Η πάλη ενάντια στο φονικό covid-19 έφερε στην επιφάνεια τους βαθιούς πολιτικούς και ιδεολογικούς δεσμούς ανάμεσα στους δύο φαινομενικά αντιθετικούς πόλους του φαιο-«κόκκινου» νεοναζιστικού ρεύματος. Στη χώρα μας το ρεύμα αυτό είναι πολιτικοϊδεολογικά κυρίαρχο καθώς ελέγχει τους πιο κρίσιμους κρατικούς θεσμούς ένας από τους οποίους είναι η ελλαδική εκκλησία. Σ’ αυτό το θεσμό με ιδιαίτερη ένταση εκδηλώνεται η φαιο-«κόκκινη» (και πολιτικά ρωσόδουλη) στάση απέναντι στην πανδημία, στάση που γενικά περιλαμβάνει την προβολή μιας σειράς αντιεπιστημονικών θεωριών αναίρεσης των επιστημονικών ιατρικών και οικονομικών πορισμάτων και το σαμποτάρισμα στην πράξη των μέτρων προστασίας του πληθυσμού στο σημαντικό ζήτημα του συγχρωτισμού και της μετάληψης στις εκκλησίες.

Ο λαός, ιδιαίτερα οι εργαζόμενοι, νιώθει σήμερα δύο σκοτάδια να τον καταπλακώνουν: το ένα είναι αυτό της απειλής του φυσικού θανάτου από τον κορωνοϊό, και το δεύτερο η συντριπτική απειλή μίας μεγαλύτερης καταστροφής των ήδη άθλιων όρων της διαβίωσης τους, μέσα από την απώλεια εισοδημάτων και θέσεων εργασίας. Ο κορωνοϊός επελαύνει στο κορμί μιας χώρας που είναι οικονομικά-παραγωγικά πολύ άρρωστη και που κάθε παρατεταμένη καραντίνα μπορεί να την αποτελειώσει. Για το ότι σε μια τέτοια χώρα αυτή η καραντίνα έγινε για δεύτερη φορά αναπόφευκτη έχουν βαριές, εγκληματικές ευθύνες η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση.

Μια κριτική η οποία ελάχιστα - είναι η αλήθεια - απευθύνθηκε στις ηγεσίες της υποτιθέμενης «αριστεράς» (βασικά των ψευτοΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, των οποίων η κοινή “καρδιά” χτυπάει στον Περισσό) από πλευράς των μέσων ενημέρωσης, αλλά και των τάχα «φιλοευρωπαϊκών αστοδημοκρατικών» ηγεσιών ΝΔ και ΚΙΝΑΛ είναι εκείνη για την απύθμενη υποκρισία τους την περίοδο λίγο πριν την ανακοίνωση της απόφασης στη δίκη της «Χρυσής Αυγής» μέχρι και την ημέρα της σύλληψης και μεταφοράς ορισμένων από τους αρχηγούς των ναζήδων στις φυλακές.

Στο προηγούμενο φύλλο της Νέας Ανατολής (φ. 552) είχαμε γράψει ένα σημείωμα (https://www.oakke.gr/global/item/1258-) για τον πόλεμο που μόλις πριν λίγες μέρες είχε ξεσπάσει στο Ναγκόρνο Καραμπάχ. Σε αυτό δεν είχαμε πάρει θέση για το αν αυτός ο πόλεμος ήταν δίκαιος από κάποια από τις δύο πλευρές, ή αν ήταν άδικος και από τις δύο, και είχαμε επιφυλαχθεί να το κάνουμε στη συνέχεια όταν θα είχαμε περισσότερα στοιχεία μέσα από την ίδια την εξέλιξή του. Είχαμε πει δηλαδή ότι ο χαρακτήρας ενός πολέμου δεν κρίνεται από τα μερικά και τοπικά στοιχεία του, αλλά από τις διεθνείς σκοπεύσεις και τις επιπτώσεις του. Ξέραμε σε ότι αφορούσε την περιορισμένη τοπική διάσταση του ότι το δίκιο ήταν με το μέρος του Αζερμπαϊτζάν, αφού δικά του εδάφη είχε καταλάβει με άδικο πόλεμο η Αρμενία από τα 1994 με ρώσικη υποστήριξη και αυτό το δίκιο πάντα σαν ΟΑΚΚΕ το υποστηρίζαμε. Παρόλα αυτά ο πόλεμος του Αζερμπαϊτζάν, και βέβαια ακόμα περισσότερο της Αρμενίας, αυτή τη φορά δεν ήταν δίκαιος. Και η αιτία γι αυτό βρίσκεται στον ευρύτερο χαρακτήρα του.

