά οφέλη από τα δυτικόφιλα τμήματα της πολιτικής εξουσίας και από την ίδια τη Δύση, κυρίως από την ΕΕ και που οι ρωσόδουλοι δεν θέλουν ακόμα μετωπικά να τα χτυπήσουν γιατί θέλουν να δουλεύουν και μέσα τους για λογαριασμό των αφεντικών τους, ειδικά στις πιο μεγάλες από αυτές (πχ Βαρδινογιάννης, Λάτσης, Περιστέρης της ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ κλπ). Αυτός είναι ο ρόλος του κυβερνητικού κόμματος της Ρωσίας, του ΣΥΡΙΖΑ, που δουλεύει μέσα στη Δυτική αστική τάξη ενώ το ψευτοΚΚΕ δουλεύει κυρίως έξω από αυτήν αν και καθόλου έξω από το κράτος. Άλλωστε επειδή το ψευτοΚΚΕ δεν φθείρεται συμμετέχοντας ανοιχτά στην κρατική εξουσία εξασφαλίζει τον πιο μαζικό πολιτικό στρατό από ένα τμήμα του πληθυσμού, όλο και πιο νεολαιίστικο, που περνάει το ψευτοΚΚΕ για αντικαπιταλιστικό, αντισυστημικό ενώ είναι η μαύρη φασιστική καρδιά του συστήματος. Όσο για τις ντόπιες και δυτικές μεγάλες εταιρείες αυτές εκμεταλλεύονται τις γενικές άθλιες συνθήκες σε μισθό και δουλειά στις υπόλοιπες αναρίθμητες εργασιακές γαλέρες και έτσι δίνουν μόνο τα πιο ελάχιστα που χρειάζεται για να μην έχουν απέναντί τους ένα εργατικό διεκδικητικό κίνημα που θα μπορούσε να βάλει δικούς του όχι απλά οικονομικούς αλλά και πολιτικούς στόχους. Έτσι όλη η εργατική τάξη είναι σήμερα συνδικαλιστικά και πολιτικά ουσιαστικά ανοργάνωτη και οικονομικά είναι βυθισμένη στην πιο βαριά εκμετάλλευση και τη φτώχια. Γι’ αυτό το λόγο ο σοσιαλφασισμός δεν θέλει πραγματικά μισθολογικά κινήματα μέσα στο μεγάλο κερδοφόρο δυτικόφιλο κεφάλαιο γιατί αυτά θα κινούνταν τόσο όσο θα χρειαζόταν για να βελτιώσουν τη θέση τους χωρίς όμως να κλείσουν τις αντίστοιχες βιομηχανίες όπως θέλει ο σοσιαλφασισμός. Γι’ αυτό άλλωστε το λόγο το βιομηχανικό προλεταριάτο του ιδιωτικού τομέα αντιστέκεται στο σοσιαλφασισμό και γι’ αυτό απ’ όσο φαίνεται προτιμάει να ψηφίζει όπου έχει βιομηχανικά συνδικάτα κυρίως τους δεξιούς ρεφορμιστές της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ παρά το ΠΑΜΕ για το οποίο διαισθάνεται ότι η βία του εναντίον της ΓΣΕΕ δεν είναι ταξική αλλά φασιστική.

Το πιο εκμεταλλευτικό κομμάτι της αστικής τάξης ζει και θριαμβεύει από τη συνειδητή έλλειψη κρατικού ελέγχου μέσω των διεφθαρμένων επιθεωρήσεων και έτσι δεν πληρώνει ούτε ένσημα, ούτε υπερωρίες είτε πρόκειται για μικρομάγαζα είτε πρόκειται για εργολάβους δουλέμπορούς που παρέχουν φτηνά λόγω υπερεκμετάλλευσης εργατικά χέρια σε μεγάλες επιχειρήσεις ακόμα και τις πιο σύγχρονες σχετικά δημοκρατικού τύπου. Γιατί αυτές αντικαθιστούν το πιο καλοπληρωμένο προσωπικό, οπότε το διασπούν, το τρομοκρατούν και το παραλύουν συνδικαλιστικά. Αυτά τα μικρομεσαία υπερεκμεταλλευτικά αφεντικά τα προστατεύει το ψευτοΚΚΕ με το ότι χτυπάει αποκλειστικά αυτό που παπαγαλίζουν διαρκώς τα στελέχη του, δηλαδή τους «μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους». Αυτό γιατί ενώ παριστάνει το φανατικό αντικαπιταλιστή θέλει τη συμμαχία με την αριθμητικά πελώρια μικρή και μεσαία αστική τάξη όχι με όρους καπιταλιστικής εθελοντικής συνεταιριστικού τύπου συνένωσης-συγκέντρωσης των μικρών αλλά σε βάρος του προλεταριάτου τους και της κοινωνίας. Με λίγα λόγια η ψευτοαριστερά όπως και οι ναζιφασίστες θέλουν να πάρουν το χειρότερο, το πιο εκμεταλλευτικό και το πιο παράνομο με την φορολογική και ποινική έννοια τμήμα της μικρής και μεσαίας αστικής τάξης, όπως θέλουν να συσπειρώσουν και το χειρότερο μη πραγματικά εργαζόμενο ή μισοεργαζόμενο τμήμα της κρατικής υπαλληλίας. Αντίθετα οι κομμουνιστές θέλουν να πάρουν το πιο παραγωγικό, έντιμο και δημοκρατικό τμήμα της στη βάση ενός αντιφασιστικού μετώπου για τη δημοκρατία και την ανάπτυξη. Η απόδειξη ότι οι σοσιαλφασίστες συμμαχούν με τους μικρομεσαίους σε βάρος των εργατών είναι ότι ποτέ δεν χτυπάνε τις σάπιες επιθεωρήσεις εργασίας όπως δεν χτυπάνε την φοροδιαφυγή των μικρομεσαίων. Επίσης σπάνια χτυπάνε τους γαιοκτήμονες ακόμα και τους μεγάλους, κυρίως τον μεγαλύτερο που είναι η εκκλησία. Φυσικό είναι αφού το ψευτοΚΚΕ είναι και ένας μεγάλος γαιοκτήμονας από κληρονομιές που αφήνουν κάποια μέλη από την παλιά φουρνιά κομμουνιστών που μείναν στο ίδιο βαγόνι και δεν κατάλαβαν πως άλλαξε η ατμομηχανή.

