Όλα τα πολιτικά στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας δείχνουν ότι η ματαίωση με την ωμή βία του συνεδρίου της ΓΣΕΕ είναι μέρος ενός σχεδίου που έχουν βάλει από κοινού σε εφαρμογή η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και το ψευτοΚΚΕ για να ελέγξουν, υπό την ηγεσία του ΠΑΜΕ, το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα καταλαμβάνοντας πραξικοπηματικά την προεδρία της ΓΣΕΕ. Η συνεργασία της κυβέρνησης με το ΠΑΜΕ φανερώνεται σε δύο πράγματα. Το ένα είναι ότι η αστυνομία αρνήθηκε, παρά τις επίμονες εκκλήσεις της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, να περιφρουρήσει το χώρο του συνεδρίου από τους εισβολείς, και το άλλο ότι τόσο η κυβέρνηση, όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συνδικαλιστικές του δυνάμεις, έχουν αρνηθεί να καταδικάσουν την άσκηση για πρώτη φορά μετά τη δικτατορία μιας τέτοιας πρωτοφανούς βίας σε ένα τριτοβάθμιο συνδικάτο. Μάλιστα αν πάρουμε υπόψη μας τις εντατικές προσπάθειες της κυβέρνησης Τσίπρα να ελέγξει τα τελευταία χρόνια με κάθε τρόπο, κυρίως με εκκαθαρίσεις, τρομοκρατία και εκβιασμούς το δικαστικό σώμα, δεν μπορούμε παρά να ανησυχούμε για το ενδεχόμενο να μπορέσει μέσα από τα δικαστήρια ο ΣΥΡΙΖΑ να αποκτήσει μαζί με το ΠΑΜΕ την ηγεσία της ΓΣΕΕ.
Το ΠΑΜΕ για να στηρίξει το εν εξελίξει συνδικαλιστικό του πραξικόπημα ισχυρίζεται ότι εκείνο που έκαναν απλά και μόνο οι σύνεδροι του - και όχι ο στρατός των μη συνέδρων εισβολέων που όλη η Ελλάδα είδε να παραβιάζουν το χώρο του συνεδρίου - ήταν να απαιτήσουν να είναι έγκυρο το συνέδριο καθώς σε αυτό συμμετείχαν, σύμφωνα με το ΠΑΜΕ, εργοδότες που παράνομα είχαν εμφανιστεί σε αυτό σαν αντιπρόσωποι, οπότε το συγκεκριμένο σώμα ήταν εξ αρχής παράνομο στη σύνθεσή του, και έτσι δεν μπορούσε να κρίνει εκείνο την εγκυρότητα της παρουσίας του οποιουδήποτε συνέδρου.
Αλλά αν αυτή ήταν η αληθινή αιτία της εισβολής, τότε θα είχαμε πολύ πιο πριν από την πραγματοποίηση του συνεδρίου ένα κίνημα καταγγελιών από πολλά πρωτοβάθμια σωματεία, από τους χώρους δουλειάς δηλαδή, οι οποίοι στέλνουν τους αντιπροσώπους τους στα δευτεροβάθμια και από εκεί στα τριτοβάθμια όργανα, ότι δεν αναγνωρίζουν συγκεκριμένους αντιπροσώπους γιατί είναι εργοδότες (πόσο μάλλον που κάποιοι είναι γνωστά ηγετικά στελέχη της ΓΣΕΕ που τα αναφέρει ονομαστικά το ΠΑΜΕ). Αυτά τα πρωτοβάθμια, μαζί με τα αντίστοιχα δευτεροβάθμια όργανα θα είχαν προσφύγει στη Δικαιοσύνη στη διάρκεια των αρχαιρεσιών τους, αλλά θα έκαναν καταγγελίες και στα ΜΜΕ και θα ενημέρωναν με κάθε λογής καμπάνιες μέσα και από τα κοινωνικά δίκτυα τα υπόλοιπα συνδικάτα και την κοινή γνώμη. Αν υπήρχε ένα τέτοιο κίνημα βάσης, τότε ένα πραγματικά εργατικό κόμμα θα πρωτοστατούσε σε αυτό και θα το είχε κάνει από καιρό κεντρικό πολιτικό θέμα- εφόσον είχε μια τέτοια έκταση ώστε να έκρινε βασικούς συσχετισμούς σε μια κεντρική συνδικαλιστική ηγεσία - και δεν θα έκανε ξαφνικά πραξικοπηματικές μπούκες την τελευταία στιγμή λίγο πριν λήξει η θητεία ενός τριτοβάθμιου οργάνου, για να μην μπορέσει αυτό να απαντήσει συνδικαλιστικά αλλά να καθαιρεθεί μέσω δικαστηρίων και μέσω αυτών το υποτιθέμενο εργατικό κόμμα να πάρει την εξουσία, δηλαδή να την πάρει από το κράτος και όχι από τους οποιουσδήποτε εργάτες.