Όσο και να παριστάνουν τους φιλοδυτικούς οι Μητσοτάκης – Δένδιας – Τσίπρας και γενικότερα το ελληνικό διακομματικό καθεστώς σε επίπεδο κορυφής θα αφήνει τα ίχνη της πραγματικής του πολιτικής φυσιογνωμίας. Έχουμε εξηγήσει επανειλημμένα το ρόλο που επιφυλάσσει για τη χώρα μας σαν πέρασμα προς τη Δύση ο νεοχιτλερικός άξονας Ρωσίας-Κίνας. Σε προηγούμενο άρθρο μας («Κινέζοι νεοχιτλερικοί: η ΕΕ αρχίζει να αντιστέκεται, ο μεγαλύτερος λακές τους αποκαλύπτεται, η εργατική τάξη στην πρωτοπορία του αντιφασιστικού μετώπου», 18/9) καταγγέλλαμε με στοιχεία τη σκανδαλώδη διπλωματική υποστήριξη που παρέχει το ελληνικό διακομματικό καθεστώς στο φασιστικό καθεστώς του Πεκίνου. Θυμόμαστε επίσης πώς τη δεκαετία του ’90 ο επίσημος εγχώριος πολιτικός κόσμος συμμετείχε στο διαμελισμό και τη γενοκτονία της Βοσνίας στο πλευρό των σέρβων διαμελιστών (ΧΑ – ψευτοΚΚΕ – ΠΑΣΟΚ – ΝΔ).

Είναι μια ανακούφιση και χαρά για τους δημοκράτες όλοι μαζί οι πιο γνωστοί ναζιστές να μεταφέρονται στη φυλακή μέσα σε μια ατμόσφαιρα ανακούφισης για τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού. Για όσο διάστημα θα κρατήσει η περιθωριοποίηση τους από το πολιτικό καθεστώς, ο αντιφασισμός μπορεί να κερδίσει έδαφος αν κάνει μια σταθερή και έντονη πολιτική δουλειά για την αποναζιστικοποίηση της πολιτικής ζωής, του κράτους και της κοινωνίας.

Την Πέμπτη 15 Οκτωβρίου ο υπουργός Ανάπτυξης Γεωργιάδης απαντώντας στον ΣΥΡΙΖΑ που τον κατηγορούσε για το κλείσιμο της Πίτσος ανέβασε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Twitter (https://twitter.com/AdonisGeorgiadi/status/1316703449615151105) αντί για άλλη απάντηση ένα άρθρο της ΟΑΚΚΕ που είχε γραφτεί γι αυτό το κλείσιμο το 2018 (https://www.oakke.gr/sabotaz-crisis/item/909-). 

Το να αναδημοσιεύει ένας υπουργός, που είναι μάλιστα αντιπρόεδρος του κόμματος που κυβερνάει, και ταυτόχρονα ένα ηγετικό στέλεχος της εθνικιστικής δεξιάς, ένα άρθρο μιας μικρής οργάνωσης του επαναστατικού μαρξισμού δεν είναι κάτι το συνηθισμένο, ούτε είναι κάτι το ασήμαντο, πόσο μάλλον που το άρθρο ρίχνει σαφώς ευθύνες και στα υπόλοιπα κόμματα, ιδιαίτερα στη ΝΔ, δηλαδή το κόμμα του Γεωργιάδη!