Τέλος έχει δημιουργηθεί μιας τάξη ραντιέρηδων όχι μόνο μεγάλων στην πόλη (τελευταία κινέζων) και στο χωριό, αλλά και μικρών που απομυζούν σε νοίκι ότι μένει στο προλεταριάτο αλλά και τους μικροεπαγγελματίες που χρειάζονται στέγη. Αυτό το τελευταίο γίνεται επειδή η χώρα που σκοτώνει τη βιομηχανία της γενικά σκοτώνει και την οικοδομική της βιομηχανία και βιοτεχνία. Έτσι τη χώρα αυτή την κατασπαράζουν εκατοντάδες χιλιάδες ακρίδες και λίγες υπερφυσικές βδέλλες.

Με όλες αυτές τις μέθοδες η Ελλάδα μετατράπηκε σε 40 χρόνια από μια ευρωπαϊκή χώρα με μέση βιομηχανική ανάπτυξη στον βιομηχανικό ουραγό της Ευρώπης όπου και η βιομηχανία που έμεινε είναι κυρίως μικρομεσαία και επιζεί όχι επειδή τη σώνει το τεχνολογικό της επίπεδο και η ψηλή παραγωγικότητα της δουλειάς λόγω της αύξησης της τεχνικής της βάσης αλλά ακριβώς το πιο χαρακτηριστικό σημάδι της αποικιακής οικονομίας που είναι η υπερεκμετάλλευση της εργατικής τάξης.

Όμως η αποικιακή οικονομία δεν θα μπορούσε να επιβιώσει αν δεν την αποδεχόταν η αστική τάξη του σύγχρονου πιο πολιτισμένου καπιταλισμού που όταν της επιτρέπεται να επενδύσει σ αυτή τη χώρα ενσωματώνεται στην αποικιακή οικονομία, ιδιαίτερα σε ότι αφορά την εργασιακή υπερεκμετάλλευση. Μάλιστα όχι μόνο αποδέχεται χωρίς αντίρρηση την πολιτική κυριαρχία των νεοαποικιοκρατών φασιστών αλλά και επιδιώκει να συνεργαστεί οικονομικά και πολιτικά με αυτούς και να γίνει η γέφυρα τους προς την Ευρώπη.

 

Η μόνη απάντηση σήμερα όπου η σοσιαλιστική επανάσταση δεν είναι στην ημερήσια διάταξη γιατί αυτή πρέπει πρώτα να προετοιμαστεί πολιτικο-ιδεολογικά μέσα από το ξεσκέπασμα της ψευτοαριστερής αντεπανάστασης- είναι η πολιτική του Αντιφασιστικού Μετώπου.

Το Αντιφασιστικό μέτωπο είναι η μόνη δυνατότητα για άμεση άμυνα του λαού και της χώρας σε αυτήν την καταστροφή, και σαν μέθοδος όχι παράκαμψης ή αποφυγής της αλλά πλησιάσματος στη σοσιαλιστική επανάσταση. Με το αντιφασιστικό μέτωπο η εργατική τάξη που θίγεται πιο πολύ από τους φασίστες, τους σοσιαλφασίστες και τους κάθε είδους δήθεν φιλελεύθερους και σοσιαλδημοκράτες σαμποτέρ μπορεί να ανακόψει τη φασιστική επίθεση και να σταματήσει την απόπειρα των ταλαντευόμενων κομματιών της μικρής αστικής τάξης να λύσουν το πρόβλημα του σαμποτάζ με το να φορτώνουν τα βάρη της κρίσης και του πολέμου στο προλεταριάτο.

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Η ηγεσία της ψευτοαριστεράς σαν το ηγετικό πολιτικό εργαλείο του σοσιαλιμπεριαλισμού, επειδή θέλει κυρίως να εκτοπίσει από τη χώρα κάθε κεφάλαιο δεμένο με την ανάπτυξη των πιο σύγχρονων παραγωγικών δυνάμεων, ιδιαίτερα της σύγχρονης βιομηχανίας, οπότε και την ανάπτυξη του σύγχρονου προλεταριάτου που πιο πολύ απ όλα φοβάται, σπάνια αναφέρει τις άλλες εκμεταλλευτικές τάξεις και στρώματα σαν συμμετόχους της συλλογικής ιδιοκτησίας του κράτους, ενώ στη χώρα μας έχουν πελώριο συνολικό όγκο ακριβώς εξαιτίας της πολιτικής, δηλαδή της κρατικής προστασίας. Δεν αναφέρει δηλαδή σαν κυρίαρχο ιδιοκτήτη γενικά τον ιμπεριαλισμό και σήμερα κυρίως το σοσιαλιμπεριαλισμό, ούτε σαν ένα ξεχωριστό πανίσχυρο τμήμα της μεγαλοαστικής τάξης τη ληστρική κρατικοδίαιτη ανατολικού τύπου ολιγαρχία. Δεν αναφέρει σχεδόν ποτέ τους μεγάλους και μικρούς γαιοκτήμονες στην πόλη και ιδιαίτερα στην ύπαιθρο επειδή αποτελούν ένα χρήσιμο στο σοσιαλιμπεριαλισμό εμπόδιο στην ανάπτυξη της βιομηχανίας και της βιομηχανικής γεωργίας. Δεν αναφέρει ποτέ τους μικροκαπιταλιστές που ζουν με κρατική προστασία είτε από την κτηνώδη υπερεκμετάλλευση της εργατικής δύναμης (που περιλαμβάνει και την εισφοροδιαφυγή και τις διεφθαρμένες εργατικές επιθεωρήσεις), είτε από τη φοροδιαφυγή. Δεν αναφέρει ποτέ τους επαγγελματίες όταν λειτουργούν σαν συντεχνίες που στηρίζονται στην κρατική προστασία για να έχουν εισοδήματα που χρεώνουν τη φτωχολογιά με περισσότερα έξοδα πχ φαρμακοποιοί, μηχανικοί, δικηγόροι, κλπ. Τέλος δεν αναφέρει ποτέ σαν παρασιτικό στρώμα, οπότε και σαν μέρος των εκμεταλλευτών οπότε και σαν συμμέτοχο της ιδιοκτησίας του κράτους τη διεφθαρμένη γραφειοκρατία, όπως αναλύουμε και αλλού.