Αλλά με δημοκρατικές μέθοδες και με ξεσήκωμα της βάσης παλεύουν τα πραγματικά εργατικά κόμματα. Όμως το ΠΑΜΕ του ψευτοΚΚΕ είναι ό,τι το πιο πραξικοπηματικό, ό,τι το πιο καπελωματικό, ότι το πιο απομονωμένο και αντιπαθητικό στους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα γιατί θέλει να επιβάλει με το ζόρι και με κάθε λογής συνδικαλιστικές ίντριγκες την ιδεολογική και πολιτική γραμμή του σε όλους τους άλλους εργάτες που ακολουθούν άλλα ρεύματα και όχι να τους πείσει. Μάλιστα όπου το ΠΑΜΕ ελέγχει σωματεία –και πρόκειται συνήθως για κλαδικά επειδή σε αυτά αντίθετα με τα πρωτοβάθμια, που τα αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι, είναι δύσκολος ο εργατικός δημοκρατικός έλεγχος από τη βάση- τα έχει κάνει άντρα δικτατορίας, βίας και ασύλληπτης νοθείας αλλά και διακρίσεων υπέρ των δικών του μελών συχνά μέσα από βρώμικες συναλλαγές με τις εργοδοσίες. Το υπόδειγμα μιας τέτοιας εξουσίας είναι το κλαδικό συνδικάτο των μεταλλεργατών μέσω του οποίου το ΠΑΜΕ ασκούσε για χρόνια αποκλειστική και βίαιη εξουσία στην Επισκευαστική Ζώνη, ακόμα και στα μικροαφεντικά μέσω της συμμετοχής του στις κρατικές επιτροπές υγιεινής και ασφάλειας, πριν τη μοιραστεί με το παράνομο διακηρυγμένα ρατσιστικό σωματείο των Ναζιχρυσαυγιτών ενάντια στο οποίο δεν προσφεύγει στη δικαιοσύνη.
Τη βία του ενάντια στους συνδικαλιστές που αντιστέκονται στην κυριαρχία του, το ψευτοΚΚΕ την εμφανίζει πάντα σαν πάλη του ενάντια στην αστική τάξη της οποίας τους συγκεκριμένους εργάτες κατηγορεί σαν φίλους ή και πράκτορες. Αλλά το ποιος υπηρετεί μέσα στην εργατική τάξη τα συμφέροντα της και ποιος τα συμφέροντα της αστικής τάξης, αποτελεί το πιο καίριο και το πιο βαθύ ζήτημα για τη διαμόρφωση της εργατικής συνείδησης από τη γέννηση της εργατικής τάξης, και είναι κάτι που το αποφασίζουν, και μόνο αυτοί μπορούν να το αποφασίσουν, οι ίδιοι οι εργάτες στους χώρους δουλειάς τους μέσα από τη δική τους πολύχρονη εμπειρία της πάλης τους με την εργοδοσία και με το κράτος της, αλλά και μέσα από τις ζυμώσεις και τις θεωρητικές αναζητήσεις που συνδέονται με αυτήν την πάλη. Με τίποτα δηλαδή αυτό το ζήτημα δεν αποφασίζεται από τους οποιουσδήποτε εργατοπατέρες δήθεν σωτήρες τους με μπούκες στα τριτοβάθμια όργανα. Γιατί αυτά τα τελευταία τόσο οι εργατοπατέρες του ψευτοΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ όσο και οι εργατοπατέρες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ τα έχουν εντελώς αποσπάσει εδώ και δεκαετίες από τα πρωτοβάθμια όργανα, που δεν τα ρωτάνε ποτέ ούτε πριν ούτε μετά για τα μισθολογικά που αυτοί αποφασίζουν μαζί με το κράτος και τις ενώσεις των εργοδοτών, όπως δεν τα ρωτάνε ούτε πριν ούτε και μετά για τις απεργίες που τόσο το δήθεν ταξικό ΠΑΜΕ όσο και η ΓΣΕΕ τις έχουν μετατρέψει εδώ και χρόνια σε διαρκείς μονοήμερες ή το πολύ διήμερες αργίες για το μισοπρολεταριάτο του δημόσιου τομέα και των ΔΕΚΟ στις οποίες το κυρίως προλεταριάτο, αυτό του ιδιωτικού τομέα, δεν έχει την πολυτέλεια ούτε θέλει να συμμετέχει.
