Στην Ελ­λά­δα η  ορ­θό­δο­ξη εκ­κλη­σί­α, σε πλή­ρη σύμ­φυ­ση με το κρά­τος, α­πο­τε­λεί έ­ναν κα­τε­ξο­χήν α­ντι­δρα­στι­κό πα­ρά­γο­ντα στην ε­ξέ­λι­ξη της  κοι­νω­νί­ας. Αυ­τός ο πα­ρά­γο­ντας  σε γε­νι­κές γραμ­μές υ­πη­ρε­τού­σε το κά­θε α­ντι­δρα­στι­κό πο­λι­τι­κό κα­θε­στώς, ε­νώ τα τε­λευ­ταί­α χρό­νια οι πλειο­ψη­φι­κές τά­σεις της εκ­κλη­σί­ας  υ­πη­ρε­τούν  την πο­λι­τι­κή  πρόσ­δε­ση της χώ­ρας με την ι­μπε­ρια­λι­στι­κή Ρω­σί­α.

ΥΠΟΥΛΑ  ΠΑΡΑΔΙΝΟΥΝ ΤΗ ΧΩΡΑ ΣΕ ΡΩΣΙΑ ΚΑΙ ΚΙΝΑ-ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΚΑΙ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ

ΜΑΥΡΟ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ TOYΣ – ΣΤΗΝ ΚΑΛΠΗ  ΔΗΛΩΣΗ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΤΗΣ ΟΑΚΚΕ

Σε κάθε περίπτωση καμιά ψήφος στη ναζιστική Χρ. Αυγή και στον ΣΥΡΙΖΑ

Στις 8/1 διοργανώθηκε συγκέντρωση συμπαράστασης και αλληλεγγύης για τη δολοφονία των γάλλων σκιτσογράφων - δημοσιογράφων έξω από το Γαλλικό Ινστιτούτο με κάλεσμα πρωτοβουλίας πολιτών.

Ό­πως κά­θε χρό­νο έ­τσι στο τέ­λος και  αυ­τής της χρο­νιάς η Ο­ΑΚ­ΚΕ κά­νει μια οι­κο­νο­μι­κή ε­ξόρ­μη­ση που έ­χει σαν κύ­ριο στό­χο να κα­λύ­ψει τα χρέ­η που έ­χει α­φή­σει η χρο­νιά. Αυ­τή η χρο­νιά εί­χε τις ευ­ρω­ε­κλο­γές που οι­κο­νο­μι­κά ήταν για μας μια με­γά­λη δο­κι­μα­σί­α  για­τί παρά το κά­λε­σμα που κά­να­με προς τα έ­ξω και πα­ρά τη συ­γκι­νη­τι­κή ε­νί­σχυ­ση που έ­δω­σαν αρ­κε­τοί φί­λοι μας,  τε­λι­κά το με­γα­λύ­τε­ρο οι­κο­νο­μι­κό βά­ρος το α­νέ­λα­βαν πά­λι  κυ­ρί­ως  τα μέ­λη  του κόμ­μα­τος.

Ε­πει­δή  η τα­ξι­κή σύν­θε­ση της Ο­ΑΚ­ΚΕ εί­ναι τέ­τοια ώ­στε τα μέ­λη μας και οι πιο κο­ντι­νοί ορ­γα­νω­τι­κά φί­λοι και ε­νι­σχυ­τές μας βρέ­θη­καν α­πό την κρί­ση με τσα­κι­σμέ­να  με­ρο­κά­μα­τα ή στην α­νερ­γί­α, το κα­τέ­βα­σμα έ­γι­νε δυνα­τό με αι­μα­τη­ρές προ­σω­πι­κές θυ­σί­ες  και με νέ­α χρέ­η.  Γι αυ­τό δυ­στυ­χώς δεν μπο­ρού­με να κα­τε­βού­με και σε τού­τες ε­δώ τις πο­λύ κρί­σι­μες ε­κλο­γές  που έ­χουν σχε­δια­στεί για να α­νε­βά­σουν για πρώ­τη φο­ρά στην ε­ξου­σί­α τον πιο σκλη­ρό πυ­ρή­να του σο­σιαλ­φα­σι­σμού και της πο­λι­τι­κής α­νω­μα­λί­ας. 

Ό­ταν στα μέ­σα της δε­κα­ε­τί­ας του ’80 η σο­βιε­τι­κή πο­λι­τι­κή η­γε­σί­α υπό τον Μ. Γκορ­μπα­τσόφ λάν­σα­ρε την πο­λι­τι­κή της “πε­ρε­στρό­ι­κα”, αρ­κε­τοί άν­θρωποι και πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις στον πλα­νή­τη έ­χα­φταν το πα­ρα­μύ­θι πε­ρί οι­κειοθε­λούς ε­ξη­μέ­ρω­σης της ρω­σι­κής ι­μπε­ρια­λι­στι­κής υ­περ­δύ­να­μης (η ο­ποί­α προέ­κυ­ψε μέ­σα απ’ την α­ναρ­ρί­χη­ση της κρα­τικο-κομ­μα­τι­κής α­στι­κής τά­ξης στην ε­ξου­σί­α στα μέ­σα της δε­κα­ε­τί­ας του ’50 και τη με­τα­τρο­πή των σο­σια­λι­στι­κών σχέ­σε­ων πα­ρα­γω­γής σε κα­πι­τα­λι­στι­κές),

Δεν εί­ναι η πρώ­τη φο­ρά που στη Νέ­α Α­να­το­λή α­να­φε­ρό­μα­στε στον βρώμι­κο ρό­λο του προ­έ­δρου της Ου­κρα­νί­ας Πο­ρο­σέν­κο και μιας στε­νής αλ­λά ι­σχυρής δια­κομ­μα­τι­κής η­γε­τι­κής φρά­ξιας ρω­σό­φι­λων προ­βο­κα­τό­ρων μέ­σα στην κυ­βέρ­νη­ση της μι­σο­κα­τε­χό­με­νης α­πό τη Ρω­σί­α Ου­κρα­νί­ας.