[2] Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι για το μαρξισμό είναι άλλο πράγμα οι παραγωγικές σχέσεις σε ένα κοινωνικό σύστημα γενικά και άλλες οι σχέσεις παραγωγής στο εργασιακό προτσές στο σύστημα αυτό. Δηλαδή για το μαρξισμό οι σχέσεις παραγωγής αποτελούνται 1. από τις σχέσεις ιδιοκτησίας και 2. από τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων στην διάρκειά της διαδικασίας της παραγωγής. Έτσι στον καπιταλισμό έχουμε την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής από τους κεφαλαιοκράτες και τις σχέσεις παραγωγής στη δουλειά, όπου οι άμεσοι παραγωγοί συνεργάζονται αναγκαστικά μεταξύ τους κάτω από την επίβλεψη του κεφάλαιου που αγοράζει την εργατική τους δύναμη και τη χρησιμοποιεί με τρόπο που αυτός απόλυτα και υποχρεωτικά γι’ αυτούς διευθύνει. Ακόμα και η όποια συνεργασία τους στη διάρκεια της δουλειάς είναι ιδιοκτησία του κεφάλαιου ακόμα και αν γίνεται με απόλυτα δική τους πρωτοβουλία. Την κρατική υπαλληλία ο Λένιν την αποκαλεί γενικά μισοπρολεταριάτο ή τη θεωρεί ότι ανήκει στη μικροαστική τάξη αλλά δεν τη θεωρεί τμήμα της εργατικής τάξης. Η ελληνική κρατική υπαλληλία, ειδικά η εκπαιδευτική, είναι ως προς την πληρωμή της ένα κομμάτι του προλεταριάτου καλύτερα πληρωμένο από το ιδιωτικό που έχει όμως τη μοναδική στη γη πολυτέλεια να μην διευθύνεται, ούτε να απολύεται από την αστική τάξη που μέσω του κράτους της το πληρώνει. Έτσι ένα κομμάτι της μπορεί να εγκαταλείπει ή να μην κάνει στοιχειωδώς καλά τη δουλειά που και η αστική τάξη και η κοινωνία της έχει αναθέσει. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί να αφήνει αμόρφωτα και να καταστρέφει ψυχολογικά σαν άχρηστα και ανίκανα ειδικά τα παιδιά της φτωχολογιάς που δεν έχουν δικό τους αγορασμένο ή δωρεάν δάσκαλο-γονιό. Σε όσο βαθμό συμπεριφέρεται παρασιστικά ή εχθρικά στο λαό και μόνο σε αυτό το βαθμό η κρατική υπαλληλία είναι κομμάτι του λούμπεν προλεταριάτου που εκμεταλλεύεται από δύο πλευρές το προλεταριάτο. Α) Ζει από την υπεραξία του πολύ εκμεταλλευόμενου προλεταριάτου κυρίως αυτού του ιδιωτικού τομέα που την αποσπάει έμμεσα και της την παρέχει το αστικό κράτος και Β) Εγκαταλείπει, ταλαιπωρεί ή ακόμα κακοποιεί ως και σκοτώνει το λαό. Ειδικά το παρασιτικό κομμάτι της εκπαιδευτικής κρατικής υπαλληλίας που αφήνει αμόρφωτα και ταπεινώνει έτσι τα παιδιά του προλεταριάτου τα καταδικάζει να γίνουν οι ανειδίκευτοι δηλαδή οι πιο άγρια εκμεταλλευόμενοι προλετάριοι ή να γίνουν όπως η ίδια εγκληματικό λούμπεν. Οι πρώτοι από τους δύο προορίζονται να τελειώνουν με όλους τους εκμεταλλευτές τους, ιδιαίτερα τους άμεσους αλλά και με αυτό το αίσχος.

[3] Δεν λογαριάζουμε σε όλο αυτό το κείμενο την εκδοχή η σφαγή να είναι προσχεδιασμένη που πρέπει και αυτή να εξεταστεί από την ώρα που 1^ο σκοτώθηκε ο διευθυντής κυκλοφορίας όλου του ΟΣΕ, κεντρικός προϊστάμενος του σταθμάρχη και πολύ σημαντικός μάρτυρας για την απόδοση ευθυνών Κωνσταντίνος Χρυσάγης. Είναι πολύ ύποπτο ότι δεν έχει διερευνηθεί ο θάνατος του και κάτω από το πρίσμα μιας πιθανής εγκληματικής ενέργειας. Για παράδειγμα δεν έχει ειπωθεί λέξη για το αν έχει αναζητηθεί ο οδηγός του μαύρου αυτοκινήτου που το θύμα, ένας έμπειρος μοτοσικλετιστής, το προσπέρασε πάνω σε μια ευθεία και αμέσως μετά έπεσε στα αυτοκίνητα που έρχονταν από απέναντι, και 2^ο από την ώρα που αποδείχθηκε ότι ο σταθμάρχης ήξερε να χειριστεί την κονσόλα τοπικής τηλεδιοίκησης, πέρα από τις απανωτές πράξεις και παραλείψεις του και πέρα από το ότι στις καταθέσεις του ισχυρίστηκε το αντίθετο.

[4] Η ταξική φύση του συνθήματος «όχι στην αξιολόγηση»