Στην πραγματικότητα δεν κρίνεται σήμερα καθόλου το αν η ηγεσία της ΓΣΕΕ θα είναι ο συνδικαλιστικός εκπρόσωπος της εργατικής τάξης ή όχι. Ούτε με ηγεσία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, ούτε με ηγεσία ψευτοΚΚΕ κάτι τέτοιο είναι δυνατό. Χωρίς ισχυρά δημοκρατικά πρωτοβάθμια συνδικάτα στον ιδιωτικό τομέα όπου η εργοδοσία εύκολα παίζει ηγεμονικό ρόλο σε συνθήκες πελώριας ανεργίας, επειδή τα εργοστάσια κλείνουν το ένα μετά το άλλο, και χωρίς ένα εργατικό κίνημα που να βάζει σαν πρώτο του αίτημα την πάλη ενάντια στην υποκινημένη από τους ανατολικούς ιμπεριαλιστές και τις φιλικές τους κυβερνήσεις και τα κόμματα, αποβιομηχάνιση της χώρας ένα πραγματικά ταξικά ανεξάρτητο εργατικό κίνημα δεν είναι ακόμα εύκολο να ξεπηδήσει, πόσο μάλλον να κυριαρχήσει συνδικαλιστικά. Κρίνεται ωστόσο σήμερα ένα πράγμα τεράστιας σημασίας, δηλαδή για το αν η εργατική τάξη θα μπορεί να κάνει συνδικαλισμό με στοιχειώδεις όρους αστικής δημοκρατίας, δηλαδή αν θα μπορεί να υπάρχουν πρωτοβάθμια σωματεία που θα κάνουν γενικές συνελεύσεις με πραγματικά μυστική ψηφοφορία και θα βγάζουν κάποιο πολυπαραταξιακό ΔΣ και αντίστοιχους αντιπροσώπους στα δευτεροβάθμια ή αν θα σβήνει κάθε πρωτοβάθμιο συνδικάτο και κάθε δημοκρατία μέσα σε αυτό από μια δράκα τάχα ταξικών τραμπούκων ενός και μόνο κόμματος που θα κάνει ότι θέλει, θα απομονώνει όποιον θέλει, θα γιουχάρει με τους μπράβους του όποιον θέλει στις συνελεύσεις και θα ελέγχει με αυτούς τι ψηφίζει ο καθένας δείχνοντας τον φάκελο του πριν φτάσει στο παραβάν, όπως γίνεται στο συνδικάτο της Ζώνης όταν υπήρχε ταξική αντιπολίτευση.
Δεν πρέπει δηλαδή να λογαριάζει κανείς σε σχέση με το τι κάνει σήμερα το ΠΑΜΕ εκεί που είναι μειοψηφικό, και είναι συνήθως στα εργοστάσια γιατί είναι κόμμα που θέλει να καταστρέψει τη βιομηχανία οπότε και το προλεταριάτο σαν ηγετική δύναμη της εργατικής τάξης, αλλά τι κάνει στα κλαδικά συνδικάτα ή τις ομοσπονδίες και τα λίγα εργατικά κέντρα που ελέγχει και στα οποία κοιτάει να αλυσσοδέσει τους εργαζόμενους στερώντας την αυτονομία των διάφορων χώρων δουλειάς, στους οποίους σαμποτάρει τη δημιουργία πρωτοβάθμιων σωματείων. Κυρίως όλοι όσοι νοιάζονται για το εργατικό κίνημα πρέπει να βλέπουν τι κάνει τώρα δα το ΠΑΜΕ-ψευτοΚΚΕ με τους τραμπουκισμούς του σε ένα τριτοβάθμιο όργανο όπου είναι μειοψηφία και όπου με τίποτα δεν μπορεί να γίνει πλειοψηφία με δημοκρατικές μεθόδους. Μια ΓΣΕΕ του ΠΑΜΕ δεν θα είναι απλά μια συνηθισμένη αστική ρεφορμιστική ΓΣΕΕ αλλά μια φασιστική ΓΣΕΕ. Σε αυτή την περίπτωση η μαυρίλα στην κορυφή θα πνίξει κάθε πραγματική εργατική φωνή και κάθε αντιπολίτευση στη βάση. Και η βάση είναι σήμερα που μετράει σε έναν διαβρωμένο από την αστική ιδεολογία και πολιτικό συνδικαλισμό κορυφής.