Η κεντρική σημαία αυτού του είδους παρασιτισμού είναι το σύνθημα "όχι στην αξιολόγηση" που ευνοεί και μάλιστα αναπτύσσει το πιο ανίκανο, ή τεμπέλικο και αδιάφορο απέναντι στο λαό ή διεφθαρμένο ή όλα αυτά μαζί τμήμα της κρατικής υπαλληλίας. Το βασικό επιχείρημα της ψευτοαριστεράς είναι ότι η κρατική υπαλληλία σαν κομμάτι του λαού δεν πρέπει, εφόσον έχει τη δύναμη να το κάνει, να δέχεται αξιολόγηση από το αστικό κράτος. Αλλά αυτό το τάχα αντικαπιταλιστικό τμήμα της υπαλληλίας θυμάται ότι το κράτος εργοδότης του, είναι όντως αστικό μόνο σ αυτή την περίπτωση, ενώ εφαρμόζει όλες τις ταξικού χαρακτήρα εντολές του. Όμως αντίθετα από κάθε πραγματικό προλετάριο που δεν διανοείται να μην δέχεται την αξιολόγηση του εργοδότη του αυτοί την απορρίπτουν και μπορούν να το κάνουν μόνο και μόνο επειδή έχουν κάλυψη όπως είπαμε από το ισχυρότερο ανερχόμενο ιμπεριαλιστικά τμήμα της πολιτικής εξουσίας. Επειδή πάντως αυτή η σάπια επιχειρηματολογία δεν βρίσκει καμμιά απήχηση στις μάζες η ψευτοαριστερά χρησιμοποιεί το επιχείρημα ότι με την αξιολόγηση μπορεί η αντίπαλή της φράξια μέσα στο κράτος βασικά η πιο δυτικόφιλη ή τάχα η πιο φασιστική (που όμως είναι επίσης ρωσόφιλη και γι’ αυτό ακίνδυνη γι’ αυτήν) θα εξοντώσει το πιο φιλολαϊκό και προοδευτικό τμήμα της υπαλληλίας που η ίδια υποτίθεται ότι εκπροσωπεί. Αλλά, πέρα από το ότι αυτό το πολιτικό πρόβλημα το έχουν οι δημόσιοι υπάλληλοι λιγότερο από κάθε άλλον υπάλληλο εξ αιτίας της μονιμότητας τους, ο κίνδυνος οι αξιολογητές να περάσουν σε φασιστικές εκκαθαρίσεις των αξιολογούμενων (πράγμα που στην ουσία θα συμβεί πρακτικά μόνο αν η σοσιαλφασιστική αριστερά και οι φαιοί φασίστες μπορέσουν να ασκήσουν την δικτατορία τους) δεν εμποδίζεται με την κατάργηση της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων, η οποία θα σήμαινε σε πρώτο επίπεδο δικτατορία των δημόσιων υπαλλήλων ιδιαίτερα πάνω στη φτωχολογιά. Εμποδίζεται αποκλειστικά με την πάλη για την πολιτική δημοκρατία, οπότε και για τις συνδικαλιστικές ελευθερίες των δημόσιων υπαλλήλων. Αλλά η πάλη για πολιτική δημοκρατία εναπόκειται κυρίως στον λαό πελάτη των κρατικών υπηρεσιών. Και η πιο καλή εγγύηση για το ότι ο λαός θα παλέψει για το δικαίωμα των κρατικών υπαλλήλων, και μάλιστα των πιο δημοκρατών που είναι υποχρεωτικά οι πιο φιλικοί προς τους απλούς πολίτες να μην τιμωρούνται γι αυτό το λόγο από τους προϊσταμένους τους είναι η αξιολόγηση από τα κάτω. Αυτή συνίσταται στο να μπορούν οι πολίτες σαν φορολογούμενοι, σαν ταξιδιώτες, σαν άρρωστοι, σαν γονείς ή σαν μαθητές, κλπ. να συμμετέχουν στην αξιολόγηση των κρατικών υπαλλήλων. Μια τέτοια πλευρά αξιολόγησης σε κάποιο βαθμό υπάρχει στις δημοκρατικές χώρες αλλά το πιο αντιδραστικό, αντιλαϊκό κομμάτι της υπαλληλικής γραφειοκρατίας, και η ψευτοαριστερά που το εκπροσωπεί, την απεχθάνεται πιο πολύ από το κάθε τι. Στην λυσσασμένη αντίσταση στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών στα σχολεία από τους γονείς, όπως γίνεται στην πιο προηγμένη εκπαιδευτικά χώρα του κόσμου, την Φινλανδία, φαίνεται πόσο βαθιά αστικός και μάλιστα φασιστικός είναι ο χαρακτήρας της ελληνικής κρατικής ψευτοαριστεράς. Αυτή διαπράττει το χειρότερο έγκλημά της όταν εμποδίζει την αξιολόγηση στα δημόσια σχολεία. Εκεί τα θύματα της είναι τα παιδιά της φτωχολογιάς που τα αφήνει αμόρφωτα όσο ποτέ προηγούμενα και έτσι τα καταδικάζει στη φτώχεια, στην εγκληματική λουμπενοποίηση και στρατηγικά σε κρέας για τα κανόνια του ρωσικού και του κινέζικου νεοχιτλερισμού που υπηρετεί. Αν μάλιστα κάτι πολύ βαθύ χωρίζει το αστικό ελληνικό κράτος και την κρατική ψευτοαριστερά όχι τόσο από το αστικό κράτος των σύγχρονων ευρωπαϊκών δημοκρατιών, όσο από το αυριανό σοσιαλιστικό κράτος είναι ακριβώς η αξιολόγηση από τα κάτω. Στη σοσιαλιστική επανάσταση που θα γκρεμίσει το αστικό κράτος αρχίζοντας από το πιο αντιλαϊκό κομμάτι του που πιο πολύ από όλους το προστατεύει η κρατική ψευτοαριστερά και βέβαια οι κλασικοί φασίστες, η αξιολόγηση όχι μόνο δεν θα αρκείται στο να παίρνει διαρκώς τη γνώμη των μαζών για τις επιδόσεις της κρατικής υπαλληλίας αλλά θα την βάζει κάτω από τον άμεσο και διαρκή έλεγχό τους.

[5] Για την πραγματική αριστερά αυτοί αποτελούν έναν ταξικό εχθρό της φτωχολογιάς και όσο ληστεύουν ειδικά δημόσιο πλούτο αποτελούν αντικειμενικό εργαλείο της πιο φασιστικής οπότε και ληστρικής μερίδας του ιμπεριαλισμού. Η κοινότητα των Ρομά πρέπει να αντιμετωπιστεί στα πλαίσια της πολιτικής του αντιφασιστικού μετώπου που και θα καταστείλει τους αρχισυμμορίτες σε στενή ενότητα με την πλατιά μάζα των Ρομά και ταυτόχρονα θα στηρίξει αποφασιστικά αυτή τη μάζα στην πάλη της για δουλειά, μόρφωση και πάνω απ’ όλα για δημοκρατική αυτοοργάνωση σε ενότητα με τον υπόλοιπο λαό. Έτσι θα σπάσει το γκέτο στο οποίο τους έχει ρίξει το ελληνικό πολιτικό σύστημα εκτοπίζοντας τους από τις εργατικές δουλειές από τα 1990 με την εισαγωγή του τότε πιο φτωχού αλβανικού μεταναστευτικού προλεταριάτου και σπρώχνοντας ένα μέρος τους στο μικροέγκλημα. Εννοείται πρέπει να βγουν εκτός νόμου και να αποκαλύπτονται καθημερινά σαν τέρατα οι ναζί ρατσιστές που προσπαθούν να σηκώσουν μίσος και τείχη ενάντια σε αυτό το τμήμα της φτωχολογιάς.

[6] Γι’ αυτό με γνήσιο μίσος οι εκπρόσωποι αυτών των στρωμάτων εντοιχίζουν τους φιλελεύθερους καθηγητές στα ΑΕΙ, καθώς και τους φιλελεύθερους πολιτικούς που θέλουν να καταθέτουν στεφάνια στο Πολυτεχνείο σε κάθε 17 Νοέμβρη. Θεωρούν ότι όλοι αυτοί θέλουν να δώσουν στους ιδιώτες την κρατική περιουσία και πρώτα απ’ όλα τα Πανεπιστήμια που τα χρειάζονται οι ίδιοι για να τροφοδοτούνται με κούφια πτυχία που αναπαράγουν αυτή την υπαλληλία. Γι’ αυτό εκτελούν χρέη ταγμάτων εφόδου για λογαριασμό της ρωσόδουλης «καθώς πρέπει «αριστεράς» που δεν θέλει να εκτίθεται με αυτή τη βία αλλά εξυπηρετείται τέλεια από αυτήν, όπως ο Χίτλερ από τα μικροαστικά τάγματα εφόδου του Ρομ. Ενώ αυτά τον φέρανε στην εξουσία τα κατακρεούργησε όταν δεν τα χρειάζονταν πια αφού ήθελαν να είναι πραγματικά αντικαπιταλιστικά, αν και με την αντιδραστική μικροαστική έννοια. Άλλωστε την κρατική «καθώς πρέπει» ψευτοαριστερά τη βοηθάνε και οι ίδιοι οι φιλελεύθεροι που υφίστανται τη βία αυτών των μικροαστών γιατί διαρκώς επιβεβαιώνουν ότι αυτοί αποτελούν απλά μια μειοψηφία στα ΑΕΙ. Δεν θέλουν να χαλάσουν τη συμμαχία του Μητσοτάκη με το ψευτοΚΚΕ γι αυτό δεν θέλουν να βλέπουν, ή κάνουν πως δεν βλέπουν ότι ό,τι κάνουν τα τάγματα εφόδου έχουν την έγκριση στην πράξη όλης της κρατικής ψευτοαριστεράς, και όχι μόνο την ενθάρρυνση της Κυβερνητικής, αντινεοφιλελεύθερης, και αντιδεξιάς «αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ.

[7] Κυρίως με περιβαλλοντικά, με αρχαιολογικά, με γραφειοκρατικά (με πρώτες τις θεσμοθετημένες δικαστικές καθυστερήσεις για ότι σχετίζεται με επενδύσεις), με εμπρησμούς δασών για να αποκλείονται χώροι βιομηχανικής παραγωγής, με συστηματικούς εμπρησμούς εργοστασίων και αποθηκών, με λεηλασίες κλπ. ακόμα και με δήθεν ταξικά προσχήματα (προβοκατόρικες απεργίες για το κλείσιμο εργοστασίων που είναι σε κρίσεις και όχι για αυξήσεις σε περιόδους ανόδου). Ίσως η πιο σημαντική μέθοδος σαμποτάζ είναι η λεηλασία των πόρων της χώρας από την πολιτική της εσκεμμένης χαμηλής παραγωγικότητας, δηλαδή της αυξανόμενης παρασιτικοποίησης της κρατικής γραφειοκρατικής μηχανής την ώρα που και οι ίδιοι οι δημόσιοι υπάλληλοι φτωχαίνουν, και παράλληλα της εκτροφής μιας ληστρικής κρατικής ολιγαρχίας ντόπιας και ρωσοκινέζικης.

[8] Όπως παρατίθενται στον πίνακα του ΙΟΒΕ, δημοσιευμένος στη μελέτη «Ο τομέας της μεταποίησης στην Ελλάδα, Τάσεις και Προοπτικές», σελ. 29.

[9] Αυτό το πιο επιθετικό είδος ιμπεριαλισμού εμφανίστηκε πρώτα με την πιο ανεπτυγμένη μορφή του στη χιτλερική Γερμανία και στην αυτοκρατορική Ιαπωνία και ενώ νικήθηκε ξαναεμφανίστηκε στο ιστορικό προσκήνιο με την πουτινική Ρωσία και την Κίνα του Ξι. Πρόκειται για τον ιμπεριαλισμό που για να κυριαρχήσει στηρίζεται κυρίως στην ωμή τρομοκρατική δικτατορία, στην αποικιακή εκμετάλλευση ακόμα και του δικού του προλεταριάτου και, κυρίως, σε κατακτητικούς πολέμους ρατσιστικού τύπου. Η κτηνώδης βία του είναι απαραίτητη για να κατακτήσει την παγκόσμια ηγεμονία γιατί έχει έρθει καθυστερημένα στο τραπέζι της μοιρασιάς του κόσμου στο οποίο ο δυτικός ιμπεριαλισμός και ο καπιταλισμός ηγεμονεύουν τόσο σαν χρηματιστικό κεφάλαιο όσο και επιστημονικοτεχνικά. Η σημερινή απάντηση του ιμπεριαλισμού χιτλερικού τύπου σε αυτή την υπεροχή είναι σήμερα η αρπαγή με τη βία των εδαφών και η υποδούλωση των λαών των πιο ανεπτυγμένων αλλά αδύναμων στρατιωτικά, πολιτικά και σε στρατηγικές πρώτες ύλες δεύτερης γραμμής ιμπεριαλιστικών χωρών της Ευρώπης και της Ιαπωνίας-Κορέας. (Δες τη Στρατηγική Θεωρία των Τριών Κόσμων του Μάο Τσετουνκ). Μόνο με την κατοχή αυτών των οικονομικά υπερανεπτυγμένων αλλά στρατηγικά αδύναμων χωρών, η Ρωσία και η Κίνα θα μπορέσουν να περικυκλώσουν και να επιτεθούν στο μεγαλύτερο τους ανταγωνιστή, τις ΗΠΑ, από τους δύο ωκεανούς που τις βρέχουν. Ήδη σήμερα σε συμμαχία με πολλές τριτοκοσμικές βάρβαρες δικτατορίες, ιδίως τις ραντιέρικες των υδρογονανθράκων, του ουρανίου και των σπάνιων γαιών, έχουν καταφέρει να εξαρτήσουν και να περικυκλώσουν ενεργειακά την Ευρώπη ενώ η Ρωσία, ο πολιτικό-διπλωματικός ενεργειακός και στρατιωτικός ηγέτης του νεοχιτλερικού μετώπου έχει αναλάβει να ξεκινήσει από την Ουκρανία το ρατσιστικό πόλεμο κατοχής της Ευρώπης. Σε πρώτη φάση αυτός ο πόλεμος συνδυάζεται με την οικονομική πολιορκία της Ευρώπης και υπηρετεί έναν κύρια πολιτικό στόχο: την εσωτερική διάσπαση της Ευρώπης και σε πρώτη φάση τη διάσπαση της συμμαχίας Ευρώπης-ΗΠΑ απέναντι στο νεοχιτλερικό Αξονα.