Δεν πρέπει δηλαδή κανείς να παρασύρεται από την τόσο γλυκιά μεταχείριση του ψευτοΚΚΕ από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ εδώ και πολλά χρόνια (εντελώς αταίριαστη για ένα κόμμα που παριστάνει το ντούρο ταξικό) και να το περνάει το χειρότερο για ένα ακόμα αστικό μισοδημοκρατικό και ρεφορμιστικό κόμμα. Ούτε καν πρέπει να παρασύρεται κανείς από την ανάλογη μεταχείρισή του ψευτοΚΚΕ από την πασοκο-νεοδημοκρατική ηγεσία της ΓΣΕΕ, η οποία πριν δοκιμάσει την κτηνώδη βία του στην καμπούρα της, για χρόνια δεν έχει απαντήσει ουσιαστικά σε κανένα από τα φασιστικά συνδικαλιστικά γκέτο του ΠΑΜΕ στη χώρα και σε καμιά από τις άφθονες χειροδικείες του και τις μπούκες του στα Εργατικά κέντρα και τις Ομοσπονδίες. Αν το ψευτοΚΚΕ καταφέρει να διαλύσει με τη βία το συνέδριο της ΓΣΕΕ και στις 4 του Απρίλη που η σημερινή νόμιμη ηγεσία της έχει αποφασίσει να το πραγματοποιήσει, τότε η ελληνική εργατική τάξη θα έχει φυλακιστεί στον ασφυκτικό χώρο που ετοιμάζουν γι αυτήν τα αφεντικά του ψευτοΚΚΕ, οι νεοχιτλερικοί ιμπεριαλισμοί της Ρωσίας και της Κίνας. Ήδη το συνδικάτο του ψευτοΚΚΕ στις αποβάθρες του ΟΛΠ, η ΕΝΕΔΕΠ, μας δείχνει πόσο ένα φασιστικό αποικιακό μονοπώλιο σαν την ΚΟΣΚΟ, που έχει καταπατήσει τη μισή εργατική νομοθεσία σε εκείνο το κάτεργο δεν έχει να φοβηθεί απολύτως τίποτα από αυτό το σωματείο.
Δεν μπορεί η Ελλάδα να μετατρέπεται σε αποικία φασιστικών χωρών και η ίδια να γεύεται κάποιες βασικές δημοκρατικές ελευθερίες. Άλλωστε για να θάψει αυτές τις ελευθερίες χωρίς να πέσει η δημοκρατική κοινοβουλευτική φασάδα του δήθεν ευρωπαϊκού ελληνικού κράτους τροχίζει εδώ και χρόνια τα νύχια του το παρακράτος των ναζί χρυσαυγιτών και των κάθε λογής 17νοεμβριτών, κυρίως με την πολιτική άδεια του ΣΥΡΙΖΑ και του ψευτοΚΚΕ. Το ότι η εργατική τάξη αρνείται να υποταχθεί στο μαύρο μέτωπο όλων των παραπάνω παρά τη φιλεργατική δημαγωγία τους, αποδεικνύεται μόνο και μόνο από το ότι επιμένει να προτιμάει τη μισοδημοκρατία από το φασισμό στην ηγεσία της ΓΣΕΕ, τόσο πολύ ώστε ο ανοιχτός υπερασπιστής της πουτινικής Ρωσίας ο πολιτικός στρατός του ψευτοΚΚΕ αναγκάζεται να καταφύγει στην ωμή βία ενάντια της και έτσι να αποκαλύπτεται. Κανένας δημοκράτης και κανένας ταξικός εργάτης δεν πρέπει να επιτρέψει τη βίαιη ματαίωση του 37ου συνέδριου της ΓΣΕΕ στις 4 του Απρίλη, κανείς δεν πρέπει να επιτρέψει τη φασιστική δικτατορία του ΠΑΜΕ και του ΣΥΡΙΖΑ.
Αθήνα, 20 Μάρτη 2019