Εξαιτίας της πολεμικής στρατηγικής του ο φασιστικός ιμπεριαλισμός αν αδράξει μια ξένη χώρα γίνεται απόλυτα οπισθοδρομικός δηλαδή πολύ πιο αντιδραστικός ακόμα και από τον αποικιακό της αυγής του ιμπεριαλισμού. Επειδή μετατρέπει γοργά όλη του την οικονομία σε πολεμική στο βασικό επίπεδο που φροντίζει να είναι παραγωγικά πολύ σύγχρονος και να μην στηρίζεται μόνο στην αρπαγή δυτικής τεχνολογίας είναι στο κομμάτι της ανάπτυξης της στρατιωτικής τεχνολογίας. Μάλιστα η Κίνα που πρέπει να υποδουλώσει τον δικό της πελώριο και με πλούσια επαναστατική εμπειρία πληθυσμό είναι πρωτοπόρα στην ανάπτυξη της τεχνολογίας της αστυνομικής παρακολούθησης. Αλλά και όταν η Κίνα χρησιμοποιεί τη σύγχρονη τεχνολογία στη μη στρατιωτική παραγωγή τα τελευταία 35 χρόνια, το κάνει για να γίνει με την υπερεκμετάλλευση της εργατικής της δύναμης μια βιομηχανική υπερδύναμη ώστε να εξαρτήσει την Ευρώπη και την Ιαπωνία-Κορέα με το εμπόριο, και κυρίως με τις στρατηγικές της πρώτες ύλες. Δεν είναι τυχαίο ότι η ίδια αυτή Κίνα στο σύνολο της έχει ακόμα μια πολύ χαμηλή, ουσιαστικά τριτοκοσμική μέση παραγωγικότητα της εργασίας, και είναι και αυτός ένας λόγος πέρα από την υπερσυσσώρευση πλούτου από τη σοσιαλφασιστική άρχουσα τάξη που ο κινεζικός λαός παραμένει πολύ φτωχός.

Έτσι ενώ η κίνηση της σύγχρονης παραγωγής και του ίδιου του καπιταλισμού είναι οι χώρες να κινούνται προς την ανάπτυξη τους, ο φασιστικός ιμπεριαλισμός όταν καταφέρνει και αρπάζει μια ανεπτυγμένη χώρα για να εξουδετερώσει τους παλιότερους πιο ανεπτυγμένους ανταγωνιστές του και κάθε πολιτικά ανεξάρτητο κεφάλαιο κινεί και το εποικοδόμημα και τη βάση κάθε χώρας προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Μάλιστα με ιδιαίτερο ζήλο κατευθύνει τους πράκτορές του να υπονομεύουν τη βάση της σύγχρονης παραγωγής, τη βιομηχανία παραγωγής ενέργειας.

Αυτήν την αποβιομηχάνιση επεδίωξε στην Ελλάδα κυρίως μετά τα 1980 όταν ανέβηκε στην εξουσία ο γόνος της μεγαλοαστικής τάξης Α. Παπανδρέου, τροτσκιστής, δηλαδή αντικειμενικά φιλοχιτλερικός στο β΄ παγκόσμιο πόλεμο και αργότερα πράκτορας της νεοχιτλερικής υπό μεγαλορώσικη δικτατορία ΕΣΣΔ στον επαπειλούμενο γ΄ παγκόσμιο. Αυτός ιδρύοντας το ΠΑΣΟΚ έσυρε πίσω του το δημοκρατικό αντιιμπεριαλιστικό τμήμα της μικροαστικής τάξης και σε συμμαχία με το καθαυτό ρώσικο κόμμα που εμφανιζόταν σαν δήθεν εργατικό και συνεχιστής του παλιού ηρωικού ΚΚΕ, ενώ το είχε διαλύσει και πρακτικά εξοντώσει το γραμματέα του, έβαλε τις πολιτικές και πιο πολύ τις οικονομικές βάσεις της καταστροφικής φιλορώσικης πολιτικής στην Ελλάδα. Για να το πετύχει αυτό χρησιμοποίησε όλες τις αδυναμίες της δίχως ανεξάρτητο χαρακτήρα απέναντι στις κάθε φορά ξένες μεγάλες δυνάμεις και ταυτόχρονα επεκτατική ελληνική αστική τάξη, που πρόθυμα ξαναβρήκε σαν σύμμαχο τη Ρωσία ενάντια στην Τουρκία στο νέο Ανατολικό ζήτημα. Με την πολιτική άδεια του στρατού της ανέλαβε δηλαδή το μεγάλο έργο αυτή την αρκετά ανεπτυγμένη βιομηχανικά χώρα να την αποβιομηχανοποιήσει υψωνοντας μαζί με το ψευτοΚΚΕ κυρίως τη σημαία του μικροαστικού αντικαπιταλισμού με την οποία προσπάθησε να εξαπατήσει την μικροαστική τάξη και να την στρέψει ενάντια στην ευρωπαική πορεία της χώρας και υπέρ της Ρωσίας).

[10] Είναι ο πιο αδύναμος κρίκος επειδή η αστική της τάξη από τον τρόπο που το νεοελληνικό κράτος ήρθε στο φως είναι ταυτόχρονα δουλική στους πιο ισχυρούς ιμπεριαλιστές και ταυτόχρονα τόσο επεκτατική που είναι αδύνατο να μην διαπληκτίζεται με κάθε γείτονα της, αρκεί να την στηρίζει σε αυτό ο πιο επιθετικός και ανερχόμενος ηγεμονιστής. Έτσι έχει ήδη προσφέρει τέσσερα μεγάλα δώρα στη Ρωσία. Πρώτο έχει αναζωπυρώσει τον τουρκικό σοβινισμό και μαζί του είναι συνυπεύθυνη για το διαμελισμό της Κύπρου. Δεύτερο έχει βάλει την Κύπρο διαμελισμένη στην ΕΕ και έτσι την ελληνοτουρκική αντίθεση μέσα στην τελευταία. Τρίτο και το πιο ανεκτίμητο για τη Ρωσία έχει σπρώξει στα νύχια της την Τουρκία ξεκόβοντας την από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, και Τέταρτο άλλαξε με τη βία το όνομα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας και έτσι την έχει μισοπαραδώσει εθνικά διχασμένη στη Ρωσία.

[11] Ο Μητσοτάκης με τη στήριξη του Τσίπρα διέθεσαν τα ναυπηγεία Ελευσίνας στις ΗΠΑ που τα ζήτησαν για να έχουν μια βιομηχανική και επισκευαστική βάση εκτός από τη Σύρο και στην πρωτεύουσα, αν και τους υποχρέωσε να συνεργαστούν με την Ιταλία γι’ αυτό. Τα ναυπηγεία Ελευσίνας μαζί με κάποιες δευτερεύουσας σημασίας δραστηριότητες που ο Μητσοτάκης εξασφάλισε από αμερικανικά μονοπώλια βιοτεχνολογίας και πληροφορικής, κυρίως στην έδρα του Σαββίδη Θεσσαλονίκη, αποτελούν οικονομικό παρακολούθημα των άφθονων στρατιωτικών βάσεων που Τσίπρας και Μητσοτάκης διέθεσαν στις ΗΠΑ για να τις πείσουν ότι η Ελλάδα είναι ένας αξιόπιστος σύμμαχος τους ώστε αυτές να πάρουν το μέρος της στο Αιγαίο ενάντια στην Τουρκία. Και οι ΗΠΑ στην κύρια πλευρά πήραν το μέρος της Ελλάδας πράγμα που αποδείχτηκε με την μη παράδοση μαχητικών αεροπλάνων στην Τουρκία. Αυτή η στρατηγική σε συνδυασμό με την ανάλογη του ρωσόδουλου ΡΚΚ που επίσης έκανε μια στροφή 180 μοιρών και συμμάχησε με τις ΗΠΑ ενάντια στον ΙΣΙΣ έριξε νερό στο μύλο των ρωσόφιλων εκεί και έπεισε την πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου και κυρίως την κοινή γνώμη της Τουρκίας ότι οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν την Ελλάδα και το ΡΚΚ για να περικυκλώσουν την Τουρκία. Με αυτόν τον τρόπο στείλανε την Τουρκία στην αγκαλιά της Ρωσίας. Ο ρόλος του Μητσοτάκη ήταν καίριος σε αυτή τη διαδικασία γιατί αυτός εμφανίστηκε σαν ο κατεξοχήν αμερικανόφιλος πρωθυπουργός αφού είναι ένας αμερικανοσπουδαγμένπς γιος ενός πραγματικά αμερικανόφιλου πρωθυπουργού και αδελφός μιας γενικά δυτικόφιλης ΥΠΕΞ. Αλλά την αρχηγία της ΝΔ ο Μητσοτάκης ο β ΄την πήρε- ακριβώς επειδή πρόδωσε και τον πατέρα του και την αδελφή του - από τα χέρια του προδότη της ΝΔ και πλασιέ της στρατηγικής του «ορθόδοξου τόξου» στην Ελλάδα Σαμαρά καθώς και από εκείνα του γενάρχη της ρωσοδουλεία στη ΝΔ, του Καραμανλή του Β.

[12] Όπως ο Πάχτας υπουργός του ΠΑΣΟΚ υπερασπιστής των μεταλλείων Χαλκιδικής και των μεγάλων τουριστικών έργων στο νομό αυτό. Αυτόν τον εκτέλεσαν πολιτικά με μια όπως αποδείχτηκε συκοφαντία και θάψανε μαζί του τον κατασκευαστή Στέγγο ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου Πόρτο Καρράς που έτσι μπόρεσε αργότερα να το αγοράσει σε τιμή ευκαιρίας ο Σαββίδης.

[13] Ο πιο αποφασιστικός παράγοντας για το κλείσιμο της ήταν ο εμπρησμός των κτισμένων το 2007 κεντρικών της αποθηκών στην Ανθούσα τον Φεβρουάριο του 2012. Ταυτόχρονα ασκήθηκε δίωξη στο ίδιο το ΔΣ της εταιρείας ότι έβαλε το ίδιο τη φωτιά για να εισπράξει την ασφάλεια! Στη βάση αυτής της δίωξης, αλλά χωρίς να έχει υπάρξει καταδίκη γι’ αυτό, η εταιρεία δεν εισέπραξε ούτε μέρος από την ασφάλεια των 16 εκατομμυρίων ευρώ. Έτσι ενώ ήδη είχε μπει σε διαδικασία τραπεζικής έκθεσης λόγω της χρεωκοπίας του 2009 και της συνακόλουθης μείωσης της κατανάλωσης, και επειδή οι τράπεζες δεν της επέτρεψαν να μπει στη διαδικασία του άρθρου 99 έκλεισε οριστικά το 2014.

[14] Επρόκειτο για μια εξέγερση των εργατών της Επισκευαστικής Ζώνης Περάματος το 2010 ενάντια στο ελεγχόμενο από το ψευτοΚΚΕ σοσιαλφασιστικό σωματείο της Ζώνης (https://www.oakke.gr/na456/zoni456.htm ). Αυτό κυρίως με νοθεία αλλά και με τραμπουκισμούς στους εργάτες και ιδίως εκείνους του ΕΡΓΑΣ, της συνδικαλιστικής παράταξης της ΟΑΚΚΕ, έπαιρνε μόνιμα την πλειοψηφία των εδρών. Αυτό το πετύχαινε με το να μην δίνει τα μητρώα των μελών στην εφορευτική επιτροπή αλλά και γενικότερα με το να μην επιτρέπει να υπάρχει πρωτοβάθμιο σωματείο για τη Ζώνη και να υπάρχει μόνο το δικό του πανελλαδικό κλαδικό στο οποίο ψήφιζαν όλοι οι κνίτες μεταλλεργάτες της χώρας η της Αττικής;. Έτσι ασκούσε φασιστική δικτατορία στη Ζώνη την οποία εξασφάλιζε ουσιαστικά με διακομματική στήριξη και μέσω του ελέγχου της κρατικής «επιτροπής υγιεινής και ασφάλειας». Μέσω αυτής το ψευτοΚΚΕ εκβίαζε τους εργολάβους της επισκευής ότι δεν θα τους βάζει πρόστιμα αν δεν τηρούσαν τα μέτρα ασφάλειας αρκεί να παίρνουν στη δουλειά σταθερά, ακόμα και σαν αργόμισθους, τα ηγετικά στελέχη του ΠΑΜΕ του σωματείου. Παράλληλα αυτή η ηγεσία έκανε ασταμάτητες απεργίες διαρκείας για αύξηση μισθών στη διάρκεια όμως των οποίων κατακρατούσε τα καράβια που είχαν έρθει για επισκευή και δεν τα άφηνε να φύγουν και έτσι έπαψαν να έρχονται. Ήταν σαν να απεργεί ένα συνεργείο αυτοκινήτων και οι απεργοί να κατακρατούν για πάνω από ένα μήνα τα αμάξια των πελατών. Έτσι ερήμωσαν σταδιακά τη Ζώνη. Με ανάλογες παρατεταμένες απεργίες στον ΟΛΠ το ψευτοΚΚΕ σε ευρύτερες συμμαχίες με το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ έδιωξε τους ανταγωνιστές της ΚΟΣΚΟ, κυρίως τη μεγαλύτερη ελβετική MSC, με αποτέλεσμα η αποικιακή ΚΟΣΚΟ να πάει μόνη της στον διαγωνισμό ιδιωτικοποίησης και να πάρει σχεδόν τζάμπα το λιμάνι του Πειραιά. Από τότε το ψευτοΚΚΕ έλεγξε μισό- μισό με τους ναζήδες όλο τον ΟΛΠ και σταμάτησε εκεί τις απεργίες (εκτός από μια 7ημερη χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα για τους εργάτες της γαλέρας της ΚΟΣΚΟ). Μετά την καταστολή με τη βία του κινήματος των εργατών της Ζώνης του 2010 και με τη σιχαμερή υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ και του γλοιώδους ΠΑΣΟΚ το ψευτοΚΚΕ διέγραψε όλα τα μέλη του ΕΡΓΑΣ και παρέδωσε στην ΚΟΣΚΟ τη Ζώνη εντελώς καθαρή από εχθρούς. Μάλιστα επέτρεψε να φτιαχτεί ρατσιστικό σωματείο μόνο για Έλληνες από την απόλυτα δουλική στην Κίνα και στους εργολάβους «Χρυσή Αυγή».

[15] Μάλιστα ο αντιδραστικός μικροαστικός αντικαπιταλισμός είναι πολύ βολικός σαν δανεικό πολιτικό εργαλείο οικονομικής αλλά και πολιτικής βίας του φασιστικού ιμπεριαλισμού. Εννοούμε ότι ο τελευταίος δανείζεται αυτό το εργαλείο για τους δικούς του σκοπούς, κι έτσι όποτε θέλει έχει δίπλα του και μάλιστα πρωτοπόρους τους μικροαστούς αυτού του είδους ενάντια σε εκείνη τη μερίδα του κεφάλαιου που θέλει να εξοντώσει. Από την άλλη δεν φοβάται καθόλου ότι θα κινδυνεύσουν από αυτούς τους μικροαστούς το κεφάλαιο και τα λάφυρα αποσπάει από τον κοινό εχθρό χάρη σε αυτούς. Επειδή η μικροαστική τάξη δεν έχει χαρακτήρα και αυτόνομη πολιτική δύναμη, προσκολλάται στους ισχυρούς αστούς και ιμπεριαλιστές. Αυτό έγινε όταν για παράδειγμα το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ έκαναν «ταξικές» απεργίες διάρκειας στον κρατικό ΟΛΠ (https://www.oakke.gr/na449/limani449.htm, Σεπτέμβρης 2009, https://oakke.gr/na479/cosco479.htm, Ιούλης 2012) με τον ανομολόγητο στόχο να διώξουν τις συμβεβλημένες με αυτόν δυτικές εταιρείες μεταφοράς, κυρίως τον ελβετικό γίγαντα των ναυτιλιακών μεταφορών MSC τότε, ώστε να μην διεκδικήσουν αυτές τον ΟΛΠ στην επερχόμενη τότε ιδιωτικοποίηση. Τότε όλοι οι μικροαστοί ριζοσπάστες, δηλαδή η βάση του ψευτοΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ, και ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ παλέψαν στο πλευρό και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και πέτυχαν το στόχο των ρωσοκινέζων, δηλαδή η MSC και οι άλλοι δυτικοί να φύγουν από τη μέση και λίγο καιρό μετά ο «ιδιώτης» ΚΟΣΚΟ, δηλαδή το κινέζικο κράτος χωρίς αντίπαλο να πάρει στα χέρια του για 350 εκατομμύρια Ευρώ ολόκληρο και πρακτικά για πάντα το μεγαλύτερο λιμάνι μιας χώρας της Ευρωζώνης και ένα από τα μεγαλύτερα της Μεσογείου. Τότε οι μικροαστοί του Ανταρσύα και της ΚΟΕ διαμαρτυρήθηκαν για λίγο αλλά ποτέ δεν ξαναβάλαν ζήτημα γι αυτόν τον χειρότερο μεγάλο εργοδότη που έχει εμφανιστεί στη χώρα. Αλλά και αν στο μέλλον δυστροπήσουν με τις προδοσίες του ψευτοΚΚΕ, όπως και με εκείνες που τους έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ με τις κωλοτούμπες του, θα υπάρχει πάντα γι αυτούς και μια νύχτα μεγάλων μαχαιριών όπως αυτή που υπέστηκαν τα τάγματα εφόδου του Ρεμ από τον όχι απλά συμβιβασμένο αλλά αρχηγό της γερμανικής μεγαλοαστικής τάξης Χίτλερ. (Σήμερα αυτό επαληθεύεται εν μέρει με την άνοδο του Κασσελάκη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ).